Dit is een vertaling van het artikel van 21 juli 2017 in Trouw, een grote Nederlandse krant, over wat er van de ouderlingen van Jehovah's Getuigen wordt verwacht bij de behandeling van gevallen van seksueel misbruik van kinderen. Dit is het eerste van een reeks artikelen die de slechte manier waarop de Organisatie omgaat met seksueel misbruik van kinderen blootlegt. Deze artikelen vielen samen met het jaarlijkse Regionale Congres van Jehovah's Getuigen en werden rond dezelfde tijd als een ander gepubliceerd blootgesteld werd uitgezonden door de BBC.
Klik hier om het originele artikel in het Nederlands te bekijken.
Ouderen zijn onderzoekers, rechters en psychologen
“Is het normaal dat een broer haar borst aanraakt”, vraagt de 16-jarige aan Rogier Haverkamp. Midden op straat in een woonwijk in een buitenwijk stopt de oudste. Hoorde hij dat goed? Naast hem staat een jonge zuster, met wie hij in dienst is geweest om Jehovah's gelukkige boodschap te verkondigen.
"Nee absoluut niet", zegt hij.
De man raakt haar niet alleen aan, zegt het meisje. Hij heeft ook anderen aangeraakt, waaronder de dochter van Rogier.
De gebeurtenissen van die dag in 1999 zijn het begin van een moeilijk parcours voor Haverkamp (nu 53). De Vlaamse man is in zijn gemeente een getrouwe getuige van Jehovah geweest. Hij is in de waarheid opgevoed. Op 18-jarige leeftijd werd hij gevangengezet omdat hij militaire dienst weigerde - Jehovah's getuigen dienen niet in de legers van de wereld. Hij ook niet.
Interne transacties
Haverkamp wil dit misbruikverhaal grondig onderzoeken. Met dezelfde vastberadenheid als hij van deur tot deur gaat, bezoekt hij broer Henry, die wordt beschuldigd van het ongepast aanraken. “Ik heb meteen 2 andere ouderlingen in dienst genomen omdat de zaak ernstig genoeg was”, zegt Haverkamp 18 jaar later.
De aanpak van seksueel wangedrag is een probleem binnen de omgang met Jehovah's getuigen. De afhandeling van deze zaken vindt in eigen huis plaats en heeft traumatische gevolgen voor de slachtoffers. Dit is de conclusie Trouw is gekomen na gesprekken met slachtoffers, leden en ex-leden. Dit artikel is het verhaal van een ex-getuige die probeerde dit geval van misbruik te verdedigen.
In een andere editie van Trouw wordt het verhaal van Marianne de Voogd, over het misbruik dat ze heeft geleden. Morgen is het verhaal van Mark, een mannelijk slachtoffer.
Deze verhalen laten zien dat slachtoffers van misbruik niet de hulp krijgen die ze verdienen. De daders worden beschermd en er wordt niet veel gedaan om te voorkomen dat het zich opnieuw voordoet. Dit zorgt voor een onveilige situatie voor kinderen. De christelijke vereniging - volgens sommigen een sekte heeft ongeveer 30,000 leden in Nederland en 25,000 leden in België en wordt ook wel het Wachttorengenootschap genoemd.
Misbruik wordt volgens de betrokkenen vaak onder het tapijt geveegd. Zelfs als iemand een slachtoffer zou willen helpen gerechtigheid te vinden, wordt het onmogelijk gemaakt door de leiding.
Geheime handleiding
De instructie over misbruik staat in veel geheime documenten, waarvan deze krant kopieën heeft. Een boek met de titel: Shepherd the Flock vormt de basis. Alle ouderlingen krijgen dit boek, zij zijn degenen die geestelijke leiding geven in de gemeente. Het wordt geheim gehouden voor iedereen die geen ouderling is. Gewone gelovigen zijn zich niet bewust van de inhoud van het boek. Naast het boek zijn er honderden brieven van het Besturende Lichaam, de hoogste leiding in de vereniging. Het bevindt zich in de VS en geeft wereldwijde richting. De letters vormen een aanvulling op het handboek voor ouderen of bieden aanpassingen.
