Sit salus illi, Pars I: A Sacra Scriptura Non Praemissa

Iamdudum volui scribere quae Sacra Scriptura de hominum salute docet. Veniens e campo tamquam unus Domini Testibus, negotium relative simplex putavi. Id case everti nec.

Pars problematis de mens fal- phiae doctrinae purgandis. Diabolus efficacissimum officium fecit ad perturbandam eventum humanae salutis. Nam quod boni eant ad caelum, mali ad infernum non sit proprium Christianismum. Sarraceni etiam eam communicant. Prohibeo credo quod per assequendum Muksha (salus) liberati sunt ab infinito cyclo mortis et reincarnationis (qualem infernum) et unum fiunt cum Deo in caelo. Shintoismus in inferno inferno credit, sed influxus a Buddismo alternationem beati interitus induxit. Mormons credunt in caelum et aliquam formam inferni. Etiam hunc diem sanctorum planetis suis praeficiendum putant. Testibus Iehovae credunt solos CXLIV 144,000 homines ad caelum venturos ut mille annos terrae imperaturus ac reliquos homines resurrecturas ad vitae aeternae in terra prospectum. Inter paucas religiones sunt, quae non credunt infernum, nisi sicut commune sepulcrum, nihili.

In religione post religionem varias reperimus in communi argumento: Pro bonis moriuntur et ad aliquam beatam vitam alibi adeunt. Mali moriuntur et ad aliquem damnatorum formam alibi interitum eunt.

Una res omnes consentiunt, omnes morimur. Aliud est quod haec vita longe est ab ideali, et appetitus melioris universalis.

Incipiens a Scratch

Si veritatem exploraturi sumus, inani tabula incipiendum est. Non est ratum assumere quod edocti sumus. Potius ergo quam studium adprobandi vel improbandi opiniones praeteritas — processum counter-fecundum — potius mentem nostram praeconceptionum expurgemus et a scabro incipiamus. Cum probationes accumulant et res intellectae, tunc patebit, si aliqua praeteriti opinio viciat vel secernatur.

Fit ergo quaestio; Quo imus?  Convenit in aliquam nucleum veritatem, aliquid axiomaticum accipimus. Haec igitur fit propositio, quam audemus plura reperire vera. Ut christianus, initium sumimus praemissa Scripturam esse verbum Dei firmum et verum. Sed illa centies centena milia excludit a discussione, qui non accipit Bibliam tamquam verbum Dei. Plerique Asiae religionis formam aliquam exercent quae in Bibliis omnino non fundatur. Judaei Bibliam accipiunt, sed tantum pars prae-christiana est. Sarraceni tantum recipiunt primos quinque libros sicut verbum Dei, sed habent librum suum qui supersedit. Incommode idem dici potest de religione Christiana sic dicta Sanctis proximi (Mormonism), qui librum Mormon supra bibliam posuit.

Videamus igitur an communem rationem reperire possimus in qua omnis sincera veritas consentire possit et in quo consensum aedificare possimus.

Nominis Dei sanctificatio

Maior thema in Bibliis est sanctificationis Nominis Dei. Hoc thema Biblia transcendit? Num extra Scripturam reperire possumus testimonium?

Ad evidentiam autem nominis, non significat appellationem qua Deus cognosci potest, sed Hebraica definitio, quae ad personam pertinet. Etiam qui bibliam tamquam verbum Dei accipiunt, agnoscant hanc quaestionem praevenire scripturam Bibliorum per annos mille quingentos. Nam primos homines tempore revertitur.

Ob dolorem quem humanitas in tota sua historia expertus est, indoles Dei in opprobrium est redacta cum multis credentibus eum crudelem esse, vel saltem neglegentem et neglegentem fortunarum humanitatis.

Axioma: Creator major est quam creatio

Ad modernum, nihil est quod universum non sit infinitum. Quoties telescopia fortius fingimus, plura reperimus. Creationem a microscopio usque ad macroscopicam examinamus, sapientiam in omni eius consilio tremendam detegimus. omni modo in infinitum excedimus. Relinquitur ut in rebus moralibus etiam nos vincamus; an plus misericordie, plus iustitie, plus amare posse nos credimus quam ille qui fecit nos?

Postulatio: Credere in salutem omnium hominum, credere Deum nec indifferentia esse nec crudele.  

Crudelis deus praemium non daret, de salute sua non curat patiendo. Poterat deus crudelis etiam salutem afferre, ex vindicta rapere vel ex aliorum dolore tristissimam voluptatem capere. Crudelis aliquis credere non potest, et omnipotens est qui crudelis est pessimus imaginabilis visio.

Crudeles homines detestamur. Cum homines mentiuntur, fallunt et laedunt, visceraliter gerimus, quia ita fiunt cerebra. Dolor et fastidium sunt sensationes quas sentimus ex processibus occurrentibus in cortex systematis limbici cerebri et insulae anterioris. Haec quoque agit, cum mendacia et iniustitia experimur. Ita filum a creatore sumus.

Iusti sumus creatore? Num Deum contemnimus, quantum in justitia et amore inferior nobis est?

Alia ratio est quod Deus est indifferens. Haec fuit philosophia Stoicorum. Deus illis non crudelis, sed prorsus expers animi fuit. Sensum autem motum infirmitatis importat. Infidelis deus agendas suas haberet, et homines in ludo mere homines essent. Medium ad finem.

