"គ្មានឈាម" - បរិវេណជំនួស

ការបដិសេធនៅដើមអាប៉ូឡុស treatise នៅលើគោលលទ្ធិ«គ្មានឈាម»របស់យើងចែងថាខ្ញុំមិនចែកចាយទស្សនៈរបស់គាត់លើប្រធានបទទេ។ តាមពិតខ្ញុំធ្វើលើកលែងតែករណីលើកលែងមួយ។
នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមពិភាក្សាអំពីគោលលទ្ធិនេះរវាងយើងដំបូងនៅដើមឆ្នាំនេះការសន្និដ្ឋានរបស់យើងគឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីគ្នា។ និយាយដោយស្មោះត្រង់ទៅខ្ញុំមិនដែលគិតរឿងនេះច្រើនទេខណៈដែលវាជាកង្វល់ដ៏ធំរបស់អាប៉ូឡុសអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ នេះមិនមែនចង់និយាយថាខ្ញុំមិនបានចាត់ទុកបញ្ហានេះសំខាន់នោះទេមានតែជំហររបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះដែលសំខាន់ជាងតួនាទីរបស់គាត់ហើយបាទខ្ញុំពិតជាមានបំណងយ៉ាងខ្លាំង។ សម្រាប់ខ្ញុំការស្លាប់តែងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបណ្តោះអាសន្នហើយខ្ញុំមិនដែលខ្លាចឬពិតជាផ្តល់ការគិតច្រើនដល់វាទេ។ សូម្បីតែឥឡូវនេះខ្ញុំបានរកឃើញថាវាជាបញ្ហាប្រឈមក្នុងការជម្រុញខ្លួនខ្ញុំឱ្យសរសេរអំពីប្រធានបទនេះព្រោះមានបញ្ហាផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំយល់ថាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៅទៀត។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំគួរតែបញ្ជាក់អំពីភាពខុសគ្នាឬភាពខុសគ្នារបស់យើងលើបញ្ហាដែលបានចេញផ្សាយហើយ។
វាទាំងអស់គឺអាស្រ័យទៅលើការចាប់ផ្តើម។ ការពិតគឺអាប៉ូឡុសនិងខ្ញុំឥឡូវនេះស្ទើរតែត្រូវបានព្រមព្រៀងគ្នាលើបញ្ហានេះ។ យើងទាំងពីរយល់ថាការប្រើឈាមនិងផលិតផលឈាមគឺជាបញ្ហាសតិសម្បជញ្ញៈហើយមិនគួរត្រូវបានកំណត់ដោយច្បាប់ដោយបុរសឬក្រុមបុរសឡើយ។ ខ្ញុំបានមកយឺត ៗ នេះដោយសារតែការពិភាក្សាដែលខ្ញុំបានរីករាយជាមួយគាត់ហើយអរគុណចំពោះការស្រាវជ្រាវដ៏ហ្មត់ចត់របស់គាត់លើប្រធានបទនេះ។
អ្នកអាចសួរថាប្រសិនបើយើងពិតជាព្រមព្រៀងនឹងសេចក្តីសន្និដ្ឋានតើវាខុសគ្នាត្រង់ណាដែលយើងម្នាក់ៗចាប់ផ្តើម? សំណួរល្អ។ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំគឺថាប្រសិនបើអ្នកបង្កើតអាគុយម៉ង់សូម្បីតែជោគជ័យមួយនៅលើការសន្និដ្ឋានខុសនៅទីបំផុតនឹងមានផលវិបាកដោយអចេតនា។ ខ្ញុំខ្លាចថាខ្ញុំកំពុងស្រពិចស្រពិលដូច្នេះសូមយើងពិចារណាអំពីបញ្ហានេះ។
និយាយដោយសាមញ្ញអាប៉ូឡូ ជំទាស់ ថា៖ «ឈាមជានិមិត្តរូបនៃភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតដោយព្រោះភាពជាម្ចាស់របស់ព្រះលើឈាមនោះ»។
