ຄຳ ຖາມຈາກຜູ້ອ່ານ - ພະບັນຍັດ 22: 25-27 ແລະພະຍານສອງຄົນ

[ຈາກ ws ສຶກສາ 12/2019 p.14]

“ ຄຳ ພີໄບເບິນກ່າວວ່າ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີພະຍານຢ່າງ ໜ້ອຍ ສອງຄົນເພື່ອສ້າງບັນຫາ. (ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:30; ພະບັນຍັດ. 17: 6; 19:15; ມັດ. 18:16; 1 ຕີໂມເຕ 5:19) ແຕ່ພາຍໃຕ້ກົດ ໝາຍ ຖ້າຜູ້ຊາຍຂົ່ມຂືນຍິງສາວທີ່“ ເຂົ້າໄປໃນທົ່ງນາ” ແລະລາວກໍ່ຮ້ອງ. , ນາງບໍ່ມີຄວາມຜິດຂອງການຫລິ້ນຊູ້ແລະລາວບໍ່ແມ່ນ. ຍ້ອນວ່າຄົນອື່ນບໍ່ໄດ້ເຫັນການຂົ່ມຂືນ, ເປັນຫຍັງລາວຈິ່ງບໍ່ມີຄວາມຜິດຫຍັງໃນຂະນະທີ່ລາວມີຄວາມຜິດ?”

ຂໍ້ອ້າງອີງຈາກພາກສ່ວນທີສອງຂອງ ຄຳ ຖາມຈາກຜູ້ອ່ານ, ໄດ້ຖືກ ນຳ ໃຊ້ໃນການໂຕ້ຖຽງກັບທັດສະນະຄະຕິຂອງຫົວ ໜ້າ ອົງການສະຫະປະຊາຊາດກ່ຽວກັບການຈັດການກັບການກ່າວຫາກ່ຽວກັບການລ່ວງລະເມີດເດັກ. ເນື່ອງຈາກວ່າອົງການດັ່ງກ່າວຢືນຢັນພະຍານສອງຄົນເຖິງແມ່ນວ່າໃນກໍລະນີຂອງການລ່ວງລະເມີດທາງເພດເດັກ, ເຊິ່ງແມ່ນການຂົ່ມຂືນ, ຄຳ ຖາມນີ້ ຈຳ ເປັນຕ້ອງໄດ້ຕອບ. ພວກເຂົາຈະໃຫ້ຫຼັກຖານກ່ຽວກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງພະຍານສອງຄົນບໍ? ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາວິທີທີ່ເຂົາເຈົ້າຕອບ ຄຳ ຖາມນີ້ໂດຍອີງໃສ່ຂໍ້ອ້າງທີ່ກ່າວເຖິງຈາກພະບັນຍັດສອງ 22: 25-27.

ຂໍ້ຄວາມທີ່ ກຳ ລັງສົນທະນາແມ່ນພະບັນຍັດສອງ 22:25:27 ເຊິ່ງອ່ານ “ ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນສະ ໜາມ ທີ່ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ພົບກັບຜູ້ຍິງທີ່ ກຳ ລັງເຮັດແລະຊາຍຄົນນັ້ນຈັບນາງໄວ້ແລະນອນຢູ່ກັບນາງ, ຜູ້ທີ່ນອນຢູ່ກັບນາງກໍ່ຕ້ອງຕາຍດ້ວຍຕົວເອງ. 26 ແລະ ເດັກຍິງທີ່ທ່ານບໍ່ຕ້ອງເຮັດຫຍັງ. ຍິງສາວບໍ່ມີບາບທີ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມຕາຍ, ເພາະວ່າຄືກັບວ່າເມື່ອຊາຍຄົນ ໜຶ່ງ ລຸກຂຶ້ນຕໍ່ຕ້ານເພື່ອນມະນຸດຂອງລາວແລະກໍ່ຂ້າຕົວຕາຍ, ແມ່ນແຕ່ຈິດວິນຍານ, ສະນັ້ນມັນກໍ່ເປັນເຊັ່ນນີ້. 27 ເພາະມັນຢູ່ໃນທົ່ງນາທີ່ລາວໄດ້ພົບນາງ. ເດັກຍິງຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໄດ້ຮ້ອງອອກມາ, ແຕ່ວ່າບໍ່ມີໃຜທີ່ຈະຊ່ວຍຊີວິດນາງໄດ້”.

ທຳ ອິດໃຫ້ພວກເຮົາເອົາຂໍ້ຄວາມນີ້ເຂົ້າໄປໃນສະພາບການຂອງ ຄຳ ພີໄບເບິນທີ່ແທ້ຈິງກ່ອນທີ່ພວກເຮົາຈະທົບທວນ ຄຳ ຕອບຂອງບົດຄວາມຂອງວາລະສານ.

