As miñas desculpas pola publicación tardía e abreviada da revisión CLAM desta semana. As miñas circunstancias persoais non me permitiron o tempo que necesitaba para facer unha revisión completa e oportuna. Non obstante, hai unha parte da reunión que realmente debe abordarse en interese da verdade.
Na sección "Proclama o ano da boa vontade de Xehová", pídenos que examinemos Isaías 61: 1-6. Este é un excelente exemplo de eisegesis no traballo, e divertirase coa maioría dos meus irmáns testemuñas que, por desgraza, están adestrados para non mirar demasiado profundamente.
A organización promove a crenza de que os últimos días comezaron en 1914, de que só eles teñen a tarefa de predicar as boas novas e que este traballo o realiza principalmente unha subclase de cristiáns excluídos das filas dos fillos de Deus. A ausencia dun sólido apoio bíblico para estas ensinanzas obrígalles a aplicar mal e interpretar mal as profecías que teñen unha clara aplicación na Biblia a outros tempos e acontecementos. Este é un exemplo desa técnica.
No primeiro punto, o caderno de traballo de reunións proporciona a seguinte información cun gráfico útil.
Non obstante, a Biblia di que estes versos se cumpriron no primeiro século. Lea o relato de Lucas 4: 16-21 onde Xesús cita estes versículos en Isaías e aplícaos a si mesmo con finalidade, concluíndo con "Hoxe cúmprese esta escritura que acabades de escoitar". Non se menciona un cumprimento secundario 2,000 anos no futuro. Non se menciona a segundo "Ano de boa vontade". Só hai un ano de boa vontade, e si, non é un ano literal, pero tampouco se divide en dous períodos de tempo que compoñen "dous anos de boa vontade".
Esta aplicación autoservente require que aceptemos que Cristo regresou invisiblemente hai máis de 100 anos para asumir o poder real en 1914; unha doutrina que xa vimos unha e outra vez como falsa desde o punto de vista bíblico. (Ver Piquetes de Beroean - Arquivo baixo a categoría, "1914".)
Sabemos que o ano da boa vontade comezou con Cristo. Non obstante, cando remata?
Ademais, como se reconstrúen as antigas ruínas e se restauran as cidades devastadas? (vs. 4) Quen son os estranxeiros ou estraños que coidan os rabaños, cultivan a terra e visten as vides? (vs. 5) ¿Son estas as "outras ovellas" das que falou Xesús en Xoán 10:16? Parece probable, pero non falamos da clase secundaria de cristiáns cunha esperanza secundaria que as testemuñas de Xehová proclaman, senón dos xentís que se fan cristiáns e foron enxertados na vide xudía. (Ro 11: 17-24)
Acabou todo isto coa destrución de Xerusalén no 70 d.C.? Parece improbable aínda que aceptemos que a reconstrución das ruínas e das cidades é metafórica. Acaba en Armagedón ou o día da vinganza de Deus queda atrasado ata a destrución final de Satán e os seus demos? Necesitamos considerar que a reconstrución de ruínas e cidades certamente non se produciu nos nosos días, nin os fillos de Deus pasan a ser sacerdotes en cumprimento de Isaías 61: 6 ata despois da súa resurrección ao comezo do reinado de Cristo de 1,000 anos, que aínda é futuro. (Re 20: 4) Polo tanto, parece que un cumprimento actual como o que a organización nos faría aceptar simplemente non está en consonancia co que Isaías predixo que ía ocorrer.
Pero, se só tes un martelo, ve todo como un cravo.
e, por suposto, a última frase lembrou "Se eu tivese un martelo" de Peter Paul e Mary e, naturalmente, tiven que volver velo. LOL o apropiado que todos tiñan nomes de discípulos. Pero eu divago aquí.
Haha, isto é xenial. Teño a seguridade de que non estou tolo cada vez que leo os teus artigos. Encaixa co "patrón de palabras saudables". De feito tiven que facer esta parte para a ameixa a outra noite. Mentres preparaba a parte, a miña muller tivo que escoitar as miñas desgustas sobre o material de referencia que se fornecía no libro. "Non, non son só os unxidos as grandes árbores!" A escritura di que todos os duelos terán a súa situación invertida e convertéronse en árbores. TODOS imos ser "grandes árbores", e si, a todos tamén nos poden chamar unxidos. E iso... Le máis "
Ben feito, cx_516. Parece que camiñou unha liña delicada e cun gran equilibrio.
Non asistín á reunión do fin de semana despois de ver o Workbook cargado de cousas que me facían arruinar as cellas. E a túa publicación só validou as miñas preocupacións. 🙂
Ola Meleti.
Grazas por compartir os teus pensamentos neste punto.
A Organización segue a reflexionar sobre a importancia de 0, con medo de que moitos saban atender á falacia das súas ensinanzas – Ensinanzas que se fan cada vez máis difíciles de manter co paso do tempo – unha falacia dun século de duración.