Debemos aplaudir un reintegro?

Isto provén dun dos lectores deste foro e implica correspondencia coa sucursal do seu país sobre aclaracións sobre a nosa posición sobre se é correcto ou non aplaudir cando alguén se reincorpora. (Nun lado, paréceme sorprendente que sentamos a necesidade de pronunciarnos sobre isto. A nós, as persoas máis libres da terra, necesitamos que nos digan se está ben ou non participar en algo tan natural e espontáneo como os aplausos ?!)

km 2/00 p. 7 Pregunta Caixa

Is it apropiado a aplaudir cando a reincorporación is anunciado?

Na súa bondade amorosa, Xehová Deus proporcionou un xeito bíblico para que os delincuentes arrepentidos recuperen o seu favor e logren a súa reincorporación na congregación cristiá. (Sal. 51:12, 17) Cando isto ocorre, animámonos a confirmar o noso amor por aqueles que se arrepinten sinceramente. - 2 Cor. 2: 6-8.

Aínda así, por moi alegres que somos cando se reintegra un familiar ou coñecido, debería prevalecer unha dignidade tranquila no momento en que se anuncia a reincorporación da persoa na congregación. O Atalaya do 1 de outubro de 1998, páxina 17, expresou os asuntos deste xeito: “Debemos lembrar, con todo, que a maioría da congregación non é consciente das circunstancias particulares que levaron á expulsión dunha persoa ou á súa reincorporación. Ademais, pode haber algúns que se viron afectados ou feridos persoalmente, quizais incluso a longo prazo, polo mal feito do arrepentido. Sendo sensibles a tales asuntos, polo tanto, cando se faga un anuncio de reincorporación, comprensiblemente rexeitaríamos as expresións de benvida ata que se poidan facer a título persoal ".

Aínda que estamos moi felices de ver que alguén volva á verdade, os aplausos no momento da súa reincorporación non serían adecuados.

A Primeira Carta

Queridos irmáns,
Tivemos unha reintegración anunciada recentemente na nosa congregación. Moitos manifestaron a súa alegría pola lectura do anuncio aplaudindo, mentres que outros se abstiveron de facelo por mor da dirección dada en febreiro, 2000 Ministerio do Reino "Caixa de preguntas".
Fun dos que non aplaudiron, aínda que a miña conciencia moléstame agora. Ao obedecer a dirección do corpo de goberno, sinto que non podía imitar a bondade amorosa de Xehová.
Despois de revisar o mes de febreiro, 2000 KM e o artigo asociado do documento Atalaya do 1 de outubro de 1998, non fun quen de resolver este conflito. Buscaba atopar algún apoio bíblico para a nosa posición, pero ningún dos dous artigos. Comprendo o razoamento expresado no KM. Certamente quero ser sensible aos sentimentos dos demais. Non obstante, ese razoamento parece estar en conflito co razoamento que nos deu o Cristo na forma da parábola do fillo pródigo. O pai desa parábola representa a Xehová. O fillo fiel estaba ofendido pola manifesta mostra de alegría do pai ao regresar o fillo perdido. Na parábola, o fillo fiel estaba equivocado. O pai non buscou amolalo reducindo a súa exuberancia ao recuperar o seu fillo perdido.
Todos queremos imitar ao noso Deus, Xehová. Tamén queremos ser obedientes a aqueles que toman o liderado entre nós. Que facemos cando a nosa conciencia pon eses dous obxectivos en conflito? Para empeorar as cousas, teño o suficiente coñecemento das circunstancias deste caso para saber que ningún estaba en condicións de verse afectado de ningún xeito polas accións pasadas do delincuente. Así que ignoraba o que vexo como un principio de Deus para obedecer unha regra que, neste caso, nin sequera se aplicaba.
Normalmente, en cuestións deste tipo, recoméndasenos que teñamos paciencia e agardemos por máis aclaracións. Iso só funciona se non temos que facer ningunha acción dun xeito ou doutro. A miña esperanza é que, antes de que xurda outra ocasión, poida proporcionarme algún apoio bíblico para a nosa posición sobre este tema para que non volva sentir que traizoei a miña conciencia.
O teu irmán,

______________________________

[ML: Non estamos autorizados a publicar a resposta da sucursal aquí, pero a segunda carta deste irmán deixa claro que puntos foron presentados para apoiar a nosa posición oficial.]