Scenario 1

ພະບັນຍັດ 22: 13-21 ກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຖານະການທີ່ສາມີແຕ່ງງານກັບຜູ້ຍິງແລະຫລັງຈາກນັ້ນກໍ່ເລີ່ມຕົ້ນໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີນາງ, ໂດຍກ່າວຫານາງວ່າບໍ່ແມ່ນນາງສາວເມື່ອລາວແຕ່ງງານກັບນາງ. ແນ່ນອນ, ຈະບໍ່ມີພະຍານສອງຄົນກ່ຽວກັບການແຕ່ງງານແຕ່ງງານ, ສະນັ້ນເລື່ອງນີ້ໄດ້ຖືກຈັດການແນວໃດ? ມັນປະກົດວ່າແຜ່ນນ້ອຍໆຖືກ ນຳ ໃຊ້ໃນຄ່ ຳ ຄືນຂອງວັນແຕ່ງງານເຊິ່ງຈະມີເລືອດ ຈຳ ນວນ ໜ້ອຍ ໜຶ່ງ ຈາກການ ທຳ ລາຍເພງສວດຂອງຜູ້ຍິງໃນໂອກາດທີ່ຈະມີເພດ ສຳ ພັນຄັ້ງ ທຳ ອິດໃນການແຕ່ງງານ. ຫຼັງຈາກນັ້ນເອກະສານສະບັບນີ້ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ພໍ່ແມ່ຂອງແມ່ຍິງ, ຄືໃນມື້ຕໍ່ມາແລະເກັບຮັກສາໄວ້ເປັນຫຼັກຖານ. ຈາກນັ້ນສາມາດຜະລິດໂດຍພໍ່ແມ່ຂອງແມ່ຍິງໃນກໍລະນີທີ່ມີການກ່າວຫາຕໍ່ເມຍ. ຖ້າຄວາມບໍລິສຸດໄດ້ຖືກພິສູດດ້ວຍວິທີການດັ່ງກ່າວໂດຍແມ່ຍິງ, ຜູ້ຊາຍຈະຖືກລົງໂທດທາງຮ່າງກາຍ, ຖືກປັບ ໃໝ, ໂດຍຈະຖືກປັບ ໃໝ ກັບພໍ່ຂອງແມ່ຍິງດັ່ງທີ່ຄ່າຊົດເຊີຍ ສຳ ລັບຊື່ຂອງລາວຖືກໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີ, ແລະຜົວບໍ່ສາມາດຢ່າຮ້າງເມຍໄດ້ຕະຫຼອດມື້.

ຈຸດ ສຳ ຄັນທີ່ຄວນເອົາໃຈໃສ່:

• ການພິພາກສາໄດ້ຖືກຕັດສິນລົງເຖິງວ່າຈະມີພຽງແຕ່ພະຍານ ໜຶ່ງ ຄົນ (ຜູ້ຖືກກ່າວຫາ) ເພື່ອປ້ອງກັນຕົວເອງ.
• ຫຼັກຖານທາງກາຍະພາບໄດ້ຖືກອະນຸຍາດ; ແທ້ຈິງແລ້ວມັນແມ່ນອາໄສການແກ້ໄຂຄວາມບໍລິສຸດຫຼືຄວາມຮູ້ສຶກຜິດຂອງແມ່ຍິງ.

Scenario 2

ພະບັນຍັດສອງ 22: 22 ກ່ຽວຂ້ອງກັບສະພາບການທີ່ຊາຍຄົນ ໜຶ່ງ ຖືກຈັບ "ຍ້ອນຄວາມຜິດຫວັງ" ກັບຜູ້ຍິງທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວ.

ໃນທີ່ນີ້, ອາດຈະມີພະຍານຄົນດຽວ, ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົ້ນພົບສາມາດຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ອື່ນເປັນພະຍານໃນສະຖານະການທີ່ປະນີປະນອມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຕຳ ແໜ່ງ ການປະນີປະນອມທີ່ພວກເຂົາບໍ່ຄວນຢູ່ (ຜູ້ຊາຍຄົນດຽວກັບແມ່ຍິງທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວເຊິ່ງບໍ່ແມ່ນສາມີຂອງນາງ) ແລະພະຍານ ໜຶ່ງ ພຽງພໍທີ່ຈະສ້າງຄວາມຜິດ.

