ການລາຍງານແບບບັງຄັບ Red Herring

ໜຶ່ງ ໃນ ຄຳ ເຫັນຂອງພວກເຮົາໄດ້ສະ ເໜີ ການປ້ອງກັນເພື່ອ ຕຳ ແໜ່ງ ຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາກ່ຽວກັບການລາຍງານທີ່ ຈຳ ເປັນຂອງຄະດີການລ່ວງລະເມີດເດັກ. ໂດຍບັງເອີນ, ເພື່ອນທີ່ດີຂອງຂ້ອຍໄດ້ໃຫ້ການປ້ອງກັນຕົວໃຫ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າມັນສະທ້ອນເຖິງຄວາມເຊື່ອມາດຕະຖານໃນບັນດາພະຍານພະເຢໂຫວາ, ແລະດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນ ຈຳ ເປັນຫຼາຍກວ່າການຕອບໃນລະດັບຄວາມຄິດເຫັນ.
ນີ້ແມ່ນການໂຕ້ຖຽງ ສຳ ລັບການປ້ອງກັນ:

ຄະນະ ກຳ ມະການ ຕຳ ຫຼວດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ WT ໄດ້ຜະລິດເອກະສານມາເປັນເວລາດົນແລ້ວເພື່ອສຶກສາອົບຮົມປະຊາຊົນກ່ຽວກັບອັນຕະລາຍຂອງການລ່ວງລະເມີດເດັກ. ນະໂຍບາຍ JW ແມ່ນການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມ ຄຳ ພີໄບເບິນບອກ. ສຳ ລັບພວກເຂົາ ຄຳ ພີໄບເບິນແມ່ນຢູ່ ເໜືອ ກົດ ໝາຍ ຂອງແຜ່ນດິນ, ແຕ່ພວກມັນປະຕິບັດຕາມບ່ອນທີ່ກົດ ໝາຍ ບໍ່ຂັດແຍ້ງຫລືຂັດກັບທິດທາງໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນ.

ກົດລະບຽບສອງພະຍານແມ່ນພຽງແຕ່ປະຕິບັດຕໍ່ປະຊາຄົມເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ແມ່ນການປະຕິບັດກົດ ໝາຍ. ມັນໄດ້ຂຶ້ນກັບພໍ່ແມ່ຫລືຜູ້ປົກຄອງ ດຳ ເນີນການຕາມກົດ ໝາຍ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າພໍ່ແມ່ຫຼາຍຄົນບໍ່ຕ້ອງການລາຍງານເລື່ອງດັ່ງກ່າວຕໍ່ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ເກີດຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ໜຶ່ງ ໃນສິ່ງທີ່ຄະນະ ກຳ ມາທິການ Royal ໄດ້ໃຫ້ ຄຳ ເຫັນແມ່ນອົດສະຕາລີບໍ່ມີກົດ ໝາຍ ທີ່ເປັນເອກະພາບກ່ຽວກັບການລາຍງານເລື່ອງດັ່ງກ່າວ. JWs ໃນລັດທີ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງລາຍງານເຖິງແມ່ນວ່າພໍ່ແມ່ບໍ່ຕ້ອງການເຮັດ.

ມັນບໍ່ແມ່ນບັນຫາໃຫຍ່ທີ່ເອກະສານທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນອອກມາ.

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ປາດຖະ ໜາ ຢາກອອກ ຄຳ ເຫັນຜູ້ດຽວ, ແຕ່ພຽງແຕ່ການໂຕ້ຖຽງຂອງລາວເທົ່ານັ້ນ.