ម៉្យាងវិញទៀតខ្ញុំមិនជឿថាវាជានិមិត្តរូបនៃភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំជឿថាបញ្ញត្ដិរបស់ព្រះដែលទាក់ទងនឹងឈាមត្រូវបានប្រើដើម្បីបង្ហាញថាជីវិតជារបស់គាត់។ គ្មានអ្វីទៀតទេ។ ភាពបរិសុទ្ធឬភាពពិសិដ្ឋនៃជីវិតគ្រាន់តែមិនបណ្តាលឱ្យមានឈាមជ័រ។
ឥឡូវមុននឹងបន្តទៅមុខទៀតខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកថាខ្ញុំមិនជំទាស់នឹងការពិតដែលថាជីវិតគឺពិសិដ្ឋ។ ជីវិតកើតចេញពីព្រះហើយអ្វីៗទាំងអស់មកពីព្រះគឺពិសិដ្ឋ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយនៅពេលធ្វើការសំរេចចិត្តណាមួយទាក់ទងនឹងឈាមនិងសំខាន់ជាងនេះទាក់ទងនឹងជីវិតយើងត្រូវចងចាំថាព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ហើយដូច្នេះរាល់សិទ្ធិទាំងអស់ទាក់ទងនឹងជីវិតនោះនិងសកម្មភាពណាមួយដែលយើងគួរតែធ្វើនៅក្នុងស្ថានភាពដែលគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតគួរតែមិនត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយយើងទេ។ ការយល់ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធពីធម្មជាតិឬភាពពិសិដ្ឋនៃជីវិតប៉ុន្តែតាមរយៈការយល់ដឹងរបស់យើងថាក្នុងនាមជាម្ចាស់វានោះព្រះយេហូវ៉ាមានសិទ្ធិសំរេចបំផុត។
ឈាមនោះតំណាងសិទ្ធិនៃភាពជាម្ចាស់នៃជីវិតអាចត្រូវបានគេមើលឃើញពីការលើកឡើងដំបូងនៅលោកុប្បត្តិ 4: 10៖“ នៅពេលនេះគាត់បាននិយាយថា“ តើអ្នកបានធ្វើអ្វី? ស្តាប់! ឈាមរបស់ប្អូនអ្នកកំពុងតែស្រែករកខ្ញុំពីដីមក” ។
ប្រសិនបើអ្នកត្រូវបានគេប្លន់ហើយប៉ូលីសចាប់ចោរហើយយកមកវិញនូវទំនិញដែលត្រូវបានលួចអ្នកដឹងថានៅទីបំផុតពួកគេនឹងប្រគល់ជូនអ្នកវិញ។ ហេតុអ្វី? វាមិនមែនដោយសារតែគុណភាពខាងក្នុងដែលពួកគេមាននោះទេ។ ពួកគេអាចផ្តល់សារៈសំខាន់ដល់អ្នកតម្លៃមនោសញ្ចេតនាដ៏អស្ចារ្យ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមិនមានកត្តាទាំងនោះចូលក្នុងដំណើរការធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តថាតើត្រូវប្រគល់វាទៅអ្នកវិញឬអត់។ ការពិតសាមញ្ញគឺពួកគេជារបស់អ្នកស្របច្បាប់ហើយមិនមែនជារបស់នរណាម្នាក់ឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អះអាងលើពួកគេទេ។
ដូច្នេះវាគឺជាមួយនឹងជីវិត។
ជីវិតជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់អាចឱ្យវាទៅនរណាម្នាក់ក្នុងករណីណាដែលពួកគេកាន់កាប់វាប៉ុន្តែក្នុងន័យវាស្ថិតនៅក្នុងការជួល។ ទីបំផុតជីវិតទាំងអស់ជារបស់ព្រះ។

