Heroprichting van de christelijke gemeente: wat is een eervol huwelijk?

Als we het hebben over het herstellen van de christelijke gemeente, hebben we het niet over het opzetten van een nieuwe religie. In tegendeel. We hebben het over het terugkeren naar de vorm van aanbidding die in de eerste eeuw bestond - een vorm die in deze tijd grotendeels onbekend is. Er zijn duizenden christelijke sekten en denominaties over de hele wereld, van de ultragrote, zoals de katholieke kerk, tot de eenmalige lokale uitloper van een fundamentalistische denominatie. Maar één ding dat ze allemaal gemeen lijken te hebben, is dat er iemand is die de congregatie leidt en die een reeks regels en een theologisch kader afdwingt waaraan iedereen zich moet houden als ze in samenwerking met die specifieke congregatie willen blijven. Natuurlijk zijn er enkele volledig niet-kerkelijke groepen. Wat regeert hen? Het feit dat een groep zichzelf niet-confessioneel noemt, betekent niet dat ze vrij is van het basisprobleem dat het christendom vrijwel vanaf het begin heeft opgejaagd: de neiging van mannen die het roer overnemen en uiteindelijk de kudde als de hunne behandelen. Maar hoe zit het met groepen die naar het andere uiterste gaan en allerlei soorten overtuigingen en gedrag tolereren? Een soort van ‘alles mag’ vorm van aanbidding.

Het pad van de christen is het pad van gematigdheid, een pad dat loopt tussen de rigide regels van de farizeeër en de moedwillige losbandigheid van de libertariër. Het is geen gemakkelijke weg, omdat het niet op regels is gebouwd, maar op principes, en principes zijn moeilijk omdat ze van ons verlangen dat we voor onszelf nadenken en verantwoordelijkheid nemen voor onze daden. Regels zijn zoveel eenvoudiger, nietwaar? Het enige dat u hoeft te doen, is volgen wat een zelfbenoemde leider u zegt te doen. Hij neemt de verantwoordelijkheid. Dit is natuurlijk een valstrik. Uiteindelijk zullen we allemaal voor de rechterstoel van God staan ​​en verantwoording afleggen voor onze daden. Het excuus: "Ik volgde alleen bevelen op", is dan niet voldoende.

Als we gaan groeien tot de maat van de grootte die bij de volheid van de Christus hoort, zoals Paulus de Efeziërs aanspoorde te doen (Efeziërs 4:13), dan moeten we beginnen met het oefenen van onze geest en ons hart.

Tijdens het publiceren van deze video's zijn we van plan een aantal veelvoorkomende situaties te kiezen die zich van tijd tot tijd voordoen en waarvoor we een aantal beslissingen moeten nemen. Ik zal geen regels stellen, want dat zou aanmatigend van mij zijn, en het zou de eerste stap zijn op weg naar menselijk bestuur. Niemand mag uw leider zijn; alleen de Christus. Zijn heerschappij is gebaseerd op principes die hij heeft vastgesteld die, in combinatie met een geoefend christelijk geweten, ons op het rechte pad leiden.

We kunnen ons bijvoorbeeld afvragen of het stemmen bij politieke verkiezingen is; of dat we bepaalde feestdagen kunnen vieren; zoals Kerstmis of Halloween, of we iemands verjaardag of Moederdag kunnen herdenken; of wat zou in deze moderne wereld een eerbaar huwelijk betekenen?

Laten we beginnen met die laatste, en we zullen de andere behandelen in toekomstige video's. Nogmaals, we zoeken niet naar regels, maar naar hoe we Bijbelse principes kunnen toepassen om de goedkeuring van God te krijgen.

De schrijver van Hebreeën gaf de raad: „Laat het huwelijk onder allen eerbaar zijn, en het huwelijksbed zonder verontreiniging, want God zal seksueel immorele mensen en overspelers oordelen.” (Hebreeën 13: 4)

Dat lijkt misschien vrij eenvoudig, maar wat als een getrouwd stel met kinderen zich gaat associëren met uw gemeente en u na een tijdje ontdekt dat ze al 10 jaar samen zijn, maar hun huwelijk nooit hebben gelegaliseerd voor de staat? Zou u hen beschouwen als een eerbaar huwelijk of zou u hen bestempelen als hoereerders?

