យោបល់ប្រជុំពាក់កណ្ដាលសប្ដាហ៍ - ថ្ងៃទី ៣ ខែមីនាឆ្នាំ ២០១៤

ការសិក្សាសៀវភៅក្រុមជំនុំៈ

ជំពូក 3, par ។ 19-21 (ប្រអប់នៅលើទំព័រ 34)

សាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយធិបតេយ្យ

ការអានព្រះគម្ពីរ: លោកុប្បត្តិ 36-39  

ព្រះយេហូវ៉ាវាយធ្វើបាបកូនប្រុសពីរនាក់របស់អ៊ើរគឺអ៊ើរនិងអូណាន់។ (លោកុប្បត្តិ ៣៨: ៦-១១) យើងមិនដឹងមូលហេតុដែលអេរីត្រូវគេវាយធ្វើបាបទេតែអូណាន់ត្រូវបានគេលួងលោមពីព្រោះគាត់បានបដិសេធយ៉ាងលោភលន់ក្នុងការផ្តល់កូនចៅអោយបងប្រុសដែលស្លាប់របស់គាត់ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ (Onanism គឺជាពាក្យចាស់សម្រាប់ការសំរេចកាមដោយខ្លួនឯងដែលបង្ហាញថាទំនោរក្នុងការប្រើអត្ថបទព្រះគម្ពីរខុសក្នុងការគាំទ្រដល់ទស្សនៈខាងគោលលទ្ធិមិនត្រឹមតែចំពោះអ្នកនិពន្ធរបស់យើងទេ។ អ្វីដែលអូណាន់ពិតជាបានធ្វើគឺការដកខ្លួនចេញមុនអាយុ។ ) ឥឡូវនេះគេប្រហែលជាឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាយក ដោយដៃផ្ទាល់ក្នុងការសម្លាប់បុរសទាំងពីរនាក់នេះខណៈដែលមិនអើពើនឹងអំពើបាបរបស់យូដាក្នុងការលួចយកអ្វីដែលគាត់ជឿថាជាស្រីពេស្យានៅក្នុងព្រះវិហារ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនបានធ្វើអំពើប្រឆាំងនឹងកូនប្រុសពីរនាក់របស់យ៉ាកុបដែរនៅពេលដែលពួកគេបានសម្លាប់កូនប្រុសទាំងអស់របស់កុលសម្ព័ន្ធរបស់ហាម័រហើយគ្មានការតបស្នងចំពោះកូនប្រុសរបស់យ៉ាកុបដែលបានលក់យ៉ូសែប ឲ្យ ធ្វើជាខ្ញុំបម្រើទៀតឡើយ។ មនុស្សម្នាក់អាចឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាការជ្រើសរើសការដាក់ទោសចំពោះអំពើបាប។ 
ត្រូវហើយគ្មានច្បាប់ពីព្រះនៅសម័យនោះទេដូច្នេះអំពើបាបមិនត្រូវបានកំណត់ក្រៅពីច្បាប់នៃមនសិការនិងប្រពៃណីរបស់មនុស្សទេ។ មានការកំណត់ពិតណាស់។ ក្រុងសូដុមនិងកូម៉ូរ៉ាបានលើសក្រុងទាំងនោះហើយបង់ថ្លៃ។ យ៉ាងណាក៏ដោយព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាត ឲ្យ បុរសគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងនិងទទួលផលវិបាក។ ដូច្នេះហេតុអ្វីត្រូវជ្រើសរើសយកយុត្តិធម៌? ហេតុអ្វីបានជាសំលាប់បុរសម្នាក់ដោយសារមិនបានបន្តការបង្ហូរឈាមប៉ុន្តែមិនធ្វើអ្វីនៅពេលដែលបុរសផ្សេងទៀតប្រព្រឹត្តអំពើឃាតកម្មដ៏សាហាវនោះ? ខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ហើយខ្ញុំចង់ស្តាប់នូវអ្វីដែលអ្នកផ្សេងទៀតត្រូវនិយាយលើប្រធានបទ។ សម្រាប់ផ្នែករបស់ខ្ញុំរឿងមួយបានមកដល់ហើយ។ ដូចអ័ដាមដែរណូអេត្រូវបានគេប្រាប់ ឲ្យ បង្កើតផលនិងពេញផែនដី។ (លោ។ ៩: ១) នេះជាច្បាប់ដែលព្រះបាន ឲ្យ ។ គោលបំណងរបស់ព្រះគឺបង្កើតពូជសំរាប់សង្គ្រោះមនុស្សលោក។ មានការលើកឡើងថាមូលហេតុទឹកជំនន់គឺបញ្ឈប់ការខិតខំរបស់សាតាំងក្នុងការបំផ្លាញគ្រាប់ពូជ។ ពូជនេះត្រូវចេញមកតាមរយៈខ្សែរបស់អ័ប្រាហាំ។ ការបន្តពូជគឺជាធាតុសំខាន់បំផុត។
