ការសង្គ្រោះផ្នែកទី ១ ៈកន្លែងដែលមិនមែនជាបទគម្ពីរ

អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយឥឡូវនេះខ្ញុំចង់សរសេរអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនទាក់ទងនឹងការសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិ។ ដោយសារខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ខ្ញុំគិតថាកិច្ចការនេះគឺសាមញ្ញ។ នោះមិនបានប្រែក្លាយជាករណីនោះទេ។

ផ្នែកមួយនៃបញ្ហាគឺទាក់ទងនឹងការជំរះគំនិតនៃគោលលទ្ធិមិនពិតជាច្រើនឆ្នាំ។ អារក្សបានធ្វើការងារដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតក្នុងការបំភាន់បញ្ហានៃការសង្គ្រោះរបស់មនុស្ស។ ឧទាហរណ៍គំនិតដែលថាការធ្វើល្អទៅឋានសួគ៌និងអំពើអាក្រក់ទៅឋាននរកមិនមានសម្រាប់គ្រីស្ទសាសនាទេ។ ប្រជាជនម៉ូស្លីមក៏ចែកចាយវាដែរ។ ហិណ្ឌូជឿថាតាមរយៈការសំរេចបាន មកសា (សេចក្តីសង្រ្គោះ) ពួកគេត្រូវបានដោះលែងពីវដ្តនៃសេចក្តីស្លាប់និងការចាប់បដិសន្ធិឡើងវិញ (ឋាននរកមួយ) ហើយក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ជាមួយព្រះនៅស្ថានសួគ៌។ Shintoism ជឿលើពិភពនរកប៉ុន្តែឥទ្ធិពលពីពុទ្ធសាសនាបានបង្ហាញនូវជម្រើសនៃជីវិតដែលមានពរ។ ពួកមរមនជឿលើឋានសួគ៌និងទំរង់នរកខ្លះ។ ពួកគេក៏ជឿជាក់ថាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនឹងត្រូវបានតែងតាំងដើម្បីគ្រប់គ្រងលើភពរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថាមានតែមនុស្ស ១៤៤.០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌គ្រប់គ្រងលើផែនដីអស់រយៈពេល ១.០០០ ឆ្នាំហើយមនុស្សជាតិឯទៀតនឹងត្រូវប្រោស ឲ្យ រស់ឡើងវិញដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដី។ ពួកគេជាសាសនាមួយក្នុងចំណោមសាសនាមួយចំនួនដែលមិនជឿលើនរកលើកលែងតែផ្នូរធម្មតាដែលជារដ្ឋគ្មានអ្វី។

នៅក្នុងសាសនាបន្ទាប់ពីសាសនាយើងរកឃើញការប្រែប្រួលលើប្រធានបទរួមមួយ៖ ការស្លាប់ល្អហើយទៅរកទម្រង់មរតកបន្ទាប់ពីជីវិតនៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ មនុស្សអាក្រក់ស្លាប់ហើយទៅរកទំរង់ក្រោយស្លាប់នៅកន្លែងផ្សេង។

រឿងមួយដែលយើងអាចឯកភាពគ្នាគឺយើងទាំងអស់គ្នាស្លាប់។ រឿងមួយទៀតគឺថាជីវិតនេះនៅឆ្ងាយពីឧត្តមគតិហើយការចង់បានអ្វីដែលប្រសើរជាងនេះគឺជាសកល។

ចាប់ផ្តើមពីកោស

ប្រសិនបើយើងនឹងរកឃើញការពិតយើងត្រូវតែចាប់ផ្តើមជាមួយផ្ទាំងទទេរ។ យើងមិនត្រូវសន្មតថាអ្វីដែលយើងត្រូវបានបង្រៀនត្រឹមត្រូវទេ។ ដូច្នេះជាជាងចូលក្នុងការសិក្សាដោយព្យាយាមបញ្ជាក់ឬមិនជឿលើជំនឿពីអតីតកាលដែលជាដំណើរការប្រឆាំងនឹងលទ្ធផល - សូមឱ្យយើងជម្រះគំនិតរបស់យើងជាមុនពីការគិតទុកជាមុនហើយចាប់ផ្តើមពីដំបូង។ នៅពេលភ័ស្តុតាងត្រូវបានប្រមូលហើយអង្គហេតុត្រូវបានគេយល់នោះវានឹងលេចចេញជារូបរាងប្រសិនបើជំនឿពីអតីតកាលសមនឹងឬគួរតែត្រូវបានគេបោះបង់ចោល។