ອົງການດັ່ງກ່າວໄດ້ປິດບັງຄວາມຈິງທີ່ວ່າບ່ອນທີ່ມີການລາຍງານແບບບັງຄັບ, ພວກເຂົາກໍ່ປະຕິບັດຕາມ. ນີ້ແມ່ນ herring ສີແດງ. ຜົນສະທ້ອນກໍ່ຄືວ່າຖ້າລັດຖະບານບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າການລາຍງານທຸກໆກໍລະນີຂອງການລ່ວງລະເມີດເດັກແມ່ນມີຄວາມ ສຳ ຄັນພຽງພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມີການບັງຄັບ, ມັນບໍ່ຍຸດຕິ ທຳ ທີ່ຈະລົງໂທດພວກເຮົາ ສຳ ລັບການບໍ່ລາຍງານ. ສິ່ງທີ່ອອກມາໃນກອງປະຊຸມຄະນະ ກຳ ມະການ Royal Royal ຂອງອົດສະຕາລີແມ່ນວ່າບາງລັດມີການລາຍງານແບບບັງຄັບແລະຍົກເລີກມັນ. ເຫດຜົນແມ່ນຍ້ອນການເຮັດໃຫ້ມັນຖືກບັງຄັບ, ປະຊາຊົນໄດ້ລາຍງານທຸກຢ່າງເພາະຢ້ານວ່າຈະຖືກລົງໂທດ. ຈາກນັ້ນ, ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ໄດ້ຖືກຮ້ອງຟ້ອງດ້ວຍ ຄຳ ຮ້ອງທຸກທີ່ຫຍໍ້ທໍ້ຫຼາຍແລະໃຊ້ເວລາຫຼາຍຕິດຕາມພວກເຂົາຈົນເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢ້ານວ່າຄະດີທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດ ໝາຍ ຈະເລື່ອນລົງໄປຕາມຮອຍແຕກ. ພວກເຂົາຫວັງວ່າໂດຍການຍົກເລີກກົດ ໝາຍ ການລາຍງານທີ່ ຈຳ ເປັນ, ປະຊາຊົນຈະເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງແລະລາຍງານຄະດີທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດ ໝາຍ. ພະຍານອາດຈະບໍ່ຄາດຫວັງໃຫ້ຄົນໃນໂລກເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ເປັນຫຍັງພວກເຮົາບໍ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ຄາດຫວັງ, ຍ້ອນວ່າພວກເຮົາຖືຕົວເອງໃຫ້ສູງກວ່າມາດຕະຖານ?
ມີ 2 ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເບິ່ງຂ້າມໃນການປ້ອງກັນຂອງພວກເຮົາໃນສະຖານະການທີ່ຮ້າຍແຮງນີ້. ທຳ ອິດແມ່ນວ່າເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີກົດ ໝາຍ ການລາຍງານທີ່ ຈຳ ເປັນ, ມັນໃຊ້ໄດ້ກັບການກ່າວຫາກ່ຽວກັບການລ່ວງລະເມີດເດັກເທົ່ານັ້ນ. ນັ້ນແມ່ນ ຂໍ້ກ່າວຫາ ບໍ່ ເຣຶ່ອງ.  ທ່ານ Stewart, ທະນາຍຄວາມຂອງຄະນະ ກຳ ມະການດັ່ງກ່າວໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຮູ້ວ່າການລາຍງານອາຊະຍາ ກຳ ແມ່ນມີຄວາມ ຈຳ ເປັນ. ບ່ອນໃດທີ່ມີຫຼັກຖານຊັດເຈນກ່ຽວກັບການລ່ວງລະເມີດເດັກ - ເມື່ອສາມາດຈັດຕັ້ງປະຕິບັດກົດລະບຽບ 2 ພະຍານ - ພວກເຮົາມີອາຊະຍາ ກຳ ແລະທຸກກໍລະນີຕ້ອງຖືກລາຍງານ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນກໍລະນີທີ່ອາດສະຍາ ກຳ ໄດ້ຖືກກະ ທຳ ຢ່າງຈະແຈ້ງ, ພວກເຮົາຍັງບໍ່ໄດ້ລາຍງານ. ພວກເຮົາລົ້ມເຫລວໃນການລາຍງານກ່ຽວກັບກໍລະນີ 1000! ມີການປ້ອງກັນທີ່ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດ?