• ພະຍານ ໜຶ່ງ ໃນການປະນີປະນອມ ຕຳ ແໜ່ງ ຂອງຜູ້ຍິງທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວກັບຜູ້ຊາຍທີ່ບໍ່ແມ່ນສາມີຂອງນາງແມ່ນພຽງພໍ.
• ທັງຊາຍແລະຍິງແຕ່ງງານກໍ່ໄດ້ຮັບໂທດຄືກັນ.
• ໄດ້ມີການຕັດສິນໃຈ.

Scenario 3

ພະບັນຍັດສອງ 22: 23-24 ກວມເອົາສະຖານະການທີ່ຊາຍແລະຍິງສາວຮ່ວມງານຢູ່ໃນຕົວເມືອງ. ຖ້າແມ່ຍິງບໍ່ໄດ້ຮ້ອງສຽງດັງ, ແລະເພາະສະນັ້ນຈຶ່ງສາມາດໄດ້ຍິນຈາກນັ້ນທັງສອງຝ່າຍກໍ່ຖືວ່າມີຄວາມຜິດຍ້ອນວ່າມັນຖືກຖືວ່າເປັນການຍິນຍອມຫລາຍກວ່າການຂົ່ມຂືນ.

• ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ສະຖານະການໄດ້ເຮັດ ໜ້າ ທີ່ເປັນພະຍານ, ກັບຜູ້ທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຄືກັບແມ່ຍິງທີ່ແຕ່ງງານຢູ່ນີ້, ຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ປະນີປະນອມ.
• ທັງຜູ້ຊາຍແລະຜູ້ຍິງທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວໄດ້ຮັບໂທດຄືກັນຖ້າບໍ່ມີສຽງຮ້ອງດັງຍ້ອນວ່າມັນຖືວ່າເປັນການຍິນຍອມ.
• ຖ້າແມ່ຍິງໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຈະມີພະຍານແລະນາງຈະຖືກຖືວ່າເປັນຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍທີ່ຖືກຂົ່ມຂືນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດແລະມີພຽງຜູ້ຊາຍເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະຖືກລົງໂທດ (ດ້ວຍຄວາມຕາຍ).
• ໄດ້ມີການຕັດສິນໃຈ.

Scenario 4

ນີ້ແມ່ນຫົວເລື່ອງຂອງບົດຄວາມຂອງວາລະສານ.

ພະບັນຍັດສອງ 22: 25-27 ແມ່ນຄ້າຍຄືກັນກັບສະຖານະການທີ 3 ແລະກວມເອົາສະຖານະການທີ່ຊາຍຄົນ ໜຶ່ງ ນອນຢູ່ກັບຍິງສາວທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມຢູ່ໃນສະ ໜາມ ແທນເມືອງ. ຢູ່ນີ້, ເຖິງແມ່ນວ່ານາງຈະຮ້ອງ, ບໍ່ມີໃຜໄດ້ຍິນນາງ. ເພາະສະນັ້ນ, ມັນໄດ້ຖືກພິຈາລະນາໂດຍຄ່າເລີ່ມຕົ້ນວ່າເປັນການກະ ທຳ ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຈາກສ່ວນຂອງແມ່ຍິງ, ແລະດ້ວຍເຫດນີ້ການຂົ່ມຂືນແລະການຫລິ້ນຊູ້ໃນບາງສ່ວນຂອງຜູ້ຊາຍ. ຍິງສາວທຸກຄົນຖືວ່າບໍລິສຸດ, ແຕ່ຜູ້ຊາຍຈະຕ້ອງຖືກປະຫານ.

• ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ສະຖານະການໄດ້ເຮັດ ໜ້າ ທີ່ເປັນພະຍານ, ໂດຍສົມມຸດວ່າຄວາມບໍລິສຸດ ສຳ ລັບແມ່ຍິງທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນຂະນະທີ່ບໍ່ມີໃຜສາມາດໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອ.
• ສະຖານະການຕ່າງໆຍັງໄດ້ເຮັດ ໜ້າ ທີ່ເປັນພະຍານ ສຳ ລັບຊາຍຄົນດັ່ງກ່າວ, ໂດຍສົມມຸດວ່າຄວາມຜິດຂອງຜູ້ຊາຍຍ້ອນສະຖານະການທີ່ປະນີປະນອມ, ເພາະວ່າລາວບໍ່ຄວນຢູ່ຄົນດຽວກັບຜູ້ຍິງທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມເຊິ່ງຖືກເບິ່ງວ່າເປັນຄົນທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວ. ບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີຫຼັກຖານຢັ້ງຢືນທີ່ຢັ້ງຢືນ.
• ໄດ້ມີການຕັດສິນໃຈ.

