Dit is een vertaling van het artikel van 22 juli 2017 in Trouw, een Nederlandse krant, die deel uitmaakt van een reeks artikelen waarin wordt bericht over de manier waarop Jehovah's Getuigen omgaan met seksueel misbruik van kinderen.  Klik hier om het originele artikel te zien.

Een paradijs voor pedofielen

De manier waarop Jehovah's getuigen omgaan met misbruik is traumatisch voor de slachtoffers, volgens het Trouw-onderzoek. Mark (37) werd als kind misbruikt en vocht voor erkenning.

 Groningen 2010: Mark neemt de telefoon op met vochtige handen. Hij zit in de auto en de radio speelt stil. Hij belt kringopziener Klaas van de Belt, opzichter van de plaatselijke gemeenten. Mark, als slachtoffer van seksueel misbruik, probeert de afgelopen 15-jaren gerechtigheid te krijgen. Hij heeft genoeg gehad.

 Als dit niet werkt, geeft hij het op.

 De telefoon gaat. Vandaag zou Klaas een gesprek hebben met de beschuldigde Wilbert. Een beslissend gesprek. Hij beloofde Mark dat hij Wilbert zou overhalen zijn excuses aan te bieden. Dat betekent veel voor Mark. Hij wil het verleden achter zich laten. Hij drukt op de opnameknop, zodat hij later naar het gesprek kan luisteren.

Mark: "Hé Klaas, dit is Mark."

Klaas: “Hallo Mark, we hebben een goed gesprek gehad. Een goede sfeer en de wil van Wilbert. Maar hij heeft meer hulp nodig. Dus daar gaan we voorlopig mee door. Dus we kunnen deze zaak tot een goed einde brengen. "

Mark: "Oké, maar wat is het tijdsbestek?"

Klaas: “Sorry, ik kan het niet zeggen. De bedoeling is om heel hard te werken. ”

Mark: "Dus je houdt me op de hoogte?"

Klaas: “Ja, natuurlijk ben je ook belangrijk. Ik hoop dat we je kunnen helpen. '

Mark: "Dat zou leuk zijn."

Klaas: “Maar de andere kant heeft ook hulp nodig. Dat is vanmiddag heel duidelijk geworden. "

School spelen

 Het is 1994, 16 jaar eerder. Mark is 15 en zijn cijfers op school zijn erg slecht. Sinds de biologieles over SOA's kan hij 's nachts niet slapen. Hij is bang dat hij een ziekte heeft. Als hij na een vergadering thuiskomt, zegt hij: "Mam, ik moet je iets vertellen."

Hij legt uit wat er 6 jaar eerder gebeurde, toen de 17-jarige zoon van het hoofd van de congregatie hem naar boven zou brengen tijdens de bijbelstudie om "naar school te spelen" of "voor te lezen", met een rol toiletpapier onder zijn arm. 

Gedurende 3 jaar, van Marks 7th tot 10th jaar, zou Wilbert de gordijnen in Mark's kamer sluiten en de deur op slot doen. Beneden zouden de leden van de gemeente Jehovah's woord bestuderen. Het begon met masturbatie, zegt Mark. Maar het werd langzaam erger.

Het misbruik was vooral mondelinge tevredenheid. Dat is wat hij wilde dat ik met hem zou doen. Ik moest me uitkleden en hij zou mijn penis aanraken. Hij deelde zijn seksuele fantasieën, bijvoorbeeld over een vrouw in de hal. Hij gebruikte geweld. Hij schopte me, overwon me.

Wilbert was op 17-jarige leeftijd meer dan 6 ft. Lang, zegt Mark. Ik keek naar hem op.  Daarom heb ik naar hem geluisterd. Als kleine jongen dacht ik: 'Dit is normaal.' "Wat" wij "doen is niet juist", zei hij, Wilbert, vaak. Toen het voorbij was, zou hij zeggen: 'Je kunt het aan niemand vertellen, omdat Jehovah boos zou zijn.'

