ចិញ្ចឹមមនុស្សជាច្រើនតាមរយៈមនុស្សមួយក្រុមតូច

[ការលេចមុខលើកដំបូងនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែមេសាឆ្នាំនេះខ្ញុំបានចុះផ្សាយឡើងវិញនូវអត្ថបទនេះពីព្រោះនេះជាសប្តាហ៍ដែលយើងសិក្សាអត្ថបទនៃទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមពិសេសនេះ។ - MV]
វាបង្ហាញថាគោលបំណងតែមួយគត់នៃអត្ថបទនេះគឺជាអត្ថបទសិក្សាលើកទី ៣ នៅខែកក្កដាទី 15, 2013 ប៉មយាម  គឺដើម្បីបង្កើតការសន្និដ្ឋានសម្រាប់ការយល់ដឹងថ្មីដែលបានដាក់ចេញនៅក្នុងអត្ថបទចុងក្រោយនៅក្នុងបញ្ហានេះ។ ប្រសិនបើអ្នកបានអានអត្ថបទសិក្សារបស់ទស្សនាវដ្តីរួចហើយអ្នកនឹងដឹងថាឥឡូវនេះយើងត្រូវបានបង្រៀនថាសមាជិកទាំង ៨ នៃគណៈអភិបាលគឺជាអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់ទាំងមូល។ ហេតុអ្វីយើងដឹងថាលោកយេស៊ូចង់សំដៅទៅលើបុរសមួយចំនួនតូចពេលនិយាយអំពីខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ដែលលោកតែងតាំង ឲ្យ ចិញ្ចឹមខ្ញុំបម្រើឯទៀត? ការវែកញែកដែលមានក្នុងអត្ថបទសិក្សាទី ៣ នេះគឺដោយសារគាត់បានទុកគំរូមុនសំរាប់ការរៀបចំនេះដោយរបៀបដែលគាត់ធ្វើអព្ភូតហេតុពិសេសការចិញ្ចឹមមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ដោយប្រើតែត្រីនិងនំប៉័ងពីរបី។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានបរិភោគអាហារ។
ឥឡូវអត្ថបទនេះនឹងបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុនេះដើម្បីគាត់អាចបង្ហាញពីរបៀបដែលការចិញ្ចឹមចៀមរបស់គាត់នឹងកើតឡើងពីរពាន់ឆ្នាំខាងមុខ។
នេះគឺជាមរតកនៃហេតុផលវង់ក្រចករួមបញ្ចូលគ្នាជាមួយភាពខុសប្លែកពីភាពទន់ភ្លន់ស្រដៀងគ្នា។ ការសន្និដ្ឋាននៃអត្ថបទត្រូវការការគាំទ្រពីបទគម្ពីរប៉ុន្តែគ្មានអ្វីដែលប្រកាសនៅក្នុងបទគម្ពីរដើម្បីគាំទ្រគំនិតរបស់គណៈកម្មាធិការកណ្តាលមួយដែលផ្តល់អាហារដល់មនុស្សរាប់លាននាក់។ ដូច្នេះអ្នកនិពន្ធបានរកឃើញអព្ភូតហេតុមួយដែលក្នុងចំណោមសមាសធាតុជាច្រើនរបស់វាមានធាតុផ្សំនៃការផ្តល់ចំណីពីរបី។ Presto, bingo! យើងមានភស្តុតាង។
