មើលទៅអនាគតដ៏ខ្លីខាងមុខ

ភ្នែករបស់អ្នកគួរតែក្រឡេកមើលទៅត្រូវហើយមើលទៅចំពីមុខអ្នក” ។ សុភាសិត ៤:២៥

 [សិក្សា ៤៥ ពី ws ១១/២០ ទំ .២ មករា ០៤ - ១០ មករា ២០២១]

អ្នកអានអត្ថបទសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនៅសប្តាហ៍នេះប្រហែលជាឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាជ្រើសរើសប្រធានបទបែបនេះ? វាមិនមែនជាសំណួរដូចជា“ ហេតុអ្វីមើលទៅអនាគត?” ។ ផ្ទុយទៅវិញវិធីដែលត្រូវបានគេនិយាយប្រធានបទកំពុងព្យាយាមប្រាប់យើងពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ។

អត្ថបទសិក្សានេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយប្រធានបទសំខាន់ៗចំនួនបីដែលរួមមាន៖

• អន្ទាក់នៃអារម្មណ៍ភ័យ
• អន្ទាក់នៃការអាក់អន់ចិត្ត
• អន្ទាក់នៃកំហុសហួសកំរិត

សូមយើងពិចារណាបរិបទនៃសុភាសិត ៤:២៥ ដើម្បីជួយយើង ឲ្យ យល់អំពីអ្វីដែលអ្នកសរសេរសៀវភៅសុភាសិតបានត្រូវពិភាក្សា។

សុភាសិត ៤: ២០-២៧ អានដូចខាងក្រោមៈ "កូនអើយចូរយកចិត្ដទុកដាក់នឹងពាក្យរបស់ខ្ញុំ។ ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់នូវសំដីរបស់ខ្ញុំ។ ²¹ កុំភ្លេចមើលពួកគេ។ រក្សាវាទុកក្នុងចិត្តអ្នក ²² សម្រាប់ពួកគេគឺជាជីវិតសម្រាប់អ្នកដែលស្វែងរកពួកគេនិងសុខភាពដល់រាងកាយទាំងមូលរបស់ពួកគេ។ ²³ សំខាន់ជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលអ្នកការពារថែរក្សាបេះដូងរបស់អ្នកដ្បិតប្រភពនៃជីវិតគឺចេញពីប្រភពនេះ។ ²⁴ ដាក់ការនិយាយគ្រោតគ្រាតចេញឆ្ងាយពីអ្នកហើយនិយាយបង្កាច់បង្ខូចឆ្ងាយពីអ្នក។ ²⁵ ភ្នែករបស់អ្នកគួរតែមើលទៅមុខត្រង់ត្រូវហើយមើលទៅចំពីមុខអ្នក។ ²⁶ ធ្វើឱ្យជើងរបស់អ្នករលូនហើយផ្លូវរបស់អ្នកនឹងប្រាកដ។ ²⁷ កុំអោនទៅខាងស្តាំឬខាងឆ្វេង។ បង្វែរជើងរបស់អ្នកចេញពីអ្វីដែលអាក្រក់។

សារដែលបានចែងនៅក្នុងអត្ថបទនេះគឺដើម្បីរក្សាភ្នែករបស់យើង (ដូចជានៅក្នុងគំនិតរបស់យើង) ត្រង់ទៅមុខប៉ុន្តែហេតុអ្វី? ដូច្នេះយើងមិនត្រូវបាត់បង់ការមើលឃើញខាងវិញ្ញាណនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដូចដែលបានសរសេរនៅក្នុងពាក្យសរសេរជាព្រះគម្ពីររបស់គាត់និងដោយការជាប់ទាក់ទងដូចដែលបានផ្សព្វផ្សាយនៅពេលក្រោយដោយព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលជាព្រះបន្ទូល (ឬសំដី) របស់ព្រះ។ មូលហេតុគឺថាវានឹងមានសុខភាពរាងកាយល្អសម្រាប់យើងនិងជីវិតនាពេលអនាគត។ ដោយទុកជំនឿរបស់យើងលើលោកយេស៊ូជាអ្នកសង្គ្រោះមនុស្សជាតិនោះយើងត្រូវការពារខ្លួនក្នុងន័យធៀបអំពីពាក្យនៃជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ (យ៉ូហាន ៣: ១៦,៣៦; យ៉ូហាន ១៧: ៣; រ៉ូម ៦:២៣; ម៉ាថាយ ២៥:៤៦, យ៉ូហាន ៦:៦៨) ។