In al deze documenten verklaren de Jehovah's getuigen dat ze kindermishandeling zeer serieus nemen en er met afkeuring naar kijken. Zij behandelen gevallen van kindermishandeling intern; zij geloven dat hun eigen rechtssysteem superieur is aan dat van de samenleving als geheel. Als gelovigen zijn ze alleen verantwoording verschuldigd aan Jehovah voor hun daden. Geen verantwoording verschuldigd aan het rechtssysteem van de wereld. Misbruik melden wordt zelden gedaan.
Overtuigend bewijs
Na de aangifte in dienst zoekt Rogier Haverkamp naar bewijs. Volgens het oudere handboek is een bekentenis van de dader of de getuige van ten minste twee personen nodig. Alle 10-meisjes, Haverkamp spreekt om te bevestigen dat Henry hen heeft misbruikt: overweldigend bewijs.
Er is een sterke basis voor een gerechtelijke commissie: een groep ouderlingen die de zaak zullen beoordelen. In het ergste geval zal de dader worden uitgezet. Hij mag dan geen contact meer hebben met de leden van de gemeente, zelfs niet als ze familie zijn. Maar dit gebeurt alleen als er voldoende bewijs is en de dader niet berouw heeft. Als hij berouw heeft, verlenen de Jehovah's getuigen genade en mag hij in de gemeente blijven, maar moet hij misschien een aantal voorrechten opgeven. Hij zou bijvoorbeeld niet langer in het openbaar mogen bidden of lesonderdelen krijgen. Deze regels worden gedetailleerd beschreven in het oudere handboek en de brieven van het bestuursorgaan.
Het comite
Er is een commissie samengesteld om Henry's zaak te behandelen. Wanneer de oudsten van de gemeente Henry op de hoogte brengen van de beschuldiging, krijgt hij onmiddellijk zijn auto. Hij rijdt naar het Bethelse Brussel - hoofdkantoor van de getuigen in België - waar hij begint te huilen en berouw toont voor zijn acties en belooft het nooit meer te doen.
Een dag nadat Henry naar Bethel ging, wordt Haverkamp gebeld door de Bethelopziener Louis de Wit. “Het berouw dat Henry toonde is oprecht”, oordeelt de Wit volgens Haverkamp. Hij herinnert zich dat de Wit hen opdroeg Henry niet uit de gemeenschap te sluiten. De commissie besluit dat, protesteert Haverkamp, de Wit niet mag proberen invloed uit te oefenen op hun besluit. Maar de andere twee comitéleden zwichten voor de opziener. Henry's wroeging is echt, zeggen ze. Omdat ze nu in de meerderheid zijn, gaat de zaak niet door.
Haverkamp is woedend. Hij herinnert zich dat hij tijdens de gesprekken met Henry beschuldigt dat de dochter van Haverkamps gedeeltelijk de schuld heeft bij het verleiden van hem. Dit betekent dat zijn wroeging niet echt is, klaagt Haverkamp aan. Iemand die berouw heeft, probeert anderen niet de schuld te geven van hun fout en daden. Vooral niet het slachtoffer. De commissie oordeelt dat Henry zijn excuses aan de meisjes moet aanbieden en gaat daarmee verder. Haverkamp vindt dat er geen recht is geschied. Bovendien vreest hij dat Henry in de toekomst een recidivist zal zijn. "Ik dacht, dat de man hulp nodig heeft en de beste manier om hem te helpen, is hem bij de politie te melden."
Rapport maken
Naar de politie gaan is geen normale praktijk voor getuigen. De organisatie vindt het ongepast om een broer voor de rechtbank te brengen. Toch staat in de instructies in het ouderenhandboek dat niet kan worden voorkomen dat een slachtoffer aangifte doet bij de politie. Deze instructie wordt onmiddellijk gevolgd door de schriftplaats: Gal 6: 5: "Want ieder zal zijn eigen last dragen." In de praktijk worden slachtoffers en betrokkenen ontmoedigd en soms verboden om naar de politie te gaan, aldus een meerderheid van de slachtoffers en ex-oudsten die spraken met Trouw.
