គ្របដណ្តប់ជំពូក 5 កថាខណ្ឌ 10-17 នៃ។ ការគ្រប់គ្រងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។

 

ពីកថាខណ្ឌ 10៖

“ ជាច្រើនទសវត្សរ៍មុនពេល 1914, ពួកគ្រីស្ទានពិតបានយល់រួចហើយថាអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងគ្រប់គ្រងជាមួយគាត់នៅស្ថានសួគ៌។ និស្សិតគម្ពីរទាំងនោះឃើញថាចំនួននោះគឺពិតប្រាកដហើយថាវាបានចាប់ផ្ដើមមាននៅសតវត្សរ៍ទី ១ គ។ ស .។

មែនហើយពួកគេខុស។

ប្រាកដណាស់ប្រសិនបើវាមិនអីទេសម្រាប់អ្នកផ្សាយដើម្បីធ្វើការអះអាងដោយគ្មានការសង្ស័យនោះវាមិនអីទេដែលយើងធ្វើដូចគ្នា។ ដែលត្រូវបានគេនិយាយថាយើងនឹងព្យាយាមធ្វើឱ្យមានប្រសិទ្ធិភាពរបស់យើង។

វិវរណៈ ១: ១ ចែងថាវិវរណៈដល់ចនត្រូវបានបង្ហាញជាសញ្ញាសំគាល់ឬនិមិត្តសញ្ញា។ ដូច្នេះនៅពេលមានការសង្ស័យហេតុអ្វីបានជាសន្មតថាជាលេខព្យញ្ជនៈ? វិវរណៈ ៧: ៤-៨ និយាយពី ១២.០០០ នាក់ដែលបានមកពីកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីស្រាអែលទាំងដប់ពីរ។ ខ ៨ និយាយពីកុលសម្ព័ន្ធយ៉ូសែប។ ដោយសារគ្មានកុលសម្ព័ន្ធយ៉ូសែបទេនេះត្រូវតែជាឧទាហរណ៍មួយនៃសញ្ញាសម្គាល់ឬនិមិត្តសញ្ញាដែលតំណាងឱ្យអ្វីផ្សេងទៀត។ នៅដំណាក់កាលនេះវាមិនចាំបាច់ឱ្យយើងយល់ពីអ្វីដែលត្រូវបានតំណាងនោះទេប៉ុន្តែគ្រាន់តែថានិមិត្តសញ្ញាមួយត្រូវបានប្រើជាជាងអ្វីដែលព្យញ្ជនៈ។ ដោយផ្អែកលើហេតុផលនេះយើងត្រូវបានគេប្រាប់ថាចំនួនដែលបានផ្សាភ្ជាប់ពីកុលសម្ព័ន្ធនីមួយៗគឺមានចំនួន ១២,០០០ នាក់។ តើមនុស្សម្នាក់អាចបោះត្រាមនុស្សចំនួន ១២,០០០ នាក់ពីកុលសម្ព័ន្ធជានិមិត្តរូបបានទេ? តើមានហេតុផលដើម្បីជឿថារឿងរ៉ាវតាមព្យញ្ជនៈត្រូវបានលាយបញ្ចូលគ្នានៅទីនេះជាមួយវត្ថុនិមិត្តទេ? តើយើងត្រូវសន្មតថាកុលសម្ព័ន្ធទាំង ១២ នេះតំណាងអោយចំនួនមនុស្សដូចគ្នាដែលត្រូវបានគេរកឃើញថាមានភាពសក្ដិសមមកពីកុលសម្ព័ន្ធនីមួយៗដែរឬទេ? នោះហាក់ដូចជាប្រឆាំងទាំងច្បាប់ប្រូបាប៊ីលីតេនិងធម្មជាតិនៃឆន្ទៈសេរី។

សៀវភៅ Insight ចែងថា៖ ដូច្នេះដប់ពីរនាក់ហាក់ដូចជាតំណាងឱ្យការរៀបចំពេញលេញដែលមានតុល្យភាពនិងការបង្កើតដោយព្រះ។ (វា -2 ទំ។ 513)

