Jehovah's Getuigen en bloed, deel 5

In de eerste drie artikelen van deze serie gaan we in op de historische, seculiere en wetenschappelijke aspecten achter de No Blood-leer van Jehovah's Getuigen. In het vierde artikel hebben we de eerste bijbeltekst geanalyseerd die Jehovah's Getuigen gebruiken om hun No Blood-leer te ondersteunen: Genesis 9: 4.

Door de historische en culturele kaders binnen de bijbelse context te analyseren, concludeerden we dat de tekst niet kan worden gebruikt ter ondersteuning van een doctrine die het beschermen van het leven door medische behandeling verbiedt door menselijk bloed of derivaten daarvan te gebruiken.

Dit laatste artikel van de serie analyseert de laatste twee bijbelteksten die Jehovah's Getuigen gebruiken in een poging om hun weigering om bloedtransfusies te ontvangen te rechtvaardigen: Leviticus 17:14 en Handelingen 15:29.

Leviticus 17:14 is gebaseerd op de wet van Mozes, terwijl Handelingen 15:29 de apostolische wet is.

De Mozaïsche wet

Ongeveer 600 jaar na de aan Noach gegeven bloedwet kreeg Mozes als leider van de Joodse natie ten tijde van de uittocht rechtstreeks van Jehovah God een wetcode die regels bevatte over het gebruik van bloed:

“En wat voor man er ook is van het huis van Israël, of van de vreemdelingen die onder u verblijven, die elk soort bloed eet; Ik zal zelfs mijn aangezicht plaatsen tegen die ziel die bloed eet, en hem van zijn volk afsnijden. 11 Want het leven van het vlees is in het bloed; en ik heb het u op het altaar gegeven om verzoening te doen voor uw zielen; want het is het bloed dat verzoening doet voor de ziel. 12 Daarom zei ik tot de kinderen van Israël: Geen ziel van u zal bloed eten, noch zal een vreemdeling die onder u verblijft bloed eten. 13 En wat voor man er ook is van de kinderen van Israël, of van de vreemdelingen die onder u verblijven, die jagen en elk beest of gevogelte vangen dat gegeten mag worden; hij zal zelfs zijn bloed uitstorten en het bedekken met stof. 14 Want het is het leven van alle vlees; het bloed ervan is voor het leven ervan; daarom heb ik tot de kinderen van Israël gezegd: Gij zult het bloed eten van geen vlees; want het leven van alle vlees is het bloed daarvan: wie eet, zal afgesneden worden. 15 En elke ziel die eet wat uit zichzelf is gestorven, of dat wat met dieren is gescheurd, of het nu een van uw eigen land is of een vreemdeling, hij zal zijn kleren wassen en zich in water baden en onrein zijn tot de avond: dan zal hij rein zijn. 16 Maar als hij ze niet wast, noch zijn vlees baadt; dan zal hij zijn ongerechtigheid dragen. ”(Leviticus 17: 10-16)

Was er iets nieuws in de Mozaïsche wet dat de aan Noach gegeven wet heeft toegevoegd of gewijzigd?

Naast het herhalen van het verbod op het consumeren van niet-gebloed vlees, en het toepassen op zowel Joden als buitenaardse inwoners, vereiste de wet dat het bloed werd uitgegoten en bedekt met aarde (vs. 13).

Bovendien moest iedereen die zich niet aan deze instructies hield, ter dood worden gebracht (versus 14).

Er werd een uitzondering gemaakt wanneer een dier een natuurlijke dood was gestorven of was gedood door wilde dieren, aangezien de juiste verstrekking van bloed in dergelijke gevallen niet mogelijk zou zijn. Als iemand van dat vlees at, zou hij voor een bepaalde tijd als onrein worden beschouwd en een zuiveringsproces ondergaan. Als u dit niet doet, wordt een zware straf opgelegd (vs. 15 en 16).

Waarom verandert Jehovah de wet op bloed met de Israëlieten van die aan Noach gegeven? We kunnen het antwoord vinden in vers 11:

"Want het leven van het vlees is in het bloed: en ik heb het u op het altaar gegeven om verzoening te doen voor uw zielen; want het is het bloed dat verzoening doet voor de ziel".