បន្ទាប់មកសំណួរនឹងក្លាយជា៖ តើយើងចាប់ផ្តើមនៅទីណា?  យើងត្រូវតែយល់ព្រមលើសេចក្តីពិតស្នូលមួយចំនួនដែលយើងយកមកធ្វើជាអាយស៊ីអា។ នេះក្លាយជាការសន្និដ្ឋានដែលយើងអាចផ្សងព្រេងដើម្បីរកការពិតបន្ថែមទៀត។ ក្នុងនាមជាគ្រិស្ដសាសនិកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមគិតថាគម្ពីរគឺជាពាក្យដែលគួរឱ្យទុកចិត្ដនិងពិតរបស់ព្រះ។ ទោះយ៉ាងណាវាលុបបំបាត់រាប់រយលានពីការពិភាក្សាដែលមិនទទួលយកព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ភាគច្រើននៅទ្វីបអាស៊ីអនុវត្តទម្រង់សាសនាមួយចំនួនដែលមិនផ្អែកលើព្រះគម្ពីរទាល់តែសោះ។ ជនជាតិយូដាពិតជាយល់ព្រមទទួលយកព្រះគម្ពីរប៉ុន្តែមានតែផ្នែកមុនគ្រិស្តសាសនាប៉ុណ្ណោះ។ ប្រជាជនម៉ូស្លីមទទួលយកសៀវភៅ ៥ ក្បាលដំបូងជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះតែមានសៀវភៅផ្ទាល់ខ្លួនដែលជំនួសវា។ និយាយឱ្យចំទៅវាអាចត្រូវបានគេនិយាយសម្រាប់សាសនាគ្រិស្តនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៃពួកបរិសុទ្ធ (មរមននិយម) ដែលបានដាក់ព្រះគម្ពីរមរមននៅខាងលើព្រះគម្ពីរ។

ដូច្នេះសូមឱ្យយើងមើលថាតើយើងអាចរកឃើញនូវមូលដ្ឋានរួមមួយដែលអ្នកស្វែងរកការពិតស្មោះត្រង់ទាំងអស់អាចយល់ស្របនិងដែលយើងអាចបង្កើតការមូលមតិគ្នាបានដែរឬទេ។

ការរាប់នាមរបស់ព្រះជាបរិសុទ្ធ

ប្រធានបទសំខាន់មួយក្នុងគម្ពីរគឺការ ធ្វើឲ្យ នាមរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធ។ តើប្រធានបទនេះធំជាងព្រះគម្ពីរទេ? តើយើងអាចរកភស្តុតាងសំរាប់វាក្រៅពីបទគម្ពីរបានទេ?

ដើម្បីបញ្ជាក់ឱ្យច្បាស់តាមឈ្មោះយើងមិនមានន័យថាការអំពាវនាវដែលព្រះអាចត្រូវបានគេស្គាល់នោះទេប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញនិយមន័យហេប្រឺដែលសំដៅទៅលើចរិតលក្ខណៈរបស់មនុស្ស។ សូម្បីតែអស់អ្នកដែលទទួលយកព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះក៏ត្រូវទទួលស្គាល់ថាបញ្ហានេះទាយពីការសរសេរព្រះគម្ពីរជាង ២៥០០ ឆ្នាំ។ តាមការពិតវាត្រឡប់ទៅសម័យរបស់មនុស្សដំបូង។

ដោយសារតែការរងទុក្ខវេទនាដែលមនុស្សជាតិបានឆ្លងកាត់ពាសពេញប្រវត្ដិសាស្រ្ដចរិតរបស់ព្រះត្រូវបានគេធ្វើឱ្យមានការតិះដៀលជាមួយមនុស្សជាច្រើនដែលជឿថាគាត់ជាមនុស្សឃោរឃៅឬយ៉ាងហោចណាស់មិនយកចិត្តទុកដាក់និងព្រងើយកន្តើយចំពោះស្ថានភាពរបស់មនុស្សជាតិ។

