ហេតុអ្វីត្រូវចាត់ទុកកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត?

ពីរដងខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរប្រកាសអំពីសប្តាហ៍នេះ ប៉មយាម សិក្សា (w១២ ៦/១៥ ទំព័រ ២០ «ហេតុអ្វីចាត់ទុកកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត? ») ហើយខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដបោះចោលអ្វីដែលខ្ញុំបានសរសេរពីរដង។ បញ្ហាក្នុងការសរសេរអត្ថបទអត្ថាធិប្បាយលើអត្ថបទដូចនេះគឺពិបាកធ្វើដោយមិនស្តាប់ like ដូចជាអ្នកប្រឆាំងនឹងសេចក្តីខ្នះខ្នែងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ នៅទីបំផុតអ្វីដែលជំរុញទឹកចិត្តខ្ញុំអោយដាក់ប៊ិចទៅក្រដាសគឺនិយាយអ៊ីមែលពីរដាច់ពីគ្នា - មួយពីមិត្តភក្តិនិងម្នាក់ទៀតមកពីសាច់ញាតិជិតស្និទ្ធ - ក៏ដូចជាយោបល់ដែលបានធ្វើនៅក្នុងការប្រជុំផ្ទាល់របស់យើង។ ពីអ៊ីមែលវាជាភស្តុតាងដែលថាអត្ថបទដូចនេះបណ្តាលឱ្យមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុសធ្ងន់ធ្ងរ។ បុគ្គលទាំងនេះកំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើព្រះយ៉ាងប្រសើរ។ យើងមិននិយាយអំពីគ្រីស្ទបរិស័ទតូចតាចនៅទីនេះទេ។ តាមពិតអ៊ីមែលទាំងនេះគ្រាន់តែជាការបង្ហាញចុងក្រោយបំផុតចំនួនពីរនៅក្នុងជួរដ៏វែងនៃការខកខានដោយកំហុសពីមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសារដែលប្រៀបធៀបខ្លួនពួកគេទៅនឹងអ្នកដទៃហើយមានអារម្មណ៍ថាមិនគ្រប់គ្រាន់និងមិនសក្តិសម។ ហេតុអ្វីផ្នែកសន្និបាតនិងអត្ថបទដែលបោះពុម្ពមានគោលបំណងជំរុញចិត្ដស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្ដដ៏ល្អដែល នាំឲ្យមាន កំហុសបែបនេះ? វាមិនអាចជួយបានទេនៅពេលដែលបងប្អូនប្រុសស្រីមានយោបល់ល្អ ៗ ក្នុងពេលសិក្សាអត្ថបទដូចនេះ។ ការបម្រើព្រះជារឿយៗត្រូវបានកាត់បន្ថយដោយបញ្ហានៃការរៀបចំកាលវិភាគនិងការស្អប់ខ្ពើមខ្លួនឯង។ តាមមើលទៅមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវធ្វើដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះហើយទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ចគឺដូចជាអ្នកភូតភរហើយលះបង់ ៧០ ម៉ោងក្នុងមួយខែក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ រូបមន្តជាក់ស្តែងសម្រាប់ការសង្គ្រោះ។
នេះមិនមែនជារឿងថ្មីទេ។ វាជាបញ្ហាចាស់ណាស់ក្នុងការដាក់គំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សម្នាក់ទៅលើដំណើរជីវិតរបស់អ្នកដទៃ។ បងស្រីម្នាក់ដែលខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់បានចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយតាំងពីគាត់នៅក្មេងពីព្រោះអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាក្នុងកម្មវិធីមហាសន្និបាតប្រចាំតំបន់បាននិយាយថាបើអាចធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយហើយមិនអាចធ្វើបាននោះមានសំណួរថាតើអ្នកណាម្នាក់អាចសង្ឃឹមថាអាចរួចជីវិតពីហាម៉ាគេដូន។ ដូច្នេះនាងបានធ្វើហើយសុខភាពរបស់នាងបានបាត់បង់ហើយដូច្នេះនាងឈប់ធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយហើយឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាមិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់នាងដូចជាពួកគេនិយាយថាគាត់នឹងឡើងលើវេទិកាមហាសន្និបាតនៅក្នុងបទសម្ភាសន៍ដ៏អស្ចារ្យជាមួយអ្នកត្រួសត្រាយជោគជ័យនិងជោគជ័យ។
