សួស្តីនិងសូមស្វាគមន៍ចំពោះផ្នែកទី ៧ នៃការពិចារណាដ៏ពិស្តាររបស់យើងអំពីគម្ពីរម៉ាថាយ ២៤ ។

នៅម៉ាថាយ ២៤:២១ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងដែលនឹងកើតមានលើពួកយូដា។ គាត់សំដៅទៅលើវាថាអាក្រក់បំផុតមួយក្នុងចំណោមពេលវេលាទាំងអស់។

“ សម្រាប់ពេលនោះនឹងមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងដូចជាការដែលមិនបានកើតឡើងតាំងពីកំណើតពិភពលោករហូតមកដល់ពេលនេះក៏មិនមានកើតឡើងទៀតដែរ” ។ (Mt 24: 21)

និយាយអំពីទុក្ខវេទនាសាវកចនត្រូវបានប្រាប់អំពីអ្វីដែលគេហៅថា«ការរងទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង»នៅវិវរណៈ ៧:១៤ ។

"ខ្ញុំបាននិយាយទៅគាត់ភ្លាមថា" លោកម្ចាស់អ្នកគឺជាអ្នកដែលស្គាល់ហើយ។ ទេវតាពោលមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនេះជាអ្នកដែលបានរួចផុតពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងហើយគេបានបោកអាវរបស់ខ្លួនអោយបានសនៅក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម»។ (ឡើងវិញ ៧:១៤)

ដូចដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងវីដេអូចុងក្រោយរបស់យើងព្រីស្ទែរជឿថាខគម្ពីរទាំងនេះមានទំនាក់ទំនងគ្នាហើយពួកគេទាំងពីរសំដៅទៅលើព្រឹត្តិការណ៍តែមួយការបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិម។ ផ្អែកលើអំណះអំណាងដែលបានធ្វើនៅក្នុងវីដេអូមុនរបស់ខ្ញុំខ្ញុំមិនទទួលយកភាពជាតិនិយមជាទ្រឹស្ដីដែលមានសុពលភាពទេហើយភាគច្រើនក៏មិនមែនជានិកាយគ្រីស្ទសាសនាដែរ។ ទោះយ៉ាងណានេះមិនមានន័យថាក្រុមជំនុំភាគច្រើនមិនជឿថាមានទំនាក់ទំនងរវាងទុក្ខវេទនាដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលនៅម៉ាថាយ ២៤:២១ និងមួយដែលទេវតាបានលើកឡើងនៅវិវរណៈ ៧:១៤ ។ ប្រហែលជានេះមកពីអ្នកទាំងពីរប្រើពាក្យតែមួយគឺ«ទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង»ឬប្រហែលជាដោយសារពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលថាទុក្ខវេទនាបែបនេះគឺធំជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងមានមុនឬក្រោយ។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគំនិតទូទៅស្ទើរតែនិកាយទាំងនេះមានរួមទាំងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាផងដែរត្រូវបានសង្ខេបដោយសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះ៖ «ព្រះវិហារកាតូលិកបញ្ជាក់ថា«មុនគ្រីស្ទសាសនាមកដល់លើកទី ២ សាសនាចក្រត្រូវឆ្លងកាត់ការសាកល្បងចុងក្រោយដែលនឹង ធ្វើឲ្យ ជំនឿរបស់អ្នកអង្រួន មានអ្នកជឿជាច្រើន ... ” (សេ។ ខេធើរីននៃវិហាររ៉ូម៉ាំងកាតូលិកអេសៀន)

ត្រូវហើយខណៈពេលដែលការបកស្រាយខុសគ្នាភាគច្រើនយល់ស្របនឹងគោលការណ៍គ្រឹះដែលថាគ្រីស្ទបរិស័ទនឹងស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងចុងក្រោយដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្តីជំនឿនៅមុនពេលការបង្ហាញខ្លួននៃវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។

ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារួមទាំងទំនាយនោះទាក់ទងនឹងអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនឹងកើតឡើងនៅក្រុងយេរូសាឡិមនៅម៉ាថាយ ២៤:២១ ដែលពួកគេហៅថាការបំពេញសេចក្ដីតូចឬធម្មតា។ បន្ទាប់មកពួកគេសន្និដ្ឋានថាវិវរណៈ ៧:១៤ ពិពណ៌នាអំពីការបំពេញដ៏ធំមួយឬបន្ទាប់បន្សំអ្វីដែលគេហៅថាការបំពេញមិនបានសម្រេច។

ការបកស្រាយអំពី«ទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង»នៃវិវរណៈជាការសាកល្បងចុងក្រោយគឺជាផលចំណេញដ៏ពិតសំរាប់អំណាចរបស់ក្រុមជំនុំ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានប្រើវាដើម្បីញុះញង់ហ្វូងចៀម ឲ្យ ខ្លាចព្រឹត្តិការណ៍នេះជាមធ្យោបាយដើម្បីទទួលបានឋានៈនិងឯកសារដែលត្រូវនឹងនីតិវិធីនិងការរៀបចំរបស់អង្គការ។ ពិចារណាអ្វីដែលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមត្រូវនិយាយអំពីប្រធានបទ៖

"ការស្តាប់បង្គាប់ នោះមកពីការខំប្រឹងឈានទៅរកភាពចាស់ទុំនឹងមិនជួយសង្គ្រោះជីវិតយើងពេលយើងប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចដ៏សំខាន់នៃទំនាយរបស់លោកយេស៊ូដែលថា៖ «នឹងមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង»ដែលមានទំហំធំធេងអស្ចារ្យ។ (ម៉ាថ។ ២៤:២១) តើយើងនឹងធ្វើដូច្នេះទេ គោរពប្រតិបត្តិ តើមានការណែនាំបន្ទាន់អ្វីនាពេលអនាគតដែលយើងអាចទទួលពី«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់»? (លូកា ១២:៤២) គឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងរៀន 'ចូរស្តាប់បង្គាប់ពីបេះដូង!! - រ៉ូម ៦:១៧
(w០៩ ៥/១៥ ទំព័រ ១៣ វគ្គ ១៨ ចូរជឿនទៅមុខដល់ភាពចាស់ទុំ“ ថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជិតមកដល់›)

យើងនឹងវិភាគឧទាហរណ៍អំពី«អ្នកបម្រើស្មោះត្រង់»នៅក្នុងវីដេអូនាពេលអនាគតនៃសៀវភៅម៉ាថាយ ២៤ នេះប៉ុន្តែខ្ញុំសូមនិយាយឥឡូវនេះដោយគ្មានការភ័យខ្លាចចំពោះការផ្ទុយដែលសមហេតុផលណាមួយដែលគ្មាននៅក្នុងបទគម្ពីរដែលជាគណៈអភិបាលដែលមានមនុស្សមួយក្តាប់តូច។ បញ្ជាដោយព្យាករណ៍ឬបង្ហាញក្នុងភាសាណាមួយដើម្បីជាអ្នកផ្តល់បញ្ជាឬធ្វើឱ្យស្លាប់ដល់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ។

