ព្រះវិញ្ញាណថ្លែងទីបន្ទាល់

បើពិតជាមានប្រព័ន្ធពីរជាន់ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្ដសាសនិកដែលអ្នកខ្លះទទួលរង្វាន់ពីជីវិតនៅស្ថានសួគ៌និងខ្លះទៀតទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ក្នុងសាច់ឈាមតើយើងអាចកំណត់ថាយើងជាក្រុមមួយណា? វាជារឿងមួយប្រសិនបើយើងទាំងអស់គ្នាបម្រើហើយនៅពេលយើងរស់ឡើងវិញឬការសម្តែងរបស់ព្រះយេស៊ូនៅហាម៉ាគេដូននោះយើងនឹងរៀនពីរង្វាន់របស់យើង។ ប្រាកដណាស់វាត្រូវនឹងរឿងប្រៀបប្រដូចទាំងអស់របស់ព្រះយេស៊ូដែលទាក់ទងនឹងទាសករដែលត្រូវបានចាត់អោយមើលទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ចៅហ្វាយនៅពេលដែលគាត់នៅឆ្ងាយ។ ម្នាក់ៗទទួលបានរង្វាន់របស់ខ្លួនពេលម្ចាស់ត្រឡប់មកវិញ។ លើសពីនេះទៀតរឿងប្រៀបប្រដូចទាំងនេះច្រើនតែនិយាយពីរង្វាន់ខុសគ្នាទៅតាមការងាររបស់ម្នាក់ៗ។
ទោះយ៉ាងណានោះមិនមែនជាអ្វីដែលយើងបង្រៀនទេ។ យើងបង្រៀនថារង្វាន់នីមួយៗដែលទទួលបានត្រូវបានគេដឹងហើយអថេរតែមួយគត់គឺថាតើទទួលបានឬអត់។ ពួកអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងដឹងថាពួកគេឡើងទៅស្ថានសួគ៌ពីព្រោះសកម្មពលនោះបង្ហាញដល់ពួកគេដោយអព្ភូតហេតុដោយសកម្មពលនោះ ធ្វើឲ្យ ពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ។ ចៀមឯទៀតៗដឹងថាពួកគេនៅលើផែនដីមិនមែនដោយសារតែវាត្រូវបានបង្ហាញឱ្យឃើញចំពោះពួកគេនោះទេប៉ុន្តែមានច្រើនទៀតតាមលំនាំដើម។ ដោយសារគុណធម៌នៃការមិនត្រូវបានប្រាប់អំពីរង្វាន់របស់ពួកគេ។
នេះគឺជាគំរូតំណាងពីរនៃការបង្រៀនរបស់យើងលើប្រធានបទនេះ៖

ក្រោមឥទ្ធិពលនៃសកម្មពលបរិសុទ្ធសកម្មពលឬឥរិយាបថលេចធ្លោរបស់ពួកអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងជំរុញពួកគេ ឲ្យ ធ្វើតាមអ្វីដែលបទគម្ពីរចែងអំពីកូន ៗ របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (w០៣ ២/១៥ ទំព័រ ២១ វគ្គ ១៨ តើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់មានអត្ថន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នក?)

ទីបន្ទាល់នេះឬការធ្វើឱ្យសម្រេចបាននូវការគិតនិងក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ។ ពួកគេនៅតែជាមនុស្សរីករាយនឹងរបស់ល្អ ៗ នៃការបង្កើតរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើផែនដីប៉ុន្តែទិសដៅសំខាន់នៃជីវិតនិងកង្វល់របស់ពួកគេគឺការទទួលមរតករួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ ពួកគេមិនបានមកដល់ទស្សនវិស័យនេះទេតាមរយៈអារម្មណ៍។ ពួកគេជាបុគ្គលធម្មតាមានតុល្យភាពក្នុងទស្សនៈនិងការប្រព្រឹត្ដរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្ដែដោយសារពួកគេបានត្រូវ ធ្វើឲ្យ សកម្មពលរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធពួកគេជឿជាក់ថាពួកគេបានត្រូវហៅដោយមិនមានការសង្ស័យអំពីរឿងនោះឡើយ។ ពួកគេដឹងថាសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេនឹងទៅដល់ស្ថានសួគ៌ប្រសិនបើពួកគេស្មោះត្រង់។ (w៩០ ២/១៥ ទំព័រ ២០ វគ្គ ២១ Dis ស្គាល់អ្វីដែលយើងកំពុងមាន - នៅពេលវេលារំMemorialក)