Een andere ex-oudste, die in het verleden een misbruikzaak had behandeld, verklaarde dat aangifte bij de politie geen overweging rechtvaardigde. Geen enkele oudste zou het initiatief nemen om een melding te maken. We moeten Jehovah's naam beschermen, om vlekken op zijn naam te voorkomen. Ze zijn bang dat hun vuile was bij iedereen bekend is. Omdat deze ex-oudste nog steeds een getuige is, is zijn naam onthouden.
geen rapport
De opzichters op de Bethel hoorden een gerucht dat Haverkamp overweegt een politierapport over Henry te maken. Hij wordt meteen geroepen. Volgens Haverkamp vertelt opzichter David Vanderdriesche hem dat het niet zijn taak is om naar de politie te gaan. Als iemand naar de politie gaat, moet dat het slachtoffer zijn. En ze moeten niet worden aangemoedigd om te gaan, zegt Vanderdriesche.
Haverkamp protesteert, er moet iets gebeuren om de andere kinderen in de gemeente te beschermen. Volgens hem vertelt Vanderdriesche hem direct dat de Bethel-opzieners hebben besloten dat er geen melding moet worden gedaan. Als hij doorgaat, verliest hij, Haverkamp, al zijn voorrechten.
Haverkamp is ouderling en heeft veel leidinggevende en onderwijstaken. Bovendien is hij pionier, een titel die je krijgt als je meer dan 90 uur per maand in de dienst besteedt. Haverkamp: “Ik gaf toe aan de druk van die dreiging”.
De Wit noch Vanderdriesche van de Bethel in Brussel reageren op deze gebeurtenissen. De gerechtelijke afdeling van de Bethel in Brussel verklaart dat zij om deontologische redenen (ethische redenen) geen commentaar kunnen geven op specifieke zaken.
Procedure
Rogier Haverkamp is serieus in het uitvoeren van zijn taken in zijn gemeente. Hij kent alle regels, leert zelfs andere oudsten. Maar zelfs een ervaren ouderling als Haverkamp kan zichzelf de juiste afhandeling van misbruikzaken niet uitleggen. Een diagram dat gebaseerd is op het handboek voor ouderen en de brieven van het Besturende Lichaam, dat zich over vijf pagina's uitstrekt, moet hem ervan overtuigen dat hij geen fouten heeft gemaakt. De mannen die de commissie leiden en een oordeel vellen over ingewikkelde zaken zoals misbruik, zijn elektriciens of buschauffeurs in hun gewone leven. Voor de Getuigen zijn ze echter een onderzoeker, rechter en psycholoog in één. De oudsten zijn amper bekend met de regels, zegt Haverkamp. “Het merendeel van hen is volkomen ongeschikt om deze zaken te behandelen. Het is alsof je een dakdekker vraagt: 'Wil je rechter worden?' ''
Henry verhuist na deze gebeurtenissen uit Vlaanderen, hoewel hij een Getuige blijft. In de jaren die volgen, scheidt hij van zijn vrouw en trouwt met iemand anders, hij wordt hierdoor uitgesloten. In 2007 wil hij terugkeren naar de gemeente. Henry schrijft een brief aan de Bethel in Brussel: Ik bied mijn oprechte excuses aan voor het verdriet dat ik in de gemeente en op Jehovah's naam heb veroorzaakt.
Oprechte excuses
Henry verhuist terug naar zijn oude stad, maar deze keer bezoekt hij een andere gemeente. Haverkamp zit nog steeds in dezelfde gemeente en hoort van Henry's terugkeer en dat hij studeert met twee jonge meisjes samen met Henry's dochters.
Haverkamp is erg verrast. Hij vraagt een ouderling in Henry's gemeente of ze op de hoogte zijn van zijn kindermishandeling in het verleden. De ouderling is zich hiervan niet bewust en gelooft Haverkamp ook niet. Nadat hij een onderzoek heeft ingesteld, bevestigt de stadsopziener de waarheid van de verklaring. Toch mag Henry doorgaan met zijn bijbelstudie en worden de ouderlingen in Henry's gemeente niet op de hoogte gebracht van zijn verleden. “Ik zal hem in de gaten houden”, zegt de stadsopziener.
