Estudo WT: Debemos ser santos en todas as nosas condutas

[Unha revisión do 15 de novembro, 2014 Atalaya artigo na páxina 13]

"Sexa santos en todas as túas condutas." - 1 Pet. 1: 15

o o artigo comeza con este sutil fragmento de misión:

Xehová espera que os unxidos e as "outras ovellas" fagan o posible para facerse santos todo a súa conduta, non só algúns da súa conduta.— Xoán 10: 16 (par. 1)

10 16: XNUMX non distingue entre "unxidos" e "outras ovellas". Diferencia entre "este pregamento" e "outras ovellas". O "fío" ao que se refería Xesús nese momento non puido ser unxido aos cristiáns porque usa un cualificativo - "isto" - e non había ningún unxido presente nese momento xa que o Espírito Santo aínda non se botou. O único "pliegue" presente daquela eran os xudeus que o escoitaban quen constituía a ovella de Deus. (Xer. 23: 2Os cristiáns foron extraídos da ovella de Israel durante os primeiros 3 ½ anos despois da morte de Xesús. Entón as outras ovellas (Xentil) foron introducidas no pregamento.

Se queremos agradar a Xehová, debemos manternos decididamente ás súas leis e principios, nunca adoptando unha actitude desacougante e comprometedora con elas. - (Par.3)

Este é un punto clave. Facemos ben recordalo e centrarnos nel mentres continuamos o noso estudo. "Para agradar a Xehová, debemos manternos decididamente súa leis e principios ... "
O parágrafo 5 fala dos fillos de Aarón, Nadab e Abihu, aos que Xehová consumiu en chama.[A] Pasando máis aló, entramos noutra aplicación errónea das Escrituras. É certo que a Aaron tiña expresamente prohibido de loito a morte dos seus fillos (aos que se fan referencia nos seus parágrafos). Non obstante, non hai base para comparalo coa situación dos desafectados. Estes dous fillos foron xulgados por Deus e condenados por Deus. O seu xuízo é sempre xusto. O desafecto implica unha reunión secreta na que tres homes que non son responsables da congregación toman unha decisión que a historia demostra a miúdo tendenciosa, agachada con sentimentos persoais e rara vez reflicte unha comprensión do espírito detrás das Escrituras. Só podemos imaxinar cantas veces o pequeno foi tropezado cando se puido salvar.
Baixo o nome dunha chamada á santidade, a axenda aquí consiste en pedir apoio e cumprimento para o acordo de desacougo. Sen ela, a Organización perde a arma máis poderosa para facer obediencia e conformidade. (Ver Unha arma da escuridade)

Un principio convértese nunha regra

No parágrafo 6 temos un excelente exemplo de como a nosa organización consegue converter un principio nunha regra.

Pode que non afrontemos unha proba tan severa como a experimentada por Aaron e a súa familia. Pero, e se fósemos convidados a asistir e participar nunha voda da igrexa dun parente non testemuña? Ningún comando escrito escrito prohibe que asistan, pero hai principios bíblicos implicados na toma de decisión? - (Par.6)

Mentres non o haxa explícito orde contra asistir, a frase de apertura do seguinte parágrafo demostra que hai unha implícita.

"A nosa determinación de demostrarnos santos para Xehová nas circunstancias mencionadas pode provocar aos nosos parentes que non sexan testemuñas".

Dito isto, o Consello de Administración anula os principios implicados, elimina o papel da conciencia e volve constituírse como unha autoridade entre Xehová e os seus servos.

Concéntrase na Soberanía de Deus?

A continuación, examinemos a redacción do parágrafo 8:

Así mesmo, sempre debemos facer o que o noso soberano, Xehová, quere que fagamos. A este respecto, contamos co apoio da organización de Deus ... Se nos centramos na soberanía de Deus e confiamos nel, ninguén pode provocar que nos comprometan e nos vexamos temidos por cobarde. - (Par.8)

De onde procede o noso apoio? Xesucristo? O espírito santo? Nin. Parece que a nosa Organización cumpre ese papel. Isto axuda a explicar a estraña redacción sobre "centrarnos na soberanía de Deus". Sería máis natural dicir: "se estamos centrados en obedecer a Deus", non si? A palabra "soberanía" non aparece nin unha vez na Biblia. Non hai ningunha chamada na Biblia para centrarse na soberanía de Deus. Xesús non di que debemos rezar: "Que se santifique o teu nome e que a vosa soberanía sexa reivindicada ..." (Mt. 6: 9) Nunca nos instruíu defender a soberanía de Deus.
Entón, por que usamos esta redacción? Apoiar a estrutura de autoridades da Organización.
Obedecer a Deus significa só iso, obedecer a Deus. Non obstante, defender ou apoiar ou centrarse na súa soberanía significa someterse á expresión desa soberanía. É unha liña de razoamento sutil, pero coherente desde os tempos de Rutherford. Considere:

Pasaron máis de 70 anos desde esas convencións en Cedar Point, case 80 anos desde que Xehová comezou a expresar a súa soberanía a través da regra mesiánica do seu fillo. (w94 5 / 1 p. 17 par. 10)

Segundo o marco de crenza de JW, agora son 100 + anos desde que Deus expresou a súa soberanía ao configurar a presenza invisible de Cristo como o rei mesiánico. Como goberna Xesús? Como nos di que facer? É parte da organización celestial de Deus, a miúdo representada nas nosas publicacións como un carro celeste.[B] A Organización das Testemuñas de Xehová é a parte terrestre; polo tanto, a expresión terrenal da soberanía de Deus. Así podemos dicir:

Ao ser obediente e leal á dirección recibida da parte terrestre da organización de Deus, mostras que estás ao paso co carro celeste de Xehová e estás en harmonía co seu espírito santo. (w10 4 / 15 p. 10 par. 12)

Así que se somos obedientes á Organización,ninguén pode causarnos un compromiso e ser temido por un medo covarde. " (Par. 9)
Que amarga ironía mantén esta afirmación. Nunha vida de predicación, cantos de nós xa coñecemos o medo? Algunha autoridade superior foi obrigado a comprometer este compromiso? Ata agora. Agora que sabemos a verdade sobre moitas doutrinas bíblicas, vivimos con medo á exposición e coa dificultade que chegaría se fósemos cortados dos seres queridos e amigos. Cando chegue a proba, seremos como os apóstolos antes dos líderes relixiosos da súa época, que se mantiveron firmes e dixeron: "Debemos obedecer a Deus como gobernante máis que como homes". (Feitos 5: 29)

Persecución imaxinada

 

Como seguidores de Cristo e Testemuñas de Xehová, somos perseguidos en nacións de todo o mundo. (Par. 9)

É importante que nos sintamos especiais; que cremos que só somos perseguidos. Ensínanos que a cristiandade[C] hai moito tempo comprometido, meterme na cama cos gobernantes do mundo. (17: 2Así que non son perseguidos, pero só os verdadeiros cristiáns son: "nós". Isto é importante para o noso sistema de crenzas xa que a persecución é unha marca identificativa do verdadeiro cristianismo, como o mostra o parágrafo citando a Mt. 24: 9. Desafortunadamente para a nosa teoloxía, simplemente non é o caso de que só os JWs sexan perseguidos. (Ver Lista de vixilancia mundial)

Ante tal odioNon obstante, perduramos no labor de predicación do Reino e seguimos mostrándonos santos ante Xehová. Aínda que somos cidadáns honestos, limpos e que respectamos a lei, por que somos tan odiados? (Par. 9)

