ປະສົບການຂອງ Ava

ຂ້ອຍຊື່ວ່າອາວາ. ຂ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາທີ່ໄດ້ຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1973, ເພາະຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍໄດ້ພົບສາສະ ໜາ ແທ້ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຂອງພະເຈົ້າຜູ້ມີລິດທານຸພາບທຸກປະການ. ບໍ່ຄືກັບພວກເຈົ້າຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ລ້ຽງຢູ່ໃນອົງກອນ, ຂ້ອຍເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນບ້ານທີ່ບໍ່ມີທິດທາງທາງວິນຍານຫຍັງເລີຍ, ນອກຈາກຈະຖືກບອກວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນກາໂຕລິກ, ເພາະວ່າພໍ່ທີ່ບໍ່ປະຕິບັດຕົວເປັນຄົນ ໜຶ່ງ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮູ້ກ່ຽວກັບ ຄຳ ພີໄບເບິນ, ແຕ່ຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 12 ປີ, ຂ້ອຍເລີ່ມຄົ້ນຫາພະເຈົ້າພາຍໃນສາສະ ໜາ ທີ່ຈັດຕັ້ງ. ການຄົ້ນຫາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ສຳ ລັບຈຸດປະສົງ, ຄວາມ ໝາຍ, ແລະເຫດຜົນທີ່ວ່າໃນໂລກນີ້ມີຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຫລາຍ, ຈິ່ງບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ ເມື່ອອາຍຸ 22 ປີ, ແຕ່ງງານ, ແລະແມ່ຂອງລູກຝາແຝດ - ເດັກຊາຍແລະເດັກຍິງ - ຂ້ອຍເປັນສະຖານທີ່ທີ່ສະອາດເພື່ອການຕັດຂາດ, ແລະ JWs ມີ ຄຳ ຕອບ - ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຄິດ. ຜົວຂອງຂ້ອຍບໍ່ເຫັນດີແລະສາມາດເຂົ້າເຖິງວຽກງານທີ່ເຜີຍແຜ່ຂອງ Russell ແລະ Rutherford ໂດຍຜ່ານເອື້ອຍ JW ຜູ້ສູງອາຍຸໃນເວລານັ້ນ, ແລະດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງທ້າທາຍອ້າຍແລະເອື້ອຍທີ່ສຶກສາກັບຂ້ອຍ.

ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້, ໃນເວລານັ້ນ, ໄດ້ສອບຖາມພວກເຂົາກ່ຽວກັບ ຄຳ ພະຍາກອນທີ່ປະສົບຜົນ ສຳ ເລັດຫລາຍຢ່າງ, ແຕ່ຖືກພົບກັບຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຫລົງທາງແລະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານກົວໂດຍຄວາມຄິດທີ່ວ່າຊາຕານແລະຜີປີສາດຂອງມັນຢູ່ໃນບ່ອນເຮັດວຽກທີ່ແຊກແຊງການຮັບເອົາຄວາມຈິງຂອງຂ້ອຍ - ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈເສົ້າສະຫລົດໃຈ ເວົ້າ. ພວກເຂົາໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້ອຍຖິ້ມການເກັບມ້ຽນເພັງທັງ ໝົດ ຂອງພວກເຮົາໃສ່ຂີ້ເຫຍື້ອ, ເພາະວ່າພວກເຂົາເຊື່ອວ່າບັນທຶກເຫລົ່ານັ້ນເປັນປັນຫາ; ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນແລະເຄື່ອງຂອງອື່ນໆ ຈຳ ນວນ ໜຶ່ງ ທີ່ອາດຈະເຂົ້າມາໃນເຮືອນຂອງພວກເຮົາຈາກຄົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບລັດທິຜີປີສາດ. ຂ້ອຍ ໝາຍ ຄວາມວ່າ, ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ຫຍັງແດ່?! ພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍ. ນັ້ນແມ່ນຄັ້ງ ທຳ ອິດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບຊາຕານແລະຜີປີສາດຂອງມັນ. ແນ່ນອນວ່າ, ດ້ວຍການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ ໜ້າ ເຊື່ອຖື, ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງທ້າທາຍພວກເຂົາຕື່ມອີກ.

ໜຶ່ງ ປີຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມທຸກກອງປະຊຸມແລະເຂົ້າຮ່ວມການຮັບໃຊ້. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ດີໃນປີ fiasco ປີ 1975. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ - ອຸປະກອນການສຶກສາປື້ມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ປົກຄຸມ, ວາລະສານຂອງພວກເຮົາ ຫໍສັງເກດການ ແລະ ຕື່ນ -ສຸມໃສ່ວັນນັ້ນ. ຂ້ອຍຈື່ບໍ່ໄດ້ຍິນ Fred Fredz ໃນການປະຊຸມ ທຳ ອິດທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າຮ່ວມ. ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ຟັງຢູ່ນອກໃນເວລານັ້ນ. ເວົ້າໃນຕອນນີ້ວ່າອົງກອນບໍ່ໄດ້ສິດສອນແລະຕັດສິນບັນດາ ຕຳ ແໜ່ງ ແລະຍື່ນດ້ວຍຄວາມເຊື່ອນັ້ນແມ່ນ ຄຳ ຕົວະທີ່ບໍ່ມີການນັບຖື.

