ការពិនិត្យមើលសង្គមនិយម៖ ជំនឿដែលថាព្រះយេស៊ូមិនមានមុនកំណើតរបស់ទ្រង់ជាមនុស្សទេ។

អ្នកដឹកនាំសាសនាអ៊ីស្រាអែលជាសត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ទាំងនេះគឺជាបុរសដែលចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាមនុស្សមានប្រាជ្ញានិងបញ្ញា។ ពួកគេជាបុរសដែលមានចំណេះដឹងនិងមានចំណេះដឹងខ្ពស់ជាងគេនៅក្នុងប្រទេសហើយមើលងាយប្រជាជនទូទៅដូចជាកសិករដែលមិនមានចំណេះដឹង។ អ្វីដែលគួរឱ្យកត់សំគាល់គឺមនុស្សសាមញ្ញដែលពួកគេបានរំលោភបំពានជាមួយនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ពួកគេក៏បានមើលទៅពួកគេជាអ្នកដឹកនាំនិងមគ្គុទេសក៍ខាងវិញ្ញាណ។ បុរសទាំងនេះត្រូវបានគេគោរព។

មូលហេតុមួយក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំដ៏ឈ្លាសវៃនិងរៀនស្អប់ព្រះយេស៊ូគឺថាទ្រង់បានផ្លាស់ប្តូរតួនាទីបែបប្រពៃណីទាំងនេះ។ ព្រះយេស៊ូបានប្រទានអំណាចដល់មនុស្សតូចតាចដល់មនុស្សសាមញ្ញអ្នកនេសាទអ្នកប្រមូលពន្ធឬមនុស្សពេស្យាដែលគេមើលងាយ។ គាត់បានបង្រៀនប្រជាជនសាមញ្ញពីរបៀបគិតដោយខ្លួនឯង។ មិនយូរប៉ុន្មានប្រជាប្រិយសាមញ្ញបានប្រជែងនឹងអ្នកដឹកនាំទាំងនេះដែលបង្ហាញថាពួកគេជាមនុស្សលាក់ពុត។

ព្រះយេស៊ូវមិនបានគោរពបុរសទាំងនេះទេពីព្រោះគាត់ដឹងថាអ្វីដែលសំខាន់ចំពោះព្រះមិនមែនជាការអប់រំរបស់អ្នកហើយក៏មិនមែនជាថាមពលនៃខួរក្បាលរបស់អ្នកដែរប៉ុន្តែជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់អ្នក។ ព្រះយេហូវ៉ាអាចផ្ដល់ឱ្យអ្នកនូវការរៀននិងការស៊ើបការណ៍ថែមទៀតប៉ុន្តែវាអាស្រ័យលើអ្នកដើម្បីផ្លាស់ប្តូរចិត្តរបស់អ្នក។ នោះជាឆន្ទៈសេរី។

ដោយសារមូលហេតុនេះហើយដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដូចតទៅនេះ៖

“ ខ្ញុំសូមសរសើរអ្នកជាព្រះវរបិតានៃស្ថានសួគ៌និងផែនដីពីព្រោះទ្រង់បានលាក់សេចក្តីទាំងនេះពីពួកអ្នកប្រាជ្ញហើយបានរៀនហើយបានបើកសម្តែងដល់ទារក។ មែនហើយព្រះវរបិតាអើយពីព្រោះនេះជាសេចក្តីរីករាយរបស់អ្នក។ (ម៉ាថាយ ១១:២៥, ២៦) នោះមកពីព្រះគម្ពីរហូលមេនសិក្សា។

ដោយបានទទួលអំណាចនេះអំណាចពីព្រះយេស៊ូយើងមិនត្រូវបោះវាចោលឡើយ។ ហើយនោះគឺជាទំនោររបស់មនុស្ស។ សូមក្រឡេកមើលអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំនៅកូរិនថូសពីបុរាណ។ ប៉ូលសរសេរការព្រមាននេះថា៖

ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងបន្ដធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកដែលចង់ទទួលបានឱកាសចាត់ទុកជាសមភាពរបស់យើងចំពោះអ្វីដែលពួកគេអួតខ្លួន។ ដ្បិតអ្នកទាំងនេះជាសាវ័កក្លែងក្លាយអ្នកបន្លំធ្វើការអ្នកក្លែងខ្លួនធ្វើជាសាវ័ករបស់ព្រះគ្រិស្ដ។ (កូរិនថូសទី ២ ១១:១២, ១៣ ព្រះគម្ពីរប៊ីរែនសិក្សា)

ទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលប៉ូលបានហៅថាជា«សាវ័កជាន់ខ្ពស់»។ ប៉ុន្តែគាត់មិនឈប់នៅជាមួយពួកគេទេ។ បន្ទាប់មកគាត់ស្ដីបន្ទោសសមាជិកនៃក្រុមជំនុំកូរិនថូស៖

“ សម្រាប់អ្នកអធ្យាស្រ័យអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សល្ងីល្ងើព្រោះអ្នកមានប្រាជ្ញាណាស់។ តាមពិតអ្នកថែមទាំងទ្រាំទ្រនឹងអ្នកណាដែលចាប់អ្នកធ្វើអំពើឬកេងចំណេញពីអ្នកឬទាញយកប្រយោជន៍ពីអ្នកឬលើកតម្កើងខ្លួនគាត់ឬវាយធ្វើបាបអ្នកនៅចំពោះមុខ។ (កូរិនថូសទី ២ ១១:១៩, ២០ ប៊ី។ ប៊ី។ ប)