Axiom: អ្នកបង្កើតគឺធំជាងការបង្កើត

រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នគ្មានអ្វីដែលត្រូវបានបង្ហាញថាសកលលោកមិនមានកំណត់ទេ។ រាល់ពេលដែលយើងបង្កើតកែវយឹតកាន់តែខ្លាំងយើងរកឃើញវាកាន់តែច្រើន។ នៅពេលយើងពិនិត្យមើលការបង្កើតពីអតិសុខុមទស្សន៍ដល់ម៉ាក្រូទិចយើងលាតត្រដាងនូវប្រាជ្ញាដែលគួរអោយស្ញប់ស្ញែងនៅក្នុងការរចនាទាំងអស់។ នៅគ្រប់វិធីយើងត្រូវបានគេហួសពីកំរិតមិនចេះរីងស្ងួត។ វាបន្តថានៅក្នុងបញ្ហាសីលធម៌យើងក៏មានចំនួនលើសផងដែរ។ ឬតើយើងជឿថាយើងមានសមត្ថភាពមេត្តាករុណាយុត្តិធម៌និងសេចក្តីស្រឡាញ់ច្រើនជាងអ្នកដែលបានបង្កើតយើងមក?

កាលបរិច្ឆេទ: ដើម្បីជឿលើការសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ត្រូវតែជឿថាព្រះមិនអធ្យាស្រ័យនិងឃោរឃៅឡើយ។  

ព្រះដែលឃោរឃៅនឹងមិនផ្តល់រង្វាន់មិនខ្វល់អំពីការសន្សំការបង្កើតរបស់គាត់ពីការរងទុក្ខ។ ព្រះដែលឃោរឃៅអាចនឹងផ្តល់ការសង្គ្រោះបន្ទាប់មកចាប់យកវាចេញពីការសងសឹកឬដើម្បីទទួលយកការសប្បាយពីទុក្ខវេទនារបស់អ្នកដទៃ។ មនុស្សម្នាក់មិនអាចជឿទុកចិត្តលើនរណាម្នាក់ដែលឃោរឃៅបានទេហើយអ្នកដែលមានអំណាចបំផុតដែលឃោរឃៅគឺជាសុបិន្តអាក្រក់បំផុតដែលមិននឹកស្មានដល់។

យើងស្អប់មនុស្សឃោរឃៅ។ នៅពេលមនុស្សកុហកបោកបញ្ឆោតនិងធ្វើបាបយើងមានប្រតិកម្មយ៉ាងខ្លាំងដោយសារតែខួរក្បាលរបស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើង។ ការឈឺចាប់និងខ្ពើមរអើមគឺជាអារម្មណ៍ដែលយើងមានអារម្មណ៍ដោយសារតែដំណើរការដែលកើតឡើងនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់ប្រព័ន្ធខួរក្បាលនិងផ្នែកខាងក្នុងនៃខួរក្បាល។ ទាំងនេះក៏មានប្រតិកម្មផងដែរនៅពេលយើងជួបប្រទះការកុហកនិងភាពអយុត្តិធម៌។ យើងជាអ្នកបង្កើតខ្សែភ្លើងតាមវិធីនោះ។

តើយើងសុចរិតជាងអ្នកបង្កើតទេ? តើយើងអាចមើលងាយព្រះដែលអន់ជាងយើងដោយយុត្តិធម៌និងស្រឡាញ់យើងបានទេ?