ដោយបានរកឃើញភាពស្រដៀងគ្នារបស់គាត់អ្នកនិពន្ធនឹងអាចឱ្យយើងជឿថាព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុនេះដើម្បីបង្រៀនយើងថាប្រហែលជា ២.០០០ ឆ្នាំខាងមុខនេះគឺជារបៀបដែលសិស្សរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវបានបង្រៀន។ មូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ប្រាប់ពីការធ្វើអព្ភូតហេតុនេះគឺដើម្បីថែរក្សាសេចក្តីត្រូវការខាងរាងកាយរបស់អ្នកស្តាប់។ វាជាឧទាហរណ៍នៃសេចក្តីសប្បុរសដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់គាត់មិនមែនជាមេរៀនដែលបង្ហាញពីរបៀបដែលចៀមត្រូវបានបង្រៀននោះទេ។ គាត់បាននិយាយអំពីរឿងនេះម្តងទៀតដើម្បីបង្រៀនមេរៀនមួយប៉ុន្តែមេរៀនត្រូវធ្វើដោយអំណាចនៃជំនឿមិនមែនពីរបៀបចិញ្ចឹមហ្វូងចៀមទេ។ (ម៉ាថ។ ១៦: ៨,៩)
យ៉ាងណាក៏ដោយការពិតគឺថាបុរស ៨ នាក់នៃគណៈអភិបាលចិញ្ចឹមស្មរបន្ទាល់រាប់លាននាក់ទូទាំងពិភពលោកដូច្នេះអព្ភូតហេតុនេះត្រូវតែគាំទ្រដល់ភាពពិតនេះ។ ហើយដោយសារមានអព្ភូតហេតុបែបនេះបន្ទាប់មកការផ្តល់ចំណីអាហារនៅសម័យទំនើបត្រូវតែមានការគាំទ្រនៅក្នុងបទគម្ពីរ។ អ្នកឃើញទេ? តក្កវិជ្ជារាងជារង្វង់។
ល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ប៉ុន្តែតើភាពស្រដៀងគ្នារបស់យើងដូចជាវាដំណើរការនៅក្នុងភាពជាក់ស្តែងដែរឬទេ? តោះរត់លេខ។ ទ្រង់បានប្រទានអាហារដល់សិស្សរបស់ទ្រង់ដើម្បីចែកចាយ។ តើអ្នកណាជាសិស្ស? ពួកសាវ័កមែនទេ? បញ្ហាគឺថាគណិតវិទ្យាមិនដំណើរការទេប្រសិនបើយើងទុកវាដូចនោះ។ កត្តាស្ត្រីនិងកុមារ - ចាប់តាំងពីមានតែបុរសប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានគេរាប់នៅគ្រានោះយើងកំពុងនិយាយអំពីការអភិរក្សពីមនុស្សប្រហែល ១៥.០០០ នាក់។ ថាមនុស្សជាច្រើននឹងគ្របដណ្តប់លើផ្ទៃដីចំនួនហិចតា។ វានឹងចំណាយពេលច្រើនម៉ោងសម្រាប់តែបុរស ១២ នាក់ដើម្បីដឹកអាហារច្រើនប្រសិនបើម្នាក់ៗទទួលខុសត្រូវចំពោះការផ្តល់ចំណីអាហារឱ្យបានល្អជាង ១.០០០ នាក់។ សូមស្រមៃគិតអំពីការដើររយៈពេលនៃទីលានបាល់ទាត់គ្រប់ពេលដើម្បីផ្តល់អាហារដល់សាលប្រជុំមួយដែលពេញទៅដោយមនុស្សហើយអ្នកមានគំនិតខ្លះអំពីភារកិច្ចនៅចំពោះមុខពួកគេ។