(សាស្ដា ១២: ៧) បន្ទាប់មកធូលីនឹងត្រឡប់ទៅផែនដីវិញដូចដែលបានកើតឡើងហើយ វិញ្ញាណនឹងវិលត្រឡប់ទៅរកព្រះដែលបានប្រគល់វា។

(អេសេគាល ១៨: ៤) មើល! ព្រលឹងទាំងអស់ - ជារបស់ខ្ញុំ។ ព្រលឹងនៃឪពុកក៏ដូចគ្នាដែរព្រលឹងនៃកូនប្រុស - ចំពោះពួកគេ។ ព្រលឹងដែលធ្វើបាបវានឹងត្រូវស្លាប់។

ជាឧទាហរណ៍សូមគិតអំពីស្ថានភាពសម្មតិកម្មដែលទាក់ទងនឹងអ័ដាម៖ បើអ័ដាមមិនបានធ្វើបាបទេតែផ្ទុយទៅវិញសាថានត្រូវបានវាយធ្វើបាបដោយកំហឹងមិនសប្បាយចិត្តនៅពេលដែលគាត់មិនបានបង្វែរគាត់ដោយជោគជ័យនោះព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រោសអ័ដាម ឲ្យ រស់ឡើងវិញ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ជីវិតដល់គាត់ដែលបានត្រូវដកហូតពីគាត់ដោយខុសច្បាប់ហើយយុត្ដិធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះ តម្រូវឲ្យ អនុវត្ដច្បាប់នោះ។ ថាជីវិតត្រូវបានស្តារឡើងវិញ។
កាអ៊ីនបានលួចជីវិតរបស់អេបិល។ ឈាមដែលតំណាងឱ្យជីវិតនោះមិនបានស្រែកថ្ងូរទេពីព្រោះវាពិសិដ្ឋប៉ុន្តែដោយសារតែវាត្រូវបានគេយកមកខុសច្បាប់។
ឥឡូវដល់សម័យណូអេ។

(លោកុប្បត្តិ 9-4-6)“ មានតែសាច់ដែលមានព្រលឹងវាជាឈាមរបស់វា - អ្នកមិនត្រូវបរិភោគឡើយ។ ⁵ ហើយលើសពីនេះទៀតខ្ញុំនឹងសុំឈាមអ្នកវិញ។ ពីដៃរបស់សត្វមានជីវិតទាំងអស់ខ្ញុំនឹងសុំវាមកវិញ។ យើងនឹងប្រគល់ព្រលឹងរបស់មនុស្សពីដៃរបស់មនុស្សនិងពីដៃរបស់មនុស្សម្នាក់ៗវិញ។ ⁶ អ្នកណាបង្ហូរឈាមមនុស្សអ្នកនោះមុខជាត្រូវបង្ហូរឈាមរបស់មនុស្សវិញមិនខានព្រោះព្រះអង្គបានបង្កើតមនុស្សមកជាតំណាងរបស់ព្រះអង្គ»។

ដូចអាប៉ូឡុសចង្អុលបង្ហាញយ៉ាងត្រឹមត្រូវបុរសត្រូវបានគេផ្តល់សិទ្ធិឱ្យជីវិតសត្វសម្រាប់អាហារ; ហើយការធ្វើដូច្នេះដោយការចាក់ឈាមនៅលើដីជំនួសឱ្យការប្រើប្រាស់វាបង្ហាញថាមនុស្សទទួលស្គាល់ថាគាត់ធ្វើដូចនេះបានដោយសម័យកាន់កាប់ត្រួតត្រារបស់ព្រះ។ វាដូចជាគាត់ត្រូវបានគេផ្តល់ឱ្យជួលលើដីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នកដទៃ។ ប្រសិនបើគាត់នៅតែបន្តបង់ប្រាក់ ឲ្យ ម្ចាស់ដីហើយគោរពតាមវិធានរបស់គាត់គាត់អាចនៅតែស្ថិតនៅលើដីនោះបាន។ ទោះយ៉ាងណាវានៅតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ម្ចាស់ដីដដែល។
ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងប្រាប់ណូអេនិងកូនចៅរបស់គាត់ថាពួកគេមានសិទ្ធិសម្លាប់សត្វតែមិនមែនមនុស្សទេ។ នេះមិនមែនដោយសារតែភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតទេ។ គ្មានអ្វីសោះក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបង្ហាញថាយើងមិនត្រូវសម្លាប់បងប្អូនយើងទេពីព្រោះជីវិតរបស់គាត់គឺពិសិដ្ឋ។ ពិសិដ្ឋរឺអត់យើងមិនសម្លាប់មនុស្សទេលើកលែងតែព្រះយេហូវ៉ាផ្តល់សិទ្ធិអោយយើងធ្វើ។ (ចោទិ។ ១៩:១២) ដូចគ្នាដែរយើងគ្មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ក្នុងការទទួលយកជីវិតសត្វទេលើកលែងតែព្រះបាន ប្រគល់ឲ្យ យើង។
ឥឡូវយើងមកដល់ឈាមដ៏ថ្លៃបំផុតដែលមិនធ្លាប់មាន។
ពេលលោកយេស៊ូបានស្លាប់ក្នុងនាមជាមនុស្សជីវិតរបស់លោកបានត្រូវដកហូតពីលោកដោយខុសច្បាប់។ គាត់ត្រូវបានគេប្លន់វា។ ប៉ុន្ដែលោកយេស៊ូក៏បានរស់នៅជាបុគ្គលវិញ្ញាណដែរ។ ដូច្នេះព្រះបានផ្តល់ឱ្យគាត់នូវជីវិតពីរគឺមួយជាវិញ្ញាណនិងមួយជាមនុស្ស។ គាត់មានសិទ្ធិទទួលពួកគេទាំងពីរ។ សិទ្ធិដែលត្រូវបានធានាដោយច្បាប់ខ្ពស់បំផុត។

