Naar wie gaan we weg?

Toen Jezus de menigten, en blijkbaar zijn discipelen, schokte met zijn toespraak over het feit dat ze zijn vlees moesten eten en zijn bloed moesten drinken, bleven er maar een paar over. Die paar getrouwen hadden de betekenis van zijn woorden net zo min begrepen als de rest, maar ze bleven bij hem en gaven als enige reden: 'Heer, naar wie zullen we weggaan? Je hebt uitspraken van eeuwig leven, en we hebben geloofd en zijn te weten gekomen dat je de Heilige van God bent. " - Johannes 6:68, 69
Jezus 'toehoorders kwamen niet uit de valse religie. Het waren geen heidenen wiens geloof was gebaseerd op legende en mythologie. Dit waren de uitverkorenen. Hun geloof en vorm van aanbidding waren via Mozes van Jehovah God gekomen. Hun wet was geschreven door de vinger van God. Volgens die wet was het inslikken van bloed een halsmisdaad. En hier vertelt Jezus hun dat ze niet alleen zijn bloed zullen moeten drinken, maar ook zijn vlees zullen moeten eten om gered te worden. Zouden ze nu hun door God opgedragen geloof, de enige waarheid die ze ooit hadden gekend, verlaten om deze man te volgen en hen te vragen deze weerzinwekkende daden te verrichten? Wat een sprong in het diepe moet het geweest zijn om onder die omstandigheden bij hem te blijven.
De apostelen deden dat niet omdat ze het begrepen, maar omdat ze herkenden wie hij was.
Het is ook duidelijk dat Jezus, de wijste van alle mensen, precies wist wat hij deed. Hij testte zijn volgelingen met de waarheid.
Is er een parallel hiervan voor Gods volk vandaag?
We hebben niemand die alleen de waarheid spreekt zoals Jezus dat deed. Er is geen onfeilbaar individu of groep individuen die aanspraak kunnen maken op ons onvoorwaardelijke geloof zoals Jezus dat kon. Dus het lijkt misschien dat de woorden van Peter geen hedendaagse toepassing kunnen vinden. Maar is dat echt zo?
Een aantal van ons die dit forum hebben gelezen en eraan hebben bijgedragen, hebben onze eigen geloofscrisis doorgemaakt en hebben moeten beslissen waar we heen gaan. Als Jehovah's Getuigen noemen we ons geloof de waarheid. Welke andere groep in de christenheid doet dat? Natuurlijk denken ze allemaal dat ze tot op zekere hoogte de waarheid hebben, maar de waarheid is niet echt zo belangrijk voor hen. Het is niet cruciaal, zoals het voor ons is. Een vraag die vaak wordt gesteld als we voor de eerste keer een mede-getuige ontmoeten, is: "Wanneer leerde u de waarheid?" of "Hoe lang ben je al in de waarheid?" Als een getuige de gemeente verlaat, zeggen we dat hij “de waarheid heeft verlaten”. Dit mag door buitenstaanders als hoogmoed worden gezien, maar het raakt de kern van ons geloof. We waarderen nauwkeurige kennis. We geloven dat de kerken van de christenheid leugens leren, maar de waarheid heeft ons vrijgemaakt. Bovendien wordt ons steeds meer geleerd dat die waarheid tot ons is gekomen via een groep personen die als de „getrouwe slaaf” wordt geïdentificeerd en dat zij door Jehovah God zijn aangesteld als zijn communicatiekanaal.
Met een dergelijke houding is het gemakkelijk in te zien hoe moeilijk het is geweest voor degenen onder ons die tot het besef zijn gekomen dat sommige van wat wij als kernovertuigingen beschouwden, geen basis hebben in de Schrift, maar in feite gebaseerd zijn op menselijke speculatie. Dus het was voor mij toen ik zag dat 1914 gewoon weer een jaar was. Ik had van kinds af aan geleerd dat 1914 het jaar was waarin de laatste dagen begonnen; het jaar dat de heidense tijden eindigde; het jaar waarin Christus als koning vanuit de hemel begon te regeren. Het was en blijft een van de onderscheidende kenmerken van Jehovah's volk, iets dat ons onderscheidt van alle andere religies die beweren christelijk te zijn. Ik had het tot voor kort zelfs nooit in twijfel getrokken. Zelfs toen andere profetische interpretaties steeds moeilijker te rijmen waren met het waarneembare bewijs, bleef 1914 een schriftuurlijk fundament voor mij.