ហេតុផលខ្លះថាព្រះមិនអើពើ។ នេះគឺជាទស្សនវិជ្ជារបស់ពួកស្ទូស។ សម្រាប់ពួកគេព្រះមិនឃោរឃៅទេប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគ្មានអារម្មណ៍ទាល់តែសោះ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាអារម្មណ៍បង្ហាញពីភាពទន់ខ្សោយ។ ព្រះដែលមិនចេះខ្វល់ខ្វាយនឹងមានរបៀបវារៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ហើយមនុស្សគ្រាន់តែជាកូនអុកនៅក្នុងហ្គេម។ មធ្យោបាយដល់ទីបញ្ចប់។

គាត់អាចផ្តល់ឱ្យជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនិងសេរីភាពពីការរងទុក្ខខណៈពេលដែលបដិសេធដោយបំពានទៅអ្នកដទៃ។ គាត់ប្រហែលជាប្រើមនុស្សខ្លះគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយដើម្បី ធ្វើឲ្យ មនុស្សឯទៀតមានភាពល្អឥតខ្ចោះដោយធ្វើឱ្យគែមរលោងដូចវា។ នៅពេលដែលពួកគេបំពេញគោលបំណងរបស់ពួកគេពួកគេអាចត្រូវបានគេបោះបង់ចោលដូចជាក្រដាសខ្សាច់ដែលបានប្រើរួច។

យើងអាចឃើញថាអាកប្បកិរិយាបែបនេះគួរស្អប់ខ្ពើមនិងថ្កោលទោសវាថាអយុត្តិធម៌និងអយុត្តិធម៌។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះយើងត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីគិតបែបនោះ។ ព្រះបានបង្កើតយើងតាមរបៀបនោះ។ ជាថ្មីម្តងទៀតការបង្កើតមិនអាចលើសពីអ្នកបង្កើតនៅក្នុងសីលធម៌យុត្តិធម៌និងស្នេហាទេ។

បើយើងជឿថាព្រះអធ្យាស្រ័យឬឃោរឃៅយើងកំពុងលើកដំកើងខ្លួនយើងចំពោះព្រះព្រោះវាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាមនុស្សអាចនិងស្រឡាញ់សូម្បីតែដល់ការលះបង់ខ្លួនឯងដើម្បីសុខុមាលភាពអ្នកដទៃ។ តើយើងជឿថាយើងដែលជាការបង្កើតរបស់ព្រះជាអ្នកបង្កើតដែលលេចធ្លោជាងការបង្កើតនូវគុណសម្បត្ដិគ្រឹះនេះទេ?[ខ្ញុំ]  តើយើងប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់ឬ?

ការពិតគឺសាមញ្ញ៖ គំនិតទាំងមូលនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់គឺមិនត្រូវគ្នានឹងព្រះដែលព្រងើយកណ្តើយឬឃោរឃៅឡើយ។ បើយើងចង់ពិភាក្សាអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះយើងត្រូវទទួលស្គាល់ថាព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់។ នេះគឺជាចំនុចដំបូងនៃចំនុចប្រសព្វជាមួយព្រះគម្ពីរ។ តក្កវិទ្យាប្រាប់យើងថាបើត្រូវតែមានការសង្គ្រោះនោះព្រះត្រូវតែជាមនុស្សល្អ។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងថា“ ព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់” (1 យ៉ូហាន 4: 8) ទោះបីយើងមិនទាន់ទទួលយកព្រះគម្ពីរក៏ដោយយើងត្រូវតែចាប់ផ្តើមដោយផ្អែកលើហេតុផល - ថាព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់។

ដូច្នេះឥឡូវនេះយើងមានការចាប់ផ្តើមដំបូងរបស់យើងទីពីរគឺជាព្រះគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះដែលប្រកបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់មិនអនុញ្ញាតឱ្យការបង្កើតរបស់គាត់រងទុក្ខ (ហេតុផលអ្វីក៏ដោយ) ដោយមិនផ្តល់នូវការរត់គេចខ្លួនខ្លះ - អ្វីដែលយើងនឹងនិយាយ, សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង។.

អនុវត្តឡូជីខលនៃបរិវេណ

សំណួរបន្ទាប់យើងអាចឆ្លើយបានដោយមិនចាំបាច់ពិគ្រោះព្រះគម្ពីរនិងសំណេរពីបុរាណផ្សេងទៀតដែលមនុស្សអាចជឿថាមកពីព្រះគឺ៖ តើសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងមានលក្ខខណ្ឌដែរឬទេ?