Scenario 5

ພະບັນຍັດສອງ 22: 28-29 ກວມເອົາສະຖານະການທີ່ຜູ້ຊາຍນອນຢູ່ກັບຜູ້ຍິງທີ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດແລະບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານ. ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີບໍ່ໄດ້ແບ່ງແຍກລະຫວ່າງວ່າມັນແມ່ນຄວາມ ສຳ ພັນຫລືການຂົ່ມຂືນ. ວິທີໃດກໍ່ຕາມຜູ້ຊາຍຕ້ອງແຕ່ງງານກັບຜູ້ຍິງແລະບໍ່ສາມາດຢ່າຮ້າງນາງຕະຫຼອດຊີວິດ.

• ໃນທີ່ນີ້ຊາຍຜູ້ນີ້ຖືກກັກຂັງຈາກການຂົ່ມຂືນແລະການຜິດຊາຍຍິງຍ້ອນວ່າລາວຈະຕ້ອງໄດ້ແຕ່ງງານກັບຜູ້ຍິງແລະລ້ຽງດູນາງຕະຫຼອດຊີວິດ.
• ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຮຽກຮ້ອງຈາກແມ່ຍິງ, ຫຼືພະຍານຂອງບຸກຄົນທີສາມ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຜູ້ຊາຍຈະໄດ້ຮັບການລົງໂທດ ໜັກ ກວ່າເກົ່າ.
• ໄດ້ມີການຕັດສິນໃຈ.

ບົດສະຫຼຸບຂອງສະຖານະການ

ພວກເຮົາສາມາດເຫັນຮູບແບບທີ່ປາກົດຢູ່ນີ້ບໍ? ນີ້ແມ່ນສະຖານະການທັງ ໝົດ ທີ່ມັນບໍ່ ໜ້າ ຈະເປັນພະຍານທີສອງ. ແຕ່ການຕັດສິນໃຈແມ່ນຈະໄດ້ຮັບ. ອີງໃສ່ຫຍັງ?

• ຫຼັກຖານທາງກາຍະພາບຕັດສິນວ່າຜູ້ຊາຍຫລືຜູ້ຍິງມີຄວາມຜິດແນວໃດ (ສະຖານະການ 1).
• ສະຖານະການທີ່ສົມຄວນປະຕິບັດເປັນຫຼັກຖານ (ສະຖານະການທີ 2 - 5).
• ສົມມຸດຕິຖານຄວາມຜິດຂອງແມ່ຍິງໂດຍອີງໃສ່ສະພາບການສະເພາະ (ສະພາບການ 2 & 3).
• ສົມມຸດວ່າຄວາມບໍລິສຸດໃນຄວາມໂປດປານຂອງແມ່ຍິງໃນສະພາບການໂດຍສະເພາະ (ສະຖານະການ 4 & 5).
• ສົມມຸດຕິຖານຄວາມຜິດຂອງຜູ້ຊາຍໂດຍອີງໃສ່ສະພາບການໂດຍສະເພາະ (ສະພາບການ 2, 3, 4 & 5).
• ບ່ອນທີ່ທັງສອງມີຄວາມຜິດ, ການລົງໂທດເທົ່າທຽມກັນ.
• ໄດ້ມີການຕັດສິນໃຈ.

ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຈະແຈ້ງ, ງ່າຍຕໍ່ການຈື່ ຈຳ ກົດ ໝາຍ.

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ບໍ່ມີກົດ ໝາຍ ເຫຼົ່ານີ້ເວົ້າຫຍັງກ່ຽວກັບຄວາມຕ້ອງການ ສຳ ລັບພະຍານເພີ່ມເຕີມ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້ຈະເກີດຂື້ນເລື້ອຍໆແລະບໍ່ມີພະຍານ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຖ້າແມ່ຍິງຖືກໂຈມຕີຢູ່ໃນເມືອງແລະຮ້ອງອອກມາ. ບາງທີອາດມີບາງຄົນໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງ, ແຕ່ບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີພະຍານຂອງສຽງຮ້ອງເພື່ອຈະຮູ້ວ່າແມ່ນໃຜມາຈາກຫລືຈັບຊາຍຄົນນັ້ນຢູ່ບ່ອນເກີດເຫດ. ນອກຈາກນັ້ນ, ໃນກໍລະນີທີ່ຄະດີດັ່ງກ່າວຖືກທົດລອງຢູ່ປະຕູເມືອງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນພະຍານຂອງສຽງຮ້ອງຈະໄດ້ຮູ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຄື່ອນຍ້າຍແລະສາມາດກ້າວ ໜ້າ.