Mark's moeder luisterde naar het verhaal. "We moeten naar de afdeling seksuele misdaad van de politie", zegt ze. Maar eerst vertelt ze het aan Mark's vader en de oudsten in de gemeente 

Voor Jehovah's getuigen zijn ouderlingen tegelijkertijd onderzoeker en rechter. Ze onderzoeken een mogelijke overtreding en handelen deze intern af, als er voldoende bewijs is. Ze beschouwen een overtreding alleen als er 2-getuigen zijn van het misbruik of een bekentenis. Als dat niet het geval is, wordt er niets gedaan 

De ouderen beloven met Wilbert te praten. Wanneer ze hem confronteren met de beschuldiging, ontkent hij alles.  Omdat Mark de enige getuige is, is de zaak gesloten.

Noch de ouderen, noch de ouders van Mark doen aangifte. Mijn moeder zei: 'Als we naar de politie gaan, komen er nieuwsartikelen en krantenkoppen. We willen de naam van de plaatselijke gemeente niet besmeuren. '

Drie paar kloppende knieën op de voorste trede van de koninkrijkszaal (de kerknaam van de Jehovah's getuigen).  Het is 6 maanden nadat Mark het zijn moeder heeft verteld. Mark, zijn vader en Wilbert kregen van de ouderen te horen dat ze even naar buiten moesten gaan om over het misbruik te praten.

Wanneer Mark Wilbert confronteert met het misbruik, gedraagt ​​hij zich alsof het consensuele masturbatie was. Mark herinnert zich dat de oudsten hem hadden verteld om te vergeven en te vergeten.  Hij vindt dit een onmogelijke opdracht. 

“Ik voelde me heel eenzaam. Ik kon mijn verhaal nergens vertellen. '

Wat hem het meest pijn deed, is het feit dat een van de ouderen het misbruik een kinderspel noemde, gewoon rondrennen.

In de daaropvolgende jaren blijft Mark met de oudsten praten. Hij doet onderzoek op internet om informatie te vinden over de manier waarop Getuigen misbruikzaken behandelen. Hij maakt PowerPoint-presentaties die hij de ouderen laat zien. "Ze handelen er niet naar", aldus Mark.

Ondertussen wordt Mark verliefd op een meisje in de gemeente. Ze trouwen en ontsnappen naar Delfzijl. De nu 23-jarige Mark lijdt aan een depressie. Hij kan niet werken en moet medicijnen krijgen. Het misbruik eist zijn tol.

Hij besluit het gevecht opnieuw te beginnen en benadert het nationale management van Jehovah's Getuigen. In 2002 schrijft hij een brief.  “Ik heb er zoveel last van dat ik erover droom als ik slaap. Ik ben vreselijk angstig. 'Brieven gaan heen en weer, en opnieuw gebeurt er niets volgens de correspondentie, nu in handen van Trouw.

gerechtigheid

Wanneer Mark, na jaren therapie, zijn depressie overwint, laat hij de zaak vallen - het maakt toch niet uit. Hij is zo klaar met de Jehovah's Getuigen dat hij de vereniging verlaat.

Maar na 1 jaar, 30 jaar oud, keert hij terug naar Groningen en keren de herinneringen terug. Daar in de stad waar het allemaal gebeurde, besluit hij nog een keer voor gerechtigheid te vechten en roept kringopziener Klaas van de Belt op.

In augustus heeft 2009 Mark een gesprek met Klaas en de ouderen in de gemeente Stadspark, waar Wilbert nog steeds aanwezig is. Ze beloven Wilbert over te halen zijn excuses aan te bieden. Hij heeft al halfhartig toegegeven aan het misbruik.

In het voorjaar 2010 heeft Klaas een gesprek met Wilbert, ongeveer 20 jaar na het misbruik. Op dit moment denkt Mark, als dit niet werkt, zal ik het gevecht opgeven.

2010: vochtige handen, in de auto, Klaas aan de telefoon. Neem op, het gesprek gaat verder.

Mark: "Wat zie je in de toekomst gebeuren?"