Que imaxe pinta isto! Non se pode deixar de pensar a masas de testemuñas valentes de Xehová que marchan fronte ao odio e á oposición que tratan de morte, leal sen medo e sen compromiso ao seu Deus. Como Testemuñas, queremos crer que isto sexa certo. Fainos especiais. Por este desexo, ignoramos as duras probas. (2 Peter 3: 5) O feito innegable é que a gran maioría de nós nunca coñeceu ningunha forma de persecución real na nosa vida. Poucas veces se nos cae unha porta na cara, pero iso dificilmente constituiría a persecución á que Xesús está a referirse. Moitas veces escoitamos palabras de ánimo. É certo que ás persoas non lles gusta que as molesten nas súas casas polas nosas frecuentes visitas, pero o mesmo se pode dicir nas reaccións dos pobos ás visitas de Mormón. Non obstante, esta é apenas a manifestación do odio ao que nos referimos no parágrafo 9.
O lector máis esixente pódese atopar evidencia disto no seguinte parágrafo do estudo. Sempre que a persecución se usa como indicación de que somos a única fe, volvemos ao mesmo pozo da persecución nazi sobre os cristiáns unxidos fieis.[D] Estes son certamente brillantes exemplos de integridade para que todos sigamos. Pero todo isto ocorreu hai unha vida. Onde están a proba os exemplos actuais de tal fe? Por que non estamos máis perseguidos agora que ningún outro grupo cristián? De feito, podería argumentarse que somos menos perseguidos. Volvendo ao Lista de vixilancia mundial e comparándoo co último informe mundial do anuario 2015, pódese ver que en moitas das terras onde os cristiáns están perseguidos, non hai testemuñas de Xehová en absoluto.
Nos parágrafos 11 e 12 inténtase equiparar o "sacrificio de eloxios" a que se refire Paulo nos hebreos 13: 15 cos sacrificios por pecado da lei mosaica. Os dous simplemente non se equiparan máis aló de que os dous son chamados "sacrificios". Os sacrificios mencionados no parágrafo 11 foron eliminados polo sacrificio único que Xesús fixo para a nosa redención. O sacrificio de eloxios a que se refire Pablo non ten nada que ver coa redención do pecado. Normalmente usamos esta Escritura para promover a idea do traballo de predicación porta a porta como o único medio polo que gabamos a Deus. Non obstante, raramente nos referimos ao seguinte verso que di:
"Ademais, non esquezas facer o ben e compartir o que tes con outros, porque Deus está satisfeito con tales sacrificios." (He 13: 16)
Como Paulo non fai mención á predicación porta a porta, pero menciona de xeito explícito os sacrificios que implica facer o ben e compartir cos outros, é evidente que a nosa moi orientada aplicación deste verso revela a nosa verdadeira axenda.

Debemos informar do noso tempo?

A pregunta para o parágrafo 13 é, "Por que debemos denunciar a nosa actividade de servizo de campo?" A resposta é, "... solicitóusenos que informe a nosa actividade no ministerio. Entón, que actitude debemos ter fronte a este acordo? O informe que enviamos cada mes está relacionado coa nosa devoción piadosa. (2 Pet. 1: 7) "
Nada en 2 Peter 1: 7 NWT conecta a devoción piadosa co tempo de denuncia. A única conexión que ten con este parágrafo é o uso do termo "devoción piadosa". É improbable que o escritor intente xustificar o uso do termo. Un escenario máis probable é que a man que se lle entregue lle esixe que xustifique unha esixencia organizativa que non ten base na Escritura e que, por experiencia, parece ir contra o espírito dun sacrificio desinteresado de eloxios. Ao escribir unha Escritura non relacionada, pode que o escritor espere que o lector medio só asuma que a Escritura ofrece probas e non se molesta en buscala. En caso afirmativo, é probable que esta hipótese sexa válida. O feito é que a maioría dos XW non buscan as Escrituras de referencia porque simplemente confían no Corpo de Administración para non enganalos.
A palabra en Hebreos 13: a 15 que nos gusta facer "declaración pública" porque nos fai pensar no traballo de predicación porta a porta é homologouse. A concordancia de Strong dá a seguinte breve definición: "Confeso, profeso, recoñezo, eloio".
Non hai nada nas Escrituras que vincule este “sacrificio de eloxios” ao elemento do tempo. Non hai nada que indique que Xehová mide cantos minutos e horas dedicamos a loar como unha medida do valor do sacrificio.
Suposto, os nosos informes de servizo de campo axuda “A organización planea adiante a futura actividade de predicación do reino”. Se isto fose certo ... se este fose o único motivo dos informes, poderían entregarse de forma anónima. Non habería ningún motivo para engadir un nome. A longa experiencia demostrou que hai outras razóns polas que seguimos sendo presionados para converter informes mensuais sobre servizos de campo. De feito, é tan importante este requisito sen escritura que se un non informa o tempo, xa non se considera membro da congregación. Como a adhesión á congregación é un requisito para a salvación, non cubrir un informe de servizo significa que non se pode salvar. (w93 9 / 15 p. 22 par. 4; w85 3 / 1 p. 22 par 21)
Para unha análise máis detallada do requisito de tempo de presentación, consulte "A adhesión ten os seus privilexios".

Os nosos hábitos de estudo e sacrificios do eloxio

Os parágrafos 15 e 16 exhortámonos a non permanecer no leite da palabra senón a empregar un estudo bíblico máis profundo. "Non obstante," comida sólida "é necesaria para promover o crecemento espiritual cara á madurez cristiá." (Par.15)
Baseado en unha análise de todas as Atalaya artigos estudados durante o ano de 2014, o leite da palabra referida en Hebreos 5: 13-6: 2 era case todo o que estabamos alimentados.

