Op syk nei in heit

[In persoanlik akkount, bydroegen troch Jim Mac]

Ik nim oan dat it de lette simmer fan 1962 wêze moat, Telstar by the Tornadoes hie op de radio spile. Ik ha de simmerdagen trochbrocht op it idyllyske eilân Bute oan 'e westkust fan Skotlân. Wy hiene in plattelânshúske. It hie gjin rinnend wetter of elektrisiteit. Myn taak wie om de wetterkonteners út de mienskiplike put te foljen. Kij soene foarsichtich komme en stoarje. De lytsere keallen soene troch skodzje foar it besjen fan 'e foarste rige.

Jûns sieten wy by kerosinelampen en lústeren nei ferhalen en ieten wy farske pannekoeken dy't mei lytse glêzen swiete stout ôfwosken waarden. De lampen soarge foar in sibbeljend lûd en joegen oanlieding ta slaperigheid. Ik lei dêr op myn bêd en seach nei de stjerren dy't troch it rút falle; elk fan harren en ik wie fol mei in gefoel fan eangst yn myn hert as it hielal yn myn keamer.

Soksoarte jeugdoantinkens kamen my faak op besite en diene my fan jongs ôf oan myn geastlik bewustwêzen, al op myn eigen bernlike wize.

Ik hie in pine om te witten wa't de stjerren, de moanne en it prachtige eilân makke hat dat sa fier fan Glasgow's Clydeside wie, wêr't idle manlju op strjittehoeken hingje as karakters út in Loury-skilderij. Wêr't nei-oarlochske hierwenten natuerlik ljocht blokkearren. Wêr't ûnfersoarge hûnen troch bakken rêden foar skrapkes. Wêr't it altyd like, wiene d'r bettere plakken om grut te wurden. Mar, wy leare om te gean mei de hân fan it libben ús hannen.

Spitigernôch die myn heit de eagen ticht doe't ik tolve jier wie; in drege tiid foar in adolesint dy't opgroeit sûnder de oanwêzigens fan in leafde, mar fêste hân. Myn mem waard alkoholist, dus yn in protte opsichten wie ik allinich.

Ien sneintemiddei jierren letter siet ik wat boek te lêzen fan in Tibetaanske muonts - ik tink dat it myn naïve manier wie om te sykjen nei it doel fan it libben. Der waard op 'e doar kloppe. Ik herinner my de ynlieding fan de man net, mar hy lies 2 Timothy 3: 1-5 mei in pynlike spraakhindernis. Ik respektearre syn moed doe't er hinne en wer wiegde as in rabbyn dy't de Misjna lies, wylst er taast om de wurden derút te krijen. Ik frege him om de folgjende wike werom te kommen as ik my tariede op eksamens.

Lykwols, dy wurden dy't er lies klonk my de hiele wike yn 'e earen. Ien hat my ris frege oft der in personaazje yn de literatuer wie, dêr’t ik my mei fergelykje soe? Prins Mysjkin út Dostojevski's De Idioat, Ik ha antwurde. Mysjkin, de haadpersoan fan Dostojewski, fielde him ferfrjemd fan syn egoïstyske wrâld fan 'e njoggentjinde ieu en waard ferkeard begrepen en allinnich.

Dat, doe't ik de wurden fan 2 Timothy 3 hearde, beantwurde de God fan dit universum in fraach wêr't ik mei bemuoide, nammentlik wêrom is de wrâld sa?

De folgjende wike brocht de broer ien fan 'e âldsten, de presidint opsichter. In stúdzje waard begûn yn De Wierheid dy't liedt ta it ivige libben. Twa wiken letter brocht de presidint opsichter in kringopsichter mei dy't Bob neamd waard, eardere misjonaris. Ik herinner my dy middei yn alle details. Bob pakte in eettafelstoel en sette dy efteroer nei foaren, lei de earmen op 'e rêchleuning en sei: 'No, hawwe jo fragen oer wat jo oant no ta leard hawwe?'

'Eins is der ien dy't my fernuvere. As Adam ivich libben hie, wat as er trippele en oer in klif foel?'

'Litte wy nei Psalm 91:10-12 sjen,' antwurde Bob.

"Want hy sil syn ingels oangeande jo gebea om jo te beskermjen op al jo wegen.