ប៉ុន្តែយើងកំពុងនិយាយពីប្រធានបទតិចតួច។ ប្រសិនបើយើងនឹងផ្តល់នូវការជឿទុកចិត្តណាមួយដល់គំនិតរបស់ម៉ាថាយ ២៤:២១ ដោយមានការសំរេចដ៏សំខាន់អនុវិទ្យាល័យនិងការសំរេចបានជោគជ័យយើងត្រូវការច្រើនជាងពាក្យរបស់បុរសខ្លះដែលមានក្រុមហ៊ុនបោះពុម្ភធំមួយនៅពីក្រោយពួកគេ។ យើងត្រូវការភស្តុតាងពីបទគម្ពីរ។

យើងមានភារកិច្ចបីនៅចំពោះមុខយើង។

1. សម្រេចចិត្តថាតើមានទំនាក់ទំនងរវាងទុក្ខវេទនានៅម៉ាថាយនិងថានៅវិវរណៈដែរឬទេ។
2. យល់ពីអ្វីដែលទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងរបស់ម៉ាថាយសំដៅទៅលើ។
3. យល់ពីអ្វីដែលជាទុក្ខវេទនាដ៏ធំនៃវិវរណៈសំដៅទៅលើ។

ចូរចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងរវាងពួកគេ។

ទាំងម៉ាថាយ ២៤:២១ និងវិវរណៈ ៧:១៤ ប្រើពាក្យថា“ សេចក្តីវេទនាជាខ្លាំង” ។ តើវាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្កើតតំណទេ? បើដូច្នេះមែននោះក៏ត្រូវមានតំណភ្ជាប់ទៅកាន់វិវរណៈ ២:២២ ដែលពាក្យដូចគ្នាត្រូវបានប្រើ។

មើល! ខ្ញុំហៀបនឹងបោះនាងទៅជាអ្នកឈឺហើយអ្នកដែលប្រព្រឹត្ដអំពើផិតក្បត់ជាមួយនាងនឹងមានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងលុះត្រាតែពួកគេបានប្រែចិត្តពីការប្រព្រឹត្ដរបស់នាង។

គួរឱ្យអស់សំណើចណាស់មែនទេ? លើសពីនេះទៅទៀតប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាចង់ ឲ្យ យើងឃើញតំណដែលផ្អែកលើការប្រើពាក្យហេតុអ្វីក៏លោកមិនបានជម្រុញលូកា ឲ្យ ប្រើពាក្យដូចគ្នាដែរគឺ“ សេចក្តីវេទនា” (ភាសាក្រិក៖ thlipsis ។) ។ លូកាពិពណ៌នាពាក្យរបស់លោកយេស៊ូថាជា«ទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង» (ភាសាក្រិក៖ អាណាកា).

ដ្បិតនឹងមាន ទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង នៅលើទឹកដីនិងកំហឹងប្រឆាំងនឹងប្រជាជននេះ។ (លូ ២១:២៣)

សូមកត់ចំណាំផងដែរថាម៉ាថាយកត់ទុកព្រះយេស៊ូវថា“ មានសេចក្តីវេទនាជាខ្លាំង” តែទេវតានិយាយទៅកាន់ចនថា“នៃ ទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង»។ ដោយប្រើអត្ថបទច្បាស់លាស់ទេវតាបង្ហាញថាទុក្ខវេទនាដែលគាត់សំដៅទៅលើគឺប្លែក។ មានតែមួយគត់មានន័យថាប្រភេទមួយ ឧទាហរណ៍ឬព្រឹត្តិការណ៍ជាក់លាក់មួយមិនមែនជាការបង្ហាញជាទូទៅនៃការមានទុក្ខព្រួយឬទុក្ខព្រួយខ្លាំងនោះទេ។ តើទុក្ខវេទនាមួយប្រភេទអាចជាការរងទុក្ខវេទនាបន្ទាប់បន្សំរឺក៏ភាពមិនស្មោះត្រង់? តាមនិយមន័យវាត្រូវតែឈរដោយខ្លួនឯង។

អ្នកខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថាតើវាស្របគ្នាដោយសារតែពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូដែលសំដៅទៅលើវាជាទុក្ខវេទនាដ៏អាក្រក់បំផុតនៃពេលវេលានិងអ្វីដែលនឹងមិនកើតឡើងម្តងទៀតឬយ៉ាងណា។ ពួកគេនឹងវែកញែកថាការបំផ្លិចបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមដែលអាក្រក់ដូចជាវាមិនមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដូចជាការរងទុក្ខវេទនាដ៏អាក្រក់បំផុតនោះទេ។ បញ្ហាជាមួយនឹងការវែកញែកបែបនេះគឺវាមិនអើពើនឹងបរិបទនៃពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូដែលត្រូវបានដឹកនាំយ៉ាងច្បាស់ទៅនឹងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ បរិបទនោះរួមបញ្ចូលការព្រមានដូចជា“ បន្ទាប់មកទុកអោយអ្នកនៅស្រុកយូដាចាប់ផ្តើមភៀសខ្លួនទៅលើភ្នំ” (ខ ១៦) ហើយ«អធិស្ឋានជានិច្ចដើម្បីកុំអោយការហោះហើររបស់អ្នកនៅរដូវរងារឬថ្ងៃឈប់សម្រាក» (ខ ២០) ។ “ យូដាស”? “ ថ្ងៃឈប់សម្រាក”? ទាំងនេះគឺជាពាក្យទាំងអស់ដែលត្រូវបានអនុវត្តតែចំពោះជនជាតិយូដានៅសម័យរបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ។

កំណត់ហេតុរបស់ម៉ាកុសនិយាយដូចគ្នាដែរតែលូកាដែលដកការសង្ស័យថាព្រះយេស៊ូជា តែ សំអាងលើក្រុងយេរូសាឡិម។

