មានពេលវេលាដែលត្រូវបានចាត់តាំងសម្រាប់ការងារនិងពេលសម្រាក

«មក ... ចូលកន្លែងស្ងាត់ហើយសម្រាកបន្ដិចសិន»។ - ម៉ាកុស ៦:៣១

 [ពី ws ១២/១៩ ទំព័រ ២.២ មាត្រា ៤៩ ៈថ្ងៃទី ៣ ខែកុម្ភៈដល់ថ្ងៃទី ៩ ខែកុម្ភៈឆ្នាំ ២០២០]

កថាខណ្ឌទីមួយបើកជាមួយការពិតដូចខាងក្រោមនេះទាក់ទងនឹងស្ថានភាពនៃចំនួនប្រជាជនដ៏ច្រើនរបស់ពិភពលោក "នៅប្រទេសជាច្រើនមនុស្សខំប្រឹងធ្វើការនិងយូរជាងពេលណាៗទាំងអស់។ មនុស្សដែលធ្វើការច្រើនពេកច្រើនតែមានភាពមមាញឹកក្នុងការសម្រាកចំណាយពេលជាមួយគ្រួសារឬដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ” ។

តើនេះស្តាប់ទៅដូចជាសាក្សីជាច្រើនដែលអ្នកស្គាល់ដែរឬទេ? តើ​ពួកគេ "ខិតខំធ្វើការនិងយូរជាងពេលណាទាំងអស់” ដោយសារតែពួកគេគ្មានជំរើសខណៈជម្រើសការងាររបស់ពួកគេនៅមានកម្រិត។ ទាំងអស់នេះដោយសារតែការគោរពប្រតិបត្តិដោយងងឹតងងល់ចំពោះសម្ពាធថេររបស់អង្គការមិនអោយទទួលការអប់រំខ្ពស់? លទ្ធផលពួកគេ“ជាញឹកញាប់រវល់ពេកក្នុងការសម្រាកចំណាយពេលជាមួយគ្រួសារឬដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ” ទាំងអស់នេះមានសារៈសំខាន់។

កថាខណ្ឌទី ៥ កត់សម្គាល់ថា ព្រះគម្ពីរលើកទឹកចិត្តប្រជាជនរបស់ព្រះអោយធ្វើជាកម្មករ។ អ្នកបំរើរបស់គាត់ត្រូវឧស្សាហ៍ព្យាយាមជាជាងខ្ជិលច្រអូស។ (សុភាសិត ១៥:១៩)” ។ នោះជាការពិត។ តែក្រោយមកមានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ដ៏អាក្រក់ដែលមិនគួរឱ្យជឿ “ ប្រហែលជាអ្នកធ្វើការដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ ហើយអ្នកកាន់តាមគ្រិស្ដទាំងអស់មានភារកិច្ចចូលរួមផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ យ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកក៏ត្រូវការសម្រាកឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ដែរ។ ជួនកាលតើអ្នកពិបាកថ្លឹងថ្លែងពេលវេលាសំរាប់ការងារខាងកិច្ចបំរើផ្សាយនិងពេលសម្រាកទេ? តើយើងដឹងថាត្រូវធ្វើការប៉ុន្មាននិងសម្រាកប៉ុន្មាន?” ។

“ ប្រហែលជាអ្នកធ្វើការងារមែនទេ?ស្ទើរតែមិនមានករណីលើកលែងអ្នកនឹងថាតើដោយផ្ទាល់សម្រាប់និយោជកឬជាអ្នកធ្វើការដោយខ្លួនឯង។ មានមនុស្សតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចរស់នៅដោយឥតគិតថ្លៃដោយមានការគាំទ្រទាំងស្រុងពីអ្នកដទៃ។ អ្នកទាំងនេះទាំងពីរនាក់ជាអ្នកទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ផ្នែកសន្តិសុខសង្គមដែលផ្តល់ដោយប្រទេសលោកខាងលិចឬអ្នករស់នៅបេតអែលឬជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលឬអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាហេតុដូចនេះហើយបានទទួលការគាំទ្រពីសាក្សីដទៃទៀតដោយមិនគិតថ្លៃដែលភាគច្រើនជាជនក្រីក្រ។

