ខិតជិតការចងចាំ 2015 - ផ្នែកទី 2

វាពិបាកនឹងរកឃើញ“ ប៊ូតុងក្តៅ” មួយបន្ថែមទៀតសម្រាប់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបន្ទាប់មកការពិភាក្សាអំពីអ្នកណាទៅស្ថានសួគ៌។ ការយល់នូវអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាត្រូវនិយាយលើប្រធានបទគឺចាំបាច់ណាស់ក្នុងន័យពេញលេញនៃពាក្យ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមានអ្វីមួយកំពុងឈរនៅក្នុងផ្លូវរបស់យើងដូច្នេះសូមដោះស្រាយជាមួយវាជាមុនសិន។

ការដោះស្រាយជាមួយអ្នកក្បត់ជំនឿ

ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាភាគច្រើនដែលជំពប់ជើងដួលនៅលើគេហទំព័រដូចនេះនឹងរលត់ទៅវិញភ្លាមៗ។ មូលហេតុគឺម៉ាស៊ីនត្រជាក់។ បុរសនិងស្ត្រីដែលចេញពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយយ៉ាងអង់អាចដោយមិនដឹងថាពួកគេនឹងជួបនរណានៅម្ខាងទៀតនៃទ្វារ។ បុរសនិងស្ត្រីដែលជឿថាពួកគេត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងហ្មត់ចត់ដើម្បីពិភាក្សានិងបដិសេធនូវអ្វីដែលមានជំនឿយ៉ាងមុតមាំត្រូវបានគេបោះចោលលើពួកគេនៅពេលភ្លាមៗនេះ។ បុរសនិងស្ត្រីដដែលទាំងនេះនឹងស្ងាត់ស្ងៀមកាន់បាតដៃច្រានចោលហើយងាកចេញពីការពិភាក្សាបទគម្ពីរដោយស្មោះត្រង់ប្រសិនបើវាមកពីនរណាម្នាក់ដែលពួកគេបានដាក់ស្លាកថាជាអ្នកក្បត់ជំនឿ។
ឥឡូវនេះមានអ្នកក្បត់ជំនឿពិតប្រាកដដើម្បីប្រាកដ។ ក៏មានគ្រិស្ដសាសនិកស្មោះត្រង់ដែលមិនយល់ស្របនឹងការបង្រៀនខ្លះៗរបស់មនុស្ស។ ប៉ុន្ដែបើបុរសទាំងនោះជាគណៈអភិបាលបន្ទាប់មកពួកគេនឹងត្រូវបោះចូលក្នុងធុងតែមួយដូចអ្នកក្បត់ជំនឿពិតប្រាកដក្នុងគំនិតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាភាគច្រើន។
តើអាកប្បកិរិយាបែបនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីស្មារតីរបស់ព្រះគ្រីស្ទឬក៏អាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សខាងរូបកាយដែរឬទេ?

 «តែមនុស្សខាងសាច់ឈាមគេមិនទទួលយកនូវរឿងខាងឯវិញ្ញាណរបស់ព្រះទេពីព្រោះគេជាមនុស្សល្ងីល្ងើដល់គេ។ ហើយគាត់មិនអាចស្គាល់ពួកគេទេពីព្រោះពួកគេត្រូវបានពិនិត្យខាងវិញ្ញាណ។ ¹⁵ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយបុរសខាងវិញ្ញាណពិនិត្យមើលអ្វីៗទាំងអស់ប៉ុន្តែខ្លួនគាត់ផ្ទាល់មិនត្រូវបានពិនិត្យដោយបុរសណាមួយទេ។ ¹⁶ សម្រាប់ "តើអ្នកណាបានស្គាល់គំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដូច្នេះគាត់អាចណែនាំគាត់បាន?" ប៉ុន្តែយើងពិតជាមានគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទមែន។ (1Co 2: 14-16)

យើងទាំងអស់គ្នាអាចយល់ស្របបានថាព្រះយេស៊ូវគឺជាគំរូនៃ“ បុរសខាងវិញ្ញាណ” ។ គាត់បានពិនិត្យមើលអ្វីៗទាំងអស់។ ពេលប្រឈមមុខនឹងអ្នកក្បត់ជំនឿដ៏ខ្លាំងបំផុតតើព្រះយេស៊ូបានទុកគំរូអ្វី? គាត់មិនបានបដិសេធមិនស្តាប់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានបដិសេធរាល់ការចោទប្រកាន់ពីបទគម្ពីរដ៏អាក្រក់របស់អារក្សដោយប្រើឱកាសដើម្បីបន្ទោសសាតាំង។ គាត់បានធ្វើដូច្នេះដោយប្រើអំណាចនៃបទគម្ពីរបរិសុទ្ធហើយនៅទីបញ្ចប់គាត់មិនមែនជាអ្នកដែលបានងាកចេញទេ។ វាគឺជាអារក្សដែលបានភៀសខ្លួននៅក្នុងការបរាជ័យ។[ខ្ញុំ]
ប្រសិនបើបងប្អូនម្នាក់របស់ខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដឹងថាខ្លួនគាត់ជាមនុស្សខាងវិញ្ញាណនោះគាត់នឹងមានគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយនឹង«ពិនិត្យមើលគ្រប់ទាំងអស់»ដែលរួមបញ្ចូលអំណះអំណាងបទគម្ពីរដែលមានជាបន្ទាប់។ ប្រសិនបើមានសម្លេងល្អគាត់នឹងទទួលយកពួកគេ។ ប៉ុន្តែបើមានកំហុសគាត់នឹងកែខ្ញុំនិងអ្នកដែលអានអត្ថបទនេះដោយប្រើការវែកញែកខាងគម្ពីរ។
ផ្ទុយទៅវិញប្រសិនបើគាត់កាន់តាមការបង្រៀនរបស់អង្គការប៉ុន្តែគាត់នឹងបដិសេធមិនពិនិត្យមើលវាខាងវិញ្ញាណ - នោះត្រូវបានដឹកនាំដោយវិញ្ញាណដែលនាំយើងទៅក្នុងសេចក្តីជ្រាលជ្រៅរបស់ព្រះ - បន្ទាប់មកគាត់កំពុងបញ្ឆោតខ្លួនឯងដោយគិតថាគាត់ជា បុរសខាងវិញ្ញាណ។ គាត់សមនឹងនិយមន័យនៃបុរសរូបវន្ត។ (1Co 2: 10; ចន 16: 13)