ດັ່ງທີ່ທ່ານເຫັນ, ຈຸດ ສຳ ຄັນຂອງສະຖານະການແມ່ນສອດຄ່ອງກັບ 4 ຮູບການອື່ນໆ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຜົນໄດ້ຮັບ ສຳ ລັບສະຖານະການທີ 4 ແມ່ນຄ້າຍຄືກັນກັບສະຖານະການ 5, ເຊິ່ງຜູ້ຊາຍຍັງຖືກຖືວ່າເປັນຝ່າຍທີ່ມີຄວາມຜິດ.

ໃນແງ່ຂອງສະພາບຄວາມຈິງດັ່ງນັ້ນ, ຕອນນີ້ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງ ຄຳ ຕອບຂອງອົງກອນຕໍ່ສະຖານະການນີ້ແລະ ຄຳ ຖາມ "ຜູ້ອ່ານ".

ຄຳ ຕອບຂອງອົງກອນ

ປະໂຫຍກເປີດກ່າວວ່າ: “ ບັນຊີໃນພະບັນຍັດສອງ 22: 25-27 ບໍ່ແມ່ນຕົ້ນຕໍທີ່ຈະພິສູດຄວາມຜິດຂອງຊາຍຄົນນັ້ນ, ເພາະວ່າມັນເປັນທີ່ຍອມຮັບ. ກົດ ໝາຍ ນີ້ໄດ້ສຸມໃສ່ການສ້າງຄວາມບໍລິສຸດຂອງແມ່ຍິງ. ສັງເກດສະພາບການ”.

ຄຳ ຖະແຫຼງການນີ້ແມ່ນ ໜ້າ ກຽດຊັງທີ່ສຸດ. ແນ່ນອນ, ບັນຊີນີ້ “ ບໍ່ແມ່ນຫຼັກໃນການພິສູດຄວາມຜິດຂອງຜູ້ຊາຍ”. ເປັນຫຍັງ? “ ເພາະວ່າ ທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ". ບໍ່ມີຫຼັກຖານຢັ້ງຢືນທີ່ ຈຳ ເປັນເພື່ອສ້າງຄວາມຜິດຂອງຜູ້ຊາຍ. ກົດ ໝາຍ ໄດ້ລະບຸວ່າຜູ້ຊາຍໃນສະພາບການເຫຼົ່ານີ້ຈະຖືກຖືວ່າເປັນຄວາມຜິດ, ເພາະວ່າສະຖານະການທີ່ປະນີປະນອມເຊິ່ງລາວຄວນຈະຫລີກລ້ຽງ. ໄລຍະເວລາ. ບໍ່ມີການສົນທະນາຕື່ມອີກ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ກົງກັນຂ້າມກັບ ຄຳ ຮຽກຮ້ອງຂອງວາລະສານ The Watchtower, ມັນບໍ່ໄດ້ສຸມໃສ່ “ ກ່ຽວກັບການສ້າງຄວາມບໍລິສຸດຂອງແມ່ຍິງ”. ບໍ່ມີ ຄຳ ແນະ ນຳ ໃດໆໃນບັນຊີຂອງ ຄຳ ພີໄບເບິນກ່ຽວກັບວິທີການສ້າງຄວາມບໍລິສຸດຂອງນາງ. ການສະຫລຸບທີ່ສົມເຫດສົມຜົນແມ່ນວ່າມັນຖືກກ່າວຫາໂດຍອັດຕະໂນມັດວ່ານາງບໍ່ມີຄວາມຜິດ.

ເວົ້າງ່າຍໆ, ຖ້າຜູ້ຊາຍຢູ່ໃນທົ່ງນາຄົນດຽວ, ຍົກເວັ້ນບໍລິສັດຂອງຜູ້ຍິງທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມ, ລາວສາມາດຖືວ່າເປັນຄວາມຜິດຂອງການຫລິ້ນຊູ້ໂດຍອັດຕະໂນມັດຍ້ອນຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ປະນີປະນອມໃນຄັ້ງ ທຳ ອິດ. ເພາະສະນັ້ນ, ຖ້າຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນອ້າງວ່ານາງຖືກຂົ່ມຂືນ, ຜູ້ຊາຍກໍ່ບໍ່ມີການປ້ອງກັນທີ່ຈະໃຊ້ກັບການກ່າວຫາດັ່ງກ່າວ.

