ខ្ញុំគិតថាជំពូកទី 11 នៃសៀវភៅហេព្រើរគឺជាជំពូកមួយដែលខ្ញុំចូលចិត្តបំផុតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងអស់។ ឥឡូវខ្ញុំបានរៀនហើយប្រហែលជាខ្ញុំគួរតែនិយាយឥឡូវខ្ញុំកំពុងរៀនអានព្រះគម្ពីរដោយមិនលំអៀងខ្ញុំកំពុងមើលរឿងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុន។ បើនិយាយ ឲ្យ ស្រួលយល់ព្រះគម្ពីរមានន័យថាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងគឺជាសហគ្រាសដែលមានកម្លាំងចិត្ដនិងលើកទឹកចិត្ដ។
ប៉ុលចាប់ផ្តើមដោយផ្តល់ឱ្យយើងនូវនិយមន័យនៃអ្វីដែលជាសេចក្តីជំនឿ។ ជាញឹកញយមនុស្សច្រលំជំនឿជាមួយជំនឿដោយគិតថាពាក្យទាំងពីរគឺមានន័យដូចគ្នា។ ជាការពិតយើងដឹងថាពួកគេមិនមែនដូច្នោះទេពីព្រោះជេមនិយាយអំពីពួកអារក្សដែលជឿហើយញាប់ញ័រ។ បិសាចជឿប៉ុន្តែពួកគេមិនមានជំនឿទេ។ បន្ទាប់មកប៉ូលបន្តផ្តល់ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងមួយនៃភាពខុសគ្នារវាងជំនឿនិងជំនឿ។ គាត់ប្រៀបធៀបអេបិលជាមួយកាអ៊ីន។ គ្មានការសង្ស័យទេដែលកាអ៊ីនជឿលើព្រះ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថាគាត់ពិតជាបាននិយាយជាមួយព្រះហើយព្រះជាមួយគាត់។ តែគាត់ខ្វះជំនឿ។ វាត្រូវបានគេណែនាំថាជំនឿគឺជាជំនឿមិនមែននៅក្នុងអត្ថិភាពរបស់ព្រះទេប៉ុន្តែនៅក្នុងចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះ។ ប៉ូលមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកណាដែលចូលទៅជិតព្រះត្រូវជឿ ... គាត់បានក្លាយជារង្វាន់ ដោយជំនឿយើងដឹងថាព្រះនឹងធ្វើតាមអ្វីដែលលោកមានប្រសាសន៍ហើយយើងធ្វើស្របតាមនេះ។ ជំនឿបន្ទាប់មកជំរុញយើងឱ្យធ្វើសកម្មភាពនិងគោរពប្រតិបត្តិ។ (ហេព្រើរ 11: 6)
ពេញមួយជំពូកប៉ូលបានរៀបរាប់យ៉ាងច្រើននូវគំរូនៃជំនឿពីមុនសម័យគាត់។ នៅក្នុងខដំបូងនៃជំពូកបន្ទាប់គាត់សំដៅទៅលើអ្នកទាំងនោះជាសាក្សីមួយភាគធំដែលនៅជុំវិញគ្រីស្ទបរិស័ទ។ យើងត្រូវបានបង្រៀនថាបុរសដែលមានជំនឿមុនគ្រិស្តសាសនាមិនត្រូវបានទទួលរង្វាន់ជីវិតនៅស្ថានសួគ៌ទេ។ ទោះយ៉ាងណាការអានវាដោយគ្មានវ៉ែនតាដែលមានពណ៌លំអៀងរបស់យើងយើងឃើញរូបភាពខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។
ខទី xNUMX និយាយថាដោយសារជំនឿរបស់គាត់“ អេបិលបានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ប្រាប់គាត់ថាគាត់ជាមនុស្សសុចរិត” ។ ខទី xNUMX និយាយថាណូអេ«បានក្លាយជាអ្នកស្នងមរតកនៃសេចក្ដីសុចរិតដែលស្របតាមជំនឿ។ ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកស្នងមរតកអ្នកនឹងទទួលមរតកពីឪពុក។ ណូអេនឹងទទួលមរតកភាពសុចរិតដូចពួកគ្រីស្ទានដែលបានស្លាប់ដោយស្មោះត្រង់។ ដូច្នេះតើយើងអាចស្រមៃគិតថាគាត់នឹងត្រូវប្រោស ឲ្យ រស់ឡើងវិញនៅតែមិនគ្រប់លក្ខណ៍ដោយត្រូវធ្វើការរាប់ពាន់ឆ្នាំទៀតហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានប្រកាសថាសុចរិតតែបន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ការសាកល្បងចុងក្រោយដោយរបៀបណា? ផ្អែកលើនោះគាត់នឹងមិនមែនជាអ្នកស្នងមរតកអ្វីទេនៅពេលដែលគាត់បានរស់ឡើងវិញពីព្រោះអ្នកស្នងមរតកត្រូវបានធានាថានឹងទទួលមរតកហើយមិនចាំបាច់ធ្វើការឆ្ពោះទៅរកមរតកទេ។
ខ ១០ និយាយអំពីអ័ប្រាហាំ“ រង់ចាំទីក្រុងដែលមានគ្រឹះដ៏ពិត” ។ ប៉ូលកំពុងសំដៅទៅលើក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី។ អ័ប្រាហាំមិនអាចដឹងអំពីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីទេ។ តាមពិតគាត់មិនបានដឹងអំពីសេចក្តីសន្យាចាស់នោះទេប៉ុន្តែគាត់កំពុងរង់ចាំការសម្រេចនៃការសន្យារបស់ព្រះទោះបីគាត់មិនដឹងថាពួកគេនឹងមានទម្រង់បែបណាក៏ដោយ។ ទោះយ៉ាងណាប៉ូលបានដឹងហើយដូច្នេះក៏ប្រាប់យើងដែរ។ គ្រិស្ដសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងក៏កំពុង«រង់ចាំក្រុងដែលមានគ្រឹះដ៏ពិតដែរ»។ សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងមិនខុសគ្នាពីអ័ប្រាហាំទេលើកលែងតែយើងមានរូបភាពច្បាស់ជាងគាត់។
ខទី xNUMX សំដៅទៅលើអ័ប្រាហាំនិងបុរសនិងស្ត្រីដែលមានជំនឿដូចបានលើកឡើងថា“ កំពុងស្វែងរកកន្លែងដែលប្រសើរជាងនេះ…ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ស្ថានសួគ៌” ហើយវាបានបញ្ចប់ដោយបញ្ជាក់ថា“ គាត់បានបង្កើតទីក្រុងមួយ ត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ពួកគេ។ជាថ្មីម្តងទៀតយើងមើលឃើញភាពស្មើគ្នារវាងក្តីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនិងអាប្រាហាំ។
ខទី ២៦ និយាយអំពីលោកម៉ូសេបានចាត់ទុកការតិះដៀលរបស់ព្រះគ្រិស្ដថាជា«ទ្រព្យសម្បត្ដិប្រសើរជាងទ្រព្យសម្បត្ដិនៅស្រុកអេស៊ីប; ព្រោះលោកសំឡឹងមើលទៅការតបស្នងសងគុណវិញ»។ គ្រិស្ដសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងក៏ត្រូវទទួលយកការស្ដីបន្ទោសរបស់គ្រិស្ដដែរប្រសិនបើពួកគេចង់ទទួលរង្វាន់។ ការតិះដៀលដូចគ្នា; ការទូទាត់ដូចគ្នា។ (ម៉ាថាយ ១០:៣៨; លូកា ២២:២៨)
នៅក្នុងខទី 35 ប៉ូលនិយាយអំពីបុរសដែលសុខចិត្តស្លាប់ស្មោះត្រង់ដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានការរស់ឡើងវិញប្រសើរជាងមុន។ ការប្រើប្រាស់ការកែប្រែប្រៀបធៀប“ ប្រសើរជាង” បង្ហាញថាយ៉ាងហោចណាស់ត្រូវតែមានការរស់ឡើងវិញពីរយ៉ាងដែលមួយប្រសើរជាងមួយផ្សេងទៀត។ ព្រះគម្ពីរនិយាយអំពីការរស់ឡើងវិញពីរដងនៅក្នុងកន្លែងមួយចំនួន។ គ្រិស្ដសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងមានលក្ខណៈប្រសើរជាងហើយនេះបង្ហាញថានេះជាអ្វីដែលបុរសស្មោះត្រង់ពីបុរាណកំពុងព្យាយាម។
