ដំបូងបង្អស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយពេលមានអត្ថបទសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមដែលខ្ញុំគ្មានអ្វីដែលត្រូវរកកំហុស។

(សូមមានអារម្មណ៍សេរីដើម្បីចែករំលែកយោបល់របស់អ្នកលើប្រធានបទនៃការសិក្សានៅសប្តាហ៍នេះ។ )

ក្នុងនាមជាការចូលរួមចំណែករបស់ខ្ញុំ, អ្វីមួយដែលបានចូលមកក្នុងចិត្តថាទំនាក់ទំនងជាមួយខ្ញុំ ប្រកាសចុងក្រោយ នៅ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»។ វាមកពីកថាខណ្ឌទីមួយនៃការសិក្សា។

(រ៉ូម៉ាំង 13: 12) យប់គឺល្អនៅតាមបណ្តោយ; ថ្ងៃជិតមកដល់ហើយ។ Let us Let darkness us us Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let Let ដូច្នេះយើងត្រូវលះបង់កិច្ចការនៃសេចក្ដីងងឹតចោលហើយប្រដាប់អាវុធរបស់ពន្លឺ។

ដោយចំណុចនេះរាត្រីប្រៀបធៀបរបស់ប៉ូលមានអាយុកាលប្រមាណ ៤.០០០ ឆ្នាំហើយវាមិនទាន់ចប់ទេប៉ុន្តែវា«ល្អប្រសើរ»។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា“ ថ្ងៃនោះជិតដល់ហើយ” ។ យើងនៅតែរងចាំថ្ងៃនោះ។ មួយ​យប់។ មួយថ្ងៃ។ ពេលវេលានៃភាពងងឹតនិងពេលវេលានៃពន្លឺ។
ពីកថាខណ្ឌដដែលយើងមានពាក្យរបស់ពេត្រុស៖

(1 Peter 4: 7) ប៉ុន្តែចុងបញ្ចប់នៃអ្វីៗទាំងអស់បានខិតជិតដល់ហើយ។ ដូច្នេះចូរមានគំនិតត្រឹមត្រូវហើយត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការអធិដ្ឋាន។

អ្នកខ្លះអាចប្រកែកបានថាពេត្រុសគ្រាន់តែសំដៅទៅលើការបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមដែលជិតមកដល់ប៉ុណ្ណោះ។ ប្រហែលជា, ប៉ុន្តែខ្ញុំឆ្ងល់…។ សំបុត្ររបស់គាត់មិនត្រូវបានសរសេរទៅកាន់ជនជាតិយូដាទេតែសំរាប់គ្រីស្ទានទាំងអស់។ ភាគច្រើននៃគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានភាពទន់ភ្លន់រស់នៅក្នុងទីក្រុងកូរិនថូសអេភេសូរឬអាហ្វ្រិកនឹងមិនដែលបានទៅលេងទីក្រុងយេរូសាឡិមទេហើយនៅពេលដែលមានអារម្មណ៍ចំពោះបងប្អូនជនជាតិជ្វីសរបស់ពួកគេដែលកំពុងជួបការលំបាកបើមិនដូច្នេះទេនឹងមានផលប៉ះពាល់តិចតួចនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេដែលជាលទ្ធផលនៃការបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិម។ បទគម្ពីរដែលបានត្រូវសរសេរក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះនេះហាក់ដូចជាទាក់ទងនឹងគ្រិស្ដសាសនិកទាំងអស់។ សព្វថ្ងៃនេះវាមានភាពពាក់ព័ន្ធដូចកាលពីសម័យមុនដែរ។
ខ្ញុំសូមណែនាំដោយរាបទាបថាបញ្ហារបស់យើងជាមួយបទគម្ពីរទាំងនេះគឺផ្តើមចេញពីការមើលពួកគេពីទស្សនៈរបស់កុមារ។ ឥឡូវនេះកុំលោតចុះបំពង់ករបស់ខ្ញុំនៅឡើយទេ។ ខ្ញុំនឹងពន្យល់។
ពេលខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី ១ ឆ្នាំសិក្សាទើបតែអូស។ ខែអូសដោយ។ ថ្ងៃដែលអូសដោយ ពេលវេលាបានផ្លាស់ប្តូរដូចខ្យងភ្ជួររោយតាមរង្គសាល។ អ្វីៗបានបង្កើនល្បឿននៅពេលខ្ញុំឡើងដល់វិទ្យាល័យ។ បន្ទាប់មកទៀតនៅពេលខ្ញុំនៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ។ ឥឡូវនេះក្នុងទសវត្សទី ៧ របស់ខ្ញុំឆ្នាំកន្លងទៅដូចសប្តាហ៍ដែលខ្ញុំធ្លាប់ប្រើ។ ប្រហែលជានៅចំណុចខ្លះពួកគេនឹងហោះហើរដូចពេលថ្ងៃដែរ។
តើខ្ញុំនឹងមើលពេលវេលាយ៉ាងម៉េចប្រសិនបើខ្ញុំនៅក្នុងមួយម៉ឺនឆ្នាំឬមួយរយពាន់របស់ខ្ញុំ? តើមនុស្សដែលមានអាយុ ១ លានឆ្នាំទៅនឹងអ្វីដែលមើលទៅហាក់ដូចជា ២០០០ ឆ្នាំ? គំនិតគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលតើអ្វីទៅ?
ទាំងយប់ទាំងយប់ទាំងងងឹតទាំងងងឹតងងាងដែលប៉ូលចង់និយាយគឺគ្រាន់តែជាកំហុសរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកនិយាយថា“ ប៉ុន្តែយើងមិនអស់កល្បទេ” ។ ប្រាកដថាយើងពិតជា។ នេះជាចំណុចរបស់ប៉ូលចំពោះធីម៉ូថេ។ ចូរយើង«ចាប់យកជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»ហើយឈប់គិតដូចកូនក្មេងពេលដល់ពេលមើល។ (ធីម៉ូថេទី ១ ៦:១២, ខ។ ស។ ) វានឹងធ្វើឱ្យអ្វីៗកាន់តែងាយស្រួលនៅពេលដែលព្យាយាមយល់ពីការព្យាករណ៍។
មិនអីទេអ្នកអាចវាយខ្ញុំឥឡូវនេះ។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។
    20
    0
    សូមជួយផ្តល់យោបល់។x