តើសកម្មភាពរបស់អូណាន់ត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការមិនស្តាប់បង្គាប់ដោយផ្ទាល់ទៅនឹងច្បាប់មួយក្នុងចំណោមច្បាប់តិចបំផុតដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដោយផ្ទាល់ដល់មនុស្សជាតិឬ? ដូចជាបាបតូចរបស់អាន៉្នានាសនិងស៊ីភីរ៉ាអំពើបាបរបស់អូណាន់អាចជាគំរូមួយដ៏គ្រោះថ្នាក់នៃដំបែដែលខូចគុណភាពនៅចំណុចសំខាន់ក្នុងការអភិវឌ្ឍគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ហើយដូច្នេះត្រូវតែដោះស្រាយដើម្បីបង្កើតគោលការណ៍សំខាន់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដើម្បីរៀនពីពេលនេះ?
លេខ 1: លោកុប្បត្តិ 37: 1-17
ទី ២ ៈហេតុអ្វីអ្នកដែលបានរស់ឡើងវិញនឹងមិនត្រូវបានគេថ្កោលទោសចំពោះការប្រព្រឹត្ដពីមុនរបស់ពួកគេឡើយ។ ៣៣៨ ឆ។ ១
ចំណុចដែលយើងព្យាយាមធ្វើគឺថាមនុស្សមិនត្រូវបានរស់ឡើងវិញដើម្បីទទួលការវិនិច្ឆ័យនិងថ្កោលទោសនោះទេ។ នោះគឺត្រឹមត្រូវប៉ុន្តែវិធីដែលយើងឈានដល់ការសន្និដ្ឋាននោះគឺមានកំហុស។ យើងប្រើរ៉ូម ៦: ៧ ដើម្បីព្យាយាមបង្ហាញថាអំពើបាបពីអតីតកាលមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលនឹងមនុស្សម្នាក់ទេពីព្រោះគាត់បានរួចផុតពីអំពើបាបរបស់គាត់ហើយ។ បរិបទនៃរ៉ូមជំពូកទី ៦ បង្ហាញថាសេចក្ដីស្លាប់គឺជារឿងខាងវិញ្ញាណហើយការរួចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់កើតឡើងចំពោះគ្រីស្ទាន។ ដូច្នេះនេះមិនទាក់ទងនឹងការរស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សទុច្ចរិតទេ។ (សូមមើល តើការស្លាប់ប្រភេទណាដែលអាចទទួលយើងពីអំពើបាប។ ) ការលើកលែងទោសមានន័យថាម្នាក់ត្រូវបានវិនិច្ឆ័យថាគ្មានទោស។ តើព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រោសមនុស្សបាប ឲ្យ រស់ឡើងវិញហើយប្រកាសថាពួកគេជាមនុស្សគ្មានទោសទេឬអីបើពួកគេមិនទាន់បានជឿលើអំណាចដែលបានលោះពីយញ្ញបូជារបស់ព្រះរាជបុត្រានោះ? តើអ្នកណាម្នាក់ចង់ ឲ្យ ហ៊ីត្លែររស់ឡើងវិញដូចមនុស្សដែលរួចពីបាបហើយលែង តម្រូវឲ្យ ប្រែចិត្ដចំពោះអ្នកដែលបានធ្វើបាបដើម្បីទទួលការអភ័យទោសឬ? បើដូច្នេះហេតុអ្វីហេតុអ្វីបុគ្គលនោះអាចរស់ឡើងវិញក្នុងស្ថានភាពខុសឆ្គងបាន? ហេតុអ្វីបានជាមិនគ្រាន់តែផ្តល់ភាពល្អឥតខ្ចោះដល់គាត់ចាប់តាំងពីគាត់បានបង់ប្រាក់សម្រាប់អំពើបាបរបស់គាត់រួចហើយ?
គ្មានអ្វីដែលអាចបង្ហាញថាអំពើបាបនៃអតីតកាលរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានអត់ទោសឱ្យទេពីព្រោះមនុស្សម្នាក់បានស្លាប់។ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាការដាក់ទោសចំពោះអំពើបាប។ ចៅក្រមមិនលើកលែងអោយជនជាប់ចោទដោយផ្តន្ទាទោសគាត់ទេ។ ប្រសិនបើបុរសម្នាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា“ ខ្ញុំបានធ្វើការនឿយហត់អស់រយៈពេល ២៥ ឆ្នាំដើម្បីឱ្យខ្ញុំរួចផុតពីឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់ខ្ញុំ” រឿងដំបូងដែលខ្ញុំចង់បានគឺវចនានុក្រមរបស់ខ្ញុំ។ ការរស់ឡើងវិញនៃការជំនុំជំរះគឺគ្រាន់តែថាការរស់ឡើងវិញដែលបញ្ចប់នៅក្នុងការវិនិច្ឆ័យសម្រាប់ការល្អឬអាក្រក់។ ម្នាក់ៗត្រូវប្រែចិត្តដើម្បីទទួលការលោះបាបរបស់គេ។
លេខ ៣ - គុណសម្បត្ដិដែលអ័ប៊ីកែលបង្ហាញថាកិត្ដិយស – វា -១ ទំ .២០-២១