ប្រសិនបើអ្នកអានការពិនិត្យមើលនេះនៅក្នុងជំពូកនេះសូមពិចារណាដោយការអធិស្ឋាននូវអ្វីដែលឃ្លាទី ១ នៃកថាខណ្ឌ ១៣ រំremindកយើង“សាវ័កប៉ូលបានទុកគំរូល្អ។ គាត់ត្រូវធ្វើការងារខាងលោកីយ៍»។ ដោយលើកឧទាហរណ៍របស់គាត់ដែលបានបញ្ជាក់ក្នុងវគ្គនេះតើជាការត្រឹមត្រូវទេដែលអ្នកត្រួតពិនិត្យបេតអែលនិងអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលនិងប្រពន្ធរបស់ពួកគេរស់នៅបានពីការបរិច្ចាគរបស់អ្នកឯទៀតរួមទាំងមេម៉ាយជាច្រើន។ តើគំរូរបស់សាវកប៉ូលមិនគួរធ្វើតាមទេឬ?

ក្នុងនាមជាសាក្សីម្នាក់ឬក្នុងនាមជាអតីតសាក្សីតើអ្នកបានសម្រាកគ្រប់គ្រាន់ទេ? ឬតើវាមានអារម្មណ៍ដូចជាម៉ាស៊ីនហាត់ប្រាណដែលអ្នកចង់ចុះចតប៉ុន្តែមិនអាចដោយសារតែកាតព្វកិច្ចដែលអ្នកត្រូវបានធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍ធ្វើអ្វីៗដែលអ្នករំពឹងទុកដោយអង្គការ។ ទំនងជាមានការងារដែលមានប្រាក់ឈ្នួលទាបតើអ្នកពិបាករក្សាតុល្យភាពពេលវេលារវាងការងារខាងក្រសួងនិងការឈប់សម្រាកទេ?

វគ្គ ៦ និង ៧ បញ្ជាក់ថាលោកយេស៊ូមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីការងារនិងការសម្រាក។ កថាខណ្ឌដែលធ្វើតាមគ្រាន់តែពិភាក្សាពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើឬគួរធ្វើតាមទស្សនៈរបស់អង្គការ។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនផ្តល់ដំណោះស្រាយដើម្បីកាត់បន្ថយការទាមទារដែលស្មរបន្ទាល់ជាមធ្យមមាននៅលើពេលវេលារបស់ពួកគេ។

ត្រង់ចំណុចនេះបទគម្ពីរខាងក្រោមនឹកឃើញ។ ប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូនៅលូកា ១១:៤៦ ដែលលោកបានប្រាប់ពួកផារិស៊ីថា៖អ្នកនឹងត្រូវវេទនាជាមិនខានព្រោះអ្នកផ្ទុកបន្ទុកធ្ងន់ណាស់ដែលត្រូវទ្រាំទ្រប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចប៉ះនឹងម្រាមដៃរបស់អ្នកបានទេ»។

វគ្គ ៨-១០ គឺអំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកដែលប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលបានសង្កេត។ វាជាថ្ងៃនៃការសម្រាកពេញលេញ។ ។ ។ អ្វីដែលបរិសុទ្ធចំពោះព្រះយេហូវ៉ា” ។  ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនមានថ្ងៃសម្រាកទេ។ ថ្ងៃឈប់សម្រាកមិនមែនជាថ្ងៃដែលត្រូវធ្វើ«ព្រះធិបតេយ្យ»ទេ។ វាជាថ្ងៃដែលត្រូវធ្វើ គ្មាន​ការងារ​ធ្វើ។ ថ្ងៃសំរាកពិតប្រាកដ។ មិនមានថ្ងៃនៃសប្តាហ៍ដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាអាចគោរពតាមស្មារតីនៃថ្ងៃឈប់សម្រាកដោយគោលការណ៍សីលធម៌ដែលបានបង្កើតឡើងដោយព្រះនៅក្នុងច្បាប់ឈប់សម្រាក។ ទេពួកគេត្រូវតែធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃនៃសប្តាហ៍។

កថាខណ្ឌ ១១-១៥ ទាក់ទងនឹងសំណួរ“តើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាយ៉ាងណាក្នុងការធ្វើការ?” ។

