តើយើងចូលរួមក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយអំពីការសង្គ្រោះជីវិតទេ?

ខ្ញុំត្រូវបានលើកឡើងដោយជឿថាយើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយសារអំពីជីវិត។ នេះមិនមែនជាន័យនៃការសង្គ្រោះពីអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់ទេតែក្នុងន័យនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះពីការបំផ្លាញអស់កល្បជានិច្ចនៅអើម៉ាគេដូន។ ការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់យើងប្រៀបធៀបវាទៅនឹងសាររបស់អេសេគាលហើយយើងត្រូវបានគេព្រមានថាដូចជាអេសេសេបើយើងមិនទៅផ្ទះមួយយើងនឹងទទួលរងទោសពីឈាម។

(អេសេគាល 3: 18) ពេលណាខ្ញុំនិយាយទៅកាន់មនុស្សអាក្រក់ថា "អ្នកមុខជាស្លាប់មិនខាន" ប៉ុន្តែអ្នកមិនព្រមានគាត់ទេហើយអ្នកក៏មិនហ៊ាននិយាយដើម្បីដាស់តឿនមនុស្សអាក្រក់អោយងាកចេញពីមាគ៌ាអាក្រក់របស់ខ្លួនដែរដើម្បីអោយគេមានជីវិតរស់។ កំហុសរបស់គាត់ព្រោះគាត់ជាមនុស្សអាក្រក់តែខ្ញុំនឹងសុំឈាមគាត់ពីអ្នកវិញ។