សំណួរមុនពេលយើង

តើយើងជាកូនរបស់ព្រះឬ?
យោងទៅតាមគណៈអភិបាលមានស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាង ៨ លាននាក់ដែលគួរតែចាត់ទុកខ្លួនគេជាឯកសិទ្ធិដែលគេហៅថាជាមិត្តរបស់ព្រះ។ ក្នុងនាមជាកូន ៗ របស់គាត់មិននៅលើតុទេ។ ពួកគេត្រូវបានគេព្រមានថាវាជាអំពើបាបមួយសម្រាប់ពួកគេក្នុងការទទួលទានវត្ថុតំណាងនៅឯពិធីរំofកមរណភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទនាថ្ងៃទី ៣ ខែមេសា។^rd, 2015 ។ ដូចដែលយើងបានពិភាក្សានៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន អត្ថបទមុនជំនឿនេះមានដើមកំណើតពីចៅក្រមរ៉ូធើហ្វឺតហើយផ្អែកលើជំនឿព្យាករណ៍ដែលមិនត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងបទគម្ពីរ។ ការប្រើប្រាស់ប្រភេទនិងប្រភេទប្រឆាំងបែបនេះត្រូវបានគណៈអភិបាលបដិសេធ។ តែពួកគេនៅតែបន្តបង្រៀនគោលលទ្ធិមួយសូម្បីតែបន្ទាប់ពីដកគ្រឹះចេញក៏ដោយ។
ទោះជាមានការខ្វះខាតនូវការគាំទ្រខាងបទគម្ពីរចំពោះគោលលទ្ធិនេះក៏ដោយក៏មានបទគម្ពីរមួយដែលតែងតែត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយរបស់យើងជាភស្តុតាងហើយដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីការពារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិន ឲ្យ ឈោងចាប់សេចក្តីសង្ឃឹមនេះ។

អត្ថបទតេស្តអិល

អ្នកអាចចាំពីគីមីវិទ្យាវិទ្យាល័យរបស់អ្នកដែលក ការសាកល្បង litmus ពាក់ព័ន្ធនឹងការបង្ហាញក្រដាសដែលត្រូវបានព្យាបាលទៅអង្គធាតុរាវដើម្បីកំណត់ថាតើវាជាអាស៊ីតឬអាល់កាឡាំង។ ក្រដាសខៀវភ្លឺរលោងប្រែពណ៌ក្រហមនៅពេលជ្រលក់ទឹកអាស៊ីត។
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានការសាកល្បងខាងវិញ្ញាណនៃការសាកល្បងនេះ។ យើងស្នើឱ្យប្រើរ៉ូម ៨:១៦ ដើម្បីវាស់ថាតើយើងជាកូនរបស់ព្រះឬអត់។

“ វិញ្ញាណធ្វើបន្ទាល់ដោយវិញ្ញាណរបស់យើងថាយើងជាកូនរបស់ព្រះ” ។ (Ro 8: 16)

គំនិតគឺថានៅពេលទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកយើងទាំងអស់គ្នាចាប់ផ្តើមដូចជាចៀមផ្សេងទៀតដែលជាមិត្តរបស់ព្រះដែលមានសេចក្តីសង្ឃឹមនៅលើផែនដី។ យើងដូចជាក្រដាសខៀវស្រាល។ ទោះយ៉ាងណានៅពេលមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេបុគ្គលខ្លះត្រូវបានគេធ្វើអព្ភូតហេតុដឹងតាមរយៈមធ្យោបាយដែលមិនបានបង្ហាញថាពួកគេជាកូនរបស់ព្រះ។ ក្រដាស litmus ប្រែទៅជាពណ៌ក្រហម។
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនជឿលើអព្ភូតហេតុនៅសម័យនេះទេហើយក៏មិនដែលសុបិននិងការនិមិត្តដែរ។ ការអនុវត្តន៍រ៉ូម ៨:១៦ គឺជាការលើកលែងតែមួយគត់ចំពោះច្បាប់នេះ។ យើងជឿថាតាមរយៈអព្ភូតហេតុដែលមិនអាចពន្យល់បានព្រះបានបង្ហាញអ្នកដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅ។ ជាការពិតព្រះមានសមត្ថភាពទាំងស្រុងក្នុងការធ្វើរឿងនេះ។ ប្រសិនបើមានភ័ស្តុតាងរឹងមាំក្នុងបទគម្ពីរសម្រាប់ការបកស្រាយនេះយើងត្រូវតែទទួលយកវា។ ការខកខានថាទោះយ៉ាងណាយើងត្រូវតែបដិសេធថាវាជាការធ្វើត្រាប់តាមបែបទំនើប។
ដូច្នេះចូរយើងធ្វើតាមឱវាទរបស់គណៈអភិបាលខ្លួនឯងហើយមើលបរិបទនៃខ ១៦ ដើម្បីយើងអាចរៀនអ្វីដែលប៉ូលបានគិត។ យើងនឹងចាប់ផ្តើមនៅដើមជំពូក។