ប្រហែលជាព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់នាង។ ប៉ុន្តែចម្លើយគឺទេ។ ទេដើម្បីត្រួសត្រាយ។ ជាការពិតណាស់ដើម្បីផ្តល់យោបល់អំពីរឿងបែបនេះនៅចំពោះមុខអត្ថបទដូចជាយើងទើបតែបានសិក្សាទំនងជានឹងបង្ហាញពីភាពភ័យរន្ធត់។ បងស្រីពិសេសនេះមិនដែលបានត្រួសត្រាយម្តងទៀតទេ។ រហូតមកដល់ពេលនេះនាងបានជួយមនុស្សជាង 40 នាក់ឱ្យទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ តើមានអ្វីខុសជាមួយរូបភាពនេះ? បញ្ហាគឺថាប្រភេទនៃអត្ថបទនេះផ្តល់ឱ្យអ្នកដែល "សុចរិតលើសអ្វីៗទាំងអស់" នូវឱកាសដើម្បីវាយស្គរដោយការភ័យខ្លាចតិចតួចនៃការនិយាយត្រង់ដោយផ្តល់នូវអ្វីដែលតិចជាងការគាំទ្រយ៉ាងក្លៀវក្លាចំពោះគ្រប់ចំណុចដែលបានធ្វើនៅក្នុងអត្ថបទដែលនិយាយថាមិនស្មោះត្រង់។ ដល់ការនាំមុខនៃខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់ដែលគេហៅថា។
យើងត្រូវបានគេសន្មត់ថាលើកទឹកចិត្តដល់ការត្រួសត្រាយនិងស្មារតីអ្នកត្រួសត្រាយគ្រប់ពេល។ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ខកខានផ្តល់ការគាំទ្រតិចជាងការលើកទឹកចិត្តឬអ្នកណាម្នាក់លើកដៃឡើងហើយនិយាយថា“ ល្អហើយល្អទេប៉ុន្តែ…” ម្នាក់ស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកជាឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានឬអាក្រក់ជាងនេះ។
ដូច្ន្រះការប្រឈមនឹងការធ្វើឱ្រយមានយីហោអ្នកប្រឆំងនឹងអនុញ្ញាតឱ្រយយើងថ្ល្រងថ្លឹងជញ្ជីងបន្តិចបន្តួចឬយ៉ាងហោចណាស់ប៉ុនប៉ងធ្វើ។
អត្ថបទនេះចាប់ផ្ដើមដោយការសន្និដ្ឋានដូចខាងក្រោមពីវគ្គ ១៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ខ្ញុំចង់ឲ្យ អ្នកធ្វើជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំជាអ្នកបំរើរបស់អ្នក។ ខ្ញុំចង់អោយអ្នកកំណត់ថាតើខ្ញុំគួរចំណាយពេលវេលារបស់ខ្ញុំអ្វីដែលជាអាទិភាពរបស់ខ្ញុំគួរតែនិងរបៀបដែលខ្ញុំគួរប្រើធនធាននិងទេពកោសល្យរបស់ខ្ញុំ។
មិនអីទេសូមយល់ព្រមថានោះជាការពិត។ យ៉ាងណាមិញបើព្រះយេហូវ៉ាសុំយើង ឲ្យ បូជាកូនច្បងរបស់យើងដូចលោកអ័ប្រាហាំនោះយើងគួរតែសុខចិត្ដធ្វើដូច្នោះដែរ។ បញ្ហាជាមួយនឹងសេចក្តីថ្លែងនេះគឺថានៅក្នុងអត្ថបទដែលយើងសន្មតថាបង្រៀនរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់អោយយើងម្នាក់ៗចំណាយពេលវេលាតើអាទិភាពអ្វីដែលលោកចង់អោយយើងម្នាក់ៗមាននិងរបៀបដែលលោកចង់អោយយើងប្រើប្រាស់ធនធាននិងទេពកោសល្យរបស់យើង។ ពិចារណាថាយើងដកស្រង់ឧទាហរណ៍ដូចជាណូអេម៉ូសេយេរេមានិងសាវ័កប៉ូល។ បុរសទាំងនេះដឹងច្បាស់អំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់ ឲ្យ គាត់ចំណាយពេលរបស់គាត់កំណត់អាទិភាពនិងប្រើធនធាននិងទេពកោសល្យរបស់គាត់។ តើតាមរបៀបណា? ពីព្រោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ដោយផ្ទាល់ដល់ពួកគេម្នាក់ៗ។ គាត់បានប្រាប់ពួកគេយ៉ាងច្បាស់នូវអ្វីដែលគាត់ចង់អោយពួកគេធ្វើ។ ចំណែកឯយើងវិញគាត់ផ្តល់គោលការណ៍ដល់យើងហើយរំពឹងថាយើងនឹងអនុវត្តវិធីដែលវាអនុវត្តចំពោះយើងផ្ទាល់។