ព្រះយេស៊ូមានសិស្សច្រើនជាង ១២ នាក់។ នៅពេលមួយគាត់បានចាត់មនុស្ស ឲ្យ ទៅផ្សព្វផ្សាយចំនួន ៧០ នាក់។ ស្ត្រីក៏ត្រូវបានរាប់ជាផ្នែកមួយនៃក្រុមសិស្សរបស់គាត់។ (លូកា ១០: ១; ២៣:២៧) ការពិតពួកគេបានចែកហ្វូងមនុស្សជាក្រុម ៥០ និង ១០០ បង្ហាញពីលទ្ធភាពដែលសិស្សម្នាក់បានត្រូវចាត់ ឲ្យ ទៅក្រុមនីមួយៗ។ យើងប្រហែលជាកំពុងនិយាយអំពីសិស្សពីរបីរយនាក់។ ទោះយ៉ាងណាវាមិនត្រូវនឹងចំណុចដែលអត្ថបទកំពុងព្យាយាមធ្វើនោះទេដូច្នេះគំនូរនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីបង្ហាញតែសិស្សពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ។
នេះជាការសិក្សាទាំងអស់ក្នុងករណីណាក៏ដោយ។ សំណួរពិតគឺតើលោកយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុនេះដើម្បីបង្រៀនយើងអំពីរបៀបដែលខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណាត្រូវបានរៀបចំឡើងឬ? មើលទៅដូចជាការលោតផ្លោះនៅក្នុងតក្កវិជ្ជាជាពិសេសដូច្នេះចាប់តាំងពីគាត់មិនមានទំនាក់ទំនងរវាងអព្ភូតហេតុនិងរឿងប្រៀបប្រដូចនៅក្នុងសំណួរ។
មូលហេតុដែលគាត់បានធ្វើអព្ភូតហេតុដូចដែលយើងត្រូវបានគេប្រាប់ជាច្រើនដងគឺដើម្បីបង្កើតខ្លួនគាត់ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះហើយប្រាប់ឱ្យដឹងជាមុននូវអ្វីដែលព្រះរាជានឹងសម្រេចបាន។
វាហាក់ដូចជាយើងកំពុងតែឈានដល់ចំណុចទំនាយប៉ារ៉ាឡែលខ្លះដើម្បីព្យាយាមជំរុញការបកស្រាយនៃបទគម្ពីរដែលមិនមានភស្ដុតាងច្បាស់លាស់នៅក្នុងកំណត់ត្រាដែលបានបំផុសគំនិតគាំទ្រវាជាមួយភាពស្រដៀងគ្នាដ៏ខ្សោយនិងការវែកញែកនៃរង្វង់មូល។
វគ្គ ៥ ដល់ ៧ និយាយអំពីការជ្រើសរើសសាវ័ក ១២ នាក់ដែលបានទទួល«មុខងារត្រួតពិនិត្យ»ហើយបានប្រាប់ 'ចិញ្ចឹមចៀមតូចៗរបស់លោកយេស៊ូ› ។ លោកយេស៊ូបានធ្វើដូច្នេះប៉ុន្មានថ្ងៃមុនលោកចេញទៅរកសេចក្ដីល្អដូចរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា។ (ម។ ២៤: ៤៥-៤៧) យ៉ាងណាក៏ដោយយើងនឹងត្រូវបានប្រាប់នៅអត្ថបទបន្ទាប់ថាពួកសាវ័កមិនដែលបង្កើតខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់នោះទេ។ នៅក្នុងកថាខណ្ឌ ៨ និង ៩ យើងបង្ហាញពីរបៀបដែលមនុស្សមួយចំនួនបានចិញ្ចឹមត្រីនិងនំប៉័ងជាច្រើនដូច្នេះសាវ័កពីរបីបានផ្តល់អាហារដល់មនុស្សជាច្រើននៅបុណ្យថ្ងៃទី ៥០ ។