ការប្រជុំសេវាកម្ម

១០ នាទី: ស្នើផ្ដល់ទស្សនាវដ្ដីក្នុងអំឡុងខែមីនា
១០ នាទី: តម្រូវការក្នុងតំបន់
១០ នាទី: តើយើងបានធ្វើយ៉ាងណា?
ការប្រកាស
សេចក្ដីជូនដំណឹងទីបីៈពេលចូលរួមផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈដោយប្រើតុឬរទេះអ្នកផ្សាយ មិនគួរបង្ហាញ ព្រះគម្ពីរ។ ទោះយ៉ាងណាពួកគេអាចមានព្រះគម្ពីរដែលអាចផ្តល់ជូនដល់បុគ្គលទាំងឡាយណាដែលស្នើសុំនរណាម្នាក់ឬអ្នកដែលបង្ហាញការចាប់អារម្មណ៍ពីការពិតដោយស្មោះត្រង់»។ [ទ្រេតក្នុងអត្ថបទ]
ខ្ញុំសង្ស័យថានេះជាបញ្ហាគ្រប់គ្រងថ្លៃដើម។ ទោះយ៉ាងណាតើយើងបរិច្ចាគថវិកាសម្រាប់អ្វីប្រសិនបើមិនផ្សព្វផ្សាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ? ហើយយើងមិនមែនជាអ្នកដែលបរិច្ចាគអក្សរសាស្ត្រដែលយើងដាក់ទេឬ? ប្រសិនបើខ្ញុំចង់បរិច្ចាគ ១០ ឬ ២០ ឬ ១០០ គម្ពីរតើនរណានៅលើផែនដីត្រូវនិយាយថាតើខ្ញុំគួរប្រើវាយ៉ាងដូចម្តេច? ជាការពិតនេះមិនមែនជាបញ្ហាទេនៅពេលដែលយើងគិតថ្លៃអក្សរសិល្ប៍។ ថាយើងត្រូវបានណែនាំអោយលាក់ព្រះគម្ពីរនៅពេលបង្ហាញការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់មនុស្សហាក់ដូចជាបង្ហាញថាយើងមានអាទិភាពខុស។ 
វាធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាការងារ“ តុរឺរទេះ” គឺជាដែនរបស់អ្នកត្រួសត្រាយដែលបានជ្រើសរើស។ គេប្រាប់យើងថាយើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចការនេះទេលើកលែងតែមានការអនុញ្ញាតត្រឹមត្រូវក្នុងការធ្វើដូច្នេះ។ តើអ្នកអាចស្រមៃពីបញ្ហាដែលអ្នកនឹងជួបប្រទះប្រសិនបើអ្នកយកវាទៅដាក់ខ្លួនអ្នកដើម្បីរៀបចំរទេះដាក់បង្ហាញនៅជ្រុងផ្លូវណាមួយនៅក្នុងទីក្រុងឬក្រុងរបស់អ្នក? បើអ្នកធ្វើដូច្នេះអ្នកចាស់ទុំបានបង្ហាញហើយសួរថា៖ «តើអ្នកធ្វើកិច្ចការទាំងនេះដោយអាងអំណាចអ្វី? ហើយអ្នកណាប្រគល់អំណាចនេះឱ្យអ្នក?” (ម៉ាថ។ ២១:២៣) អ្នកអាចឆ្លើយបានគឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងដកស្រង់ម៉ាថាយ ២៨:១៩ ។ អ្នកនៅតែជួបបញ្ហាដូចសាវ័កដែលបានធ្វើអញ្ចឹងប៉ុន្តែវាជាការល្អដែលត្រូវមាន។ (កិច្ចការ ៥:២៩)
 

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។