The 2^nd ຈຸດ ໝາຍ ແມ່ນວ່າລັດຖະບານບໍ່ຄວນມີການລາຍງານການກ່າວຫາກ່ຽວກັບອາຊະຍາ ກຳ ທີ່ຮ້າຍແຮງດັ່ງກ່າວ. ສະຕິຂອງພົນລະເມືອງຜູ້ທີ່ປະຕິບັດກົດ ໝາຍ ຄວນກະຕຸ້ນລາວໃຫ້ລາຍງານຕໍ່ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ຂັ້ນສູງກ່ຽວກັບອາຊະຍາ ກຳ ທີ່ຮ້າຍແຮງ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສິ່ງທີ່ສ້າງຄວາມອັນຕະລາຍທີ່ຈະແຈ້ງແລະປະຈຸບັນຕໍ່ປະຊາຊົນ. ຖ້າອົງການມີຄວາມຕັ້ງໃຈແທ້ໆທີ່ຈະຢືນຂື້ນໂດຍອ້າງວ່າພວກເຮົາເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມ ຄຳ ພີໄບເບິນເວົ້າ, ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງບໍ່ເຊື່ອຟັງ ຄຳ ພີໄບເບິນກ່ຽວກັບການສະແດງການຍອມຢູ່ໃຕ້ ອຳ ນາດການປົກຄອງຊັ້ນສູງໂດຍການພະຍາຍາມຈັດການຄະດີອາຍາໂດຍຕົນເອງ? (ໂລມ 13: 1-7)
ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງຈັດການກັບອາຊະຍາ ກຳ ນີ້ແຕກຕ່າງກ່ວາພວກເຮົາ? ເປັນຫຍັງພວກເຮົາເວົ້າວ່າມັນເປັນພຽງແຕ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຄອບຄົວເທົ່ານັ້ນ?
ຂໍໃຫ້ເວົ້າວ່າເອື້ອຍນ້ອງຄົນ ໜຶ່ງ ໄດ້ອອກມາປະກາດຕໍ່ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ວ່ານາງໄດ້ເຫັນຜູ້ເຖົ້າຜູ້ ໜຶ່ງ ກຳ ລັງນອນຢູ່ໃນກະຕ່າຂີ້ເຫຍື້ອດ້ວຍເລືອດໃສ່ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງລາວ. ຈາກນັ້ນນາງໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຕຶກແລະພົບສົບຂອງຜູ້ຍິງທີ່ຖືກຄາດຕະ ກຳ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະໄປຫາອ້າຍກ່ອນ, ຫຼືພວກເຂົາຈະໄປຫາ ຕຳ ຫຼວດໂດຍກົງບໍ? ອີງຕາມວິທີທີ່ພວກເຮົາແກ້ໄຂຄະດີການລ່ວງລະເມີດເດັກ, ພວກເຂົາຈະໄປຫາອ້າຍ. ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເວົ້າວ່າອ້າຍປະຕິເສດເຖິງແມ່ນວ່າມັນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ດຽວນີ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ ກຳ ລັງປະສົບກັບພະຍານດຽວ. ໂດຍອີງໃສ່ວິທີທີ່ພວກເຮົາແກ້ໄຂຄະດີການລ່ວງລະເມີດເດັກ, ນ້ອງຈະສືບຕໍ່ເປັນຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ແລະພວກເຮົາຈະແຈ້ງໃຫ້ເອື້ອຍຮູ້ວ່ານາງມີສິດທີ່ຈະໄປ ຕຳ ຫຼວດ. ຖ້ານາງບໍ່ເຮັດ, ກໍ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າມີຄົນສະດຸດຕາມສົບ. ແນ່ນອນ, ຮອດເວລານີ້, ອ້າຍຈະໄດ້ເຊື່ອງຊາກສົບແລະອະນາໄມສະຖານທີ່ອາຊະຍາ ກຳ.
ຖ້າທ່ານປ່ຽນແທນ "ແມ່ຍິງທີ່ຖືກຄາດຕະ ກຳ" ກັບ "ເດັກທີ່ຖືກລ່ວງລະເມີດທາງເພດ", ທ່ານມີສະຖານະການທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ໃນອົດສະຕາລີເທົ່ານັ້ນແຕ່ໃນທົ່ວໂລກ, ຫລາຍພັນຄັ້ງ.
