ក្រោយពីការប្រោសឡាសារ ឲ្យ រស់ឡើងវិញនោះឧបាយកលរបស់មេដឹកនាំសាសន៍យូដាបានរើទៅជាប្រដាប់ប្រដាខ្ពស់។

តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះព្រោះបុរសនេះធ្វើទីសំគាល់ជាច្រើន? 48 ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឱ្យគាត់នៅតែឯងវិធីនេះពួកគេនឹងជឿលើគាត់ហើយជនជាតិរ៉ូមនឹងមកយកកន្លែងនិងប្រទេសរបស់យើងទៅ” ។ (Joh 11: 47, 48)

ពួកគេឃើញថាពួកគេកំពុងបាត់បង់អំណាចលើប្រជាជន។ វាគួរឱ្យសង្ស័យថាការព្រួយបារម្ភអំពីរ៉ូម៉ាំងគឺគ្មានអ្វីក្រៅពីការភ័យខ្លាចការផ្លាស់ប្តូរទេ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដរបស់ពួកគេគឺសម្រាប់មុខតំណែងអំណាចនិងឯកសិទ្ធិរបស់ពួកគេ។
ពួកគេត្រូវធ្វើអ្វីមួយប៉ុន្តែតើជាអ្វីទៅ? បន្ទាប់មកសម្ដេចសង្ឃកៃផាបាននិយាយឡើងថា៖

«ប៉ុន្ដែមានម្នាក់ឈ្មោះកៃផាដែលជាសម្ដេចសង្ឃនៅឆ្នាំនោះបាននិយាយទៅពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ 50 ហើយអ្នកមិនគិតថាវាជាគុណប្រយោជន៍របស់អ្នកសម្រាប់បុរសម្នាក់ដើម្បីស្លាប់ជំនួសប្រជាជននិងមិនមែនសម្រាប់ប្រជាជាតិទាំងមូលត្រូវបានបំផ្លាញឡើយ។ 51 ប៉ុន្ដែនេះមិនមែនជាការនិយាយដើមរបស់គាត់ទេ។ តែដោយសារគាត់ជាសម្តេចសង្ឃនៅឆ្នាំនោះគាត់បានទាយថាព្រះយេស៊ូវមានបំណងចង់សុគតសំរាប់ជាតិ” (Joh 11: 49-51)

តាមមើលទៅគាត់កំពុងនិយាយក្រោមការជំរុញទឹកចិត្តដោយសារតែការិយាល័យរបស់គាត់មិនមែនដោយសារតែគាត់ជាមនុស្សគួរអោយគោរពនោះទេ។ ទោះយ៉ាងណាទំនាយនោះហាក់ដូចជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ។ ចំពោះគំនិតរបស់ពួកគេ (ហើយសូមអភ័យទោសចំពោះការប្រៀបធៀបជាមួយ Star Trek) តម្រូវការរបស់មនុស្សជាច្រើន (ពួកគេ) បានលើសតម្រូវការរបស់មនុស្សម្នាក់ (ព្រះយេស៊ូវ) ។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានបំផុស Caiaphas ឲ្យ ញុះញង់ពួកគេ ឲ្យ ធ្វើអំពើហិង្សាទេ។ ពាក្យរបស់គាត់គឺពិត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយដួងចិត្តអាក្រក់របស់ពួកគេបានជំរុញពួកគេឱ្យអនុវត្តពាក្យដែលជាយុត្តិកម្មសម្រាប់អំពើបាប។

"ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះតទៅពួកគេបានពិគ្រោះគ្នាដើម្បីសម្លាប់គាត់" ។ (ចូអេសអេចអរធី 11)

អ្វីដែលខ្ញុំយល់ថាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ពីអត្ថបទនេះគឺការបញ្ជាក់របស់ចនអំពីការអនុវត្តពាក្យរបស់កៃផាស។

