[dit bericht is bijgedragen door Alex Rover]

Een van de eerste vragen toen ik me voor het eerst realiseerde dat ik uitverkoren was als een uitverkoren kind van God, aangenomen als zijn zoon en geroepen om christen te zijn, was: "waarom ik"? Mediteren over het verhaal van Jozefs verkiezing kan ons helpen de valkuil te vermijden dat we onze verkiezing zien als een soort overwinning op anderen. Verkiezing is een oproep om anderen te dienen en tegelijkertijd een zegen voor het individu.
De zegen van een Vader is een belangrijke erfenis. Volgens Psalm 37: 11 en Matthew 5: 5 is er een erfenis voor de zachtmoedigen in petto. Ik kan het niet helpen dat ik me kan voorstellen dat de persoonlijke kwaliteiten van Isaac, Jacob en Joseph een belangrijke rol moeten hebben gespeeld in hun roeping. Als deze maatregel waarheid bevat, dan is er geen ruimte voor een zelfvoldaan triomfalisme over anderen die niet zijn gekozen. Verkiezing is immers zinloos tenzij er anderen zijn die niet zijn gekozen. [1]
Jozef werd in feite twee keer gekozen, één keer door zijn vader Jacob en één keer door zijn hemelse Vader, zoals blijkt uit zijn twee vroege dromen. Het is deze laatste verkiezing die het belangrijkst is, aangezien de keuzes van de mensheid vaak oppervlakkig zijn. Rachel was Jakobs ware liefde, en haar kinderen waren zijn meest geliefde, daarom werd Jozef door Jacob begunstigd om wat in eerste instantie oppervlakkige redenen leek - laat staan ​​de persoonlijkheid van de jonge Jozef. [2] Niet zo bij God. In 1 Samuël 13:14 lezen we dat God David koos "naar zijn eigen hart" - niet naar zijn menselijke verschijning.
Hoe begrijpen we in het geval van Jozef het concept van hoe God mensen uitkiest met het beeld van een onervaren jongere die misschien op onverwachte wijze slechte berichten over zijn broers aan zijn Vader brengt? (Genesis 37: 2) In Gods voorzienigheid weet hij de man die Jozef zal worden. Het is deze Jozef die gevormd is om de man naar Gods hart te worden. [3] Dit moet de manier zijn waarop God kiest, denk aan de transformaties van Saul en Mozes. Het "smalle pad" van een dergelijke transformatie is er een van aanhoudende ontberingen (Mattheüs 7: 13,14), vandaar de behoefte aan zachtmoedigheid.
Als we daarom worden geroepen om deel te nemen aan Christus en ons aan te sluiten bij de gelederen van uitverkoren kinderen van onze hemelse Vader, vereist de vraag 'waarom ik' niet dat we op dit moment naar de hoogste eigenschappen in ons zoeken, anders dan de bereidheid om gevormd te worden door God. Er is geen reden om ons boven onze broeders te verheffen.
Josephs ontroerende verhaal over volharding tijdens slavernij en gevangenschap illustreert hoe God ons uitkiest en verandert. God heeft ons misschien voor het aanbreken van de tijd uitgekozen, maar we kunnen pas zeker zijn van onze uitverkiezing als we zijn correctie ervaren. (Hebreeën 12: 6) Dat we zachtmoedig op zo'n correctie reageren, is cruciaal, en maakt het waarlijk onmogelijk om een ​​zelfvoldaan religieus triomfalisme in ons hart te koesteren.
Ik moet denken aan de woorden in Jesaja 64: 6 "En nu, o Heer, Gij zijt onze vader, en wij zijn klei; en Gij zijt onze maker, en wij zijn allen het werk van Uw handen." (DR) Dit illustreert zo mooi het concept van kiesheid in het verhaal van Joseph. De uitverkorenen staan ​​God toe om ze vorm te geven als werkelijk meesterlijke werken van zijn handen, mensen naar “Gods eigen hart”.


[1] Ten opzichte van de talloze kinderen van Adam die gezegend zullen worden, wordt een beperkt aantal geroepen, aangeboden als eerste vruchten van de oogst om de anderen te zegenen. De eerste vruchten worden aan de Vader aangeboden, zodat er nog veel meer gezegend kunnen worden. Niet iedereen kan de eerste vrucht zijn, anders zou er niets over zijn om door hen te zegenen.
Laat het echter duidelijk zijn dat we niet de mening promoten dat er maar een kleine groep wordt gebeld. Veel worden inderdaad genoemd. (Matthew 22: 14) Hoe we reageren op dergelijke roeping en hoe we ernaar leven, heeft volledig invloed op onze uiteindelijke verzegeling als uitverkorene. Het is een smalle weg, maar geen hopeloze weg.
[2] Jacob hield beslist meer van Rachel dan haar uiterlijk. Liefde op basis van uiterlijk zou niet lang hebben geduurd, en haar kwaliteiten maakten van haar een "vrouw naar zijn eigen hart". De Schrift laat er weinig twijfel over bestaan ​​dat Jozef Jakobs favoriete zoon was, omdat hij de eerstgeborene van Rachel was. Sta eens stil bij één reden: nadat Jozef door zijn vader dood werd geacht, sprak Juda over Benjamin, het enige andere kind van Rachel:

Genesis 44: 19 Mijn heer vroeg zijn dienaren: 'Heb je een vader of een broer?' 20 En we antwoordden: 'We hebben een bejaarde vader, en er is een jonge zoon bij hem geboren op zijn oude dag. Zijn broer is dood, en hij is de enige overgebleven zoon van zijn moeder en zijn vader houdt van hem.'

Dit geeft ons enig inzicht in de verkiezing van Jozef als de favoriete zoon. In feite hield Jacob zo veel van deze enige overgebleven zoon van Rachel dat zelfs Juda dacht dat het leven van Benjamin meer waard was voor zijn vader dan dat van hemzelf. Wat voor persoonlijkheid zou Benjamin nodig hebben om die van de zelfopofferende Juda te overschaduwen - ervan uitgaande dat zijn persoonlijkheid de belangrijkste drijvende factor was in Jacobs beslissing?
[3] Dit is geruststellend voor jongeren die willen deelnemen aan het herdenkingsmaaltijd. Ook al voelen we ons misschien onwaardig, onze roeping is alleen tussen ons en onze hemelse Vader. Het verslag van de jonge Jozef versterkt het idee dat door de goddelijke voorzienigheid zelfs degenen die misschien nog niet genezen zijn in de nieuwe persoon, nog steeds kunnen worden geroepen, aangezien God ons fit maakt door middel van een verfijningsproces.

21
0
Zou dol zijn op je gedachten, geef commentaar.x