"Si haec scitis, beati eritis si feceritis ea Te sunt"

Meus cibus est ut faciam voluntatem eius qui misit me, ut perficiam opus eius. — Io.

 [Ex ws 9/18 p. 3 – October 29 – November 4]

Titulus articuli sumitur ex Ioanne 13, 17; sed ut per usitatam, parum attenditur ad contextum scripturae. Contextus ostendit Iesum modo discipulorum pedes lavisse ac omnem in humilitate doctrinam docere. Lectionem perfecit hortaturque eos ut eandem erga se et in alios humilem animum ostendant. Deinde conclusit dicens: "Si haec scis, beatus es si haec facis".

Rationabiliter igitur concludere possumus quid nos felices faciat, sicut Paulus scripsit ad Rom. 12, 3 ut « non plus de se cogitare quam necesse est cogitare; sed ita sapere ad sanam mentem, unumquemque prout Deus sibi mensuram fidei distribuit ».

Paragraphus 2 aperit dicendo:

Si fideles nostros exempla facere velimus, nobis opus est  perscrutari quid fecerint optatos. Quomodo amicitiam cum Deo consecuti sunt, eius voluntate gaudent, et ad voluntatem suam perficiendam potentiam acquirunt? Hoc studium est pars essentialis spiritualis pascendi.

Postrema sententia huius paragraphi non ad exempla et ad munus Iesu Christi, sed ad ordinationem potius attendit. Si dubites quod verba et scripta ut "essentialem partem pascendi" nos considerare velint, solum verba eorum considerare debeas.

Spiritualis cibus, plus quam iustus informationes (Par.3-7).

In paragrapho 3 asseritur "multa bona consilia et disciplinas recipimus"

• biblia,
• nostrae publicationes Christianae;
• pagina nostra,
• JW.
• conventusque nostri.

Ita, ut biblia sit fons boni consilii, disciplinae et spiritualis alimenti, sed ut alios quattuor fontes complectatur, necesse est curare ne Bibliorum contradicant; alias cibus eorum actu venenosus esset. Quomodo possumus talia aestimare?

Exemplum, in hoc articulo scribendo, argumenta investigationis investigationum quae in Iesu impalement et morte evenerunt. Positus propter terrae motum, moles materialium extra publicationes Organizationis in promptu habet plus quam omnem exspectationem quam habui. Sed omnia inveni in WT Library ad 1950 rediens de hac re ad unum articulum "Quaestiones ex lectoribus" ubi exponunt resurrectionem possibilium sanctorum; et in alio articulo, Phlegonis recordatio terrae motuum obiter commemorata.

Auctoritas Organizationis quod praebent cibum spiritualem suo tempore et abundanter, ideo non solum hoc exemplum, sed in omnibus fere articulis magis concavis. Attamen Corpus Regium nos omnes alios Bibliorum fontium investigationes falsa religione contaminatas respuere vult, dum exspectamus nos ut ea quae scribunt pro veris et veris accipiamus. Argumenta historiae Societatis simpliciter talem conclusionem non adiuvat.

Paragraphus 3 ergo thema scripturae Io. 4:34 citat, dicens:Quid plura? Iesus dixit: "Meus cibus est ut faciam voluntatem eius qui misit me et ut perficiam opus eius". Iesus hoc opus perfecit? Secundum Scripturas John 19:30 scribit: « Ait Iesus: « Factum est ». et inclinato capite tradidit spiritum. Desiderium voluntatis Patris Eius faciendi eum stimulavit vel nutrivit, eique vigorem dedit ut perseveraret, potestne vere cibus spiritualis dici? Solent inspicere cibum spiritualem quoad religiosas opiniones. Hic articulus WT eo utitur in sensu Iesu implens necessitatem psychologicam.

Iesus etiam opus suum perfecit. Quomodo ergo sensus eorum personales Iesu nobis hodie applicari possunt?

Organizatio viam reperit, cum in sequenti paragrapho dicit "Quotiens in conventum ad militiam agrorum non sentiens optimum es profectus tantum ad praedicationem perficiendam illo die recreatus et vegetatus?" (Par.4). Consequens igitur est de implendo necessitatem psychologicam, non ad opinionem religiosam roborandam. Tamen plures Testium necessitatem habent psychologicam testificandi. Non in usu meo, certe nisi uni ob factorem FOG (Time Obligation Culpa).

Tota verba paragraphi 5 tunc destinantur lectori suggerere praedicationem in articulo 4 esse quod Iesus in Ioanne 13 referebat. Hoc est, si praedicamus, praedicamus, praedicamus, erimus.Divinam disciplinam in praxim ponens [quod] essentialiter quid est sapientia"; et ideo beati erimus quia facimus quod Deus vult.