(យ៉ូហាន ១០:១៨) «គ្មានអ្នកណាអាចយកជីវិតខ្ញុំចេញពីខ្ញុំបានឡើយ។ ខ្ញុំលះបង់វាដោយស្ម័គ្រចិត្ត។ ដ្បិតខ្ញុំមានសិទ្ធិនឹងស៊ូប្ដូរជីវិតនៅពេលដែលខ្ញុំចង់ធ្វើហើយក៏នឹងទទួលយកមកវិញ។ នេះជាអ្វីដែលព្រះវរបិតាខ្ញុំបានបង្គាប់។

គាត់បានលះបង់ជីវិតមនុស្សគ្មានបាបរបស់គាត់ហើយបានយកជីវិតអតីតរបស់គាត់ទៅជាវិញ្ញាណ។ ឈាមរបស់គាត់តំណាងឱ្យជីវិតមនុស្សប៉ុន្តែអ្វីដែលកាន់តែច្បាស់វាតំណាងឱ្យសិទ្ធិទទួលបានជីវិតជារៀងរហូតដែលបង្កើតឡើងដោយច្បាប់។ គួរកត់សម្គាល់ថាវាមិនមែនជាការលះបង់របស់គាត់ដោយស្របច្បាប់នោះទេ។ វាបង្ហាញថាសិទ្ធិក្នុងការលះបង់នូវអំណោយទានរបស់ព្រះនេះគឺជារបស់ព្រះដែលត្រូវផ្តល់ឱ្យ។ (“ ខ្ញុំមានសិទ្ធិអំណាចដើម្បីដាក់វាចុះ…នេះគឺជាអ្វីដែលព្រះវរបិតាខ្ញុំបានបញ្ជា។ ) អ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាសិទ្ធិក្នុងការធ្វើការជ្រើសរើស; កាន់ជីវិតនោះឬបោះបង់វាចោល។ ភ័ស្តុតាងនៃរឿងនេះកើតឡើងពីឧប្បត្តិហេតុពីរនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់។
នៅពេលដែលហ្វូងមនុស្សបានព្យាយាមបោះព្រះយេស៊ូចេញពីច្រាំងថ្មចោទគាត់បានប្រើអំណាចរបស់គាត់ដើរកាត់ពួកគេហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចចាប់ដៃគាត់បានឡើយ។ នៅពេលដែលពួកសិស្សរបស់គាត់ចង់ប្រយុទ្ធដើម្បីរារាំងគាត់ពីការត្រូវបាននាំដោយរ៉ូមគាត់បានពន្យល់ថាគាត់អាចហៅទេវតាដប់ពីរកងពលមកការពារគាត់ប្រសិនបើគាត់បានជ្រើសរើស។ ជម្រើសគឺគាត់។ ដូច្នេះជីវិតគឺជាការលះបង់របស់គាត់។ (លូកា ៤: ២៨-៣០; ម៉ាថ។ ២៦:៥៣)
តម្លៃដែលជាប់នឹងឈាមរបស់ព្រះយេស៊ូពោលគឺតម្លៃដែលជាប់ទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលតំណាងដោយឈាមរបស់ទ្រង់មិនមែនផ្អែកលើភាពបរិសុទ្ធទេទោះជាឈាមនោះគឺបរិសុទ្ធបំផុតក៏ដោយ។ តម្លៃរបស់វាស្ថិតនៅក្នុងនោះវាតំណាងឱ្យ សិទ្ធិទទួលបានជីវិតគ្មានបាបនិងជីវិតជារៀងរហូត ដែលលោកបានចុះចាញ់ដោយសេរីដូច្នេះបិតាលោកអាចប្រើវាដើម្បីលោះមនុស្សជាតិទាំងអស់។