Obedecendo a Deus ou ao Home

O parágrafo 18 ábrese con esta verdade: "Para ser santo, debemos pesar atentamente as Escrituras e facer o que Deus nos pide." A frase clave aquí é "que Bo pide de nós ”. Isto volve á exhortación inicial para cumprir sempre as leis e principios de Xehová. Imos aplicar isto ao resto do parágrafo 18.

Teña en conta o que Deus lle dixo entón a Aaron. (Lea o Levítico 10: 8-11) Ese paso significa que non debemos beber nada alcohólico antes de ir a unha reunión cristiá? Pensa nestes puntos: Non estamos baixo a Lei. (Rom. 10: 4) Nalgunhas terras, os nosos compañeiros cren bebidas alcohólicas con moderación nas comidas antes de asistir ás reunións. Na Pascua usáronse catro cuncas de viño. Cando instituíu o Memorial, Xesús fixo que os seus apóstolos bebían viño que representase o seu sangue. (Par. 18)

 
Entón, Deus nos pide que sexamos razoables e compor a nosa propia mente. Está claro que beber un vaso de viño antes do encontro non rompe a lei de Deus. Entón sería errado que impoñamos a nosa conciencia a outra e dixémoslle que non tomara bebidas alcohólicas antes dunha reunión, servizo ou outra actividade espiritual.
Sen embargo, hai 10 anos, esta non era a mensaxe levada por el Atalaya.

Xehová ordenou aos que desempeñaban funcións sacerdotais no tabernáculo: “Non bebas viño nin licor embriagador. . . cando entres na tenda do encontro, para que non morras. " (Levítico 10: 8, 9) Polo tanto, evita beber bebidas alcohólicas xusto antes de asistir ás reunións cristiás, cando participes no ministerio e cando te preocupes por outras responsabilidades espirituais. (w04 12 / 1 p. 21 par. 15 Manter unha vista equilibrada do uso do alcol)

¿Notas que a mesma Escritura de Levítico é citada para apoiar ambas as posicións contrarias?
Dado que vemos todo a través da lente da organización, unha frase como "faga o que Deus nos pide" toma o significado de "seguir a dirección da organización". Se así o entendes, 10 fai anos que Deus dixo non bebemos antes das reunións e agora Deus nos está dando que está ben. Isto ponnos na posición de afirmar que Deus cambiou de opinión. Tal punto de vista é risible e moito peor, irrespectuoso co noso Pai. Xehová.
Algúns poderían argumentar que o 2004 Atalaya limitouse a darnos unha suxestión, deixando a decisión nas nosas mans. Simplemente este non foi o caso. Coñezo persoalmente un caso no que outro ancián foi deixado de lado por outros dous para que o aconsellasen por tomar un vaso de viño coa comida de noite antes dunha reunión. Así que a mensaxe pode ser "faga o que Deus che pide", pero o subtexto é, "sempre que non estea en desacordo co que a organización che di que fagas".
O parágrafo de clausura contén un bo consello. Por desgraza, non fai mención a Xesús. Como aquel a través do cal todo o coñecemento de Deus se pon de manifesto á humanidade, esta é unha grave omisión. Isto simplemente resalta a mensaxe subxacente dos últimos artigos de estudo. Só podemos ser santos obedecendo a Organización e coñecemos a Deus a través da Organización.
__________________________________________________
[A] Nunha nota lateral, isto amosa as situacións absurdas nas que podemos chegar a nós mesmos promovendo tipos creados polo home e anti-tipos. Pode lembrar que a semana pasada dixéronnos que os catro fillos de Aaron representaban ao unxido. Que parte dos unxidos representan agora estes dous fillos profanadores?
[B] A Biblia non introduce o termo nin o concepto de Deus que monta un carro celeste. Esta idea é de orixe pagá. Ver Orixes do carro celeste para máis detalles.
[C] Entre as Testemuñas de Xehová, este termo úsase pexorativamente para referirse a todas as outras denominacións cristiás como parte da "falsa relixión".
[D] A chamada para excluír a un grupo de testemuñas de Xehová que se coñeceu como as outras ovellas só se produciu en 1935. A partir dese momento o pequeno grupo creceu gradualmente ata que agora representa máis do 99% de todas as testemuñas de Xehová segundo a teoloxía JW. Polo tanto, cando comezou esta persecución, todas as testemuñas participaron.