“ ដូច្នេះអស់អ្នកដែលរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវគ្មានការថ្កោលទោសទេ។ ដ្បិតវិន័យរបស់ព្រះវិញ្ញាណដែលផ្ដល់ជីវិតក្នុងអង្គព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូបានរំដោះអ្នកអោយរួចផុតពីបាបនិងពីសេចក្ដីស្លាប់។ អ្វីដែលក្រឹត្យវិន័យមិនអាចធ្វើបានព្រោះវាទន់ខ្សោយតាមរយៈសាច់ឈាមព្រះបានចាត់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់មកមានភាពខុសប្លែកពីសាច់និងពីអំពើបាបហើយបានដាក់ទោសបាបក្នុងសាច់ឈាមដើម្បីបំពេញនូវសេចក្ដីសុចរិតនៃក្រិត្យវិន័យ។ យើងដែលដើរមិនមែនតាមសាច់ឈាមទេតែបើយោងតាមវិញ្ញាណវិញ។ (រ៉ូម 8: 1-4)

ប៉ូលកំពុងផ្ទុយពីឥទ្ធិពលនៃក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេដែលបានថ្កោលទោសមនុស្សទាំងអស់រហូតដល់ស្លាប់ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចរក្សាវាបានទាំងស្រុងដោយសារតែសាច់ឈាមដែលមានបាបរបស់យើងទេ។ គឺលោកយេស៊ូដែលបានរំដោះយើងពីច្បាប់នោះដោយណែនាំច្បាប់មួយទៀតដែលមានមូលដ្ឋានលើសកម្មពល។ (សូមមើល រ៉ូម 3: 19-26) នៅពេលដែលយើងបន្តការអានរបស់យើងយើងនឹងឃើញពីរបៀបដែលប៉ុលដាក់ពង្រាយច្បាប់ទាំងនេះទៅជាកម្លាំងផ្ទុយគ្នាពីរគឺសាច់និងវិញ្ញាណ។

«ចំពោះអ្នកដែលរស់នៅខាងសាច់ឈាមគេគិតតែពីរឿងខាងសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះតែអ្នកដែលរស់នៅតាមវិញ្ញាណនិងខាងវិញ្ញាណ។ ដ្បិតការគិតខាងសាច់ឈាមមានន័យថាសេចក្ដីស្លាប់រីឯការគិតខាងវិញ្ញាណនាំអោយមានជីវិតនិងសេចក្ដីសុខសាន្ដវិញ។ ព្រោះការគិតខាងលោកីយ៍មានន័យថាស្អប់ខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ព្រោះមិនចុះចូលនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេហើយក៏មិនអាចចុះចូលបានដែរ។ ដូច្នេះអ្នកដែលមានភាពសុខដុមខាងសាច់ឈាមមិនអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ»។ (រ៉ូម 8: 5-8)

ប្រសិនបើអ្នកដែលកំពុងអាននេះជឿថាខ្លួនអ្នកគឺជាក្រុមចៀមមួយផ្សេងទៀតដែលមានក្តីសង្ឃឹមនៅលើផែនដី។ ប្រសិនបើអ្នកជឿថាខ្លួនអ្នកធ្វើជាមិត្ដសំឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់តែមិនមែនកូនប្រុសរបស់គាត់ទេ។ បន្ទាប់មកសួរខ្លួនឯងថាតើធាតុមួយណាក្នុងចំណោមកត្តាទាំងពីរនេះដែលអ្នកកំពុងតែដេញតាម? តើអ្នកស្វែងរកសាច់ឈាមដោយសេចក្តីស្លាប់ទេ? ឬតើអ្នកជឿថាអ្នកមានស្មារតីនៃព្រះជាមួយនឹងជីវិត? ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកត្រូវទទួលស្គាល់ថាប៉ូលបង្ហាញអ្នកនូវជម្រើសតែពីរប៉ុណ្ណោះ។

ប៉ុន្ដែប្រសិនបើវិញ្ញាណរបស់ព្រះស្ថិតនៅជាប់នឹងអ្នកអ្នកមិនត្រូវខាងសាច់ឈាមទេតែនៅខាងវិញ្ញាណវិញ។ ប៉ុន្តែបើអ្នកណាគ្មានវិញ្ញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទអ្នកនោះមិនមែនជារបស់ផងគាត់ទេ។ (រ៉ូម 8: 9)

តើអ្នកចង់ធ្វើជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទឬអត់? ប្រសិនបើអតីតនោះអ្នកចង់អោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះស្ថិតនៅក្នុងអ្នក។ ជម្រើសដូចដែលយើងទើបតែបានអានគឺការគិតខាងសាច់ឈាមប៉ុន្តែវានាំទៅរកសេចក្តីស្លាប់។ ជាថ្មីម្តងទៀតយើងប្រឈមមុខនឹងជម្រើសគោលពីរ។ មានតែជំរើសពីរទេ។

«ប៉ុន្តែប្រសិនបើព្រះគ្រីស្ទគង់នៅជាមួយអ្នកនោះរូបកាយនឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារអំពើបាបតែវិញ្ញាណជាជីវិតដោយសារសេចក្តីសុចរិត។ ប្រសិនបើវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូអោយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនៅក្នុងបងប្អូននោះឡើងដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដអោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះព្រះជាម្ចាស់ក៏នឹងប្រទានរូបកាយដែលរមែងតែងតែស្លាប់មកក្នុងរូបកាយរបស់បងប្អូនដែរ។ (រ៉ូម ៨:១០, ១១)

ខ្ញុំមិនអាចលោះខ្លួនឯងតាមរយៈការប្រព្រឹត្ដចំពោះសាច់ឈាមដែលមានបាបរបស់ខ្ញុំថ្កោលទោសខ្ញុំ។ មានតែវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានជីវិតរស់ចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ដើម្បីរក្សាស្មារតីខ្ញុំត្រូវតែខិតខំរស់នៅមិនស្របតាមសាច់ឈាមតែត្រូវធ្វើតាមស្មារតី។ នេះគឺជាចំណុចសំខាន់របស់ប៉ូល។

«ដូច្នេះបងប្អូនអើយយើងមានកាតព្វកិច្ចមិនមែនដើម្បី ឲ្យ សាច់ឈាមរស់នៅតាមសាច់ឈាមទេ។ ប្រសិនបើបងប្អូនរស់នៅតាមនិស្ស័យលោកីយ៍បងប្អូនមុខតែស្លាប់មិនខាន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកដាក់ការប្រព្រឹត្តិរបស់រូបកាយដល់ស្លាប់ដោយវិញ្ញាណអ្នកនឹងមានជីវិតរស់” ។ (រ៉ូម 8: 12, 13)

រហូតមកដល់ពេលនេះប៉ូលបាននិយាយអំពីជម្រើសពីរគឺមួយល្អនិងអាក្រក់មួយ។ យើងអាចត្រូវដឹកនាំដោយសាច់ឈាមដែលនាំទៅដល់សេចក្ដីស្លាប់។ ឬយើងអាចត្រូវបានដឹកនាំដោយវិញ្ញាណដែលជាលទ្ធផលនៅក្នុងជីវិត។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថាវិញ្ញាណរបស់ព្រះកំពុងដឹកនាំអ្នកទៅកាន់ជីវិតទេ? តើវាបានដឹកនាំអ្នកពេញមួយជីវិតរបស់អ្នកទេ? ឬអ្នកបានធ្វើតាមសាច់ឈាមអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនេះ?
អ្នកនឹងសង្កេតឃើញថាប៉ូលមិនផ្តល់ជម្រើសសម្រាប់ជម្រើសទីបីនោះទេគឺជាចំណុចកណ្តាលរវាងសាច់ឈាមនិងវិញ្ញាណ។
តើមានអ្វីកើតឡើងប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទធ្វើតាមស្មារតី?

«សម្រាប់អស់អ្នកណាដែលត្រូវដឹកនាំដោយសកម្មពលរបស់ព្រះប្រាកដជាកូនប្រុសរបស់ព្រះ»។ (រ៉ូម 8: 14)

នេះគឺសាមញ្ញនិងត្រង់។ វាមិនចាំបាច់មានការបកស្រាយទេ។ ប៉ូលកំពុងនិយាយយ៉ាងសាមញ្ញអំពីអ្វីដែលគាត់ចង់និយាយ។ ប្រសិនបើយើងធ្វើតាមស្មារតីយើងគឺជាកូនរបស់ព្រះ។ ប្រសិនបើយើងមិនធ្វើតាមស្មារតីទេនោះយើងក៏មិនធ្វើដូច្នោះដែរ។ គាត់និយាយពីក្រុមគ្រីស្ទានណាដែលធ្វើតាមស្មារតីប៉ុន្តែមិនមែនជាកូនរបស់ព្រះទេ។
ប្រសិនបើអ្នកជឿថាខ្លួនអ្នកជាសមាជិកនៃក្រុមចៀមឯទៀតដែលបានកំណត់ដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានោះអ្នកត្រូវតែសួរខ្លួនឯងថាតើខ្ញុំបានដឹកនាំដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះទេ? បើមិនដូច្នោះទេអ្នកកំពុងគិតខាងសាច់ឈាមដោយសេចក្ដីស្លាប់។ ប្រសិនបើបាទ / ចាសអ្នកគឺជាកូនរបស់ព្រះដែលមានមូលដ្ឋានលើរ៉ូម 8: 14 ។
អ្នកទាំងឡាយណាដែលនៅតែមិនព្រមបោះបង់ចោលវិធីសាស្រ្តនៃការធ្វើតេស្តិ៍ទៅកាន់រ៉ូម៉ាំង 8៖ 16 នឹងណែនាំថាទាំងអ្នកចាក់ប្រេងតាំងនិងចៀមឯទៀតសុទ្ធតែមានវិញ្ញាណរបស់ព្រះប៉ុន្តែវិញ្ញាណនោះគ្រាន់តែធ្វើបន្ទាល់ដល់អ្នកខ្លះថាពួកគេជាកូនរបស់ព្រះខណៈដែលបដិសេធអ្នកដទៃជាមិត្តភក្តិ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយហេតុផលនេះបង្ខំឱ្យមានកម្រិតដែលមិនត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងរ៉ូម ៨:១៤ ។ ជាភស្ដុតាងបន្ថែមអំពីរឿងនេះសូមពិចារណាខបន្ទាប់៖

«ត្បិតអ្នកមិនបានទទួលស្មារតីនៃទាសភាពដែលនាំឱ្យមានការភ័យខ្លាចម្តងទៀតទេប៉ុន្តែអ្នកបានទទួលវិញ្ញាណនៃការចិញ្ចឹមធ្វើជាកូនដែលយើងបានស្រែកថា៖ «អ័ប្បា! ឱព្រះវរបិតាអើយ! » - រ៉ូម 8: 15