Iedereen die wordt beschuldigd van misbruik, bewezen of niet, moet in de gaten worden gehouden - dus vermeld de regels in het ouderenhandboek. Ze mogen geen nauw contact met kinderen hebben; ook in het geval van een verhuizing moet een dossier worden meegestuurd naar de nieuwe gemeente zodat zij op de hoogte zijn van de situatie - tenzij Bethel na grondig onderzoek beslist dat de dader niet langer een gevaar vormt.
Follow-up rapport
In 2011, twaalf jaar na die dienstdag, verlaat Rogier Haverkamp de Jehovah's Getuigenorganisatie. Hij besluit Henry aan te geven. De politie doet onderzoek. Een inspecteur bezoekt alle volwassen vrouwen die Henry heeft misbruikt. Ze zijn nog steeds Jehovah's getuigen. Het is voor de inspecteur duidelijk dat er iets is gebeurd, vertelt hij aan Haverkamp. Maar geen van de vrouwen wil praten. Ze willen niet tegen hun broer getuigen, zeggen ze. Bovendien is de misbruikzaak te oud om naar de rechter te stappen. De politie onderzoekt zelfs of er iets recenter is gebeurd, zodat er nog een rechtszaak kan worden aangespannen, maar er is geen bewijs te vinden.
Rogier Haverkamp heeft nog steeds spijt dat hij toen niet naar de politie ging. Haverkamp: “Ik was van mening dat de verantwoordelijkheid bij de Wit en Vanderdriesche lag. Ik dacht: ik moest hun door God gegeven autoriteit erkennen. "
(De namen zijn om privacyredenen gewijzigd. Hun echte namen zijn bekend bij de journalist.)
Mijn vrouw en ik keken onlangs naar een documentaire waarin een 20-jarige man werd ondervraagd door een detective voor seksuele misdrijven voor verkrachting en moord. We merkten allebei dat de rechercheur nooit naar het kind kwam vanuit een positie van oordeel of zelfs maar autoriteit, ze was getraind om eenvoudig de meest verschrikkelijke aspecten van menselijk gedrag te bespreken met een vleugje empathie voor de dader, met iets dat leek op begrip voor zijn huidige situatie. Dit is natuurlijk allemaal een tactiek. Net als precies weten welke vragen je moet stellen. Het is om de informatie naar voren te laten komen... Lees verder "
Ik las met grote verbazing dit artikel aan mijn vrouw, waardoor we ons hoofd schudden !! Ik was in de jaren 8 90 jaar ouderling en behandelde 2 van dergelijke gevallen. Ik herinner me duidelijk dat ik bij mezelf dacht toen ik de “opdracht” kreeg om in het gerechtelijk comité te zitten dat “godzijdank voor mijn opleiding, want als machinist ben ik ver boven mijn hoofd !!” Het blijkt dat ik, ongeacht de "training" die ik had, ver boven mijn hoofd zat. Er werden meerdere oproepen gedaan naar de juridische afdeling van de vereniging, waarvoor we waren opgeleid, en in feite waren de beslissingen met de lepel... Lees verder "
Het ergste hieraan vind ik dat de slachtoffers nooit de hulp krijgen die ze hard nodig hebben. Het is duidelijk dat ze geen gerechtigheid krijgen, maar deze mannen zijn niet gekwalificeerd om hen emotioneel te helpen. Ze maken de situatie van de slachtoffers zelfs erger en ontmoedigen hen uiteindelijk om hulp te zoeken.
Dezezelfde houding wordt in het algemeen aan mensen getoond. Ze kunnen mensen helpen, maar in plaats daarvan staan ze een persoonlijke relatie met hun Vader in de weg en voelen ze zich onwaardig en onbemind.
Uit ervaring gesproken twijfel ik niet aan een van de belangrijkste punten in dit krantenbericht. Ik vond het bijzonder interessant dat de aanvankelijke beslissing van het Gerechtelijk Comité in wezen werd gedicteerd door één persoon op Bethel. Ik weet zeker dat dit gebeurt, al ga ik om privacyredenen liever niet in op details. Maar de realiteit is dat zelfs als de JC-procedure schriftuurlijk was (wat het niet is), al het drama van ten minste 3 ouderen die persoonlijk de getuigenis in detail horen, uiteindelijk kan (en soms wordt) verzonnen door één persoon (servicedesk of... Lees verder "