ພວກເຮົາສາມາດຄາດເດົາໄດ້ວ່າບາງທີຜູ້ພິພາກສາພະຍາຍາມຊອກຫາພະຍານຫຼືພະຍານທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຍິງຢູ່ໃນບໍລິເວນໃກ້ຄຽງກັບຜູ້ຊາຍໃນເວລາດຽວກັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າພະຍານໄດ້ຖືກພົບເຫັນວ່າພວກເຂົາຈະເປັນຫຼັກຖານທີ່ດີທີ່ສຸດເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ແມ່ນພະຍານທີສອງຕໍ່ເຫດການຕົວຈິງ. ມັນຄວນຈະແຈ້ງຕໍ່ບຸກຄົນທີ່ສົມເຫດສົມຜົນວ່າພະຍານສອງຄົນໃນການກະ ທຳ ຂົ່ມຂືນຫຼືການຫລິ້ນຊູ້ແມ່ນບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີການພິພາກສາ. ດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ດີເຊັ່ນກັນ, ເພາະວ່າແນ່ນອນ, ຍ້ອນປະເພດຂອງຄວາມບາບແລະສະຖານະການສະຖານະການ, ພວກເຂົາຄົງຈະບໍ່ມີ.

4 ວັກນ້ອຍໆທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງ ຄຳ ຕອບທີ່ເອີ້ນວ່ານີ້ພຽງແຕ່ຢືນຢັນການສົມມຸດຕິຖານຂອງຄວາມຜິດແລະຄວາມບໍລິສຸດໃນສະພາບການນີ້ (4) ແລະສະຖານະການ 5.

ດັ່ງນັ້ນບົດຄວາມຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາກ່າວເຖິງ“ ຊ້າງໃນຫ້ອງ” ແນວໃດກ່ຽວກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງພະຍານສອງຄົນທີ່ກ່າວເຖິງໃນຕອນຕົ້ນຂອງ ຄຳ ຖາມ?

ເມື່ອເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາ, ບົດຂຽນພຽງແຕ່ບໍ່ສົນໃຈ“ ຊ້າງຢູ່ໃນຫ້ອງ”. ອົງການດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມແກ້ໄຂວິທີການນີ້ຈະໃຊ້ກັບສະຖານະການໃດ ໜຶ່ງ ໃນ 5 ສະຖານະການໃນພະບັນຍັດສອງ 22: 13-29.

ພວກເຮົາຄວນອຸກໃຈບໍ? ບໍ່ແມ່ນແທ້. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ອົງການໄດ້ພຽງແຕ່ຂຸດຕົວເອງໃຫ້ເປັນຂຸມໃຫຍ່ກວ່າເກົ່າ. ເປັນແນວນັ້ນໄດ້ແນວໃດ?

ຈະເປັນແນວໃດກ່ຽວກັບຫຼັກການທີ່ອົງການໄດ້ຈັດພິມລົງໃນປັດຈຸບັນດັ່ງທີ່ພົບໃນວັກ 3 ເຊິ່ງອ່ານວ່າ:

"ໃນກໍລະນີດັ່ງກ່າວ, ແມ່ຍິງໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກຄວາມສົງໃສ. ໃນຄວາມ ໝາຍ ໃດ? ມີການສົມມຸດວ່ານາງໄດ້ຮ້ອງອອກມາ, ແຕ່ວ່າບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ຈະຊ່ວຍຊີວິດນາງໄດ້. ສະນັ້ນນາງບໍ່ໄດ້ເຮັດການຫລິ້ນຊູ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມຊາຍຄົນນີ້ແມ່ນມີຄວາມຜິດໃນການຂົ່ມຂືນແລະການຫລິ້ນຊູ້ເພາະວ່າລາວ“ ໄດ້ເອົາຊະນະນາງແລະນອນຢູ່ກັບນາງ”, ຜູ້ຍິງທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ”.

ທ່ານສາມາດເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສະຖານະການນັ້ນແລະ ຄຳ ສັບ, ແລະຕໍ່ໄປນີ້ບໍ?

“ ໃນກໍລະນີດັ່ງກ່າວເດັກໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກຄວາມສົງໄສ. ໃນຄວາມ ໝາຍ ໃດ? ມີການຄາດກັນວ່າເດັກນ້ອຍໄດ້ຮ້ອງອອກມາ, ແຕ່ວ່າບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ຈະຊ່ວຍຊີວິດເດັກໄດ້. ສະນັ້ນ, ຄົນ ໜຸ່ມ ບໍ່ໄດ້ຜິດຊາຍຍິງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຜູ້ຊາຍ (ຫລືຜູ້ຍິງ) ແມ່ນມີຄວາມຜິດໃນການຂົ່ມຂືນເດັກແລະການຫລິ້ນຊູ້ຫລືການຜິດຊາຍຍິງຍ້ອນວ່າລາວ (ຫຼືນາງ) ໄດ້ເອົາຊະນະເດັກນ້ອຍແລະນອນຢູ່ກັບພວກເຂົາ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ”.