បន្ទាប់ពីបានលើកឡើងថាព្រះយេស៊ូវស៊ាំនឹងការខិតខំរៀនវគ្គ ១២ និយាយដូចខាងក្រោមអំពីសាវកប៉ុល៖ សកម្មភាពចម្បងរបស់គាត់គឺធ្វើបន្ទាល់អំពីឈ្មោះនិងសាររបស់ព្រះយេស៊ូ។ ប៉ុន្ដែប៉ូលបានខំប្រឹងផ្គត់ផ្គង់ខ្លួន។ ថែស្សាឡូនីចបានដឹងអំពី«ការនឿយហត់នឹងការនឿយហត់»ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃរបស់គាត់ ដើម្បីកុំឲ្យ «បន្ទុកដ៏ធ្ងន់»ដល់អ្នកណាម្នាក់។ (ថែស្សាឡូនីចទី ២ ៣: ៨; កិច្ចការ ២០:៣៤, ៣៥) ប៉ូលប្រហែលជាចង់សំដៅទៅលើការងាររបស់គាត់ជាជាងតង់។ ពេលនៅក្រុងកូរិនថូសគាត់ស្នាក់នៅជាមួយអាគីឡានិងព្រីស៊ីលហើយបានធ្វើការជាមួយពួកគេព្រោះពួកគេជាអ្នករកស៊ីធ្វើត្រសាល។

ប្រសិនបើសាវកប៉ូលគឺ“ធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដើម្បីកុំអោយអ្នកណាម្នាក់មានបន្ទុកធ្ងន់ បន្ទាប់មកគេអាចនិយាយយ៉ាងម៉េចបាន តើសកម្មភាពចម្បងរបស់គាត់គឺធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីឈ្មោះនិងសាររបស់លោកយេស៊ូឬទេ?

ពិត“ការធ្វើជាសាក្សី” ទំនងជាបឋមរបស់គាត់ គោលដៅគោលដៅដែលគាត់បានផ្តោតលើទោះជាយ៉ាងណានៅក្នុងលក្ខខណ្ឌនៃការ សកម្មភាព, ការងាររបស់គាត់ជាអ្នកផលិតតង់ទំនងជា "សកម្មភាពចម្បងរបស់គាត់”។ ធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯងហើយជារឿយៗចំណាយតែការផ្សព្វផ្សាយនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកមានន័យថាការផ្សព្វផ្សាយទំនងជាសកម្មភាពបន្ទាប់នៅក្នុងពេលវេលា។ នេះពិតជាករណីនៅទីក្រុងកូរិនថូសយោងទៅតាមកិច្ចការ ១៨: ១-៤ និងនៅថែស្សាឡូនិចយោងតាមថែស្សាឡូនិចទី ២ ៣: ៨ ។ យើងមិនអាចនិងមិនគួរប៉ាន់ស្មានទៀតទេទោះបីអង្គការមានអារម្មណ៍សេរីក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែគួរកត់សំគាល់ថាទំនៀមទម្លាប់របស់ប៉ុលគឺត្រូវនិយាយទៅកាន់ពួកយូដានៅថ្ងៃឈប់សម្រាកនៅក្នុងសាលាប្រជុំនៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលគាត់បានទៅ“តាមទម្លាប់របស់គាត់” (កិច្ចការ ១៧: ២) ។

ហេតុផលសម្រាប់ការរអិលនេះគឺដើម្បីរក្សាទុកជាការធ្វើដំណើរដែលដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាសាវកប៉ូលបានធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយពេញម៉ោងជាមូលដ្ឋាននៅពេលដែលមិនមានភស្ដុតាងពីបទគម្ពីរគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីនិយាយអំពីរឿងនេះ។

ការងាររបស់លោកប៉ូលនៅទីក្រុងកូរិនថូសនិងថែស្សាឡូនិចរយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍មិនសមនឹងរូបភាពដែលអង្គការចាត់តាំងនោះទេពោលគឺថាសាវកប៉ូលគឺជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយមួយកន្លែង។ (សូមបញ្ជាក់ៈអ្នកអានមិនគួរយកផ្នែកនេះទៅជាវិធីណាដែលប៉ុនប៉ងបន្ថយសមិទ្ធិផលនិងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់សាវកប៉ូលក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនោះទេ) ។