ចូរ ឲ្យ អ្នកអានប្រើការវាងវៃ

នេះជាកន្លែងដែលយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ននិងប្រើសមត្ថភាពវែកញែករបស់យើង។ ដើម្បីឱ្យភាពស្រដៀងគ្នានេះធ្វើការដើម្បីគាំទ្រដល់ការយល់ដឹងថ្មីរបស់យើងសាវ័កនិងការជំនួសរបស់ពួកគេ (ពីរបីនាក់) នឹងត្រូវបន្តផ្តល់អាហារដល់មនុស្សជាច្រើននៅសតវត្សទីមួយ។ មានតែក្នុងករណីនេះទេដែលទំនាយប្រភេទនេះអាចជួយគាំទ្រគណៈអភិបាលនៅសព្វថ្ងៃនេះដែលគាំទ្រក្រុមជំនុំទូទាំងពិភពលោក។
ដូច្នេះតើមានអ្វីកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ១? ពីរបីនាក់ជាសាវ័ក ១២ នាក់បានបង្វឹកបង្វឺនមនុស្សប្រុសស្រីរាប់ពាន់នាក់ដែលបានផ្លាស់ប្រែថ្មីហើយនៅទីបំផុតបានបញ្ជូនពួកគេត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ។ តើពួកសាវ័កបន្ដចិញ្ចឹមពួកគេបន្ទាប់ពីនោះទេ? អត់ទេ។ តើនរណាជាអ្នកចិញ្ចឹមអាមាដជនជាតិអេត្យូពីឧទាហរណ៍? មិនមែនជាសាវកទេតែជាមនុស្សតែម្នាក់គឺភីលីព។ ហើយតើអ្នកណាបានដឹកនាំភីលីព ឲ្យ អាមាដ? មិនមែនជាសាវកទេតែជាទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់។ (កិច្ចការ ៨: ២៦-៤០)
តើអាហារនិងការយល់ដឹងថ្មីត្រូវបានចែកចាយដល់មនុស្សស្មោះត្រង់នៅជំនាន់នោះយ៉ាងដូចម្តេច? តាមរយៈលោកយេស៊ូដែលជាកូនប្រុសរបស់លោកព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើអ្នកប្រកាសទំនាយប្រុសស្រីដើម្បីបង្រៀនក្រុមជំនុំ។ (កិច្ចការ ២:១៧; ១៣: ១; ១៥:៣២; ២១: ៩)
វិធីដែលវាដំណើរការ - របៀបដែលវាតែងតែធ្វើការគឺថាមានចំណេះដឹងខ្លះដែលបណ្តុះបណ្តាលអ្នកផ្សេងទៀតជាច្រើន។ នៅទីបំផុតមនុស្សជាច្រើនបានចេញទៅដោយមានចំណេះដឹងថ្មីៗហើយបង្វឹកមនុស្សជាច្រើនទៀតដែលចេញទៅហ្វឹកហាត់ហើយនៅមានច្រើនទៀត។ ដូច្នេះហើយវាទៅ។ មិនគ្រាន់តែជាមួយដំណឹងល្អប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែនៅក្នុងការខិតខំផ្នែកបញ្ញាណាមួយនេះគឺជាវិធីដែលព័ត៌មានត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយ។
ឥឡូវនៅក្នុងកថាខណ្ឌ 10 យើងត្រូវបានប្រាប់ថា«ព្រះគ្រីស្ទបានប្រើបុរសតូចមួយក្រុមនេះដែលមានសមត្ថភាពដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាខាងគោលលទ្ធិនិងដើម្បីត្រួតពិនិត្យនិងដឹកនាំការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀនអំពីដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រ»។
នេះគឺជាកថាខណ្ឌសំខាន់។ វាគឺជាកថាខណ្ឌដែលយើងបង្កើតអោយមានអំណះអំណាងដែលមានមួយចំនួន (គណៈអភិបាល) ចិញ្ចឹមមនុស្សជាច្រើនដែលជាភាតរភាពទូទាំងពិភពលោក។ យើងបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា៖

1. មានគណៈគ្រប់គ្រងនៅសតវត្សរ៍ទី ១ ។
2. វាត្រូវបានផ្សំឡើងដោយក្រុមបុរសតូចមួយក្រុមដែលមានសមត្ថភាព។
3. វាបានដោះស្រាយបញ្ហាខាងគោលលទ្ធិសម្រាប់ក្រុមជំនុំ។
4. គណៈអភិបាលត្រួតពិនិត្យនិងដឹកនាំកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។
5. វាត្រួតពិនិត្យនិងដឹកនាំការងារបង្រៀន។

