ຂ້ອຍໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາຢູ່ສາມປະເທດ, ເຮັດວຽກຢ່າງໃກ້ຊິດກັບເບເທນສອງຄົນແລະສາມາດຊ່ວຍຫຼາຍສິບຄົນຈົນເຖິງຂັ້ນຮັບບັບເຕມາ. ຂ້ອຍມີຄວາມພູມໃຈຫຼາຍທີ່ເວົ້າວ່າຂ້ອຍ“ ຢູ່ໃນຄວາມຈິງ.” ຂ້ອຍເຊື່ອແທ້ໆວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃນສາສະ ໜາ ແທ້ທີ່ພະເຢໂຫວາມີຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າວ່າບໍ່ມີສິ່ງນີ້ທີ່ຈະໂອ້ອວດ, ແຕ່ວ່າພຽງແຕ່ຈະສ້າງຕັ້ງແນວຄິດຂອງຂ້ອຍກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະເລີ່ມຕົ້ນການສຶກສານີ້. ຊ້າໆ, ໃນໄລຍະເດືອນແລະປີ, ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າຫຼັກການພື້ນຖານຂອງພວກເຮົາສ່ວນຫຼາຍແມ່ນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໄປເບິ່ງວ່າ 1914 ບໍ່ມີຄວາມ ໝາຍ ຫຍັງໃນພຣະ ຄຳ ພີ. ນັ້ນ 1919 ບໍ່ໄດ້ ໝາຍ ເຖິງການແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ດູແລທີ່ສັດຊື່. ວ່າບໍ່ມີພື້ນຖານໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນ ສຳ ລັບຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງທີ່ຈະຖື ຕຳ ແໜ່ງ ຂອງ ຂ້າໃຊ້ສັດຊື່ແລະສະຫຼາດ. ວ່າການໃສ່ຊື່ຂອງພະເຈົ້າໃນຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີຄຣິສຕຽນແມ່ນເກີນກວ່າສິ່ງທີ່ຂຽນແລະຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ, ເຊື່ອງ ຄວາມຈິງທີ່ ສຳ ຄັນ ກ່ຽວກັບຄວາມ ສຳ ພັນຂອງພວກເຮົາກັບພຣະເຈົ້າ. ວ່າ ແກະອື່ນໆ ແລະ ຝູງນ້ອຍ ບໍ່ໄດ້ອ້າງອີງເຖິງສອງກຸ່ມຄຣິສຕຽນທີ່ແຕກຕ່າງກັນໂດຍມີຄວາມຫວັງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ອີງໃສ່ການປະຕິບັດການສອນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງປະຈຸບັນ ການຕ້ານອະໄວຍະວະ. ວ່າຄໍາສັ່ງທີ່ຈະ ຮັບສ່ວນ ຂອງເຄື່ອງ ໝາຍ ຕ່າງໆໃຊ້ໄດ້ກັບຄຣິສຕຽນທຸກຄົນ. ວ່ານະໂຍບາຍຂອງ ການຖືກຕັດ ສຳ ພັນ ແມ່ນຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮັກແລະຜິດພາດຢ່າງຍິ່ງຕໍ່ການຊີ້ ນຳ ຂອງ ຄຳ ພີໄບເບິນກ່ຽວກັບການຈັດການເລື່ອງທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງສານ.
ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແລະສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນແລະມາຮອດຈຸດທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ອຍຮັກໃຜຫຼາຍກວ່າເກົ່າ - ອົງກອນຫຼືຄວາມຈິງ. ສອງຢ່າງນີ້ເຄີຍມີ ຄຳ ສັບຄ້າຍຄືກັນ, ແຕ່ດຽວນີ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍຕ້ອງເລືອກ. ໂດຍໃຫ້ ຄຳ ພະຍານຂອງ ເທຊະໂລນິກ 2: 2, ມີພຽງແຕ່ ຄຳ ຕອບ ສຳ ລັບຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການຍອມຮັບຄວາມຈິງ ນຳ ໄປສູ່ ຄຳ ຖາມທີ່ບໍ່ສາມາດຫຼີກລ່ຽງໄດ້ ສຳ ລັບທຸກຄົນທີ່ມາຈາກປະຫວັດສາດຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ເກືອບວ່າພວກເຮົາທຸກຄົນມາຮອດຈຸດເວລາທີ່ພວກເຮົາຖາມ, "ຂ້ອຍສາມາດໄປໃສ?"
ການອ່ານທີ່ບໍ່ແມ່ນ JW ນີ້ອາດຈະຊອກຫາ ຄຳ ຖາມທີ່ບໍ່ ສຳ ຄັນ. “ ພຽງແຕ່ໄປໂບດອື່ນ; ຄຳ ຕອບຂອງລາວທີ່ທ່ານມັກ,” ແມ່ນ ຄຳ ຕອບຂອງລາວ. ການຕອບຮັບດັ່ງກ່າວບໍ່ສົນໃຈຄວາມຈິງທີ່ວ່າເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາຍັງພິຈາລະນາອອກຈາກອົງການຈັດຕັ້ງຂອງພວກເຮົາ - ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າອາດຈະເຮັດໃຫ້ຫມູ່ເພື່ອນແລະຄອບຄົວຢູ່ - ແມ່ນວ່າພວກເຮົາຮັກຄວາມຈິງ. ຜ່ານການປະກາດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບທຸກໆສາດສະ ໜາ ທີ່ສວຍງາມແລະພວກເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າທຸກຄົນສອນບໍ່ຈິງ. ຖ້າພວກເຮົາຈະປະຖິ້ມເຮືອເພື່ອເວົ້າ, ມັນຈະດີກວ່າ ສຳ ລັບສາດສະ ໜາ ທີ່ສອນຄວາມຈິງ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນມັນກໍ່ບໍ່ມີຈຸດຫຍັງທີ່ຈະຜ່ານຜ່າຄວາມເຈັບປວດ. ພວກເຮົາຈະເບິ່ງມັນເປັນພຽງແຕ່ໂດດຈາກແຊ່ຂົ້ວສຸພາສິດເຂົ້າໄປໃນໄຟ.
ແລະມີສິ່ງເສດເຫຼືອ!
ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງໂດຍວິທີນີ້: ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການສິດສອນວ່າເພື່ອຈະໄດ້ລອດຈາກອະລະມະເຄໂດນເຂົ້າໄປໃນໂລກ ໃໝ່ ຂ້ອຍຕ້ອງຢູ່ພາຍໃນອົງການທີ່ຄ້າຍຄືກັບເຮືອຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ.

“ ພວກເຮົາໄດ້ຖືກດຶງອອກຈາກ ‘ນ້ ຳ’ ອັນຕະລາຍຂອງໂລກຊົ່ວນີ້ເຂົ້າມາໃນເຮືອຊ່ອຍຊີວິດຂອງອົງການຂອງພະເຢໂຫວາທີ່ຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ. ພາຍໃນມັນ, ພວກເຮົາຮັບໃຊ້ຢູ່ຄຽງຂ້າງຄືກັນ ພວກເຮົາມຸ່ງ ໜ້າ ໄປສູ່“ ຝັ່ງທະເລ” ຂອງໂລກ ໃໝ່ ທີ່ຊອບ ທຳ.” (w97 1 / 15 p. 22 par. 24 ພະເຈົ້າຕ້ອງການຫຍັງຈາກພວກເຮົາ?)

"ຄືກັນກັບໂນອາແລະຄອບຄົວທີ່ມີຄວາມຢ້ານກົວພຣະເຈົ້າຂອງລາວໄດ້ຖືກຮັກສາໄວ້ໃນນາວາ, ການມີຊີວິດລອດຂອງບຸກຄົນທຸກມື້ນີ້ແມ່ນຂື້ນກັບຄວາມເຊື່ອແລະການມີສ່ວນຮ່ວມທີ່ຊື່ສັດຂອງພວກເຂົາກັບພາກສ່ວນໃນໂລກຂອງພະເຢໂຫວາ." (w06 5 / 15 p. ທ່ານໄດ້ກຽມຕົວເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດບໍ?)

ຂ້ອຍເຊື່ອສະ ເໝີ ວ່າເຮືອຊ່ອຍຊີວິດຂອງຂ້ອຍໄດ້ມຸ່ງ ໜ້າ ສູ່ຝັ່ງໃນຂະນະທີ່ເຮືອອື່ນໆໃນ Christendom ກຳ ລັງຂີ່ເຮືອໄປໃນທິດທາງກົງກັນຂ້າມ, ໄປສູ່ນ້ ຳ ຕົກຕາດ. ຈິນຕະນາການເຖິງຄວາມຕົກຕະລຶງຂອງການຮັບຮູ້ວ່າເຮືອຂອງຂ້ອຍໄດ້ຂີ່ເຮືອໄປຄຽງຄູ່ກັບສ່ວນທີ່ເຫຼືອ; ພຽງແຕ່ ກຳ ປັ່ນ ລຳ ໜຶ່ງ ໃນ ກຳ ປັ່ນ.
ຈະເຮັດແນວໃດ? ມັນບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຫຍັງທີ່ຈະໂດດເຂົ້າໄປໃນເຮືອອື່ນ, ແຕ່ການປະຖິ້ມເຮືອແລະໂດດເຂົ້າໄປໃນທະເລເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີທາງເລືອກອື່ນ.
ຂ້ອຍໄປໃສ? ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຕອບ ຄຳ ຕອບໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງເປໂຕຜູ້ທີ່ຖາມ ຄຳ ຖາມດຽວກັນຂອງພະເຍຊູ. ຢ່າງ ໜ້ອຍ ຂ້ອຍຄິດວ່າລາວຖາມ ຄຳ ຖາມດຽວກັນ. ຍ້ອນວ່າມັນປ່ຽນໄປ, ຂ້ອຍກໍ່ຜິດ!

ການຖາມຄໍາຖາມທີ່ຖືກຕ້ອງ

ເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍຖາມກ່ຽວກັບ "ບ່ອນທີ່ຈະໄປ" ແມ່ນວ່າຂ້ອຍມີແນວຄິດທີ່ JW ບັງຄັບໃຊ້ວ່າຄວາມລອດມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຖານທີ່. ຂະບວນການຄິດແບບນີ້ຖືກຝັງເຂົ້າໃນຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາຈົນວ່າພະຍານທຸກຄົນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ພົບເຫັນມາຖາມ ຄຳ ຖາມດຽວກັນໂດຍຄິດວ່າມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ເປໂຕເວົ້າ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ລາວບໍ່ໄດ້ເວົ້າວ່າ, "ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະໄປບ່ອນໃດ?" ສິ່ງທີ່ລາວຖາມແມ່ນ,“ ນາຍເອີຍ, ຜູ້ທີ່ ພວກເຮົາຄວນຈະໄປຫາ?”

“ ຊີໂມນເປໂຕໄດ້ຕອບລາວວ່າ,“ ນາຍເອີຍ, ຜູ້ທີ່ ພວກເຮົາຈະຕ້ອງໄປຫາ? ເຈົ້າມີ ຄຳ ເວົ້າກ່ຽວກັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.” (John 6: 68)

ພະຍານພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມໃຫ້ເຊື່ອວ່າເພື່ອໄປຮອດຝັ່ງທະເລຂອງໂລກ ໃໝ່ ພວກເຂົາຕ້ອງຢູ່ພາຍໃນອົງການຈັດຕັ້ງເຮືອກັບ ກຳ ມະການປົກຄອງຢູ່ບ່ອນຄວບຄຸມ, ເພາະວ່າ ກຳ ປັ່ນອື່ນໆທຸກ ລຳ ພວມເດີນທາງໄປໃນທາງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ການປະຖິ້ມເຮືອ ໝາຍ ເຖິງການຈົມຢູ່ໃນນ້ ຳ ທີ່ວຸ້ນວາຍຂອງທະເລຂອງມະນຸດ.
ສິ່ງທີ່ຈິດໃຈນີ້ເບິ່ງຂ້າມແມ່ນສັດທາ. ສັດທາເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາອອກຈາກເຮືອ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ດ້ວຍສັດທາ, ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງການເຮືອຈັກຢ່າງເລີຍ. ນັ້ນແມ່ນຍ້ອນສັດທາພວກເຮົາສາມາດຍ່າງເທິງນໍ້າໄດ້.
ທ່ານເຄີຍຄິດບໍ່ວ່າເປັນຫຍັງພະເຍຊູຍ່າງເທິງນໍ້າ? ມັນແມ່ນປະເພດຂອງການມະຫັດສະຈັນທີ່ຖືກແຍກອອກຈາກສິ່ງອື່ນໆ. ດ້ວຍການອັດສະຈັນອື່ນໆຂອງລາວ - ການລ້ຽງຝູງຊົນ, ເຮັດໃຫ້ພະຍຸງຽບ, ປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍ, ແລະປຸກຄົນຕາຍໃຫ້ຄືນ - ລາວໄດ້ປະໂຫຍດແກ່ຄົນອື່ນ. ການອັດສະຈັນເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ ອຳ ນາດຂອງພຣະອົງທີ່ຈະຈັດຫາແລະປົກປ້ອງປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງແລະໄດ້ບອກໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນກ່ອນວ່າການປົກຄອງທີ່ຊອບ ທຳ ຂອງພຣະອົງຈະເຮັດແນວໃດ ສຳ ລັບມະນຸດຊາດ. ແຕ່ສິ່ງມະຫັດສະຈັນຂອງການຍ່າງເທິງນ້ ຳ ແລະການສາບແຊ່ງຕົ້ນ ໝາກ ເດືອຍແຕກຕ່າງກັນ. ການຍ່າງເທິງນ້ ຳ ອາດເບິ່ງຄືວ່າເປັນຕາອາຍທີ່ບໍ່ມັກ, ແລະການສາບແຊ່ງຕົ້ນ ໝາກ ເດືອຍເບິ່ງຄືວ່າເກືອບບໍ່ມີຕົວຕົນ; ແຕ່ພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງສິ່ງເຫລົ່ານີ້. (Mt 12: 24-33; ທ່ານ 11: 12-14, 19-25)
ການອັດສະຈັນທັງສອງຢ່າງນີ້ແມ່ນຖືກ ຈຳ ກັດໄວ້ ສຳ ລັບພວກສາວົກຂອງພະອົງ. ທັງສອງມີຈຸດປະສົງເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນພະລັງແຫ່ງສັດທາທີ່ບໍ່ ໜ້າ ເຊື່ອ. ສັດທາສາມາດຍ້າຍພູເຂົາໄດ້.
ພວກເຮົາບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີອົງການຈັດຕັ້ງເພື່ອ ນຳ ພາພວກເຮົາໄປສູ່ຝັ່ງ. ພວກເຮົາຕ້ອງຕິດຕາມພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງພວກເຮົາແລະມີສັດທາໃນພຣະອົງ. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການ.

ປະຊຸມກັນ

ບາງຄົນຈະຖາມວ່າ "ຈະເປັນແນວໃດກ່ຽວກັບການປະຊຸມ?"

«ແລະໃຫ້ພວກເຮົາພິຈາລະນາເຊິ່ງກັນແລະກັນເພື່ອກະຕຸ້ນຄວາມຮັກແລະການເຮັດວຽກທີ່ດີ, ²⁵ ຢ່າປະຖິ້ມການຊຸມນຸມກັນຂອງພວກເຮົາດ້ວຍກັນ, ດັ່ງທີ່ບາງຄົນມີຮີດຄອງປະເພນີ, ແຕ່ໃຫ້ ກຳ ລັງໃຈກັນແລະກັນ, ແລະທຸກສິ່ງທີ່ທ່ານເຫັນໃກ້ຈະເຖິງວັນໃກ້ແລ້ວ.” (Heb 10: 24, 25)

ພວກເຮົາໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນມາດ້ວຍຄວາມຄິດທີ່ວ່າການປະຊຸມແມ່ນມີຄວາມ ສຳ ຄັນ. ຈົນກ່ວາບໍ່ດົນມານີ້, ພວກເຮົາໄດ້ພົບກັນສາມຄັ້ງຕໍ່ອາທິດ. ພວກເຮົາຍັງມີການປະຊຸມເຄິ່ງອາທິດ, ແລະຕໍ່ມາມີການປະຊຸມພາກແລະສະພາແຫ່ງວົງຈອນ. ພວກເຮົາມີຄວາມສຸກກັບຄວາມປອດໄພທີ່ມາຈາກການເປັນຂອງຝູງຄົນເປັນ ຈຳ ນວນຫລວງຫລາຍ; ແຕ່ພວກເຮົາ ຈຳ ເປັນຕ້ອງເປັນຂອງອົງກອນ ໜຶ່ງ ເພື່ອເຕົ້າໂຮມກັນບໍ?
ພະເຍຊູແລະນັກຂຽນຄລິດສະຕຽນບອກໃຫ້ພວກເຮົາພົບກັນເລື້ອຍປານໃດ? ພວກເຮົາບໍ່ມີທິດທາງຫຍັງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ທິດທາງດຽວທີ່ພວກເຮົາໄດ້ມາຈາກປື້ມເຮັບເລີແລະມັນບອກພວກເຮົາວ່າຈຸດປະສົງຂອງການປະຊຸມຮ່ວມກັນແມ່ນການປຸກລະດົມກັນແລະກັນເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມຮັກແລະປະຕິບັດວຽກງານທີ່ດີ.
ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຮັດຢູ່ຫໍປະຊຸມລາຊະອານາຈັກບໍ? ໃນປະສົບການຂອງທ່ານ, ຢູ່ໃນຫ້ອງໂຖງ 100 ເຖິງປະຊາຊົນ 150, ນັ່ງງຽບໆເປັນເວລາສອງຊົ່ວໂມງຢູ່ທາງ ໜ້າ ທັງ ໝົດ, ຟັງຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ຟັງ ຄຳ ແນະ ນຳ ຈາກເວທີ, ພວກເຮົາກະຕຸ້ນໃຈຄົນອື່ນໃຫ້ຮັກກັນແນວໃດ? ເພື່ອວຽກງານດີ? ຜ່ານການປະກອບ ຄຳ ເຫັນ? ເຖິງຈຸດໃດ ໜຶ່ງ, ແມ່ນແລ້ວ. ແຕ່ວ່ານັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັບເຣີ 10: 24, 25 ກຳ ລັງຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດບໍ? ສ້າງແຮງບັນດານໃຈຜ່ານ ຄຳ ເຫັນຄັ້ງທີ 30? ແນ່ໃຈວ່າ, ພວກເຮົາອາດຈະສົນທະນາກັນຫຼັງຈາກການປະຊຸມເປັນເວລາຫ້າຫລືສິບນາທີ, ແຕ່ວ່ານັ້ນແມ່ນນັກຂຽນທັງ ໝົດ ທີ່ມີໃນໃຈບໍ? ຈົ່ງຈື່ໄວ້ວ່າວິທີການນີ້ບໍ່ແມ່ນ ສຳ ລັບພະຍານພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນ. ທຸກໆສາດສະ ໜາ ທີ່ມີການຈັດຕັ້ງຢູ່ເທິງໂລກນີ້ໃຊ້ມັນ. ທ່ານເຫັນສາສະ ໜາ ອື່ນມີຄວາມຮັກແລະວຽກງານທີ່ດີຍ້ອນຂັ້ນຕອນການປະຊຸມບໍ?
ຖ້າມັນບໍ່ເຮັດວຽກ, ແກ້ໄຂມັນ!
ສິ່ງທີ່ ໜ້າ ເສົ້າແມ່ນພວກເຮົາເຄີຍມີແບບຢ່າງທີ່ເຮັດວຽກມາ. ຂ່າວດີແມ່ນວ່າບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ກີດຂວາງພວກເຮົາຈາກການກັບໄປຫາມັນ. ຄລິດສະຕຽນໃນສະຕະວັດ ທຳ ອິດເຕົ້າໂຮມກັນແນວໃດ? ພວກເຂົາມີ ຈຳ ນວນຫລາຍເຊັ່ນພວກເຮົາໃນທຸກມື້ນີ້. ຍົກຕົວຢ່າງ, ມີສາມພັນຈິດວິນຍານໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາໃນວັນເພນເຕກອດຢ່າງດຽວ, ແລະຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຄຳ ພີໄບເບິນກ່າວວ່າຜູ້ຊາຍຫ້າພັນຄົນ (ບໍ່ນັບຜູ້ຍິງ) ກາຍເປັນຜູ້ເຊື່ອຖືຫລັງຈາກໄດ້ຟັງ ຄຳ ສອນຂອງພວກອັກຄະສາວົກ. (ກິດຈະກໍາ 2: 41; 4: 4) ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍ ຈຳ ນວນຄົນເຊັ່ນນັ້ນ, ບໍ່ມີບັນດາປະຊາຄົມທີ່ສ້າງຫໍປະຊຸມພິເສດ. ແທນທີ່ຈະ, ພວກເຮົາອ່ານກ່ຽວກັບໂບດຕ່າງໆທີ່ປະຊຸມຢູ່ໃນບ້ານຂອງຜູ້ທີ່ເຊື່ອ. (Ro 16: 5; 1Co 16: 19; Col 4: 15; Phm 2)

ດັ່ງທີ່ເຄີຍຢູ່ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ

ແມ່ນຫຍັງທີ່ ກຳ ລັງປ້ອງກັນເຮົາບໍ່ໃຫ້ເຮັດແບບດຽວກັນນີ້? ສິ່ງ ໜຶ່ງ ແມ່ນຄວາມຢ້ານກົວ. ພວກເຮົາ ກຳ ລັງເຮັດວຽກຄືກັບວ່າຢູ່ພາຍໃຕ້ການເກືອດຫ້າມ. ການປະຊຸມກັບຄົນອື່ນສາມາດເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຂອງເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ໃນປະຊາຄົມທ້ອງຖິ່ນຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ. ການປະຊຸມກັນຢູ່ນອກການຈັດຕັ້ງຂອງຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງອາດຈະຖືກເບິ່ງວ່າເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ສິດ ອຳ ນາດຂອງພວກເຂົາແລະອາດຈະມີຜົນສະທ້ອນທີ່ຮ້າຍແຮງ. ປະຊາຄົມໃນສະຕະວັດ ທຳ ອິດຖືກຂົ່ມເຫັງໂດຍ ອຳ ນາດຂອງຊາວຢິວໃນເວລານັ້ນ, ເພາະວ່າພວກເຂົາເຫັນການເຕີບໃຫຍ່ເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ສະຖານທີ່ແລະ ຕຳ ແໜ່ງ ຂອງພວກເຂົາ. ເຊັ່ນດຽວກັນໃນທຸກມື້ນີ້, ທັດສະນະຄະຕິທີ່ຄ້າຍຄືກັນຈະເກີດຂື້ນ. ສະນັ້ນ, ໃຫ້ລະມັດລະວັງແລະເຄົາລົບຄວາມລັບຂອງທຸກຄົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຈະເສີມສ້າງເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນສັດທາແລະຄວາມຮັກ.
ໃນຂົງເຂດຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຮົາໄດ້ພົບເຫັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນທ້ອງຖິ່ນ ຈຳ ນວນ ໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ຕື່ນຂຶ້ນສູ່ຄວາມຈິງຂອງພຣະ ຄຳ ຂອງພຣະເຈົ້າແລະຢາກພົບປະກັນເພື່ອໃຫ້ ກຳ ລັງໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ບໍ່ດົນມານີ້ພວກເຮົາໄດ້ມີການເຕົ້າໂຮມຄັ້ງ ທຳ ອິດຢູ່ໃນບ້ານຂອງກຸ່ມ ໜຶ່ງ. ພວກເຮົາວາງແຜນທີ່ຈະສືບຕໍ່ເປັນປະ ຈຳ ເດືອນ ສຳ ລັບດຽວນີ້ເນື່ອງຈາກໄລຍະທາງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ພວກເຮົາປະມານສິບຄົນໄດ້ມາຮ່ວມ, ແລະພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາ ໜຶ່ງ ຊົ່ວໂມງເພື່ອລົມກັນເລື່ອງພະ ຄຳ ພີ. ແນວຄວາມຄິດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສ້າງຂື້ນມາກໍ່ຄືການມີການສົນທະນາໂຕະມົນໂດຍອີງໃສ່ການອ່ານຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີແລະຈາກນັ້ນປ່ອຍໃຫ້ທຸກຄົນປະກອບສ່ວນຄວາມຄິດຂອງຕົນເອງ. ທຸກຄົນແມ່ນອະນຸຍາດໃຫ້ເວົ້າ, ແຕ່ພວກເຮົາມີອ້າຍ ໜຶ່ງ ຄົນທີ່ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ຄວບຄຸມ. (1Co 14: 33)

ຊອກຫາຄົນອື່ນໃນເຂດຂອງທ່ານ

ແນວຄວາມຄິດ ໜຶ່ງ ທີ່ພວກເຮົາ ກຳ ລັງພິຈາລະນາ, ໂດຍການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ຈາກປະຊາຄົມເສມືນຂອງພວກເຮົາ, ແມ່ນການ ນຳ ໃຊ້ເວັບໄຊດັ່ງກ່າວເປັນວິທີການ ໜຶ່ງ ສຳ ລັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນທົ່ວໂລກເພື່ອຊອກຫາບ່ອນອື່ນແລະຈັດການປະຊຸມຢູ່ໃນເຮືອນສ່ວນຕົວ. ພວກເຮົາບໍ່ມີຊັບພະຍາກອນໃນການເຮັດສິ່ງນີ້ເທື່ອ, ແຕ່ມັນແມ່ນແນ່ນອນໃນວາລະປະຊຸມ. ແນວຄວາມຄິດດັ່ງກ່າວຈະເປັນການສະ ໜອງ ວິທີການໃນການຊອກຫາຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ມີຈິດໃຈຄ້າຍຄືກັນໃນຂົງເຂດໃດ ໜຶ່ງ ໃນຂະນະທີ່ປົກປ້ອງການປິດລັບຂອງທຸກຄົນ. ຕາມທີ່ທ່ານຄາດຫວັງ, ນີ້ແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍ, ແຕ່ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າມັນແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ມີຄຸນຄ່າຫຼາຍ.

ພວກເຮົາສາມາດປະກາດໄດ້ແນວໃດ?

ອີກ ຄຳ ຖາມ ໜຶ່ງ ກ່ຽວຂ້ອງກັບວຽກງານການປະກາດ. ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ພວກເຮົາໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນມາດ້ວຍຄວາມນຶກຄິດທີ່ວ່າຖ້າພວກເຮົາມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກປະກາດຕາມປະຕູໃນແຕ່ລະອາທິດ, ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມໂປດປານຈາກພຣະເຈົ້າ. ໜຶ່ງ ໃນ“ ຫຼັກຖານພິເສດ” ທີ່ຍົກຂຶ້ນມາໃນເວລາທີ່ຖືກທ້າທາຍກ່ຽວກັບສະຖານະພາບທີ່ຖືກກ່າວຫາຂອງພວກເຮົາວ່າເປັນອົງການດຽວທີ່ພະເຢໂຫວາໃຊ້ໃນປະຈຸບັນນີ້ແມ່ນບໍ່ມີກຸ່ມອື່ນໃດປະກາດ ການວິນິດໄສ ຂອງອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຮົາຫາເຫດຜົນວ່າເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາຈະອອກຈາກອົງການ, ພວກເຮົາຕ້ອງສືບຕໍ່ປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນເຖິງວ່າພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມພໍໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ.

ກະຊວງບ້ານຫາເຮືອນແມ່ນຄວາມຕ້ອງການບໍ?

ນີ້ແມ່ນຄວາມກັງວົນທີ່ ສຳ ຄັນ ສຳ ລັບພະຍານທີ່ພິຈາລະນາລົງເຮືອ. ເຫດຜົນກໍ່ຍ້ອນວ່າພວກເຮົາໄດ້ຮັບການສິດສອນວ່າການປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຈາກພະເຈົ້າ. ໂດຍມັນພວກເຮົາເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງພະເຈົ້າເປັນທີ່ນັບຖືໂດຍເຮັດໃຫ້ປະຊາຊາດຮູ້ວ່າລາວຖືກເອີ້ນວ່າ“ ເຢໂຫວາ”. ພວກເຮົາ ກຳ ລັງແຍກແກະແລະແບ້ໂດຍທາງມັນ. ປະຊາຊົນຈະມີຊີວິດຫລືຕາຍໂດຍອີງໃສ່ວິທີການຕອບສະ ໜອງ ເມື່ອພວກເຮົາສະແດງຢູ່ປະຕູຂອງພວກເຂົາ. ມັນຍັງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພັດທະນາຄຸນລັກສະນະຕ່າງໆຂອງຄລິດສະຕຽນເຊັ່ນວ່າ ໝາກ ຜົນຂອງພະວິນຍານ. ຖ້າພວກເຮົາບໍ່ເຮັດມັນ, ພວກເຮົາຈະກາຍເປັນຄວາມຜິດຂອງເລືອດແລະຈະຕາຍ.
ທັງ ໝົດ ທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງນັ້ນແມ່ນເອົາມາຈາກສື່ສິ່ງພິມຂອງພວກເຮົາ, ແລະພວກເຮົາຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມັນມີເຫດຜົນທີ່ ໜ້າ ສົງໄສແລະບໍ່ມີເຫດຜົນກ່ອນບົດຂຽນສິ້ນສຸດລົງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ສຳ ລັບຕອນນີ້ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງປະເດັນທີ່ແທ້ຈິງ. ວຽກບ້ານຈາກເຮືອນແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການບໍ?
ພະເຍຊູໄດ້ບອກພວກເຮົາໃຫ້ເຮັດການປະກາດແບບໃດ ໜຶ່ງ ບໍ? ຄຳ ຕອບແມ່ນບໍ່! ສິ່ງທີ່ລາວບອກໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດແມ່ນສິ່ງນີ້:

“ ເຫດສັນນີ້ເຈົ້າຈົ່ງໄປແລະກະ ທຳ ໃຫ້ຄົນຂອງທຸກປະຊາຊາດເປັນສາວົກແລະໃຫ້ບັບຕິສະມາໃນພຣະນາມຂອງພຣະບິດາແລະພຣະບຸດແລະພະວິນຍານບໍລິສຸດ. ²⁰ ສອນພວກເຂົາໃຫ້ປະຕິບັດຕາມທຸກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັ່ງທ່ານ” (Mt 28: 19, 20)

ເຮັດໃຫ້ສານຸສິດແລະບັບຕິສະມາໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ລາວປ່ອຍວິທີການໃຫ້ພວກເຮົາ.
ພວກເຮົາເວົ້າວ່າພວກເຮົາບໍ່ຄວນໄປປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນບໍ? ບໍ່​ແມ່ນ​ທັງ​ຫມົດ. ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນໄດ້ຖືກມອບ ໝາຍ ໃຫ້ເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສານຸສິດ. ຖ້າພວກເຮົາຕ້ອງການເຮັດແນວນັ້ນໂດຍການໄປຈາກເຮືອນຈາກເຮືອນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນເປັນຫຍັງບໍ່? ຖ້າພວກເຮົາເລືອກທີ່ຈະໄປກ່ຽວກັບການສ້າງສາວົກໃນທາງອື່ນ, ແມ່ນໃຜຈະຕັດສິນພວກເຮົາ? ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງພວກເຮົາໄດ້ປະຖິ້ມວິທີການຈົນເຖິງການຕັດສິນໃຈຂອງພວກເຮົາ. ສິ່ງທີ່ລາວສົນໃຈແມ່ນຜົນສຸດທ້າຍ.

ກະລຸນາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ

ພະເຍຊູໃຫ້ ຄຳ ອຸປະມາສອງເລື່ອງແກ່ເຮົາເພື່ອຄິດຕຶກຕອງ. ໃນ ໜຶ່ງ, ຊາຍຄົນ ໜຶ່ງ ໄດ້ເດີນທາງໄປຮັບເອົາ ອຳ ນາດກະສັດແລະປ່ອຍໃຫ້ຂ້າໃຊ້ສິບຄົນທີ່ມີ ຈຳ ນວນເງິນເທົ່າທຽມກັນເພື່ອເຕີບໂຕແທນລາວ. ໃນອີກປະການ ໜຶ່ງ, ຊາຍຄົນ ໜຶ່ງ ກຳ ລັງເດີນທາງໄປຕ່າງປະເທດແລະກ່ອນທີ່ຈະອອກໄປໃຫ້ສາມຂ້າໃຊ້ ຈຳ ນວນເງິນທີ່ແຕກຕ່າງກັນເພື່ອລົງທືນ ສຳ ລັບລາວ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄໍາອຸປະມາຕາມລໍາດັບຂອງ Minas ແລະພອນສະຫວັນ. (Lu 19: 12-27; Mt 25: 14-30) ເຈົ້າຈະສັງເກດເຫັນໃນການອ່ານ ຄຳ ອຸປະມາແຕ່ລະເລື່ອງວ່າເຈົ້ານາຍບໍ່ໃຫ້ ຄຳ ແນະ ນຳ ກ່ຽວກັບວິທີທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະລົງທືນ.
ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ລະບຸວ່າຫຼຽນແລະພອນສະຫວັນເປັນຕົວແທນ. ບາງຄົນອ້າງວ່າພວກເຂົາເປັນຕົວແທນຂອງການສ້າງສາວົກ; ຄົນອື່ນເວົ້າວ່າມັນແມ່ນບຸກຄະລິກຂອງຄຣິສຕຽນ; ບາງຄົນຍັງຊີ້ໃຫ້ເຫັນການປະກາດແລະປະກາດຂ່າວດີ. ຄຳ ຮ້ອງສະ ໝັກ ທີ່ແນ່ນອນ - ສົມມຸດວ່າມີພຽງ ໜຶ່ງ ດຽວ - ແມ່ນບໍ່ ສຳ ຄັນຕໍ່ການສົນທະນາຂອງພວກເຮົາ. ສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນແມ່ນຫຼັກການທີ່ບັນຈຸຢູ່ໃນ ຄຳ ອຸປະມາ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າເມື່ອພະເຍຊູລົງທືນຊັບສົມບັດທາງວິນຍານຂອງລາວກັບພວກເຮົາ, ລາວຄາດຫວັງຜົນໄດ້ຮັບ. ລາວບໍ່ສົນໃຈວ່າພວກເຮົາໃຊ້ວິທີ ໜຶ່ງ ໃນວິທີອື່ນ. ລາວວາງວິທີການເພື່ອໃຫ້ຜົນໄດ້ຮັບສູງເຖິງພວກເຮົາ.
ຂ້າໃຊ້ແຕ່ລະຄົນໃນ ຄຳ ອຸປະມາອະນຸຍາດໃຫ້ໃຊ້ວິທີການຂອງຕົນເອງເພື່ອການເຕີບໂຕຂອງເງິນຂອງນາຍ. ລາວບໍ່ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ທີ່ເຫລືອ. ບາງຄົນໄດ້ຮັບຫຼາຍ, ບາງສ່ວນກໍ່ ໜ້ອຍ, ແຕ່ວ່າທັງ ໝົດ ຈະໄດ້ຮັບລາງວັນຂອງພວກເຂົາໃຫ້ປະຢັດ ສຳ ລັບຜູ້ທີ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງ.
ດ້ວຍຄວາມຄິດນັ້ນ, ມັນມີເຫດຜົນຫຍັງແດ່ທີ່ຂ້າໃຊ້ຄົນ ໜຶ່ງ ຈະຍົກຕົວເອງສູງກວ່າສ່ວນທີ່ເຫຼືອແລະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ທຸກຄົນໃຊ້ວິທີການສະເພາະຂອງລາວໃນການລົງທືນຊັບພະຍາກອນຂອງແມ່ບົດ? ຈະເປັນແນວໃດຖ້າວິທີການຂອງລາວບໍ່ໄດ້ຜົນດີທີ່ສຸດ? ຈະເປັນແນວໃດຖ້າຂ້າໃຊ້ບາງຄົນປາຖະ ໜາ ທີ່ຈະໃຊ້ວິທີອື່ນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າມັນມີປະໂຫຍດຫຼາຍກວ່າແຕ່ຂ້າໃຊ້ຜູ້ທີ່ ສຳ ຄັນຕົນເອງຄົນນີ້ກໍ່ປ້ອງກັນເຂົາເຈົ້າ? ພະເຍຊູຈະຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ເລື່ອງນັ້ນ? (Mt 25: 25, 26, 28, 30)
ເພື່ອ ນຳ ເອົາ ຄຳ ຖາມນີ້ມາສູ່ໂລກຈິງ, ພິຈາລະນາວ່າຄຣິສຕະຈັກຄຣິສຕະຈັກ Adventist-day ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂື້ນປະມານສິບຫ້າປີກ່ອນທີ່ Russell ເລີ່ມຕົ້ນເຜີຍແຜ່ຂ່າວ ທົວ ວາລະສານ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ພວກເຮົາພູມໃຈໃນຄວາມພາກພູມໃຈຂອງສະມາຊິກສາກົນ 8 ລ້ານຄົນ, ແມ່ນ ຄຣິສຕະຈັກ Adventist-day ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ຕິດຕາມຮັບບັບຕິສະມາ 18 ລ້ານຄົນ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຍັງເຮັດວຽກບ້ານຈາກເຮືອນ, ມັນມີ ໜ້ອຍ ທີ່ສຸດເມື່ອທຽບໃສ່ກັບເວລາທີ່ພວກເຮົາໃຊ້ຈ່າຍໃນວຽກນັ້ນ. ສະນັ້ນພວກມັນເຕີບໃຫຍ່ຂະ ໜາດ ຂອງພວກເຮົາຫລາຍກ່ວາສອງເທົ່າຂອງຂະ ໜາດ ຂອງພວກເຮົາໂດຍພື້ນຖານໃນຊ່ວງເວລາດຽວກັນແນວໃດ? ແນ່ນອນພວກເຂົາໄດ້ພົບເຫັນວິທີການທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ສາວົກບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເຄາະປະຕູຂອງຜູ້ຄົນ.
ຖ້າພວກເຮົາ ກຳ ລັງຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າຂອງພວກເຮົາພໍໃຈ, ພວກເຮົາຕ້ອງເຊົາຄິດເລື່ອງນີ້ວ່າພຽງແຕ່ໂດຍການໄປປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນເປັນປະ ຈຳ ພວກເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມໂປດປານຈາກພຣະເຈົ້າ. ຖ້າເປັນແບບນັ້ນແທ້ໆ, ນັກຂຽນຄຣິສຕຽນຈະເຮັດໃຫ້ມັນຊັດເຈນວ່າຄວາມຕ້ອງການນີ້ແມ່ນ ສຳ ຄັນຫຼາຍ ສຳ ລັບຊາວຄຣິດສະຕຽນທຸກຄົນ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້. ໃນຄວາມເປັນຈິງການໂຕ້ຖຽງທັງ ໝົດ ທີ່ກ້າວ ໜ້າ ໃນການພິມເຜີຍແຜ່ແມ່ນອີງໃສ່ສອງພະ ຄຳ ພີ:

"ແລະທຸກໆມື້ໃນພຣະວິຫານແລະຈາກເຮືອນໄປຫາບ້ານເຮືອນພວກເຂົາໄດ້ສືບຕໍ່ສອນໂດຍບໍ່ມີການສັ່ງສອນແລະປະກາດຂ່າວດີກ່ຽວກັບພຣະຄຣິດ, ພຣະເຢຊູ." (Ac 5: 42)

“ …ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢຸດເວົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເປັນປະໂຫຍດຫລືຈາກການສັ່ງສອນທ່ານຢ່າງເປີດເຜີຍແລະຈາກບ້ານເຮືອນ. ²¹ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນພະຍານຢ່າງລະອຽດຕໍ່ຊາວຢິວແລະຊາວກະເຣັກກ່ຽວກັບການກັບໃຈຕໍ່ພຣະເຈົ້າແລະສັດທາໃນພຣະເຢຊູເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ. "(Ac 20: 20, 21)

ຖ້າພວກເຮົາແນະ ນຳ ໃຫ້ການໄປປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນຕາມທີ່ພວກເຮົາປະຕິບັດຕາມມັນຖືກ ກຳ ນົດໄວ້ໂດຍພຣະ ຄຳ ພີສອງຂໍ້ນີ້, ນອກນັ້ນພວກເຮົາຍັງຕ້ອງໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າພວກເຮົາຄວນຈະປະກາດຢູ່ຕາມວັດວາອາຮາມແລະສະຖານທີ່ນະມັດສະການອື່ນໆເຊັ່ນດຽວກັນກັບໃນສະ ໜາມ ສາທາລະນະ. ເຊັ່ນດຽວກັບໂປໂລ, ພວກເຮົາຄວນຈະລຸກຢືນຢູ່ໃນຕະຫລາດ, ບາງທີອາດຢູ່ເທິງສະບູ່, ແລະເລີ່ມຮ້ອງພຣະຄໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຮົາຄວນເຂົ້າໄປໃນ ທຳ ມະສາລາແລະໂບດ, ແລະ ນຳ ສະ ເໜີ ຈຸດຢືນຂອງພວກເຮົາ. ໂປໂລບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະທີ່ມີລົດເຂັນແລະການສະແດງວັນນະຄະດີແລະຢືນຢູ່ຊື່ໆໂດຍລໍຖ້າຄົນອື່ນເຂົ້າຫາລາວ. ລາວໄດ້ລຸກຢືນຂື້ນແລະປະກາດຂ່າວດີ. ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກຜິດໃນສະມາຊິກຂອງພວກເຮົາທີ່ອ້າງວ່າຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄປຈາກປະຕູເຮືອນ, ພວກເຂົາຈະມີຄວາມຜິດໃນຂະນະທີ່ບໍ່ໃຫ້ຄວາມ ສຳ ຄັນເທົ່າທຽມກັນກັບວິທີການປະກາດອື່ນໆທີ່ກ່າວເຖິງໃນພຣະ ຄຳ ພີສອງຂໍ້ນີ້? ໃນຄວາມເປັນຈິງເມື່ອທ່ານອ່ານຜ່ານກິດຈະການທ່ານຈະເຫັນຫລາຍໆບັນຊີຄືໂປໂລປະກາດໃນໂບດແລະໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ. ຫຼາຍກ່ວາສອງເອກະສານອ້າງອີງເຖິງການປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນ.
ນອກຈາກນັ້ນ, ຍັງມີການໂຕ້ວາທີທີ່ສົມເຫດສົມຜົນວ່າປະໂຫຍກນັ້ນຫລືບໍ່ kata oikos (ຕາມຕົວ ໜັງ ສື,“ ຕາມເຮືອນ”) ທີ່ໃຊ້ໃນກິດຈະການ 20: 20 ໝາຍ ເຖິງການເຮັດວຽກຕາມຖະ ໜົນ ຕົວຈິງໂດຍການເດີນທາງຈາກປະຕູເຮືອນ. ນັບຕັ້ງແຕ່ໂປໂລແມ່ນກົງກັນຂ້າມ kata oikos ກັບ“ ສາທາລະນະ”, ມັນອາດຈະຫມາຍເຖິງການສິດສອນຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນ. ຈື່ໄວ້ວ່າການຊຸມນຸມປະຊາຄົມໄດ້ຈັດຂື້ນໃນເຮືອນຂອງຜູ້ຄົນ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ໃນເວລາທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ສົ່ງ 70 ລາວໄດ້ກ່າວວ່າ,

“ ບ່ອນໃດກໍ່ຕາມທີ່ທ່ານເຂົ້າໄປໃນເຮືອນເວົ້າກ່ອນ, 'ເຮືອນນີ້ຈະມີຄວາມສະຫງົບສຸກ.' ⁶ ແລະຖ້າເພື່ອນຂອງຄວາມສະຫງົບຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ຄວາມສະຫງົບສຸກຂອງເຈົ້າຈະພັກຢູ່ກັບລາວ. ແຕ່ຖ້າບໍ່ມີ, ມັນຈະຫັນກັບເຈົ້າ. ⁷ ສະນັ້ນຈົ່ງຢູ່ໃນເຮືອນນັ້ນກິນແລະດື່ມສິ່ງຂອງທີ່ເຂົາເຈົ້າຈັດຫາໃຫ້, ເພາະວ່າຄົນງານຜູ້ນັ້ນສົມຄວນໄດ້ຮັບຄ່າແຮງງານຂອງຕົນ. ຢ່າໂອນຍ້າຍຈາກເຮືອນໄປຫາເຮືອນ. (Lu 10: 5-7)

ແທນທີ່ຈະເຮັດວຽກປະຕູເຮືອນໃຫ້ປະຕູຕາມຖະ ໜົນ, ມັນປະກົດວ່າ 70 ໄດ້ປະຕິບັດຕາມວິທີການຕໍ່ມາໂດຍ Paul, Barnabas ແລະ Luke ຂອງການໄປທີ່ສະຖານທີ່ສາທາລະນະແລະຊອກຫາຫູທີ່ເອື້ອ ອຳ ນວຍ, ຈາກນັ້ນຍອມຮັບເອົາບ່ອນຢູ່ອາໃສກັບເຈົ້າຂອງເຮືອນນັ້ນແລະໃຊ້ເຮືອນຂອງພວກເຂົາເປັນສູນກາງ ສຳ ລັບວຽກປະກາດຂອງເຂົາເຈົ້າໃນເມືອງຫລືຫມູ່ບ້ານກ່ອນທີ່ຈະເດີນທາງຕໍ່ໄປ.

ເອົາຊະນະ Indoctrination

ພະລັງງານຂອງທົດສະວັດ indoctrination ແມ່ນພິຈາລະນາ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີເຫດຜົນທັງ ໝົດ ທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍຍັງຮູ້ສຶກຜິດຢູ່ເມື່ອເຂົາເຈົ້າບໍ່ອອກໄປເຮັດວຽກຢູ່ປະຕູເຮືອນເປັນປະ ຈຳ. ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ແນະ ນຳ ໃຫ້ເຮັດຜິດ. ຂ້ອນຂ້າງກົງກັນຂ້າມ, ວຽກງານປະຕູສູ່ພາຍນອກສາມາດມີປະສິດຕິຜົນໃນສະຖານະການບາງຢ່າງ, ຕົວຢ່າງເຊັ່ນການເປີດອານາເຂດ ໃໝ່. ແຕ່ຍັງມີອີກວິທີການອື່ນໆທີ່ຍັງມີປະສິດຕິຜົນຫຼາຍໃນການປະຕິບັດວຽກງານທີ່ພະເຍຊູໄດ້ມອບໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດໃນການເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສາວົກແລະຮັບບັບເຕມາໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ
ຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຜູ້ສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ຫຼັກຖານທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຕ້ອງການຖ່າຍທອດຄວາມຈິງຂອງຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍເພື່ອເບິ່ງວ່າບາງທີມັນສະທ້ອນເຖິງສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນໄດ້ປະສົບ. ຂ້ອຍມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ.
ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເບິ່ງຄືນໃນໄລຍະ 40 + ປີທີ່ຜ່ານມາຂອງການປະກາດຢ່າງຫ້າວຫັນ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດນັບເກືອບເກືອບສິບພັນຄົນທີ່ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍໃນການຮັບບັບຕິສະມາ. ໃນ ຈຳ ນວນນັ້ນພວກເຮົາສາມາດຄິດເຖິງພຽງສອງຢ່າງທີ່ໄດ້ຮູ້ກ່ຽວກັບຂ່າວດີຂອງພວກເຮົາຜ່ານການປະກາດຕາມປະຕູ. ສ່ວນທີ່ເຫຼືອທັງ ໝົດ ແມ່ນໄດ້ຖືກຕິດຕໍ່ໂດຍວິທີອື່ນ, ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນຄອບຄົວຫຼືເພື່ອນຮ່ວມງານ.
ສິ່ງນີ້ຄວນມີຄວາມ ໝາຍ ສຳ ລັບພວກເຮົາທຸກຄົນຕັ້ງແຕ່ພວກເຮົາຂໍໃຫ້ປະຊາຊົນຕັດສິນໃຈປ່ຽນແປງຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ ໜັກ ແໜ້ນ. ເຈົ້າຈະປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງເຈົ້າແລະສ່ຽງທຸກຢ່າງທີ່ເຈົ້າຮັກເພາະວ່າມີຄົນແປກ ໜ້າ ມາເຄາະປະຕູຂອງເຈົ້າບໍ? ບໍ່ ໜ້າ ຈະເປັນໄປໄດ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າ ໝູ່ ເພື່ອນຫຼືເພື່ອນຮ່ວມງານທີ່ທ່ານໄດ້ຮູ້ຈັກມາເປັນເວລາ ໜຶ່ງ ເວົ້າລົມກັບທ່ານຢ່າງ ໜ້າ ເຊື່ອຖືໃນໄລຍະເວລາ ໜຶ່ງ, ມັນຈະມີຜົນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ.
ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຕັດສິນການຕັດຂາດທີ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ແນວຄິດຂອງພວກເຮົາເປັນເວລາຫລາຍປີ, ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາເອກະສານການພິມເຜີຍແຜ່ແບບປົກກະຕິທີ່ໃຊ້ເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມ ສຳ ຄັນທີ່ພວກເຮົາເອົາໃຈໃສ່ໃນວິທີການປະກາດນີ້.

ສົມເຫດສົມຜົນທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ

ພວກເຮົາມີສິ່ງນີ້ມາຈາກກະຊວງອານາຈັກ 1988 ພາຍໃຕ້ ຄຳ ບັນຍາຍທີ່ວ່າ "ສິ່ງທີ່ເຮັດວຽກຈາກເຮືອນໄປຫາເຮືອນ".

³ ດັ່ງທີ່ບອກໄວ້ໃນເອເຊກຽນ 33:33 ແລະ 38:23 ການປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາມີສ່ວນ ສຳ ຄັນໃນການເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາເປັນທີ່ນັບຖື. ຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກ ກຳ ລັງຈັດແຈງຮຽບຮ້ອຍຕໍ່ ໜ້າ ເຈົ້າຂອງເຮືອນແຕ່ລະຄົນ, ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີໂອກາດທີ່ຈະສະແດງວ່າເຂົາເຈົ້າຢືນຢູ່ບ່ອນໃດ. (2 ເທຊະໂລນີກ 1: 8-10) ຫວັງຢ່າງຍິ່ງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນໃຫ້ຢືນຢູ່ຝ່າຍພະເຢໂຫວາແລະມີຊີວິດ .— ມັດ. 24:14; ໂຍຮັນ 17: 3.
⁴ ວຽກປະ ຈຳ ຕາມບ້ານເຮືອນເປັນປະ ຈຳ ຍັງຊ່ວຍເພີ່ມຄວາມຫວັງຂອງເຮົາໃນ ຄຳ ສັນຍາຕ່າງໆຂອງພະເຈົ້າ. ຄວາມສາມາດຂອງເຮົາໃນການໃຊ້ ຄຳ ພີໄບເບິນຢ່າງມີປະສິດທິພາບໄດ້ຮັບການຍົກສູງຂື້ນ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອໃນການເອົາຊະນະຄວາມຢ້ານກົວຂອງຜູ້ຊາຍ. ເຮົາສາມາດປູກຝັງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອເຮົາສັງເກດເຫັນຕົວເອງວ່າຄົນທຸກທໍລະມານຍ້ອນບໍ່ຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາແລະບໍ່ ດຳ ເນີນຊີວິດຕາມມາດຕະຖານອັນຊອບ ທຳ ຂອງພະອົງ. ພວກເຮົາຍັງໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃນການພັດທະນາ ໝາກ ຜົນຂອງພະວິນຍານຂອງພະເຈົ້າໃນຊີວິດຂອງເຮົາເອງ .— ໂກ. 5:22, 23.

ຂໍ ທຳ ລາຍບົດຂຽນຂອງກະຊວງອານາຈັກ 1988 ທີ່ຄິດໂດຍຄວາມຄິດ:

"ດັ່ງທີ່ໄດ້ລະບຸໄວ້ໃນເອເຊກຽນ 33: 33 ແລະ 38: 23, ກິດຈະ ກຳ ການປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນຂອງພວກເຮົາມີສ່ວນ ສຳ ຄັນໃນການເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາເປັນທີ່ນັບຖື.”

ເອເຊກຽນ 33: 33 ກ່າວວ່າ“ ແລະເມື່ອມັນເປັນຄວາມຈິງ - ແລະມັນຈະກາຍເປັນຄວາມຈິງ - ພວກເຂົາຕ້ອງຮູ້ວ່າມີສາດສະດາຢູ່ໃນບັນດາພວກເຂົາ.” ຖ້າພວກເຮົາ ກຳ ລັງເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາສັກສິດໂດຍຄວາມຈິງຂອງວຽກງານການປະກາດສາດສະດາ, ໄດ້ລົ້ມເຫລວຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ການຄາດຄະເນພາຍຫຼັງການຄາດຄະເນລົ້ມເຫລວ. ຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນໃນ 1914, ຫຼັງຈາກນັ້ນ 1925, ຫຼັງຈາກນັ້ນບາງຄັ້ງອາດຈະຢູ່ໃນ 40s, ແລະອີກເທື່ອຫນຶ່ງໃນ 1975. ພວກເຮົາໄດ້ ກຳ ນົດ ຄຳ ພະຍາກອນລຸ້ນ ໃໝ່ ໂດຍສະເລ່ຍໃນທຸກໆສິບປີ. ໂດຍອີງໃສ່ສິ່ງນີ້, ການປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນຂອງພວກເຮົາໄດ້ ນຳ ເອົາ ຄຳ ຕຳ ນິໃສ່ຊື່ຂອງພະເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນການເຮັດໃຫ້ສັກສິດ.
Ezekiel 38: 23 ກ່າວວ່າ:“ ແລະຂ້ອຍຈະຍົກລະດັບຕົນເອງແລະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງສັກສິດແລະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນສາຍຕາຂອງຫລາຍຊາດ; ແລະເຂົາເຈົ້າຈະຕ້ອງຮູ້ວ່າເຮົາແມ່ນພະເຢໂຫວາ.” ເປັນຄວາມຈິງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ແປ ຄຳ YHWH ວ່າ“ ພະເຢໂຫວາ” ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ. ແຕ່ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມ ສຳ ເລັດຂອງຖ້ອຍ ຄຳ ຂອງພະເຢໂຫວາຜ່ານເອເຊກຽນ. ມັນບໍ່ຮູ້ຊື່ຂອງພະເຈົ້າແຕ່ຈະເຂົ້າໃຈຄຸນລັກສະນະທີ່ຊື່ນັ້ນສະແດງອອກຄືກັບ ຄຳ ຖາມຂອງໂມເຊຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. (Ex 3: 13-15) ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາປະສົບຜົນ ສຳ ເລັດໂດຍການໄປຈາກປະຕູເຮືອນ.

“ ຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກໄດ້ຈັດແຈງຢ່າງກວ້າງຂວາງຕໍ່ ໜ້າ ເຈົ້າຂອງເຮືອນແຕ່ລະຄົນແລະໃຫ້ພວກເຂົາມີໂອກາດທີ່ຈະສະແດງວ່າພວກເຂົາຢືນຢູ່ບ່ອນໃດ. (2 ເທຊະໂລ. 1: 8-10, ລ. ມ) ຫວັງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນໃຫ້ຢືນຢູ່ຝ່າຍພະເຢໂຫວາແລະມີຊີວິດ .— ມັດ. 24: 14; John 17: 3.”

ນີ້ແມ່ນອີກຕົວຢ່າງ ໜຶ່ງ ຂອງການຕີຄວາມ ໝາຍ ທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ. ການໃຊ້ ຄຳ ເວົ້າຂອງໂປໂລຕໍ່ຊາວເທຊະໂລນິກ ໜັງ ສືຕ່າງໆຂອງພວກເຮົາ ໝາຍ ຄວາມວ່າການຕອບສະ ໜອງ ຂອງເຈົ້າຂອງເຮືອນຕໍ່ການປະກາດປະຕູຂອງເຮົາແມ່ນເລື່ອງທີ່ເຖິງແກ່ຊີວິດ. ຖ້າພວກເຮົາອ່ານສະພາບການຂອງ ຄຳ ເວົ້າຂອງໂປໂລພວກເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າຄວາມພິນາດຈະເກີດຂື້ນກັບຄົນທີ່ ກຳ ລັງສ້າງຄວາມທຸກຍາກ ລຳ ບາກ ສຳ ລັບຊາວຄຣິດສະຕຽນ. ໂປໂລ ກຳ ລັງເວົ້າກ່ຽວກັບສັດຕູຂອງຄວາມຈິງທີ່ຖືກຂົ່ມເຫັງອ້າຍນ້ອງຂອງພຣະຄຣິດ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສະຖານະການທີ່ ເໝາະ ສົມກັບຜູ້ຊາຍ, ແມ່ຍິງແລະເດັກນ້ອຍທຸກຄົນໃນໂລກ. (2 ເທົ້າ. 1: 6)
ການເຮັດວຽກປະ ຈຳ ຕາມບ້ານເຮືອນເປັນປະ ຈຳ ຍັງຊ່ວຍເພີ່ມຄວາມຫວັງຂອງເຮົາໃນ ຄຳ ສັນຍາຕ່າງໆຂອງພະເຈົ້າ. ຄວາມສາມາດຂອງເຮົາໃນການ ນຳ ໃຊ້ ຄຳ ພີໄບເບິນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນໄດ້ຮັບການຍົກສູງຂື້ນ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອໃນການເອົາຊະນະຄວາມຢ້ານກົວຂອງຜູ້ຊາຍ. ເຮົາສາມາດປູກຝັງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອເຮົາສັງເກດເຫັນຕົວເອງວ່າຄົນທຸກທໍລະມານຍ້ອນບໍ່ຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາແລະບໍ່ ດຳ ລົງຊີວິດຕາມມາດຕະຖານອັນຊອບ ທຳ ຂອງພະອົງ. ພວກເຮົາຍັງໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃຫ້ພັດທະນາ ໝາກ ຜົນຂອງພະວິນຍານຂອງພະເຈົ້າໃນຊີວິດຂອງເຮົາເອງ .— ໂກ. 5:22, 23. ”
ມີເວລາທີ່ວັກນີ້ຈະມີຄວາມ ໝາຍ ສຳ ລັບຂ້ອຍ. ແຕ່ຕອນນີ້ຂ້ອຍສາມາດເຫັນມັນວ່າມັນແມ່ນຫຍັງ. ວຽກບ້ານ ໜຶ່ງ ເຮັດໃຫ້ເຮົາໃກ້ຊິດກັບພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາເປັນເວລາດົນນານ. ການສົນທະນາແບບ ທຳ ມະຊາດເຮັດໃຫ້ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຮົາກ່ຽວກັບ ຄຳ ສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມສົງໄສໂດຍການສິດສອນຂອງຝູງແກະອື່ນ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າທຸກໆຄົນແຕ່ວ່າພວກເຮົາຈະຕາຍຢູ່ Armageddon ຕະຫຼອດເວລາ, ແລະວ່າພວກເຮົາຈະຈົບລົງຢູ່ທົ່ວໂລກ ກັບຕົວເຮົາເອງ. ພວກເຮົາຮູ້ຢ່າງແນ່ນອນວ່າພະເຢໂຫວາໄດ້ວາງແຜນແນວໃດ ສຳ ລັບພວກເຮົາ, ໂດຍບໍ່ສົນໃຈ ຄຳ ເວົ້າຂອງໂປໂລ 1 Corinthians 13: 12.
ສຳ ລັບການ ນຳ ໃຊ້ ຄຳ ພີໄບເບິນໃຫ້ມີປະສິດຕິພາບຫລາຍຂື້ນ, ພວກເຮົາຈະເອົາມັນໄປປະຕູເທົ່າໃດ? ໃນການໂຕ້ວາທີໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ພວກເຮົາສ່ວນຫລາຍຈະສູນເສຍໄປໃນການພະຍາຍາມຊອກຫາພຣະ ຄຳ ພີທີ່ອ້າງເຖິງ. ແລະ ສຳ ລັບການເອົາຊະນະຄວາມຢ້ານກົວຂອງມະນຸດ, ຄວາມຈິງແມ່ນກົງກັນຂ້າມທີ່ສົມບູນ. ໃນລະດັບທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ພວກເຮົາອອກໄປເຮັດວຽກປະຕູເຮືອນເພາະວ່າພວກເຮົາຢ້ານຜູ້ຊາຍ. ພວກເຮົາຢ້ານວ່າຊົ່ວໂມງຂອງພວກເຮົາຈະຕໍ່າເກີນໄປ. ພວກເຮົາຮູ້ສຶກຜິດທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ປະຊາຄົມເສລີ່ຍ. ພວກເຮົາກັງວົນວ່າພວກເຮົາອາດຈະສູນເສຍສິດທິພິເສດຕ່າງໆໃນປະຊາຄົມຖ້າວ່າຊົ່ວໂມງຂອງພວກເຮົາບໍ່ຕັ້ງໃຈ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະຕ້ອງລົມກັບພວກເຮົາ.
ສຳ ລັບການເພີ່ມຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈທີ່ໄດ້ຮັບການປູກເພາະຜົນຂອງການເຮັດວຽກປະຕູ, ມັນຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າມັນເປັນແນວນັ້ນໄດ້ແນວໃດ. ເມື່ອຜູ້ປະກາດອອກໄປໃນກຸ່ມລົດໃຫຍ່ຊີ້ເຮືອນທີ່ສວຍງາມແລະເວົ້າວ່າ, "ນັ້ນແມ່ນບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການອາໄສຢູ່ຫລັງຈາກອະລະມະເຄໂດນ", ລາວສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຄົນບໍ?

ຄວາມອັບອາຍທີ່ຫນ້າກຽດຊັງ

ໃນການພັນລະນາເຖິງພະເຍຊູເປັນຜູ້ທີ່ດີເລີດໃນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຮົາ, ນັກຂຽນຊາວເຮັບເຣີກ່າວວ່າ:“ ເພາະຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ມີຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງໄດ້ອົດທົນກັບເສົາທໍລະມານ, ເປັນຕາ ໜ້າ ອາຍ, ແລະໄດ້ນັ່ງຢູ່ເບື້ອງຂວາມືຂອງບັນລັງຂອງພຣະເຈົ້າ.” (ເຮັບເລີ 12: 2)
ລາວ "ໝາຍ ເຖິງຄວາມອັບອາຍ" ໝາຍ ຄວາມວ່າແນວໃດ? ເພື່ອເຂົ້າໃຈວ່າດີກວ່າພວກເຮົາຄວນເບິ່ງ ຄຳ ເວົ້າຂອງພະເຍຊູເອງທີ່ລູກາ 14: 27 ເຊິ່ງອ່ານວ່າ:“ ຜູ້ໃດທີ່ແບກຫາບທໍລະມານຂອງຕົນແລະມາຕາມເຮົາບໍ່ສາມາດເປັນສາວົກຂອງຂ້ອຍໄດ້.”
ອີງຕາມຂໍ້ທີ 25 ຂອງຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີນັ້ນ, ພຣະເຢຊູໄດ້ເວົ້າກັບຝູງຊົນ ຈຳ ນວນຫລວງຫລາຍ. ປະຊາຊົນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ຮູ້ວ່າລາວຈະໄປຕາຍເທິງເສົາທໍລະມານ. ສະນັ້ນເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງໃຊ້ ຄຳ ປຽບທຽບນັ້ນ? ສຳ ລັບພວກເຮົາ, ເສົາທໍລະມານ (ຫລືໄມ້ກາງແຂນ, ຕາມທີ່ຫລາຍຄົນເຫັນມັນ) ແມ່ນພຽງແຕ່ວິທີການທີ່ພະເຍຊູຖືກປະຫານຊີວິດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄຳ ເວົ້າຂອງຜູ້ຟັງຊາວເຮັບເລີທີ່ມີ ຄຳ ວ່າ,“ ແບກຫາບທໍລະມານຂອງຕົນ”, ຈະເຮັດໃຫ້ຮູບຄົນຂອງຄົນຊົ່ວຮ້າຍທີ່ສຸດ; ຄົນ ໜຶ່ງ ຖືກດູຖູກແລະຖືກປະຕິເສດຈາກຄອບຄົວ, ໝູ່ ເພື່ອນ, ແລະສັງຄົມ. ມັນແມ່ນວິທີທີ່ ໜ້າ ອາຍທີ່ສຸດ ສຳ ລັບຄົນທີ່ຈະເສຍຊີວິດ. ດັ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວໃນຂໍ້ກ່ອນ, ພວກເຮົາຕ້ອງເຕັມໃຈແລະຕຽມພ້ອມທີ່ຈະປະຖິ້ມທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮັກ, ແມ່ນແຕ່“ ພໍ່ແມ່, ເມຍ, ແລະເດັກນ້ອຍ”, ເພື່ອເປັນສານຸສິດຂອງລາວ. (ລູກາ 14: 26)
ສຳ ລັບພວກເຮົາທີ່ເຂົ້າໃຈດີວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດມີສະຕິຮູ້ສຶກຜິດຊອບຕໍ່ໄປໃນການສົ່ງເສີມ ຄຳ ສອນແລະຄວາມສົນໃຈຂອງອົງການຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ, ພວກເຮົາ ກຳ ລັງປະເຊີນ ​​- ບາງຄັ້ງ ທຳ ອິດໃນຊີວິດ - ສະຖານະການທີ່ພວກເຮົາຄືກັນ ຕ້ອງແບກຫາບທໍລະມານຂອງພວກເຮົາ, ແລະຄືກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ, ໝິ່ນ ປະ ໝາດ ຄວາມອັບອາຍທີ່ຈະຖືກ ນຳ ມາໃຫ້ພວກເຮົາໂດຍຄອບຄົວແລະ ໝູ່ ເພື່ອນຜູ້ທີ່ຈະມາເບິ່ງພວກເຮົາວ່າເປັນຄົນທີ່ປະຖິ້ມຄວາມຫຼົງໄຫຼ.

ໄຂ່ມຸກທີ່ມີຄ່າຫລາຍ

“ ລາຊະອານາຈັກສະຫວັນປຽບ ເໝືອນ ພໍ່ຄ້າທີ່ ກຳ ລັງຊອກຫາໄຂ່ມຸກດີ. ⁴⁶ ເມື່ອໄດ້ພົບໄຂ່ມຸກ ໜ່ວຍ ໜຶ່ງ ທີ່ມີຄຸນຄ່າສູງ, ລາວໄດ້ອອກໄປທັນທີແລະໄດ້ຂາຍທຸກຢ່າງທີ່ລາວມີແລະຊື້ມັນໄປ.” (Mt 13: 45, 46)

ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າສິ່ງນີ້ ນຳ ໃຊ້ກັບຂ້ອຍເພາະວ່າຂ້ອຍໄດ້ພົບເຫັນການຈັດຕັ້ງຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ. ດີ, ຂ້ອຍບໍ່ພົບມັນແທ້ໆ. ຂ້ອຍເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນນັ້ນ. ແຕ່ຍັງ, ຂ້ອຍຖືວ່າມັນແມ່ນໄຂ່ມຸກທີ່ມີຄ່າຫລາຍ. ໃນໄລຍະສອງສາມປີຜ່ານມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມຈິງອັນລ້ ຳ ຄ່າຂອງຖ້ອຍ ຄຳ ຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ເປີດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຜ່ານການສຶກສາ ຄຳ ພີໄບເບິນສ່ວນຕົວແລະການຄົບຫາກັບທ່ານທຸກຄົນຜ່ານເວັບໄຊທ໌ເຫຼົ່ານີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈຢ່າງແທ້ຈິງວ່າໄຂ່ມຸກທີ່ມີຄຸນຄ່າອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ໝາຍ ເຖິງຫຍັງ. ໃນຄັ້ງ ທຳ ອິດໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າຂ້ອຍກໍ່ມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະແບ່ງປັນລາງວັນທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນພຣະອົງ; ລາງວັນຂອງການເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ. (John 1: 12; Romans 8: 12) ບໍ່ມີການຄອບຄອງທາງດ້ານວັດຖຸ, ບໍ່ມີຄວາມ ສຳ ພັນສ່ວນຕົວ, ບໍ່ມີລາງວັນອື່ນທີ່ມີຄ່າຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ມັນຄຸ້ມຄ່າແທ້ໆທີ່ຈະຂາຍທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາເປັນເຈົ້າຂອງເພື່ອຈະມີໄຂ່ມຸກ ໜ່ວຍ ນີ້.
ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ແທ້ໆວ່າພໍ່ຂອງພວກເຮົາເກັບໄວ້ເພື່ອພວກເຮົາ. ພວກເຮົາບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງຮູ້. ພວກເຮົາເປັນຄືກັບເດັກນ້ອຍຂອງຜູ້ຊາຍທີ່ຮັ່ງມີທີ່ສຸດແລະດີແລະເປັນຄົນທີ່ດີ. ພວກເຮົາຮູ້ວ່າພວກເຮົາຢູ່ໃນຄວາມປະສົງຂອງລາວແລະວ່າພວກເຮົາມີມໍລະດົກ, ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ຢ່າງແນ່ນອນວ່າມັນແມ່ນຫຍັງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຮົາມີຄວາມໄວ້ວາງໃຈເຊັ່ນນັ້ນໃນຄວາມດີແລະຄວາມທ່ຽງ ທຳ ຂອງຊາຍຄົນນີ້ວ່າພວກເຮົາເຕັມໃຈທີ່ຈະສ່ຽງທຸກຢ່າງດ້ວຍຄວາມເຊື່ອທີ່ວ່າລາວຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກເຮົາ ໝົດ ຫວັງ. ນັ້ນແມ່ນເນື້ອໃນ ສຳ ຄັນຂອງສັດທາ.
ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຖ້າບໍ່ມີສັດທາມັນກໍ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພະເຈົ້າພໍໃຈ, ເພາະວ່າຜູ້ໃດທີ່ເຂົ້າຫາພຣະເຈົ້າຕ້ອງເຊື່ອວ່າລາວແມ່ນແລະນັ້ນ ລາວກາຍເປັນຜູ້ຕອບແທນລາງວັນຂອງຜູ້ທີ່ພະຍາຍາມຊອກຫາພະອົງ. (ລາວ 11: 6)