របាយការណ៍ក្រហមហាយរីងចាំបាច់

អ្នកអត្ថាធិប្បាយម្នាក់របស់យើងបានការពារជំហររបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទាក់ទងនឹងការធ្វើរបាយការណ៍ចាំបាច់អំពីករណីរំលោភបំពានលើកុមារ។ ចៃដន្យមិត្តល្អរបស់ខ្ញុំបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវការការពារដូចគ្នា។ ខ្ញុំជឿថាវាឆ្លុះបញ្ចាំងពីជំនឿស្តង់ដារក្នុងចំណោមស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាហេតុដូច្នេះហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាត្រូវការច្រើនជាងការឆ្លើយតបនៅកម្រិតយោបល់។
នេះគឺជាអំណះអំណាងសម្រាប់មេធាវីការពារក្តី។

គណៈកម្មការរាជបានបង្ហាញថាវ៉េតធីបានផលិតសម្ភារៈអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយដើម្បីអប់រំប្រជាជនអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការរំលោភបំពានលើកុមារ។ គោលការណ៍ JW គឺត្រូវធ្វើអ្វីៗទៅតាមអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានចែង។ សម្រាប់ពួកគេព្រះគម្ពីរគឺខ្ពស់ជាងច្បាប់នៃទឹកដីប៉ុន្តែពួកគេធ្វើតាមកន្លែងដែលច្បាប់មិនផ្ទុយឬផ្ទុយនឹងការណែនាំក្នុងព្រះគម្ពីរ។

ច្បាប់ដែលមានសាក្សីពីរគឺសម្រាប់តែសកម្មភាពសហគមន៍មិនមែនសម្រាប់ចាត់វិធានការតាមច្បាប់ទេ។ វាអាស្រ័យលើឪពុកម្តាយឬអាណាព្យាបាលដើម្បីចាត់វិធានការតាមច្បាប់។ វាហាក់ដូចជាឪពុកម្តាយជាច្រើនមិនចង់រាយការណ៍អំពីបញ្ហាបែបនេះទៅអាជ្ញាធរទេព្រោះពួកគេមិនចង់ធ្វើឱ្យមានបញ្ហា។ រឿងមួយដែលគណៈកម្មាធិការភូមិន្ទបានអត្ថាធិប្បាយគឺអូស្ត្រាលីមិនមានច្បាប់ឯកសណ្ឋានអំពីការរាយការណ៍អំពីបញ្ហាបែបនេះទេ។ JWs នៅក្នុងរដ្ឋដែលជាកន្លែងចាំបាច់ត្រូវរាយការណ៍ពីវាទោះបីឪពុកម្តាយមិនចង់ធ្វើក៏ដោយ។

វាមិនមែនជាបញ្ហាធំទេដែលក្រដាសបានធ្វើ។

ខ្ញុំមិនចង់បកស្រាយអ្នកអត្ថាធិប្បាយទេប៉ុន្តែមានតែអំណះអំណាងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។
អង្គការនេះបានលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយការពិតដែលថានៅកន្លែងដែលមានរបាយការណ៍ចាំបាច់ពួកគេធ្វើតាម។ នេះគឺជាសត្វក្រហម។ ផលប៉ះពាល់គឺថាប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលមិនមានអារម្មណ៍ថាការរាយការណ៍រាល់ករណីរំលោភបំពានលើកុមារគឺមានសារៈសំខាន់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្កើតជាកាតព្វកិច្ចនោះវាអយុត្តិធម៌ក្នុងការចុះមករកយើងចំពោះការមិនបានរាយការណ៍។ អ្វីដែលចេញនៅក្នុងសវនាការគណៈកម្មាការ Royal Australian គឺថារដ្ឋខ្លះមានរបាយការណ៍ចាំបាច់និងលុបចោលវិញ។ មូលហេតុគឺដោយធ្វើឱ្យវាមានលក្ខណៈចាំបាច់មនុស្សបានរាយការណ៍អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដោយសារការភ័យខ្លាចនៃការដាក់ទណ្ឌកម្ម។ បន្ទាប់មកអាជ្ញាធរត្រូវបានជន់ជោរជាមួយនឹងបណ្តឹងតូចតាចនិងចំណាយពេលវេលាជាច្រើនដើម្បីតាមដានពួកគេដែលពួកគេខ្លាចថាករណីស្របច្បាប់នឹងរអិលធ្លាក់។ ពួកគេសង្ឃឹមថាតាមរយៈការធ្វើឡើងវិញនូវច្បាប់ស្តីពីរបាយការណ៍ចាំបាច់ប្រជាជននឹងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនិងរាយការណ៍អំពីករណីស្របច្បាប់។ សាក្សីទំនងជាមិនរំពឹងថាមនុស្សក្នុងលោកីយ៍ធ្វើអ្វីៗដែលត្រឹមត្រូវនោះទេប៉ុន្តែហេតុអ្វីយើងមិនធ្វើអ្វីដែលអាជ្ញាធររំពឹងទុកដោយសារយើងប្រកាន់ខ្លួនឱ្យមានស្តង់ដារខ្ពស់?