ប្រសិនបើនៅពេលនេះអ្នកកំពុងកំដៅឡើងនូវជាតិដែកយីហោអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំនិយាយបែបនេះ: ខ្ញុំមិនធ្លាក់ទឹកចិត្តត្រួសត្រាយទេ។ អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយគឺគំនិតដែលថាមនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែត្រួសត្រាយដែលជាកាលៈទេសៈអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំមើលទៅមិនត្រូវគ្នានឹងអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានចែង។ ហើយ“ កាលៈទេសៈអនុញ្ញាត” មានន័យយ៉ាងម៉េច? ប្រសិនបើយើងមានឆន្ទៈចង់ធ្វើឱ្យបានម៉ឺងម៉ាត់តើមិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែអាចផ្លាស់ប្តូរកាលៈទេសៈរបស់ខ្លួនដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យត្រួសត្រាយបានទេ?
ដំបូងព្រះគម្ពីរមិននិយាយអ្វីទាំងអស់អំពីការត្រួសត្រាយ។ ក្នុងគម្ពីរក៏មិនមានអ្វីដែលគាំទ្រគំនិតដែលថាចំនួនម៉ោងដែលត្រូវបានឧទ្ទិសដល់កិច្ចផ្សព្វផ្សាយជារៀងរាល់ខែជាចំនួនដែលបានកំណត់ដោយមនុស្សមិនមែនព្រះទេដែលធានាថាគាត់ចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុត? (តម្រូវការប្រចាំខែបានចាប់ផ្តើមនៅ ១២០ បន្ទាប់មកធ្លាក់ចុះដល់ ១០០ បន្ទាប់មកដល់ ៨៣ ហើយនៅទីបំផុតឥឡូវមានអាយុ ៧០ ឆ្នាំពោលគឺស្ទើរតែពាក់កណ្ដាលនៃចំនួនដើម។ ) យើងមិនប្រកែកថាការត្រួសត្រាយបានជួយពង្រីកកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅសម័យយើងទេ។ អង្គការនេះមានតួនាទីនៅក្នុងអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើផែនដី។ យើងមានតួនាទីសេវាកម្មជាច្រើន។ ខ្លះត្រូវបានកំណត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ភាគច្រើនជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តដែលធ្វើឡើងដោយរដ្ឋបាលសម័យថ្មី។ ទោះយ៉ាងណាវាហាក់ដូចជាមានការបំភ័ន្តបំភាន់ដើម្បីណែនាំថាការបំពេញតួនាទីទាំងនេះរួមទាំងការត្រួសត្រាយបង្ហាញថាយើងកំពុងបំពេញការថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះ។ ដូចគ្នានេះដែរការមិនជ្រើសរើសរបៀបរស់នៅបែបមួយនៃតួនាទីទាំងនេះមិនមានន័យថាយើងមិនធ្វើតាមការលះបង់របស់យើងចំពោះព្រះនោះទេ។
ព្រះគម្ពីរពិតជានិយាយអំពីការធ្វើអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែវាទុកឱ្យបុគ្គលម្នាក់ៗនូវរបៀបដែលពួកគេបង្ហាញការគោរពចំពោះព្រះ។ តើយើងកំពុងសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើប្រភេទសេវាកម្មជាក់លាក់មួយឬ? ការពិតដែលថាមនុស្សជាច្រើនធ្លាក់ទឹកចិត្តបន្ទាប់ពីការជជែកនិងអត្ថបទទាំងនេះអាចបង្ហាញថាយើងប្រហែលជា។ ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់គ្រងរាស្ដ្ររបស់លោកតាមរយៈសេចក្ដីស្រឡាញ់។ គាត់មិនជម្រុញតាមរយៈកំហុសទេ។ គាត់មិនចង់បម្រើទេព្រោះយើងមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុស។ គាត់ចង់ ឲ្យ យើងបម្រើព្រោះយើងស្រឡាញ់គាត់។ គាត់មិនត្រូវការសេវាកម្មរបស់យើងទេប៉ុន្តែគាត់ចង់បានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង។