កថាខ័ណ្ឌទី ១៣ ត្រូវបានសាងសង់ចំលែក។ វាចាប់ផ្តើមទទួលស្គាល់“សាវ័កប៉ូលបានទុកគំរូល្អ។ គាត់ត្រូវតែធ្វើការខាងលោកីយ៍។” ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលនៅសល់នៃប្រយោគទីមួយនិងប្រយោគ ២ បន្ទាប់គឺគាត់ធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ បន្ទាប់ពីបញ្ជាក់“ប៉ូលបានដាស់តឿនបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូស ឲ្យ មាន«កិច្ចការជាច្រើនក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់» (១ កូ។ ១៥:៥៨; ២ កូ។ ៩: ៨) បន្ទាប់មកវាបញ្ចប់វគ្គដោយនិយាយថា «ព្រះយេហូវ៉ាក៏បាន បណ្ដាលឲ្យ សាវ័កប៉ូលសរសេរថា៖ «បើអ្នកណាមិនចង់ធ្វើការក៏មិនត្រូវបរិភោគដែរ»។ — ២ ថែ។ ៣:១០” ។ វាបង្ហាញថាពួកគេចង់បង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ថាប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើការនៅក្នុងកំណែផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេទេនោះអ្នកមិនគួរត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យញ៉ាំទេ។ ការដាក់ត្រឹមត្រូវនៃប្រយោគចុងក្រោយគួរតែបន្ទាប់ពីពាក់កណ្តាលនៃប្រយោគទីមួយនៅពេលនិយាយអំពីការងាររាងកាយ។

កថាខណ្ឌ ១៤ គ្រាន់តែសង្កត់ធ្ងន់ថា“ការងារសំខាន់បំផុតនៅថ្ងៃចុងក្រោយនេះគឺការផ្សព្វផ្សាយនិងការបញ្ចុះបញ្ចូល ឲ្យ មានសិស្ស” ។ តើនេះមិនមែនជាការងារសំខាន់បំផុតដែលជួយកែលម្អគុណសម្បត្ដិគ្រីស្ទានរបស់យើងទេឬ? យើងត្រូវមានមូលដ្ឋានគ្រឹះត្រឹមត្រូវបើមិនដូច្នេះទេយើងត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាមនុស្សមានពុតហើយផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកដទៃអោយដើរតាមមាគ៌ានៃជីវិតដែលយើងមិនដើរតាមខ្លួនយើងអោយបានត្រឹមត្រូវ។

វគ្គ ១៦-១៨ មានចំណងជើងថា“តើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាសម្រាកយ៉ាងដូចម្តេច?” ។

បន្ទាប់ពីបញ្ជាក់“ព្រះយេស៊ូជ្រាបថានៅពេលខ្លះគាត់និងពួកសាវ័កត្រូវការការសំរាកខ្លះៗ” យើងសង្ឃឹមថាយើងនឹងទទួលបានការផ្តល់យោបល់ជាក់ស្តែងមួយចំនួនអំពីវិធីដែលយើងអាចរកពេលវេលាសម្រាក។ ប៉ុន្តែទេ។ ផ្ទុយទៅវិញយើងត្រូវបានគេណែនាំមិនឱ្យធ្វើដូចបុរសអ្នកមានក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូនៅក្នុងលូកា ១២:១៩ ដែលមិនចង់ធ្វើការងារហើយរីករាយនឹងជីវិត។ តើមានសាក្សីប៉ុន្មាននាក់ដែលស្គាល់អ្នកដែលអាចរស់នៅតាមរបៀបរបស់បុរសអ្នកមានក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូឬកំពុងតែធ្វើដូច្នេះ? ប្រហែលជាមានខ្លះប៉ុន្តែពួកគេកម្រណាស់!

ចំណុចនេះត្រូវបានដាក់សម្ពាធនៅក្នុងកថាខ័ណ្ឌ ១៧ ដើម្បីប្រើប្រាស់ពេលវេលាសម្រាកពីការងារទៅធ្វើការងារបន្ថែមទៀត! តាមពិតអត្ថបទមិនត្រូវបានដាក់បញ្ចូលដោយពាក្យថា“ ល្អទេ” ឬពាក្យស្រដៀងគ្នាដែលបង្ហាញថាយើងមានជំរើសប៉ុន្តែលើកទឹកចិត្តយើង។ ផ្ទុយទៅវិញយើងមិនត្រូវបានផ្តល់ជម្រើសទេ។ គេប្រាប់យើងថាយើងធ្វើវាហើយដោយមានន័យថាបើយើងមិនធ្វើអញ្ចឹងយើងមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ទេ។ វា​និយាយ "សព្វថ្ងៃនេះយើងព្យាយាមយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូដោយប្រើពេលវេលាដែលយើងឈប់សម្រាកពីការងារមិនត្រឹមតែដើម្បីសំរាកទេតែថែមទាំងធ្វើល្អដោយធ្វើបន្ទាល់ដល់អ្នកដទៃនិងចូលរួមការប្រជុំគ្រីស្ទានទៀតផង។ តាមពិតសំរាប់យើងការបង្កើតសិស្សនិងការចូលរួមប្រជុំគឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ដែលយើងខិតខំប្រឹងប្រែងចូលរួមក្នុងសកម្មភាពដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនោះជាប្រចាំ” ។ ពាក្យនេះមានន័យថាយើងត្រូវតែធ្វើរឿងទាំងនេះដោយគ្មានការសង្ស័យនិងរាល់ពេលទំនេរ។ មិននិយាយពីការសម្រាក!