ទោះយ៉ាងណានៅពេលអ្នកឃើញ។ ក្រុងយេរូសាឡិមព័ទ្ធជុំវិញដោយទ័ពបោះជំរំបន្ទាប់មកដឹងថាសេចក្តីហិនវិនាសរបស់នាងជិតដល់ហើយ។ ពេលនោះអស់អ្នកនៅស្រុកយូដាត្រូវតែរត់ទៅជ្រកនៅតាមភ្នំរីឯអស់អ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡឹមត្រូវរត់ចេញអោយឆ្ងាយពីក្រុងហើយអស់អ្នកដែលនៅស្រុកស្រែមិនត្រូវចូលទៅក្រុងឡើយព្រោះនៅគ្រានេះជាពេលដែលត្រូវរកយុត្ដិធម៌ដើម្បីអោយអ្វីៗដែលមានចែងទុកត្រូវបានសំរេច។ គ្រានោះស្ដ្រីមានផ្ទៃពោះនិងស្ដ្រីបំបៅកូនមុខជាវេទនាពុំខាន! សម្រាប់វានឹងមាន ទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងនៅលើទឹកដីនិងកំហឹងប្រឆាំងនឹងប្រជាជននេះ។ (លូ ២១: ២០-២៣)

ទឹកដីដែលព្រះយេស៊ូចង់សំដៅគឺស្រុកយូដាជាមួយក្រុងយេរូសាឡិមជារដ្ឋធានីរបស់ខ្លួន។ ប្រជាជនគឺជាជនជាតិយូដា។ នៅទីនេះព្រះយេស៊ូកំពុងតែសំដៅទៅលើទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំងបំផុតដែលប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្លាប់និងធ្លាប់មាន។

ដែលបានផ្តល់ឱ្យទាំងអស់នេះហេតុអ្វីបានជាអ្នកណាម្នាក់គិតថាមានការសម្រេចបន្ទាប់បន្សំការសំរេចចិត្តឬការបំពេញដ៏សំខាន់? តើមានអ្វីនៅក្នុងកំណត់ហេតុទាំងបីនេះដែលចែងថាយើងគួររកមើលការសម្រេចទីពីរនៃគ្រាទុក្ខវេទនាឬទុក្ខព្រួយដ៏ធំនេះទេ? យោងទៅតាមគណៈអភិបាលយើងមិនគួរស្វែងរកការបំពេញធម្មតា / ការសំរេចឬការបំពេញបឋមសិក្សាណាមួយនៅក្នុងបទគម្ពីរទេលើកលែងតែបទគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនបញ្ជាក់ច្បាស់អំពីវា។ លោក David Splane និយាយថាការធ្វើដូច្នេះនឹងជាអ្វីដែលលើសពីអ្វីដែលបានសរសេរទៅទៀត។ (ខ្ញុំនឹងដាក់សេចក្តីយោងលើព័ត៌មាននោះនៅក្នុងការពិពណ៌នានៃវីដេអូនេះ។ )

អ្នករាល់គ្នាខ្លះប្រហែលជាមិនស្កប់ចិត្ដនឹងគំនិតដែលថាមានតែការបំពេញសម្រេចនៅសតវត្សរ៍ទី ១ ដល់ម៉ាថាយ ២៤:២១ ទេ។ អ្នកអាចវែកញែកថា៖“ តើវាមិនអាចអនុវត្តទៅអនាគតយ៉ាងដូចម្តេចបានទេព្រោះសេចក្តីវេទនាដែលកើតមានលើក្រុងយេរូសាឡិមមិនអាក្រក់បំផុតទេ? វាមិនមែនជាទុក្ខវេទនាដ៏អាក្រក់បំផុតដែលបានមកលើពួកយូដាទេ។ តើមានអ្វីអំពីការសម្លាប់រង្គាល?

នេះគឺជាកន្លែងដែលភាពរាបទាបចូលមក។ តើអ្វីដែលសំខាន់ជាងការបកស្រាយរបស់មនុស្សឬអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពិតប្រាកដ? ដោយសារពាក្យរបស់លោកយេស៊ូទាក់ទងនឹងក្រុងយេរូសាឡិមយ៉ាងច្បាស់យើងត្រូវយល់អំពីវាក្នុងបរិបទនោះ។ យើងត្រូវចងចាំថាពាក្យទាំងនេះត្រូវបានគេនិយាយនៅក្នុងបរិបទវប្បធម៌ខុសគ្នាឆ្ងាយពីភាសារបស់យើង។ មនុស្សខ្លះមើលបទគម្ពីរដោយមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវឬដាច់ខាត។ ពួកគេមិនចង់ទទួលយកការយល់ដឹងអំពីបទគម្ពីរណាមួយឡើយ។ ហេតុដូច្នេះពួកគេវែកញែកថាចាប់តាំងពីព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថាវាគឺជាការរងទុក្ខដ៏ខ្លាំងបំផុតគ្រប់ពេលបន្ទាប់មកតាមវិធីពិតឬដាច់ខាតវាត្រូវតែជាទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំងបំផុតគ្រប់ពេលវេលា។ ប៉ុន្ដែជនជាតិយូដាមិនបានគិតយ៉ាងដាច់ខាតហើយយើងក៏មិនគួរធ្វើដូច្នោះដែរ។ យើងត្រូវប្រយ័ត្នប្រយែងដើម្បីរក្សាវិធីសាស្រ្តល្អ ៗ ក្នុងការស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរហើយកុំប្រើគំនិតដែលយើងធ្លាប់មានពីមុនមកលើបទគម្ពីរ។

មានតិចតួចណាស់នៅក្នុងជីវិតដែលដាច់ខាត។ មានរឿងបែបនេះដូចជាការពិតទាក់ទងឬជាប្រធានបទ។ នៅទីនេះលោកយេស៊ូកំពុងនិយាយសេចក្ដីពិតដែលទាក់ទងនឹងវប្បធម៌របស់អ្នកស្ដាប់។ ជាឧទាហរណ៍ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលជាប្រជាជាតិតែមួយដែលកាន់នាមរបស់ព្រះ។ មានតែប្រជាជាតិមួយគត់ដែលលោកបានជ្រើសរើសចេញពីផែនដី។ វាគឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលគាត់បានបញ្ចប់កិច្ចព្រមព្រៀង។ ប្រជាជាតិផ្សេងទៀតអាចមកហើយប៉ុន្តែអ៊ីស្រាអែលដែលមានរដ្ឋធានីនៅក្រុងយេរូសាឡិមគឺពិសេសប្លែក។ តើវាអាចបញ្ចប់ដោយរបៀបណា? តើអ្វីទៅជាមហន្តរាយដែលនឹងត្រូវបានចូលទៅក្នុងគំនិតរបស់សាសន៍យូដាមួយ; ប្រភេទនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលអាក្រក់បំផុត។

