Quomodo oratio pro filiis Dei differt?

Sequens solutionem Anglice et Hispanice postremae meae video interrogationis utrum proprium sit Iesu orare necne, paulum pulsus pulsu nactus sum. Iam ex motu trinitario expectabam quia tamen ad trinitarios Iesus est Deus omnipotens. Sic utique Jesum orare volunt. Fuerunt tamen etiam sinceri christiani qui, licet Trinitatem accipientes ut validam naturae Dei intelligentiam, sentiunt tamen orationem ad Iesum aliquid esse quod filii Dei exerceant.

Obtinuit me mirari si aliquid hic desim. Si hoc, pro me, justum sentit injuriam Jesu orare. Sed affectuum nostrorum non sumus duci, sed aliquid aestimantes. A spiritu sancto ducendi sumus, quem Iesus promisit, nos in omnem veritatem deducturum.

Cum autem venerit ille, et Spiritus veritatis, ducet vos in omnem veritatem, quia non loquetur a se, sed quidquid audierit, loquetur. et venturum vobis ostendet. (John 16:13 Fidelis Version)

Interrogavi igitur me, an reticentia mea erga Iesum orandum esset iustus a diebus meis tamquam testis Domini portator? Egone darem penitus ad sepeliendum studium? Ex altera parte, clare agnovimus verbum Graecum « orationem » et « orare » numquam in scripturis christianis adhibitum esse in nexu cum Iesu, sed tantum in nexu cum Patre nostro. Ex altera vero parte, sicut nonnullae mihi relationes demonstraverunt, exempla in Bibliis videmus, ubi fideles christiani invocant et rogant Dominum nostrum Iesum.

Pro exemplo novimus Stephanum Act petitionem quem in visione vidit lapidatum. Dum lapidarent eum, Stephanus appellatus est; Domine Jesu, accipe spiritum meum. Petrus quoque vidit et audivit vocem Iesu de caelo praecipiens ei et respondit Domino

“Venit vox ad eum: “Surge, Petre; occidere et manducare ". Petrus vero ait: “Nequaquam, Domine; numquam enim manducavi omne commune et immundum ”. Venit ergo iterum vox ad eum secundo: « Quae Deus mundavit, tu ne commune dixeris ». Hoc ter factum est, et statim res sublata est in caelum. (Act. 10, 13-16).

Tunc apostolus Paulus, qui, dum circumstantias non dederit, admonet Iesum ter obsecrasse ut quendam stimulum in carne sua relevaret. "Ter" Rogavi cum Dómino auférre eam a me ». (2 Corinthians 12:8)

In singulis tamen casibus, verbum Graecum pro « orare ». non est usus.

Hoc mihi significare videtur, sed num nimium sum de verbo absentia? Si singulae condiciones describant actiones orantes consociatae, verbum « orationis » adhibendum est in contextu pro oratione habenda? Putares non. Posset ratiocinari ut, quamdiu oratio est quae describitur, tunc nomen "orationis" vel verbum "orare" pro eo legere non debeamus ut orationem constituamus.

tamen aliquid animi mei tergo delenibat. Cur biblica numquam utitur verbo « orare » nec nomine « orationis » nisi in nexu cum communicatione cum Deo Patre nostro?

Tunc percussit me. Cardinalis regulam exegeseos solverem. Si bene memini, exegesis est methodus studii Bibliorum in qua Scripturam ipsam interpretamur. Sunt plures regulas quas sequimur et prima est inquisitio nostra incepta mente perspicua et praecaventiae et praecaventiae.

Quid studium meum, quid praeiudicium huic orationis studio afferebam? Intellexi hanc opinionem me scire quid sit oratio, me biblicam vocabuli definitionem plene intellexisse.