អ្នកដឹងទេតាមស្តង់ដារសព្វថ្ងៃនេះសាវកប៉ូលគឺជាមនុស្សដែលមិនចេះអត់អោន។ គាត់ប្រាកដថាមិនមែនជាអ្វីដែលយើងហៅថា“ ត្រឹមត្រូវខាងនយោបាយទេ” មែនទេ? សព្វថ្ងៃនេះយើងចង់គិតថាវាមិនសំខាន់អ្វីដែលអ្នកជឿដរាបណាអ្នកស្រលាញ់និងធ្វើល្អចំពោះអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែតើការបង្រៀនមនុស្សមិនពិតការស្រឡាញ់ទេ? តើការបំភាន់មនុស្សអំពីធម្មជាតិពិតរបស់ព្រះកំពុងធ្វើល្អទេ? តើការពិតមិនសំខាន់ទេឬ? ប៉ូលបានគិតថាវាបានកើតឡើងមែន។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលគាត់សរសេរពាក្យខ្លាំង ៗ បែបនេះ។

ហេតុអ្វីបានជាពួកគេអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់ធ្វើជាទាសករនិងកេងប្រវ័ញ្ចហើយទាញយកផលប្រយោជន៍ពីពួកគេខណៈពេលដែលគាត់លើកខ្លួនឯងខ្ពស់ជាងពួកគេ? ពីព្រោះនោះជាអ្វីដែលយើងជាមនុស្សមានបាបងាយនឹងធ្វើ។ យើងចង់បានអ្នកដឹកនាំម្នាក់ហើយប្រសិនបើយើងមិនអាចមើលឃើញព្រះដែលយើងមើលមិនឃើញដោយភ្នែកដោយជំនឿទេនោះយើងនឹងទៅរកអ្នកដឹកនាំមនុស្សដែលមើលឃើញខ្ពស់ដែលហាក់ដូចជាមានចម្លើយទាំងអស់។ ប៉ុន្តែវានឹងផ្តល់ផលអាក្រក់ដល់យើងជានិច្ច។

ដូច្នេះតើយើងអាចជៀសវាងទំនោរនោះយ៉ាងដូចម្តេច? វាមិនសាមញ្ញទេ។

ប៉ូលព្រមានយើងថាបុរសបែបនេះស្លៀកខោដោយសេចក្ដីសុចរិត។ ពួកគេមើលទៅដូចជាមនុស្សល្អ។ ដូច្នេះតើយើងអាចជៀសវាងពីការបោកបញ្ឆោតយ៉ាងដូចម្តេច? ជាការប្រសើរណាស់ខ្ញុំសូមអោយអ្នកពិចារណាអំពីរឿងនេះ៖ ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាពិតជានឹងបើកសម្តែងសេចក្តីពិតដល់ទារកឬក្មេងតូចៗនោះគាត់ត្រូវតែធ្វើវាតាមរបៀបដែលគំនិតវ័យក្មេងបែបនេះអាចយល់បាន។ ប្រសិនបើវិធីតែមួយគត់ដើម្បីយល់អ្វីមួយគឺត្រូវមាននរណាម្នាក់មានប្រាជ្ញាវាងវៃនិងមានការអប់រំខ្ពស់ប្រាប់អ្នកថាវាពិតជាដូច្នេះទោះបីអ្នកមិនអាចមើលឃើញវាសម្រាប់ខ្លួនអ្នកក៏ដោយនោះមិនមែនជាព្រះកំពុងនិយាយទេ។ វាមិនអីទេដែលមាននរណាម្នាក់ពន្យល់រឿងរ៉ាវប្រាប់អ្នកប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់វាត្រូវតែមានលក្ខណៈសាមញ្ញនិងច្បាស់ល្មមដែលសូម្បីតែក្មេងក៏អាចទទួលបានដែរ។

ខ្ញុំសូមពន្យល់ពីរឿងនេះ។ តើសេចក្តីពិតដ៏សាមញ្ញអ្វីខ្លះអំពីធម្មជាតិរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលអ្នកអាចប្រមូលបានពីបទគម្ពីរខាងក្រោមជាភាសាអង់គ្លេស?

“ គ្មាននរណាម្នាក់បានឡើងទៅស្ថានសួគ៌ឡើយលើកលែងតែអ្នកដែលបានចុះមកពីស្ថានសួគ៌គឺជាកូនមនុស្ស” ។ (យ៉ូហាន ៣:១៣)

«ត្បិតនំប៉័ងរបស់ព្រះគឺជាអ្នកដែលចុះមកពីស្ថានសួគ៌ហើយផ្ដល់ជីវិតដល់ពិភពលោក»។ (យ៉ូហាន ៦:៣៣)

ដ្បិតខ្ញុំចុះពីស្ថានបរមសុខមកដើម្បីធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គដែលបានចាត់ខ្ញុំអោយមកគឺពុំមែនធ្វើតាមបំណងចិត្ដខ្ញុំទេ។ (យ៉ូហាន ៦:៣៨)

ចុះបើអ្នករាល់គ្នាចង់ឃើញបុត្រមនុស្សឡើងទៅស្ថានដែលលោកនៅពីមុនវិញតើធ្វើដូចម្តេច? »។ (យ៉ូហាន ៦:៦២)

“ អ្នកមកពីខាងក្រោម; ខ្ញុំមកពីខាងលើ។ អ្នកគឺជាអ្នកនៃពិភពលោកនេះ; ខ្ញុំមិនមែនជារបស់ពិភពលោកនេះទេ។ (យ៉ូហាន ៨:២៣)

ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថាមុនពេលដែលអ័ប្រាហាំនៅគឺខ្ញុំ។ (យ៉ូហាន ៨:៥៨)

“ ខ្ញុំបានមកពីព្រះវរបិតាហើយខ្ញុំបានចូលមកក្នុងពិភពលោកហើយឥឡូវនេះខ្ញុំនឹងចេញពីពិភពលោកហើយទៅឯព្រះវរបិតាវិញ” (យ៉ូហាន ១៦:២៨)

«ឥឡូវនេះឱព្រះវរបិតាអើយសូមតម្កើងខ្ញុំនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះអង្គផ្ទាល់ជាមួយសិរីរុងរឿងដែលទូលបង្គំធ្លាប់មាននៅជិតព្រះអង្គតាំងពីមុនកំណើតពិភពលោកមក។ (យ៉ូហាន ១៧: ៥)

ក្រោយពីបានអានបទគម្ពីរទាំងអស់នោះអ្នកច្បាស់ជាសន្និដ្ឋានថាបទគម្ពីរទាំងអស់នេះបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មនៅស្ថានសួគ៌មុនពេលទ្រង់យាងមកផែនដីមែនទេ? អ្នកនឹងមិនត្រូវការសញ្ញាបត្រសាកលវិទ្យាល័យដើម្បីយល់ពីរឿងនោះទេមែនទេ? តាមពិតប្រសិនបើខគម្ពីរទាំងនេះជាខដំបូងដែលអ្នកធ្លាប់បានអានពីព្រះគម្ពីរប្រសិនបើអ្នកទើបនឹងរៀនព្រះគម្ពីរថ្មីតើអ្នកនៅតែមិនទាន់សន្និដ្ឋានថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងចុះមកពីស្ថានសួគ៌ទេ ថាគាត់មាននៅស្ថានបរមសុខមុនពេលដែលគាត់បានកើតនៅលើផែនដីនេះ?