តាមតក្កវិទ្យានៃបរិវេណទាំងពីរ

ដោយសារការប្រើឈាមរបស់មនុស្សតាមរបៀបដែលមិនប៉ះពាល់ដល់ភាពជាម្ចាស់របស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងជីវិតនោះគ្រិស្ដសាសនិកមានសេរីភាពអនុញ្ញាត ឲ្យ សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់គាត់គ្រប់គ្រងលើការប្រើឈាមនោះ។
ខ្ញុំខ្លាចថារួមទាំងធាតុនៃ“ ភាពពិសិដ្ឋនៃជីវិត” នៅក្នុងសមីការច្រឡំបញ្ហាហើយអាចនាំឱ្យមានផលវិបាកដោយអចេតនា។
ឧទាហរណ៍ប្រសិនបើមនុស្សចម្លែកម្នាក់កំពុងលង់ទឹកហើយខ្ញុំអាចបោះបុគ្គលនោះជាអ្នកថែរក្សាជីវិតដែលមានឈ្មោះត្រឹមត្រូវតើខ្ញុំគួរធ្វើដូច្នេះទេ? ពិតប្រាកដ​ណាស់។ វាគឺជារឿងសាមញ្ញ។ តើខ្ញុំធ្វើដូច្នេះទេព្រោះខ្ញុំគោរពភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិត? នោះនឹងមិនចូលទៅក្នុងសមីការសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនរួមទាំងរូបខ្ញុំផង។ វាអាចជាសកម្មភាពឆ្លុះបញ្ចាំងដែលកើតចេញពីចិត្តធម៌របស់មនុស្សឬយ៉ាងហោចណាស់គ្រាន់តែសុជីវធម៌។ វាពិតជារឿងសីលធម៌ដែលត្រូវធ្វើ។ “ សុជីវធម៌” និង“ សីលធម៌” មកពីពាក្យដើមដូច្នេះយើងអាចនិយាយបានថាវាជាកាតព្វកិច្ចខាងសីលធម៌ក្នុងការបោះ“ មនុស្សឡើងលើ” អ្នកការពារជីវិតហើយបន្ទាប់មកទៅរកជំនួយ។ ប៉ុន្ដែចុះយ៉ាងណាបើអ្នកកំពុងស្ថិតនៅក្នុងព្យុះសង្ឃរាហើយសូម្បីតែនៅលើនាវាធ្វើឱ្យអ្នកមានហានិភ័យនៃការបោកបក់ដោយខ្លួនអ្នក? តើអ្នកហ៊ានប្រថុយជីវិតរបស់អ្នកដើម្បីសន្សំរបស់អ្នកដទៃទេ? តើសីលធម៌ត្រូវធ្វើអ្វី? តើភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតអាចចូលទៅក្នុងវាឥឡូវនេះទេ? ប្រសិនបើខ្ញុំអោយមនុស្សលង់ទឹកតើខ្ញុំបង្ហាញការគោរពចំពោះភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតទេ? ចុះយ៉ាងណាចំពោះភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ? យើងមានការពិបាកមួយដែលមានតែការស្រលាញ់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចដោះស្រាយបាន។ ស្នេហាតែងតែស្វែងរកផលប្រយោជន៍ល្អបំផុតរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ទោះបីគាត់ជាសត្រូវក៏ដោយ។ (ម៉ាត់ ៥:៤៤)
ការពិតគឺថាអ្វីៗដែលពិសិដ្ឋមានចំពោះជីវិតមិនមានកត្តាអ្វីទេ។ ព្រះក្នុងការផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវជីវិតបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវសិទ្ធិខ្លះលើវាប៉ុន្តែមានតែលើខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ តើខ្ញុំគួរតែជ្រើសរើសប្រថុយដើម្បីជួយអ្នកដទៃនោះគឺជាការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនធ្វើបាបទេប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ (រ៉ូម ៥: ៧) ប៉ុន្ដែដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់មានមូលដ្ឋានខ្ញុំត្រូវតែថ្លឹងថ្លែងគ្រប់កត្តាទាំងអស់ពីព្រោះអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍គឺអ្វីដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់រកមើល។