Hoc tam egregium video exemplum quomodo fides vel intellectus tam alte muniri possit ut ne interrogare quidem cogitemus. Non solum ut datum est. Oratio enim pertinet ad traditionem religiosam. Quocumque religionis condicione oriamur, omnes novimus quid sit oratio. Cum Prohibeo nomen unius plurium deorum suorum in cultu invocant, orant. Cum Saraceni ad Allah clamant, orant. Cum Rabbini orthodoxi genuflectunt, saepe ante murum Hierosolymitanum planctum, orant. Cum christiani trinitarii suam trinam deitatem petunt, orant. Cum antiqui fideles, sicut Moyses, Anna et Daniel, nomen Domini invocabant, orabant. Sive vero Deo sive falsis diis, oratio est oratio.

Plerumque, SSDD est. Saltem versio SSDD. EIUSDEM Oratio, Deitas diversa.

Traditionis vi ducti sumus?

Vnum notabile est de doctrina domini nostri precisione et usu locutionis eius prudenti. Non est imperito sermonis cum Jesu. Si putabamus orare eum, numquid ipse indicasset nobis facere, annon? Ceterum Israelitae tantum orabant Dominum. Abraham Deum oravit, sed in nomine Iesu numquam oravit. Quomodo potuit? Inauditum. Iesus non alterum millennium in scaenam veniret. Si igitur Iesus novum elementum orationis introduceret, specie ut eum includeret, oportebat dicere. Nam id ipsum facere voluisset, quod praevalebat praeiudicium validissimum. Iudaei tantum orabant Dominum. Pagani Deos multiplicis orabant, sed non Judaei. Legis potestas afficiendi iudaicam cogitationem et praeiudicium, etsi recta, evidens est in eo quod Dominus noster Iesus Christus, rex regum, Petro non semel, non bis, sed tribus dicere debuit. aliquoties quod nunc comederet carnes animalium Israelitarum immundas, sicut suillas.

Relinquitur ergo quod, si Iesus nunc nuntiaret has traditiones ligatas Iudaeos, quod possent et orarent ei, multum praeiudicium habuisset in frusta. Vaga dicta non secanda sunt.

Orationibus duo nova elementa induxit, sed dilucide et iteravit. Dicebat enim eis quod nunc in nomine Iesu offerri preces Deo vellet. Alia mutatio ad orationem quam fecit Iesus, dicitur Matth.

« Hoc est ergo quomodo oretis: « Pater noster qui in caelis est, sanctificetur nomen tuum.

Eius discipuli nunc privilegium habuerunt orandi Deum, non ut principem, sed ut Patrem personalem.

Putasne hanc disciplinam ad praesentes tantum auditores pertinere? Certe non. Putasne intellexisse homines omnis religionis? Num Prohibeo referebat vel Romanos, qui Deos paganos colebant? Certe non. Numquid de Iudaeis etiam generaliter referebat? Non. Loquebatur ad discipulos suos, qui receperunt eum sicut Messiam. Loquebatur ad eos qui corpus Christi formarent, novum templum. Spirituale templum quod succedebat corporaliter in Ierusalem, quia illud erat iam in interitum designatum.

Hoc magni momenti est ad intellegendum: Iesus filiis Dei loquebatur. Illi qui faciunt primam resurrectionem, resurrectio ad vitam (Revelation 20:5).

Prima regula studii bibliae exegeticae est: Investigationes tuas incipias cum animo perspicaci ac praeceptionis. Omnia in mensa ponere oportet, nihil sumamus. Non ergo possumus scire quid sit oratio. Communis vocabuli definitio pro concesso accipi non potest, existimans id quod a Satanae mundo ac per religiones, quae mentes hominum dominantur, id quod Iesus in animo habuit, traditum esse definitur. Necesse est ut eandem definitionem teneamus quam Iesus nobis communicat. Ut statuamus, utendum est alia regula exegesis. Auditores considerare debemus. Cui loquebatur Iesus? Quibus patefaciebat haec nova? Iam constat novam eius directionem orare in Nomine Eius et Deum alloqui ut Patrem nostrum mandatum esse destinatum discipulis suis, qui filii Dei fierent.

Ita mente, ac plane caeruleo, de alia scriptura cogitabam. One of my favorite passages, in fact. Certus sum aliquem vestrum iam esse apud me. Aliis, hoc primo alienum videatur, sed nexum mox videbis. Intueamur 1 Corinthians 15:20-28.