Concederet aliquam vitam aeternam ac libertatem doloris, cum id arbitratu aliis negat. Uteretur quibusdam hominibus ut mediis ad perficiendos alios, ut oras quasi asperas deleniret. Postquam in proposito suo servierunt, deponi potuerunt sicut sandpaper adhibitae sunt.

Inveniamus talem agendi modum reprehensibilem eamque tamquam iniquam et iniustam condemnamus. Quare? Quia efficimur ut existimem. Sic Deus nos fecit. Item, creatio non potest moraliter, iustitia, nec amore superare creatorem.

Si Deum indifferenter vel etiam crudele credimus, nos super Deum extollimus, perspicue enim patet homines posse et amare usque adeo se pro aliorum salute sacrificare. Credimusne nos, creationem Dei, creatorem superare in manifestatione huius fundamentalis qualitatis?[ego]  Numquid meliores sumus Deo?

Patet hoc: Tota notio salutis omnium hominum cum Deo indifferenti vel crudeli repugnat. Si etiam de salute disputandum est, confitendum est Deum curare. Hoc primum intersectionis cum Bibliis agitur. Dicens ergo logica, quod si est salus, Deum esse bonum oportet. Biblia nobis narrat "Deus amor est". (John 1 4: 8) Etsi nondum bibliam accipimus, exordiendum nobis est ab antecedente, ratione logice fundatum, Deum esse amorem.

Nunc ergo tenemus exordium, axioma secundum, Deus Amor est. Amans Deus creationem suam pati (quacumque ratione) non sinet, quin aliquam evadendi formam provideat, quod dicturi sumus; iustus noster.

Secundum Logicam Praemissae

Proxima quaestio sine necessitate consulendi Scripturae responderi potest nec alia scripta antiqua, ut homines a Deo provenire credant; Estne nostra salus conditionalis?

Ut salvus aliquid faciendum nobis? Sunt, qui nos omnes, quibuscunque salvis credimus. Sed talis credulitas repugnat conceptui liberi arbitrii. Quid si nolo salvari, si nolim vitam offert Deo? In mentem perveniet et me vis facere? Si ita est, liberum arbitrium iam non habeo.

Antecedens nos omnes liberam voluntatem habemus etiam infringo omnem cogitationem aeternae damnationis aeternae.

Hanc logicam simplici exemplo demonstrare possumus.

Dives filiam habet. In domo modesta iucunde vivit. Narrat ei quadam die mansionem sibi cum omnibus amenitatibus edificasse. Praeterea, aedificatur in paradiso sicut in parco. Ea numquam porro aliquid velit. Habet duas electiones. 1) Ad mansionem se transferre et gaudere potest omnibus quae offert vita, vel 2) eam in cellam carceris collocabit et cruciabitur usque dum moritur. 3. Optio non datur. Non potest simpliciter manere ubi vivit. Placeat eligendi.

Tutum videtur affirmare aliquem hominem ex aliqua cultura praeterita vel praesentia hanc condicionem iniquum esse, ut eam leniter inducat.

Natus es. Non rogasti nasci, sed hic es. Tu quoque morieris. Omnes sumus. Deus nobis exitum vitae melioris praebet. Etiamsi haec oblatio nullis chordis adnexis, nullis condicionibus adhibita, potest tamen recusare. Quod ius nostrum est sub lege liberi arbitrii. Sed si non fuimus antequam creati sumus redire ad statum, si ad nihilum praeexistentiae redire non possumus, sed subsistere et sentire debemus, et una duarum electionum aeternarum datur. patientia seu beatitudo aeterna est pulchra? Estne iustus? Nuper ut Deus amor est, et talis dispositio cum Deo amoris?

Quidam adhuc sentire possunt quod idea loci tormenti aeterni sensum ex ratione rationis facit. Si ita est, ad humanam rem deducamus. Memento, ut hoc tantum nobis constat Deum esse amorem. Etiam pro axiomate accipitur quod creatio creatorem superare non potest. Ergo, licet amare possimus, Deum in hac qualitate superare non possumus. Ita mente, sumamus te puerum problema habere qui nihil aliud tibi dedit quam dolorem et dolorem in tota vita sua. Opportunumne est, si vales, ut istum filium aeternum dolorem et dolorem sine exitu ac nullo modo finiendi cruciatus efficias? Dicesne tibi amantem patrem aut matrem in illis circumstantiis?

Ad hoc certum est Deum amorem esse, homines liberum arbitrium habere, quod ex his duabus veritatibus compositum est, ut aliquae vitae nostrae cruciatus evadant, ac demum ad illam evasionem reditus sit. nihil prius existere habuimus.

Haec in quantum empirica argumenta ac logica humana nos capere possunt. Plura ut cur et quare de hominum salute consulendum sit cum Creatore. Si evidentia huius rei invenire potes in Quran, Prohibeo Vedas, vel Confucii vel Budae scripta, in pace vade. Credo Biblia haec responsa tenet et in proximo articulo explorabimus.

Accipe me ad sequentem articulum in hac serie

______________________________________

[ego] Pro iis, qui iam Bibliam tamquam verbum Dei accipimus, hic salutis exitus ad cor accedit sanctificationis Nominis Dei. Omne malum et malum de Deo dictum vel attributum, mendacium videbitur, quando salus hominis completur.