សម្រាប់ភ័ស្តុតាងនៃអ្វីដែលបានលើកឡើងខាងលើយើងផ្តល់ជូននូវឯកសារយោងគម្ពីរចំនួនបី៖ កិច្ចការ 15: 6-29; 16: 4,5; 21: 17-19 ។
កិច្ចការ ១៥: ៦-២៩ រៀបរាប់អំពីករណីដែលទាក់ទងនឹងការកាត់ស្បែក។ នេះគឺជាពេលវេលាតែមួយគត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលពួកសាវកនិងបុរសចំណាស់នៅក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានពិគ្រោះយោបល់អំពីបញ្ហាខាងគោលលទ្ធិ។ តើឧប្បត្តិហេតុតែមួយនេះបង្ហាញពីអត្ថិភាពនៃគណៈអភិបាលនៅសតវត្សរ៍ទី ១ ដែលបំពេញភារកិច្ចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើទេ? ពិបាកណាស់។ តាមពិតមូលហេតុដែលប៉ូលនិងបាណាបាសត្រូវបានបញ្ជូនទៅក្រុងយេរូសាឡិមគឺដោយសារតែជម្លោះដែលមានជម្លោះនេះមានប្រភពចេញពីទីនោះ។ ហេតុអ្វីបានជាបុរសខ្លះពីស្រុកយូដាផ្សព្វផ្សាយពីការកាត់ស្បែករបស់មនុស្សប្រុសៗ? តើនេះជាភស្ដុតាងនៃទិសដៅនិងការត្រួតពិនិត្យរបស់គណៈអភិបាលនៅសតវត្សរ៍ទីមួយឬទេ? ជាក់ស្តែងវិធីតែមួយគត់ដើម្បីបញ្ឈប់ការបង្រៀនមិនពិតនេះគឺត្រូវទៅរកប្រភព។ នេះមិនមានន័យថាក្រុមជំនុំនានាមិនគោរពបុរសចំណាស់និងសាវ័កនៅក្រុងយេរូសាឡិមទេ។ ទោះយ៉ាងណាវាគឺជាជំហានដ៏ធំមួយដែលមិនត្រូវបានគាំទ្រក្នុងការសន្និដ្ឋានថានេះបង្កប់ន័យនូវសតវត្សរ៍ទី ១ ស្មើនឹងគណៈអភិបាលសម័យទំនើបរបស់យើង។
បន្ទាប់មកកិច្ចការ ១៦: ៤.៥ ត្រូវបានផ្តល់ជាភស្តុតាងនៃការដឹកនាំកិច្ចការរបស់ពួកគេ។ អ្វីដែលបានធូរស្រាលវិញគឺថាប៉ូលបានទទួលសំបុត្រពីពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមបានយកសំបុត្រនោះទៅជូនគ្រិស្ដសាសនិកដែលមានកាយវិការទន់ភ្លន់។ ជាការពិតគាត់នឹងធ្វើបែបនេះ។ នេះគឺជាលិខិតដែលបញ្ចប់ជម្លោះលើការកាត់ស្បែក។ ដូច្នេះយើងកំពុងដោះស្រាយបញ្ហាតែមួយ។ គ្មានអ្វីដែលមាននៅក្នុងបទគម្ពីរភាសាក្រិកដែលបង្ហាញថានេះជាទម្លាប់ធម្មតាទេ។
នៅចុងបញ្ចប់កិច្ចការ ២១: ១៧-១៩ និយាយអំពីប៉ូលប្រាប់របាយការណ៍ដល់ពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំ។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់មិនធ្វើបែបនេះ។ ចាប់តាំងពីការងារនេះមានដើមកំណើតនៅទីនោះពួកគេចង់ដឹងថាតើអ្វីៗកំពុងរីកចម្រើនយ៉ាងដូចម្តេច។ គាត់ទំនងជាបានរាយការណ៍អំពីសកម្មភាពរបស់ក្រុមជំនុំឯទៀតរាល់ពេលដែលគាត់ទៅលេងក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងថ្មី។ តើការធ្វើរបាយការណ៍ជាភ័ស្តុតាងនៃអ្វីដែលយើងអះអាងយ៉ាងដូចម្តេច?
តើកំណត់ហេតុគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណាអំពីកិច្ចប្រជុំនោះជាមួយគណៈអភិបាល? នេះជាគណនី។ តើយើងឃើញភស្ដុតាងដែលប៉ូលនិយាយទាក់ទងនឹងបុរសដែលមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដូចដែលបានបង្ហាញក្នុងឧទាហរណ៍នៅទំព័រ ១៩ ឬទេ?

(កិច្ចការ ១៥: ៦) ... ហើយពួកសាវកនិងពួកចាស់ៗបានជួបជុំគ្នាដើម្បីដឹងអំពីកិច្ចការនេះ។

(កិច្ចការ ១៥:១២, ១៣) …នៅគ្រានោះ ហ្វូងមនុស្សទាំងមូល ពួកគេបាននៅស្ងៀមហើយពួកគេបានចាប់ផ្តើមស្តាប់បាណាបាសនិងប៉ុលរៀបរាប់ពីទីសំគាល់និងការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើតាមរយៈពួកគេនៅក្នុងចំណោមប្រជាជាតិនានា។