Se sille jo yn 'e hannen optille, sadat jo jo foet net tsjin in stien slaan."

Bob gie troch troch te sizzen dat dit in profesije wie oangeande Jezus, mar redenearre dat it fan tapassing koe op Adam en, by útwreiding, de hiele minsklike famylje dy't it paradys berikte.

Letter fertelde in broer my dat ien Bob in ûngewoane fraach frege: 'As Armageddon kaam, hoe sit it dan mei de astronauten yn 'e romte?'

Bob antwurde mei Obadja fers 4,

            "Al sweve jo as de earn en meitsje jo nêst yn 'e stjerren,

            dêrwei sil Ik dy delbringe, seit de Heare.

De manier wêrop de Bibel dizze fragen koe beäntwurdzje makke yndruk op my. Ik waard ferkocht yn 'e organisaasje. Ik bin yn septimber 1979 njoggen moanne letter doopt.

Jo kinne fragen stelle, mar de antwurden net freegje

Lykwols, seis moanne of wat letter, wat lestich falle my. Wy hienen in pear 'gesalfden' yn 'e buert, en ik frege my ôf wêrom't se noait bydroegen oan it 'geastlike iten' dat wy krigen. Al it materiaal dat wy lêze hie neat te krijen mei dizze leden fan de saneamde Faithful Slave Class. Ik haw dit mei ien fan 'e âldsten opbrocht. Hy hat my noait in befredigjend antwurd jûn, krekt dat dy fan dy groep soms wol fragen ynstjoere en bytiden bydrage oan artikels. Ik fielde dat dit noait paste yn it patroan wêrfan Jezus spruts. Dizze hiene earder op 'e foargrûn wêze moatten as it 'ynsidintele' artikel. Mar ik haw it noait in probleem makke. Dochs, in wike letter, fûn ik mysels wurde markearre.

It berjocht wie dúdlik, kom yn line. Wat kin ik dwaan? Dizze organisaasje hie de útspraken fan it ivige libben, of sa like it. De markearring wie wreed en net terjochte. Ik bin der net wis fan wat it meast sear hat, de markearring of dat ik dizze âldere broer seach as in fertroude heitfiguer. Ik wie wer allinnich.

Dochs haw ik mysels ôfstutsen en yn myn hert besletten om foarútgong te meitsjen ta ministeriële tsjinstfeint en úteinlik in âlderling. Doe't myn bern opgroeiden en de skoalle ferlieten, die ik pionier.

Potemkin Doarp

Wylst in protte doktrinale problemen my bleaunen te hinderjen, wie ien aspekt fan 'e organisaasje dy't my de measte problemen feroarsake, en is, it gebrek oan leafde. It wiene net altyd de grutte, dramatyske saken, mar de deistige saken lykas roddels, laster en âldsten dy't fertrouwen brekke troch har mei har froulju yn kessens te praten. D'r wiene details fan rjochterlike saken dy't moatte wurde beheind ta de kommisjes, mar waarden iepenbier. Ik soe faaks tinke oan de ynfloed dy't dizze 'ûnfolsleinens' soene hawwe op 'e slachtoffers fan sokke achtleazens. Ik herinner my dat ik in kongres yn Jeropa bywenne en mei in suster praat. Neitiid kaam der in broer oan en sei: 'dy suster dêr't jo tsjin sprieken brûke om prostituee te wêzen.' Dat hoegde ik net te witten. Miskien besocht se it ferline del te libjen.

By âldsten 'gearkomsten der wiene macht striid, fleanende ego's, konstante skeel, en gjin respekt foar Gods Geast dat waard socht oan it begjin fan' e gearkomste.

It soarge my ek foar dat jongeren wurde oanmoedige om doopt te wurden sa jong as trettjin jier âld en dan beslute letter te gean en har wylde oat te siedzjen en harsels útsletten te finen, en dan op 'e rêch sitte wylst se wachtsje op werynrjochting. Dit wie in fier gjalp fan 'e gelikenis fan' e ferlerne soan waans heit him 'fuort' seach en regele om syn bekearende soan te fieren en weardich te meitsjen.

En dochs, as organisaasje, waxden wy lyrysk oer de unike leafde dy't wy hienen. It wie allegear in Potemkin-doarp dat noait de wiere aard fan wat der barde reflektearre.