ទាំងអស់នេះផ្អែកលើការយល់ដឹងដែលយើងមានក្នុងគម្ពីរមួយរ៉ូមរ៉ូម 8: 16 ដែលអានថា៖ «វិញ្ញាណផ្ទាល់បានធ្វើជាសាក្សីដោយវិញ្ញាណរបស់យើងថាយើងជាកូនរបស់ព្រះ»។
នោះគឺជាផលបូកសរុបនៃ“ ភ័ស្តុតាង” របស់យើង។ ដើម្បីទទួលយករឿងនេះដំបូងយើងត្រូវតែទទួលយកថាគ្រីស្ទបរិស័ទតែមួយគត់ដែលជាកូនរបស់ព្រះគឺជាអ្នកចាក់ប្រេងតាំង។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែជឿថាក្រុមជំនុំគ្រិស្ដសាសនិកភាគច្រើនគឺមានមិត្ដសំឡាញ់របស់ព្រះមិនមែនកូនប្រុសរបស់គាត់ទេ។ (w១២ ៧/១៥ ទំព័រ ២៨ វគ្គ ៧) ឥឡូវគ្មានការនិយាយអំពីរឿងនេះក្នុងបទគម្ពីរគ្រិស្ដសាសនិកទេ។ ពិចារណាសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីថ្លែងការណ៍នោះ។ អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់បុត្រានៃព្រះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងបទគម្ពីរគ្រីស្ទបរិស័ទប៉ុន្តែមិនមានការនិយាយអំពីថ្នាក់ទីពីរនៃមិត្តរបស់ព្រះទេ។ ប៉ុន្ដែនេះជាអ្វីដែលយើងបង្រៀន។ តាមពិតយើងត្រូវតែចាត់ទុកការបកស្រាយនេះជាការបកស្រាយរបស់មនុស្សឬប្រើពាក្យត្រឹមត្រូវជាងនេះទៅទៀត។
ឥឡូវដោយផ្អែកលើការស្មានដែលអាចទាយទុកជាមុនបាន - មានតែគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះជាកូនប្រុសរបស់ព្រះ - យើងប្រើរ៉ូម ៨:១៦ ដើម្បីបង្ហាញយើងពីរបៀបដែលពួកគេដឹង។ ហើយតើពួកគេដឹងដោយរបៀបណា? ពីព្រោះវិញ្ញាណរបស់ព្រះប្រាប់ពួកគេ។ ដោយរបៀបណា? នេះមិនត្រូវបានពន្យល់នៅក្នុងបទគម្ពីរក្រៅពីការនិយាយថាវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្ហាញនោះទេ។ នេះជាបញ្ហា។ យើងទាំងអស់គ្នាទទួលបានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់មែនទេ? សៀវភៅនានាដាស់តឿនយើង ឲ្យ អធិដ្ឋានសុំសកម្មពលរបស់ព្រះមែនទេ? ហើយព្រះគម្ពីរមិនបានចែងថា“ អ្នកទាំងអស់គ្នាជាកូនរបស់ព្រះតាមរយៈជំនឿរបស់អ្នកទៅលើព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ” ទេមែនទេ? (កាឡ។ ៣:២៦) តើនេះមិនផ្ទុយនឹងការបកស្រាយរ៉ូម ៨:១៦ របស់យើងទេឬ? យើងកំពុងដាក់អ្វីមួយលើអត្ថបទដែលមិនមាន។ យើងកំពុងនិយាយថាពេលដែលគ្រិស្ដសាសនិកទាំងអស់ទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធវិញ្ញាណដែលបានត្រូវផ្ដល់ ឲ្យ អ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងគឺពិសេសតាមរបៀបខ្លះហើយនេះបង្ហាញម្ដងទៀតតាមរបៀបអស្ចារ្យដែលមិនអាចពន្យល់បានថាពួកគេពិសេសហើយញែកដាច់ពីបងប្អូន។ យើងកំពុងនិយាយថាជំនឿរបស់ពួកគេធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាកូនរបស់ព្រះរីឯជំនឿដែលនៅសល់គ្រាន់តែជាមូលហេតុដែលព្រះហៅពួកគេថាជាមិត្តភក្តិប៉ុណ្ណោះ។ ហើយបទគម្ពីរតែមួយគត់ដែលយើងត្រូវគាំទ្រការបកស្រាយដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នេះគឺជាអត្ថបទដែលអាចអនុវត្តបានយ៉ាងងាយស្រួលដោយគ្មានការស្មាន - ដើម្បីបង្ហាញថាគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ដែលជឿលើព្រះយេស៊ូវនិងទទួលវិញ្ញាណដែលគាត់បានបញ្ចូនមកគឺជាកូនប្រុសរបស់ព្រះមិនត្រឹមតែជាមិត្តរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ។
ពិតណាស់សូមអានវាសម្រាប់អ្វីដែលវានិយាយមិនមែនជាអ្វីដែលយើងចង់បញ្ចូលដើម្បីគាំទ្រទ្រឹស្ដីដែលមានដើមកំណើតជាមួយចៅក្រមរ៉ូធើហ្វឺត។
អ្នកអាចនិយាយថា“ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំត្រូវបានគេហៅទៅស្ថានសួគ៌ទេ” ។ ខ្ញុំយល់ច្បាស់។ ការបង្រៀននាពេលបច្ចុប្បន្នរបស់យើងមានអត្ថន័យចំពោះខ្ញុំពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ចាប់តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេងខ្ញុំត្រូវបានគេបង្រៀនថាក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំគឺនៅលើផែនដី។ ដូច្នេះគំនិតខ្ញុំត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលឱ្យគិតពីរឿងនៅលើផែនដីហើយបន្ថយលទ្ធភាពនៃជីវិតនៅស្ថានសួគ៌។ ឋានសួគ៌គឺជាក្តីសង្ឃឹមសំរាប់មនុស្សមួយចំនួនដែលបានជ្រើសរើសប៉ុន្តែមិនដែលមានអ្វីដែលខ្ញុំបានផ្តល់អោយគិតនោះទេ។ ប៉ុន្តែតើនេះជាលទ្ធផលនៃការនាំមុខខាងវិញ្ញាណឬការចូលក្នុងខ្លួនមនុស្ស?
សូមក្រឡេកមើលរ៉ូម៉ាំងម្តងទៀតប៉ុន្តែជំពូកទាំងមូលហើយមិនគ្រាន់តែជាខដែលជ្រើសរើសដោយរីរីទេ។