ចាប់តាំងពីលេខ ១២ និងគុណនឹងលេខត្រូវបានប្រើ“ ដើម្បីតំណាងឱ្យការរៀបចំពេញលេញដែលមានតុល្យភាពនិងការបង្កើតដោយព្រះ” ដែលពិតជាអ្វីដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងវិវរណៈ ៧: ៤-៨ តើពួកគេស្មានខុសគ្នានៅពេលនិយាយដល់ចំនួន ១៤៤.០០០? តើវាហាក់ដូចជាមានភាពប្រាកដប្រជាដែលថាកុលសម្ព័ន្ធនិមិត្តសញ្ញា ១២ X ១២០០០ ដែលបានបោះត្រាជានិមិត្តសញ្ញា = ១៤៤.០០០ នាក់ដែលបានបោះត្រាត្រឹមត្រូវ?

ពីកថាខណ្ឌ 11៖

ប៉ុន្ដែតើសមាជិកនៃកូនក្រមុំរបស់គ្រិស្ដបានត្រូវតែងតាំង ឲ្យ ធ្វើអ្វីពេលពួកគេនៅលើផែនដីនៅឡើយ? ពួកគេឃើញថាព្រះយេស៊ូបានសង្កត់ធ្ងន់លើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយហើយបានទាក់ទងនឹងរដូវច្រូតកាត់។។ (ម៉ាធី។ 9: 37; ចនទី 4: 35) ដូចដែលយើងបានកត់សម្គាល់នៅក្នុងជំពូកទី 2 ក្នុងរយៈពេលមួយដែលពួកគេបានកាន់កាប់ថារយៈពេលនៃការប្រមូលផលនឹងមានរយៈពេល 40 ឆ្នាំដែលជាកម្រិតខ្ពស់បំផុតជាមួយនឹងការប្រមូលអ្នកចាក់ប្រេងតាំងទៅស្ថានសួគ៌។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយដោយសារតែការងារនេះបានបន្តបន្ទាប់ពី 40 ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅហើយការបំភ្លឺបន្ថែមគឺចាំបាច់។ ឥឡូវនេះយើងដឹងថារដូវច្រូតកាត់ដែលជារដូវសំរាប់បំបែកស្រូវសាលីពីស្រងែគ្រិស្ដសាសនិកស្មោះត្រង់ដែលបានត្រូវរើសតាំងពីគ្រិស្ដសាសនិកក្លែងក្លាយបានចាប់ផ្ដើមនៅ 1914 ។ ពេលវេលាបានត្រូវផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើការប្រមូលក្រុមសួគ៌ដែលនៅសេសសល់!”

អ្នកនិពន្ធបានសារភាពថាយើងខុសអំពីការប្រមូលផលដែលចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ ១៨៧៤ និងបញ្ចប់នៅឆ្នាំ ១៩១៤ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះគាត់បាននិយាយថាយើងដឹងថាមិនស្គាល់ប៉ុន្តែមិនស្គាល់ទេប៉ុន្តែការប្រមូលផលបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយបន្តរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ តើចំណេះដឹងត្រឹមត្រូវនេះមកពីណា? សន្មតមកពីបទគម្ពីរពីរដែលអមនឹងការអះអាងនេះ។

«បន្ទាប់មកទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់សិស្សរបស់ព្រះអង្គថា៖ «មែនហើយចំរូតធំណាស់តែមានកម្មករតិចទេ»។ (Mt 9: 37)

អ្នករាល់គ្នាតែងនិយាយថា "បួនខែទៀតដល់រដូវចំរូត" ។ មើល! ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នកថា: ចូរងើយភ្នែកមើលវាលស្រែដែលមានពណ៌សសំរាប់ច្រូតកាត់។ រួចទៅហើយ” (Joh 4: 35)