លើសពីនេះទៀតដោយ“ ភ្នែក” របស់យើងនិងគំនិតផ្តោតលើសេចក្តីពិតជៀសវាងការនិយាយបោកបញ្ឆោតនិងការនិយាយបោកបញ្ឆោតយើងនឹងមិនងាកចេញពីការបម្រើព្រះជាម្ចាស់និងព្រះគ្រីស្ទជាស្តេចរបស់យើងឡើយ។ យើងក៏នឹងងាកចេញពីអ្វីដែលអាក្រក់ដែរ។

តើអត្ថបទសិក្សាទាក់ទងនឹងចំនុចណាមួយដែលបរិបទនៃសុភាសិត ៤:២៥ ទាមទារទេ?

ទេ។ អត្ថបទសិក្សានេះត្រូវបានដាក់បញ្ចូលទៅនឹងបញ្ហានៅក្នុងក្រុមជំនុំដែលជាការបង្កើតរបស់អង្គការផ្ទាល់ដែលបង្កឡើងដោយឬដោយសារលទ្ធផលនៃការបង្រៀននិងរបៀបនៃការបង្រៀនរបស់ពួកគេ។

ផ្នែកទីមួយនៃអត្ថបទសិក្សាទាក់ទងនឹងប្រធានបទ“ អន្ទាក់នៃនោស្តុនតាល់” ។

កថាខណ្ឌ 6 រដ្ឋ។ ហេតុអ្វីបានជាមិនសមហេតុផលដើម្បីបន្តគិតថាជីវិតរបស់យើងកាលពីអតីតកាលប្រសើរជាងនេះ? Nostalgia អាចធ្វើឱ្យយើងចងចាំតែរឿងល្អ ៗ ពីអតីតកាលរបស់យើង។ ឬវាអាចបណ្តាលឱ្យយើងកាត់បន្ថយការលំបាកដែលយើងធ្លាប់ជួបប្រទះ។ ” ឥឡូវនេះនេះគឺជាសេចក្តីថ្លែងការណ៍ពិតប៉ុន្តែហេតុអ្វីលើកចំណុចនេះ? តើមានសាក្សីប៉ុន្មាននាក់ដែលស្គាល់អតីតកាលដោយនឹករលឹកដល់ពេលខ្លះដោយគ្មានការទំនាក់ទំនងទំនើបការថែទាំសុខភាពខ្សោយអាហារតិចជាងមុនជាដើម។

ទោះយ៉ាងណាអ្នកប្រាកដជាស្គាល់សាក្សីជាច្រើនដែលក្រឡេកមើលទៅពេលដែលពួកគេនៅក្មេងនិងមានសុខភាពល្អជាងមុនហើយពួកគេរកប្រាក់បានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើដំណើរហើយហាម៉ាគេដូននៅមាត់ទ្វារ (មិនថាឆ្នាំ ១៩៧៥ ឬនៅឆ្នាំ ២០០០) ។ ទោះបីស្មរបន្ទាល់ដដែលទាំងនេះឥឡូវកំពុងតែប្រឈមនឹងសុខភាពមិនល្អក្នុងវ័យចំណាស់កង្វះចំណូលដើម្បីរក្សាកម្រិតជីវភាពសមរម្យប្រហែលជាដោយសារគ្មានប្រាក់សន្សំនិងគ្មានប្រាក់សោធន។ ហេតុអ្វី? បុព្វហេតុចំបងសម្រាប់ពួកគេភាគច្រើនគឺដោយសារតែធ្វើការសំរេចចិត្តទាក់ទងនឹងជីវិតដោយផ្អែកលើក្តីសង្ឃឹមមិនពិតដែលពួកគេត្រូវបានគេជឿជាក់ជឿថាជាក្តីសង្ឃឹមពិតប្រាកដមានន័យថាវត្ថុបែបនេះដូចជាប្រាក់សោធននិវត្តន៍មួយនឹងមិនត្រូវបានទាមទារទេ (ព្រោះសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូននឹងកើតមានមុនពេលពួកគេត្រូវការ ) ។ ឥឡូវនេះពួកគេបានរកឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងមុខតំណែងដ៏ក្រៀមក្រំនេះហើយដូច្នេះសូមក្រឡេកមើលទៅអតីតកាលដែលចង់បានពេលវេលាល្អប្រសើរជាងមុនដែលពួកគេត្រូវនៅទីនេះម្តងទៀត។ ជាមួយនឹងការឆ្លងរោគ Covid រាតត្បាតយុវជនក្មេងៗជាច្រើនត្រូវបានគេជឿជាក់ថាហាម៉ាគេដូនជិតមកដល់ហើយឥឡូវនេះកំពុងធ្វើកំហុសដូចគ្នាក្នុងការធ្វើការសម្រេចចិត្តលើជីវិតដោយផ្អែកលើក្តីសង្ឃឹមមិនពិត។