ប្រាកដណាស់ទីក្រុងបាប៊ីឡូនត្រូវបានបំផ្លាញនៅឆ្នាំ ៥៨៨ ម។ ស។ យ។ ដោយពួកបាប៊ីឡូននិងអ្នកដែលរួចជីវិតពីការនិរទេសខ្លួនទៅជាឈ្លើយប៉ុន្តែប្រទេសនេះមិនបានបញ្ចប់ឡើយ។ ពួកគេបានវិលត្រឡប់ទៅស្រុករបស់ពួកគេវិញពួកគេបានសាងសង់ទីក្រុងរបស់ពួកគេឡើងវិញជាមួយនឹងប្រាសាទ។ ការថ្វាយបង្គំព្រះពិតបានរស់រានមានជីវិតជាមួយនឹងការរស់រានមានជីវិតនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុននិងការរក្សាច្បាប់ទាំងអស់។ កំណត់ត្រាពង្សាវតារបានតាមដានត្រកូលរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលគ្រប់ជំនាន់ត្រឡប់ទៅអ័ដាមក៏បានរស់ដែរ។ ប្រជាជាតិដែលមានកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយព្រះបានបន្ដធ្វើដោយឥតលាក់លៀម។

ទាំងអស់ត្រូវបានបាត់បង់នៅពេលដែលរ៉ូមបានចូលមកនៅឆ្នាំ ៧០ ស។ យ .។ ជនជាតិយូដាបានបាត់បង់ទីក្រុងព្រះវិហាររបស់ពួកគេអត្តសញ្ញាណជាតិរបស់ពួកគេបព្វជិតភាពអើរ៉ុនកំណត់ត្រាពន្ធុពន្ធុនិងសំខាន់បំផុតគឺទំនាក់ទំនងនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកគេជាមួយព្រះជាប្រជាជាតិមួយដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើស។

ដូច្នេះពាក្យរបស់លោកយេស៊ូបានសម្រេចទាំងស្រុង។ មិនមានមូលដ្ឋានណាមួយដើម្បីពិចារណាថានេះជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការបំពេញបន្ទាប់បន្សំខ្លះឬមិនប្រាកដប្រជា។

បន្ទាប់មកមានដូចតទៅនេះថាគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនៃវិវរណៈ ៧:១៤ ត្រូវតែនៅតែឯងក្នុងនាមជាអង្គភាពដាច់ដោយឡែកមួយ។ តើទុក្ខវេទនានោះជាការសាកល្បងចុងក្រោយដូចដែលក្រុមជំនុំបង្រៀនឬទេ? តើវាជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគតដែលយើងគួរយកចិត្តទុកដាក់? តើវាជាព្រឹត្តិការណ៍តែមួយឬ?

យើងនឹងមិនដាក់ការបកស្រាយសត្វចិញ្ចឹមផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងលើរឿងនេះទេ។ យើងមិនព្យាយាមគ្រប់គ្រងមនុស្សដោយការប្រើការភ័យខ្លាចដោយគ្មានការធានាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញយើងនឹងធ្វើអ្វីដែលយើងធ្វើជានិច្ចយើងនឹងពិនិត្យមើលបរិបទដែលអាន៖

«បន្ទាប់ពីនោះមកខ្ញុំបានឃើញហើយមើល! មានមនុស្សមួយក្រុមយ៉ាងធំដែលគ្មាននរណាអាចចេញពីគ្រប់ជាតិសាសន៍គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធគ្រប់ជាតិសាសន៍គ្រប់ភាសាបាននាំគ្នាឈរនៅមុខបល្ល័ង្កនិងនៅមុខកូនចៀមស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស។ ហើយមានដើមត្នោតនៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេ។ ហើយពួកគេនៅតែស្រែកដោយសំឡេងខ្លាំង ៗ ថា៖ «យើងជំពាក់ព្រះជាម្ចាស់នៃយើងដែលគង់នៅលើបល្ល័ង្កនិងកូនចៀម»។ ទេវតាទាំងប៉ុន្មានដែលឈរនៅជុំវិញបល្ល័ង្កពួកព្រឹទ្ធាចារ្យនិងសត្វមានជីវិតទាំងបួនក៏នាំគ្នាក្រាបចុះនៅមុខបល្ល័ង្កហើយក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ទាំងពោលថា៖ «អាម៉ែន! សូមឱ្យការសរសើរសិរីរុងរឿងប្រាជ្ញានិងការថ្លែងអំណរគុណកិត្ដិយសកិត្ដិនាមនិងឫទ្ធានុភាពនិងភាពរឹងមាំដល់ព្រះនៃយើងអស់កល្បជាអង្វែងតរៀងទៅ។ អាម៉ែន។ ជាការឆ្លើយតបនឹងអែលឌើរម្នាក់បាននិយាយមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនេះដែលពាក់អាវសតើពួកគេជានរណាហើយមកពីណា? » ភ្លាមៗនោះខ្ញុំបាននិយាយទៅគាត់ថា៖ «លោកម្ចាស់លោកជាអ្នកដែលស្គាល់ហើយ»។ ទេវតាពោលមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនេះជាអ្នកដែលបានរួចផុតពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងហើយគេបានបោកអាវរបស់ខ្លួនអោយបានសនៅក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគេស្ថិតនៅមុខបល្ល័ង្ករបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយគេបំពេញមុខងារបំរើព្រះអង្គទាំងថ្ងៃទាំងយប់នៅក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គដែលគង់នៅលើបល្ល័ង្កនឹងបាំងត្រសាលរបស់គេលើពួកគេ។ (វិវរណៈ ៧: ៩-១៥ អិន។ អិល។ ធី។ )

នៅក្នុងវីដេអូមុនរបស់យើងស្តីពីបុព្វបុរសយើងបានបង្ហាញថាទាំងភស្តុតាងខាងក្រៅរបស់សាក្សីសម័យបច្ចុប្បន្នក៏ដូចជាភស្តុតាងផ្ទៃក្នុងពីសៀវភៅខ្លួនវាផ្ទាល់បើប្រៀបធៀបនឹងទិន្នន័យប្រវត្តិសាស្រ្តបង្ហាញថាពេលវេលានៃការសរសេរគឺជិតដល់ចុងសតវត្សរ៍ទី ១ បន្ទាប់ពីការបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិម ។ ដូច្នេះយើងកំពុងស្វែងរកការបំពេញដែលមិនបញ្ចប់នៅសតវត្សរ៍ទី ១ ។

តោះពិនិត្យមើលធាតុនីមួយៗនៃចក្ខុវិស័យនេះ៖

1. ប្រជាជនមកពីប្រទេសទាំងអស់;
2. ស្រែកពួកគេជំពាក់ការសង្គ្រោះរបស់ពួកគេចំពោះព្រះនិងព្រះយេស៊ូវ។
3. កាន់មែកឈើដូង;
4. ឈរនៅមុខបល្ល័ង្ក;
5. ស្លៀកពាក់អាវចាក់ពណ៌សលាងក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម។
6. ចេញពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង
7. ការបម្រើក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះ
8. ហើយព្រះបានរាលដាលត្រសាលរបស់ទ្រង់នៅលើពួកគេ។

តើចនអាចយល់ពីអ្វីដែលគាត់បានឃើញយ៉ាងដូចម្តេច?