(កិច្ចការ ១៥:២២) ... បន្ទាប់មកពួកសាវកនិងពួកចាស់ទុំ រួមគ្នាជាមួយក្រុមជំនុំទាំងមូល។ លោកបានចាត់ពួកអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសអោយទៅក្រុងអន់ទីយ៉ូកជាមួយលោកប៉ូលនិងលោកបារណាបាស។ លោកយូដាសហៅបារសាបាសនិងលោកស៊ីឡាសនាំមុខក្នុងចំណោមបងប្អូន។

«មនុស្សទាំងអស់»? តើ«បុរសចាស់ៗរួមគ្នានឹងក្រុមជំនុំទាំងមូល»ឬទេ? តើបទគម្ពីរដែលគាំទ្រគំនិតរបស់សិល្បករនៅទំព័រ ១៩ នៅឯណា?
ចុះយ៉ាងណាចំពោះការអះអាងដែលពួកគេឃ្លាំមើលនិងដឹកនាំកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀន?
យើងបានឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើអ្នកប្រកាសទំនាយនិងអ្នកប្រកាសទំនាយក្នុងក្រុមជំនុំ។ មានអំណោយផ្សេងទៀតផងដែរអំណោយនៃការបង្រៀននិយាយភាសានិងការបកប្រែ។ (១ កូ។ ១២: ២៧-៣០) ភស្ដុតាងគឺថាទេវតាកំពុងតែដឹកនាំនិងត្រួតពិនិត្យកិច្ចការនេះដោយផ្ទាល់។

(កិច្ចការ 16: 6-10) លើសពីនេះទៅទៀតពួកគេបានឆ្លងកាត់ភីរីហ្គោនិងប្រទេសកាលីឡេពីព្រោះពួកគេត្រូវបានហាមឃាត់ដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងការនិយាយពាក្យនៅ [តំបន់អាស៊ី] ។ 7 បន្ថែមទៀតនៅពេលចុះដល់មីស៊ាពួកគេបានព្យាយាមចូលទៅប៊ីធូនាប៉ុន្តែវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវមិនបានអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេទេ។ 8 ដូច្នេះពួកគេបានឆ្លងកាត់ Mysia ហើយចុះមកក្រុងត្រូអាស។ ហើយនៅពេលយប់ចក្ខុនិមិត្ដមួយបានលេចមកប៉ូល៖ បុរសជនជាតិម៉ាសេដូនម្នាក់កំពុងឈរអង្វរលោកថា៖ «ឆ្លងទៅស្រុកម៉ាសេដូនហើយជួយយើងផង! »។ ឥឡូវនេះនៅពេលដែលគាត់បានឃើញការនិមិត្តនោះយើងបានព្យាយាមចេញទៅ។ ចូលទៅម៉ាក្រូ - អេ - អាយ - អេ - ដោយទាញការសន្និដ្ឋានថាព្រះបានកោះហៅយើង ឲ្យ ប្រកាសដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។

ប្រសិនបើពិតជាមានស្ថាប័នត្រួតពិនិត្យនិងដឹកនាំកិច្ចការនេះមែនហេតុអ្វីពួកគេមិនមានសកម្មភាពនៅពេលប៉ូលត្រូវបានតែងតាំង ឲ្យ ផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់ប្រជាជាតិនានា។

(កាឡាទី ១: ១៥-១៩) …ប៉ុន្តែនៅពេលដែលព្រះដែលបានញែកខ្ញុំចេញពីផ្ទៃម្ដាយខ្ញុំហើយបានហៅខ្ញុំតាមរយៈសេចក្តីសប្បុរសដ៏វិសេសលើសលប់នោះគាត់គិតថាល្អ ១៦ ដើម្បីបង្ហាញព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ទាក់ទងនឹងខ្ញុំដើម្បីខ្ញុំអាចប្រកាសដំណឹងល្អអំពី គាត់បាននិយាយទៅកាន់ប្រជាជាតិនានាខ្ញុំមិនបានចូលទៅក្នុងសន្និសិទជាមួយនឹងសាច់ឈាមទេ។ ១៧ ខ្ញុំក៏មិនឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡឹមដែរ ចំពោះអ្នកដែលជាសាវ័កមុនខ្ញុំប៉ុន្តែខ្ញុំបានទៅស្រុកអារ៉ាប់ហើយខ្ញុំបានវិលត្រឡប់ទៅក្រុងដាម៉ាសវិញ។ 18 បន្ទាប់មក បីឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡឹមដើម្បីទៅលេងកេផាសហើយខ្ញុំបានស្នាក់នៅជាមួយគាត់អស់រយៈពេលដប់ប្រាំថ្ងៃ។ 19 ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនបានឃើញសាវ័កណាផ្សេងទៀតឡើយមានតែយ៉ាកុបជាបងប្អូនរបស់ព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។