ការពិតគឺថាអង្គការចង់ឱ្យអ្នកដាក់ភ្លឹបភ្លែតៗហើយកុំក្រឡេកមើលពេលណាល្អជាង។ យើងភាគច្រើនមានជំនឿមុតមាំថាហាម៉ាគេដូនជិតដល់ហើយដោយសារយើងជឿពាក្យកុហកដែលយើងនិយាយ។ ឥឡូវនេះយើងត្រូវក្រឡេកមើលកន្លែងដែលទស្សនៈនិងជំនឿទាំងនេះបាននាំឱ្យយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពមិនល្អហើយបន្សល់ទុកតែបំណងប្រាថ្នាឬក្តីសង្ឃឹមឥតប្រយោជន៍ដែលថាអើម៉ាគេដូនជិតមកដល់ជាជាងជំនឿរឹងមាំ។

ជាការពិតការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីការពិតដែលយើងត្រូវបានបំភាន់ដោយអង្គការប្រហែលជាភាគច្រើននៃជីវិតរបស់យើងអាចនាំឱ្យមានការអាក់អន់ចិត្ត។

គ្មានការសង្ស័យទេថានេះគឺជាផ្នែកទីពីរនៃអត្ថបទសិក្សាមានសិទ្ធិទទួល «អន្ទាក់នៃការអាក់អន់ចិត្ត».

កថាខណ្ឌ 9 អាន៖ សូមអានលេវីវិន័យ ១៩:១៨ ជាញឹកញាប់យើងពិបាកក្នុងការបោះបង់ចោលការអាក់អន់ចិត្តប្រសិនបើអ្នកដែលធ្វើបាបយើងខុសគឺជាអ្នកជឿគ្នីគ្នាជាមិត្តជិតស្និទ្ធឬជាសាច់ញាតិ” ឬសូម្បីតែអង្គការដែលយើងជឿថាមានសេចក្តីពិតហើយគឺជាអង្គដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើសព្វថ្ងៃនេះ។

វាជាការពិតដែលព្រះយេហូវ៉ាទតឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ គាត់ដឹងអំពីអ្វីៗដែលយើងឆ្លងកាត់រួមទាំងភាពអយុត្តិធម៌ដែលយើងជួបប្រទះ។ (វគ្គ ១០) ។ យើងក៏ចង់ចាំផងដែរថានៅពេលយើងបោះបង់ការអាក់អន់ចិត្តយើងផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនឯង” ។ (វគ្គ ១១) ។ ប៉ុន្តែនោះមិនមានន័យថាហើយយើងក៏គួរភ្លេចដែរថាអង្គការបានធ្វើបាបយើងឬសាច់ញាតិរបស់យើងហើយបានកុហកយើង។ បើមិនដូច្នោះទេយើងនឹងធ្លាក់ចុះសម្រាប់ការកុហករបស់ពួកគេម្តងទៀតនិងទទួលរងម្តងទៀត។ ដូចគ្នានេះដែរជាមួយនឹងសាសនាដទៃទៀតដែលយើងបានទុកចោលនៅពេលក្លាយជាស្មរបន្ទាល់។ តើវាគួរឱ្យសោកស្តាយទេដែលគួរឱ្យសោកស្តាយអំពីគ្រានោះហើយត្រលប់ទៅពួកគេវិញ? តើវាមិនគ្រាន់តែជាការផ្លាស់ប្តូរពាក្យកុហកមួយឈុតទៀតទេឬ? ផ្ទុយទៅវិញវាមិនមែនជាការប្រសើរទេដែលយើងបង្កើតទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទដោយប្រើអ្វីដែលព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទបានផ្តល់ដល់មនុស្សទាំងអស់ជាជាងពឹងផ្អែកលើទស្សនៈនិងការបកស្រាយរបស់អ្នកដទៃហើយអ្នកណាភាគច្រើនចង់បានដូចខាងក្រោម។