ឥឡូវនេះនិយាយថាមនុស្សចម្លែកម្នាក់កំពុងស្លាប់ហើយដោយសារកាលៈទេសៈមិនធម្មតាដំណោះស្រាយតែមួយគត់គឺផ្តល់ឱ្យគាត់នូវការបញ្ចូលឈាមដោយប្រើឈាមរបស់ខ្ញុំព្រោះខ្ញុំជាការប្រកួតតែមួយគត់ដែលមានចម្ងាយ 50 ម៉ាយល៍។ តើអ្វីទៅជាការលើកទឹកចិត្តការស្រឡាញ់ឬភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ? ប្រសិនបើស្នេហាបន្ទាប់មកមុនពេលសម្រេចចិត្តខ្ញុំនឹងត្រូវពិចារណាអ្វីដែលជាចំណាប់អារម្មណ៍ល្អបំផុតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ជនរងគ្រោះ, អ្នកផ្សេងទៀតដែលពាក់ព័ន្ធនិងខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់។ ប្រសិនបើភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតគឺជាលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យបន្ទាប់មកការសម្រេចចិត្តគឺសាមញ្ញ។ ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីខ្ញុំដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតពីព្រោះបើមិនដូច្នេះទេខ្ញុំនឹងមិនគោរពអ្វីដែលពិសិដ្ឋ។
ឥឡូវនេះនិយាយថាមនុស្សចម្លែក (ឬសូម្បីតែមិត្តម្នាក់) កំពុងស្លាប់ព្រោះគាត់ត្រូវការប្តូរតំរងនោម។ មិនមានអ្នកផ្តល់ជំនួយដែលត្រូវគ្នាហើយវាធ្លាក់ចុះដល់ខ្សែភ្លើង។ នេះមិនមែនជាស្ថានភាពឈាមទេតែឈាមមានតែនិមិត្តសញ្ញាប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺជារឿងដែលឈាមតំណាង។ ប្រសិនបើនោះជាភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតនោះខ្ញុំគ្មានជំរើសក្រៅពីបរិច្ចាគក្រលៀនទេ។ ការធ្វើបើមិនដូច្នេះទេវានឹងក្លាយជាអំពើបាបមួយពីព្រោះខ្ញុំមិនគ្រាន់តែមិនគោរពនិមិត្តសញ្ញាមួយចំនួនទេប៉ុន្តែពិតជាមិនយកចិត្តទុកដាក់លើការពិតដែលតំណាងដោយនិមិត្តសញ្ញានេះ។ ម៉្យាងវិញទៀតសេចក្តីស្រឡាញ់អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំថ្លឹងថ្លែងកត្តាទាំងអស់ហើយរកមើលអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ការព្រួយបារម្ភទាំងអស់។
ឥឡូវចុះយ៉ាងណាបើខ្ញុំត្រូវការការលាងឈាម? តើច្បាប់របស់ព្រះស្ដីអំពីឈាមអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេថាខ្ញុំត្រូវតែទទួលយកការព្យាបាលដែលសង្គ្រោះជីវិត? ប្រសិនបើវាផ្អែកលើភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតនោះតើខ្ញុំនឹងគោរពភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំដោយបដិសេធការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យដែរឬទេ?
ឥឡូវចុះយ៉ាងម៉េចបើខ្ញុំស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីកហើយឈឺចាប់ខ្លាំងនិងមិនស្រួល។ វេជ្ជបណ្ឌិតស្នើសុំការព្យាបាលថ្មីដែលអាចពន្យារអាយុជីវិតខ្ញុំអាចធ្វើបានតែពីរបីខែប៉ុណ្ណោះ។ តើការបដិសេធការព្យាបាលនិងការជ្រើសរើសឆាប់ស្លាប់និងបញ្ចប់ការឈឺចាប់និងទុក្ខវេទនាបង្ហាញពីការមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតទេ? តើវាជាអំពើបាបទេ?