[ກະລຸນາຮັບຊາບ: ເດັກນ້ອຍແມ່ນເດັກນ້ອຍແລະບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າການຍິນຍອມແມ່ນຫຍັງ. ໂດຍບໍ່ສົນເລື່ອງວ່າຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ຄິດວ່າເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນສາມາດເຂົ້າໃຈຢ່າງເຕັມທີ່ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ ກຳ ລັງເກີດຂື້ນ, ເດັກນ້ອຍ ບໍ່ສາມາດຍິນຍອມ ພາຍໃຕ້ກົດ ໝາຍ.]

ມັນບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງຢ່າງແນ່ນອນໃນ ຄຳ ຖະແຫຼງການສຸດທ້າຍທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສ້າງ, ແລະ ຄຳ ຖະແຫຼງຫລືຫຼັກການທີ່ໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນບົດຂຽນ, ຍົກເວັ້ນໃນລາຍລະອຽດນ້ອຍໆທີ່ບໍ່ລົບກວນຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງສະຖານະການໃນທາງໃດທາງ ໜຶ່ງ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ການປ່ຽນແປງເລັກໆນ້ອຍໆເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຄະດີມີຄວາມດຶງດູດໃຈຫລາຍຂື້ນ. ຖ້າແມ່ຍິງຖືກຖືວ່າເປັນເຮືອທີ່ອ່ອນແອ, ເດັກນ້ອຍທີ່ມີເພດ ສຳ ພັນ ໜ້ອຍ ກ່ວານັ້ນຫຼາຍເທົ່າໃດ.

ໂດຍອີງໃສ່ ຄຳ ຖະແຫຼງຫຼືຫຼັກການໃນບົດຄວາມຂອງວາລະສານຫໍສັງເກດການ, ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຍຸຕິ ທຳ ບໍທີ່ຜູ້ໃຫຍ່ຄວນຖືວ່າເປັນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຜິດໃນກໍລະນີສຸດທ້າຍກັບເດັກນ້ອຍໃນກໍລະນີທີ່ບໍ່ມີຫຼັກຖານທີ່ດຶງດູດໃຈກັບຝ່າຍກົງກັນຂ້າມ? ອີກຢ່າງ ໜຶ່ງ, ວ່າເດັກຫຼືເດັກນ້ອຍຄວນໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຂອງຄວາມສົງໃສແທນທີ່ຈະເປັນຜູ້ລ່ວງລະເມີດ?

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ໂດຍອີງໃສ່ສະຖານະການທີ່ໄດ້ກ່າວມາໃນພະບັນຍັດສອງບົດ 22, ໃນກໍລະນີທີ່ມີການລ່ວງລະເມີດທາງເພດເດັກຜູ້ໃຫຍ່ແມ່ນຜູ້ ໜຶ່ງ ທີ່ຢູ່ໃນສະຖານະການປະນີປະນອມ, ຜູ້ທີ່ຄວນຮູ້ດີກວ່າ ມັນບໍ່ ສຳ ຄັນວ່າຜູ້ໃຫຍ່ຈະເປັນພໍ່ຫລືພໍ່, ແມ່, ແມ່, ແມ່, ລຸງຫລືປ້າ, ຕໍ່ຜູ້ເຄາະຮ້າຍ, ຫລືຜູ້ເຖົ້າແກ່, ລັດຖະມົນຕີລັດຖະມົນຕີ, ຜູ້ບຸກເບີກ, ໃນຖານະທີ່ໄວ້ວາງໃຈ. ຫົວຂໍ້ແມ່ນຢູ່ໃນຜູ້ລ່ວງລະເມີດເພື່ອພິສູດວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຂົ່ມເຫັງເດັກນ້ອຍໂດຍການໃຫ້ alibi ທີ່ສາມາດພິສູດໄດ້ໃນທຸກໆໂອກາດ. ມັນບໍ່ແມ່ນ ສຳ ລັບຜູ້ທີ່ອ່ອນແອ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມສ່ຽງ, ຈຳ ເປັນຕ້ອງພິສູດຄວາມບໍລິສຸດຂອງພວກເຂົາດ້ວຍການສະ ໜອງ ພະຍານຄົນອື່ນເຊິ່ງເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໄດ້ຮັບໃນສະພາບການເຫຼົ່ານີ້. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຍັງມີຕົວຢ່າງທາງພຣະ ຄຳ ພີທີ່ສະແດງຢູ່ໃນສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້ທີ່ໄດ້ຖືກກວດກາ, ສຳ ລັບຫຼັກຖານທາງກາຍະພາບໃນຮູບແບບຂອງຫຼັກຖານ DNA ທີ່ໄດ້ຮັບທາງການແພດ, ແລະອື່ນໆເພື່ອໃຫ້ເປັນທີ່ຍອມຮັບເປັນພະຍານເພີ່ມເຕີມ. (ໝາຍ ເຫດການໃຊ້ຜ້າຄຸມຈາກຄ່ ຳ ຄືນໃນງານແຕ່ງງານໃນສະຖານະການທີ 1).