ប្រសិនបើមានដូចដែលយើងបានប្រកាសថាក្រុមបុរសចំណាស់និងក្រុមសាវ័កនៅក្រុងយេរូសាឡិមមើលការខុសត្រូវនិងដឹកនាំការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀននោះវាជាការមិនសមរម្យទេដែលប៉ូលបានចៀសវាងចេតនាចូលក្នុងការប្រជុំសាច់ឈាមនិងឈាម។
មួយរយឆ្នាំគិតចាប់ពីឥឡូវនេះអ្នករួចរស់ជីវិតពីសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូនអាចមើលសៀវភៅណាដែលទំនើប ៗ របស់យើងហើយមិនសង្ស័យអំពីអត្ថិភាពនៃគណៈអភិបាលដែលដឹកនាំកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនទេ។ ហេតុអ្វីក៏មិនមានភស្ដុតាងបែបនេះនៅក្នុងបទគម្ពីរក្រិកគាំទ្រការឈ្លោះប្រកែកគ្នារបស់យើងដែលមានសតវត្សរ៍ទីមួយប្រឆាំងនឹងរាងកាយទំនើបនេះ?
វាចាប់ផ្តើមមើលទៅដូចជាយើងបានបង្កើតរឿងប្រឌិតនៅក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីពង្រឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់គណៈអភិបាលរបស់យើង។
ប៉ុន្តែនៅមានច្រើនទៀត។ កថាខ័ណ្ឌ ១៦ ដល់ ១៨ បូកសរុបអ្វីៗទាំងអស់ដាក់មូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់អ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅក្នុងអត្ថបទចុងក្រោយ។

1. រ័សុលនិងនិស្សិតព្រះគម្ពីរមុនសម័យ 1914 មិនមែនជា "ឆានែលដែលបានតែងតាំងដែលព្រះគ្រិស្ដនឹងឃ្វាលចៀមរបស់គាត់" ទេពីព្រោះពួកគេនៅតែស្ថិតក្នុងរដូវដាំដុះ។
2. រដូវប្រមូលផលបានចាប់ផ្តើមនៅ 1914 ។
3. ពី 1914 ដល់ 1919 ព្រះយេស៊ូវបានត្រួតពិនិត្យនិងសំអាតប្រាសាទ។
4. នៅ 1919 ទេវតាចាប់ផ្តើមប្រមូលស្រូវសាលី។
5. ព្រះយេស៊ូវបានតែងតាំងឆានែលដើម្បីផ្តល់អាហារខាងវិញ្ញាណតាមពេលវេលាត្រឹមត្រូវក្នុងកំឡុងពេលចុងក្រោយបន្ទាប់ពី 1919 ។
6. គាត់នឹងធ្វើដូច្នេះដោយប្រើគំរូនៃការផ្តល់អាហារដល់មនុស្សជាច្រើនតាមរយៈមនុស្សមួយចំនួន។

យក ៦ ចំណុចនេះ។ ឥឡូវគិតពីរបៀបដែលអ្នកនឹងបង្ហាញពួកគេទៅនរណាម្នាក់ដែលអ្នកអាចជួបនៅក្នុងសេវាកម្ម។ តើអ្នកនឹងប្រើបទគម្ពីរអ្វីខ្លះដើម្បីបញ្ជាក់ពីចំណុចទាំងនេះ? តើវាមិនពិតទេដែលថា“ សេចក្តីពិតខាងគោលលទ្ធិ” ទាំងអស់នេះគ្រាន់តែជាការអះអាងដែលគ្មានមូលដ្ឋានដែលយើងទទួលយកព្រោះយើងត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលឱ្យទទួលអ្វីទាំងអស់ពីគណៈអភិបាលដូចជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែរឬទេ?
កុំ ឲ្យ យើងធ្វើដូចនោះ។ ដូចពួកបេរៀដែរគឺដូចយើងដែរ។
ការព្យាករណ៍ចំនួនបួនទាក់ទងគ្នានៅក្នុងការបកស្រាយនេះ។