អ្នកត្រួតពិនិត្យនេះឈ្មោះដាដាមិនមានបំណងប្រាថ្នាឬបំណងដើម្បីទទួលខុសត្រូវចំពោះការសង្គ្រោះរបស់អ្នកដទៃទេ។ មានភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងការមានប្រយោជន៍ដោយផ្តល់លទ្ធផលនៃការស្រាវជ្រាវតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃហើយរំពឹងថាអ្នកអានតែងតែធ្វើតាមនិងយល់ស្របនឹងការសន្និដ្ឋានរបស់វា។ កុំភីលីព ២:១២ រំremindកយើងថា៖ «ខំប្រឹងរកសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយខ្លួនឯងដោយភ័យខ្លាចហើយញាប់ញ័រ»? យើងម្នាក់ៗអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកដូចគ្នានឹងគ្រីស្ទបរិស័ទជំនាន់ដើមដែរដូចដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានចំណុចខ្លាំងខុសគ្នាប៉ុន្តែទីបំផុតយើងម្នាក់ៗមានទំនួលខុសត្រូវរៀងៗខ្លួនដើម្បីសំរេចសេចក្តីសង្រ្គោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង។ យើងមិនគួររំពឹងថាអ្នកដទៃធ្វើដូច្នេះទេហើយក៏មិនធ្លាក់ចូលក្នុងអន្ទាក់នៃការធ្វើតាមអ្វីផ្សេងទៀតដែលនិយាយដែរបើមិនដូច្នេះទេយើងកំពុងរកវិធីងាយស្រួលចេញហើយព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្លួនយើងរួចផុតពីការទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួន។

ផ្នែកទីបីទាក់ទងនឹង“អន្ទាក់នៃកំហុសហួសហេតុ។ តើនេះជាលទ្ធផលនៃការបង្រៀនរបស់អង្គការយ៉ាងដូចម្តេច?

ដោយសារអត្ថបទពីអង្គការត្រូវបានសរសេរតាមរបៀបដែលនាំឱ្យមានការភ័យខ្លាចកាតព្វកិច្ចនិងពិរុទ្ធភាពចំពោះយើងវាមិនគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីព្យាយាមនិងទប់ទល់អារម្មណ៍នៃកំហុសរបស់សាក្សីជាច្រើន។ យើងតែងតែត្រូវបានជម្រុញឱ្យធ្វើកិច្ចការច្រើនជាងនេះដោយអង្គការដែលត្រូវបានគេបង្ហាញពីបទពិសោធន៍របស់សាក្សីដែលហាក់ដូចជាមិនអាចសំរេចបានឧទាហរណ៍ដូចជាឪពុកម្តាយតែមួយដែលមានកូនច្រើនអាចមើលថែបាន។ ពួកគេផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុអារម្មណ៍និងអ្នកត្រួសត្រាយផងដែរ!

យើងអាចរៀនពីបុព្វហេតុនៃការថប់បារម្ភការអាក់អន់ចិត្តនិងកំហុសហួសហេតុ។ តើតាមរបៀបណា? យើងអាចរៀនបន្ទរពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូនៅក្នុងគំនិតរបស់យើងទាក់ទងនឹងថ្ងៃអនាគតនៃហាម៉ាគេដូន «ទាក់ទងនឹងថ្ងៃនិងម៉ោងនោះគ្មានអ្នកណាដឹងឬទេវតានៅលើមេឃឬព្រះរាជបុត្រាក្រៅពីព្រះវរបិតាទេ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៦)

យ៉ាងណាក៏ដោយអនាគតនៅយ៉ាងហោចណាស់ យើងមានក្តីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូត។ ហើយនៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះយើងនឹងមិនមានបញ្ហាសោកស្តាយអំពីអតីតកាលឡើយ។ ស្ដីអំពីគ្រានោះព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «របស់ពីមុន ៗ នឹងមិនត្រូវនឹកចាំឡើយ»។ (អេសាយ ៦៥:១៧)” ។

តាដា។

អត្ថបទដោយតាដា។