(រ៉ូម៉ាំង 8: 5) ។ ។ ចំពោះអ្នកដែលរស់នៅស្របតាមនិស្ស័យលោកីយ៍គិតតែពីអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងលោកីយ៍រីឯអ្នកដែលរស់នៅតាមនិស្ស័យលោកីយ៍គិតតែពីអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងព្រះវិញ្ញាណ។

តើការនិយាយនេះគឺជាក្តីសង្ឃឹមទាំងពីរទេ? តាមមើលទៅមិនមែនទេ។

(រ៉ូម 8: 6-8) ការគិតខាងលោកីយ៍នាំអោយស្លាប់រីឯការគិតខាងព្រះវិញ្ញាណនាំអោយមានជីវិតនិងសេចក្ដីសុខសាន្ដ។ ⁷ ដ្បិតការគិតខាងលោកីយ៍អាចធ្វើអោយព្រះជាម្ចាស់ទៅជាខ្មាំងសត្រូវព្រោះមិនចុះចូលនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេហើយក៏មិនអាចចុះចូលបានដែរ។ ⁸ ដូច្នេះអស់អ្នកដែលរស់នៅស្របតាមនិស្ស័យលោកីយ៍ពុំអាចគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។

ដូច្នេះប្រសិនបើគ្រីស្ទបរិស័ទមានវិញ្ញាណគាត់នឹងមានជីវិត។ បើគាត់គិតខាងសាច់ឈាមគាត់នឹងស្លាប់។ មិនមានរង្វាន់ពីរជាន់ត្រូវបានគេនិយាយនៅទីនេះទេ។