Jehovah veranderde niet van gedachten. Nu had hij een volk dat hem diende en hij stelde de regels vast om zijn relatie met hen te behouden en de basis te leggen voor wat onder de Messias zou komen.

Onder de wet van Mozes had dierlijk bloed een ceremonieel gebruik: de verlossing van zonde, zoals we kunnen zien in vers 11. Dit ceremoniële gebruik van dierlijk bloed was een voorbode van het verlossende offer van Christus.

Overweeg de context van hoofdstukken 16 en 17 waar we leren over het gebruik van dierlijk bloed voor ceremoniële en rituele doeleinden. Het heeft betrekking op:

1. Rituele datum
2. Een altaar
3. Een hogepriester
4. Een levend dier om te offeren
5. Een heilige plaats
6. Slachten van dieren
7. Krijg dierlijk bloed
8. Gebruik van dierlijk bloed volgens rituele regels

Het is belangrijk om te benadrukken dat als het ritueel niet wordt uitgevoerd zoals voorgeschreven in de wet, de Hogepriester kan worden afgesneden, net zoals elke andere persoon zou zijn voor het eten van bloed.

Met dit in gedachten kunnen we ons afvragen: wat heeft het gebod van Leviticus 17:14 te maken met de leer van Jehovah's Getuigen zonder bloed? Het lijkt erop dat het er weinig tot niets mee te maken heeft. Waarom kunnen we dat zeggen? Laten we de elementen die in Leviticus 17 zijn vastgelegd voor het ritueel gebruik van bloed voor de verlossing van zonden vergelijken, zoals ze van toepassing kunnen zijn op het toedienen van een levensreddende transfusie, om te zien of er een verband is.

Een transfusie maakt geen deel uit van een ritueel voor de verlossing van zonde.

1. Er is geen altaar
2. Er is geen dier om op te offeren.
3. Er wordt geen dierlijk bloed gebruikt.
4. Er is geen priester.

Tijdens een medische procedure hebben we het volgende:

1. Een medische professional.
2. Geschonken menselijk bloed of derivaten.
3. Een ontvanger.

Daarom hebben Jehovah's Getuigen geen schriftuurlijke basis voor het toepassen van Leviticus 17: 14 als ondersteuning voor hun beleid om bloedtransfusies te verbieden.

Jehovah's Getuigen vergelijken het gebruik van dierlijk bloed in een religieus ritueel om zonde te verlossen met het gebruik van menselijk bloed in een medische procedure om een ​​leven te redden. Er is een grote logische kloof tussen deze twee praktijken, zodat er geen overeenkomst tussen is.

Heidenen en bloed

Romeinen gebruikten dierlijk bloed bij hun offeranden aan afgoden en als voedsel. Het was gebruikelijk dat een offer werd gewurgd, gekookt en daarna gegeten. In het geval dat dat offer werd verbloed, werd zowel het vlees als het bloed aan de afgod geofferd en vervolgens werd het vlees gegeten door de aanwezigen bij de ritus en werd het bloed gedronken door de priesters. Een rituele viering was een algemeen kenmerk van hun aanbidding en omvatte het eten van geofferd vlees, overmatig drinken en seksorgieën. Tempelprostituees, zowel mannen als vrouwen, waren een kenmerk van de heidense aanbidding. Romeinen dronken ook het bloed van gladiatoren die in de arena waren gedood, waarvan werd gedacht dat het epilepsie genas en als een afrodisiacum werkte. Dergelijke praktijken bleven niet beperkt tot de Romeinen, maar kwamen veel voor bij de meeste niet-Israëlitische volkeren, zoals de Feniciërs, Hettieten, Babyloniërs en Grieken.

We kunnen hieruit afleiden dat de Mozaïsche wet met haar verbod op het eten van bloed diende om een ​​onderscheid te maken tussen Joden en heidenen en een culturele muur creëerde die vanaf de tijd van Mozes heerste.