1. ការឆ្កួតរបស់នេប៊ូក្នេសា ៧ ដង។
2. អ្នកនាំសារនៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ម៉ាឡាគី។
3. រឿងប្រៀបប្រដូចអំពីស្រូវសាលីនិងស្រងែ។
4. រឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់។

សម្រាប់ លេខ 1 ដើម្បីធ្វើការគាំទ្រដល់ឆ្នាំ ១៩១៤ យើងត្រូវតែទទួលយកការសន្មតចំនួន ១១ ផ្សេងគ្នា។ សម្រាប់ លេខ 2 ដើម្បីធ្វើការយើងត្រូវសន្មតថាវាមានអនុវិទ្យាល័យហើយថាពាក្យសុំត្រូវចំណាយពេល ៥ ឆ្នាំដើម្បីសំរេចបាន - ពីឆ្នាំ ១៩១៤ ដល់ ១៩១៩។ យើងក៏ត្រូវសន្មតថាការបំពេញលេខ ២ គឺជាប់ទាក់ទងនឹងលេខ ១ ទោះបីជាមាន គ្មានភស្ដុតាងដែលបញ្ជាក់ពីការជាប់ទាក់ទងគ្នានេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទេ។ ដើម្បីឱ្យលេខ ៣ ធ្វើការយើងត្រូវសន្មតថាវាភ្ជាប់ទៅនឹងលេខ ១ និងលេខ ២ ។ សម្រាប់លេខ ៤ ត្រូវធ្វើការយើងត្រូវសន្មតថាវាភ្ជាប់ទៅនឹងលេខ ១ លេខ ២ និងលេខ ៣ ។
អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍នោះគឺថាទាំងព្រះយេស៊ូនិងអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរមិនមានទំនាក់ទំនងអ្វីរវាងទំនាយទាំងបួននេះទេ។ ទោះយ៉ាងណាយើងមិនត្រឹមតែភ្ជាប់ពួកគេជាមួយគ្នាប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែយើងក៏ភ្ជាប់វាទៅនឹងឆ្នាំដែលមិនគាំទ្រដល់ទំនាយនៃឆ្នាំ ១៩១៩ ដែរ។
ការពិនិត្យដោយស្មោះត្រង់លើអង្គហេតុនឹងបង្ខំឱ្យយើងសារភាពថាការបកស្រាយទាំងមូលគឺមិនផ្អែកលើអ្វីក្រៅពីការសន្មត់។ មិនមានភស្ដុតាងជាប្រវត្តិសាស្រ្តដែលថាព្រះយេស៊ូវបានចំណាយពេលប្រាំឆ្នាំពីឆ្នាំ ១៩១៤ ដល់ ១៩១៩ ក្នុងការត្រួតពិនិត្យព្រះវិហារខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ មិនមានភ័ស្តុតាងជាប្រវត្តិសាស្រ្តណាមួយដែលថាស្រូវសាលីបានចាប់ផ្តើមច្រូតកាត់ក្នុងឆ្នាំ ១៩១៩ ទេ។ មិនមានភស្ដុតាងបន្ថែមទៀតដែលថាគាត់មិនបានជ្រើសរើសយករស្សែលមុនឆ្នាំ ១៩១៤ ក្នុងនាមជាបណ្តាញទំនាក់ទំនងដែលត្រូវបានតែងតាំងជាងការដែលគាត់បានជ្រើសរើសរ៉ូធើហ្វឺតនៅក្នុងសមត្ថភាពនោះបន្ទាប់ពីឆ្នាំ ១៩១៩ ។
ក្នុងនាមជាអ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍«ដោយវិញ្ញាណនិងសេចក្ដីពិត»តើយើងស្មោះត្រង់នឹងម្ចាស់របស់យើងដោយទទួលយកការរំពឹងទុករបស់មនុស្សថាជាសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរឬទេ?

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។