ເປັນຄົນ ໃໝ່, ຂ້ອຍໄດ້ຖືກຫັນເຂົ້າສູ່ແນວຄິດຂອງພວກເຂົາໃນເວລານັ້ນຢ່າງງ່າຍດາຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍຍັງບໍ່ ໝັ້ນ ໃຈເລີຍ. ເພາະວ່າຂ້ອຍເປັນເດັກນ້ອຍໃນຄວາມຈິງ, ພວກເຂົາໄດ້ແນະ ນຳ ຂ້ອຍໃຫ້ວາງມັນໄວ້ຈົນກວ່າວິນຍານຈະໃຫ້ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງແກ່ຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ, ໃນສິ່ງທີ່ແນ່ນອນຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກ້າວ ໜ້າ ໃນຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍເຊື່ອຟັງຢ່າງຕາບອດ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະ ເໝາະ ສົມກັບອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຈຸດສູນກາງຂອງຄອບຄົວທີ່ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ຂ້ອຍແຕກຕ່າງແລະຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ ເໝາະ ສົມ, ແລະຂ້ອຍເຄີຍເຊື່ອວ່າຖ້າຜົວຂອງຂ້ອຍຈະເຫັນ 'ຄວາມຈິງ' ແລະເຮັດໃຫ້ມັນເປັນຂອງຕົວເອງ, ຄຳ ອະທິຖານຂອງຂ້ອຍເພື່ອຄວາມສຸກຈະໄດ້ຮັບ ຄຳ ຕອບ. ຂ້ອຍສາມາດເພີດເພີນກັບຄວາມ ສຳ ພັນທີ່ໃກ້ຊິດທີ່ຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ມີກັບຄອບຄົວທີ່ອຸທິດຕົນອື່ນໆ. ຂ້ອຍຈື່ຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບຄົນພາຍນອກທີ່ຢາກມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ອົບອຸ່ນແລະອົບອຸ່ນທີ່ຂ້ອຍຄິດວ່າຄົນອື່ນມີ. ຂ້ອຍຕ້ອງການເປັນຂອງຄອບຄົວ ໃໝ່ ຂອງຂ້ອຍ, ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍອອກຈາກຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍເອງເພື່ອຄວາມຈິງ. (ລະເບີດຝັງດິນແມ່ນບໍ່ອົບອຸ່ນໂດຍສະເພາະ)

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຢູ່ສະ ເໝີ - ບໍ່ເຄີຍວັດແທກໄດ້. ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າຂ້ອຍເປັນປັນຫາ. ອີກຢ່າງ ໜຶ່ງ, ຂ້ອຍມີປັນຫາຮ້າຍແຮງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເປີດເຜີຍຕໍ່ຜູ້ໃດໃນເວລານັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານກົວທີ່ຈະເຮັດວຽກປະຕູ. ຂ້ອຍຕົກໃຈຈົນປະຕູນັ້ນເປີດອອກ, ບໍ່ຮູ້ວ່າມີຫຍັງຢູ່ເບື້ອງຫລັງ. ຂ້ອຍຢ້ານມັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດແທ້ໆວ່າມັນຕ້ອງມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຜິດພາດກັບຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມຄວາມວິຕົກກັງວົນທີ່ ກຳ ນົດໄວ້ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄາດວ່າຈະເປີດປະຕູ.

ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ພຽງແຕ່ວ່າບັນຫານີ້ມີຕົ້ນ ກຳ ເນີດທີ່ມີອາການບາດເຈັບທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ເກີດຈາກໄວເດັກຂອງຂ້ອຍ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຜູ້ ໜຶ່ງ ທີ່ບໍ່ດີຫຼາຍໄດ້ສັງເກດເຫັນມັນແລະເຍາະເຍີ້ຍຂ້ອຍຍ້ອນຄວາມບໍ່ສາມາດທີ່ຈະເອົາຊະນະຄວາມຢ້ານກົວຂອງຂ້ອຍ. ລາວໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມຂ້ອຍແລະແນະ ນຳ ວ່າພຣະວິນຍານບໍລິສຸດບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ໃນຂ້ອຍ, ແລະຂ້ອຍອາດຈະເປັນຄົນຊົ່ວ, ພາຍໃຕ້ອິດທິພົນຂອງຊາຕານ. ຂ້ອຍເສົ້າສະຫລົດໃຈຫລາຍ. ຈາກນັ້ນລາວໄດ້ບອກຂ້ອຍບໍ່ໃຫ້ເວົ້າກ່ຽວກັບການຢ້ຽມຢາມລາວຕໍ່ຄົນອື່ນ. ແອວເດີທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກນີ້ແມ່ນຜູ້ສູງອາຍຸແລະມີຄວາມຕັດສິນໃຈສູງ. ໃນເວລາຕໍ່ມາຫຼາຍ, ຂ້ອຍໄດ້ລາຍງານໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ທີ່ຂ້ອຍນັບຖື, ແຕ່ຫລັງຈາກອອກຈາກອົງການ. ລາວໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໃນເວລານັ້ນ. ດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ຂ້ອຍເຫັນວ່າມັນເປັນສະຖານະການທີ່ຄົນຕາບອດ ກຳ ລັງ ນຳ ໜ້າ ຄົນຕາບອດ. ພວກເຮົາທຸກຄົນເປັນຄົນຕາບອດແລະບໍ່ຮູ້.