(រ៉ូម 8: 9-11) ។ ។ ទោះយ៉ាងណាអ្នកមិនចុះសម្រុងនឹងសាច់ឈាមទេគឺនៅខាងវិញ្ញាណវិញប្រសិនបើវិញ្ញាណរបស់ព្រះស្ថិតនៅក្នុងអ្នក។ ប៉ុន្ដែប្រសិនបើអ្នកណាគ្មានសកម្មពលរបស់ព្រះគ្រិស្ដអ្នកនោះមិនមែនជារបស់គាត់ទេ។ ¹⁰ ប្រសិនបើព្រះគ្រិស្ដគង់នៅក្នុងបងប្អូនទោះបីរូបកាយរបស់បងប្អូនស្លាប់ព្រោះតែបាបក៏ដោយក៏ព្រះវិញ្ញាណនៅតែផ្ដល់ជីវិតអោយបងប្អូនដែរ។ ¹¹ ប្រសិនបើវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូអោយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនៅក្នុងបងប្អូននោះដែលបានលើកព្រះគ្រិស្ដយេស៊ូឡើងពីចំណោមមនុស្សស្លាប់មកនោះក៏នឹងប្រទានរូបកាយដែលរមែងតែងតែស្លាប់មកក្នុងរូបកាយរបស់បងប្អូនដែរ។

អ្នកនៅខាងក្រៅអ្នកដែលគ្មានវិញ្ញាណមិនមែនជារបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ។ តើចៀមឯទៀតដែលគ្មានវិញ្ញាណរបស់ព្រះឬពួកគេក៏ជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ? ប្រសិនបើពួកគេមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រិស្ដពួកគេគ្មានសង្ឃឹមទេ។ មានតែរដ្ឋចំនួនពីរទេដែលត្រូវបានយោងនៅទីនេះមិនមែនបីទេ។ អ្នកមានវិញ្ញាណសម្រាប់ជីវិតរឺអ្នកមិនមានហើយអ្នកក៏ស្លាប់ដែរ។

(រ៉ូម 8: 12-16) ។ ។ ដូច្នេះបងប្អូនអើយយើងមានកាតព្វកិច្ចមិនមែនដើម្បីអោយសាច់ឈាមរស់នៅស្របតាមនិស្ស័យលោកីយ៍ទេ។ ¹³ ប្រសិនបើអ្នករស់ស្របតាមសាច់ឈាមអ្នកប្រាកដជាស្លាប់ហើយ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកដាក់ការប្រព្រឹត្តិនៃរូបកាយដល់ស្លាប់ដោយវិញ្ញាណអ្នកនឹងរស់នៅ។ ¹⁴ សម្រាប់អស់អ្នកដែលត្រូវដឹកនាំដោយសកម្មពលរបស់ព្រះទាំងនេះគឺជាកូនរបស់ព្រះ។ ¹⁵ សម្រាប់អ្នកមិនបានទទួលវិញ្ញាណនៃទាសភាពដែលបណ្តាលឱ្យមានការភ័យខ្លាចម្តងទៀតនោះទេប៉ុន្តែអ្នកបានទទួលស្មារតីនៃការចិញ្ចឹមជាកូនប្រុសដែលយើងបានស្រែកថាវិញ្ញាណ “ អាបា ឪពុក! ¹⁶ វិញ្ញាណផ្ទាល់ធ្វើបន្ទាល់ដោយវិញ្ញាណយើងថាយើងជាកូនរបស់ព្រះ។

តើចៀមឯទៀតដែល«មានកាតព្វកិច្ចធ្វើទំលាប់នៃរូបកាយដល់ស្លាប់ដោយវិញ្ញាណ»ឬ? តើចៀមឯទៀតមិនបានត្រូវដឹកនាំដោយសកម្មពលរបស់ព្រះទេឬ? បើដូច្នោះមែនពួកគេមិនមែនជាកូនរបស់ព្រះទេឬ? តើចៀមឯទៀតបានទទួល«វិញ្ញាណនៃទាសភាពដែល នាំឲ្យមាន ការភ័យខ្លាចម្ដងទៀត»ឬ«វិញ្ញាណនៃការចិញ្ចឹមដូចជាកូន»ឬ? តើយើងមិនអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាទេឬអី? តើយើងមិននិយាយថា“ ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” ទេឬអី? ឬយើងគ្រាន់តែអធិស្ឋានដល់មិត្តល្អ?
អ្នកនិយាយថា“ អេហ៍” ប៉ុន្តែចុះខបន្ទាប់ទៀត?