« ... គាត់បានទាយថាព្រះយេស៊ូវត្រូវបានបម្រុងនឹងសុគតដើម្បីជាតិ 52 ហើយមិនមែនសម្រាប់ប្រជាជាតិតែមួយប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែដើម្បីឱ្យកូនចៅរបស់ព្រះដែលខ្ចាត់ខ្ចាយអំពីគាត់ក៏អាចប្រមូលផ្ដុំគ្នាតែមួយបានដែរ។ (Joh 11: 51, 52)

គិតពីពេលវេលា។ ចនបានសរសេររឿងនេះជិត ៤០ ឆ្នាំបន្ទាប់ពីប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលលែងមានទៀត។ សម្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ភាគច្រើនទាំងអស់ប៉ុន្តែចាស់ណាស់ - នេះគឺជាប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណក្រៅពីបទពិសោធន៍ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏កំពុងសរសេរទៅកាន់សហគមន៍គ្រីស្តបរិស័ទដែលក្នុងនោះមានមនុស្សជំនិតជាងសាសន៍យូដា។
ចនគឺជាអ្នកនិពន្ធតែម្នាក់គត់ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធទាំងបួននាក់ដែលនិយាយពីសំដីរបស់ព្រះយេស៊ូទាក់ទងនឹង“ ចៀមឯទៀតដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះ” ។ ចៀមឯទៀតត្រូវបាននាំទៅក្នុងក្រោលដូច្នេះទាំងផ្នូក (ជ្វីហ្វនិងហ្គីតាល) អាចក្លាយជាហ្វូងតែមួយនៅក្រោមអ្នកគង្វាលតែមួយ។ ចនទាំងអស់នេះបានសរសេរនៅក្នុងជំពូកមុនទៅជំពូកដែលកំពុងពិភាក្សា។ (ចនស៍ 10: 16)
ដូច្នេះនៅទីនេះជាថ្មីម្តងទៀតចនបានពង្រឹងគំនិតថាចៀមឯទៀតដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទទន់ភ្លន់គឺជាផ្នែកមួយនៃហ្វូងតែមួយនៅក្រោមអ្នកគង្វាលតែមួយ។ គាត់បាននិយាយថាខណៈពេលដែលកៃផាកំពុងទាយអំពីអ្វីដែលគាត់នឹងយកជាប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលតែមួយតាមពិតការព្យាករណ៍នេះមិនត្រឹមតែរួមបញ្ចូលទាំងជនជាតិយូដាប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែកូនចៅរបស់ព្រះទាំងអស់ដែលខ្ចាត់ខ្ចាយ។ ទាំងពេត្រុសនិងយ៉ាកុបប្រើឃ្លាដូចគ្នា“ ខ្ចាត់ខ្ចាយ” ដើម្បីសំដៅទៅលើពាក្យដែលបរិសុទ្ធឬអ្នកដែលបានជ្រើសរើសទាំងការដកស្រង់ចេញពីជនជាតិយូដានិងបុរស។ (Ja 1: 1; 1Pe 1: 1)
ចនបានសន្និដ្ឋានដោយគិតថាពួកគេទាំងអស់នេះបាន«ជួបជុំគ្នាតែម្នាក់ឯង»ដែលត្រូវនឹងពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូដែលបានដកស្រង់នៅជំពូកមុន។ (ចនស៍ 11៖ 52; ចនស៍ 10: 16)
ទាំងបរិបទទាំងការឃ្លាំមើលនិងពេលវេលាប្រវត្តិសាស្រ្តផ្តល់អោយយើងនូវភ័ស្តុតាងមួយទៀតដែលមិនមានវណ្ណៈទីពីរនៃគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមិនគួរចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាកូនរបស់ព្រះ។ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់គួរតែចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាកូនរបស់ព្រះផ្អែកលើអ្វីដែលចនបាននិយាយដែរគឺជំនឿលើព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។ (យ៉ូហាន ១:១២)

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។
    55
    0
    សូមជួយផ្តល់យោបល់។x