ລູກສີ່ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າສາດສະ ໜາ ດັ່ງກ່າວເປັນມົນທິນເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາປະສົບກັບຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງຕົນເອງ. ພວກເຂົາແຕກຕ່າງກວ່າເດັກນ້ອຍອື່ນໆ (ທີ່ບໍ່ແມ່ນ JW) ທີ່ພວກເຂົາໄປໂຮງຮຽນ ນຳ. ພວກເຂົາຫັນ ໜີ ທັນທີທີ່ພວກເຂົາມີອາຍຸ, (ໄວລຸ້ນໄວລຸ້ນ) ເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອໃນມັນເລີຍ. ລູກຂອງຂ້ອຍມີຄວາມສະຫວ່າງແລະໂດດເດັ່ນໃນໂຮງຮຽນ, ແລະຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາໃນໄລຍະທີ່ຜ່ານມາໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແລະພຽງແຕ່ກາຍມາເປັນ ກຳ ມະກອນເພື່ອຫາລ້ຽງຊີບແມ່ນ, ໃນຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາ, ເປັນບ້າ. ແນ່ນອນ, ສາມີການສຶກສາຂອງຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຄືກັນ. ການເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນເຮືອນທີ່ແບ່ງແຍກມີບັນຫາແລະພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າພວກເຂົາຖືກປະຕິເສດໃນໄວເດັກ ທຳ ມະດາ.

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈແລະໄດ້ຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຈາກຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ຕອນທີ່ພວກເຂົາອາຍຸຍັງນ້ອຍ. ຄູ່ຜົວເມຍທີ່ປະເສີດ, ຜູ້ສອນສາດສະ ໜາ ທີ່ກັບມາຈາກປະເທດປາກິສະຖານ, ໄດ້ພາລູກຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃຕ້ປີກຂອງພວກເຂົາແລະສຶກສາດ້ວຍສັດທາກັບພວກເຂົາ, ເບິ່ງແຍງພວກເຂົາຄືກັບວ່າພວກເຂົາເປັນຂອງຕົນເອງ, ແລະໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອຂ້ອຍຕະຫຼອດເວລາທີ່ຂ້ອຍຫຍຸ້ງຍາກຕະຫຼອດຊີວິດເພື່ອວັດແທກ.

ສະນັ້ນແມ່ນແລ້ວ, ມີຄົນທີ່ຈິງໃຈແລະສວຍງາມທີ່ຮັກພໍ່ແລະລູກຊາຍຂອງລາວແທ້ໆແລະເສຍສະລະເວລາຂອງພວກເຂົາໃນວຽກແຫ່ງຄວາມຮັກ. ເນື່ອງຈາກວ່າພວກເຂົາຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຕໍ່ໄປອີກແລ້ວ. ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້ອຍເລີ່ມເຫັນແສງສະຫວ່າງ. ໂດຍສະເພາະຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍຍ້າຍໄປຢູ່ເມືອງ Kelowna. ກ່ອນຄ. ສ. ຂ້ອຍເຂົ້າມາໃນອົງກອນດ້ວຍຄວາມເຊື່ອທີ່ວ່າຂ້ອຍຈະປະສົບກັບຄວາມຮັກ "ນັ້ນຄືເຄື່ອງ ໝາຍ ຂອງຄົນຄຣິດສະຕຽນແທ້. ນີ້ບໍ່ແມ່ນກໍລະນີນີ້.

ຂ້ອຍຮັບຮູ້ວ່າມີຄົນທີ່ ໜ້າ ອັດສະຈັນໃຈແລະຍ້ອນຄົນທີ່ຈິງໃຈແລະສັດຊື່ເຫລົ່ານັ້ນ, ຂ້ອຍຢູ່ໃນອົງການ 23 ປີ, ຄິດວ່າຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມຫຼາຍກວ່າເກົ່າ, ແລະມັນກໍ່ຈະເຮັດວຽກໄດ້ດີຖ້າຂ້ອຍລໍຖ້າພະເຢໂຫວາ. ຂ້ອຍຖືວ່າພຶດຕິ ກຳ ທີ່ຢູ່ອ້ອມຕົວຂ້ອຍເປັນມະນຸດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບ, ບໍ່ເຄີຍຄິດວ່າການຈັດຕັ້ງພິເສດນີ້ອາດຈະບໍ່ຖືກຕ້ອງແນ່ນອນ. ເຖິງແມ່ນວ່າພາຍຫຼັງ 20 ປີທີ່ໄດ້ຈາກມັນ ໝົດ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າຫຍັງຕໍ່ຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງ, ເພາະຢ້ານວ່າຂ້າພະເຈົ້າຜິດພາດກ່ຽວກັບການປະເມີນຜົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ. ຄວາມຢ້ານກົວທີ່ຈະເປັນຄົນທີ່ປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອ.