ប៉ុន្តែចាំមើលតើមានអ្វីដែលយើងមានសំណាងដែលអាចមានលទ្ធភាពមានថ្ងៃឈប់សម្រាក? ក្នុងនាមជាសាក្សីតើយើងអាចបន្ធូរអារម្មណ៍នៅពេលដែលយើងមានពេលសម្រាកដែរឬទេ?

មិនយោងទៅតាមអង្គការ។ “ សូម្បីតែពេលវិស្សមកាលយើងនៅតែធ្វើទស្សនកិច្ចធម្មតាខាងវិញ្ញាណរបស់យើងក្នុងការចូលរួមការប្រជុំគ្រប់ទីកន្លែង” ។ ត្រូវហើយខ្ចប់ឈុតរបស់អ្នកក្រវ៉ាត់កអាវវៃឆ្លាតឬសម្លៀកបំពាក់ប្រជុំរបស់អ្នកដោយប្រុងប្រយ័ត្នបំផុតដូច្នេះវាមិនត្រូវបានបង្កើតឡើងទេហើយការប្រជុំព្រះគម្ពីរនិងការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់អ្នកដើម្បីបំពេញវ៉ាលីរបស់អ្នកពាក់កណ្តាល។ ការរត់គេចរបស់អ្នកពីទម្លាប់ធម្មតាដើម្បីសម្រាកនិងបញ្ចូលកម្លាំងខាងរាងកាយនិងផ្លូវចិត្តរបស់អ្នកមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យកើតឡើងសូម្បីតែមួយឬពីរសប្តាហ៍។ ទៅការប្រជុំអ្នកត្រូវតែទៅ!

ទោះបីជាវាជាតម្រូវការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការចូលរួមការប្រជុំពីរដងក្នុងមួយសប្តាហ៍ (ដែលមិនមែនជា) ក៏ដោយក៏គាត់ពិតជាមិនអភ័យទោសឱ្យបដិសេធជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដោយសារយើងខកខានការប្រជុំតិចតួច។

កថាខណ្ឌបញ្ចប់ (១៨) ប្រាប់យើងថា“យើងពិតជាមានចិត្ដកតញ្ញូណាស់ដែលស្ដេចរបស់យើងគឺលោកយេស៊ូគ្រិស្ដគឺសមហេតុផលហើយជួយយើង ឲ្យ មានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីការងារនិងការសម្រាក!”

សំណាងយើងអាចដឹងគុណចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះយេស៊ូ។ ប៉ុន្តែចុះយ៉ាងណាចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់អង្គការ?

ត្រូវហើយព្រះយេស៊ូ«ចង់អោយយើងសំរាកដែលយើងត្រូវការ។ គាត់ក៏ចង់អោយយើងខិតខំធ្វើការដើម្បីផ្គត់ផ្គង់សេចក្តីត្រូវការខាងរាងកាយរបស់យើងនិងចូលរួមក្នុងការងារធ្វើឱ្យមានភាពស្រស់ស្រាយក្នុងការបង្កើតសិស្ស” ។

ផ្ទុយទៅវិញអង្គការមិនបានត្រៀមសូម្បីតែអនុញ្ញាតឱ្យយើងមានពេលពីរបីថ្ងៃទៀតដោយមិនចាំបាច់ទៅការប្រជុំឬសូម្បីតែព្យាយាមផ្សព្វផ្សាយ។

ដូច្នេះយើងមានជំរើសក្នុងការសំរេចចិត្ត។

តើនរណាជាម្ចាស់របស់យើង?

• លោកយេស៊ូដែលចង់ជួយយើងហើយទទួលបន្ទុកបន្ទុករបស់យើងហើយតើអ្នកណាដែលយល់ពីសមត្ថភាពនិងកម្លាំងកាយរបស់យើង?

Or

• តើអង្គការណាដែលបង្ហាញអំពីការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើងចំពោះយើងក្នុងការផ្សព្វផ្សាយនិងចូលរួមការប្រជុំដោយគ្មានការសម្រាកជាជាងសុខភាពផ្លូវចិត្តនិងរាងកាយ?

តាដា។

អត្ថបទដោយតាដា។