ខនេះគ្មានន័យអ្វីទេប្រសិនបើយើងពិចារណាវាដោយផ្អែកលើជំហរផ្លូវការរបស់យើង។ ណូអេអ័ប្រាហាំនិងម៉ូសេបានរស់ឡើងវិញដូចមនុស្សគ្រប់គ្នាដែរគឺភាពមិនល្អឥតខ្ចោះហើយតម្រូវឱ្យខិតខំអស់រយៈពេលមួយពាន់ឆ្នាំដើម្បីទទួលបានភាពឥតខ្ចោះបន្ទាប់មកមានតែការសាកល្បងចុងក្រោយដើម្បីដឹងថាតើពួកគេអាចបន្តរស់នៅបានជារៀងរហូតបានឬអត់។ តើការរស់ឡើងវិញដែលប្រសើរជាងនោះយ៉ាងម៉េចទៅ? ល្អជាងអ្វី?
ប៉ូលបញ្ចប់ជំពូកដោយខទាំងនេះ៖

(ហេព្រើរ 11: 39, 40) ក៏ប៉ុន្ដែទោះបីអ្នកទាំងនោះបានទទួលសក្ខីភាពល្អអំពីជំនឿរបស់ខ្លួនក៏ដោយក៏គេនៅតែពុំបានទទួលស្របតាមព្រះបន្ទូលសន្យាដែរ។ 40 ដូចព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញអ្វីៗដែលប្រសើរសំរាប់យើងហើយព្រះអង្គមិនសព្វព្រះហឫទ័យអោយគេប្រសើរជាងពួកយើងឡើយ។

«អ្វីដែលប្រសើរជាង»ដែលព្រះបានទតឃើញចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទមិនមែនជារង្វាន់ប្រសើរជាងនោះទេពីព្រោះប៉ុលបានដាក់ពួកគេរួមគ្នានៅក្នុងឃ្លាចុងក្រោយថា«ពួកគេនឹងមិនត្រូវ បានធ្វើឱ្យល្អឥតខ្ចោះក្រៅពីយើង” ។ ភាពល្អឥតខ្ចោះដែលគាត់សំដៅទៅលើគឺភាពល្អឥតខ្ចោះដែលព្រះយេស៊ូបានទទួល។ (ហេព្រើរ ៥: ៨, ៩) គ្រិស្ដសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំងនឹងធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគេហើយតាមរយៈជំនឿពួកគេនឹងត្រូវបំពេញហើយផ្ដល់ភាពអមតៈរួមជាមួយនឹងលោកយេស៊ូដែលជាបងប្រុសរបស់ពួកគេ។ ស្មរបន្ទាល់ដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនដែលប៉ុលសំដៅទៅលើត្រូវបានធ្វើឱ្យល្អឥតខ្ចោះរួមគ្នាជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទមិនមែនក្រៅពីពួកគេទេ។ ដូច្នេះ“ អ្វីដែលប្រសើរជាង” ដែលគាត់ចង់សំដៅទៅលើគឺជា“ ការបំពេញតាមការសន្យា” ។ អ្នកបម្រើស្មោះត្រង់នៅសម័យបុរាណមិនដឹងថាតើរង្វាន់នឹងកើតឡើងដល់កម្រិតណាឬថាតើសេចក្ដីសន្យានោះនឹងត្រូវសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច? ជំនឿរបស់ពួកគេមិនពឹងផ្អែកលើព័ត៌មានល្អិតល្អន់ទេតែមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលមិនដែល ឲ្យ រង្វាន់ដល់ពួកគេ។
ប៉ូលបើកជំពូកបន្ទាប់ដោយពាក្យទាំងនេះ៖ "ដូច្នេះដោយសារយើងមានសាក្សីជាច្រើននៅជុំវិញខ្លួនយើង។ តើគាត់អាចប្រៀបធៀបគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងជាមួយនឹងសាក្សីទាំងនេះហើយណែនាំថាពួកគេនៅព័ទ្ធជុំវិញពួកគេប្រសិនបើគាត់មិនគិតថាពួកគេមិនដូចនឹងអ្នកដែលគាត់បានសរសេរទៅ។ ? (ហេព្រើរ 12: 1)