(រ៉ូម៉ាំង 8: 17) ដូច្នេះប្រសិនបើយើងពិតជាកូនចៅយើងក៏ជាអ្នកទទួលមត៌កដែរ។ ប្រសិនបើយើងទទួលមត៌កពីព្រះជាម្ចាស់គឺទទួលមត៌ករួមជាមួយព្រះគ្រិស្ដដែរ។ ប្រសិនបើយើងរងទុក្ខលំបាករួមជាមួយយើងដូច្នេះយើងក៏នឹងទទួលសិរីរុងរឿងរួមជាមួយយើងដែរ។

បន្ទាប់ពីអានរឿងនេះតើអ្នកគិតថាអ្នកកំពុងគិតទេ ប្រសិនបើយើងត្រូវបានលើកតម្កើងជាមួយព្រះយេស៊ូតើយើងទាំងអស់គ្នានឹងឡើងទៅឋានសួគ៌ហើយមែនទេ?   តើអ្នកមានលក្ខណះអំណោយផលខ្លាំងណាស់ក្នុងការជឿថាអ្នកមិនសក្តិសមនឹងទទួលរង្វាន់នៅស្ថានសួគ៌ដែលអ្នកមិនអាចមានលទ្ធភាពដែលថារឿងនេះត្រូវបានធ្វើចំពោះអ្នកទេ?
តើគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ទៅឋានសួគ៌ទេ? ខ្ញុំមិនដឹងទេ។ រឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់និងចេះពិចារណាក្នុងលូកា ១២: ៤១-៤៨ និយាយអំពីបាវបម្រើអាក្រក់ដែលត្រូវបានបណ្តេញចេញជាមនុស្សស្មោះត្រង់ម្នាក់ដែលត្រូវបានតែងតាំងលើទ្រព្យសម្បត្ដិទាំងអស់របស់ម្ចាស់និងពីរនាក់ទៀតដែលទំនងជាអាចរស់បានប៉ុន្តែត្រូវបានដាក់ទណ្ឌកម្ម។ រឿងប្រៀបប្រដូចអំពីមីនីទេពកោសល្យនិងវត្ថុផ្សេងៗទៀតបង្ហាញពីរង្វាន់ច្រើនជាងមួយ។ ដូច្នេះដើម្បីនិយាយដោយស្មោះត្រង់ខ្ញុំមិនគិតថាយើងអាចបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ទៅស្ថានសួគ៌ទេ។ ទោះយ៉ាងណាវាបង្ហាញថាឱកាសនេះត្រូវបានផ្តល់ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់។ សូម្បីតែនៅសម័យមុនគ្រិស្តសាសនាគំនិតនៃការមានលទ្ធភាពទទួលបាន«ការរស់ឡើងវិញប្រសើរជាងមុន»ក៏មាន។ (ហេ។ ១១:៣៥)
ក្តីសង្ឃឹមនេះឱកាសដ៏អស្ចារ្យនេះត្រូវបានគេយកចេញពីមនុស្សរាប់លាននាក់ដោយសារការបកស្រាយខុសនៃអត្ថបទតែមួយ។ គំនិតដែលថាព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសជាមុននូវពួកអ្នកដែលឡើងទៅស្ថានសួគ៌មុនដែលពួកគេបានបង្ហាញថាខ្លួនគេគឺមិនស្របតាមព្រះគម្ពីរទាំងស្រុង។ រ៉ូម ៨:១៦ មិនមែននិយាយអំពីការបង្ហាញអព្ភូតហេតុនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សមួយចំនួនដែលបានជ្រើសរើសថាជាអ្នកដែលព្រះបានជ្រើសរើសនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញវានិយាយពីការពិតដែលថានៅពេលយើងទទួលវិញ្ញាណរបស់ព្រះពេលដែលយើងដើរដោយវិញ្ញាណមិនមែនដោយមើលឃើញដូចជាយើងគិតពីវិញ្ញាណដែលមានន័យថាជីវិតនិងសន្តិភាពនោះចិត្តគំនិតរបស់យើងនាំយើងអោយដឹងថាយើងឥឡូវនេះជាកូនរបស់ព្រះ។
យ៉ាងហោចណាស់វាកើតឡើងប្រសិនបើយើងមិនបានត្រូវបានដាក់លក្ខខណ្ឌជាមុនដោយការបង្រៀនរបស់មនុស្សដើម្បីបដិសេធនូវរង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យដែលផ្តល់ដល់មនុស្សស្មោះត្រង់។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។