អ្វីដែលអ្នកត្រូវការគឺការយល់ដឹងជាមូលដ្ឋាននៃភាសាដើម្បីឈានដល់ការយល់ដឹងនោះ។

ប៉ុន្ដែមានអ្នកដែលបង្រៀនថាព្រះយេស៊ូមិនមានព្រះជន្មរស់នៅស្ថានសួគ៌មុនពេលកើតជាមនុស្សទេ។ មានសាលាគំនិតមួយនៅក្នុងគ្រីស្ទសាសនាដែលគេហៅថាសូនីតានីសនិយមដែលក្នុងចំណោមរបស់ផ្សេងទៀតបង្រៀនថាព្រះយេស៊ូវមិនមាននៅស្ថានសួគ៌ទេ។ ការបង្រៀននេះគឺជាផ្នែកមួយនៃទ្រឹស្ដីដែលមិនទាក់ទងនឹងសាសនាដែលមានអាយុកាល ១៦^th និង^th រាប់សតវត្សរ៍បានដាក់ឈ្មោះតាមជនជាតិអ៊ីតាលីពីរនាក់ដែលបានបង្កើតវាឡើងគឺលីលីអូនិងហ្វាស្តូសូហ្សីនី។

សព្វថ្ងៃនេះក្រុមគ្រិស្តសាសនាតូចៗមួយចំនួនតូចដូចជាគ្រីស្ត្រូឌែហ្វៀផ្សព្វផ្សាយវាជាគោលលទ្ធិ។ វាអាចជាការអំពាវនាវដល់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលចាកចេញពីអង្គការនេះដើម្បីស្វែងរកក្រុមថ្មីដើម្បីចូលរួម។ ដោយមិនចង់ចូលរួមជាមួយក្រុមដែលជឿលើព្រះត្រីឯកពួកគេច្រើនតែត្រូវបានទាក់ទាញឱ្យទៅព្រះវិហារដែលមិនមែនជាមនុស្សមានសាសនាដែលខ្លះបង្រៀនគោលលទ្ធិនេះ។ តើក្រុមបែបនេះពន្យល់យ៉ាងដូចម្តេចអំពីបទគម្ពីរដែលយើងទើបតែបានអាន?

ពួកគេព្យាយាមធ្វើដូច្នេះជាមួយនឹងអ្វីដែលគេហៅថា“ អត្ថិភាពនៃគំនិតឬគំនិត” ។ ពួកគេនឹងអះអាងថានៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានសុំឱ្យព្រះវរបិតាលើកតម្កើងគាត់ជាមួយនឹងសិរីរុងរឿងដែលគាត់មានមុនពេលដែលពិភពលោកមាននោះគាត់មិនបាននិយាយសំដៅទៅលើការក្លាយជាមនុស្សដែលដឹងខ្លួនហើយរីករាយនឹងសិរីល្អជាមួយព្រះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់ចង់សំដៅទៅលើគំនិតឬគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលមាននៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះ។ សិរីរុងរឿងដែលព្រះអង្គធ្លាប់មាននៅលើផែនដីនេះគឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះហើយឥឡូវនេះព្រះអង្គចង់មានសិរីរុងរឿងដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រោងទុកសំរាប់ព្រះអង្គនៅពេលនោះ។ និយាយម៉្យាងទៀតថា“ ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកនឹកគិតមុនខ្ញុំចាប់កំណើតខ្ញុំថាខ្ញុំនឹងរីករាយនឹងសិរីល្អនេះណាស់ដូច្នេះឥឡូវនេះសូមផ្តល់រង្វាន់ដល់អ្នកដែលអ្នកបានរក្សាទុកសម្រាប់ខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា”

មានបញ្ហាជាច្រើនទាក់ទងនឹងទ្រឹស្ដីពិសេសនេះប៉ុន្តែមុនពេលដែលយើងចូលក្នុងវាណាមួយខ្ញុំចង់ផ្តោតលើបញ្ហាចំបងគឺថាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានផ្តល់ឱ្យទារកទារកនិងកុមារតូចៗប៉ុន្តែត្រូវបានបដិសេធដោយប្រាជ្ញា បញ្ញានិងបុរសរៀន។ នេះមិនមានន័យថាមនុស្សឆ្លាតនិងមានការអប់រំខ្ពស់មិនអាចយល់ការពិតនោះបានទេ។ អ្វីដែលលោកយេស៊ូចង់សំដៅទៅលើគឺចិត្ដគំនិតដែលមានមោទនភាពរបស់បុរសដែលបានរៀននៅសម័យរបស់លោកដែលបានបង្វែរគំនិតរបស់ពួកគេទៅរកសេចក្ដីពិតដ៏សាមញ្ញនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។