Sed hoc est inconveniens Scripturae huius, ut in principio nostro Scripturae ostendimus. Itaque cum altera sententia "Beatitudo discipulorum duraret si id facerent quod Iesus eis mandavit facere »; quod eorum felicitas consequitur beneficia humilitatis operantis. Humilitas erat disputata et demonstrata Jesus, non praedicatio, quam hic articulus commendat.

Sicut nos magis confundimus, cum Scripturas memoratas ad necessitatem psychologicam praedicandi applicans, tunc in articulo 7. subito mutatur ad humilitatem actu disputandam, quam in luce vera Scripturarum annuntiamus apud Ioannem 13. Inquit "Consideremus varias condiciones in quibus nostra humilitas experiatur et videamus quam similes provocationes antiquorum fidelium occurrerint ». Articulus suggerit nos cogitare quomodo sequentia puncta applicare possumus et tunc personaliter id facere. id agamus.

Eos ut pares (Par.8-11)

Deinde admonemur 1 ad Tim. 2, 4, ubi ait: "Omnes homines salvos fieri, et ad accuratam cognitionem veritatis venire." Tunc paragraphus 8 asserit Paulum "non restringere conatus ad populum Iudaeorum " qui iam Deum noverat, sed etiam loquebatur "qui deos deos colebant ". Est aliquid minus. Electus est autem a Christo in testimonium gentilium specialiter, ut patet Act. Iesus de Paulo loquitur, dicens Ananiae in visione: « Vas electionis est mihi hic homo, ut portet nomen meum gentibus, et regibus et filiis Israel ». (Vide etiam ad Rom. 9, 15-15) Ceterum cum paragraphus (15) petit «Responsiones, quas ab illis qui deos deos colebant, altitudinem humilitatis suae probarent». id est disingenuis. Probare fortasse patientiam eius, aut fidem et fortitudinem, sed humilitatem? Nullum huius rei testimonium est in re- gula biblica, sicut in libro Actuum. Numquam memoratur quod petens reponendam a praedicatione gentilibus ad praedicationem iustis iudaeis. Nec Iudaeos Christianos in Graecos conversos unquam elevat.

Sed contra, multum consilium dedit Christianis Judaeis de recipiendis gentibus in communibus Christianis, et non requirens eos ut multa requiruntur ex lege Mosaica. Rom. II, 2, ut ait: Non est enim personarum acceptio apud Deum. In Ephesios 11, 3, primos christianos commemoravit, « nempe ut populus gentium coheredibus et concorporalibus coheredes esse ac participes, promissionis nobiscum in communione cum Christo Iesu per Evangelium ».

Quisquamne scripturae huius scripturae sonus, sicut Paulus frustratus est, et humilitatis indigens gentibus praedicaturus est? Si quid, magis humilitate postulabat ut suos Christianos Iudaeos tractaret, qui saepenumero Christianis gentilibus nunc necessarias exigentias Legis Mosaicae, a qua liberati fuerant, retractare conati sunt. (Exempli gratia circumcisio, diversa jejunia, celebrationes, et victus) (cf. 1 Corinthians 7:19-20, Romans 14:1-6).

Paragraphis 9 & 10 dein gratissimo lusu Organizationis indulgemus: Speculationum motivarum ac notarum biblicarum cogitandi, ut rem dubiam aliquam efficere conemur. In hac septimana speculatio implicat cur Paulus et Barnabas Lycaoniam sententiam corrigunt se esse Iovem et Hermes, de quibus Act. 14, 14-15. Quaesitum est in Paragrapho X « Quomodo Paulus et Barnabas pares Lycaoniae populi se aestimare potuerunt? Cur talis quaestio conficitur? Veritas rei multo simplicior est. Ipse Paulus accurate respondet interrogationi cur Paulus Lycaones dixerit illos homines esse similes. Heb 13 scripsit: « Orate pro nobis, confidimus enim habemus conscientiam rectam, sicut in omnibus honeste nosmet ipsos gerimus ». ut Lycaones crederent se Deos potius et Barnabas, quam homines im- pletos, graviter improbos fuisse. Debuisset igitur non solum erravisse, sed postea male affectam fuisse famam christianam cum homines rei veritatem intellexerunt. Ad diffidentiam quidem ceterorum Pauli nuntiorum perduceret.

Similiter hodie, defectus veritatis et honestatis et apertus ex parte regiminis Corporis et Organizationis de quaestionibus, sicut puer abusus sexuales, vel incommoda pecuniaria, quae venditio Atriorum Regni, omnia naufragii fiduciae in ceteris creat nuntium suum. Cum de munere exempla tractamus, quomodo de gubernatione Corporis Christi exemplum hic Pauli et Barnabae imitati sumus.