ដើម្បីបានសង្រ្គោះតើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? មានអ្នកដែលជឿថាយើងទាំងអស់គ្នាបានសង្រ្គោះទោះជាមានបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយជំនឿបែបនេះមិនត្រូវគ្នានឹងគំនិតនៃឆន្ទៈសេរី។ ចុះប្រសិនបើខ្ញុំមិនចង់បានសង្រ្គោះប្រសិនបើខ្ញុំមិនចង់បានជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអោយ? តើគាត់នឹងចូលក្នុងគំនិតខ្ញុំហើយធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់បានទេ? បើអញ្ចឹងមែនខ្ញុំមិនមានឆន្ទៈសេរីទៀតទេ។

ការសន្មតថាយើងទាំងអស់គ្នាមានសេរីភាពក៏នឹងគិតគូរពីការគិតអំពីមរណភាពនៃជីវិតជារៀងរហូតដែរ។

យើងអាចបង្ហាញតក្កវិជ្ជានេះដោយឧទាហរណ៍សាមញ្ញ។

បុរសអ្នកមានម្នាក់មានកូនស្រី។ នាងរស់នៅប្រកបដោយផាសុកភាពនៅក្នុងផ្ទះសាមញ្ញមួយ។ គាត់ប្រាប់នាងនៅថ្ងៃមួយថាគាត់បានសាងសង់វិមានសម្រាប់នាងជាមួយភាពសំបូរបែបទាំងអស់។ លើសពីនេះទៀតវាត្រូវបានសាងសង់នៅក្នុងឧទ្យានដែលមានឋានសួគ៌។ នាងនឹងលែងចង់បានអ្វីទៀត។ នាងមានជម្រើសពីរ។ ១) នាងអាចផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងវិមាននិងរីករាយនឹងអ្វីៗដែលផ្តល់ជូនក្នុងជីវិតឬ ២) គាត់នឹងដាក់នាងនៅក្នុងបន្ទប់ពន្ធនាគារហើយនាងនឹងត្រូវធ្វើទារុណកម្មរហូតដល់នាងស្លាប់។ មិនមានជំរើស ៣ ទេ។ នាងមិនត្រឹមតែអាចរស់នៅកន្លែងដែលនាងរស់នៅនោះទេ។ នាងត្រូវតែជ្រើសរើស។

និយាយថាវាមានសុវត្ថិភាពក្នុងការនិយាយថាមនុស្សណាម្នាក់ដែលមកពីវប្បធម៌ណាមួយពីអតីតកាលឬបច្ចុប្បន្ននេះយល់ថាការរៀបចំនេះអយុត្តិធម៌ដើម្បីដាក់វាដោយស្លូតបូត។

អ្នក​បាន​កើត។ អ្នកមិនបានស្នើសុំឱ្យកើតទេប៉ុន្តែអ្នកនៅទីនេះ។ អ្នកក៏ស្លាប់ដែរ។ យើងទាំងអស់គ្នា។ ព្រះផ្តល់ឱ្យយើងនូវផ្លូវចេញមួយជីវិតប្រសើរជាងមុន។ ទោះបីជាការផ្តល់ជូននេះភ្ជាប់មកដោយគ្មានខ្សែភ្ជាប់ក៏ដោយក៏មិនមានលក្ខខណ្ឌយើងនៅតែអាចជ្រើសរើសបដិសេធ។ នោះគឺជាសិទ្ធិរបស់យើងក្រោមច្បាប់សេរី។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយប្រសិនបើយើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យត្រឡប់ទៅរដ្ឋដែលយើងមានពីមុនយើងត្រូវបានបង្កើតឡើងប្រសិនបើយើងមិនអាចវិលត្រឡប់ទៅរកភាពគ្មានអតីតកាលនៃជីវិតប៉ុន្តែត្រូវតែបន្តមាននិងដឹងខ្លួនហើយត្រូវបានផ្តល់ជម្រើសមួយក្នុងចំណោមជម្រើសពីរគឺអស់កល្បជានិច្ច។ ទុក្ខវេទនាឬសុខៗអស់កល្បជានិច្ចតើយុត្តិធម៌ទេ? តើនោះសុចរិតទេ? យើងទើបតែទទួលយកថាព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដូច្នេះតើការរៀបចំបែបនេះនឹងត្រូវនឹងព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែរឬទេ?