Klaas: “Ik denk dat er een doorbraak komt. Spijt zal getoond worden voor dingen die mis zijn gegaan. Dat is het punt, juiste Mark. Dat hij begrijpt wat er is gebeurd. De bedoeling was vanmiddag. Het heeft geen zin om nu meer te bespreken, er is meer hulp nodig. "

Mark: “Ok, dat is duidelijk. Ik zal wachten."

Klaas: “Mark, het ziet er positief uit, kan ik dat zeggen? Vanwege uw bereidheid om weer met ons te praten. Als je in Jehovah gelooft.  Mark…. blijf alstublieft Jehovah dienen.

(Stilte)

Mark: "Op dit moment is er teveel gebeurd."

Na het telefoongesprek wordt er lange tijd geen contact met Mark opgenomen. Tot hij een telefoontje krijgt van een van de ouderen. Ze zullen geen actie ondernemen tegen Wilbert omdat Mark zich niet houdt aan de organisatorische eisen.  Hij is niet langer een Jehovah's getuige. Wanneer hij terugkeert, zullen ze handelen.

Op juli 12 stuurt 2010 Mark een brief aan Klaas en de oudsten. Helaas heb je me niet geïnformeerd over de gesprekken met Wilbert of mijn zaak. Ik weet dat anderen, zoals mijn ouders, geduld hebben. Het is eervol. Ik heb niet langer het geduld. Ik ga mijn eigen weg.

Mark kan het verleden achter zich laten. Hij vindt wel dat er iets fundamenteel moet veranderen in de organisatie van Jehovah's Getuigen. Dit is de reden dat hij zijn verhaal vertelt. Het is een paradijs voor pedofielen.

Tegenwoordig woont Wilbert in het blok naast Mark. In 2015 ontmoeten ze elkaar in de supermarkt. Mark begroet Wilbert niet; hij kijkt alleen naar hem. Na al die jaren dat hij niet naar hem gekeken heeft, kan hij hem recht in de ogen kijken.

Onderzoek van Jehovah's Getuigen

Trouw heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar misbruik onder Jehovah's getuigen in Nederland. Gisteren publiceerde de krant twee verhalen die laten zien hoe de vereniging omgaat met seksueel misbruik en de traumatische gevolgen voor de slachtoffers. Zaken worden intern behandeld, misbruik wordt bijna nooit gemeld, volgens gesprekken met de slachtoffers, ex-leden en documenten in handen van Trouw. Volgens de slachtoffers worden daders beschermd. Het creëert een zeer onveilige omgeving voor de kinderen. Deze bevindingen zijn in overeenstemming met het rapport van de Australische Commissie dat in november over de Getuigen van Jehovah is gepubliceerd.

Wilbert en Mark zijn fictieve namen, hun namen zijn bekend bij de redacteur. Wilbert weigerde zijn kant van het verhaal te vertellen, hij schreef een brief: “De dingen die zijn gebeurd zijn spijtig. Ik wil dit achter me laten en hoop dat je het begrijpt. '

De leiding van de gemeente Groningen wil de zaak niet bespreken. Circuitopziener Klaas van de Belt zegt dat hij alles heeft geprobeerd om Mark en Wilbert samen te brengen. Een verontschuldiging is erg belangrijk voor het slachtoffer. Hij betreurt het dat Mark is vertrokken. Hij wil de details van de zaak niet bespreken. "Ik denk dat je deze zaken goed moet aanpakken, en het is geweldig als ze intern kunnen worden gedaan."

bijvoegsel

Dit artikel werd opgesteld met behulp van een groot aantal documenten, correspondentie en gesprekken met 20-mensen, bestaande uit slachtoffers van seksueel misbruik, 4 ex-ouderen, 3 actieve ouderen, 5 ex-leden, daders van misbruik en experts.

De verhalen van de slachtoffers volgen dezelfde patronen en worden ondersteund door privédocumenten, getuigen van derden en audio-opnames die nu in het bezit zijn van Trouw. De richting zoals beschreven in het intro-artikel is gebaseerd op het geheime handboek voor ouderen en duizenden brieven van het Besturende Lichaam (het hoogste echelon binnen de organisatie) verzonden naar de plaatselijke gemeenten en dit is bevestigd door de betrokkenen.