សូមក្រឡេកមើលអ្វីដែលប៉ុលត្រូវនិយាយទៅកាន់ពួកកូរិនថូស៖

(កូរិនថូសទី ១ ១២: ២៨-៣០) ។ ។ ហើយព្រះជាម្ចាស់បានដាក់អ្នកនីមួយៗនៅក្នុងក្រុមជំនុំជាដំបូងគឺសាវ័ក។ ទីពីរព្យាការី; ទីបីគ្រូបង្រៀន; បន្ទាប់មកការងារដ៏មានឥទ្ធិពល; បន្ទាប់មកអំណោយនៃការព្យាបាល; សេវាកម្មមានប្រយោជន៍សមត្ថភាពដឹកនាំភាសាផ្សេងៗ។ ២៩ មិនមែនទាំងអស់គ្នាជាសាវ័កទេមែនទេ? មិនមែនសុទ្ធតែជាហោរាទេមែនទេ? មិនមែនសុទ្ធតែជាគ្រូទេមែនទេ? មិនមែនទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែអនុវត្តការងារដែលមានអំណាចទេមែនទេ? ៣០ មិនមែនទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាអំណោយនៃការជាសះស្បើយទេមែនទេ? មិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែនិយាយភាសាដទៃទេមែនទេ? មិនមែនសុទ្ធតែអ្នកបកប្រែទេមែនទេ?

ឥឡូវនេះជាកត្តាដែលពេត្រុសត្រូវនិយាយ៖

(ពេត្រុសទី ១ ៤:១០) ។ ។ តាមសមាមាត្រដែលម្នាក់ៗបានទទួលអំណោយ ប្រើ​វា ក្នុងការបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើដ៏ល្អនៃព្រះគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះបានបង្ហាញតាមរបៀបផ្សេងៗ។

បើមិនមែនទាំងអស់សុទ្ធតែជាសាវ័ក។ ប្រសិនបើមិនមែនទាំងអស់គ្នាជាព្យាការីទេ បើមិនមែនទាំងអស់សុទ្ធតែជាគ្រូទេ បន្ទាប់មកវាដូចខាងក្រោមដែលមិនមែនទាំងអស់សុទ្ធតែជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ ប៉ូលមិននិយាយអំពីជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ គាត់មិនមែននិយាយថាទាំងអស់មិនមែនជាសាវកនោះទេព្រោះអ្នកខ្លះខ្វះជំនឿឬការប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីឈោងចាប់។ តាមបរិបទវាច្បាស់ណាស់ថាគាត់កំពុងនិយាយថាម្នាក់ៗគឺជាអ្វីដែលគាត់បានមកពីអំណោយដែលព្រះបានប្រទានដល់គាត់។ អំពើបាបពិតប្រាកដផ្អែកលើអ្វីដែលពេត្រុសបន្ថែមលើទឡ្ហីករណ៍គឺដើម្បីមនុស្សម្នាក់ខកខានមិនបានប្រើអំណោយរបស់ខ្លួនដើម្បីបំរើអ្នកដទៃ។
ដូច្នេះសូមក្រឡេកមើលអ្វីដែលយើងបាននិយាយនៅក្នុងវគ្គដំបូងនៃការសិក្សារបស់យើងដោយចងចាំពាក្យរបស់ប៉ូលនិងពេត្រុស។ ពិតមែនតែព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលលោកចង់ ឲ្យ យើងប្រើពេលវេលាសមត្ថភាពនិងធនធានរបស់យើង។ ទ្រង់បានប្រទានអំណោយដល់យើង។ អំណោយទាំងនេះនៅក្នុងយុគសម័យទំនើបយកទម្រង់នៃទេពកោសល្យនិងធនធាននិងសមត្ថភាពរបស់យើងម្នាក់ៗ។ គាត់មិនចង់ ឲ្យ យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយលើសពីអ្វីដែលគាត់ចង់អោយគ្រីស្ទបរិស័ទនៅសតវត្សរ៍ទី ១ ធ្វើជាសាវ័ករឺជាហោរារឺគ្រូឡើយ។ អ្វីដែលគាត់ចង់បានគឺដើម្បីឱ្យយើងប្រើអំណោយដែលគាត់បានផ្តល់ឱ្យយើងម្នាក់ៗឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពហើយដាក់ផលប្រយោជន៍នៃព្រះរាជាណាចក្រជាមុនសិននៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ អ្វីដែលមានន័យថាគឺជាអ្វីមួយដែលយើងម្នាក់ៗត្រូវខិតខំដើម្បីខ្លួនឯង។ (…ព្យាយាមធ្វើសេចក្តីសង្រ្គោះដោយខ្លួនឯងដោយភាពភ័យខ្លាចនិងញាប់ញ័រ ... ” - ភីលីព ២:១២)