រូបភាពធំ

ចំពោះមនុស្សដែលមិនមានជំនឿការពិភាក្សាទាំងមូលនេះគឺមិនមានភាពរលូនទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងមិនមែនដោយគ្មានជំនឿទេដូច្នេះយើងត្រូវមើលវាដោយភ្នែកនៃសេចក្តីជំនឿ។
តើយើងកំពុងគិតអំពីអ្វីនៅពេលយើងពិភាក្សាអំពីការរស់នៅការស្លាប់ឬការសន្សំជីវិត?
សម្រាប់យើងមានតែជីវិតសំខាន់តែមួយគត់និងការស្លាប់ដែលជៀសផុតពីការចំណាយទាំងអស់។ ជីវិតគឺជាអ្វីដែលអ័ប្រាហាំអ៊ីសាកនិងយ៉ាកុបមាន។ (ម៉ាថ។ ២២:៣២) នេះជាជីវិតដែលយើងមានក្នុងនាមជាគ្រិស្ដសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំង។

(យ៉ូហាន ៥:២៤) ។ ។ ខ្ញុំសុំប្រាប់អោយអ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថាអ្នកណាស្ដាប់ពាក្យខ្ញុំហើយជឿលើព្រះអង្គដែលបានចាត់ខ្ញុំអោយមកអ្នកនោះមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ អ្នកនោះមិនត្រូវទទួលទោសឡើយគឺបានឆ្លងផុតពីសេចក្ដីស្លាប់ទៅរកជីវិត។

(ចនអេសស៊ីធី XXXXXX) និងមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលកំពុងរស់នៅហើយអនុវត្តជំនឿលើខ្ញុំនឹងមិនស្លាប់ទាល់តែសោះ។ តើអ្នកជឿទេ?”

ក្នុងនាមជាគ្រិស្ដសាសនិកយើងជឿពាក្យរបស់លោកយេស៊ូ។ យើងជឿជាក់ថាយើងនឹងមិនស្លាប់ទាល់តែសោះ។ ដូច្នេះអ្វីដែលបុរសដែលគ្មានជំនឿចាត់ទុកការស្លាប់យើងចាត់ទុកដូចជាដេកលក់។ នេះយើងមានពីព្រះអម្ចាស់របស់យើងដែលបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់គាត់នូវអ្វីដែលថ្មីខ្លាំងនៅក្នុងឱកាសនៃការស្លាប់របស់ឡាសារ។ ពួកគេបានយល់ច្រលំគាត់នៅពេលដែលគាត់និយាយថា“ ឡាសារជាមិត្តរបស់យើងបានទៅសំរាកហើយប៉ុន្តែខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរនៅទីនោះដើម្បីដាស់គាត់ពីដំណេក” ។ សម្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះនៅសម័យនោះសេចក្តីស្លាប់គឺសេចក្តីស្លាប់។ ពួកគេមានគំនិតអំពីក្តីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញប៉ុន្តែវាមិនច្បាស់ទេដែលផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីជីវិតនិងសេចក្តីស្លាប់។ នោះបានផ្លាស់ប្តូរ។ ពួកគេបានទទួលសារ។ រកមើល ១ កូ។ ១៥: ៦ ជាឧទាហរណ៍។

(កូរិនថូសទី ១ ១៥: ៦) ។ ។ ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានបង្ហាញខ្លួនដល់បងប្អូនជាងប្រាំរយនាក់ក្នុងពេលតែមួយភាគច្រើននៃបងប្អូនទាំងនោះនៅតែមានដល់សព្វថ្ងៃតែមានបងប្អូនខ្លះ បានដេកលក់ [ពេលស្លាប់] ។

