(ពេត្រុសទី ២ ១: ១៦-១៨) ។ ។ ទេវាមិនមែនដោយធ្វើតាមរឿងមិនពិតដែលបានប្រព្រឹត្ដដោយប៉ិនប្រសប់ដែលយើងបានស្គាល់អ្នកជាមួយនឹងអំណាចនិងវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាព្រះអម្ចាស់របស់យើងនោះទេប៉ុន្តែវាបានកើតឡើងដោយបានឃើញនូវភស្ដុតាងនៃភាពអស្ចារ្យរបស់គាត់។ ១៧ ព្រោះលោកបានទទួលកិត្ដិយសនិងសិរីរុងរឿងពីព្រះជាបិតានៅពេលដែលពាក្យទាំងនេះត្រូវបាន ធ្វើឲ្យ លោកទទួលដោយសិរីរុងរឿងដ៏អស្ចារ្យថា៖ «នេះជាកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំពេញចិត្ដនឹងខ្ញុំ។ ១៨ មែនហើយពាក្យទាំងនេះដែលយើងបាន heard ពីស្ថានបរមសុខពេលយើងនៅជាមួយព្រះអង្គនៅលើភ្នំដ៏វិសុទ្ធ។

ខ្ញុំមិនបានកត់សំគាល់ទេរហូតមកដល់ថ្ងៃនេះថាអត្ថបទគម្ពីរដែលអ័ប៉ុឡូសនិងអ្នកផ្សេងទៀតបានដកស្រង់នៅក្នុងការប្រកាសនិងយោបល់គឺពិតជាសំដៅទៅលើវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នៅពេលដែលមិនមាន“ រឿងរ៉ាវដែលប្រកបដោយការច្នៃប្រឌិត” ដែលមានប្រភពចេញពីបុរសនៅក្នុងសាសនាទាំងអស់នោះពេត្រុសកំពុងសំដៅយ៉ាងចំ ៗ ចំពោះអវត្តមាននៃរឿង“ ខ្ពស់” បែបនេះពីការបង្រៀនរបស់គាត់ទាក់ទងនឹងវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទនិងអ្វីដែលគាត់បានឃើញនៅលើភ្នំដ៏បរិសុទ្ធ។
ការបង្រៀនរបស់យើងទាក់ទងនឹងវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ ១៩១៤ គឺមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់ដូច្នេះវាតម្រូវឱ្យមានខ្សែសន្មតដែលពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមកជាងមួយសិបដែលត្រូវទទួលយកដោយសិស្សមុនពេលវាអាច ហាក់បីដូចជា ដើម្បីធ្វើឱ្យយល់បាន។ ភាពជាប់លាប់នេះត្រូវបានធ្វើយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ហើយបន្តបំភាន់មនុស្សរាប់លាននាក់។ ពេត្រុសបានព្រមានយើងអំពីរឿងនេះដោយមិនដឹងខ្លួន (ជិត ២,០០០ ឆ្នាំមុន) ។
សំណួរគឺថាតើយើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ឬតើយើងចូលចិត្តរឿងជាងការពិតទេ?

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។
    11
    0
    សូមជួយផ្តល់យោបល់។x