Multo melius applicationis huius thematis "view alios pares« Praepositi Corporis, Circuitui Praepositi, Seniores ac Praefecti non darent, plausus et agnitionem specialem multi desideres (et interdum exigunt). Sicut et ipsi homines sunt, easdem infirmitatibus quas habes» (Act 14) tunc utique oportet non quid pro veritate accipiant, nisi prius exemplum Beroeensium imitati sint, qui "Diligenter scrutabantur scripturas num haec ita se haberent". Act.

Ora pro aliis nomine (Par.12-13)

Haec sectio rarus locus est in publicationibus speculatoriis: Quod incitandi sunt ad privatim pro aliis orandi. Philippians 2:3-4 clare ostendit semper debere nos habere ius motiva ad quamlibet actionem exercendam, sicut pro aliis orantes, dicentes « nihil ex contentione vel ex egotismo agentes, sed cum humilitate, considerantes alios superiores esse. ad te intuens, non in re tua tantum, sed etiam in aliorum cura.

Orare pro aliquo sicut Epaphra, Coloss. 4:12, unum habet simile paragrapho innuit Epaphras. "Epaphras bene noverat fratres, et curabat eos valde ». id est clavis. Nisi aliquem personaliter novimus et pro eis curam habemus, difficile est pro eis sufficientes affectus orare. Ita propositio paragraphi 12 ut oremus pro illis quae in loco JW.org memorata sunt non congruit cardinis illis de Epaphra et quare motus est ad orandum. Summatim dicendum est, agere ut fecit Epaphras, sed non ut 12 paragraphus suggerit.

Ad res intricatas, non de hoc argumento disputatum est quod Iesus hortationem dedit: "Pergite diligere inimicos vestros et orare pro persequentibus vos" (Matth. V, 5). Locus hic indicat verum amorem erga alios superare eos quos velimus, vel coniungi vel tenere easdem opiniones ac nosmet ipsos.

Velociter auscultare (Par.14-15)

Paragraphus XIV hortatur "Alia regio, quae profunditatem nostrae humilitatis manifestat, promptus est ad homines audiendos. Iac. 1 dicit, "veloces ad audiendum esse". Si alios superiores intuemur, tunc parati erimus ad audiendum, cum alii nos iuvare conantur vel aliquid nobiscum communicant. Sed, si nos "audi homines de " non oportet nos humiles esse vel alios superiores videri. Inpatientes potius, vel audientes, sed non veraciter audientes, sicut velimus eas finire, sic possumus dicere. Hoc autem ostendit defectum humilitatis, oppositum rectitudinis habitus.

James 1:19 plene dicit: Scitote, fratres mei dilectissimi. Omnis homo velox ad audiendum, tardus ad loquendum, tardus ad iram. Inde patet, quod habitus noster interest ut humilitatis qualitatem feliciter ostendat. Non est de "audire aliquem", sed vere velle audire ea quae quis dicat vel suggerit, quae nos adiuvat tarde loqui vel indignari, quia ea intelligere volumus.

Forsitan videbit Dominus afflictionem meam (Par. 16-17).

Haec argumenta tractant quomodo humilitas Davidis permisit ut continentiam corporis vel verborum incursus ostenderet. Ut articulum affirmat "Nos quoque cum impugnamur orare possumus. Respondens Dominus praebet spiritum sanctum suum, qui nos adiuvat ad sustinendum » (Par. 16). Sequitur quaerere "Potesne cogitare condicionem, in qua continentiam debes exercere, an sine offensione libere ignoscere?"

De hac re graviori modo disserentes, necesse est ut continentiam suam exerceamus, vel inimicitiae gratis ignoscamus indebitas, vel etiam devitationes non scripturis. esset tamen equaliter. Nulla est scripturae postulatio, quominus loqui prohibeat si quis nos vel familiaris noster abutatur, vel criminales actus vel acerbitates physicas vel psychicas in nos vel suos amores incurrat.

Sapientia est maximum (Par. 18).

Proverbia 4:7 nos admonet: "Sapientia prima res est. Sapientiam acquire; et ex toto quod acquiras intellectum». Cum aliquid bene intelligimus, eo melius uti possumus et eo melius utendo sapientia. Quod cum ita sit, non solum scripturas adhibere oportet, emere etiam eas posse recte applicare. Tempus et labor hic suscipit, sed in fine pretium est.

Cum applicatio lectionis scripturae Matthaei 7:21-23 nobis declarare possit, non est usus potentissimarum paginarum ac milium frustularum litterarum, si argumenta earum rerum sunt pars falsitatis. Omnes opus est ut scripturas clare et emendate comprehendamus, ut quaevis materia collecta et publicata sit etiam pro nostra cognitione veridica.

"Applicando quod scimus verum esse tempus accipit et patientiam requirit, sed signum est humilitatis quae ducit ad beatitudinem nunc et in perpetuum ».

In conclusione optime studeamus humilitatem exhibere secundum contextum Ioannis 13, 17 et non secundum hunc articulum WT.

Tadua

Tadua per vasa.