Ik leau dat in protte ta har sinnen brocht wurde as se te krijen hawwe mei persoanlike trauma en ik wie gjin útsûndering. Yn 2009 joech ik in iepenbiere taspraak yn in gemeente tichtby. Doe't myn frou de hal útgie, hie se it gefoel dat se falle.

‘Litte wy nei it sikehûs,’ sei ik.

'Nee, meitsje jo gjin soargen, ik moat mar lizzen.'

‘Nee, asjebleaft, lit ús gean,’ stie ik oan.

Nei in yngeand ûndersyk stjoerde de jonge dokter har foar in CT-scan, en hy kaam werom mei de resultaten. Hy befêstige myn minste eangst. It wie in harsentumor. Eins hie se nei fierder ûndersyk ferskate tumors, wêrûnder kanker yn de lymfeklier.

Op in jûn by har op besite yn it sikehûs, die bliken dat se minder waard. Nei de besite sprong ik yn de auto om har mem te ynformearjen. Der foel dy wike in swiere snie yn Skotlân, ik wie de ienige bestjoerder op 'e autodyk. Ynienen rekke de auto macht kwyt. Ik rûn sûnder brânstof. Ik belle it estafettebedriuw, en it famke fertelde my dat se gjin brânstofproblemen bywenje. Ik belle in sibben foar help.

In pear minuten letter luts der in man efter my oan en sei: 'Ik seach dy fan 'e oare kant, hast help nedich?' Myn eagen fol mei triennen troch de aardichheid fan dizze frjemdling. Hy hie in rûnreis fan 12 kilometer dien om te helpen. D'r binne mominten yn it libben dy't yn ús holle dûnsje. Frjemdlingen dy't wy moetsje, al is dit momint, dochs ferjitte wy se noait. In pear nachten nei dizze moeting ferstoar myn frou. It wie febrewaris 2010.

Hoewol ik in pionierâlder wie dy't in drok libben lei, fûn ik de iensumens fan 'e jûnen ferpletterjend. Ik soe 30 minuten ride nei it tichtstby lizzende winkelsintrum en sitte mei in kofje en werom nei hûs. Ien kear naam ik in goedkeape flecht nei Bratislava en frege my ôf wêrom't ik it die nei oankomst. Ik fielde my krekt sa iensum as in lege bûse.

Dy simmer haw ik noait myn gewoane Distriktskonvinsje bywenne, ik wie bang dat de sympaty fan 'e bruorren te oerweldigjend soe wêze. Ik herinnerde my in DVD dy't de maatskippij publisearre oer ynternasjonale konvinsjes. It featured de Filipinen ynklusyf in dûns neamd tinken. Ik tink dat it it bern yn my wie, mar ik seach dizze DVD oer en oer. Ik moete ek in protte Filipino bruorren en susters yn Rome doe't ik reizge dêr, en ik waard faak beweecht troch harren gastfrijheid. Dat, mei in Ingelske konvinsje yn novimber yn Manila dat jier, besleat ik te gean.

Op de earste dei moete ik in suster út it noarden fan de Filipinen en nei de konvinsje ha wy tegearre iten. Wy hâlde kontakt, en ik reizge ferskate kearen om har te besykjen. Op it stuit, de Britske regear wie passing wetjouwing dy't soe beheine ymmigraasje en beheine Britske boargerskip foar tsien jier; wy moasten gau ferhúzje as dizze suster myn frou wurde soe. En sa, op 25 desimber 2012, kaam myn nije frou oan en krige koart dêrnei it Britske boargerskip.

It hie in lokkige tiid wêze moatten, mar wy ûntdutsen al gau it tsjinoerstelde. In protte tsjûgen soene ús negearje, benammen ik. Nettsjinsteande de Wekker mei in artikel dy't destiids it feit stipet dat manlju flugger trouwe as froulju nei it ferstjerren, hat it noait holpen. It waard ûntmoedigend om gearkomsten by te wenjen en op in jûn wylst myn frou har klear makke foar de gearkomste fan tongersdei, fertelde ik har dat ik net werom soe. Se stimde yn en gie ek fuort.