______________________________

A Segunda Carta

Queridos irmáns,
Quixera agradecerlle moito a súa ampla resposta datada con ************** respecto da nosa regra que desincentiva aplaudir a reincorporación dun irmán. Despois de considerar atentamente o que tiñas que dicir na carta, seguín o teu consello para revisar o tema nas nosas publicacións. Ademais, sabendo que a Convención do Distrito deste verán incluía un drama sobre o tema, decidín agardar a ver se iso arroxaría luz adicional sobre o asunto para axudarme a comprender.
Pola súa carta e o cadro de preguntas do Ministerio do Reino orixinal, parece que, aínda que non hai un principio bíblico directo implicado, hai tres razóns para xustificar que non nos aplaudimos nestes casos. O primeiro é que pode haber algúns que se sentirían ofendidos por esa exposición pública debido á dor que as accións anteriores do delincuente lles puideron causar. (Lembro do drama deste ano que o irmán maior resaltou ben como o resentimento pode persistir incluso despois de que un antigo delincuente se arrepentiu.) A segunda razón é que non podemos demostrar a nosa alegría publicamente ata que non tivemos tempo suficiente para ver se o arrepentimento é realmente sincero. A terceira razón é que non desexamos que se nos vexa como eloxiando a alguén por facer o que nunca debería ter que facer; é dicir, ser reintegrado.
Segundo a túa suxestión para investigar esta pregunta, atopei un par de excelentes artigos de estudo no 1, 1998 de outubro. Atalaya. Mentres estudaba estes dous artigos, tentei atopar apoio adicional para os tres puntos da súa carta e do cadro de preguntas de KM. Tamén revisei máis detidamente os detalles do relato bíblico. Por desgraza, isto só afondou o meu dilema. Xa ves, ao tratar de seguir os principios da parábola de Xesús e a dirección clara do órgano de goberno como se di nos mencionados artigos de estudo, atópome en conflito coa outra dirección do KM de febreiro de 2000, así como coa túa carta . Non podo obedecer a unha sen desobedecer á outra.
Permítanme ilustrar: Na carta, afirma que as accións do pai do fillo pródigo son apropiadas no privado entorno familiar da parábola ', pero que' dentro estendéndose a aplicación máis alá dese axuste, hai que ter en conta outros factores. ' Considero que isto significa, en parte, que o que podería ser apropiado en privado non o sería en público; e que o que poderiamos facer en familia podería non ser apropiado para facelo como congregación.
No entorno familiar que Xesús utilizou para facer o seu punto, o pai prodigou agasallos ao seu fillo errante. Botoulle un banquete. Había músicos contratados para tocar música de concerto. Os amigos foron convidados. Houbo bailes e festas ruidosas como as que se poden escoitar a distancia. (Lucas 15:25, 29b) Cando lin sobre unha persoa que lanza un banquete de celebración con músicos contratados, que convida a amigos a bailar e a participar en celebracións ruidosas, cústame entender como podemos consideralo como un privado configuración. Que tería que facer unha familia máis alá disto para facer un escenario público? Espero que vexas que non intento ser difícil, pero as túas palabras non parecen axustarse aos feitos do relato bíblico.
Por suposto, non estou suxerindo nin un minuto que como congregación participemos nunha exhibición tan bulliciosa. Comprendo que Xesús trataba de facer un punto: ilustrar o grao de perdón e ledicia que Xehová sente cando un pecador se arrepinte e se volve, e así superar a necesidade de imitar ao noso Deus nisto. Entón, a miña pregunta sería: ¿Que sería o mínimo que poderiamos facer como congregación para imitar a Xehová cando aprendemos que un pecador se arrepentiu? Non se me ocorren nada menos que aplausos. Nin sequera aplaudir sería non facer nada. Como podemos imitar ao noso Pai sen facer nada? É certo que individualmente podemos imitar a alegría de Xehová, pero falamos do que a congregación fai colectivamente.