ສິ່ງນັ້ນປ່ຽນແປງໄປ ໝົດ ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້, ສອງສາມປີກ່ອນ, ວ່າຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງມີ de facto ນະໂຍບາຍບໍ່ໃຫ້ປ່ຽນຜູ້ລ່ວງລະເມີດໃຫ້ກັບເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່. ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຫຼາຍຄົນໃນປະຈຸບັນຢາກໃຫ້ມັນເປີດເຜີຍເພື່ອປົກປ້ອງຄົນອື່ນຄືກັບຕົວເອງ. ພວກເຂົາ ກຳ ລັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບແລະເງິນເພື່ອຈ່າຍຄ່າປິ່ນປົວບາດແຜທີ່ຕ້ອງການທີ່ບໍ່ດີເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດມັນຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີໂຊກດີນ້ອຍໆ. ມັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາຫຼາຍປີໃນການຟື້ນຕົວຂື້ນກັບສະພາບການ. ສິ່ງນັ້ນແນ່ນອນທີ່ຂ້ອຍສົນໃຈຄືກັບທີ່ເຈົ້າຈະເຫັນ.

ກ່ອນທີ່ຈະຮຽນຮູ້ສິ່ງນັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເບິ່ງອິນເຕີເນັດເພື່ອອ່ານສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນເວົ້າກ່ຽວກັບອົງການ. ອ້າຍ Raymond Franz ໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຍ້ອນພຽງແຕ່ລັກສະນະທີ່ບໍ່ມີການຕັດສິນແລະມີຄວາມຊື່ສັດສົມບູນເມື່ອລາວເວົ້າກ່ຽວກັບຄົນອື່ນ, ລວມທັງຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ກ້າທີ່ຈະເບິ່ງມື້ ໜຶ່ງ ຕາມ ຄຳ ອ້າງອີງຈາກປື້ມຂອງລາວແລະມີຄວາມປະຫຼາດໃຈໃນລະດັບຄວາມຊື່ສັດແລະຄວາມຖ່ອມຕົວຂອງ ຄຳ ເຫັນຂອງລາວ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອ. ນີ້ແມ່ນຜູ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ; ເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ກ້າຫານຢືນຂື້ນໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ບໍ່ວ່າຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃດໆ.

ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍໄດ້ອອກເດີນທາງໃນປີ 1996 ແລະຢຸດເຊົາເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງງຽບໆໂດຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງສາເຫດ. ເມື່ອໄປຢ້ຽມຢາມປະມານ ໜຶ່ງ ປີຕໍ່ມາໂດຍຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ຂ້ອຍນັບຖືແລະພ້ອມກັບຜູ້ດູແລ ໝວດ ຂ້ອຍໄດ້ຕອບວ່າ:“ ຂ້ອຍບໍ່ ເໝາະ ສົມ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດວຽກປະຕູດຽວໄດ້ເພາະວ່າຂ້ອຍມີບັນຫາ.” ຂ້ອຍບອກວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໄດ້ຮັບການຕີລາຄາວ່າເຂົາເຈົ້າໃຊ້ເວລາຫຼາຍປານໃດໃນການປະກາດແລະຖືກຕັດສິນວ່າເຂົາເຈົ້າອ່ອນແອຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງກັບສ່ວນທີ່ເຫຼືອ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ ໝັ້ນ ໃຈວ່າຂ້ອຍໄດ້ພາດແລະຮັກຫຼາຍປານໃດ, ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ,“ ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຄີຍປະສົບມາ; ບໍ່ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍໄປປະຊຸມ, ແລະບໍ່ແມ່ນຕອນນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມັກສະມາຊິກເກືອບທັງ ໝົດ ພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າຂ້າພະເຈົ້າຢຸດການເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມແລະການຊຸມນຸມຕ່າງໆ. ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກ. "

ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດ, ແລະຂ້ອຍຍັງຖືກຕັດສິນວ່າບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະຖືກຮັບຮູ້. ດອກ! ນັ້ນແມ່ນການເປີດຕາ ສຳ ລັບຂ້ອຍ. ບາງຄົນທີ່ມີຄວາມຕັດສິນໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດທີ່ຂ້ອຍເຄີຍຮູ້ແມ່ນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຂ້າພະເຈົ້າ ຈຳ ໄດ້ວ່າໄດ້ອອກໄປຮັບໃຊ້ກັບຜູ້ບຸກເບີກຄົນ ໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບນັບຖືສູງ, ຫລັງຈາກຍ່າງອອກຈາກເສັ້ນທາງຂັບລົດຂອງ "ບໍ່ຢູ່ເຮືອນ" ທີ່ມີລົດຂົນສົ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າ, ເວົ້າວ່າ, "ໂອ້, ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງການຄົນທີ່ມີຄວາມວຸ້ນວາຍດັ່ງກ່າວໃນ ອົງກອນທີ່ສະອາດຂອງພວກເຮົາດຽວນີ້, ພວກເຮົາເຮັດບໍ?” ຂ້ອຍຕົກໃຈ!

ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍກ່າວເຖິງ ຄຳ ພະຍາກອນທີ່ລົ້ມເຫລວໃນປີ 1975, ຫລື ຄຳ ສອນການຜະລິດທີ່ລົ້ມເຫລວໃນປີ 1914, ຫລືຄວາມຈິງທີ່ວ່າຜູ້ລ່ວງລະເມີດເດັກນ້ອຍນັ່ງຢູ່ຂ້າງທາງຂອງຂ້ອຍໃນກອງປະຊຸມປະ ຈຳ ເມືອງ, ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍໄວລຸ້ນໄດ້ ນຳ ເອົາການລ່ວງລະເມີດຂອງນາງໄປສູ່ຄວາມສົນໃຈຂອງຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ ໃນປະຊາຄົມຂອງພວກເຮົາ, ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ລາຍງານຕໍ່ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່! ທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານ. ຂ້ອຍໄດ້ຖືກບອກເຖິງການລ່ວງລະເມີດໂດຍຜ່ານ ໝູ່ ສະ ໜິດ ຂອງຄອບຄົວຂອງຜູ້ເຄາະຮ້າຍ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເດັກຍິງຄົນນີ້ແລະຜູ້ໂຈມຕີຂອງນາງ (ຜູ້ທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ເຊື່ອຖືໄດ້, ຕັ້ງແຕ່ມື້ ທຳ ອິດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ພົບລາວ). ດັ່ງນັ້ນຢູ່ທີ່ນັ້ນລາວໄດ້ນັ່ງຮ່ວມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງແລະເດັກນ້ອຍຂອງພວກເຂົາທີ່ບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ. ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ.

ຂ້ອຍໄດ້ຍ່າງອອກຈາກການປະຊຸມນັ້ນດ້ວຍນ້ ຳ ຕາ, ບໍ່ເຄີຍກັບມາຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນທີ່ຢູ່ໃນປະຊາຄົມແລະບໍ່ມີໃຜຮູ້, ຍົກເວັ້ນສອງສາມຄົນທີ່ຖືກບອກວ່າຢ່າເວົ້າເລື່ອງນັ້ນກັບຄົນອື່ນ. ນັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນໂບດ Westbank ເຊິ່ງເປັນເມືອງນ້ອຍໆຢູ່ນອກເມືອງ Kelowna. ຂ້ອຍ ກຳ ລັງອາໄສຢູ່ເມືອງ Kelowna ໃນເວລານັ້ນ. ຫລັງຈາກທີ່ຂ້ອຍອອກໄປ, ຂ້ອຍໄດ້ຄົ້ນພົບວ່າເປັນຫຍັງເຫດການດັ່ງກ່າວຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີປະຕິກິລິຍາດັ່ງກ່າວແລະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຂົ້າໄປໃນຫໍປະຊຸມຫລືຫໍປະຊຸມອີກ.

ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍສາມາດຈ່າຍໄດ້, ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໄປໃນການວິເຄາະທາງຈິດໃຈເພື່ອເຂົ້າຫາຮາກຂອງຄວາມຢ້ານກົວຂອງຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊັກຊ້າເລື່ອງນີ້ເປັນເວລາ 25 ປີເພາະວ່າ JWs ໄດ້ທໍ້ຖອຍໃຈຈາກການໄປຊ່ຽວຊານທາງໂລກເຊັ່ນ: ນັກຈິດຕະສາດຫຼືນັກຈິດວິທະຍາ .. ພວກເຂົາບໍ່ຄວນເຊື່ອຖື. ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າຈະມີຄວາມຕ້ອງການຢາເພື່ອເຮັດວຽກຕາມປົກກະຕິ.

ກ້າວໄກ.

ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍບອກໃຜເລີຍວ່າມີຫຍັງເກີດຂື້ນກັບຂ້ອຍຕອນອາຍຸພຽງ XNUMX ປີ - ພຽງແຕ່ສາມີຂອງຂ້ອຍ, ຜູ້ທີ່ຢືນຢູ່ຂ້າງຂ້ອຍ, ຈາກນັ້ນແມ່ນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ, ດັ່ງທີ່ຂ້ອຍແກ້ໄຂເລື່ອງທີ່ບໍ່ຄິດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນຕົວເມືອງນ້ອຍໆຂອງ Langley BC ໃນຟາມທີ່ມີເນື້ອທີ່ XNUMX ເຮັກຕາແລະໄດ້ຫລິ້ນເປັນປະ ຈຳ ຢູ່ໃນປ່າອ້ອມຂ້າງກັບອ້າຍແລະເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍໃນໄວຫ້າສິບປີ. ຄືກັບທີ່ທ່ານອາດຈະຮູ້, ໃນສະ ໄໝ ນັ້ນບໍ່ມີໃຜເວົ້າກ່ຽວກັບການລ່ວງລະເມີດເດັກກັບລູກຂອງພວກເຂົາ - ຢ່າງ ໜ້ອຍ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າ. ຜູ້ໃດທີ່ຈະພິຈາລະນາເຖິງສິ່ງທີ່ຮ້າຍແຮງດັ່ງກ່າວສາມາດເກີດຂື້ນໃນເມືອງນ້ອຍໆຊົນນະບົດເຊັ່ນເມືອງ Langley. ພວກເຮົາທຸກຄົນຮູ້ສຶກປອດໄພຫລາຍ.