វាជាក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេដែលបង្កការភ័យខ្លាចដោយបង្ហាញថាយើងជាទាសករនៃអំពើបាបហើយដូច្នេះត្រូវបានគេកាត់ទោសប្រហារជីវិត។ ចិត្ដគំនិតដែលគ្រិស្ដសាសនិកទទួលគឺជា«កូនចិញ្ចឹម»ដែលយើងអាចស្រែកថា៖ «អ័ប្បា! លោកឪពុក! »។ គ្មានន័យទេបើយើងជឿថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់មានសកម្មពលរបស់ព្រះតែមានតែពួកគេខ្លះប៉ុណ្ណោះដែលជារបស់លោក។ កូនប្រុស។
ការសាកល្បងសុពលភាពនៃការយល់ដឹងអំពីបទគម្ពីរណាមួយគឺថាវាសមស្របនឹងពាក្យដែលនៅសល់របស់ព្រះ។ អ្វីដែលប៉ូលកំពុងបង្ហាញនៅទីនេះគឺជាក្តីសង្ឃឹមតែមួយសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទដែលផ្អែកលើការទទួលស្មារតីតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់ពន្យល់យ៉ាងច្បាស់នូវមូលហេតុនេះក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់អេភេសូរ។

“ មានរូបកាយតែមួយនិងវិញ្ញាណតែមួយដែលបានត្រូវហៅមកសេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយរបស់អ្នក។ ⁵ ព្រះអម្ចាស់មានតែមួយជំនឿមានបុណ្យជ្រមុជទឹកតែមួយ។ ⁶ មានព្រះជាម្ចាស់តែមួយនិងជាព្រះវរបិតានៃមនុស្សទាំងអស់ដែលលើសពីទាំងអស់និងនៅគ្រប់ទាំងអស់។

ក្តីសង្ឃឹមមួយរឺពីរ?

នៅពេលដែលខ្ញុំបានដឹងថាសេចក្តីសង្ឃឹមនៅស្ថានសួគ៌ត្រូវបានពង្រីកដល់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ខ្ញុំមានការទាស់ទែងគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានដឹងថានេះជាប្រតិកម្មធម្មតាក្នុងចំណោមស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ គំនិតដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាទៅឋានសួគ៌មិនសមហេតុផលចំពោះយើងទេ។ ការទទួលយកគំនិតបែបនេះគឺដូចជាការដើរថយក្រោយចូលទៅក្នុងសាសនាមិនពិតតាមទស្សនៈរបស់យើង។ ពាក្យបន្ទាប់ចេញពីមាត់យើងនឹងដូចជា“ បើអ្នករាល់គ្នាឡើងទៅស្ថានសួគ៌តើមានអ្នកណានៅលើផែនដីទេ?” ចុងបញ្ចប់យើងត្រូវសួរថាតើអ្នកណាមានក្តីសង្ឃឹមនៅលើផែនដី?
សូមដោះស្រាយការសង្ស័យនិងសំណួរទាំងនេះក្នុងទម្រង់ជាចំណុច។

1. មនុស្សខ្លះទៅឋានសួគ៌។
2. តាមពិតមនុស្សភាគច្រើនភាគច្រើនរស់នៅលើផែនដី។
3. មានសង្ឃឹមតែមួយប៉ុណ្ណោះ។
4. គ្មានសង្ឃឹមលើផែនដីទេ។

ប្រសិនបើចំណុច ២ និង ៤ ហាក់ដូចជាមានទំនាស់ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកថាពួកគេមិនមែនទេ។
យើងកំពុងនិយាយអំពីគ្រីស្ទសាសនានៅទីនេះ។ នៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌគ្រីស្ទានមានតែសេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយប៉ុណ្ណោះរង្វាន់មួយដែលត្រូវបានចែកចាយដោយព្រះវិញ្ញាណតែមួយតាមរយៈពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកតែមួយនៅក្រោមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទសម្រាប់ឪពុកតែមួយគឺព្រះយេហូវ៉ា។ ព្រះយេស៊ូមិនដែលមានបន្ទូលទៅពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីសេចក្តីសង្ឃឹមទី ២ ដែលជារង្វាន់លើកទឹកចិត្តសំរាប់អ្នកដែលមិនបានសំរេចចិត្ត។
អ្វីដែលធ្វើឱ្យយើងព្យួរគឺពាក្យថា "ក្តីសង្ឃឹម" ។ ក្តីសង្ឃឹមគឺផ្អែកលើការសន្យា។ មុនពេលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទអេភេសូរគ្មានក្តីសង្ឃឹមទេពីព្រោះពួកគេមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ។ កិច្ចព្រមព្រៀងដែលលោកបានធ្វើជាមួយអ៊ីស្រាអែលគឺជាការសន្យារបស់លោក។ បន្ទាប់មកជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានរង្វាន់ដែលបានសន្យា។

“ នៅពេលនោះអ្នកគ្មានព្រះគ្រីស្ទដែលឃ្លាតឆ្ងាយពីរដ្ឋអ៊ីស្រាអែលជាជនចម្លែកចំពោះសេចក្តីសញ្ញានៃសេចក្ដីសន្យា។ អ្នកគ្មានសង្ឃឹមហើយគ្មានព្រះនៅក្នុងពិភពលោកនេះទេ។

