Lau hildako 22rd beste lau herrialdetan bizi ziren beste 22-ekin batera, martitzenean, XNUMXrd-en, Kristoren heriotzaren oroitzapenean parte hartzeko poza izan nuen.[I]  Badakit zuetako askok 23an parte hartzea aukeratu zenutela bertako Erresuma aretoan. Beste batzuek erabaki dute apirilaren 22a edo 23a juduak Pazkoaren jarraipena egiteko moduaren arabera. Garrantzitsuena da guztiok ahalegintzen garela Jaunaren agindua betetzen eta "hau egiten jarraitu".

Azken hilabeteetan, emaztea eta biok etxetik kanpo egon gara. Herrialde erdaldun batean bizi izan gara; aldi baterako egoiliarrak esaldiaren zentzu guztietan. (1Pe 1: 1) Horregatik, inork ez ninduen faltan botako bertako Erresuma aretoko memorialera joan izan ez banintz; beraz, aurten ez joatea erabaki nuen. Orduan zerbait aldatu zen nire iritziz aldatzeko.

Goiz batean nire eraikinetik irten nintzenean bertako kafetegira bidean, oso anaia zahar oso atseginekin egin nuen topo, "Paradisuan nirekin egongo zara" oroimenezko gonbidapena banatzen. Jakin nuen haien oroigarria tokiko kongresu zentro batean egiten ari zela nire etxebizitzaren bloke berean —bi minutuko ibilaldia—. Deitu haien etorrera denborako une zehatz horretan serendipity edo espirituaren gidaritzara, nahi duzun moduan. Edozer dela ere, pentsatzera bultzatu ninduen eta konturatu nintzen nire egoera berezietan, zutitzeko eta zenbatzeko aukera eman zidatela.

Bi modu daude erakundearen buruzagitzaren jokabidea protesta dezakegunik hitzik esan gabe. Bata gure finantzaketa atxikitzea da, eta bestea partaidetzarekin.

Hala ere, niretzako abantaila gehigarri bat zegoen bertaratzeagatik. Ikuspegi berria lortu nuen. Ikusi dudana da, sinestera, zuzendaritza taldea benetan kezkatuta dagoela partaideen kopuru gero eta handiagoarekin. Aurrekoaz eta aste honetakoaz gain Atalaya artikuluak aztertu, gonbidapena bera duzu. Zeruko saria bideratzen al du? Kristorekin bat egiterakoan? Ez, oroimenean parte hartzeari uko egiten diotenen JW lurreko saria da. Hau inoiz ez bezala etxera eraman nuen, bozgorailuari ogia eta ardoa ematen ari zitzaiola ikusi nuenean. Hartu eta gero itzuli egin zuen. Parte hartzeari uko argia!

Hitzaldian erreskatearen mekanismoa azaldu zen, baina ez bere lehen mailako ikuspegia kontuan hartuta, hau da, Jainkoaren seme-alaben bilketa sorkuntza guztiak zoriontasuna aurkitzen du. (Ro 8: 19-22) Ez, fokua JW teologiaren arabera lurreko itxaropenean zegoen. Behin eta berriz, hizlariak gutxiengo txiki batek bakarrik hartuko duela parte gogorarazi zien entzuleei, baina gainerakoentzat behatu besterik ez dugu egin behar. Hiru aldiz, esan zuen, hainbeste hitzetan, "seguruenik zuetako inork ez du parte hartuko gaur gauean". Hitzaldiaren zati handi bat lurreko paradisu baten JW ikuspegia deskribatzeari buruzkoa zen. Salmenta zelaia zen, arrunta eta sinplea. «Ez parte hartu. Begira galduko zenukeen guztia ". Hizlariak "gure ametsetako etxea" izateko pentsamenduarekin tentatu gintuen, "300 urte eraikitzeko" behar izan bagenituen ere.

Gehienek ohartu gabe, denak ez bada ere, hau da, paradisu lur baten ideia babesteko erabiltzen zituen haurrekin animaliekin trufatzen ziren haurrak, eta helduak beren mahatsondoen eta pikondoen azpian atseden hartzen zituztenak Isaiasengandik hartuak ziren. Isaiasek Babiloniako gatibuetatik zaharberritzearen "berri ona" predikatu zuen - juduen aberrira itzultzea. Lur paradisu baten irudi hori benetan kristau guztien% 99ren itxaropena bada, zergatik itzuli behar dugu kristautasunaren aurreko egunetara hura laguntzeko? Zergatik da beharrezkoa irudi judua? Jesusek Erresumako berri onak eman zizkigunean, zergatik ez zuen lurreko sari honetaz hitz egin, gutxienez zeruko deiari alternatiba zegoela aitortzeko? Deskribapen paradisiko horiek eta artisten ilustrazioek nahiko zabaltzen dituzte gure argitalpenak, baina non aurkitzen ditugu lehen mendeko kristauen idazlan inspiratuen artean?