Toen ik eindelijk in staat was om het los te laten, voelde ik een grote opluchting en een gevoel van opwinding doordrong mijn bijbelstudie. Plots konden schriftuurlijke passages die ondoorgrondelijk leken omdat ze gedwongen waren zich aan die ene valse premisse te conformeren, in een nieuw, vrij licht worden bezien. Er was echter ook een gevoel van wrok, zelfs woede, jegens degenen die me zo lang in het duister hadden gehouden met hun onschriftuurlijke speculatie. Ik begon te voelen wat ik veel katholieken had zien ervaren toen ze erachter kwamen dat God een persoonlijke naam had; dat er geen Drie-eenheid, vagevuur of Hellevuur was. Maar die katholieken en anderen zoals zij, moesten ergens heen. Ze sloten zich bij ons aan. Maar waar zou ik heen gaan? Is er een andere religie die zelfs nog meer in overeenstemming is met de bijbelse waarheid dan wij? Ik ben me er niet van bewust en ik heb het onderzoek gedaan.
Ons hele leven is ons geleerd dat degenen die onze organisatie leiden, dienen als door God aangewezen communicatiekanaal; dat de heilige geest ons door hen voedt. Het is verbazingwekkend om tot het langzaam opkomende besef te komen dat u en andere heel gewone individuen zoals u Bijbelse waarheden leren onafhankelijk van dit zogenaamde communicatiekanaal. Het zorgt ervoor dat u uw basis van geloof in twijfel trekt.
Om een ​​klein voorbeeld te geven: ons is onlangs verteld dat de "huisknechten" waarover wordt gesproken op Mt. 24: 45-47 verwijzen niet alleen naar het gezalfde overblijfsel op aarde, maar naar alle ware christenen. Een ander stukje “nieuw licht” is dat de aanstelling van de getrouwe slaaf over alle bezittingen van de meester niet in 1919 plaatsvond, maar zal plaatsvinden tijdens het oordeel dat aan Armageddon voorafgaat. Ik, en velen zoals ik, kwamen vele jaren geleden tot deze "nieuwe inzichten". Hoe konden we het goed hebben gedaan zo lang voordat Jehovah's aangewezen kanaal het deed? Wij hebben toch niet meer van zijn heilige geest dan zij? Ik denk het niet.
Kunt u het dilemma zien waar ik, en velen zoals ik, mee te maken hebben gehad? Ik ben in de waarheid. Dat is hoe ik mezelf altijd een Jehovah's Getuige heb genoemd. Ik beschouw de waarheid als iets dat mij zeer dierbaar is. We doen het allemaal. Natuurlijk weten we niet alles, maar wanneer een verfijning in begrip nodig is, omarmen we dat omdat de waarheid voorop staat. Het overtreft cultuur, traditie en persoonlijke voorkeur. Met zo'n standpunt als deze, hoe kan ik op het podium komen en 1914 onderwijzen, of onze laatste verkeerde interpretatie van "deze generatie" of andere dingen die ik aan de hand van de Schrift heb kunnen bewijzen, die verkeerd zijn in onze theologie? Is dat niet hypocriet?
Nu hebben sommigen gesuggereerd dat we Russell navolgen die de georganiseerde religies van zijn tijd verliet en op eigen kracht vertrok. In feite hebben een aantal Jehovah's Getuigen in verschillende landen precies dat gedaan. Is dat de manier om te gaan? Zijn we onze God ontrouw door binnen onze organisatie te blijven, ook al houden we niet langer aan elke leerstelling als evangelie vast? Iedereen moet natuurlijk doen wat zijn of haar geweten dicteert. Ik kom echter terug op de woorden van Petrus: "Naar wie zullen we gaan?"
Degenen die hun eigen groepen zijn begonnen, zijn allemaal in de vergetelheid geraakt. Waarom? Misschien kunnen we iets leren van de woorden van Gamaliël: “… als dit plan of dit werk van mensen is, zal het omvergeworpen worden; maar als het van God komt, zult GIJ ze niet omver kunnen werpen ... ”(Handelingen 5:38, 39)
Ondanks de actieve tegenstand van de wereld en haar geestelijken zijn wij, net als de christenen uit de eerste eeuw, tot bloei gekomen. Als degenen die 'van ons waren weggegaan' op dezelfde manier door God zouden zijn gezegend, zouden ze zich vele malen hebben vermenigvuldigd, terwijl wij zouden zijn afgenomen. Maar dat is niet het geval geweest. Het is niet gemakkelijk om een ​​Jehovah's Getuige te zijn. Het is gemakkelijk om katholiek, baptist, boeddhist of wat dan ook te zijn. Wat moet je tegenwoordig echt doen om bijna elke religie te beoefenen? Waar moet je voor staan? Moet je tegenstanders trotseren en je geloof verkondigen? Deelnemen aan het predikingswerk is moeilijk en het is het enige dat elke groep die uit onze gelederen vertrekt, zakt. O, ze kunnen zeggen dat ze door zullen gaan met prediken, maar binnen de kortste keren houden ze op.