ឧទាហរណ៍ប្រសិនបើអ្នកកំពុងពន្យល់កុមារថាព្រះយេស៊ូមានមុនពេលចាប់កំណើតជាមនុស្សអ្នកនឹងប្រើភាសាដែលយើងបានអានរួចហើយ។ ប្រសិនបើគាត់ចង់ប្រាប់ក្មេងនោះថាព្រះយេស៊ូវមិនដែលមានព្រះជន្មរស់មុនពេលកើតជាមនុស្សទេប៉ុន្តែថាគាត់ពិតជាមានគំនិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះអ្នកនឹងមិននិយាយបែបនេះទាល់តែសោះមែនទេ? នោះនឹងជាការបំភាន់ដល់កុមារមែនទេ? ប្រសិនបើអ្នកកំពុងព្យាយាមពន្យល់ពីគំនិតនៃអត្ថិភាពបន្ទាប់មកអ្នកនឹងត្រូវស្វែងរកពាក្យនិងគំនិតសាមញ្ញ ៗ ដើម្បីទាក់ទងរឿងនោះទៅនឹងគំនិតរបស់កុមារ។ ព្រះមានសមត្ថភាពខ្លាំងណាស់ក្នុងការធ្វើរឿងនោះប៉ុន្តែគាត់មិនបានធ្វើទេ។ តើវាប្រាប់យើងអ្វីខ្លះ?

ប្រសិនបើយើងទទួលយកភាពជាតិនិយមយើងត្រូវតែទទួលយកថាព្រះបានផ្តល់ឱ្យកូនរបស់គាត់នូវគំនិតខុសហើយវាបានចំណាយពេល ១.៥០០ ឆ្នាំមុនពេលដែលអ្នកប្រាជ្ញអ៊ីតាលីដែលមានប្រាជ្ញានិងបញ្ញាបានចេញមកនូវអត្ថន័យពិត។

ទាំងព្រះគឺជាអ្នកប្រាស្រ័យទាក់ទងដ៏គួរឱ្យខ្លាចម្នាក់ឬឡេអូនិងហ្វាស្តូសូហ្សីនីបានដើរតួជាមនុស្សមានប្រាជ្ញាមានចំណេះដឹងខ្ពស់និងមានបញ្ញាច្រើនតែធ្វើដោយទទួលបានពេញដោយខ្លួនឯង។ នេះជាអ្វីដែលបានជំរុញចិត្ដសាវ័កជាន់ខ្ពស់នៅសម័យប៉ូល។

អ្នកឃើញបញ្ហាមូលដ្ឋានទេ? ប្រសិនបើអ្នកត្រូវការអ្នកណាម្នាក់ដែលរៀនសូត្រវាងវៃនិងវាងវៃជាងអ្នកដើម្បីពន្យល់ពីអ្វីដែលមានមូលដ្ឋានពីបទគម្ពីរនោះអ្នកប្រហែលជាងាយនឹងអាកប្បកិរិយាដូចប៉ូលបានថ្កោលទោសនៅក្នុងសមាជិកនៃក្រុមជំនុំកូរិនថូស។

ដូចដែលអ្នកប្រហែលជាដឹងថាប្រសិនបើអ្នកបានមើលប៉ុស្តិ៍នេះខ្ញុំមិនជឿលើព្រះត្រីឯកទេ។ ទោះយ៉ាងណាអ្នកមិនកម្ចាត់ការបង្រៀនព្រះត្រៃឯកជាមួយការបង្រៀនមិនពិតផ្សេងទៀតទេ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាព្យាយាមធ្វើដូច្នេះដោយសេចក្ដីបង្រៀនមិនពិតរបស់គេដែលថាព្រះយេស៊ូគ្រាន់តែជាទេវតាមួយរូបគឺមហាទេវតាមីកែល។ សង្គមនិយមព្យាយាមប្រឆាំងនឹងព្រះត្រីឯកដោយបង្រៀនថាព្រះយេស៊ូមិនមានមុនទេ។ ប្រសិនបើគាត់គ្រាន់តែកើតជាមនុស្សបន្ទាប់មកគាត់មិនអាចក្លាយជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។

អាគុយម៉ង់ដែលបានប្រើដើម្បីគាំទ្រការបង្រៀននេះតម្រូវឱ្យយើងមិនអើពើនឹងអង្គហេតុមួយចំនួន។ ឧទាហរណ៍អ្នកសង្គមនិយមនឹងយោងលើយេរេមា ១: ៥ ដែលអានថា“ មុនពេលដែលខ្ញុំបានបង្កើតអ្នកនៅក្នុងផ្ទៃខ្ញុំបានស្គាល់អ្នកមុនអ្នកកើតខ្ញុំបានបំបែកអ្នកចេញ។ យើងតែងតាំងអ្នកអោយធ្វើជាព្យាការីមួយរបស់ប្រជាជាតិនានា»។

នៅទីនេះយើងឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាមានគោលបំណងរួចហើយនូវអ្វីដែលយេរេមាត្រូវធ្វើនិងធ្វើសូម្បីតែមុនពេលដែលគាត់មានផ្ទៃពោះ។ ទឡ្ហីករណ៍ដែលសង្គមនិយមកំពុងព្យាយាមបង្កើតគឺនៅពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងធ្វើអ្វីមួយដែលល្អដូចដែលបានធ្វើ។ ដូច្នេះគំនិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះនិងការពិតនៃការសម្រេចបានគឺស្មើនឹង។ ដូច្នេះយេរេមាមានមុនពេលគាត់កើតមក។

ការទទួលយកហេតុផលនោះ តម្រូវឲ្យ យើងទទួលយកថាយេរេមានិងព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈសមគំនិតឬគំនិត។ ពួកគេត្រូវតែជាអ្នកធ្វើការនេះ។ តាមពិតសង្គមនិយមនឹងឱ្យយើងទទួលយកថាគំនិតនេះត្រូវបានគេស្គាល់និងទទួលយកយ៉ាងទូលំទូលាយមិនត្រឹមតែដោយគ្រីស្ទបរិស័ទនៅសតវត្សរ៍ទី ១ ប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំងដោយជនជាតិយូដាក៏ដូចជាអ្នកដែលបានទទួលស្គាល់គំនិតនៃអត្ថិភាពផងដែរ។