ព្រះយេស៊ូមិនមានបន្ទូលថាការច្រូតកាត់ទេ នឹងត្រូវបាន អស្ចារ្យ គាត់និយាយក្នុងភាពតានតឹងបច្ចុប្បន្ន។ ក្នុងស្ថានភាពតានតឹងសព្វថ្ងៃនេះលោកបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់លោក ឲ្យ មើលវាលស្រែដែលនៅសម័យរបស់លោកគឺ“ សសំរាប់ការច្រូតកាត់” ។ តើកីឡាកាយសម្ព័ន្ធផ្លូវចិត្តអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវចូលរួមដើម្បីបង្កើត“ គឺ” ដែលសំដៅទៅលើលក្ខខណ្ឌ ១៩ សតវត្សខាងមុខ? ពេលខ្លះវាហាក់ដូចជាបច្ចេកទេសដែលអ្នកបោះពុម្ពប្រើដើម្បីស្វែងរក“ អត្ថបទភ័ស្តុតាង” គឺធ្វើការស្វែងរកពាក្យឬឃ្លាសំខាន់ៗដូចជា“ ការប្រមូលផល” ហើយបន្ទាប់មកគ្រាន់តែភ្ជាប់លទ្ធផលទាំងនោះទៅក្នុងអត្ថបទហើយសង្ឃឹមថាគ្មាននរណាម្នាក់អាចរកឃើញបានឡើយ។ សូមកត់សម្គាល់ថាបទគម្ពីរគ្រាន់តែមិនដំណើរការសម្រាប់ចំណុចដែលកំពុងត្រូវបានធ្វើឡើង។

ពីកថាខណ្ឌ 12៖

«ចាប់ពីស៊ី។ ខ។ ស។ ច។ តទៅគ្រិស្ដបានដឹកនាំខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណាដើម្បីបញ្ជាក់កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ គាត់បានធ្វើកិច្ចការនោះនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ។ (ម៉ាធី។ 1919: 28, 19)”

យោងទៅតាមនេះការចាត់ចែងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយត្រូវបានធ្វើឡើងនៅសតវត្សទីមួយប៉ុន្តែវាមិនត្រូវបានធ្វើឡើងចំពោះខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណានោះទេពីព្រោះការយល់ដឹងចុងក្រោយរបស់យើងគឺថាមិនមានខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណារហូតដល់ 1919 ។ ដូច្នេះកម្មវិធីផ្តល់ចំណីអាហារដែលមេបានដាក់មុនពេលចាកចេញគឺមិនមានបំណងទ្រទ្រង់ផ្ទះរបស់គាត់ទេបន្ទាប់ពីគាត់បានចាកចេញនៅ 33 គ។ ស។ ហើយក៏មិនមែនជាការផ្តល់ចំណីអាហារដែលត្រូវការនៅក្នុងសតវត្សអន្តរកម្មដែរ។ មានតែនៅក្នុង 20 ប៉ុណ្ណោះ។th សតវត្សគឺជាផ្ទះសំណាក់ដែលត្រូវការសំវិធានការខាងវិញ្ញាណ។

ភ្លេចអំពីការពិតដែលថាគ្មានភស្តុតាងសម្រាប់ការយល់ដឹងថ្មីនេះទេ។ សួរខ្លួនឯងថាតើវាជាឡូជីខលពីចម្ងាយទេ?

កថាខណ្ឌ 14 និង 15 ។

កថាខណ្ឌទាំងនេះនិយាយអំពីការយល់ខុសដែលថា“ គ្រីស្ទបរិស័ទពិត” មានមុននិងអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូងនៃការកាន់កាប់តំណែងរបស់លោករ៉ូធើហ្វឺតក្នុងនាមជាប្រធានាធិបតី។ ពួកគេជឿលើក្តីសង្ឃឹមបួនគឺពីរសម្រាប់ស្ថានសួគ៌និងពីរសម្រាប់ផែនដី។ ជាការពិតការយល់ខុសទាំងនេះគឺជាលទ្ធផលនៃការស្មានរបស់មនុស្សនិងការបកស្រាយរបស់មនុស្សទាក់ទងនឹងការបង្កើតឡើងដោយភាពមិនពិត។ តើអ្វីទៅជាភាពរញ៉េរញ៉ៃដែលយើងទទួលបានដោយខ្លួនយើងនៅពេលយើងដាក់ប្រាជ្ញារបស់មនុស្សនិងការរំពឹងទុកពីបទគម្ពីរដែលផ្ទុយពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។