De apostolische wet

Rond het jaar 40 CE schreven de apostelen en oudere mannen van de gemeente in Jeruzalem (inclusief de bezoekende apostel Paulus en Barnabas) een brief aan de gemeenten der heidenen met de volgende inhoud:

'Want het leek goed voor de Heilige Geest en voor ons om u geen grotere last op te leggen dan deze noodzakelijke dingen; 29Dat u zich onthoudt van vlees dat aan afgoden wordt aangeboden, en van bloed, en van verwurgde dingen, en van hoererij: van waaruit u het goed zult doen als u zich houdt. Vaarwel. ”(Handelingen 15: 28,29)

Merk op dat het de heilige geest is die deze christenen opdraagt ​​de heidense christenen te instrueren zich te onthouden van:

1. Vlees aangeboden aan afgoden;
2. Gewurgde dieren eten;
3. Bloed;
4. Ontucht.

Is er hier iets nieuws, niet in de Mozaïsche wet? Blijkbaar. Het woord "zich onthouden'Wordt gebruikt door de apostelen en'zich onthouden”Lijkt ook behoorlijk privatief en absolutistisch te zijn. Daarom gebruiken Jehovah's Getuigen “zich onthoudenOm hun weigering om menselijk bloed voor medische doeleinden te gebruiken te rechtvaardigen. Maar laten we, voordat we toegeven aan vooroordelen, persoonlijke interpretaties en gezichtspunten die mogelijk fout kunnen zijn, de Schriften onszelf laten vertellen wat de apostelen vanuit hun perspectief bedoelden met 'zich onthouden'.

Culturele context in de primitieve christelijke gemeente

Zoals gezegd, was het bij heidense religieuze praktijken het eten van geofferd vlees tijdens tempelfeesten waarbij dronkenschap en immoraliteit betrokken waren.

De niet-Joodse christelijke gemeente groeide na 36 GT toen Petrus de eerste niet-Jood, Cornelius, doopte. Vanaf dat moment was de mogelijkheid voor mensen uit verschillende landen om de christelijke gemeente binnen te gaan open en deze groep groeide zeer snel (Handelingen 10: 1-48).

Dit samenleven tussen heidense en joodse christenen was een grote uitdaging. Hoe konden mensen met zulke verschillende religieuze achtergronden samenleven als broeders in het geloof?

Aan de ene kant hebben we de Joden met hun wetboek van Mozes dat bepaalt wat ze konden eten en dragen, hoe ze konden handelen, hun hygiëne en zelfs wanneer ze konden werken.

Aan de andere kant schonden de levensstijl van heidenen vrijwel elk aspect van de Mozaïsche wet.

Bijbelse context van de apostolische wet

Door het lezen van het 15e hoofdstuk 15 van het boek Handelingen, krijgen we de volgende informatie uit de bijbelse en historische context:

• Een fractie van christelijk-joodse broeders zette christelijke heidense broeders onder druk om de Mozaïsche wet te besnijden en te houden (vs 1-5).
• De apostelen en oudsten van Jeruzalem komen samen om de controverse te bestuderen. Peter, Paul en Barnabas beschrijven de wonderen en tekenen die heidense christenen beoefenden (vs 6-18).
• Petrus twijfelt aan de geldigheid van de wet, gegeven dat zowel joden als heidenen nu werden gered door de genade van Jezus (vs 10,11).
• James maakt een korte samenvatting van de discussie en benadrukt dat hij de heidense bekeerlingen niet moet belasten buiten de vier items die in de brief worden genoemd en die allemaal betrekking hebben op heidense religieuze praktijken (vss. 19-21).
• De brief is geschreven en met Paul en Barnabas naar Antiochië verzonden (vss. 22-29).
• De brief wordt gelezen in Antiochië en iedereen verheugt zich (vss. 30,31).

Let op wat de Schriften ons over dit probleem vertellen:

Vanwege verschillen in culturele achtergronden, ondervond de coëxistentie tussen heidense christenen en joodse christenen veel moeilijkheden.

Joodse christenen probeerden de Mozaïsche wet op te leggen aan de heidenen.

De Joodse christenen erkenden de ongeldigheid van de Mozaïsche wet vanwege de genade van de Heer Jezus.

De Joodse christenen waren bezorgd dat de heidense christenen terug zouden vallen in valse aanbidding, dus verbieden ze die dingen die verband houden met heidense religieuze praktijken.