ត្រូវមែនអ្នកណាអានបទគម្ពីរនឹងទទួលស្គាល់ការពិតដែលថាព្រះអាចដឹងជាមុនអំពីមនុស្សម្នាក់ប៉ុន្ដែនេះជាជំហានដ៏ធំមួយដែលនិយាយថាការដឹងអ្វីមួយគឺស្មើនឹងអត្ថិភាព។ អត្ថិភាពត្រូវបានកំណត់ថាជា“ អង្គហេតុឬសភាពនៃការរស់នៅ [នៃការរស់នៅ] ឬមានភាពជាក់ស្តែងនៃគោលបំណង” ។ ការមាននៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះជាការពិតដ៏សំខាន់បំផុត។ អ្នកមិនមានជីវិតទេ។ អ្នកគឺពិតចេញពីទស្សនៈរបស់ព្រះ។ នោះគឺជាប្រធានបទ - អ្វីមួយនៅខាងក្រៅអ្នក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយការពិតគោលបំណងកើតឡើងនៅពេលដែលអ្នកយល់ថាការពិត។ ដូច Descartes បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា“ ខ្ញុំគិតថាដូច្នេះខ្ញុំ” ។

នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅយ៉ូហាន ៨:៥៨ ថា“ ខ្ញុំបានកើតមុនលោកអប្រាហាំកើតមក” គាត់មិនបាននិយាយអំពីគំនិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះទេ។ “ ខ្ញុំគិតថាដូច្នេះខ្ញុំ” ។ គាត់កំពុងនិយាយអំពីមនសិការផ្ទាល់ខ្លួន។ ជនជាតិយូដាយល់ថាលោកចង់មានន័យថាជាភស្ដុតាងដែលលេចចេញមកដោយពាក្យសំដីរបស់គេថា៖ "អ្នកមិនទាន់មានអាយុហាសិបឆ្នាំទេហើយតើអ្នកបានឃើញលោកអប្រាហាំឬ?" (យ៉ូហាន ៨:៥៧)

គំនិតឬគំនិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាំងអស់។ វានឹងមានស្មារតីដឹងខ្លួននិងការរស់នៅដើម្បី“ បានឃើញអ័ប្រាហាំ” ។

ប្រសិនបើអ្នកនៅតែត្រូវបានបញ្ចុះបញ្ចូលដោយអាគុយម៉ង់សូនីតានៃអត្ថិភាពនៃតំរូវការចូរយើងយកវាទៅសន្និដ្ឋានឡូជីខល។ នៅពេលយើងធ្វើដូច្នេះសូមចងចាំថាមនុស្សដែលមានបញ្ញាច្រើនត្រូវលោតឆ្លងកាត់ដើម្បីបង្កើតការងារបង្រៀនតែនាំយើងអោយឆ្ងាយពីគំនិតនៃសេចក្តីពិតដែលត្រូវបានបង្ហាញដល់ទារកនិងកុមារតូចៗហើយកាន់តែច្រើនឆ្ពោះទៅរកសេចក្តីពិត។ បានបដិសេធចំពោះអ្នកមានប្រាជ្ញានិងរៀនសូត្រ។

សូមចាប់ផ្តើមជាមួយយ៉ូហាន ១: ១-៣ ។

កាលពីដើមដំបូងបង្អស់ព្រះបន្ទូលមានព្រះជន្មគង់នៅ។ ព្រះបន្ទូលគង់នៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់ហើយព្រះបន្ទូលជាព្រះជាម្ចាស់។ 2 ព្រះ ‌ អង្គគង់នៅជាមួយព្រះ ‌ ជាម្ចាស់កាលពីដើមដំបូង។ 3 អ្វីៗសព្វសារពើសុទ្ធតែកើតឡើងដោយសារព្រះបន្ទូលគឺក្នុងបណ្ដាអ្វីៗដែលកើតមកគ្មានអ្វីមួយកើតមកក្រៅពីព្រះអង្គបង្កើតនោះឡើយ។ (យ៉ូហាន ១: ១-៣ ប៊ី។ ប៊ី។ ប៊ី)

ឥឡូវខ្ញុំដឹងថាការបកប្រែនៃខទីមួយគឺមានជម្លោះយ៉ាងខ្លាំងហើយការបកប្រែជំនួសគឺអាចទទួលយកបាន។ ខ្ញុំមិនចង់ចូលទៅក្នុងការពិភាក្សាអំពីព្រះត្រៃឯកនៅដំណាក់កាលនេះទេប៉ុន្តែដើម្បីឱ្យមានភាពយុត្តិធម៌នេះគឺជាការឆ្លាស់គ្នាពីរផ្សេងទៀត៖“

“ ហើយព្រះបន្ទូលគឺជាព្រះ” - គម្ពីរសញ្ញាថ្មីនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនិងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានចាក់ប្រេងតាំង (JL Tomanec, ១៩៥៨)

«ដូច្នេះព្រះបន្ទូលគឺទេវភាព» - គម្ពីរសញ្ញាចាស់ដើមដោយហ៊ូជេសាន់ហ្វៀលឆ្នាំ ១៩៨៥ ។

មិនថាអ្នកជឿថាឡូហ្គោជាព្រះទេតែព្រះអង្គផ្ទាល់ឬព្រះមួយក្រៅពីព្រះជាឪពុករបស់យើងទាំងអស់គ្នា - ជាព្រះតែមួយដែលបានបង្កើតមកដូចចន ១:១៨ ដាក់វានៅក្នុងសាត្រាស្លឹករឹតខ្លះៗ - អ្នកនៅតែត្រូវបានបកស្រាយថាជាភាសាសូវៀន។ ដូចម្ដេចដែលគំនិតរបស់ព្រះយេស៊ូនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះកាលពីដើមដំបូងបង្អស់គឺថាជាព្រះឬដូចជាព្រះដែលមាននៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះ។ បន្ទាប់មកមានខ ២ ដែលធ្វើឱ្យស្មុគស្មាញដល់រឿងជាច្រើនទៀតដោយបញ្ជាក់ថាគំនិតនេះនៅជាមួយព្រះ។ នៅក្នុងអន្តរអន្តរ ប្រុសតោន សំដៅទៅលើអ្វីមួយ“ នៅជិតឬប្រឈមមុខឬឆ្ពោះទៅរក” ព្រះជាម្ចាស់។ នោះមិនសមនឹងគំនិតនៅក្នុងព្រះទេ។