តើមានអ្វីផ្លាស់ប្តូរនៅទសវត្ស ២០ និង ៣០ ទេ? តើយើងបានរៀនមេរៀនរបស់យើងទេ? តើការប្រើប្រាស់ភាពមិនសមហេតុផលដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោលត្រូវបានបោះបង់ចោលទេ? តើការយល់ដឹងថ្មីទាក់ទងនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមលើដំណើររស់ឡើងវិញពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីដែលបានចែងនៅក្នុងបទគម្ពីរទេ?

ឥឡូវនេះយើងត្រូវបានបង្រៀនថាប្រភេទនិងភាពផ្ទុយដែលមិនត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងបទគម្ពីរគឺខុសហើយហួសពីអ្វីដែលបានសរសេរ។ ពួកគេមិនគួរបង្កើតគ្រឹះនៃគោលលទ្ធិទេ។ (សូមមើល ទៅហួសពីអ្វីដែលបានសរសេរ។។ ) ដោយយល់ឃើញថានេះយើងរំពឹងថាស្មរបន្ទាល់រ៉ូឌឺតហ្វតនៅអាយុ ៣០ ឆ្នាំបានមកដល់ការយល់ដឹងពិតអំពីសេចក្តីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញ - ការយល់ដឹងដែលយើងបន្តធ្វើនៅថ្ងៃនេះ - ដោយមិនផ្អែកលើប្រភេទនិងការសំរេចចិត្តនិងការរំពឹងទុកព្រៃទេប៉ុន្តែផ្អែកលើបទគម្ពីរជាក់ស្តែង។ ភស្តុតាង? អានបន្ត។

កថាខណ្ឌ 16 ។

Alas វាហាក់ដូចជាគណៈអភិបាលសុខចិត្តមិនអើពើនឹងសេចក្តីណែនាំរបស់ខ្លួនក្នុងការបដិសេធភាពមិនពិតនៃមនុស្សនៅពេលនិយាយអំពីការបង្រៀនដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់បំផុតរបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះពួកគេអះអាងថាការយល់ដឹងថ្មីដែលបានបើកបង្ហាញចាប់ពីឆ្នាំ ១៩២៣ តទៅគឺ«ពន្លឺភ្លឺចិញ្ចាច»ដែលបានបើកសម្ដែងដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទតាមរយៈវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។

តើសកម្មពលបរិសុទ្ធដឹកនាំអ្នកកាន់តាមគ្រិស្ដយ៉ាងដូចម្ដេចដើម្បី ឲ្យ យើងដឹងថាយើងស្រឡាញ់នៅសព្វថ្ងៃនេះ? វាបានកើតឡើងជាលំដាប់តាមរយៈពន្លឺនៃពន្លឺខាងវិញ្ញាណ។ នៅដើមឆ្នាំ 1923 ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ក្រុមមួយដែលមិនមានសេចក្ដីប្រាថ្នានៅស្ថានសួគ៌ដែលនឹងរស់នៅលើផែនដីក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់គ្រិស្ដ។ នៅស។ ស។ យ។ ប។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានពិភាក្សាជាមួយយ៉ូណាដាប់ (យេហូណាដាប) ដែលបានភ្ជាប់ខ្លួនគាត់ជាមួយនឹងស្ដេចជ្វីវអ៊ីស្រាអែលដែលបានត្រូវរើសតាំងរបស់ព្រះដើម្បីគាំទ្រគាត់ក្នុងសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងការគោរពបូជាមិនពិត។ (1932 គី។ 2: 10-15) អត្ថបទបាននិយាយថាមានមនុស្សមួយក្រុមនៅសម័យទំនើបដែលដូចលោកយ៉ូណាដាប់ដោយបន្ថែមថាព្រះយេហូវ៉ានឹងយកវណ្ណៈនេះ«ឆ្លងកាត់សង្គ្រាមហាម៉ាគេដូន»ដើម្បីរស់នៅលើផែនដីនេះ។ - ស្មើ។ 16 ។