Utgongspystyzje

Wy besletten om te lêzen De evangeeljes en It Boek fan Hannelingen en stelde ússels ôf, wat freget God en Jezus fan ús? Dit brocht in grut gefoel fan frijheid. Foar de lêste trije desennia, ik hie draaide om as in werveljende Derwisj en nea tocht om ôf te kommen. Der soene skuldreizen wêze as ik in film siet en seach of fuortgie foar in dei frije tiid. Sûnder hoederjen of petearen en items om te tarieden, hie ik tiid om Gods wurd selsstannich te lêzen sûnder ynfloed fan bûten. It fielde verfrissend.

Mar ûnderwilens ferspraat der geroften dat ik in ôffaller wie. Dat ik troude út 'e wierheid. Dat ik moete myn frou op in Russyske breid syn webside ensafuorthinne. As immen de tsjûgen ferlit, foaral as it in âldere of in broer is dy't se as geastlik beskôgen, skopt in dichotomy yn. Se begjinne of har eigen leauwen te freegjen of in manier te finen om yn har hollen te rjochtfeardigjen wêrom't de broer gie. Dat lêste dogge se troch oare útdrukkingen te brûken lykas ynaktyf, swak, ûngeastlik, of ôffal. It is har manier om har prekêre fûneminten te befeiligjen.

Destiids lies ik Neat te benijd troch Barbara Demick. Se is in Noard-Koreaanske oerloper. De parallellen tusken it Noard-Koreaanske rezjym en de maatskippij wiene besibbe. Se skreau oer Noard-Koreanen dy't twa tsjinstridige gedachten yn 'e holle hawwe: in kognitive bias as treinen dy't op parallelle linen reizgje. D'r wie de offisjele gedachte dat Kim Jong Un in god is, mar it gebrek oan bewiis om de claim te stypjen. As Noard-Koreanen yn it iepenbier oer sokke tsjinstellingen prate, soene se harsels op in ferriederlik plak fine. Spitigernôch is de krêft fan it rezjym, lykas by de maatskippij, har eigen minsken folslein te isolearjen. Nim in pear mominten om wichtige sitaten te lêzen út Demick's boek op 'e Goodreads-webside by Neat te benijd Sitaten troch Barbara Demick | Goodreads

Ik bin faaks fertrietlik as ik eardere Jehova's Tsjûgen sjoch dy't yn ateïsme falle en de hjoeddeistige westerske besetting fan 'e wrâld nei sekularisme opnimme. God hat ús it foarrjocht jûn om frije morele aginten te wêzen. It is net de wize kar om God de skuld te jaan foar de manier wêrop saken draaide. De Bibel is fol mei warskôgingen oer fertrouwen yn 'e minske. Nettsjinsteande it ferlitten, binne wy ​​allegear noch ûnderwurpen oan it probleem dat waard opwekt troch Satan. Is it loyaliteit oan God en Kristus, of de satanyske sekuliere tiidgeast dy't op it stuit it Westen sweeft?

Refocusing is wichtich as jo fuortgean. No binne jo allinich mei de útdaging om josels geastlik te fieden en in nije identiteit te foarmjen. Ik bin frijwilliger yn in UK woldiedigens dy't rjochte op it roppen fan âldere, housebound minsken en in lang petear mei harren. Ik studearre ek foar in BA yn Humanities (Ingelske literatuer en kreatyf skriuwen). Ek doe't COVID oankaam, die ik in MA yn kreatyf skriuwen. Iroanysk genôch wie ien fan 'e lêste sirkwygearkomsten dy't ik levere oer fuortset ûnderwiis. Ik fiel my ferplichte om 'sorry' te sizzen tsjin 'e jonge Frânske suster dy't ik dy dei praat. Der moat in trilling yn har hert west hawwe doe't ik har frege wat se yn Skotlân die. Se studearre oan 'e Universiteit fan Glasgow.

No brûk ik de troch God jûne skriuwfeardigens dy't ik haw opdien om minsken te helpen ôfstimme op har geastlike kant troch te bloggen. Ik bin ek in kuierder en hillwalker en ik bid meastentiids foardat ik it lânskip ferken. Unûntkomber stjoere God en Jezus minsken myn wei. Dit alles helpt it fakuüm te foljen dat it ferlitten fan 'e Wachttoren op my besocht. Mei Jehovah en Kristus yn ús libben fiele wy ús noait allinich.