មាន ២ យ៉ាងដែលយើងមើលរំលងក្នុងការការពារខ្លួនរបស់យើងពីស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរនេះ។ ទីមួយគឺថាទោះបីមានច្បាប់រាយការណ៍ចាំបាច់ក៏ដោយវាអនុវត្តតែចំពោះការចោទប្រកាន់ពីការរំលោភបំពានលើកុមារ។ នោះហើយ ការចោទប្រកាន់ មិនមាន ឧក្រិដ្ឋកម្ម។  លោកស្ទីវិតមេធាវីសម្រាប់គណៈកម្មការនេះបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាការរាយការណ៍អំពីបទឧក្រិដ្ឋជាកាតព្វកិច្ច។ កន្លែងដែលមានភ័ស្តុតាងច្បាស់លាស់នៃការរំលោភបំពានលើកុមារ - នៅពេលដែលអាចអនុវត្តវិធាន ២ សាក្សី - យើងមានឧក្រិដ្ឋកម្មហើយឧក្រិដ្ឋកម្មទាំងអស់ត្រូវបានរាយការណ៍។ ទោះបីជាក្នុងករណីដែលបទឧក្រិដ្ឋបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងច្បាស់ក៏ដោយយើងនៅតែមិនបានរាយការណ៍អំពីរឿងនេះ។ យើងបានបរាជ័យក្នុងការរាយការណ៍អំពីករណី 1000! តើមានអ្វីអាចការពារបានសម្រាប់រឿងនោះ?
2 នេះ^nd ចំណុចនោះគឺថារដ្ឋាភិបាលមិនគួរត្រូវធ្វើរបាយការណ៍នៃការចោទប្រកាន់អំពីបទឧក្រិដ្ឋធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះទេ។ សតិសម្បជញ្ញៈរបស់ពលរដ្ឋដែលគោរពច្បាប់គួរជំរុញគាត់ឱ្យរាយការណ៍ទៅអាជ្ញាធរជាន់ខ្ពស់នូវរាល់បទឧក្រិដ្ឋធ្ងន់ធ្ងរជាពិសេសឧក្រិដ្ឋកម្មដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ប្រជាពលរដ្ឋនិងប្រជាជន។ ប្រសិនបើអង្គការពិតជាមានឆន្ទៈក្នុងការឈរលើការអះអាងថាយើងធ្វើអ្វីៗស្របតាមអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាយើងមិនគោរពតាមព្រះគម្ពីរទាក់ទងនឹងការបង្ហាញការចុះចូលចំពោះអាជ្ញាធរជាន់ខ្ពស់ដោយព្យាយាមដោះស្រាយរឿងក្តីព្រហ្មទណ្ឌដោយខ្លួនឯង។ (រ៉ូម ១៣: ១-៧)
ហេតុអ្វីយើងដោះស្រាយជាមួយឧក្រិដ្ឋកម្មនេះខុសពីយើង? ហេតុអ្វីយើងនិយាយថាវាគ្រាន់តែជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ក្រុមគ្រួសារ?
ឧបមាថាបងស្រីម្នាក់បានចេញមុខហើយបានរាយការណ៍ទៅពួកអែលឌើរថានាងបានឃើញអែលឌើរម្នាក់ទុកជង្រុកដោយមានឈាមលើសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់។ បន្ទាប់មកនាងបានចូលទៅក្នុងជង្រុកហើយបានរកឃើញសាកសពស្ត្រីដែលត្រូវគេសម្លាប់។ តើពួកអែលឌើរនឹងទៅជួបបងប្រុសមុនឬពួកគេនឹងទៅជួបប៉ូលីសដោយផ្ទាល់? ផ្អែកលើវិធីដែលយើងដោះស្រាយករណីរំលោភបំពានលើកុមារពួកគេនឹងទៅរកបងប្រុស។ ចូរយើងនិយាយថាបងប្រុសបដិសេធសូម្បីតែនៅទីនោះ។ ឥឡូវពួកអ្នកចាស់ទុំកំពុងធ្វើជាសាក្សីតែមួយ។ ផ្អែកលើវិធីដែលយើងដោះស្រាយករណីរំលោភបំពានលើកុមារបងប្រុសនឹងបន្តធ្វើជាអ្នកចាស់ទុំហើយយើងនឹងជូនដំណឹងដល់បងស្រីថានាងមានសិទ្ធិទៅប៉ូលីស។ ប្រសិនបើនាងមិនធ្វើដូច្នេះគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងទេលើកលែងតែមាននរណាម្នាក់ជំពប់ដួលលើសាកសព។ ជាការពិតណាស់នៅពេលនេះបងប្រុសនឹងបានលាក់សាកសពនិងសម្អាតកន្លែងឧក្រិដ្ឋកម្ម។
ប្រសិនបើអ្នកជំនួស“ ស្ត្រីដែលត្រូវគេសម្លាប់” ជាមួយនឹង“ ការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ” អ្នកនឹងមានសេណារីយ៉ូត្រឹមត្រូវមួយនៃអ្វីដែលយើងបានធ្វើមិនត្រឹមតែនៅក្នុងប្រទេសអូស្ត្រាលីប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែនៅជុំវិញពិភពលោករាប់ពាន់ដង។
ចុះយ៉ាងណាបើឃាតកដែលយើងទើបតែដោះសារក្លាយជាឃាតករស៊ែរហើយសម្លាប់ម្តងទៀត? តើអ្នកណាទទួលខុសត្រូវចំពោះការជាប់ទោសចំពោះឃាតកម្មទាំងអស់ដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តតាំងពីពេលនោះមក? ព្រះបានប្រាប់អេសេគាលថាបើគាត់មិនព្រមានមនុស្សអាក្រក់ទេមនុស្សអាក្រក់នៅតែស្លាប់តែព្រះយេហូវ៉ានឹង ឲ្យ អេស៊ីបទទួលខុសត្រូវចំពោះការបង្ហូរឈាមរបស់ពួកគេ។ និយាយម៉្យាងវិញទៀតចំពោះការខកខានមិនបានរាយការណ៍គាត់នឹងទទួលទោសពីបទឈាម។ (អេសេគាល ៣: ១៧-២១) តើគោលការណ៍នេះនឹងមិនអនុវត្តទេក្នុងករណីដែលមិនបានរាយការណ៍ពីឃាតករស៊ែរ? ពិតប្រាកដ​ណាស់! តើគោលការណ៍នេះនឹងមិនអនុវត្តដែរឬទេក្នុងករណីខកខានមិនបានរាយការណ៍ពីអ្នករំលោភបំពានកុមារ? ឃាតករស៊េរីនិងអ្នករំលោភបំពានលើកុមារមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលគ្នាដែលពួកគេទាំងពីរជាជនល្មើសដែលមានការបង្ខំម្តងហើយម្តងទៀត។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកសម្លាប់សៀរៀលគឺកម្រណាស់ខណៈដែលអ្នករំលោភបំពានលើកុមារគឺជារឿងធម្មតា។