Ik heb Jim Penton gevraagd om wat onderzoek naar dit onderwerp te geven, wat ons zal helpen te bepalen welke principes we moeten toepassen om een ​​besluit te nemen dat onze Heer behaagt. Jim, wil je hierover praten?

Het hele onderwerp van het huwelijk is zeer complex, omdat ik weet hoe verontrustend het is geweest in de Jehovah's Getuigen en hun gemeenschap. Merk op dat onder Rutherfords leerstelling van de Hogere Mogendheden uit 1929 de Getuigen weinig aandacht besteedden aan seculier recht. Tijdens het verbod liep er veel Getuigen-rum tussen Toronto en Brooklyn en ook werden Getuigen die met wederzijds goedvinden een huwelijk aangingen, vaak als zeer trouw aan de organisatie beschouwd. Vreemd genoeg besloot Nathan Knorr echter in 1952 bij fiat dat elk paar dat seksuele betrekkingen had voordat hun huwelijk werd voltrokken door een vertegenwoordiger van de seculiere staat, zou worden uitgesloten ondanks het feit dat dit in strijd was met de doctrine van 1929, die niet werd opgegeven tot de midden jaren zestig.

Ik moet echter vermelden dat de Society één uitzondering maakte. Ze deden dit in 1952. Het was dat als een JW-echtpaar in een land woonde dat een wettelijk huwelijk door een bepaalde religieuze organisatie vereiste, het JW-paar eenvoudig kon verklaren dat ze zouden trouwen voor hun plaatselijke gemeente. Pas later, toen de wet werd gewijzigd, moesten ze een burgerlijke huwelijksakte verkrijgen.

Maar laten we de kwestie van het huwelijk eens breder bekijken. Eerst en vooral was het feit dat het hele huwelijk in het oude Israël neerkwam op het feit dat het paar zoiets als een plaatselijke ceremonie had en naar huis ging en hun huwelijk seksueel voltrok. Maar dat veranderde in de hoge middeleeuwen onder de katholieke kerk. Onder het sacramentele systeem werd het huwelijk een sacrament dat door een priester in heilige wijding moet worden voltrokken. Maar toen de Reformatie plaatsvond, veranderde alles weer; seculiere regeringen namen de legalisering van huwelijken over; ten eerste om eigendomsrechten te beschermen en ten tweede om kinderen tegen bastaardisme te beschermen.

Natuurlijk werd het huwelijk in Engeland en veel van zijn koloniën tot ver in de negentiende eeuw gecontroleerd door de Kerk van Engeland. Twee van mijn overgrootouders moesten bijvoorbeeld trouwen in Upper Canada in de Anglicaanse kathedraal in Toronto, ondanks het feit dat de bruid een baptist was. Zelfs na de Confederatie in 1867 in Canada had elke provincie de macht om het recht te verlenen om het huwelijk te voltrekken aan verschillende kerken en religieuze organisaties, en andere niet. Het is veelbetekenend dat Jehovah's Getuigen na de Tweede Wereldoorlog alleen in enkele provincies mochten trouwen, en veel, veel later in Quebec. Dus als jongen herinner ik me hoeveel Jehova's Getuigen-echtparen enorme afstanden moesten afleggen om in de Verenigde Staten te trouwen. En tijdens de depressie en tijdens de Tweede Wereldoorlog was dat vaak onmogelijk, vooral toen de Getuigen bijna vier jaar lang onder een volledig verbod stonden. Velen sloten zich dus eenvoudigweg samen, en de Society vond het niet erg.

De huwelijkswetten waren op verschillende plaatsen enorm verschillend. In Schotland bijvoorbeeld, konden echtparen al lang getrouwd zijn door simpelweg een eed af te leggen ten overstaan ​​van een getuige of getuigen. Daarom staken Engelse stellen generaties lang de grens met Schotland over. Ook waren de huwelijksleeftijden vaak erg laag. Mijn grootouders van moederskant legden in 1884 vele kilometers af van West-Canada naar Montana om in een burgerlijk huwelijk te trouwen. Hij was begin twintig, zij dertien en een half. Interessant is dat de handtekening van haar vader op hun huwelijksakte staat waaruit blijkt dat hij instemt met hun huwelijk. Het huwelijk op verschillende plaatsen is dus heel, heel gevarieerd geweest.