Het aanbidden van afgoden was al verboden voor christenen. Dat was een gegeven. Wat de gemeente Jeruzalem deed, was uitdrukkelijk praktijken verbieden die verband houden met valse aanbidding, heidense aanbidding, die de heidenen weg van de Christus zou kunnen leiden.

Nu begrijpen we waarom Jakobus dingen als het eten van gewurgde dieren of vlees dat als offer of bloed wordt gebruikt, op hetzelfde niveau stelt als hoererij. Dit waren allemaal praktijken die verband hielden met heidense tempels en ze konden de niet-joodse christen weer tot valse aanbidding leiden.

Wat betekent "onthouden"?

Het Griekse woord dat James gebruikt, is:apejomai” en per Sterke concordantie middel "Weg te houden" or "Ver weg zijn".

Het woord apejomai komt uit twee Griekse wortels:

• “APO”, middel ver, scheiding, omgekeerd.
• "Echo", middel eet, geniet of gebruik.

Nogmaals, we hebben ontdekt dat het woord dat James gebruikt, verband houdt met eten of consumeren via de mond.

Laten we, met dit in gedachten, nogmaals kijken naar Handelingen 15: 29 met de oorspronkelijke Griekse betekenis van “onthouden”:

“Geen voedsel eten dat aan afgoden is gewijd, geen bloed eten dat aan afgoden is gewijd, geen gewurgd (vlees met bloed) eten dat aan afgoden is gewijd en geen seksuele immoraliteit en heilige prostitutie beoefenen. Als jullie broeders dit doen, zullen zij gezegend worden. Vriendelijke groeten".

Na deze analyse kunnen we vragen: Wat heeft Handelingen 15: 29 te maken met bloedtransfusies? Er is geen enkel verbindingspunt.

De organisatie probeert het eten van dierlijk bloed als onderdeel van een heidens ritueel gelijk te stellen aan een moderne levensreddende medische procedure.

Is de Apostolische Wet nog steeds geldig?

Er is geen reden om aan te nemen dat dit niet zo is. Afgoderij wordt nog steeds veroordeeld. Hoererij wordt nog steeds veroordeeld. Aangezien het eten van bloed in de tijd van Noach werd veroordeeld, het verbod in de natie Israël werd versterkt en opnieuw werd toegepast op heidenen die christenen werden, lijkt er geen reden te zijn om te suggereren dat het niet langer van toepassing is. Maar nogmaals, we hebben het over het opnemen van bloed als voedsel, niet over een medische procedure die niets met voeding te maken heeft.

De wet van Christus

De Schrift is duidelijk over afgoderij, hoererij en het consumeren van bloed als voedsel. Over medische procedures zwijgen ze wijselijk.

Nadat we al het bovenstaande hebben vastgesteld, moet worden opgemerkt dat we nu onder de wet van Christus vallen en dat elke beslissing van de individuele christen met betrekking tot een medische procedure die hij of zij autoriseert of weigert een kwestie van persoonlijk geweten is en niet iets de betrokkenheid van anderen vereisen, met name bij elk gerechtelijk karakter.

Onze christelijke vrijheid omvat de verplichting om ons persoonlijk standpunt niet op te leggen aan het leven van anderen.

In Conclusie

Bedenk dat de Heer Jezus heeft gezegd:

"Niemand heeft grotere liefde dan deze, dat iemand zijn leven inzet voor zijn vrienden". (Johannes 15:13)

Aangezien het leven in het bloed is, zou een liefhebbende God je dan veroordelen als je een deel van ons leven (menselijk bloed) doneert om het leven van een familielid of onze buurman te redden?

Bloed symboliseert het leven. Maar is het symbool belangrijker dan dat wat het symboliseert? Moeten we de realiteit opofferen voor het symbool? Een vlag symboliseert het land dat het vertegenwoordigt. Zou een leger echter hun land opofferen om hun vlag te behouden? Of zouden ze zelfs de vlag verbranden als ze daarmee hun land redden?

We hopen dat deze reeks artikelen onze broeders en zusters van Jehovah's Getuigen heeft geholpen om vanuit de Schrift te redeneren over deze kwestie van leven en dood en hun eigen gewetensvolle beslissing te nemen in plaats van blindelings de dictaten van een groep zelfbenoemde personen te volgen mannen.

Judá Ben-Hur