លើសពីនេះទៀតអ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសញ្ញាណនេះសម្រាប់សញ្ញាណនេះនិងតាមរយៈសញ្ញាណនេះ។

ឥឡូវគិតអំពីរឿងនោះ។ រុំចិត្តរបស់អ្នកនៅជុំវិញនោះ។ យើងមិននិយាយអំពីមនុស្សដែលត្រូវបានកើតមកមុនអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមកតាមរយៈអ្នកដែលបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់ហើយសម្រាប់របស់ទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមកសម្រាប់អ្នកណាទេ។ «របស់ផ្សេងទៀត»នឹងរួមបញ្ចូលមនុស្សរាប់លានរូបដែលនៅស្ថានសួគ៌ប៉ុន្ដែលើសពីនេះទៅទៀតកាឡាក់ស៊ីរាប់ពាន់លានដែលមានផ្កាយរាប់ពាន់លាន។

មិនអីទេឥឡូវមើលរឿងទាំងអស់នេះតាមក្រសែភ្នែករបស់សូនីនី។ សញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាមនុស្សដែលនឹងរស់ហើយស្លាប់ដើម្បីយើងត្រូវបានប្រោសលោះពីអំពើបាបដើមត្រូវតែមាននៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះជាគំនិតមួយជាយូរមកហើយមុនពេលដែលអ្វីៗត្រូវបានបង្កើត។ ដូច្នេះផ្កាយទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់និងតាមរយៈគំនិតនេះជាមួយគោលដៅតែមួយគត់នៃការលោះមនុស្សមានបាបដែលមិនទាន់ត្រូវបានបង្កើត។ អំពើអាក្រក់ទាំងអស់ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ដ្ររាប់ពាន់ឆ្នាំរបស់មនុស្សមិនអាចបន្ទោសមនុស្សបានទេហើយយើងក៏មិនអាចបន្ទោសសាថានចំពោះការបង្កើតរញ៉េរញ៉ៃនេះដែរ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រាបគំនិតរបស់លោកយេស៊ូដែលជាអ្នកប្រោសលោះជាយូរមកហើយមុនសកលលោកបានលេចមក។ គាត់បានរៀបចំផែនការទាំងមូលតាំងពីដំបូង។

តើឋានៈនេះមិនមែនជាឋានៈខ្ពស់បំផុតរបស់មនុស្សទេគឺជាព្រះដែលធ្វើឱ្យខូចដល់គោលលទ្ធិគ្រប់ពេលមែនទេ?

កូល៉ុសនិយាយពីព្រះយេស៊ូវជាកូនច្បងនៃការបង្កើតទាំងអស់។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យមានការចាប់អារម្មណ៍លើអត្ថបទបន្តិចបន្តួចដើម្បីដាក់អត្ថបទនេះស្របនឹងគំនិតរបស់សុនធៀន។

[សញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ] គឺជារូបភាពនៃព្រះដែលយើងមើលមិនឃើញ [គំនិតរបស់ព្រះយេស៊ូ] គឺជាកូនច្បងលើការបង្កើតទាំងអស់។ អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតមកនៅលើមេឃនិងនៅលើផែនដីគឺនៅលើផែនដីនិងនៅលើផែនដីដែលយើងអាចមើលឃើញនិងមើលមិនឃើញមិនអោយមានបល្ល័ង្កអំណាចអ្នកគ្រប់គ្រងរឺអាជ្ញាធរ។ អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរយៈ [សញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ] និង [សញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ] ។

យើងត្រូវយល់ស្របថា“ កូនច្បង” គឺជាកូនច្បងនៅក្នុងគ្រួសារ។ ឧទាហរណ៍។ ខ្ញុំជាកូនច្បង។ ខ្ញុំមានប្អូនស្រីម្នាក់។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមានមិត្តភក្តិដែលចាស់ជាងខ្ញុំ។ តែខ្ញុំនៅតែជាកូនច្បងដដែលព្រោះមិត្តភក្តិទាំងនោះមិនមែនជាសមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំទេ។ ដូច្នេះនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារនៃការបង្កើតដែលរួមមានវត្ថុនៅលើមេឃនិងអ្វីៗនៅលើផែនដីអាចមើលឃើញនិងមើលមិនឃើញបល្ល័ង្កអំណាចនិងអ្នកគ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់នេះមិនមែនបង្កើតឡើងសម្រាប់ជារបស់ដែលមានមុនការបង្កើតទាំងអស់នោះទេប៉ុន្តែសម្រាប់គំនិតដែលមាន មានតែការចូលមកក្នុងអត្ថិភាពរាប់ពាន់លានឆ្នាំក្រោយមកទៀតសម្រាប់គោលបំណងតែមួយគត់នៃការដោះស្រាយបញ្ហាដែលព្រះបានតែងតាំងជាមុន។ មិនថាពួកគេចង់ទទួលស្គាល់ឬមិនជឿក៏ដោយសង្គមនិយមត្រូវតែចុះឈ្មោះជាវតាមការកំណត់របស់ខាវិនវីស។ អ្នកមិនអាចមានមួយដោយគ្មានមួយផ្សេងទៀត។

ដោយចូលទៅកាន់ខចុងក្រោយនៃការពិភាក្សាថ្ងៃនេះជាមួយនឹងគំនិតដូចកូនតើអ្នកយល់ពីអត្ថន័យនៃអត្ថន័យរបស់វាទេ?