បើគ្មានសេចក្ដីសន្យាដែលបានព្រមព្រៀងទេអេភេសូរមិនមានអ្វីដែលត្រូវសង្ឃឹមទេ។ អ្នកខ្លះបានទទួលយកព្រះគ្រីស្ទហើយចូលក្នុងកតិកាសញ្ញាថ្មីដែលជាការសន្យាថ្មីពីព្រះហើយដូច្នេះមានក្តីសង្ឃឹមនៃការសម្រេចនៃការសន្យានោះប្រសិនបើពួកគេបានចូលរួមចំណែករបស់ពួកគេ។ ភាគច្រើននៃអេភេសូរនៅសតវត្សរ៍ទី ១ មិនព្រមទទួលយកព្រះគ្រីស្ទទេដូច្នេះគ្មានសេចក្តីសន្យាថានឹងសង្ឃឹមទេ។ ប៉ុន្ដែពួកគេនឹងត្រឡប់មកវិញក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សទុច្ចរិត។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនោះមិនមែនជាក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់គ្មានការសន្យាទេ។ អ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើដើម្បីរស់ឡើងវិញគឺស្លាប់។ ការរស់ឡើងវិញរបស់ពួកគេគឺជៀសមិនរួចប៉ុន្តែវាមិនមានក្តីសង្ឃឹមទេមានតែឱកាសប៉ុណ្ណោះ។
ដូច្នេះនៅពេលដែលយើងនិយាយថាមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញហើយរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីនោះមិនមែនជាក្តីសង្ឃឹមទេតែជាទីបញ្ចប់។ មនុស្សភាគច្រើននឹងស្លាប់ដោយមិនដឹងខ្លួនអំពីរឿងទាំងអស់នេះហើយមានតែរៀនអំពីវាពេលពួកគេមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។
ដូច្នេះនៅពេលដែលយើងនិយាយថាមនុស្សភាគច្រើននឹងរស់នៅលើផែនដីយើងកំពុងសំដៅទៅលើការរំពឹងទុកនៃការរស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សទុច្ចរិតដែលមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដីហើយបន្ទាប់មកគេនឹងទទួលបានការសន្យានៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចប្រសិនបើពួកគេជឿលើព្រះយេស៊ូវ ព្រះគ្រីស្ទ។ នៅពេលនោះពួកគេនឹងមានក្តីសង្ឃឹមនៅលើផែនដីប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះគ្មានការសន្យាត្រូវបានផ្តល់ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទសំរាប់ជីវិតនៅលើផែនដីទេ។

ទាសករទាំងបួន

In លូកា 12: 42-48, ព្រះយេស៊ូសំដៅទៅលើទាសករបួននាក់។

1. អ្នកស្មោះត្រង់ដែលទទួលការតែងតាំងលើទ្រព្យសម្បត្ដិទាំងអស់របស់គាត់។
2. មនុស្សអាក្រក់ម្នាក់ដែលត្រូវបានគេកាត់ជាបំណែកហើយបោះចោលជាមួយមនុស្សមិនស្មោះត្រង់។
3. ខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់លោកម្ចាស់ដោយចេតនាបានវាយនឹងជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលជាច្រើន។
4. ខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលល្ងង់ខ្លៅមិនស្ដាប់បង្គាប់ម្ចាស់បានវាយធ្វើបាបពីរបីដង។

ទាសករ ២ ភាគ ៤ ខកខានទទួលរង្វាន់ដែលមេផ្តល់ជូន។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយវាបង្ហាញថាទាសករ 2 និង 4 នៅតែបន្តរស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ចៅហ្វាយនាយ។ ពួកគេត្រូវបានដាក់ទណ្ឌកម្មប៉ុន្តែមិនត្រូវបានសម្លាប់ទេ។ ចាប់តាំងពីការវាយដំកើតឡើងបន្ទាប់ពីមេបានមកដល់វាត្រូវតែជាព្រឹត្តិការណ៍នាពេលអនាគត។
យើងមិនអាចស្រមៃគិតអំពីព្រះនៃយុត្ដិធម៌ទាំងអស់ដែលផ្ដន្ទាទោសដល់សេចក្ដីស្លាប់ជារៀងរហូតដែលបានប្រព្រឹត្ដដោយមិនដឹងខ្លួនឡើយ។ នេះហាក់ដូចជាបង្ខំថាបុគ្គលបែបនេះនឹងត្រូវបានផ្តល់ឱកាសកែតម្រូវការប្រព្រឹត្ដរបស់ខ្លួនពេលទទួលចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។
រឿងប្រៀបប្រដូចនេះកំពុងនិយាយទៅកាន់សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ។ វាមិនមានគោលបំណងដើម្បីបញ្ចូលប្រជាជនទាំងអស់នៅលើផែនដីទេ។ សិស្សរបស់ទ្រង់មានក្តីសង្ឃឹមតែមួយគឺជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅឯស្ថានសួគ៌ជាមួយព្រះអម្ចាស់របស់យើង។ សព្វថ្ងៃនេះគ្រិស្ដសាសនិករាប់ពាន់លាននាក់នៅលើផែនដីមានសេចក្ដីសង្ឃឹមបែបនេះប៉ុន្ដែពួកគេបានត្រូវបំភាន់ដោយអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ អ្នកខ្លះដែលដឹងខ្លួនមិនធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ទេប៉ុន្តែមានមនុស្សកាន់តែច្រើនល្ងង់ខ្លៅ។
អ្នកដែលមិនត្រូវបានវិនិច្ឆ័យថាស្មោះត្រង់និងមិនចេះពិចារណាមិនទទួលរង្វាន់នៅស្ថានសួគ៌ទេហើយពួកគេក៏មិនស្លាប់ជារៀងរហូតដែរលើកលែងតែខ្ញុំបម្រើអាក្រក់។ តើអ្នកគិតពីលទ្ធផលរបស់ពួកគេការវាយរបស់ពួកគេដោយជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលតិចតួចឬច្រើនដែលជាក្តីសង្ឃឹមដើម្បីឆ្ពោះទៅរក? ពិបាកណាស់។
មានសេចក្តីសង្ឃឹមតែមួយសំរាប់គ្រីស្ទបរិស័ទប៉ុន្តែមានលទ្ធផលជាច្រើនសំរាប់អ្នកដែលខកខានមិនបានបំពេញតាមការសន្យានោះ។
ដោយសារមូលហេតុនេះព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «អ្នកណាដែលរួមចំណែកក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញលើកដំបូងអ្នកនោះមានសុភមង្គលហើយបរិសុទ្ធ! សេចក្ដីស្លាប់ទីពីរគ្មានសិទ្ធិអំណាចទេតែគេនឹងទៅជាបូជាចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់និងរបស់ព្រះគ្រិស្ដហើយគេនឹងសោយរាជ្យជាមួយស្ដេចក្នុងរយៈពេលមួយពាន់ឆ្នាំ»។ (ឡើងវិញ ២០: ៥)
ប្រសិនបើមានដូច្នេះបន្ទាប់ពីអ្នកដែលមានចំណែកនៅក្នុងការរស់ឡើងវិញលើកទីពីរគឺអំពីមនុស្សទុច្ចរិតនឹងនៅតែស្ថិតនៅក្រោមអំណាចនៃសេចក្តីស្លាប់ទី ២ យ៉ាងហោចណាស់រហូតដល់មួយពាន់ឆ្នាំបានបញ្ចប់។