អ្នកខ្លះប្រហែលជានៅតែមានអារម្មណ៍ថាគំនិតនៃកន្លែងដាក់ទោសទារុណកម្មអស់កល្បជានិច្ចវាសមហេតុផលពីទស្សនៈឡូជីខល។ បើដូច្នេះសូមនាំវាចុះដល់កំរិតមនុស្ស។ សូមចាំថាដើម្បីទទួលបានលទ្ធផលនេះយើងបានយល់ស្របថាព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ យើងក៏ចាត់ទុកវាថាអយស្ទ័រដែលការបង្កើតមិនអាចមានលើសអ្នកបង្កើតទេ។ ហេតុដូច្នេះទោះបីជាយើងអាចមានសេចក្តីស្រឡាញ់យើងមិនអាចមានភាពអស្ចារ្យលើសពីព្រះបានទេ។ ជាមួយនឹងគំនិតនោះសូមយើងសន្មតថាអ្នកមានបញ្ហាកូនដែលមិនបានផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវអ្វីក្រៅពីការឈឺចិត្តនិងការខកចិត្តពេញមួយជីវិតរបស់គាត់។ តើវាសមហេតុផលទេដែលសន្មតថាអ្នកមានអំណាច - ដើម្បីធ្វើឱ្យកុមារឈឺចាប់និងឈឺចាប់អស់កល្បជានិច្ចដោយគ្មានផ្លូវហើយគ្មានមធ្យោបាយបញ្ចប់ការធ្វើទារុណកម្ម? តើអ្នកនឹងហៅខ្លួនអ្នកថាជាឪពុកឬម្តាយដែលជាទីស្រឡាញ់នៅក្នុងកាលៈទេសៈទាំងនោះទេ?

ដល់ចំណុចនេះយើងបានបញ្ជាក់ថាព្រះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់មនុស្សជាតិមានឆន្ទៈសេរីដែលការរួមបញ្ចូលគ្នានៃសេចក្ដីពិតទាំងពីរនេះ តម្រូវឲ្យ មានការរត់គេចពីការរងទុក្ខក្នុងជីវិតរបស់យើងហើយទីបំផុតជម្រើសផ្សេងដើម្បីការរត់គេចនោះអាចជាការវិលត្រឡប់ គ្មានអ្វីទាំងអស់ដែលយើងធ្លាប់មានពីមុនមក។

នេះនិយាយអំពីភស្តុតាងជាក់ស្តែងនិងតក្កវិជ្ជារបស់មនុស្សអាចនាំយើង។ ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានលំអិតបន្ថែមអំពីមូលហេតុនិងមូលហេតុនៃការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិយើងត្រូវតែពិគ្រោះជាមួយអ្នកបង្កើត។ ប្រសិនបើអ្នកអាចរកឃើញភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ពីរឿងនេះនៅក្នុងគម្ពីគូរ៉ាហិហិហិដាឌាសឬសំណេររបស់ខុងជឺឬដាតានោះអ្នកនឹងមានសន្តិភាព។ ខ្ញុំជឿថាព្រះគម្ពីរមានចម្លើយទាំងនេះហើយយើងនឹងស្វែងរកចម្លើយនៅក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់របស់យើង។

សូមនាំខ្ញុំទៅអត្ថបទបន្ទាប់នៅក្នុងស៊េរីនេះ

______________________________________

[ខ្ញុំ] សំរាប់ពួកយើងដែលបានទទួលយកព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះរួចហើយបញ្ហានៃសេចក្តីសង្រ្គោះនេះគឺជាចំនុចសំខាន់នៃការធ្វើអោយព្រះនាមបរិសុទ្ធរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធ។ រាល់រឿងអាក្រក់និងអាក្រក់បាននិយាយអំពីនិង / ឬសន្មតថាព្រះនឹងត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការកុហកនៅពេលទីបំផុតការសង្គ្រោះរបស់មនុស្សត្រូវបានដឹង។