ចំពោះចន“ ប្រជាជនពីគ្រប់ជាតិសាសន៍” មានន័យថាមិនមែនជាសាសន៍យូដាទេ។ ចំពោះជនជាតិយូដាមានតែមនុស្សពីរប្រភេទប៉ុណ្ណោះនៅលើផែនដី។ ជ្វីហ្វនិងមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ដូច្នេះគាត់នៅទីនេះឃើញមនុស្សដែលបានសង្រ្គោះ។

ទាំងនេះជា«ចៀមឯទៀត»ក្នុងយ៉ូហាន ១០:១៦ ប៉ុន្ដែមិនមែនជា«ចៀមឯទៀត»ដូចស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាពន្យល់នោះទេ។ សាក្សីជឿថាចៀមឯទៀតរស់រានមានជីវិតដល់ទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះចូលទៅក្នុងពិភពលោកថ្មីប៉ុន្តែនៅតែបន្តរស់នៅជាមនុស្សមានបាបដែលមិនល្អឥតខ្ចោះរង់ចាំចុងបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ១.០០០ ឆ្នាំដើម្បីទទួលបានឋានៈដ៏សុចរិតនៅចំពោះព្រះ។ ចៀមឯទៀត JW មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទទួលទាននំប៉័ងនិងស្រាទំពាំងបាយជូរដែលតំណាងឱ្យសាច់និងឈាមនៃជីវិតរបស់កូនចៀមទេ។ ជាផលវិបាកនៃការបដិសេធនេះពួកគេមិនអាចចូលក្នុងទំនាក់ទំនងនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីជាមួយព្រះវរបិតាតាមរយៈព្រះយេស៊ូជាអ្នកសម្រុះសម្រួលរបស់ពួកគេបានទេ។ តាមពិតពួកគេគ្មានអ្នកសម្រុះសម្រួលទេ។ ពួកគេក៏មិនមែនជាកូនចៅរបស់ព្រះដែរតែត្រូវបានរាប់ជាមិត្តរបស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ។

ដោយសារតែអ្វីៗទាំងអស់នេះពួកគេមិនអាចត្រូវបានគេពណ៌នាដូចជាពាក់អាវពណ៌សលាងក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម។

តើអាវផាយសមានសារៈសំខាន់អ្វីខ្លះ? ពួកវាត្រូវបានរៀបរាប់តែនៅកន្លែងមួយផ្សេងទៀតនៅក្នុងវិវរណៈ។

«នៅពេលដែលគាត់បើកត្រាទី ៥ ខ្ញុំបានឃើញនៅក្រោមអាសនៈព្រលឹងនៃមនុស្សដែលត្រូវបានសំឡាប់ដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនិងដោយសារសាក្សីដែលពួកគេបានផ្តល់។ ពួកគេស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ៗ ថាៈ“ ឱព្រះអម្ចាស់ជាព្រះដ៏វិសុទ្ធនិងស្មោះត្រង់អើយ! តើព្រះអង្គមិនអើពើនឹងការវិនិច្ឆ័យទោសនិងសងសឹកឈាមរបស់យើងទៅលើអ្នកដែលរស់នៅលើផែនដីទេឬ?” និង អាវសមួយត្រូវបានផ្តល់ឱ្យពួកគេម្នាក់ៗហើយពួកគេត្រូវបានគេប្រាប់អោយសំរាកបន្ដិចទៀតរហូតដល់ចំនួនទាសករនិងបងប្អូនរបស់គេដែលបានត្រូវគេសម្លាប់ដូចកាលមុននោះបានមកដល់។ (ឡើងវិញ ៦: ៩-១១)

ខទាំងនេះសំដៅទៅលើកូនចៅចាក់ប្រេងតាំងរបស់ព្រះដែលបានទទួលមរណភាពដោយសារពួកគេធ្វើជាសាក្សីអំពីព្រះអម្ចាស់។ ផ្អែកលើគណនីទាំងពីរវានឹងបង្ហាញថាអាវផាយសបញ្ជាក់ពីជំហររបស់ពួកគេនៅចំពោះព្រះ។ ពួកគេត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតសម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដោយព្រះគុណរបស់ព្រះ។

ចំពោះសារៈសំខាន់នៃមែកឈើសេចក្តីយោងផ្សេងទៀតត្រូវបានរកឃើញនៅយ៉ូហាន ១២:១២, ១៣ ដែលហ្វូងមនុស្សកំពុងតែសរសើរព្រះយេស៊ូវថាជាអ្នកដែលមកក្នុងនាមព្រះជាស្តេចអ៊ីស្រាអែល។ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូជាស្ដេចរបស់គេ។

ទីតាំងរបស់មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំផ្ដល់ភស្ដុតាងថែមទៀតដែលថាយើងមិននិយាយអំពីមនុស្សមានបាបខ្លះនៅលើផែនដីដែលរង់ចាំឱកាសនៃជីវិតនៅចុងបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ។ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំមិនត្រឹមតែឈរនៅមុខបល្ល័ង្ករបស់ព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៍ប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានបង្ហាញថាជា“ ការបំរើព្រះអង្គទាំងយប់ទាំងថ្ងៃនៅក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះអង្គ” ។ ពាក្យក្រិកនៅទីនេះបកប្រែថា“ ប្រាសាទ” គឺ naos ។  យោងទៅតាម Concordance របស់លោក Strong នេះត្រូវបានប្រើដើម្បីចង្អុលបង្ហាញ“ ប្រាសាទមួយដែលជាចេតិយដែលជាផ្នែកមួយនៃប្រាសាទដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់គង់នៅ” ។ និយាយម៉្យាងទៀតផ្នែកនៃប្រាសាទដែលមានតែលោកមហាបូជាចារ្យត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅ។ ទោះបីជាយើងពង្រីកវាដើម្បីសំដៅទៅលើទាំងព្រះដ៏បរិសុទ្ធនិងបរិសុទ្ធនៃភាពបរិសុទ្ធក៏ដោយយើងនៅតែនិយាយអំពីដែនផ្តាច់មុខនៃបព្វជិតភាព។ មានតែអ្នកដែលត្រូវបានជ្រើសរើសប៉ុណ្ណោះដែលជាកូនរបស់ព្រះត្រូវបានផ្តល់ឯកសិទ្ធិដើម្បីបម្រើជាមួយព្រះគ្រីស្ទជាស្តេចនិងបូជាចារ្យ។

«ហើយអ្នកបានបង្កើតនគរនិងបូជាចារ្យដល់ព្រះនៃយើងហើយពួកគេនឹងសោយរាជ្យនៅលើផែនដី។ (វិវរណៈ ៥:១០ អេសវីអេស)