ក្នុងគំនិតរបស់អ្នកដែលមាននៅក្នុងព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូដែលមានរូបរាងដូចព្រះជាម្ចាស់ព្រះជាម្ចាស់មិនចាត់ទុកអ្វីៗដែលជាទីសក្ការៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេផ្ទុយទៅវិញព្រះអង្គបានលះបង់អ្វីៗទាំងអស់មកយកឋានៈជាទាសករ។ ភាពដូចមនុស្ស។ ហើយត្រូវបានគេរកឃើញជាមនុស្សលោកបានបន្ទាបខ្លួនគាត់ចេះស្តាប់បង្គាប់រហូតដល់ស្លាប់មែនហើយការសុគតរបស់ឈើឆ្កាង។ (ភីលីព ២: ៥-៨ ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសពិភពលោក)

ប្រសិនបើអ្នកឱ្យបទគម្ពីរនេះដល់ក្មេងអាយុប្រាំបីឆ្នាំហើយសុំឱ្យនាងពន្យល់ពីវាខ្ញុំសង្ស័យនាងនឹងមានបញ្ហា។ យ៉ាងណាមិញកូនក្មេងដឹងថាវាមានន័យយ៉ាងណាក្នុងការចាប់យកអ្វីមួយ។ មេរៀនដែលសាវកប៉ូលកំពុងបង្រៀនគឺបង្ហាញអោយឃើញច្បាស់ថាយើងគួរតែដូចជាព្រះយេស៊ូវដែលមានទាំងអស់ប៉ុន្តែបានលះបង់វាដោយគ្មានការគិតមួយភ្លែតហើយបានសន្មតដោយទំរង់ជាអ្នកបំរើតែម៉្លេះដើម្បីគាត់អាចជួយសង្គ្រោះយើងទាំងអស់គ្នាទោះបីគាត់មាន ធ្វើឱ្យស្លាប់ឈឺចាប់ឈឺចាប់ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ។

គំនិតឬគំនិតមួយមិនមានមនសិការ។ វាមិនមានជីវិតទេ។ វាមិនងាយស្រួលទេ។ តើគំនិតឬគំនិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះអាចចាត់ទុកសមភាពជាមួយព្រះជាអ្វីដែលសមនឹងទទួលបានយ៉ាងដូចម្តេច? តើគំនិតនៅក្នុងគំនិតរបស់ព្រះអាចបាត់ទៅដោយរបៀបណា? តើទស្សនៈនោះអាចបន្ទាបខ្លួនដោយរបៀបណា?

ប៉ូលប្រើឧទាហរណ៍នេះដើម្បីបង្រៀនយើងអំពីចិត្ដរាបទាបចិត្ដរាបទាបរបស់គ្រិស្ដ។ ប៉ុន្តែលោកយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមជីវិតជាមនុស្សម្នាក់បន្ទាប់មកលោកបានលះបង់អ្វី។ តើគាត់មានមូលហេតុអ្វីដើម្បីមានចិត្ដរាបទាប? តើការបន្ទាបខ្លួនក្នុងការក្លាយជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលបង្កើតដោយផ្ទាល់នៅឯណា? តើការបន្ទាបខ្លួនក្នុងការជ្រើសរើសព្រះដែលជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះតែគ្មានបាបគ្រប់រូបត្រូវស្លាប់ដោយស្មោះត្រង់នៅឯណា? ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូមិនដែលមានព្រះជន្មនៅស្ថានសួគ៌ទេកំណើតរបស់ទ្រង់នៅក្រោមកាលៈទេសៈទាំងនោះបានធ្វើឱ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សអស្ចារ្យបំផុតដែលមិនធ្លាប់មាន។ តាមពិតគាត់ជាមនុស្សអស្ចារ្យបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅប៉ុន្តែភីលីព ២: ៥-៨ នៅតែសមហេតុផលពីព្រោះព្រះយេស៊ូជាអ្វីដែលធំជាងឆ្ងាយណាស់។ សូម្បីតែមនុស្សដែលអស្ចារ្យបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅគឺគ្មានអ្វីប្រៀបធៀបនឹងអ្វីដែលកាលពីមុនដែលជាការបង្កើតដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៃការបង្កើតរបស់ព្រះទាំងអស់។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគាត់មិនដែលមាននៅស្ថានសួគ៌មុនពេលចុះមកផែនដីដើម្បីក្លាយជាមនុស្សទេនោះការឆ្លងកាត់ទាំងមូលគឺមិនសមហេតុសមផលទេ។

អញ្ចឹងអ្នកមានវាហើយ។ ភស្តុតាងគឺនៅចំពោះមុខអ្នក។ ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ជាមួយគំនិតមួយចុងក្រោយ។ យ៉ូហាន ១៧: ៣ ពីសេចក្តីបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេសនិយាយថា“ ជីវិតអស់កល្បគឺអោយស្គាល់ព្រះអង្គជាព្រះពិតតែមួយនិងអោយស្គាល់ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដដែលព្រះអង្គបានចាត់អោយមក” ។

វិធីមួយដើម្បីអានរឿងនេះគឺថាគោលបំណងនៃជីវិតគឺកំពុងតែស្គាល់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងនិងអ្វីជាច្រើនទៀតដែលជាអ្នកដែលព្រះអង្គបានចាត់គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងចាប់ផ្តើមដើរខុសដោយមានការយល់ដឹងមិនពិតនៃធម្មជាតិពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទតើយើងអាចបំពេញពាក្យទាំងនោះដោយរបៀបណា។ នៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំនោះគឺជាផ្នែកមួយដែលលោកចនប្រាប់យើងថា

«ដ្បិតមានអ្នកបោកបញ្ឆោតជាច្រើនបានចូលមកក្នុងលោកីយដោយបដិសេធមិនសារភាពពីការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទខាងសាច់ឈាមទេ។ បុគ្គលបែបនេះគឺជាអ្នកបោកបញ្ឆោតនិងជាមេប្រឆាំងព្រះគ្រិស្ដ។ (យ៉ូហានទី ២ ៧ ប៊ី។ ប៊ី។ ប៊ី)

ការបកប្រែក្នុងការរស់នៅថ្មីបកប្រែពាក្យនេះ«ខ្ញុំនិយាយនេះពីព្រោះអ្នកបោកបញ្ឆោតជាច្រើនបានចេញទៅក្នុងពិភពលោក។ ពួកគេបដិសេធថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងមកក្នុងរូបកាយពិត។ មនុស្សបែបនេះគឺជាអ្នកបោកបញ្ឆោតនិងជាមេប្រឆាំងព្រះគ្រិស្ដ។