យើងព្យាយាមលះបង់ទំនួលខុសត្រូវខ្លួនយើងដោយអះអាងថាយើងកំពុងធ្វើតាមព្រះគម្ពីរ។ តើបទគម្ពីរណាខ្លះដែលប្រាប់យើងថាយើងមិនមានកាតព្វកិច្ចការពារអ្នកនៅក្នុងក្រុមជំនុំនិងអ្នកនៅក្នុងសហគមន៍ប្រឆាំងនឹងការគំរាមកំហែងធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាពនិងសុខុមាលភាពរបស់ពួកគេទេ? តើនេះមិនមែនជាហេតុផលមួយដែលយើងទាមទារសិទ្ធិអំណាចក្នុងការគោះទ្វារប្រជាជនម្តងហើយម្តងទៀតទេឬ? យើងធ្វើវាដោយក្តីស្រឡាញ់ដើម្បីព្រមានពួកគេពីអ្វីមួយដែលមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងប្រសិនបើពួកគេមិនអើពើនឹងវា។ នោះគឺជាការអះអាងរបស់យើង! តាមរយៈការធ្វើបែបនេះយើងជឿជាក់ថាយើងកំពុងធ្វើខ្លួនអោយរួចផុតពីការបង្ហូរឈាមដោយយកគំរូតាមអេស។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលការគំរាមកំហែងកាន់តែជិតមកដល់យើងអះអាងថាយើងមិនចាំបាច់រាយការណ៍ទេលើកលែងតែមានការបញ្ជាឱ្យធ្វើ។ ការពិតគឺថាយើងត្រូវបានបញ្ជាឱ្យធ្វើដូច្នេះដោយអ្នកមានអំណាចខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងសកលលោក។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងមូលរបស់លោកម៉ូសេពឹងផ្អែកលើគោលការណ៍ចំនួន ២ គឺត្រូវស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់អោយលើសអ្វីៗទាំងអស់និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើអ្នកមានកូនអ្នកនឹងមិនចង់ដឹងអំពីការគំរាមកំហែងដែលអាចកើតមានចំពោះសុខុមាលភាពរបស់ពួកគេទេ? តើអ្នកគិតថាអ្នកជិតខាងម្នាក់ដែលដឹងពីការគំរាមកំហែងបែបនេះហើយមិនបានព្រមានអ្នកកំពុងបង្ហាញថាអ្នកស្រឡាញ់ទេ? ប្រសិនបើកូន ៗ របស់អ្នកត្រូវបានគេរំលោភជាបន្តបន្ទាប់ហើយអ្នកបានដឹងថាអ្នកជិតខាងរបស់អ្នកដឹងពីការគំរាមកំហែងហើយមិនបានព្រមានអ្នកតើអ្នកនឹងមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះគាត់ទេឬ?
នៅក្នុងឧទាហរណ៍របស់យើងនៃសាក្សីតែមួយចំពោះអំពើឃាតកម្មមានភ័ស្តុតាងកោសល្យវិច្ច័យដែលប៉ូលីសអាចប្រើដើម្បីមានសក្តានុពលក្នុងការបង្កើតពិរុទ្ធភាពឬភាពគ្មានទោសពៃរ៍របស់បងប្រុសដែលត្រូវបានគេធ្វើជាសាក្សីចាកចេញពីកន្លែងនៃឧក្រិដ្ឋកម្ម។ យើងប្រាកដជាទូរស័ព្ទទៅប៉ូលីសក្នុងករណីបែបនេះដោយដឹងថាពួកគេមានមធ្យោបាយដែលយើងខ្វះដើម្បីបង្កើតអង្គហេតុ។ ក្នុងករណីរំលោភបំពានលើកុមារ។ ថាយើងខកខានមិនបានប្រើប្រាស់ឧបករណ៍នេះបង្ហាញថាយើងពិតជាមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្នកដទៃហើយយើងក៏មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងការញែកព្រះនាមរបស់ព្រះ ឲ្យ បរិសុទ្ធដែរ។ យើងមិនអាច ធ្វើឲ្យ នាមរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធដោយមិនស្ដាប់បង្គាប់លោកឡើយ។ យើងគ្រាន់តែចាប់អារម្មណ៍ការពារកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់អង្គការប៉ុណ្ណោះ។
ដោយខកខានមិនបានចាត់ទុកច្បាប់របស់ព្រះជាអាទិភាពយើងបានបន្ទោសខ្លួនឯងហើយដោយសារយើងសន្មតថាតំណាងឱ្យគាត់ហើយដាក់ឈ្មោះរបស់គាត់យើងនាំឱ្យមានការតិះដៀលគាត់។ វានឹងមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។