ມື້ ໜຶ່ງ, ກັບນ້ອງຊາຍແລະນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ, ຂ້ອຍ ກຳ ລັງຍ່າງກັບບ້ານຜູ້ດຽວຈາກເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງທີ່ສຸດຂອງພວກເຮົາຕາມເສັ້ນທາງທີ່ມີປ່າໄມ້ຫນາແຫນ້ນເມື່ອຊາຍຄົນ ໜຶ່ງ ໂດດອອກມາຈາກຫລັງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ແລະຈັບຂ້ອຍ. ເພື່ອນບ້ານ, ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່, ໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງຂອງຂ້ອຍແລະມາແລ່ນຫລືຂ້ອຍຄວນເວົ້າຫຍັງກໍ່ກວນ. ການກະ ທຳ ນີ້ໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດຂ້ອຍ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ ໜ້າ ຢ້ານກົວຕໍ່ສິ່ງທີ່ຜູ້ລ້າເຮັດກັບຂ້ອຍກ່ອນເພື່ອນບ້ານຄົນນີ້ສາມາດຊ່ວຍຂ້ອຍໄດ້. ຊາຍຄົນນັ້ນແລ່ນ ໜີ.

ກ້າວໄປຂ້າງ ໜ້າ.

ແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ຕົກຢູ່ໃນສະຖານະການປະຕິເສດ, ເພາະວ່າລາວຢ້ານວ່າຄົນຈະເຫັນແນວໃດວ່າລາວລົ້ມເຫລວໃນຖານະຜູ້ປົກປ້ອງແມ່. ນາງຢູ່ເຮືອນໃນເວລານັ້ນ. ສະນັ້ນ, ນາງໄດ້ຊຸກຍູ້ທຸກຢ່າງໃຫ້ຄືກັບວ່າມັນບໍ່ເຄີຍເກີດຂື້ນເລີຍ - ບໍ່ມີ ຕຳ ຫຼວດ, ບໍ່ມີແພດ, ແລະບໍ່ມີການປິ່ນປົວ. ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຮູ້ຈົນຮອດປີ 2003. ພວກເຂົາຮູ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ບໍ່ດີເພາະວ່າບຸກຄະລິກຂອງຂ້ອຍປ່ຽນໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເສົ້າສະຫລົດໃຈຫລາຍຈົນຂ້າພະເຈົ້າສັ່ນສະເທືອນຢ່າງຮຸນແຮງຢູ່ໃນທ່າຂອງເດັກນ້ອຍແລະບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້, ຄືກັບວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກພາຍຫລັງຈາກແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.

ກ້າວໄປຂ້າງ ໜ້າ.

ຜົນຂອງປະສົບການນັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານວ່າຈະຢູ່ໂດດດ່ຽວຢູ່ຂ້າງນອກ, ຢູ່ໃນເຮືອນແລະໃນສະຖານະການອື່ນໆ. ຂ້ອຍໄດ້ປ່ຽນໄປແລ້ວ. ປົກກະຕິແລ້ວເປັນເດັກຍິງທີ່ອົບອຸ່ນແລະເປັນມິດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອາຍແລະຢ້ານກົວໃນຄວາມມືດ. ຄວາມຢ້ານກົວແມ່ນຄູ່ຮ່ວມງານຄົງທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍກີດຂວາງມັນໄວ້ຈາກຄວາມຊົງ ຈຳ ຂອງຂ້ອຍຈົນເຖິງຂັ້ນຈະລອດຊີວິດຈາກຄວາມຢ້ານກົວແລະຄວາມເຈັບປວດຂອງມັນ, ເພື່ອຈະສາມາດ ດຳ ລົງຊີວິດຕໍ່ໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ດຳ ລົງຊີວິດຢູ່ມັນຢ່າງຜິດປົກກະຕິ, ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ໄດ້ເກີດຂື້ນກັບຂ້ອຍ. ຊາຍຄົນນັ້ນເປັນຄົນເຈັບປ່ວຍ ໜັກ.

ກ້າວໄປຂ້າງ ໜ້າ.