Jezus heeft ons niet veel geboden gegeven, maar degene die hij ons gaf, moeten worden gehoorzaamd als we de gunst van onze Koning willen hebben, en prediken is een van de belangrijkste. (Ps.2: 12; Mat.28: 19, 20)
Degenen onder ons die Jehovah's Getuigen blijven ondanks het feit dat ze niet langer elke leerstelling aanvaarden die op de snoek komt, doen dat omdat we, net als Petrus, hebben ingezien waar Jehovah's zegen wordt uitgestort. Het wordt niet uitgegoten op een organisatie, maar op een volk. Het wordt niet uitgegoten in een bestuurlijke hiërarchie, maar over individuen van Gods keuze binnen dat bestuur. We concentreren ons niet langer op de organisatie en haar hiërarchie, maar zijn in plaats daarvan de miljoenen mensen gaan zien op wie Jehovah's geest wordt uitgestort.
Koning David was een overspeler en een moordenaar. Zou een Jood in zijn tijd door God zijn gezegend als hij was vertrokken om in een andere natie te wonen vanwege de manier waarop de door God gezalfde koning zich gedroeg? Of neem het geval van een ouder die een zoon of dochter verloor in de plaag waarbij 70,000 mensen omkwamen vanwege Davids ondoordachte volkstelling. Zou Jehovah hem hebben gezegend omdat hij Gods volk had verlaten? Dan is er Anna, een profetes vervuld van heilige geest, die dag en nacht heilige dienst verricht ondanks de zonden en onderdrukking van de priesters en andere religieuze leiders van haar tijd. Ze kon nergens anders heen. Ze bleef bij Jehovah's volk, totdat het zijn tijd voor verandering was. Nu zou ze zich ongetwijfeld bij Christus hebben aangesloten als ze lang genoeg had geleefd, maar dat zou anders zijn. Dan had ze “ergens anders heen moeten gaan”.
Dus mijn punt is dat er tegenwoordig geen andere religie op aarde is die zelfs maar in de buurt komt van Jehovah's Getuigen, ondanks onze interpretatiefouten en soms ons gedrag. Op een paar uitzonderingen na voelen alle andere religies zich gerechtvaardigd hun broeders te doden in tijden van oorlog. Jezus zei niet: "Hierdoor zullen allen weten dat u mijn discipelen bent, als u de waarheid onder elkaar hebt." Nee, het is liefde die het ware geloof kenmerkt en we hebben het.
Ik zie sommigen van jullie protesteren omdat jullie een duidelijk gebrek aan liefde kennen of hebben ervaren binnen onze gelederen. Dat bestond ook in de eerste-eeuwse gemeente. Beschouw eens Paulus 'woorden tot de Galaten om 5:15 uur of de waarschuwing van Jakobus aan de gemeenten in 4: 2. Maar dat zijn uitzonderingen - hoewel het tegenwoordig veel te talrijk lijkt te zijn - die alleen maar aantonen dat zulke personen, hoewel ze beweren Jehovah's volk te zijn, door hun haat jegens hun medemens bewijzen dat ze kinderen van de duivel zijn. Het is nog steeds gemakkelijk om binnen onze gelederen veel liefdevolle en zorgzame personen te vinden door wie Gods heilige werkzame kracht voortdurend aan het werk is, verfijnt en verrijkt. Hoe kunnen we zo'n broederschap verlaten?
Wij behoren niet tot een organisatie. We behoren tot een volk. Wanneer de grote verdrukking begint, wanneer de heersers van de wereld de Grote Hoer van Openbaring aanvallen, is het twijfelachtig of onze organisatie met haar gebouwen en drukpersen en administratieve hiërarchie intact zal blijven. Dat is goed. We hebben het dan niet nodig. We hebben elkaar nodig. We hebben de broederschap nodig. Als het stof van die wereldwijde brand is neergedaald, zullen we de arenden zoeken en weten waar we heen moeten met degenen op wie Jehovah zijn geest blijft uitstorten. (Mt. 24:28)
Zolang de heilige geest blijft getuigen van de wereldwijde broederschap van Jehovah's volk, zal ik het een voorrecht vinden om een ​​van hen te zijn.

Meleti Vivlon

Artikelen door Meleti Vivlon.