ບັດນີ້ຈະເປັນແນວໃດຖ້າວ່າຄາດຕະກອນທີ່ພວກເຮົາຫາກໍ່ແກ້ຕົວໃຫ້ກາຍເປັນຜູ້ຂ້າແລະສັງຫານອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ? ແມ່ນໃຜເປັນຜູ້ກະ ທຳ ຜິດໃນການກະ ທຳ ຜິດຂອງການຄາດຕະ ກຳ ທັງ ໝົດ ທີ່ລາວຕັ້ງແຕ່ຈຸດນັ້ນໄປ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກເອເຊກຽນວ່າຖ້າລາວບໍ່ເຕືອນຄົນຊົ່ວ, ຄົນຊົ່ວຈະຍັງຕາຍ, ແຕ່ພະເຢໂຫວາຈະໃຫ້ເອເຊກຽນຮັບຜິດຊອບຕໍ່ເລືອດທີ່ໄຫຼຂອງພວກເຂົາ. ເວົ້າອີກຢ່າງ ໜຶ່ງ, ເພາະບໍ່ໄດ້ລາຍງານວ່າລາວຈະຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການກະ ທຳ ຜິດຂອງເລືອດ. (ເອເຊກຽນ 3: 17-21) ໃນກໍລະນີທີ່ບໍ່ໄດ້ລາຍງານກ່ຽວກັບການຂ້າຄົນທີ່ບໍ່ມີຊີວິດຊີວາຫຼັກການນີ້ແມ່ນບໍ? ແນ່​ນອນ! ຫຼັກການນີ້ຈະບໍ່ ນຳ ໃຊ້ໃນກໍລະນີທີ່ບໍ່ໄດ້ລາຍງານຜູ້ລ່ວງລະເມີດເດັກບໍ? ຜູ້ຂ້າແລະຜູ້ລ່ວງລະເມີດເດັກແມ່ນຄ້າຍຄືກັນໃນຕົວພວກເຂົາທັງສອງແມ່ນຜູ້ກະ ທຳ ຜິດຊ້ ຳ ອີກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການຄາດຕະ ກຳ ຂ້າຕົວຕາຍແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຫາຍາກໃນຂະນະທີ່ຜູ້ລ່ວງລະເມີດເດັກ, ເປັນຕາ ໜ້າ ເສົ້າ.
ພວກເຮົາພະຍາຍາມຍົກເວັ້ນຄວາມຮັບຜິດຊອບໂດຍອ້າງວ່າພວກເຮົາຕິດຕາມພຣະ ຄຳ ພີ. ພຣະ ຄຳ ພີອັນໃດໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ບອກພວກເຮົາວ່າພວກເຮົາບໍ່ມີພັນທະໃນການປົກປ້ອງຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນປະຊາຄົມແລະຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຊຸມຊົນຕໍ່ກັບໄພຂົ່ມຂູ່ທີ່ຮ້າຍແຮງຕໍ່ສຸຂະພາບແລະສະຫວັດດີພາບຂອງພວກເຂົາ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນ ໜຶ່ງ ໃນເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາຮຽກຮ້ອງສິດ ອຳ ນາດທີ່ຈະເຄາະປະຕູຂອງຜູ້ຄົນເລື້ອຍໆ? ພວກເຮົາເຮັດມັນດ້ວຍຄວາມຮັກເພື່ອເຕືອນພວກເຂົາກ່ຽວກັບບາງສິ່ງທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຫຼາຍຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈມັນ. ນັ້ນແມ່ນ ຄຳ ຮຽກຮ້ອງຂອງພວກເຮົາ! ໂດຍການເຮັດສິ່ງນີ້, ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າພວກເຮົາ ກຳ ລັງເຮັດຕົວເອງຢ່າງແທ້ຈິງຈາກການເຮັດຜິດກົດ ໝາຍ, ປະຕິບັດຕາມແບບຢ່າງຂອງເອເຊກຽນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນເວລາທີ່ໄພຂົ່ມຂູ່ຈະຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ, ພວກເຮົາອ້າງວ່າພວກເຮົາບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງລາຍງານມັນເວັ້ນເສຍແຕ່ມີ ຄຳ ສັ່ງໃຫ້ເຮັດ. ຄວາມຈິງກໍ່ຄືພວກເຮົາໄດ້ຮັບ ຄຳ ສັ່ງໃຫ້ເຮັດແນວນັ້ນໂດຍ ອຳ ນາດສູງສຸດໃນເອກະພົບ. ກົດ ໝາຍ ຂອງໂມເຊທັງ ໝົດ ແມ່ນອີງໃສ່ 2 ຫລັກການຄື: ໃຫ້ຮັກພຣະເຈົ້າ ເໜືອ ສິ່ງອື່ນແລະຮັກເພື່ອນບ້ານ ເໝືອນ ຮັກຕົວເອງ. ຖ້າທ່ານມີລູກ, ທ່ານຈະບໍ່ຕ້ອງການຮູ້ກ່ຽວກັບໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ຄວາມຜາສຸກຂອງພວກເຂົາບໍ? ທ່ານຈະພິຈາລະນາວ່າເພື່ອນບ້ານທີ່ຮູ້ກ່ຽວກັບໄພຂົ່ມຂູ່ດັ່ງກ່າວແລະບໍ່ເຕືອນທ່ານວ່າທ່ານສະແດງຄວາມຮັກບໍ? ຖ້າລູກຂອງທ່ານຖືກຂົ່ມຂືນຕໍ່ມາແລະທ່ານຮູ້ວ່າເພື່ອນບ້ານຮູ້ກ່ຽວກັບໄພຂົ່ມຂູ່ແລະບໍ່ເຕືອນທ່ານ, ທ່ານຈະບໍ່ຮັບຜິດຊອບລາວບໍ?
ໃນຕົວຢ່າງຂອງພວກເຮົາໃນການເປັນພະຍານຝ່າຍດຽວກ່ຽວກັບການຄາດຕະ ກຳ, ມີຫຼັກຖານດ້ານການວິເຄາະວ່າ ຕຳ ຫຼວດສາມາດ ນຳ ໃຊ້ເພື່ອ ກຳ ນົດຄວາມຜິດຫຼືຄວາມບໍລິສຸດຂອງອ້າຍທີ່ເປັນພະຍານອອກຈາກສະຖານທີ່ຂອງອາຊະຍາ ກຳ. ພວກເຮົາແນ່ນອນຈະໂທຫາ ຕຳ ຫຼວດໃນກໍລະນີດັ່ງກ່າວ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາມີວິທີທີ່ພວກເຮົາຂາດເພື່ອສ້າງຂໍ້ມູນຄວາມຈິງ. ກໍລະນີການລ່ວງລະເມີດເດັກກໍ່ຈະຄືກັນ. ວ່າພວກເຮົາລົ້ມເຫລວທີ່ຈະໃຊ້ເຄື່ອງມືນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພວກເຮົາບໍ່ສົນໃຈຄົນອື່ນ, ແລະພວກເຮົາກໍ່ບໍ່ສົນໃຈການເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງພະເຈົ້າເປັນທີ່ນັບຖື. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງພະເຈົ້າເປັນທີ່ນັບຖືໄດ້ໂດຍການບໍ່ເຊື່ອຟັງພະອົງ. ພວກເຮົາພຽງແຕ່ສົນໃຈໃນການປົກປ້ອງຊື່ສຽງຂອງອົງການ.
ໂດຍການບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ກົດ ໝາຍ ຂອງພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງ ສຳ ຄັນ, ພວກເຮົາໄດ້ ນຳ ເອົາ ຄຳ ຕຳ ນິຕົນເອງ, ແລະຍ້ອນວ່າພວກເຮົາສົມມຸດວ່າຈະເປັນຕົວແທນຂອງພຣະອົງແລະຊື່ຂອງພຣະອົງ, ພວກເຮົາຈຶ່ງ ນຳ ເອົາ ຄຳ ຕຳ ນິຕິຕຽນລາວ. ມັນຈະມີຜົນສະທ້ອນທີ່ຮ້າຍແຮງ.

Meleti Vivlon

ບົດຂຽນໂດຍ Meleti Vivlon.