Na súa carta suxire que a aplicación principal da parábola é para a familia e que estendela á congregación é outra cuestión. (Se esa non foi a súa intención, por favor, acepte as miñas desculpas por diante.) A miña confusión sobre este punto xorde do que parece ser unha instrución conflitiva. O 1 de outubro de 1998 Atalaya deixa claro que a aplicación principal da parábola foi para a congregación. Segundo eses artigos, o pai representa a Xehová e o irmán maior representa, en primeira instancia, aos xudeus orientados ás regras, principalmente aos escribas e fariseos do seu tempo.
Neste punto, comecei a interrogarme, pensando que quizais estea demasiado preocupado por un punto de pouca importancia. Así que reconsiderei o consello das publicacións. Por exemplo:
"Moitas veces, os delincuentes arrepentidos son particularmente susceptibles a sentimentos de desgraza e desesperación. De aí que estes teñan que asegurarse de que son amados polos seus compañeiros e por Xehová. (w98 10 / 1 p. 18 par. 17 Imitar a misericordia de Xehová)
Así que comecei a preguntarme canto dos aplausos, se os houbese, podería desempeñar ao proporcionar esta tranquilidade necesaria. Aplaudimos cando se anuncia un pioneiro auxiliar ou cando un orador conclúe unha charla pública. Lembro que cando o conferenciante do distrito preguntou se agradeceríamos un libro sobre Actos dos Apóstolos, aplaudimos. Se un público respondese a algunha destas situacións con silencio, entenderíase como un intento de dignidade tranquila? Ou preferiríase ver como apatía? Ou peor, como insulto?
O aplauso alegre tras o anuncio dunha reincorporación non serviría para axudar ao desgraciado a superar sentimentos de desesperación e indignidade? Pola contra, a falta de aplausos non serviría para reforzar tales sentimentos negativos?
A continuación, ¿estaba a preocupación de que se puidesen aplaudir por eloxios ou aclamacións? Vexo o teu punto. Non hai dúbida de que os aplausos de loanza e aclamación serían inadecuados na congregación cristiá. Toda loanza debería ir a Xehová. Confeso que cando se fai o anuncio dun novo pioneiro, por exemplo, pode que algúns vexan os aplausos que seguen como eloxios ou aclamacións indebidas. Non obstante, debemos prohibir tales aplausos ou, no seu lugar, procurar reaxustar o mal pensamento destes?
Como congregación, aplaudimos por agradecemento e por alegría. O noso aplauso pode estar na celebración dun evento. Mesmo pode ser en loanza. Alabamos a Xehová por aplausos. Non obstante, non equivaldría a emitir xuízo sobre a congregación para que algúns asignasen unha motivación aos nosos aplausos? A razón que expón na súa carta por que algúns poderían facelo é a seguinte:
“Por iso, é realmente prematuro expresar publicamente neste momento os sentimentos indicados polos aplausos, xa que para algúns isto pode dar a impresión de que a persoa está a ser elogiado por facer o que nunca debería ter que facer en primeiro lugar—Sendo restablecido.
Mentres meditei sobre este punto, afrontábame a dificultade de reconcilialo co seguinte punto:
Ao parecer, o irmán do pródigo tiña un resentimento profundamente profundo, polo que sentiu inapropiado celebrar o regreso de alguén que nunca debería saír de casa en primeiro lugar. (w98 10 / 1 p.14 par.5)
No Atalaya artigo, consideramos que o razoamento do irmán maior era incorrecto. Entón, é difícil para min entender como se pode aplicar un razoamento similar á cuestión dos aplausos?
A carta tamén indica que "a congregación no seu conxunto non tivo a oportunidade de ver a esta manifestar plenamente unha alteración do corazón". Non obstante, ¿non foi tamén o caso do pai na parábola de Xesús? Non esperou a ver se o arrepentimento do seu fillo que regresaba era sincero; se resistiría a proba do tempo. Como na parábola non hai ningunha actitude de espera, cal é a nosa base para animar a unha na congregación?