ជាការពិតដែលយើងទាំងអស់គ្នាគួរតែសកម្មដូចដែលយើងអាចធ្វើបានក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ យើងខ្លះមានអំណោយសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយ។ អ្នកផ្សេងទៀតធ្វើវាពីព្រោះវាជាតម្រូវការប៉ុន្តែទេពកោសល្យឬអំណោយរបស់ពួកគេស្ថិតនៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយមិនមែនសុទ្ធតែជាគ្រូទេតែសុទ្ធតែបានបង្រៀន។ មិនមែនទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមានអំណោយនៃការព្យាបាលទេតែទាំងអស់បានបំរើដល់អ្នកដែលត្រូវការ។
យើងមិនគួរធ្វើឱ្យបងប្អូនយើងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានកំហុសទេពីព្រោះពួកគេជ្រើសរើសមិនធ្វើអាជីពជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ តើវាមកពីណា? តើមានមូលដ្ឋានសំរាប់ព្រះគម្ពីរទេ? ពេលអ្នកអានបណ្ដាំរបស់ព្រះក្នុងបទគម្ពីរភាសាក្រិចតើអ្នកមានអារម្មណ៍ខុសទេ? អ្នកទំនងជាមានអារម្មណ៍ចង់ធ្វើបន្ថែមទៀតបន្ទាប់ពីអានបទគម្ពីរប៉ុន្តែវានឹងជាការលើកទឹកចិត្តដែលកើតចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់មិនមែនជាកំហុសទេ។ ក្នុងសំណេរជាច្រើនរបស់ប៉ូលទៅកាន់ក្រុមជំនុំគ្រិស្ដសាសនិកនាសម័យរបស់គាត់តើយើងរកឃើញការដាស់តឿន ឲ្យ ចំណាយពេលច្រើនថែមទៀតក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយនៅឯណា? តើគាត់កំពុងតែស្រែកអោយបងប្អូនទាំងអស់ធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អពេញម៉ោងដែរឬទេ? គាត់ពិតជាលើកទឹកចិត្តដល់គ្រីស្ទបរិស័ទអោយខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់គាត់ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាក់លាក់គឺត្រូវទុកអោយបុគ្គលម្នាក់ៗខិតខំ។ តាមរយៈការសរសេររបស់ប៉ូលវាច្បាស់ណាស់ថាផ្នែកឈើឆ្កាងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនៅសតវត្សរ៍ទី ១ នៅតាមទីក្រុងឬទីក្រុងគឺស្រដៀងនឹងអ្វីដែលយើងបានឃើញសព្វថ្ងៃនេះដោយអ្នកខ្លះមានចិត្តខ្នះខ្នែងយ៉ាងខ្លាំងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតមានអាយុតិចប៉ុន្តែបានធ្វើការច្រើនជាងនៅក្នុង វិធី។ អ្នកទាំងនេះដូចគ្នាមានសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់គ្រងជាមួយគ្រិស្ដនៅស្ថានសួគ៌។
យើងមិនអាចសរសេរអត្ថបទទាំងនេះតាមរបៀបមួយដែលជួយកាត់បន្ថយអារម្មណ៍នៃកំហុសដោយមិនបាត់បង់កម្លាំងនៃការជំរុញទឹកចិត្តដើម្បីព្យាយាមដើម្បីទទួលបានសេវាកម្មបន្ថែមទៀតទេ? យើងមិនអាចញុះញង់ឱ្យធ្វើល្អតាមរយៈសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាជាងកំហុស។ មធ្យោយបាយមិនមានភាពត្រឹមត្រូវដល់ទីបញ្ចប់នៃអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ស្នេហាត្រូវតែជាកម្លាំងចិត្តតែមួយគត់របស់យើង។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។