(ចៃដន្យខ្ញុំមិនបានប្រើការបកប្រែពិភពលោកថ្មីសម្រាប់ការដកស្រង់នោះទេពីព្រោះតាមមើលទៅភាពលំអៀងបានបណ្តាលឱ្យអ្នកបកប្រែប្រើពាក្យ "លើស" សម្រាប់ភាសាក្រិក អេភី។ ដែលពិតជាមានន័យថា“ លើ” ឬ“ លើ” ដោយផ្អែកលើភាពរឹងមាំរបស់ខមផេនី។ នេះបង្ហាញថាបូជាចារ្យទាំងនេះនឹងមានវត្តមាននៅលើផែនដីដើម្បីជះឥទ្ធិពលដល់ការព្យាបាលរបស់ប្រជាជាតិនានា - វិវរណៈ ២២: ១-៥)

ឥឡូវយើងយល់ថាវាជាកូនរបស់ព្រះដែលចេញពីគ្រាវេទនាជាខ្លាំងយើងបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីយល់ពីអត្ថន័យរបស់វា។ សូមចាប់ផ្តើមជាមួយពាក្យនៅក្នុងភាសាក្រិក thlipsis ។ដែលយោងទៅតាមមធ្យោបាយរបស់លោក Strong គឺ“ ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញទុក្ខវេទនាទុក្ខព្រួយ” ។ អ្នកនឹងសម្គាល់ឃើញថាវាមិនមានន័យថាការបំផ្លាញនោះទេ។

ការស្វែងរកពាក្យនៅក្នុងកម្មវិធីបណ្ណាល័យជេអេស។ អិល។ រាយឈ្មោះ ៤៨ ការកើតឡើងនៃ«ទុក្ខវេទនា»ទាំងឯកវចនៈនិងពហុវចនៈ។ ការស្កេនពាសពេញបទគម្ពីរគ្រីស្ទសាសនាបង្ហាញថាពាក្យនេះស្ទើរតែត្រូវបានអនុវត្តចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទហើយបរិបទគឺជាការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញការឈឺចាប់ទុក្ខព្រួយការសាកល្បងនិងការសាកល្បង។ តាមការពិតវាច្បាស់ថាទុក្ខវេទនាគឺជាមធ្យោបាយដែលគ្រិស្ដសាសនិកត្រូវបានបញ្ជាក់និងកែលម្អ។ ឧទាហរណ៍ៈ

«ទោះជាទុក្ខវេទនានេះជាពេលដ៏ខ្លីនិងស្រាលក៏ដោយក៏វាសមនឹងយើងដែរដែលមានទំងន់លើសហើយធ្ងន់ជាងហើយនៅស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ យើងមិនផ្តោតអារម្មណ៍លើអ្វីៗដែលយើងមើលឃើញនោះទេហើយយើងមើលឃើញអ្វីៗដែលយើងមើលពុំឃើញ។ អ្វីៗដែលយើងមើលឃើញថាមាននៅបណ្ដោះអាសន្នតែអ្វីៗដែលយើងមើលមិនឃើញស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច»។ (កូរិនថូសទី ២ ៤:១៧, ១៨)

persecution ការបៀតបៀនទុក្ខវេទនាទុក្ខព្រួយនិងទុក្ខវេទនា› លើក្រុមជំនុំនៃគ្រិស្ដបានចាប់ផ្ដើមមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីលោកទទួលមរណភាពហើយបានបន្ដមានតាំងពីពេលនោះមក។ វាមិនដែលបោះបង់ចោលឡើយ។ មានតែការស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខវេទនានោះហើយចេញពីផ្នែកម្ខាងទៀតដោយភាពស្មោះត្រង់របស់មនុស្សម្នាក់ដែលទទួលបានអាវផាយពណ៌សពីការយល់ព្រមរបស់ព្រះ។

អស់រយៈពេលពីរពាន់ឆ្នាំចុងក្រោយនេះសហគមន៍គ្រីស្ទានបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខវេទនាដែលមិនចេះរីងស្ងួតនិងការសាកល្បងសម្រាប់សេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងយុគសម័យកណ្តាលវាជារឿយៗព្រះវិហារកាតូលិកដែលបានធ្វើទុក្ខបុកម្នេញនិងសម្លាប់អ្នកដែលបានជ្រើសរើសដោយធ្វើជាសាក្សីនៃសេចក្តីពិត។ ក្នុងកំឡុងពេលនៃការកែទម្រង់និកាយគ្រីស្ទសាសនាថ្មីជាច្រើនបានក្លាយជានិងចាប់យកព្រះវិហារសាសនាកាតូលិកដោយបៀតបៀនពួកសិស្សពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ថ្មីៗនេះយើងបានឃើញពីរបៀបដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចូលចិត្តស្រែកយំហើយអះអាងថាពួកគេត្រូវបានគេធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដោយមនុស្សដែលពួកគេកំពុងតែវង្វេងស្មារតីនិងបៀតបៀន។

នេះហៅថា“ ការព្យាករណ៍” ។ ការប្រព្រឹត្ដអំពើបាបរបស់មនុស្សម្នាក់ទៅលើជនរងគ្រោះ។

ការវង្វេងស្មារតីនេះគ្រាន់តែជាផ្នែកតូចមួយនៃទុក្ខវេទនាដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានស៊ូទ្រាំនៅនឹងដៃនៃសាសនាដែលបានរៀបចំតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។

ឥឡូវនេះមានបញ្ហា៖ ប្រសិនបើយើងព្យាយាមដាក់កម្រិតលើការរងទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងទៅនឹងផ្នែកតូចមួយនៃពេលវេលាដូចជាព្រឹត្តិការណ៍នោះដែលតំណាងដោយព្រឹត្តិការណ៍ដែលទាក់ទងទៅនឹងចុងបញ្ចប់នៃពិភពលោកបន្ទាប់មកចុះយ៉ាងណាចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ដែលបានស្លាប់តាំងពីសម័យព្រះគ្រីស្ទ។ ? តើយើងណែនាំថាអ្នកដែលកើតឡើងដើម្បីបង្ហាញវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូខុសគ្នាពីគ្រិស្ដសាសនិកឯទៀតទេ? ថាពួកគេមានលក្ខណៈពិសេសតាមមធ្យោបាយខ្លះហើយត្រូវតែទទួលបានកំរិតតេស្តពិសេសដែលនៅសល់មិនត្រូវការ?

គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ចាប់ពីសាវ័ក ១២ នាក់ដំបូងរហូតមកដល់ជំនាន់យើងត្រូវតែសាកល្បងនិងសាកល្បង។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវឆ្លងកាត់ដំណើរការមួយដែលក្នុងនោះយើងរៀនគោរពប្រតិបត្តិនិងបានល្អឥតខ្ចោះក្នុងន័យថាបានពេញលេញ។ និយាយពីព្រះយេស៊ូវហេព្រើរអានថា៖

“ ទោះបីគាត់ជាកូនប្រុសក៏ដោយគាត់បានរៀនស្តាប់បង្គាប់ពីអ្វីដែលគាត់បានរងទុក្ខ។ ហើយបន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានធ្វើឱ្យល្អឥតខ្ចោះគាត់បានទទួលខុសត្រូវចំពោះការសង្គ្រោះជារៀងរហូតដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់បង្គាប់គាត់។ ។ ។ (ហេ។ ៥: ៨, ៩)

ជាការពិតយើងមិនដូចគ្នាទេដូច្នេះដំណើរការនេះប្រែប្រួលពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីប្រភេទនៃការសាកល្បងដែលនឹងផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់យើងម្នាក់ៗ។ ចំណុចសំខាន់គឺយើងគ្រប់គ្នាត្រូវដើរតាមគន្លងរបស់ព្រះអម្ចាស់យើង។

អ្នកណាមិនព្រមទទួលយកបង្គោលទារុណកម្មរបស់ខ្លួនហើយមកតាមខ្ញុំក៏មិនសមនឹងខ្ញុំដែរ” ។ (ម៉ាថាយ ១០:៣៨)

មិនថាអ្នកចូលចិត្ត "បង្គោលទារុណកម្ម" ទៅ "ឈើឆ្កាង" គឺនៅក្បែរចំណុចនេះ។ បញ្ហាពិតប្រាកដគឺជាអ្វីដែលវាតំណាងឱ្យ។ ពេលលោកយេស៊ូនិយាយដូច្នេះលោកកំពុងនិយាយទៅកាន់ជនជាតិយូដាដែលយល់ថាការត្រូវគេដុំដែកលើបង្គោលទារុណកម្មឬឈើឆ្កាងគឺជាវិធីដែលគួរឱ្យខ្មាសបំផុត។ ដំបូងអ្នកត្រូវបានដកហូតរបស់របរទាំងអស់របស់អ្នក។ ក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្តិរបស់អ្នកបែរខ្នងដាក់អ្នក។ អ្នកថែមទាំងត្រូវបានគេដោះសម្លៀកបំពាក់ខាងក្រៅរបស់អ្នកហើយដើរលេងពាក់កណ្តាលខ្លួនអាក្រាតខណៈពេលដែលត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យកាន់ឧបករណ៍នៃការធ្វើទារុណកម្មនិងការស្លាប់របស់អ្នក។

ហេព្រើរ ១២: ២ និយាយថាព្រះយេស៊ូវបានមើលងាយភាពអាម៉ាស់នៃឈើឆ្កាង។

ការមើលងាយអ្វីមួយគឺស្អប់ខ្ពើមវារហូតដល់វាមានតំលៃអវិជ្ជមានចំពោះអ្នក។ វាមានន័យថាតិចជាងអ្វីទាំងអស់ចំពោះអ្នក។ វានឹងត្រូវកើនឡើងនៅក្នុងតម្លៃគ្រាន់តែដើម្បីទទួលបានដល់កម្រិតនៃអត្ថន័យគ្មានអ្វីសម្រាប់អ្នក។ ប្រសិនបើយើងចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអម្ចាស់យើងត្រូវតែសុខចិត្តលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ដែលមានតំលៃប្រសិនបើគេអំពាវនាវអោយធ្វើ។ ប៉ូលបានមើលពីកិត្តិយសការសរសើរទ្រព្យសម្បត្តិនិងមុខតំណែងទាំងអស់ដែលគាត់អាចទទួលបានជាផារិស៊ីម្នាក់ដែលមានឯកសិទ្ធិហើយបានរាប់វាដូចជាសំរាមច្រើនណាស់ (ភីលីព ៣: ៨) ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះសំរាម? តើអ្នកចង់បានវាទេ?

គ្រិស្ដសាសនិកបានរងទុក្ខវេទនាអស់រយៈពេល ២០០០ ឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែតើយើងអាចអះអាងយ៉ាងត្រឹមត្រូវថាការរងទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនៅវិវរណៈ ៧:១៤ មានរយៈពេលយូរទេ? ហេតុអ្វីមិនដូច្នេះ? តើមានពេលណាខ្លះដែលកំណត់ថាតើសេចក្តីវេទនាអាចមានរយៈពេលយូរប៉ុនណាដែលយើងមិនដឹងទេ? តាមពិតតើយើងគួរដាក់កម្រិតទៅលើគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងមកត្រឹមតែ ២០០០ ឆ្នាំមុនទេ?

សូមក្រឡេកមើលរូបភាពធំ។ ពូជមនុស្សបានរងទុក្ខអស់រយៈពេលជាងប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ តាំងពីដើមមកព្រះយេហូវ៉ាមានគោលបំណងផ្ដល់ពូជសម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិ។ ពូជនោះរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទរួមគ្នាជាមួយកូន ៗ របស់ព្រះ។ នៅក្នុងប្រវត្ដិសាស្ដ្ររបស់មនុស្សតើមានអ្វីសំខាន់ជាងការបង្កើតគ្រាប់ពូជនោះទេ? តើដំណើរការឬការអភិវឌ្ឍឬគម្រោងឬផែនការណាមួយអាចមានលើសពីគោលបំណងរបស់ព្រះក្នុងការប្រមូលនិងចម្រាញ់មនុស្សចេញពីពូជមនុស្សសម្រាប់កិច្ចការផ្សះផ្សាមនុស្សជាតិត្រលប់ទៅគ្រួសាររបស់ព្រះវិញ? ដំណើរការនោះដូចដែលយើងទើបតែបានឃើញគឺទាក់ទងនឹងការដាក់មួយៗក្នុងកំឡុងពេលនៃការមានទុក្ខព្រួយជាមធ្យោបាយមួយដើម្បីធ្វើតេស្តនិងចម្រាញ់ - ដើម្បីកំបូតអង្កាមនិងច្រូតស្រូវសាលី។ អ្នកច្បាស់ជានឹងនិយាយអំពីដំណើរនៃការជ្រើសរើសដោយអត្ថបទដែលមានន័យថា“ the” មែនទេ? ហើយអ្នកនឹងមិនកំណត់អត្តសញ្ញាណវាបន្ថែមទៀតដោយគុណនាមប្លែកៗ“ អស្ចារ្យ” ។ ឬតើមានទុក្ខវេទនាឬការសាកល្បងខ្លាំងជាងមួយនេះ?