Trettjin jier letter haw ik gjin beswier om fuort te gean. Ik tink oan de Gideoniten en Nineviten, hoewol gjin diel fan 'e Israelityske organisaasje, se krigen Gods genede en leafde. D'r wie de man yn Lukas haadstik 9 dy't demoanen útdreau yn 'e namme fan Jezus en de apostels makken beswier om't hy gjin diel fan har groep wie.

'Hâld him net tsjin,' antwurde Jezus, 'want wa't net tsjin jo is, is foar jo.'

Immen sei ienris, dat it ferlitten fan 'e organisaasje wie as it ferlitten fan it Hotel California, jo kinne jo útgong meitsje, mar nea echt ferlitte. Mar dêr gean ik net mei. D'r is in soad lêzen en ûndersocht nei falske ideeën dy't de learen en belied fan 'e organisaasje ûnderstipe. Dat duorre even. De skriften fan Ray Franz en James Penton, neist Barbara Anderson's eftergrûn oer de organisaasje, bliken it meast nuttich te wêzen. Mar it measte fan alles, it lêzen fan it Nije Testamint befrijt ien fan 'e gedachtekontrôle dy't my ienris dominearre. Ik leau dat it grutste ferlies ús identiteit is. En lykas Myshkin, fine wy ​​ússels yn in frjemde wrâld. De Bibel is lykwols fol mei karakters dy't yn ferlykbere omstannichheden funksjonearren.

Ik bin tankber foar de bruorren dy't myn oandacht hawwe lutsen op 'e Skriften. Ik wurdearje ek it rike libben dat ik haw hân. Ik joech petearen yn 'e Filipinen, Rome, Sweden, Noarwegen, Poalen, Dútslân, Londen en de lingte en breedte fan Skotlân, ynklusyf de eilannen oan 'e westkust. Ik haw ek genoaten fan ynternasjonale konvinsjes yn Edinburgh, Berlyn en Parys. Mar, as it gerdyn wurdt opheft en de wiere aard fan de organisaasje wurdt iepenbiere, der is gjin libben mei de leagen; it waard stressfolle. Mar ferlitten is as in Atlantyske stoarm, wy fiele ús skipbreuk, mar wekker wurde op in better plak.

No fiele myn frou en ik de treastjende hân fan God en Jezus yn ús libben. Koartlyn haw ik wat medyske ûndersiken hân. Ik hie in ôfspraak om de adviseur te sjen foar de resultaten. Wy lêze dy moarns in skrift, lykas wy elke moarn dogge. It wie Psalm 91: 1,2:

'Hy dy't yn 'e beskûl fan 'e Allerheechste wennet

Sil bliuwe yn it skaad fan de Almachtige.'

Ik sil tsjin de Heare sizze: Jo binne myn taflecht en myn festing,

Myn God, op wa't ik fertrou.'

Ik sei tsjin myn frou: 'wy krije hjoed min nijs.' Se stimde yn. God hie ús faaks berjochten jûn troch de Skriften dy't spesifyk wiene. God bliuwt te praten lykas hy altyd hat sprutsen, mar soms komt it juste fers wûnderlik yn ús skoot as it nedich is.

En wis genôch, sellen yn 'e prostaat dy't my trou tsjinne, fijannich wurden en in reboelje makke hawwe yn 'e panko's en lever en wa wit wêr oars.

De adviseur dy't dit iepenbiere, seach my oan en sei: 'Jo binne hjir tige bravado oer.'

Ik antwurde: 'No, it is sa, der is in jonge man yn my. Hy hat my syn hiele libben folge. Syn leeftyd wit ik net, mar hy is der altyd. Hy treast my en syn oanwêzigens oertsjûget my dat God de ivichheid foar my hat,' antwurde ik. De wierheid is, God hat 'de ivichheid yn ús herten set.' De oanwêzigens fan dy jongere ik is oertsjûgjend.

Wy kamen dy dei thús en lies de hiele psalm 91 en fielden in grut gefoel fan treast. Ik ha gjin gefoel fan wat de Dútsers neame torschlusspanik, dat bewustwêzen dat de doarren my tichtgean. Nee, ik wurd wekker mei in wûnderlik gefoel fan frede dat allinnich fan God en Kristus komt.

[Alle oanhelle fersen binne út 'e Berean Standard Bible, BSB.]