Þessi vika er Varðturninn rannsókn opnar með hugsun að það sé mikill heiður að vera sendur af Guði sem sendiherra eða sendiherra til að hjálpa fólki að koma á friðsamlegum samskiptum við hann. (w14 5/15 bls. 8 mgr. 1,2)
Það eru rúm tíu ár síðan við höfum haft grein þar sem útskýrt er hvernig yfirgnæfandi meirihluti kristinna manna í dag sinnir ekki því hlutverki sem vísað er til í þessum upphafsgreinum rannsóknargreinar okkar. 2. Kor. 5:20 er talað um kristna þjóna sem sendiherra í staðinn fyrir Krist, en hvergi er minnst á það í Biblíunni að kristnir þjónar séu sendimenn til að styðja þessa sendiherra. Samt sem áður, samkvæmt fyrri tölublaði, er hægt að kalla „þessa„ aðra sauði “sendiherra [ekki sendiherra] ríkis Guðs.“ (w02 11/1 bls. 16 mgr. 8)
Í ljósi þess hversu hættulegt það er að bæta við eða taka frá öllu frá innblásinni kennslu Guðs varðandi fagnaðarerindi Jesú Krists, verður maður að velta fyrir sér hvort ráðlegt sé að kenna að mikill meirihluti kristinna manna sem hafa nokkru sinni lifað eru ekki „sendiherrar í staðinn fyrir Krist.“ (Gal. 1: 6-9) Maður skyldi halda að ef meirihluti fylgjenda Jesú ætlaði ekki að vera sendiherrar hans, þá væri einhver þess getið í Ritningunni. Maður gæti búist við að hugtakið „sendiherra“ yrði kynnt svo að ekki væri rugl milli sendiherrastéttarinnar og sendimannastéttarinnar, er það ekki?

(2 Korintubréf 5: 20)  Við erum því sendiherrar í staðinn fyrir Krist, eins og Guð sé að biðja fyrir okkur. Sem staðgengill Krists biðjum við: „Vertu sáttur við Guð.“

Ef Kristur væri hér, væri hann að biðja þjóðina en hann er ekki hér. Hann hefur því skilið eftirfarandi í höndum fylgismanna sinna. Sem vottar Jehóva, þegar við förum hús úr húsi, er það ekki markmið okkar að hvetja þá sem við hittum til að verða sáttir við Guð? Svo hvers vegna ekki að kalla okkur alla sendiherra? Af hverju að nota nýtt hugtak á aðra kristna en þá sem ritningarnar sjálfar eiga við? Það er vegna þess að við trúum ekki að meirihluti fylgjenda Krists sé andasmurður. Við höfum rætt rökvillu þessarar kennslu annars staðar, en við skulum bæta einni skrá til viðbótar við þann eld.
Lítum á boðskap okkar eins og fram kemur í vs. 20: „Vertu sáttur við Guð.“ Sjáðu vísurnar á undan.

(2 Corinthians 5: 18, 19) . . .En allt er frá Guði, sem sætti okkur við sjálfan sig fyrir Krist og veitti okkur sáttarþjónustuna. 19 nefnilega að Guð var með Kristi að sættast heim við sjálfan sig en reiknaði ekki með þeim svik sín og hann framdi okkur sáttargjörðina.

Í versi 18 er talað um smurða - þá sem nú eru kallaðir sendiherrar - sættust við Guð. Þetta er notað til að samræma heimur fyrir Guð. 
Hér er aðeins vísað til tveggja flokka einstaklinga. Þeir sáttir við Guð (smurðir sendiherrar) og þeir sem ekki sættust við Guð (heiminn). Þegar þeir sem ekki eru sáttir verða sáttir yfirgefa þeir bekkinn og ganga í hina. Þeir verða líka smurðir sendiherrar í staðinn fyrir Krist.
Það er hvergi minnst á þriðju stétt eða hóp einstaklinga, hvorki einn af hinum ósátta heimi né um hinn sætta smurða sendiherra s. Ekki einu sinni vísbending um þriðja hópinn sem kallast „sendimenn“ er að finna hér eða annars staðar í Ritningunni.
Aftur sjáum við að það að viðhalda rangri hugmynd um að það séu tvær stéttir eða þrep kristinna, einn smurður með heilögum anda og einn ekki smurður, neyðir okkur til að bæta við Ritninguna hluti sem einfaldlega eru ekki til staðar. Í ljósi þess að þeir sem segja frá sem góðar fréttir eitthvað umfram það sem kristnir menn á fyrstu öld samþykktu bölvaður ', og í ljósi þess að við erum hvattir ekki aðeins til að forðast synd, heldur ekki einu sinni nálægt henni, er það sannarlega skynsamlegt fyrir okkur að bæta við orð Guðs á þennan hátt?

Meleti Vivlon

Greinar eftir Meleti Vivlon.
    10
    0
    Vilt elska hugsanir þínar, vinsamlegast skrifaðu athugasemdir.x
    ()
    x