តើការអានខគម្ពីរទាំងនេះដោយសាមញ្ញនិងមិនលំអៀងអាចនាំយើងទៅដល់ការសន្និដ្ឋានណាផ្សេងក្រៅពីបុរសស្ត្រីស្មោះត្រង់ពីបុរាណទាំងនេះនឹងទទួលបានរង្វាន់ដូចគ្នានឹងពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដែរឬទេ? ប៉ុន្តែមានរឿងជាច្រើនទៀតដែលផ្ទុយពីការបង្រៀនផ្លូវការរបស់យើង។

(ហេព្រើរ 12: 7, 8) ។ ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែដោះស្រាយជាមួយអ្នកដូចជាកូនប្រុសដែរ។ តើគាត់ជាកូនប្រុសអ្វីដែលឪពុកមិនប្រៀនប្រដៅ? 8 ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកមិនមានវិន័យដែលអ្នកទាំងអស់គ្នាបានចូលរួមនោះអ្នកពិតជាកូនខុសច្បាប់ហើយមិនមែនជាកូនប្រុសទេ។

ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រៀនប្រដៅយើងទេនោះយើងជាមនុស្សខុសច្បាប់ហើយមិនមែនជាកូនប្រុសទេ។ សៀវភៅជាច្រើននិយាយអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រៀនប្រដៅយើង។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែជាកូនប្រុសរបស់គាត់។ វាជាការពិតដែលឪពុកដែលប្រកបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងប្រៀនប្រដៅកូន ៗ របស់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយបុរសម្នាក់មិនដាក់វិន័យមិត្តភក្តិរបស់គាត់ទេ។ ទោះយ៉ាងណាយើងត្រូវបានបង្រៀនថាយើងមិនមែនជាកូនប្រុសរបស់គាត់ទេប៉ុន្តែជាមិត្តរបស់គាត់។ ព្រះគម្ពីរមិនមានអ្វីអំពីព្រះដាក់វិន័យមិត្តរបស់គាត់ទេ។ ខគម្ពីរហេព្រើរទាំង ២ នេះគ្មានន័យអ្វីទេប្រសិនបើយើងបន្ដប្រកាន់ខ្ជាប់គំនិតដែលថាគ្រីស្ទបរិស័ទរាប់លាននាក់មិនមែនជាបុត្រានៃព្រះនោះទេប៉ុន្តែជាមិត្តរបស់គាត់។
ចំណុចមួយទៀតដែលខ្ញុំគិតថាគួរអោយចាប់អារម្មណ៍នោះគឺការប្រើប្រាស់“ ប្រកាសជាសាធារណៈ” នៅក្នុងខទី ១០ ។ អាប្រាហាំអ៊ីសាកនិងយ៉ាកុបមិនបានទៅផ្ទះមួយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយទេហើយពួកគេបានប្រកាសជាសាធារណៈថា“ ពួកគេជាជនបរទេសនិងជាកន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ននៅក្នុងទឹកដីនេះ” ។ ប្រហែលជាយើងត្រូវពង្រីកនិយមន័យរបស់យើងអំពីអ្វីដែលការប្រកាសជាសាធារណៈដែលមានជាប់ទាក់ទង។
វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍និងគួរឱ្យស្ញប់ស្ញែងនៅពេលដែលឃើញពីការបង្រៀនយ៉ាងសាមញ្ញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែលត្រូវបានបង្វែរដើម្បីគាំទ្រដល់គោលលទ្ធិរបស់មនុស្ស។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។
    22
    0
    សូមជួយផ្តល់យោបល់។x