ដូច្នេះវណ្ណៈចូណាដាប់ដែលមិនសមហេតុផលដែលបានតំរៀបជាក្រុមគ្រីស្ទានដែលមិនមែនជាអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលមិនមែនជាកូនរបស់ព្រះគឺជា«ពន្លឺនៃពន្លឺខាងវិញ្ញាណ»ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ? តាមមើលទៅព្រះយេស៊ូក៏បានបំភ្លឺអំពីពន្លឺដែលទីក្រុងភៀសខ្លួនទាំងប្រាំមួយបានកំណត់ជាមុនអំពីការសង្គ្រោះរបស់ពួកគ្រីស្ទានថ្នាក់ទីពីរដែលហៅថាចៀមផ្សេងទៀត។ ហើយភស្ដុតាងនៃរឿងនេះគឺថាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិយាយដូច្នោះ។

ដូច្នេះយើងត្រូវតែបដិសេធការសំរេចចិត្តដែលមិនមាននៅក្នុងបទគម្ពីរលើកលែងតែគេប្រាប់មិនអោយធ្វើ។ សរុបសេចក្ដីមកវាជាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមមិនមែនព្រះគម្ពីរទេដែលប្រាប់យើងពីអ្វីដែលពិតនិងអ្វីដែលមិនពិត។ 

កថាខណ្ឌ 17 និងប្រអប់“ សញ្ញាល្អនៃការធូរស្បើយ”

ដោយសារគ្មានភស្ដុតាងពីបទគម្ពីរដើម្បីគាំទ្រការបង្រៀននេះគណៈអភិបាលត្រូវតែព្យាយាមរកភស្តុតាងដោយប្រើមធ្យោបាយផ្សេងទៀត។ យុទ្ធសាស្រ្តមួយក្នុងចំណោមវិធីសាស្រ្តដែលពួកគេចូលចិត្តជាងគេគឺការនិយាយរឿងខ្លី។ ក្នុងករណីនេះទស្សនិកជនរីករាយទទួលយកការនិយាយរបស់រ៉ូធើហ្វឺតដូច្នេះអ្វីដែលគាត់និយាយត្រូវតែជាការពិត។ ប្រសិនបើចំនួនមនុស្សដែលទទួលយកការបង្រៀនគឺជាភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាវាពិតជាត្រឹមត្រូវមែននោះយើងទាំងអស់គ្នាគួរជឿលើព្រះត្រីឯកឬប្រហែលជាការវិវត្តន៍ឬទាំងពីរ។

ខ្ញុំមានមិត្តល្អម្នាក់ដែលជាធម្មតាមិនដែលទទួលយកភ័ស្តុតាងខ្លីៗទេប៉ុន្តែគាត់និយាយ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំពីជីដូនរបស់គាត់ដែលជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនេះដែលបានធូរស្បើយពីការត្រូវបានគេប្រាប់ថានាងមិនមានក្តីសង្ឃឹមនៅស្ថានសួគ៌ទេ។ នេះសម្រាប់គាត់បង្កើតភស្តុតាង។