សរុប​មក

អ្វីដែលយើងបានរៀនពីការពិនិត្យឡើងវិញនៃរ៉ូមជំពូកទី 8 គួរតែទុកឱ្យយើងដោយគ្មានការសង្ស័យថាគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ត្រូវបានគេហៅថាជាកូនរបស់ព្រះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងត្រូវតែធ្វើតាមស្មារតីហើយមិនមែនខាងសាច់ឈាមដើម្បីទទួលបានជោគជ័យនោះទេ។ យើងមានវិញ្ញាណរបស់ព្រះឬយើងមិនមាន។ ចិត្ដគំនិតនិងរបៀបរស់នៅរបស់យើងនឹងបង្ហាញថាតើយើងត្រូវដឹកនាំដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះឬខាងសាច់ឈាម។ ការដឹងអំពីវិញ្ញាណរបស់ព្រះនៅក្នុងយើងគឺជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យយើងជឿជាក់ថាយើងជាកូនរបស់ព្រះ។ រឿងទាំងអស់នេះត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីសំដីរបស់ប៉ុលទៅកាន់ពួកកូរិនថូសនិងអេភេសូរ។ គំនិតដែលថាមានក្តីសង្ឃឹមពីរគឺផែនដីនិងស្ថានសួគ៌មួយគឺជាការបង្កើតថ្មីរបស់មនុស្សដែលគ្មានមូលដ្ឋាននៅក្នុងបទគម្ពីរទេ។ មិនមានក្តីសង្ឃឹមនៅលើផែនដីដើម្បីព្យាយាមទេប៉ុន្តែមានព្រឹត្តិការណ៍នៅលើផែនដី។
ទាំងអស់នេះយើងអាចនិយាយបានថាមានកម្រិតជាក់លាក់នៃភាពជាក់លាក់ប៉ុន្តែប្រសិនបើនរណាម្នាក់គួរតែជំទាស់សូមឱ្យគាត់ផ្តល់ភស្តុតាងខាងបទគម្ពីរផ្ទុយពីនេះ។
លើសពីនេះទៅទៀតយើងចូលទៅក្នុងអាណាចក្រនៃការរំពឹងទុក។ ដោយដឹងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះដូចដែលយើងបានធ្វើវាពិបាកក្នុងការស្រមៃមើលសេណារីយ៉ូមួយដែលត្រូវគ្នានឹងសេចក្តីស្រឡាញ់នោះដែលសេចក្តីស្លាប់រាប់ពាន់លានដោយមិនដឹងពីគោលបំណងរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្ដែនេះជាសេណារីយ៉ូដែលអង្គការរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានឹង ឲ្យ យើងទទួលយក។ អ្វីដែលមើលទៅដូចជាទំនងជាហើយអ្វីដែលត្រូវនឹងរឿងប្រៀបប្រដូចនៃខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់គឺថានឹងមានសិស្សជាច្រើនរបស់ព្រះយេស៊ូដែលនឹងត្រូវប្រោស ឲ្យ រស់ឡើងវិញជាផ្នែកនៃដំណើររស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សទុច្ចរិត។ ប្រហែលជានេះគឺជាអ្វីដែលការដាក់ទណ្ឌកម្មដែលតំណាងដោយជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលមិនថាច្រើនឬតិចតំណាងឱ្យ។ ប៉ុន្តែអ្នកណាពិតជាអាចនិយាយបាន?
ភាគច្រើននៃគ្រីស្ទបរិស័ទនឹងមិនបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដីទេ។ អ្នកខ្លះអាចនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងប្រសិនបើពួកគេបានស្លាប់ដោយរំពឹងថានឹងទៅនរក។ ខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតនឹងខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដឹងថាសេចក្តីសង្ឃឹមនៅស្ថានសួគ៌របស់ពួកគេត្រូវបានដាក់ខុស។ ការពិតដែលថាពួកគ្រីស្ទានដែលបានរៀបចំយ៉ាងល្អបំផុតសម្រាប់វេននៃព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានរំពឹងទុកនេះនឹងក្លាយជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ បើការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីទាសករដែលមិនបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវដោយមិនត្រឹមត្រូវនោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារាប់លាននាក់ទាំងនេះអាចស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលពួកគេរំពឹងថានឹងរស់ឡើងវិញជាមនុស្សដែលមានបាប។ ជាការពិតនៅពេលរៀនអ្វីដែលពួកគេបានខកខាន – ថាពួកគេអាចជាកូនរបស់ព្រះដែលសោយរាជ្យជាមួយព្រះគ្រីស្ទនៅស្ថានសួគ៌ - ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ខឹងនិងសោកសៅ។ ជាការពិតប្រសិនបើសេណារីយ៉ូនេះគឺជាការតំណាងត្រឹមត្រូវនៃអ្វីដែលនឹងកើតឡើងវានៅតែអនុវត្តចំពោះអ្នកដែលបានស្លាប់មុនព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានសញ្ញានៃវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ អ្វីដែលព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនោះនឹងត្រូវបានការពារគ្មាននរណាម្នាក់អាចទាយដឹងជាមុនបានទេ។
ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយយើងត្រូវតែប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីដែលយើងដឹង។ យើងដឹងថាមានសង្ឃឹមតែមួយហើយយើងត្រូវបានពង្រីកឱកាសដើម្បីចាប់យករង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យដែលជាការទទួលយកធ្វើជាកូនរបស់ព្រះ។ នេះអាចរកបានសម្រាប់យើងឥឡូវនេះ។ កុំអោយអ្នកណាបញ្ឈប់យើងពីរឿងនេះឡើយ។ កុំ ឲ្យ ការភ័យខ្លាចរបស់មនុស្សរារាំងយើងមិនឱ្យធ្វើតាមបញ្ជារបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងការទទួលទានវត្ថុតំណាងដែលជានិមិត្តរូបនៃឈាមនិងសាច់ដែលគាត់បានផ្តល់ឱ្យដើម្បីលោះអ្នកនិងខ្ញុំដើម្បីនាំយើងទៅក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះ។
កុំអោយអ្នកណារារាំងការស្មុំកូនរបស់អ្នក!
យើងនឹងបន្តការពិចារណាលើប្រធានបទនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន អត្ថបទបន្ទាប់និងចុងក្រោយ ក្នុងស៊េរី។
______________________________________________
[ខ្ញុំ] គណៈអភិបាលបានពន្យល់ខុសអំពីការព្រមានរបស់ចននៅ 2 John 10 ដើម្បីការពារខ្លួនពីអ្នកទាំងឡាយណាដែលអាចកម្ចាត់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ខ្លួនតាមបទគម្ពីរ។ ដោយប្រាប់យើងឱ្យបិទភ្នែកពួកគេធ្វើឱ្យប្រាកដថាយើងនឹងមិនឃើញទេ។ គំនិតដែលថាសូម្បីតែនិយាយជាមួយអ្នកក្បត់ជំនឿគឺជាអ្នកក្បត់ជំនឿដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដោយអំណាចនៃការបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្ស។ តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាខ្សោយខាងស្មារតីមែនឬ? ខ្ញុំមិនគិតដូច្នេះទេ។ មិនមែនអ្នកដែលខ្ញុំស្គាល់ទេ។ តើពួកគេស្រឡាញ់សេចក្តីពិតទេ? មែនហើយមានមនុស្សជាច្រើនធ្វើ។ ហើយនៅទីនោះមានគ្រោះថ្នាក់ពីទស្សនៈរបស់អង្គការ។ ប្រសិនបើពួកគេស្តាប់ពួកគេប្រហែលជាលឺសំលេងពិត។ អ្វីដែលចនបានព្រមានប្រឆាំងគឺការប្រាស្រ័យទាក់ទងសង្គម - ការមិនទទួលអ្នកក្បត់ជំនឿចូលក្នុងផ្ទះរបស់យើង មិននិយាយពាក្យជំរាបសួរទៅកាន់គាត់ដែលនៅគ្រានោះជាជាងសួរសុខទុក្ខធម្មតាពេលដែលពួកគេដើរតាមផ្លូវផ្សេងទៀត។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានចោមរោមជាមួយអារក្សទេអង្គុយចុះហើយញ៉ាំអាហារសម្រន់ជាមួយគាត់អញ្ជើញគាត់ទៅជជែកលេងជាមិត្ត។ ការធ្វើអ្វីៗទាំងនេះនឹងបានទទួលការយល់ព្រមទាំងស្រុងពីសកម្មភាពរបស់គាត់ដែលបណ្តាលឱ្យព្រះយេស៊ូវក្លាយជាអ្នករួមចំណែកក្នុងអំពើបាបរបស់គាត់។ ទោះយ៉ាងណាការគិតឡើងវិញនូវហេតុផលមិនពិតរបស់អារក្សគឺជារឿងមួយផ្សេងទៀតហើយចនមិនដែលចង់បញ្ជាក់ថាយើងគួរតែបដិសេធមិននិយាយជាមួយអ្នកប្រឆាំងនៅក្រោមកាលៈទេសៈនោះទេ។ បើមិនដូច្នោះទេយើងមិនអាចធ្វើពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងទេ។