តើយើងត្រូវទៅអ្នកណា?

នៅពេលលោកយេស៊ូ ធ្វើឲ្យ បណ្ដាជនតក់ស្លុតហើយតាមមើលទៅពួកអ្នកកាន់តាមលោកនិយាយជាមួយនឹងពួកគេថាពួកគេត្រូវការបរិភោគសាច់និងផឹកឈាមរបស់លោក។ អ្នកស្មោះត្រង់ពីរបីនាក់នោះមិនបានយល់អត្ថន័យនៃពាក្យរបស់លោកច្រើនជាងអ្វីដែលលោកមានទេប៉ុន្តែពួកគេបាននៅជាប់នឹងលោកដោយផ្តល់ហេតុផលតែមួយថា៖ «ព្រះអម្ចាស់តើយើងត្រូវទៅរកអ្នកណា? ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលដែលផ្ដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចហើយយើងបានជឿហើយដឹងថាព្រះអង្គពិតជាព្រះដ៏វិសុទ្ធដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់»។ - យ៉ូហាន ៦:៦៨, ៦៩
អ្នកស្តាប់របស់ព្រះយេស៊ូមិនចេញពីសាសនាមិនពិតទេ។ ពួកគេមិនមែនជាអ្នកមិនជឿដែលមានជំនឿលើរឿងព្រេងនិទាន។ ទាំងនេះគឺជាមនុស្សដែលបានជ្រើសរើស។ ជំនឿនិងទម្រង់នៃការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេបានមកពីព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈម៉ូសេ។ ក្រិត្យវិន័យរបស់ពួកគេត្រូវបានសរសេរដោយម្រាមដៃរបស់ព្រះ។ តាមច្បាប់នោះការផឹកឈាមគឺជាបទល្មើសដ៏ធំ។ ហើយនៅទីនេះព្រះយេស៊ូវកំពុងតែមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថាពួកគេមិនត្រឹមតែត្រូវផឹកឈាមរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេគឺត្រូវបរិភោគសាច់របស់គាត់ផងដែរដើម្បីបានសង្រ្គោះ។ តើពួកគេនឹងទុកសេចក្តីជំនឿដែលបានតែងតាំងដោយព្រះជាម្ចាស់ដែលជាសេចក្តីពិតតែមួយគត់ដែលគេបានដឹងនោះទេដើម្បីដើរតាមបុរសម្នាក់នេះដែលសុំឱ្យពួកគេធ្វើអំពើគួរស្អប់ខ្ពើមទាំងនេះទេ? អ្វីដែលជាជំហាននៃសេចក្តីជំនឿពិតជាត្រូវបាននៅជាប់នឹងគាត់នៅក្រោមកាលៈទេសៈទាំងនោះ។
ពួកសាវ័កបានធ្វើដូច្នេះមិនមែនដោយសារតែពួកគេយល់ទេប៉ុន្តែដោយសារតែពួកគេបានស្គាល់ថាគាត់ជានរណា។
នេះក៏ជាភស្ដុតាងដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូដែលជាមនុស្សមានប្រាជ្ញាបំផុតបានដឹងច្បាស់នូវអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែធ្វើ។ គាត់បានធ្វើតេស្តិ៍អ្នកដើរតាមគាត់ដោយការពិត។
តើរាស្ដ្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះមានភាពស្រដៀងគ្នាដែរឬទេ?
យើងគ្មានអ្នកណានិយាយការពិតដូចព្រះយេស៊ូបានធ្វើនោះទេ។ មិនមានបុគ្គលឬក្រុមមនុស្សដែលមិនអាចជឿទុកចិត្តបានដែលអាចអះអាងពីជំនឿឥតល័ក្ខណ៍របស់យើងដូចព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះទេ។ ដូច្នេះវាហាក់ដូចជាពាក្យរបស់ពេត្រុសមិនអាចរកឃើញនូវការអនុវត្តនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ។ ប៉ុន្ដែតើពិតជាដូច្នេះមែនឬ?
ពួកយើងមួយចំនួនដែលបានអាននិងចូលរួមក្នុងវេទិកានេះបានឆ្លងកាត់វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចរបស់យើងផ្ទាល់ហើយត្រូវសម្រេចចិត្តថាយើងត្រូវទៅទីណា។ ក្នុងនាមជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាយើងសំដៅទៅលើជំនឿរបស់យើងថាជាសេចក្ដីពិត។ តើមានក្រុមអ្វីទៀតនៅក្នុងពិភពគ្រីស្ទសាសនាដែលធ្វើនោះ? ប្រាកដណាស់ពួកគេទាំងអស់គិតថាពួកគេមានការពិតមួយកំរិតរឺក៏កំរិតផ្សេងទៀតប៉ុន្តែការពិតវាមិនសំខាន់សំរាប់ពួកគេទេ។ វាមិនសំខាន់ទេព្រោះវាសម្រាប់យើង។ សំណួរមួយដែលត្រូវបានសួរជាញឹកញាប់នៅពេលយើងជួបសាក្សីម្នាក់ជាលើកដំបូងគឺ "តើអ្នកបានរៀនសេចក្តីពិតនៅពេលណា?" ឬ "តើអ្នកស្ថិតនៅក្នុងសេចក្តីពិតអស់រយៈពេលប៉ុន្មាន?" នៅពេលដែលសាក្សីបោះបង់ចោលក្រុមជំនុំយើងនិយាយថាគាត់បានចាកចេញពីសេចក្តីពិត។ នេះអាចត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាមនុស្សខ្ជិលច្រអូសប៉ុន្តែវាចូលដល់បេះដូងនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ យើងឱ្យតម្លៃទៅលើចំណេះដឹងត្រឹមត្រូវ។ យើងជឿថាវិហារនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាបង្រៀនសេចក្តីកុហកប៉ុន្តែការពិតបានរំដោះយើងអោយមានសេរីភាព។ បន្ថែមទៅទៀតយើងត្រូវបានបង្រៀនកាន់តែខ្លាំងឡើងថាសេចក្ដីពិតបានចុះមករកយើងតាមរយៈក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា faithful អ្នកបំរើស្មោះត្រង់› ហើយថាពួកគេត្រូវបានតែងតាំងដោយព្រះយេហូវ៉ាជាប៉ុស្តិ៍ទំនាក់ទំនងរបស់គាត់។
ជាមួយនឹងឥរិយាបថបែបនេះវាងាយស្រួលក្នុងការមើលថាតើវាលំបាកប៉ុណ្ណាសម្រាប់ពួកយើងដែលបានដឹងថាអ្វីដែលយើងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវជំនឿស្នូលមិនមានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅក្នុងបទគម្ពីរទេប៉ុន្តែតាមពិតផ្អែកលើការស្មានរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះវាគឺសម្រាប់ខ្ញុំនៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថាឆ្នាំ ១៩១៤ គឺគ្រាន់តែមួយឆ្នាំទៀតទេ។ ខ្ញុំត្រូវបានបង្រៀនតាំងពីកុមារភាពថាឆ្នាំ ១៩១៤ គឺជាឆ្នាំដែលថ្ងៃចុងក្រោយបានចាប់ផ្តើម។ ឆ្នាំដែលពេលវេលា gentile បានបញ្ចប់; ឆ្នាំដែលព្រះគ្រីស្ទបានសោយរាជ្យពីលើមេឃជាស្ដេច។ វាគឺជានិងបន្តក្លាយជាលក្ខណៈពិសេសមួយនៃលក្ខណៈប្លែកៗរបស់រាស្រ្តរបស់ព្រះជាអ្វីដែលញែកយើងចេញពីសាសនាដទៃទៀតទាំងអស់ដែលអះអាងថាជាគ្រីស្ទាន។ ខ្ញុំមិនដែលបានសួរវារហូតមកដល់ពេលថ្មីៗនេះ។ ទោះជាការបកស្រាយទំនាយឯទៀតកាន់តែពិបាករកការផ្សះផ្សាជាមួយនឹងភស្ដុតាងដែលគួរឱ្យកត់សម្គាល់ក៏ដោយ ១៩១៤ នៅតែជាមូលដ្ឋានសម្រាប់បទគម្ពីរ។
នៅពេលដែលខ្ញុំមានលទ្ធភាពអនុញ្ញាតឱ្យវាទៅ, ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយនិងអារម្មណ៍រំភើបរីករាយសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ។ ភ្លាមៗនោះបទគម្ពីរដែលហាក់ដូចជាមិនអាចបកស្រាយបានដោយគុណធម៌នៃការបង្ខំឱ្យអនុលោមតាមការសន្និដ្ឋានមិនពិតតែមួយអាចត្រូវបានមើលនៅក្នុងពន្លឺថ្មី។ ទោះយ៉ាងណាក៏មានអារម្មណ៍នៃការអាក់អន់ចិត្តនិងកំហឹងចំពោះអ្នកដែលបានរក្សាខ្ញុំក្នុងភាពងងឹតអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយជាមួយនឹងការស្មានដែលមិនស្របតាមបទគម្ពីរ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ពីអ្វីដែលខ្ញុំបានសង្កេតឃើញបទពិសោធន៍គ្រីស្តបរិស័ទជាច្រើននៅពេលពួកគេបានដឹងថាព្រះមានឈ្មោះផ្ទាល់ខ្លួន។ ថាមិនមានព្រះត្រីឯក, purgatory និងឋាននរក។ ប៉ុន្តែកាតូលិកទាំងនោះនិងអ្នកផ្សេងទៀតដូចជាពួកគេមានកន្លែងណាដែលត្រូវទៅ។ ពួកគេបានចូលរួមក្នុងជួររបស់យើង។ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំនឹងទៅទីណា? តើមានសាសនាផ្សេងទៀតដែលរឹតតែជិតស្និទ្ធនឹងសេចក្តីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរជាងយើងដែរឬទេ? ខ្ញុំមិនដឹងពីរឿងមួយទេហើយខ្ញុំបានធ្វើការស្រាវជ្រាវ។
យើងត្រូវបានបង្រៀនពេញមួយជីវិតរបស់យើងថាអ្នកដែលដឹកនាំអង្គការរបស់យើងបម្រើជាបណ្តាញទំនាក់ទំនងដែលព្រះបានតែងតាំង។ គឺថាវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចិញ្ចឹមយើងតាមរយៈពួកគេ។ ដើម្បីក្លាយជាការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនដ៏យឺត ៗ ដែលអ្នកនិងមនុស្សសាមញ្ញដទៃទៀតដូចជាខ្លួនអ្នកកំពុងតែរៀនសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរដោយឯករាជ្យពីបណ្តាញទំនាក់ទំនងដែលគេហៅថាកំពុងតែភ្ញាក់ផ្អើល។ វាបណ្តាលឱ្យអ្នកចោទសួរពីគ្រឹះនៃជំនឿរបស់អ្នក។
ដើម្បីផ្តល់ឧទាហរណ៍ដ៏តូចមួយៈថ្មីៗនេះយើងត្រូវបានគេប្រាប់ថា“ ផ្ទះសម្បែង” និយាយនៅឯអិមធី។ ២៤: ៤៥-៤៧ មិនត្រឹមតែសំដៅទៅលើអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលនៅសល់នៅលើផែនដីប៉ុណ្ណោះទេតែសំដៅទៅលើគ្រិស្ដសាសនិកពិតទាំងអស់។ បំណែកមួយទៀតនៃ«ពន្លឺថ្មី»គឺថាការតែងតាំងខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់លើទ្រព្យសម្បត្ដិទាំងអស់របស់ចៅហ្វាយមិនបានកើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩១៩ ទេប៉ុន្តែនឹងកើតឡើងក្នុងកំឡុងពេលជំនុំជម្រះនៅមុនសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូន។ ខ្ញុំនិងមនុស្សជាច្រើនដូចខ្ញុំដែរបានមករកការយល់ដឹងថ្មីទាំងនេះជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក។ តើយើងអាចធ្វើវាយ៉ាងម៉េចបានយូរមុនពេលឆានែលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំង? យើងគ្មានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះច្រើនជាងពួកគេទេមែនទេ? ខ្ញុំមិនគិតដូច្នេះទេ។
អ្នកអាចមើលឃើញ quandary ខ្ញុំនិងមនុស្សជាច្រើនដូចខ្ញុំដែរបានប្រឈមមុខហើយឬនៅ? ខ្ញុំនៅក្នុងសេចក្តីពិត។ នោះជាអ្វីដែលខ្ញុំតែងតែចាត់ទុកខ្លួនខ្ញុំជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំចាត់ទុកការពិតជាអ្វីដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់។ យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើ។ ប្រាកដណាស់យើងមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ប៉ុន្តែនៅពេលមានការកែលម្អក្នុងការយល់ដឹងត្រូវបានគេឱបក្រសោបវាព្រោះការពិតគឺសំខាន់បំផុត។ វាបញ្ចូលវប្បធម៌ប្រពៃណីនិងចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន។ ដោយមានជំហរដូចនេះតើខ្ញុំអាចឡើងលើវេទិកានិងបង្រៀនឆ្នាំ ១៩១៤ ឬការបកស្រាយខុសជំនាន់ចុងក្រោយរបស់យើងអំពី«មនុស្សជំនាន់នេះ»ឬវត្ថុផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំអាចបង្ហាញពីបទគម្ពីរខុសនៅក្នុងទ្រឹស្តីរបស់យើងយ៉ាងដូចម្តេច? តើនេះមិនមែនជាពុតត្បុតទេឬ?
ឥឡូវនេះអ្នកខ្លះបានលើកឡើងថាយើងធ្វើត្រាប់តាមរ័សុលដែលបានបោះបង់ចោលសាសនាដែលបានរៀបចំឡើងនៅសម័យរបស់គាត់ហើយបែកចេញដោយខ្លួនឯង។ តាមពិតស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមួយចំនួននៅប្រទេសផ្សេងៗបានធ្វើដូច្នេះ។ តើនោះជាផ្លូវដែលត្រូវទៅឬ? តើយើងមិនស្មោះត្រង់នឹងព្រះរបស់យើងដោយស្ថិតនៅក្នុងអង្គការរបស់យើងទោះបីជាយើងលែងប្រកាន់យកគោលលទ្ធិទាំងអស់ដូចជាដំណឹងល្អក៏ដោយ? ពួកគេម្នាក់ៗត្រូវតែធ្វើអ្វីដែលមនសិការរបស់ខ្លួនកំណត់។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំត្រលប់ទៅពាក្យរបស់ពេត្រុសវិញថាតើយើងត្រូវទៅរកអ្នកណា?
អ្នកទាំងឡាយណាដែលបានចាប់ផ្តើមក្រុមផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេបានបាត់ខ្លួនទៅជាភាពងងឹត។ ហេតុអ្វី? ប្រហែលជាយើងអាចរៀនអ្វីមួយពីពាក្យរបស់កាម៉ាលាល៖“ …ប្រសិនបើផែនការនេះឬកិច្ចការនេះមកពីមនុស្សវានឹងត្រូវដួលរលំ។ ប៉ុន្តែបើវាមកពីព្រះអ្នកនឹងមិនអាចផ្តួលរំលំពួកគេបានឡើយ ... ” (កិច្ចការ ៥:៣៨, ៣៩)
ទោះជាមានការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងពីពិភពលោកនិងបព្វជិតក៏ដោយក៏យើងដូចជាពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយដែរបានរីកចម្រើន។ ប្រសិនបើអ្នកដែលបាន "ឃ្លាតឆ្ងាយពីយើង" ត្រូវបានព្រះប្រទានពរតាមរបៀបដូចគ្នាពួកគេនឹងបានគុណជាច្រើនដងខណៈពេលដែលយើងនឹងថយចុះ។ ប៉ុន្តែវាមិនមែនដូច្នោះទេ។ ការធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ។ វាងាយស្រួលធ្វើជាកាតូលិកបាទីស្ទព្រះពុទ្ធសាសនាឬអ្វីផ្សេងទៀត។ តើអ្នកត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីអនុវត្តស្ទើរតែគ្រប់សាសនាសព្វថ្ងៃនេះ? តើអ្នកត្រូវឈរដើម្បីអ្វី? តើអ្នកតំរូវអោយប្រឈមមុខនឹងអ្នកប្រឆាំងហើយប្រកាសពីជំនឿរបស់អ្នកទេ? ការចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយគឺពិបាកហើយវាជារឿងមួយដែលក្រុមនីមួយៗចាកចេញពីជួររបស់យើងធ្លាក់ចុះ។ អូពួកគេអាចនិយាយថាពួកគេនឹងបន្តការអធិប្បាយប៉ុន្តែមិនយូរទេពួកគេនឹងឈប់។
ព្រះយេស៊ូមិនបានប្រទានបទបញ្ជាជាច្រើនដល់យើងទេប៉ុន្តែអ្នកដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់យើងត្រូវតែគោរពតាមប្រសិនបើយើងចង់បានការពេញចិត្តពីស្តេចរបស់យើងហើយការផ្សព្វផ្សាយគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់បំផុត។ (ទំនុក។ ២:១២; ម៉ាថ។ ២៨:១៩, ២០)
ពួកយើងដែលជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទោះជាពួកគេមិនព្រមទទួលយករាល់ការបង្រៀនដែលមកពីការបំពេញបន្ថែមក៏ដោយពីព្រោះយើងបានស្គាល់កន្លែងដែលព្រះបានចាក់ព្រះពររបស់គេដូចពេត្រុសដែរ។ វាមិនត្រូវបានចាក់ទៅលើអង្គការទេប៉ុន្តែលើប្រជាជន។ វាមិនត្រូវបានចាក់ទៅលើឋានៈរដ្ឋបាលទេប៉ុន្តែចំពោះបុគ្គលដែលព្រះបានជ្រើសរើសក្នុងរដ្ឋបាលនោះ។ យើងបានឈប់ផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើអង្គការនិងឋានានុក្រមរបស់អង្គការហើយផ្ទុយទៅវិញបានមកមើលប្រជាជនរាប់លាននាក់ដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវបានបង្ហូរមក។
ស្តេចដាវីឌជាមនុស្សផិតក្បត់និងជាឃាតក។ តើជនជាតិយូដាម្នាក់នៅសម័យរបស់គាត់នឹងទទួលពរពីព្រះទេប្រសិនបើគាត់បានទៅរស់នៅប្រទេសផ្សេងដោយសាររបៀបដែលស្ដេចដែលព្រះបានរើសតាំងបានប្រព្រឹត្ដនោះ? ឬយកករណីឪពុកម្តាយដែលបានបាត់បង់កូនប្រុសឬកូនស្រីនៅក្នុងការវាយធ្វើបាបដែលបានសម្លាប់មនុស្ស 70,000 នាក់ដោយសារតែការធ្វើជំរឿនរបស់ដាវីឌដែលមិនបានពិចារណា។ តើព្រះយេហូវ៉ានឹង ឲ្យ ពរដល់គាត់ដែលបានចាកចេញពីរាស្ដ្ររបស់ព្រះទេ? បន្ទាប់មកមានអាណាដែលជាព្យាការីដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃទោះបីមានបាបនិងការជិះជាន់ពីពួកសង្ឃនិងមេដឹកនាំសាសនាដទៃទៀតនៅសម័យរបស់នាងក៏ដោយ។ នាងមិនមានកន្លែងណាត្រូវទៅទេ។ នាងបានស្នាក់នៅជាមួយរាស្ដ្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់ពេលនោះជាពេលដែលលោកត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ។ ឥឡូវនេះនាងច្បាស់ជាបានចូលរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទប្រសិនបើនាងបានរស់នៅបានយូរប៉ុន្តែនោះនឹងខុសគ្នា។ បន្ទាប់មកនាងនឹងមានកន្លែងផ្សេងទៀតដែលត្រូវទៅ។
ដូច្នេះខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ថាសព្វថ្ងៃនេះគ្មានសាសនាណាផ្សេងទៀតនៅលើផែនដីនេះដែលសូម្បីតែជិតស្និតនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទោះបីមានការបកស្រាយខុសនិងពេលខ្លះការប្រព្រឹត្ដរបស់យើងក៏ដោយ។ ដោយមានការលើកលែងតិចតួចណាស់សាសនាដទៃទៀតមានអារម្មណ៍ត្រឹមត្រូវក្នុងការសម្លាប់បងប្អូននៅពេលមានសង្គ្រាម។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា“ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំប្រសិនបើពួកគេមានសេចក្តីពិតនៅក្នុងខ្លួនអ្នក” ។ ទេវាគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបង្ហាញពីជំនឿពិតហើយយើងពិតជាមានវា។
ខ្ញុំអាចឃើញអ្នកខ្លះលើកដៃធ្វើបាតុកម្មព្រោះអ្នកដឹងឬធ្លាប់ជួបប្រទះនូវកង្វះសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងជួររបស់យើង។ នោះក៏មាននៅក្នុងក្រុមជំនុំនៅសតវត្សរ៍ទី ១ ដែរ។ សូមពិចារណាពាក្យរបស់ប៉ូលទៅកាន់កាឡាទីនៅម៉ោង ៥:១៥ ឬការព្រមានរបស់យ៉ាកុបទៅកាន់ក្រុមជំនុំនៅម៉ោង ៤: ២ ។ ប៉ុន្ដែការលើកលែងទាំងនោះមានច្រើនណាស់បើទោះជាវាហាក់ដូចជាសព្វថ្ងៃនេះក៏ដោយគ្រាន់តែគ្រាន់តែបង្ហាញថាបុគ្គលបែបនេះទោះបីជាអះអាងថាជារាស្ដ្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែបង្ហាញភស្ដុតាងដោយការស្អប់មនុស្សគ្នីគ្នាថាពួកគេជាកូនចៅរបស់អារក្ស។ វានៅតែងាយស្រួលក្នុងការស្វែងរកបុគ្គលដែលប្រកបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់នៅក្នុងជួររបស់យើងតាមរយៈអ្នកដែលសកម្មដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះកំពុងធ្វើការឥតឈប់ឈរធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនិងបង្កើន។ តើយើងអាចចាកចេញពីភាតរភាពបែបនេះយ៉ាងដូចម្តេច?
យើងមិនមែនជារបស់អង្គការទេ។ យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ប្រជាជន។ នៅពេលគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងបានកើតឡើងនៅពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកវាយលុកលើមហាវិមានហែឡូតូវាមានការងឿងឆ្ងល់ថាអង្គការរបស់យើងដែលមានអាគារនិងព្រីនធ័រនិងឋានៈរដ្ឋបាលនឹងនៅដដែល មិន​អី​ទេ។ យើងមិនត្រូវការវាទេ។ យើងនឹងត្រូវការគ្នា។ យើងនឹងត្រូវការភាពជាបងប្អូន។ នៅពេលដែលធូលីហួតហែងចេញពីការឆេះរាលដាលទូទាំងពិភពលោកនោះយើងនឹងស្វែងរកសត្វឥន្ទ្រីហើយនឹងដឹងកន្លែងដែលយើងត្រូវនៅជាមួយអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបន្ដចាក់វិញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ (ម។ ២៤:២៨)
ដរាបណាវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបន្ដធ្វើជាភស្ដុតាងលើភាតរភាពនៃរាស្ដ្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅទូទាំងពិភពលោកនោះខ្ញុំនឹងចាត់ទុកឯកសិទ្ធិនោះជាឯកសិទ្ធិមួយក្នុងចំណោមពួកគេ។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។