ໜຶ່ງ ຈຸດສຸດທ້າຍທີ່ຕ້ອງຄິດ. ຖາມຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ທີ່ອາໄສຢູ່ປະເທດອິດສະລາແອນສະ ໄໝ ນີ້ເປັນໄລຍະເວລາ ໜຶ່ງ, ວ່າຈະມີກົດ ໝາຍ ໃນກົດ ໝາຍ ດັ່ງກ່າວແນວໃດ. ຄຳ ຕອບຈະເປັນ "ເນື້ອແທ້ຫລືຈິດໃຈຂອງກົດ ໝາຍ". ນີ້ມີຄວາມແຕກຕ່າງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກກົດ ໝາຍ ໃນສະຫະລັດອາເມລິກາແລະອັງກິດແລະເຢຍລະມັນແລະປະເທດອື່ນໆທີ່ການ ນຳ ໃຊ້ກົດ ໝາຍ ດັ່ງກ່າວໄປສູ່ຈົດ ໝາຍ ຂອງກົດ ໝາຍ, ແທນທີ່ຈະແມ່ນຈິດໃຈຫຼືເນື້ອແທ້ຂອງກົດ ໝາຍ.

ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າອົງການດັ່ງກ່າວຍຶດ ໝັ້ນ ກັບ "ຈົດ ໝາຍ ຂອງກົດ ໝາຍ" ກ່ຽວກັບການ ນຳ ໃຊ້ຫຼັກການໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນຕໍ່ການຕັດສິນພາຍໃນອົງກອນ. ນີ້ແມ່ນຄ້າຍຄືທັດສະນະຂອງພວກຟາລິຊຽນ.

ມັນກົງກັນຂ້າມກັບລັດອິດສະລາແອນທີ່ວ່າແນວໃດ, ເຖິງວ່າຈະມີໂລກ, ມັນ ນຳ ໃຊ້ກົດ ໝາຍ ຕາມຈິດໃຈຂອງກົດ ໝາຍ, ປະຕິບັດຕາມຫຼັກການຂອງກົດ ໝາຍ, ດັ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາຕັ້ງໃຈແລະຍັງຖືກ ນຳ ໃຊ້ໂດຍພະຄລິດແລະຄລິດສະຕຽນໃນຍຸກ ທຳ ອິດ.

ສຳ ລັບອົງການຈັດຕັ້ງດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຈຶ່ງ ນຳ ໃຊ້ ຄຳ ເວົ້າຂອງພະເຍຊູຈາກມັດທາຍ 23: 15-35.

ໂດຍສະເພາະໃນມັດທາຍ 23:24 ແມ່ນສາມາດໃຊ້ໄດ້ຫຼາຍ, ເຊິ່ງອ່ານ “ ຜູ້ ນຳ ທ່ຽວທີ່ຕາບອດ, ຜູ້ທີ່ ກຳ ລັງຮັດສາຍຮັດ, ແຕ່ດຶງເອົາອູດ!”. ພວກເຂົາໄດ້ຮີບຮ້ອນອອກມາແລະເກັບຮັກສາຂໍ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະຍານສອງຄົນ (ຂີ້ເຫຍື່ອ), ປະຕິບັດຢູ່ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາບໍ່ຄວນແລະປະຕິບັດແລະບໍ່ສົນໃຈຮູບພາບຄວາມຍຸຕິ ທຳ ທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ (ອູດ). ພວກເຂົາຍັງໄດ້ ນຳ ໃຊ້ຈົດ ໝາຍ ຂອງກົດ ໝາຍ (ໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາບໍ່ປະຕິບັດໃນບັນຫາຕ່າງໆຢ່າງກົງໄປກົງມາ) ແທນທີ່ຈະເປັນເນື້ອໃນ ສຳ ຄັນຂອງກົດ ໝາຍ.

ທາດາ

ບົດຂຽນໂດຍ Tadua.