ហេតុផលខ្ញុំជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំថាមានភាពធន់ទ្រាំខ្លាំងណាស់ចំពោះក្តីសង្ឃឹមតែមួយសំរាប់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺថាភាគច្រើនមិនចង់។ ពួកគេចង់រស់ជារៀងរហូតជាមនុស្សឥតខ្ចោះ។ តើអ្នកណានឹងមិនចង់បាននោះ? ប៉ុន្តែនៅពេលដែលផ្តល់ឱកាសនៅឯ“ ការរស់ឡើងវិញប្រសើរជាង” សម្រាប់ពួកគេគឺ“ អរគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ាប៉ុន្តែមិនអរគុណទេ” ។ (គាត់ ១១:៣៥) ខ្ញុំមិនគិតថាពួកគេមានអ្វីដែលត្រូវព្រួយបារម្ភនោះទេទោះបីនេះគ្រាន់តែជាគំនិតក៏ដោយ។ យ៉ាងណាមិញមានការរស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សទុច្ចរិត។ ដូច្នេះអ្នកទាំងនេះនឹងមិនបាត់បង់ទេ។ ពួកគេអាចស្រងាកចិត្តដោយដឹងថាពួកគេនៅក្នុងក្រុមតែមួយដូចមនុស្សគ្រប់គ្នាសូម្បីតែអ្នកដែលមិនមានជំនឿប៉ុន្តែពួកគេនឹងទទួលបានជោគជ័យ។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងគួរតែដឹងថាទស្សនិកជនរបស់រ៉េតហ្វដត្រូវបានបង្កើតឡើង។ ដំបូងអ្នកមានការភាន់ច្រលំដែលបង្កើតឡើងដោយការបង្រៀនសេចក្តីសង្ឃឹមបួនមុន។ បន្ទាប់មកអ្នកមានមាត្រាធ្ងន់ធ្ងរនៃមាត្រា ១៩២៣ តទៅ។ នៅចុងបញ្ចប់អត្ថបទនេះមានពីរផ្នែកនៅឆ្នាំ ១៩៣៤ ដែលបានណែនាំអំពីគោលលទ្ធិចៀមផ្សេងទៀត។ ដោយបានរៀបចំអ្វីៗទាំងអស់នេះជាការងឿងឆ្ងល់ដែលការចែកចាយដោយអារម្មណ៍ពីវេទិកាមហាសន្និបាតនឹងមានឥទ្ធិពលដូចបានរៀបរាប់ក្នុងប្រអប់ថា«សញ្ញាសំគាល់ដ៏អស្ចារ្យនៃការធូរស្បើយ»? ទាំងអស់ Rutherford បានធ្វើគឺនាំយកមកជាមួយគ្នា។

ពាក្យអំពីអត្ថបទសម្គាល់ 1934 ។

ការសិក្សានេះមិនបានបញ្ជាក់អំពីអត្ថបទសិក្សាប៉មយាមពីរផ្នែកដែលបោះពុម្ពផ្សាយក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមថ្ងៃទី ១ និង ១៥ ខែសីហាឆ្នាំនោះទេ។ នេះគួរឱ្យកត់សំគាល់ពីព្រោះស៊េរីពីរផ្នែកដែលមានចំណងជើងថា“ ព្រះហប្ញទ័យសប្បុរសរបស់ព្រះអង្គ” គឺជាខ្សែស្រឡាយនៃគោលទ្ធិផ្សេងទៀត។ នេះគឺជាអត្ថបទដែលបានណែនាំ«ពន្លឺដ៏ភ្លឺស្វាងខាងវិញ្ញាណ»នេះដល់អង្គការសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះយ៉ាងណានៅក្នុងការសិក្សានៅសប្តាហ៍នេះអ្នកអានត្រូវបានដឹកនាំអោយជឿថាវាមិនទាន់ដល់ឆ្នាំ ១៩៣៥ ទេដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀនអំពី“ សេចក្តីពិតថ្មី” នេះ។ ការពិតប្រវត្តិសាស្រ្តគឺថាពួកគេបានដឹងអំពីវាកាលពីមួយឆ្នាំមុន។ Rutherford មិនបានពន្យល់អ្វីដែលថ្មីនោះទេប៉ុន្តែគ្រាន់តែរំលឹកឡើងវិញនូវអ្វីដែលត្រូវបានគេស្គាល់រួចហើយ។