Nunc autem Christus resurrexit a mortuis, primitiae dormientium. quoniam enim per hominem mors, et per hominem resurrectio mortuorum. Sicut enim in Adam omnes moriuntur, ita et in Christo omnes vivificabuntur. Unusquisque autem in suo ordine: primitiae Christus; postea in adventu eius qui sunt Christi. Deinde finis, quando tradit regnum Deo Patri, cum abolet omnem principatum et omnem potestatem et potestatem. Oportet enim eum regnare donec ponat omnes inimicos sub pedibus eius. Novissima inimica destruenda mors est. Omnia enim subiecit Deus sub pedibus eius. Sed cum dicit omnia ei subiecta esse, manifestum est quod ille qui sibi omnia subiecit, exceptio est. Cum autem omnia Christo subiecta sunt, tunc et ipse Filius ei subicietur, qui ei omnia subiecit, ut sit Deus omnia in omnibus. (1 Corinthians 15:20-28) Biblia Sacra Vulgata (VULGATE)

Haec ultima phrasis me semper horruit. "Ut sit Deus omnia in omnibus." Plerique translationes eunt verbum ad verbum literae pro graeco reddendo. Quidam tamen paulum interpretantur;

Nova viva translatio: "Omnis ubique totus erit."

Bonum Nuntium Translationis: "Deus dominabitur omnibus".

Versione latina hodierna: "Tunc Deus omnia omnibus vult".

Nova Vulgata (XNUMX): "ut sit Deus omnibus omnia."

Non est quod nos confundamus quid velit dicere Deum "omnia in omnibus". Vide in contextu, aliam regulam exegesis. Quae hic de lectione legimus, ultima est miseriarum hominum solutio: omnium rerum restitutio. Primo Iesus resurrexit. Primitiae. deinde illi qui ad Christum pertinent. Qui sunt isti?

Superius in hac epistola ad Corinthios Paulus responsum aperit;

". . .omnia ad TE pertinent; rursus pertinent ad Christum; Christus autem est Dei. (1 Cor. iii. 3, 22).

Paulus cum filiis Dei loquitur qui ad se pertinent. Resurruntur ad vitam immortalem, Christo redeunte, adventu suo vel regali parusiam. (1 John 3:2 BSB)

Deinde Paulus transilit usque ad annum millesimum millesimum regni, cum omnis humana regula cassata est, et etiam mors peccati peracta est. In illo puncto tempore nullum Dei vel hominis inimici remanserunt. Tunc demum rex Iesus se subiicit ei qui omnia ei subiecit, ut Deus possit omnibus esse omnia. Novi Nova Vulgata translatio multum reprehenditur, sed omnis translatio Vulgatae vitia habet. Hoc in casu, ut opinor, accurate interpretatio eius interpretata est.

Ipse te interroga, quid hic reparat Iesus? Quod perierat, restitui oportuit. Vita aeterna est hominibus? No. Id est byproducto quod perierat. Quod Adam et Eva amiserunt: familiaritas cum Domino ut Patre eorum. Vitam aeternam habuerunt, quam abiecerunt, illius relationis procreatio fuit. Horum hereditas fuit ut filii Dei.

Pater diligens a liberis non distat. Eas non deserit nec sine regimine ac disciplina relinquit. Genesis ostendit Dominus cum filiis suis in ortu suo usque ad tempus, in serotina hora, quasi post meridiem.

Audierunt vocem Domini Dei deambulantis in paradiso in auram diei, et absconderunt se viri et uxor ejus a facie Domini Dei in medio ligni paradisi. Genesis 3:8 (Clementine_Vulgate)

Coeleste regnum et terrenum nexa tunc. Deus locutus est cum filiis hominum. Pater erat illis. Dixerunt ei, et ille respondit: Non. Quod perierat. de paradiso proiecti sunt. Restauratio quod tunc amissum est diu processum fuit. Novum Pascha ingressus est, cum venit Iesus. Ex hoc deinceps factum est ut filii Dei renasci possent, adoptati. Nunc loqui possumus Deo non ut Regem nostrum, Deum, vel omnipotentem Deitatem, sed ut Patrem personalem nostrum. "Abba, Pater."