អ្នកនិងខ្ញុំបានកើតមកជាមនុស្ស។ យើងមានរូបកាយពិត។ យើងជាសាច់ឈាម។ ប៉ុន្តែយើងមិនបានចូលមកខាងសាច់ឈាមទេ។ មនុស្សនឹងសួរអ្នកនៅពេលដែលអ្នកកើតមកប៉ុន្តែពួកគេនឹងមិនសួរអ្នកថាតើអ្នកបានកើតមកជាសាច់ឈាមនៅពេលណាទេពីព្រោះនោះអាចអោយខ្ញុំស្ថិតនៅកន្លែងផ្សេងនិងមានទម្រង់ផ្សេង។ ឥឡូវនេះមនុស្សដែលលោកយ៉ូហានកំពុងសំដៅទៅលើមិនបានបដិសេធថាព្រះយេស៊ូមានទេ។ តើពួកគេអាចធ្វើបានយ៉ាងដូចម្តេច? មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់នៅរស់ដែលបានឃើញគាត់នៅក្នុងសាច់ឈាម។ ទេមនុស្សទាំងនេះបានបដិសេធលក្ខណៈរបស់ព្រះយេស៊ូ។ លោកយេស៊ូជាវិញ្ញាណដែលជាព្រះតែមួយដែលបានបង្កើតមកដូចលោកយ៉ូហានហៅគាត់នៅយ៉ូហាន ១:១៨ ដែលបានក្លាយជាសាច់ឈាមជាមនុស្សពេញលេញ។ នោះគឺជាអ្វីដែលពួកគេបានបដិសេធ។ តើការបដិសេធលក្ខណៈពិតរបស់ព្រះយេស៊ូគឺធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា?

ចនបន្ដថា៖ «ចូរប្រយ័តខ្លួនក្រែងលោអ្នកមិនខាតបង់អ្វីដែលយើងបានខំធ្វើនោះទេប៉ុន្ដែដើម្បី ឲ្យ អ្នកបានរង្វាន់។ អ្នកណាដែលរត់ទៅមុខដោយមិននៅជាប់នឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទអ្នកនោះមិនមានព្រះទេ។ អ្នកណាស្ថិតនៅជាប់នឹងព្រះឱវាទរបស់ព្រះគ្រិស្ដមានទាំងព្រះបិតាទាំងព្រះបុត្រា។

ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់មករកអ្នករាល់គ្នាតែមិននាំព្រះឱវាទនេះមកទេកុំទទួលគេនៅក្នុងផ្ទះអ្នករាល់គ្នាឡើយហើយក៏មិនជំរាបសួរគេផង។ អ្នកណាជំរាបសួរមនុស្សបែបនេះក៏ដូចជាប្រព្រឹត្ដអំពើអាក្រក់របស់ខ្លួនដែរ។ (យ៉ូហានទី ២ ៨-១១ ប៊ីអេសប៊ី)

ក្នុងនាមជាគ្រិស្ដសាសនិកយើងប្រហែលជាខុសគ្នាត្រង់ការយល់ដឹងខ្លះ។ ឧទាហរណ៍តើលេខ ១៤៤.០០០ ជាលេខព្យញ្ជនៈឬជានិមិត្តរូប? យើងអាចយល់ព្រមមិនយល់ស្របហើយនៅតែជាបងប្អូនប្រុសស្រី។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមានបញ្ហាមួយចំនួនដែលការអត់ធ្មត់បែបនេះប្រសិនបើមិនអាចធ្វើទៅបានមិនមែនប្រសិនបើយើងត្រូវធ្វើតាមពាក្យដែលបានបំផុសគំនិតនោះទេ។ ការលើកកម្ពស់ការបង្រៀនដែលបដិសេធពីលក្ខណៈពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទហាក់ដូចជានៅក្នុងជំពូកនោះ។ ខ្ញុំមិននិយាយរឿងនេះដើម្បីជេរប្រមាថនរណាម្នាក់នោះទេប៉ុន្តែគ្រាន់តែបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាតើបញ្ហានេះធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា។ ជាការពិតមនុស្សម្នាក់ៗត្រូវតែធ្វើទៅតាមមនសិការរបស់ខ្លួន។ យ៉ាងណាក៏ដោយសកម្មភាពត្រឹមត្រូវគឺចាំបាច់ណាស់។ ដូចចនបាននិយាយនៅក្នុងខ ៨ ថា“ ប្រយ័ត្នខ្លួនអ្នក ដើម្បីកុំឲ្យ អ្នកខាតបង់អ្វីដែលយើងបានធ្វើប៉ុន្តែអ្នកនឹងបានរង្វាន់” ។ យើងពិតជាចង់ទទួលបានរង្វាន់ពេញលេញ។

ប្រយ័ត្នខ្លួនអ្នកក្រែងអ្នកខាតបង់អ្វីដែលយើងបានធ្វើតែអ្នកនឹងទទួលបានរង្វាន់ពេញលេញ។ អ្នកណាដែលរត់ទៅមុខដោយមិននៅជាប់នឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទអ្នកនោះមិនមានព្រះទេ។ អ្នកណាស្ថិតនៅជាប់នឹងព្រះឱវាទរបស់ព្រះគ្រិស្ដមានទាំងព្រះបិតាទាំងព្រះបុត្រា។

ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់មករកអ្នករាល់គ្នាតែមិននាំព្រះឱវាទនេះមកទេកុំទទួលគេនៅក្នុងផ្ទះអ្នករាល់គ្នាឡើយហើយក៏មិនជំរាបសួរគេផង។ អ្នកណាជំរាបសួរមនុស្សបែបនេះក៏ដូចជាប្រព្រឹត្ដអំពើអាក្រក់របស់ខ្លួនដែរ។ (យ៉ូហានទី ២ ១: ៧-១១ ប៊ីអេសប៊ី)