អ្វីដែលគួរឱ្យកត់សម្គាល់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺការស្វែងរកអត្ថបទនិងការបោះពុម្ពផ្សាយដែលពន្យល់ពីការណែនាំនៃគោលលទ្ធិនេះដល់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលតែងតែដាក់ឈ្មោះឆ្នាំ ១៩៣៥ ជាឆ្នាំសម្គាល់ហើយមិនដែលនិយាយពីអត្ថបទទាំងពីរនេះពីឆ្នាំមុនឡើយ។ ទៅសន្ទស្សន៍ឯកសារយោងឆ្នាំ ១៩៣០-១៩៨៥ ក៏មិនអាចជួយបានដែរ។ នៅក្រោមចៀមដទៃទៀត -> ការពិភាក្សាវាមិនត្រូវបានរកឃើញទេ។ សូម្បីតែនៅក្រោមក្បាលរងផ្សេងទៀតចៀម -> យេហូណាដាបវាមិនត្រូវបានយោងទេ។ ដូចគ្នានេះដែរនៅក្រោមចៀមដទៃទៀត -> ទីក្រុងភៀសខ្លួនមិនមានការនិយាយអំពីអត្ថបទណាមួយក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៤ ទេ។ ទាំងនេះគឺជាចំណុចនិយាយសំខាន់ៗនៃអត្ថបទ។ ភាពផ្ទុយគ្នាដ៏សំខាន់ដែលគោលលទ្ធិមានមូលដ្ឋាន។ តាមពិតគោលលទ្ធិគឺពឹងផ្អែកតែលើការសំរេចចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ មិនមានបទគម្ពីរទាក់ទងគ្នារវាងយ៉ូហាន ១០:១៦ ឬវិវរណៈ ៧: ៩ និងបទគម្ពីរណាមួយដែលនិយាយអំពីការរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដីទេ។ ប្រសិនបើមានមែនវានឹងត្រូវបានធ្វើម្តងហើយម្តងទៀតនៅក្នុងអត្ថបទណាមួយដែលពិភាក្សាអំពីអ្វីដែលគេហៅថាសេចក្តីសង្ឃឹមលើផែនដី។

ការជៀសវាងតាមប្រព័ន្ធជាក់ស្តែងនៃការយោងណាមួយចំពោះអ្នកឃ្លាំមើលទាំងពីរគឺខុសគ្នា។ វាដូចជាការនិយាយអំពីច្បាប់ដែលមានមូលដ្ឋាននៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញសហរដ្ឋអាមេរិកតែមិនទាន់បាននិយាយអំពីរដ្ឋធម្មនុញ្ញដោយខ្លួនវាទេ។

ហេតុអ្វីបានជាអត្ថបទដែលបានចាប់ផ្តើមវាត្រូវបានលុបចោលស្ទើរតែទាំងអស់ពីការចងចាំរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា? តើអ្នកណាដែលអានវានឹងឃើញថាគ្មានមូលដ្ឋានអ្វីសោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសំរាប់គោលលទ្ធិនេះ? ខ្ញុំសូមផ្តល់អនុសាសន៍ថាអ្នកទាំងអស់គ្នាគួរតែស្វែងរកវានៅលើអ៊ីនធឺណិត។ នេះជាតំណភ្ជាប់៖ ទាញយកភាគទី ១០ នៃទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម។ ផ្នែកដំបូងនៃការសិក្សាគឺមាននៅទំព័រ ២២៨។ ការបន្តមាននៅទំព័រ ២៤៤។ ខ្ញុំលើកទឹកចិត្តឱ្យអ្នកឆ្លៀតពេលអានវាដោយខ្លួនឯង។ បង្កើតគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកអំពីការបង្រៀននេះ។

សូមចាំថានេះគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមដែលយើងផ្សាយ។ នេះគឺជាសារលិខិតនៃដំណឹងល្អដែលយើងត្រូវបានប្រាប់សាក្សីកំពុងផ្សព្វផ្សាយទៅដល់ជ្រុងទាំងបួននៃផែនដី។ ប្រសិនបើវាជាក្តីសង្ឃឹមដែលអាចបំភ្លេចបានវានឹងមានគណនេយ្យ។ (កា ១: ៨, ៩)

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។
    66
    0
    សូមជួយផ្តល់យោបល់។x