Ut enim venit tempus, misit Deus Filium suum factum ex muliere, factum sub lege, ut eos, qui sub lege erant, redimeret, ut adoptionem filiorum reciperemus. Quoniam autem estis filii, misit Deus Spiritum Filii sui in corda nostra clamantem: "Abba, Pater." Itaque jam non est servus, sed fílius: quod si fílius, et hæres per Deum. (Galatians 4:4-7 HCSB)

Sed quoniam venit fides, jam non sumus sub pædagogo : omnes enim filii Dei estis per fidem in Christo Jesu. Quicumque enim in Christo baptizati estis, Christum quasi vestimentum induistis. non est Iudaeus neque Graecus, non est servus neque liber, non est masculus neque femina; Omnes enim vos unum estis in Christo Jesu. Si autem vos Christi, ergo Abrahae semen estis, secundum promissionem heredes. (Galatians 3:26, 27 HCSB).

Cum Iesus has novas orandi rationes patefecit, perspicuum est communem definitionem orationis per religiones mundi non satis aptam esse. Orationem spectant ut suum numen petant ac laudant. Sed filiis Dei non est quod dicitis, sed quod dicitis. Oratio est communicatio inter filium Dei et ipsum Deum, uti Patrem nostrum. Cum unus sit verus Deus et unus omnium Pater, oratio verbum est solum ad communicationem cum Patre illo caelesti. Haec est definitio biblica ut videre est.

Unum corpus, et unus Spiritus, sicut vocati estis in una spe vocationis vestræ. Unus Dominus, una fides, unum baptisma. Unus Deus et Pater omnium, qui est super omnes, et per omnia, et in omnibus nobis. Ephesians 4:4-6;

Quia Jesus non est Pater noster, non illi oramus. Sane cum eo loqui possumus. Verbum autem « orationis » significat unicam communicationis formam inter Patrem nostrum caelestem eiusque filios adoptatos homines.

Oratio recte nos, ut filii Dei, habemus, sed per ostium Deo offerre debemus, quod est Jesus. Oremus in nomine eius. Nolumus facere quod cum resurreximus ad vitam, quia tunc Deum videbimus. Jesus verba apud Matthaeum implebuntur.

Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt.

Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur.

Qui persecutionem patiuntur propter iustitiam, beati, quoniam ipsorum est regnum caelorum.

(Matth. 5:8-10 HCSB)

Ceteris autem hominibus relatio illa Patris/filii exspectanda erit usque ad finem, sicut Paulus describit.

Cum omnes Dei et homines inimici exstinguuntur, non erit necesse orare Deum in nomine Iesu, quia tunc Pater/filius plene restitutus erit. Deus erit omnibus omnibus, omnia omnibus, quod est omnibus Pater. Non aberit. Oratio non erit una quadratum. Sicut locutus est Adam et Eva cum Patre suo, et locutus est cum eis et reduxit eos, sic Dominus Deus noster et Pater noster loquetur nobiscum. Filii officium perficietur. Messiam suam Coronam tradet et Se subicit Ei qui omnia Ei subiecit ut Deus sit omnibus omnibus.

Oratio est ut filii Dei ad patrem suum loquantur. Singularis forma communicationis inter Patrem et filium est. Cur vis adaquare, aut confundere exitum. Quis id velit? Quis adiuvat evertendo istam relationem? Omnes puto ad id scire.

Sed hoc est quod de oratione dicere Scripturas intelligam. Si aliter sentis, fac secundum conscientiam tuam.

Tibi gratias auscultantes et omnibus, qui ad laborem nostrum sustinendum pergunt, tibi gratias agimus animique gratissimi.

Meleti Vivlon

Per vasa Meleti Vivlon.

Fortasse etiam:

Media: Pecunia, Meetings et mihi

Quomodo Fish doctrina, ad quas labor exegeticus Consilia Benefactis Bible Study

Scrutandis Matth XXIV, Volume IX: Exposing testes sunt Domini 'pro falsis doctrinae generationem