In het oude Israël was er geen vereiste om zich voor de staat te registreren. Ten tijde van Jozefs huwelijk met Maria was dat het geval. In feite was de daad van een verloving gelijk aan een huwelijk, maar dit was een wederzijds contract tussen de partijen, geen rechtshandeling. Dus toen Jozef vernam dat Maria zwanger was, besloot hij in het geheim van haar te scheiden omdat hij "niet van haar een openbaar spektakel wilde maken". Dit zou alleen mogelijk zijn geweest als hun verloving / huwelijkscontract tot dan toe privé was gehouden. Als het openbaar was geweest, zou er geen manier zijn geweest om de scheiding geheim te houden. Als hij in het geheim van haar zou scheiden - iets wat de joden een man hadden toegestaan ​​- zou ze eerder als een hoereerder dan als een overspeler zijn beschouwd. De eerste vereiste dat ze trouwde met de vader van het kind, van wie Jozef ongetwijfeld aannam dat hij een mede-Israëliet was, terwijl de laatste strafbaar was met de dood. Het punt is dat dit alles gebeurde zonder tussenkomst van de staat.

We willen de gemeente rein houden, vrij van overspelers en hoereerders. Maar wat is een dergelijk gedrag? Het is duidelijk dat een man die een prostituee inhuurt, zich bezighoudt met immorele activiteiten. Twee mensen die losse seks hebben, zijn ook duidelijk bezig met hoererij, en als een van hen getrouwd is, met overspel. Maar hoe zit het met iemand die, net als Jozef en Maria, voor God een verbond sluit om te trouwen en vervolgens hun leven te leiden in overeenstemming met die belofte?

Laten we de situatie ingewikkelder maken. Wat als het paar in kwestie dat doet in een land of provincie waar het huwelijk volgens het gewoonterecht niet wettelijk wordt erkend? Het is duidelijk dat ze geen gebruik kunnen maken van de wettelijke bescherming die eigendomsrechten beschermt; maar geen gebruik maken van wettelijke voorzieningen is niet hetzelfde als het overtreden van de wet.

De vraag wordt: kunnen we hen oordelen als hoereerders of kunnen we ze in onze gemeente accepteren als een echtpaar dat voor God is getrouwd?

Handelingen 5:29 vertelt ons om God te gehoorzamen in plaats van mensen. Romeinen 13: 1-5 vertelt ons dat we de superieure autoriteiten moeten gehoorzamen en niet tegen hen in moeten gaan. Het is duidelijk dat een voor God afgelegde gelofte meer geldigheid heeft dan een wettelijk contract dat is gemaakt voor enige wereldse regering. Alle huidige wereldse regeringen zullen voorbijgaan, maar God zal eeuwig blijven bestaan. De vraag wordt dus: vereist de regering dat twee samenwonenden trouwen, of is het optioneel? Zou legaal trouwen daadwerkelijk resulteren in een overtreding van de wet van het land?

Het kostte me veel tijd om mijn Amerikaanse vrouw in de jaren zestig naar Canada te halen, en mijn jongste zoon had hetzelfde probleem toen hij zijn Amerikaanse vrouw in de jaren tachtig naar Canada bracht. In beide gevallen waren we legaal getrouwd in de Verenigde Staten voordat we aan het immigratieproces begonnen, iets wat nu in strijd is met de Amerikaanse wet. Als we voor de Heer waren getrouwd, maar niet voor de burgerlijke autoriteiten, zouden we in overeenstemming zijn geweest met de wet van het land en het immigratieproces enorm hebben vergemakkelijkt, waarna we legaal in Canada hadden kunnen trouwen, wat in die tijd een vereiste was aangezien we Jehovah's Getuigen waren die werden beheerst door de regels van Nathan Knorr.

Het doel van dit alles is om aan te tonen dat er geen vaste regels zijn, zoals we ooit hebben geleerd te geloven door de Organisatie van Jehovah's Getuigen. In plaats daarvan moeten we elke situatie evalueren op basis van de omstandigheden die worden geleid door de principes die in de Bijbel zijn vastgelegd, waarvan het principe van liefde voorop staat.

Meleti Vivlon

Artikelen door Meleti Vivlon.