ລາວໄດ້ໄປຈັບເດັກຍິງນ້ອຍອີກຄົນ ໜຶ່ງ ທີ່ອາໄສຢູ່ຫ່າງຈາກຖະ ໜົນ ໜຶ່ງ ໄມ; ໄດ້ເອົານາງຂຶ້ນລົດ, ເອົານາງໄປເຮືອນ, ທຸບຕີ, ຂົ່ມຂືນແລ້ວຂ້ານາງ, ເຊື່ອງຮ່າງກາຍຢູ່ໃນປ່າພຽງສອງສາມໄມຈາກເຮືອນຂອງພວກເຮົາ. ຊື່ຂອງຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນແມ່ນ Gerald Eaton, ແລະລາວແມ່ນ ໜຶ່ງ ໃນຜູ້ຊາຍສຸດທ້າຍທີ່ຖືກແຂວນຄໍໄວ້ໃນ 1957 ສຳ ລັບການຄາດຕະ ກຳ ໃນປີ BC

ຂ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ເວລາ 20 ປີໃນການແກ້ໄຂເລື່ອງນີ້ແລະຮັກສາມັນ. ເດັກນ້ອຍຫຼາຍຄົນໃນໂລກນີ້ໄດ້ຮັບຄວາມເດືອດຮ້ອນຈາກສົງຄາມ, ການຂົ່ມຂືນແລະການເປັນຂ້າທາດທາງເພດ. ພວກເຂົາເສຍຫາຍຫລາຍທີ່ຄວາມຫວັງດຽວຂອງການຮັກສາທີ່ສົມບູນຈະມາຈາກພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ. ມັນແມ່ນເວລາທີ່ຂ້ອຍຫັນມາຫາພຣະເຢຊູຄຣິດເພື່ອການຮັກສາຂອງຂ້ອຍເອງເທົ່ານັ້ນຄວາມຢ້ານຂອງຂ້ອຍກໍ່ກາຍເປັນເລື່ອງຂອງອະດີດ. ພວກເດັກນ້ອຍທີ່ຫຼົງທາງແລະທໍລະມານຕະຫຼອດປະຫວັດສາດແລະຈົນກ່ວາການກັບມາຂອງພຣະຄຣິດຈະມີເລື່ອງລາວທີ່ບໍ່ສາມາດທົນຕໍ່ໄດ້ ສຳ ລັບພວກເຮົາທີ່ຈະໄດ້ຍິນມື້ ໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຖືວ່າປະສົບການຂອງຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງທຽບກັບຄົນອື່ນ. ເດັກທີ່ຖືກລ່ວງລະເມີດທາງເພດເລື້ອຍໆໂດຍພື້ນຖານແລ້ວກໍ່ຖືກປິດເປັນມະນຸດ.

ດຽວນີ້, ການລ່ວງລະເມີດທາງເພດເດັກແມ່ນຢູ່ໃນອັນດັບຕົ້ນໆຂອງບັນດາອົງການສາສະ ໜາ. ສຸດທ້າຍ!

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງການຂາດການກະ ທຳ ຕໍ່ຜູ້ລ້າເຫຼົ່ານີ້ພາຍໃນອົງການຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ, ຫຼືວ່າປະຊາຄົມຕ່າງໆໃນທຸກວັນນີ້ຍັງ ດຳ ເນີນຕໍ່ໄປຄືວ່າບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂື້ນ, ເຖິງວ່າຈະມີຫຼັກຖານທາງອິນເຕີເນັດກໍ່ຕາມ. ການທົດລອງຕົວຈິງຢູ່ທີ່ນັ້ນເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນໄດ້ຍິນແລະອ່ານກ່ຽວກັບ. ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຫລືຄວາມຮັກຈະພົບຢູ່ໃສໃນຮູບນີ້? ຜູ້ລ້າເຫຼົ່ານີ້ອາດຈະບໍ່ແມ່ນຄົນຄາດຕະ ກຳ, ແຕ່ຜົນເສຍຫາຍທີ່ພວກເຂົາ ທຳ ຮ້າຍຈິດໃຈຂອງຜູ້ເຄາະຮ້າຍແມ່ນຕະຫຼອດຊີວິດ. ພວກເຂົາ ທຳ ລາຍຊີວິດ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຮູ້ທົ່ວໄປ.

ມັນທັງ ໝົດ ນີ້ບໍ່ຄ້າຍຄືກັບເລື່ອງຂອງຂ້ອຍບໍເມື່ອເຈົ້າອ່ານ ໜັງ ສື ບົດລາຍງານສຸດທ້າຍຂອງ ARC ເຂົ້າໄປໃນພະຍານພະເຢໂຫວາບໍ?

ເມື່ອຂ້ອຍປະເຊີນ ​​ໜ້າ ກັບແມ່ຂອງຂ້ອຍໃນປີ 2003, ນາງໄດ້ເຮັດຫຼາຍຢ່າງຄືກັບຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງ. ມັນແມ່ນທັງຫມົດກ່ຽວກັບນາງ. ຈາກນັ້ນນາງຊີ້ນິ້ວມືໃສ່ຂ້ອຍແລະເວົ້າວ່າ“ ຂ້ອຍບອກເຈົ້າວ່າຢ່າໃຫ້ຜູ້ໃດແຕະຕ້ອງເຈົ້າ!” (ນາງບໍ່ໄດ້ບອກຂ້ອຍວ່າຕອນຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ, ແຕ່ ຕຳ ນິຕິຕຽນຂ້ອຍ, ໃນໃຈຂອງນາງ, ເຮັດໃຫ້ການປະພຶດຂອງນາງຫຼຸດ ໜ້ອຍ ລົງບໍ່?) ນາງມີຄວາມກັງວົນໃຈກັບຕົວເອງຫຼາຍຂຶ້ນແລະວ່ານາງຈະມີ ໜ້າ ຕາແນວໃດ.