Isto tamén parece ser incompatible coa nosa posición sobre como unha congregación ten que ver a unha persoa excluída. Espérase que a congregación acepte de inmediato a decisión do comité xudicial e trate ao delincuente como desexpedido. Non se lles permite ningún período de tempo para ver por si mesmos que a persoa non se arrepinte. Entón, ¿non sería coherente que a mesma congregación acepte a decisión de reincorporación tomada polo mesmo comité xudicial do mesmo xeito? Se o comité xudicial xulgou que o irmán está realmente arrepentido, quen na congregación ten dereito a non aceptar ese xuízo?
Da instrución que recibín das citadas anteriormente Atalaya artigo, reforzado polo drama deste ano, parece que os que teñen problemas para perdoar a un delincuente arrepentido están a si mesmos no mal. O retrato do resentido irmán maior foi moi eficaz para transmitir esa verdade. ¿Non equivaldrían os nosos aplausos de retención por consideración dos sentimentos similares a apoialos na súa actitude equivocada?
Non me sinto por favor que intente deliberadamente ou deliberadamente resistir a dirección do canal designado por Xehová. É só que, ao tratar de ser obediente, debo resolver estas aparentes incoherencias e teño a pena facelo. Por exemplo, desexo alegrarme coa xente que se alegra segundo o aconsellamos no seguinte extracto:
Do mesmo xeito que o irmán do pródigo, que "non estaba disposto a entrar", os líderes relixiosos xudeus puxéronse en marcha cando tiveron a oportunidade de "alegrarse coa xente que se regocija".
Isto non implica tamén alegrarse como grupo? Os líderes xudeus foron condenados porque non estaban dispostos a participar nunha exhibición pública de alegría. Xesús deu aos seus discípulos xudeus principios que rexen a aplicación da misericordia. Os escribas e fariseos déronlles regras. Os principios pertencen a un pobo libre, pero son duros. Para moitos de nós, hai máis comodidade nas regras porque outra persoa asumiu a responsabilidade de nós ao determinar o que é correcto e incorrecto.
Escoitei que hai algúns, unha minoría, si, pero aínda algúns, que "traballaron o sistema" para "apartar" a un compañeiro non desexado. Conviviron ao pecado, casaron con outra persoa, despois "arrepentíronse" e regresan á congregación, a miúdo a mesma á que aínda asiste o compañeiro ferido. Cando un pecador deste tipo está desassociado, a congregación apoiaría a decisión do comité xudicial. Non obstante, se debería ser restituído, estaría esa mesma congregación disposta a apoiar a decisión? A ninguén lle gusta que lle xoguen por parvo. Parece que a nosa regra serve para protexernos nestes casos. Non obstante, ao aplicalo, non estamos excluíndo por desgraza a miles de arrepentidos con boa disposición do confort e o solicio da maioría? Non se lles negará unha pequena pero importante expresión de amor e apoio?
Finalmente, ao tratar de aceptar a nosa posición, revisei a dirección de Pablo á Congregación de Corinto no 2 Cor. 2: 5-11. Para superar as inclinacións da imperfección, el desaconsellou a retención do sentimento de compañeiros como grupo, dicindo "esta reprobación [xa!] dada pola maioría é suficiente para tal home, para que, ao contrario, agora VOSTEDE Debería perdoarlle e acougarlle, para que dalgún xeito tal home non poida ser engulido polo seu ser demasiado triste. Polo tanto exhorto VOSTEDE para confirmar sEU amor por el ". Fai isto unha cuestión de fe: “Por iso tamén escribo para comprobar a proba de VOSTEDE, se VOSTEDE son obediente en todas as cousas. "
Recoñezo que o órgano de goberno está facultado para dirixir a congregación cristiá e todos os verdadeiros cristiáns deben esforzarse por seguir esa dirección sempre que sexa posible para que haxa harmonía entre o pobo de Deus. Non presumo aconsellarvos irmáns. (Fil. 2:12) É só que a nosa obediencia está baseada na persuasión da verdade e, na verdade, non hai inconsistencia nin conflito. Como se demostrou anteriormente, parece existir tal inconsistencia e conflito no noso razoamento actual sobre esta cuestión. Esa é, en poucas palabras, a razón pola que escribín por segunda vez.
Moitas grazas e Xehová continúe bendicindo o traballo que fas para a irmandade mundial.
O teu irmán,

Meleti Vivlon

Artigos de Meleti Vivlon.