Uste dut Gobernu Taldea apur bat etsitzen ari dela alderdiaren ildoari eusteko, beraz, Rutherford epailearen egunetik predikatzen ari diren itxaropen alternatiboa berritzen ari dira.

Ikurrak pasatu zirenean zerbait umoretsua eta kezkagarria gertatu zen. Atal bateko lehen ilaran eserita nengoen, beraz, aurrean ibiltzeko tartea zegoen. Hala ere, zerbitzariak errenkadaren amaieran zeuden eta pertsona bakoitzari plaka pasatzen utzi zioten. Ondoan nuen anaiak entregatu zuenean, ogi zati bat hartu nuen eta ondoko ikaskideari plaka eman nion. Hasiberria izan behar zuen, ogia hartzen ikusi ninduenez egin behar zuenarekin nahastuta zegoela zirudien. Lerro amaierako zerbitzaria lasterka joan zen, beharbada kezkatuta esan zitekeen nolabaiteko sumindura okertzeko zorian zegoela, plateraz jabetu eta lasai adierazi zuen gizonak besterik ez zuela pasatu behar, hala egin zuen.

Zerbitzari honek bakarrik utzi nau ordea. Berandu zen. Ogia eskuan nuen jada. Agian Gringo senior bat ikusteak parte hartzeko "eskubidea" nuela sinetsarazi zion. Hala ere, ziur egon behar zuten, izan ere, ardoa pasa zenean, lehen zerbitzariak lerroan behera egiten zuen pertsona bakoitzari emanez. Zalantzazkoa zirudien hasieran entregatu zidan, baina nik beretik hartu eta edan nuen.

Bileraren ostean, nire ondoan zegoen anaiak —Estatuetatik etorritako nire adineko lagun jatorra— esan zidan, haiek kolokan jarri nituela, inor parte hartzea espero ez zutelako eta, seguruenik, aldez aurretik jakinarazi beharko niekeela. Imajinatu! Ikurrak denei pasatzearen xedea, aukeratzen dutenean parte hartzeko aukera guztiak ematea omen da. Zergatik zerbitzariei aurretik jakinarazi behar zaie? Horiek harritzekoa ez izateko? Edo partaidea albaitari izateko aukera emateko da. Gauza osoak ez du zentzurik.

Niretzat agerikoa zen anaiek ia superstizio handiko aversioa dutela parte hartzeko, Latinoamerikako kulturan behintzat. Hau ez da berria. Oroitzapen jakin bat gogoratzen dut hemen predikatzen ari nintzen gaztea nintzela. Adineko andre bat, lehen aldiz tenporizatzailea, parte hartzen saiatu zen. Ikurrarengana heldu ahala, juxtu kolektibo ozen bat entzun zen inguruan zeuden guztien artean. Lotsatuta zegoela, maitea gaixoak eskua erretiratu eta bere baitan uzkurtu zuen. Batek pentsatuko zuen blasfemia izugarria egitera zihoala.

Horrek guztiak galdetu zidan ea zergatik ez genien eskatu nahi parte hartu nahi dutenei aurrean eser daitezen, bataioko hautagaientzat egiten dugun bezala. Horrela, lehen lerroa hutsik aurkitzen badugu, inolako zentzugabeko erritual hau uka dezakegu parte hartzeari uko egiten dioten edo beldurrik ez dutenen aurrean etxera joateko. Gauzak horrela, zergatik ospatu oroigarri bat inork parte hartuko ez badu? Jaia antolatu, ehunka lagun gonbidatuko al zenituzke, jakinda horietako bakar batek ere ez duela mokadu bat ere hartuko, ezta trago bat ere edango? Zein tontakeria litzateke hori?

Hori guztia argi eta garbi ikusten didaten arren, ni ere pentsamolde horretan murgilduta nengoen. Gauza zuzena egiten ari nintzela eta nire Jauna goraipatzen esanez parte hartzeari uko eginez. Lurrean betirako bizitzea amesten nuen eta, egia esanda, zeruko sariaren pentsamendua hotza eta gonbidatu gabea zirudien. Horrek ohartu ninduen zein oztopo ditugun aurrean, gure maiteak garen bezala egiarako esnatzen laguntzen saiatzen garenean.

Horrek gure kristau itxaropena zertan datzan pentsatzera bultzatu ninduen. Gai hau jarraitzeko, begiratu artikulu hau: "Mundu Berria merkaturatzea".

_______________________________________________

[I] Ikusi Noiz da 2016-en Kristoren heriotzaren oroigarria"

Meleti Vivlon

Meleti Vivlon-en artikuluak.
    18
    0
    Zure pentsamenduak maite dituzu, komentatu.x