ແນ່ນອນ, ສິ່ງທີ່ເກີດຂື້ນກັບນາງ Caroline Moore ອາຍຸ 7 ປີອາດຈະໄດ້ຮັບການປ້ອງກັນໄດ້ຖ້າວ່າແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ລາຍງານ Easton ໃຫ້ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ແລະພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຈ້ງເຕືອນຊຸມຊົນນ້ອຍໆດັ່ງກ່າວ. ໃນປີເຫຼົ່ານັ້ນມັນແມ່ນການປະຕິບັດທົ່ວໄປທີ່ຈະ ຕຳ ນິແມ່ຍິງໃນເວລາທີ່ລາວຖືກຂົ່ມຂືນ, ຂ້ອຍໄດ້ຖືກບອກ. ນາງໄດ້ຂໍເອົາມັນ. ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນມັນກໍ່ຖືກປົກຄຸມ, ຖ້າເປັນໄປໄດ້. ນັ້ນກໍ່ແມ່ນການປ້ອງກັນຂອງນ້ອງຊາຍຜູ້ທີ່ ທຳ ຮ້າຍທາງເພດໄວລຸ້ນສາວໃນ Westbank. ອ້າຍຄົນນັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງລາວ, ຜູ້ຊາຍໃນຄອບຄົວ. ຜູ້ທີ່ລ່ວງລະເມີດໃນອົດສະຕາລີບໍ່ໄດ້ ຕຳ ນິຕິຕຽນຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຂອງລາວ ສຳ ລັບຊຸດນອນທີ່ລາວນຸ່ງຢູ່ທົ່ວເຮືອນ? ທ່ານກ່າວວ່າ“ ເປີດເຜີຍຫຼາຍເກີນໄປ”.

ຂ້ອຍອາດຈະອອກຈາກອົງການຈັດຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍອອກຈາກພະເຢໂຫວາພໍ່ຂອງຂ້ອຍແລະລູກຊາຍຂອງພະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ພົບເຫັນສະຖານທີ່ເກັບຮັກສາ Beroean Pickets. ຫລັງຈາກກວດເບິ່ງພຽງບາງສ່ວນຂອງບົດຄວາມກ່ຽວກັບ ຄຳ ສອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຕໍ່ຜົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ“ ນີ້ແມ່ນປະຊາຊົນຂອງຂ້ອຍ. ພວກເຂົາຄິດຄືຂ້ອຍ! ພວກເຂົາເປັນຜູ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງທີ່ໂຫດຮ້າຍ. "

ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ເງິນໃນການ ບຳ ບັດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນໄລຍະ 20 ປີທີ່ຜ່ານມາ, ແລະຄວາມສະບາຍໃຈດຽວທີ່ຂ້ອຍສາມາດໃຫ້ກັບຄົນອື່ນທີ່ປະສົບກັບຄວາມເຈັບປວດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງເຊັ່ນ: ຂ້ອຍ, ແມ່ນສິ່ງນີ້: ແມ່ນແລ້ວ, ການຮັກສາແມ່ນເປັນໄປໄດ້ແລະການຮັກສາດຽວທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍເອົາຊະນະໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ຄວາມຢ້ານກົວທີ່ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວແລະ ໝົດ ສະຕິດັ່ງກ່າວແມ່ນນັກວິເຄາະດ້ານຈິດຕະສາດທີ່ມີຄວາມຊ່ຽວຊານສູງກັບ PHD ໃນສາຂານັ້ນ. ແລະມັນມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຫຼາຍ. ພວກເຂົາມີ ໜ້ອຍ ແລະຢູ່ໄກກັນ.

ຫລັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າພົບວ່າມັນແມ່ນການຍອມ ຈຳ ນົນຢ່າງສົມບູນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ຄວາມປະສົງຂອງພຣະບິດາແລະຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດຂອງພວກເຮົາທີ່ໄດ້ປ່ຽນແປງແທ້ໆຜູ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຢູ່ໃນມື້ນີ້: ຄວາມຕື່ນຕົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອື້ອມອອກໄປຫາແມ່ຍິງຜູ້ທີ່ເວົ້າອອກມາຢ່າງກ້າຫານໃນການທົດລອງຢູ່ອົດສະຕາລີ. ຄວາມເສຍຫາຍທີ່ພວກເຂົາໄດ້ທົນກັບມືຂອງຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ, ຄົນຕາບອດຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈໄດ້. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ພວກເຮົາທຸກຄົນຕາບອດ, ແມ່ນບໍ? ສິ່ງທີ່ດີທີ່ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບການຕັດສິນຄົນອື່ນ.

ເອື້ອຍຂອງເຈົ້າ

Ava