ឥឡូវខ្ញុំសូមបញ្ចូលសេចក្តីបដិសេធតិចតួចនៅទីនេះ៖ ខ្ញុំមិនមែននិយាយថាយើងមិនគួរអធិប្បាយទេ។ យើងស្ថិតនៅក្រោមបញ្ជាពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវរបស់យើងក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូល ឲ្យ មានសិស្ស។ សំណួរគឺថាតើយើងត្រូវបានបញ្ជាឱ្យផ្សព្វផ្សាយអ្វីខ្លះ?
ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកផែនដីដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ។ ទោះយ៉ាងណាសាររបស់យើងគឺជាការព្រមានដល់មនុស្សអាក្រក់ថាពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ជារៀងរហូតប្រសិនបើពួកគេមិនស្តាប់យើង។ សំខាន់យើងត្រូវបានបង្រៀនថាឈាមរបស់មនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដីដែលបានស្លាប់នៅហាម៉ាគេដូននឹងមិនមាននៅក្នុងដៃរបស់យើងទេប្រសិនបើយើងមិនផ្សព្វផ្សាយ។ តើមានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ារាប់ពាន់នាក់បានជឿរឿងនេះយ៉ាងម៉េចនៅក្នុងឆ្នាំទី 60 ដំបូងនៃ 20^th សតវត្សរ៍។ ប៉ុន្តែមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលពួកគេបានផ្សព្វផ្សាយទោះបីពួកគេទទួលយកឬមិនទទួលក៏ដោយក៏បានស្លាប់ទៅ។ មិនមែននៅព្រះហស្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេតែដោយសារបាបដែលបានទទួលជាមត៌ក។ ពួកគេទាំងអស់បានទៅហាដេស។ ផ្នូររួម។ ដូច្នេះយោងទៅតាមការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់យើងអ្នកស្លាប់ទាំងអស់នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញ។ ដូច្នេះគ្មានទោសពៃរ៍អ្វីកើតឡើងទេ។
នេះបាន ធ្វើឲ្យ ខ្ញុំដឹងថាកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងមិនដែលព្រមានមនុស្សអំពីហាម៉ាគេដូនឡើយ។ តើវាអាចយ៉ាងណាទៅនៅពេលដែលសារបានបន្តអស់រយៈពេល ២០០០ ឆ្នាំហើយសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូននៅតែមិនទាន់កើតឡើង។ យើងមិនអាចដឹងថាថ្ងៃណាឬម៉ោងនោះនឹងមកដល់ទេដូច្នេះយើងមិនអាចកែប្រែកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងដើម្បីព្រមានអំពីការបំផ្លាញដែលជិតមកដល់នោះទេ។ សារពិតរបស់យើងមិនបានផ្លាស់ប្តូររាប់សតវត្សរ៍ទេ។ ដូចជានៅជំនាន់របស់ព្រះគ្រីស្ទដូច្នេះឥឡូវនេះ។ នេះគឺជាដំណឹងល្អអំពីព្រះគ្រីស្ទ។ វាគឺអំពីការផ្សះផ្សាជាមួយព្រះ។ វាគឺអំពីការប្រមូលគ្រាប់ពូជដែលប្រជាជាតិនានានឹងប្រទានពរដល់ពួកគេ។ អស់អ្នកដែលតបឆ្លើយនឹងមានឱកាសនៅជាមួយព្រះគ្រីស្ទនៅស្ថានសួគ៌ហើយបម្រើក្នុងការជួសជុលផែនដីមនោរម្យឡើងវិញដែលចូលរួមក្នុងការព្យាបាលប្រជាជាតិនានា។ (ហ្គេ។ ២៦: ៤; កាឡ។ ៣:២៩)
អ្នកដែលមិនស្តាប់មិនចាំបាច់បាត់បង់ទាំងស្រុងទេ។ បើដូច្នោះមែននោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចរស់ឡើងវិញចាប់ពីគ្រានេះរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានទេយ៉ាងហោចណាស់ក៏គ្មាននរណាម្នាក់មកពីពិភពគ្រីស្ទសាសនាដែរ។ សារដែលយើងត្រូវផ្សព្វផ្សាយគួរតែមិនមែនអំពីការរួចផុតពីការបំផ្លាញនៅអើម៉ាគេដូននោះទេតែអំពីការផ្សះផ្សាជាមួយនឹងព្រះវិញ។
ភាពបន្ទាន់នៃការផ្សព្វផ្សាយសារដែលមានគោលបំណងជួយសង្គ្រោះមនុស្សពីការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលជិតមកដល់បានធ្វើឱ្យជីវិតនិងគ្រួសារមានការរំខាន។ វាជាការបំពានសិទ្ធិផងដែរព្រោះវាសន្មតថាយើងដឹងថាការបំផ្លិចបំផ្លាញនោះគឺជិតដល់កំរិតណានៅពេលអង្គហេតុនៃប្រវត្តិសាស្រ្តបានបង្ហាញថាយើងមិនដឹងអ្វីទាំងអស់។ បើអ្នករាប់ពីការបោះពុម្ពផ្សាយទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមដំបូងយើងបានផ្សព្វផ្សាយអំពីការបំផ្លាញដែលជិតមកដល់អស់រយៈពេលជាង ១៣៥ ឆ្នាំហើយ! ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយវាអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀតសម្រាប់គោលលទ្ធិដែលជះឥទ្ធិពលដល់រ័សុលមានដើមកំណើតយ៉ាងហោចណាស់ ៥០ ឆ្នាំមុនពេលគាត់ចាប់ផ្តើមផ្សព្វផ្សាយរបស់គាត់មានន័យថាសារបន្ទាន់នៃការជិតដល់ទីបញ្ចប់បានស្ថិតនៅលើបបូរមាត់របស់គ្រីស្ទបរិស័ទអស់រយៈពេលពីរសតវត្សរ៍។ ជាការពិតណាស់យើងអាចត្រលប់ទៅឆ្ងាយទៀតបើយើងជ្រើសរើសប៉ុន្តែចំណុចត្រូវបានធ្វើ។ ការខ្នះខ្នែងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងការស្គាល់មនុស្សដែលមិនអាចស្គាល់បានបាននាំឱ្យមានការឃ្លាតឆ្ងាយពីសារពិតនៃដំណឹងល្អចាប់តាំងពីពេលខ្លះនៅក្នុងសតវត្សទីមួយ។ វាបានផ្លាស់ប្តូរការផ្តោតអារម្មណ៍របស់អ្នកទាំងនេះ - ខ្ញុំបានរាប់បញ្ចូលមួយរយៈមកហើយដូច្នេះយើងបានផ្សាយដំណឹងល្អដែលផ្លាស់ប្តូរនិងខូចរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ តើមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះក្នុងការធ្វើដូច្នេះ? ពាក្យរបស់ប៉ូលផុសចេញពីគំនិត។

(កាឡាទី 1: 8, 9) ។ ។ ទោះយ៉ាងណាទោះបីយើងឬទេវតាពីលើមេឃត្រូវប្រកាសប្រាប់អ្នកថាជាដំណឹងល្អក្រៅពីដំណឹងល្អដែលយើងបានប្រាប់ដល់អ្នកក៏ដោយចូរ ឲ្យ អ្នកនោះត្រូវបណ្តាសាចុះ។ ⁹ ដូចយើងបាននិយាយរួចមកហើយឥឡូវខ្ញុំសូមនិយាយម្ដងទៀតថាអ្នកណាដែលប្រកាសប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថាជាដំណឹងល្អមួយលើសពីអ្វីដែលអ្នកបានទទួលចូរ ឲ្យ អ្នកនោះត្រូវបណ្ដាសាទៅចុះ។

វានៅតែមានពេលវេលាដើម្បីធ្វើឱ្យបានត្រឹមត្រូវប្រសិនបើយើងមានភាពក្លាហានដើម្បីធ្វើដូច្នេះ។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។

អ្នកអាចចូលចិត្តផងដែរ:

ឈ្មោះពិតរបស់យើង

ដើមកំណើតនិងធម្មជាតិនៃគោលលទ្ធិនៃព្រះភ័ក្ត្ររបស់ព្រះគ្រិស្ដជាវត្តមានដែលមើលមិនឃើញ

តើអ្នកជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នកណា?