តាមពិតតាមរយៈការយល់ដឹងនេះ«គ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង»ត្រូវមាននៅក្នុងប្រវត្ដិសាស្ដ្រមនុស្សជាតិ។ តាំងពីអេបិលស្មោះត្រង់រហូតដល់កូនចុងក្រោយរបស់ព្រះដែលត្រូវបានលើកឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ លោកយេស៊ូបានទាយអំពីរឿងនេះពេលលោកមានប្រសាសន៍ថា៖

«តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថាមនុស្សជាច្រើនមកពីភាគខាងកើតនិងភាគខាងលិចនឹងមកអង្គុយតុជាមួយអ័ប្រាហាំអ៊ីសាកនិងយ៉ាកុបនៅឯនគរស្ថានសួគ៌ ... » (ម៉ាថាយ ៨:១១)

អ្នកមកពីតំបន់ភាគខាងកើតនិងភាគខាងលិចត្រូវតែសំដៅទៅលើវិមានដែលនឹងអង្គុយជាមួយអ័ប្រាហាំអ៊ីសាកនិងយ៉ាកុបដែលជាបុព្វបុរសនៃប្រជាជាតិជ្វីហ្វនៅតុជាមួយព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។

ពីនេះវាហាក់ដូចជាឃើញច្បាស់ថាទេវតាកំពុងតែពង្រីកសំដីរបស់ព្រះយេស៊ូនៅពេលដែលគាត់ប្រាប់ចនថាមនុស្សជាច្រើនដែលមានចំនួនយ៉ាងច្រើនដែលគ្មាននរណាអាចនឹងរួចផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងដើម្បីបំរើក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ដូច្នេះមនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំមិនមែនជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលបានចេញពីគ្រាវេទនាយ៉ាងធំនោះទេ។ ជាក់ស្តែងគ្រីស្ទបរិស័ទជ្វីហ្វនិងបុរសស្មោះត្រង់ពីជំនាន់មុនគ្រិស្តសាសនាត្រូវបានសាកល្បងនិងសាកល្បង។ ប៉ុន្តែទេវតានៅក្នុងចក្ខុវិស័យរបស់ចនគ្រាន់តែសំដៅទៅលើការសាកល្បងមនុស្សជាច្រើនដែលមានវណ្ណៈខ្ពស់។

លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថាការដឹងអំពីសេចក្ដីពិតនឹងជួយយើង ឲ្យ មានសេរីភាព។ សូមគិតអំពីរបៀបដែលវិវរណៈ ៧:១៤ ត្រូវបានប្រើខុសដោយបព្វជិតដើម្បីធ្វើឱ្យមានការភ័យខ្លាចនៅក្នុងហ្វូងចៀមដើម្បីគ្រប់គ្រងពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នារបស់ពួកគេបានប្រសើរឡើង។ ប៉ូលបាននិយាយថា៖

“ ខ្ញុំដឹងថាបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចាកចេញពីសត្វចចកដែលជិះជាន់សង្កត់សង្កិននឹងចូលមកក្នុងចំណោមអ្នកហើយនឹងមិនធ្វើបាបចៀមដោយភាពទន់ភ្លន់ឡើយ។ ។ ។ (Ac ២០:២៩)

តើមានគ្រីស្ទបរិស័ទប៉ុន្មាននាក់បានរស់នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាចនៃអនាគតដោយគិតពិចារណាអំពីការសាកល្បងដ៏គួរឱ្យរន្ធត់នៃជំនឿរបស់ពួកគេនៅក្នុងពិភពមួយដែលធំទូលាយនៅលើភពផែនដី។ ដើម្បីធ្វើឱ្យបញ្ហាកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរការបង្រៀនមិនពិតនេះផ្តល់ការចាប់អារម្មណ៍ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាពីការសាកល្បងពិតប្រាកដដែលជាទុក្ខវេទនាជារៀងរាល់ថ្ងៃរបស់យើងក្នុងការផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់យើងនៅពេលយើងព្យាយាមរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដដោយភាពរាបសារនិងជំនឿ។

ខ្មាស់អៀនចំពោះអ្នកដែលសន្មតថាដឹកនាំហ្វូងចៀមរបស់ព្រះហើយប្រើបទគម្ពីរមិនត្រឹមត្រូវដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់លើពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា។

ផ្ទុយទៅវិញប្រសិនបើអ្នកបំរើអាក្រក់នឹកក្នុងចិត្ដថា "ម្ចាស់អញក្រមកដល់ណាស់" គាត់ក៏វាយអ្នកបំរើឯទៀតៗហើយស៊ីផឹកជាមួយអ្នកប្រមឹក។ ពេលនោះអ្នកបំរើនឹងវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ មិននឹកស្មានដល់ហើយក្នុងរយៈពេលមួយម៉ោងដែលគាត់មិនដឹងហើយនឹងដាក់ទណ្ឌកម្មគាត់ដោយភាពធ្ងន់ធ្ងរបំផុតហើយនឹងចាត់គាត់ឱ្យទៅគាត់ជាមួយមនុស្សលាក់ពុត។ នោះជាកន្លែងដែល [គាត់] យំហើយសង្កៀតធ្មេញ [នឹង]” ។ (ម៉ាថាយ ២៤: ៤៨-៥១)

ត្រូវហើយខ្មាសគេ។ ប៉ុន្តែក៏គួរឱ្យខ្មាស់អៀនចំពោះយើងប្រសិនបើយើងបន្តធ្លាក់ចុះសម្រាប់ល្បិចនិងការបោកបញ្ឆោតរបស់ពួកគេ។

ព្រះគ្រីស្ទបានដោះលែងយើងអោយមានសេរីភាពហើយ! ចូរយើងចាប់យកសេរីភាពនោះហើយកុំត្រឡប់ទៅធ្វើជាទាសកររបស់មនុស្សវិញ។

ប្រសិនបើអ្នកពេញចិត្តនឹងការងារដែលយើងកំពុងធ្វើហើយមានបំណងចង់ឱ្យយើងបន្តនិងពង្រីកវាមានតំណភ្ជាប់នៅក្នុងការពិពណ៌នានៃវីដេអូនេះដែលអ្នកអាចប្រើដើម្បីជួយ។ អ្នកក៏អាចជួយយើងដោយចែករំលែកវីដេអូនេះជាមួយមិត្តភក្តិ។

អ្នកអាចទុកមតិយោបល់ខាងក្រោមឬប្រសិនបើអ្នកមានតម្រូវការក្នុងការការពារភាពឯកជនរបស់អ្នកអ្នកអាចទាក់ទងខ្ញុំតាម meleti.vivlon@gmail.com ។

អរគុណច្រើនសម្រាប់ពេលវេលារបស់អ្នក។