ជាអកុសល NWT បន្ថែម“ [ពេលស្លាប់]” ដើម្បី“ បំភ្លឺអត្ថន័យនៃខនេះ” ។ ភាសាក្រិកដើមឈប់នៅ“ បានដេកលក់” ។ គ្រីស្ទបរិស័ទនៅសតវត្សរ៍ទី ១ មិនត្រូវការការបំភ្លឺបែបនេះទេហើយវាជាការសោកស្តាយនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំដែលអ្នកបកប្រែអត្ថបទនោះមានអារម្មណ៍ថាត្រូវការបន្ថែមវាពីព្រោះវាទាញយកនូវខនៃអំណាចភាគច្រើន។ គ្រីស្ទានមិនស្លាប់ទេ។ គាត់ដេកហើយនឹងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនមិនថាការគេងនោះមានរយៈពេល ៨ ម៉ោងឬ ៨ រយឆ្នាំក៏មិនមានអ្វីប្លែកដែរ។
ដូច្នេះវាធ្វើតាមថាអ្នកមិនអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទដោយផ្តល់ឈាមដល់គាត់តម្រងនោមអ្នកបរិច្ចាគឬបោះគាត់ជាអ្នកការពារជីវិត។ អ្នកអាចថែរក្សាជីវិតរបស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកអាចធ្វើឱ្យគាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនបានយូរបន្តិច។
វាមានធាតុផ្សំដែលរំជួលចិត្តចំពោះឃ្លា“ ជួយសង្គ្រោះជីវិត” ដែលយើងគួរជៀសវាងនៅពេលពិភាក្សាពីនីតិវិធីវេជ្ជសាស្ត្រទាំងអស់។ យោងទៅតាមសារព័ត៌មានបានអោយដឹងថាមានក្មេងស្រីវ័យក្មេងម្នាក់ដែលជាសាក្សីនៅប្រទេសកាណាដាដែលទទួលការសង្គ្រោះឈាមរាប់សិបនាក់តាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ បន្ទាប់មកនាងបានស្លាប់។ សូមអភ័យទោសបន្ទាប់មកនាងបានដេកលក់។
ខ្ញុំមិនបានលើកឡើងថាវាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការជួយសង្គ្រោះជីវិត។ យ៉ាកុប ៥:២០ ប្រាប់យើងថា«អ្នកណាដែលនាំមនុស្សបាប ឲ្យ ងាកចេញពីផ្លូវរបស់ខ្លួនវិញនោះនឹងសង្គ្រោះជីវិតខ្លួនពីសេចក្តីស្លាប់ហើយនឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាច្រើន»។ (ផ្តល់អត្ថន័យថ្មីចំពោះពាក្យស្លោកផ្សព្វផ្សាយចាស់ថា“ ជីវិតដែលអ្នកសន្សំអាចជារបស់អ្នក”) មែនទេ?
ខ្ញុំផ្ទាល់បានប្រើ“ ជួយសង្គ្រោះជីវិត” នៅក្នុងប្រកាសនេះនៅពេលដែលខ្ញុំចង់មានន័យថា“ ថែរក្សាជីវិត” ។ ខ្ញុំបានទុកវាតាមវិធីនោះដើម្បីសំរេចបាននូវចំនុចនេះ។ ទោះយ៉ាងណាចាប់ពីពេលនេះទៅតោះយើងចៀសវាងភាពមិនច្បាស់ដែលអាចនាំឱ្យមានការយល់ច្រឡំនិងការសន្និដ្ឋានខុសហើយប្រើ 'ជួយសង្គ្រោះជីវិត' តែនៅពេលនិយាយអំពី“ ជីវិតពិត” និង“ រក្សាជីវិត” នៅពេលនិយាយអំពីអ្វីដែលគ្រាន់តែវែងឆ្ងាយ ពេលវេលាដែលយើងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនក្នុងរបបលោកីយ៍ចាស់នេះ។ (១ ធី។ ៦:១៩)

Crux of the Matter

នៅពេលដែលយើងមានរូបភាពពេញលេញនេះយើងអាចឃើញថាភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិតមិនបានចូលក្នុងបញ្ហាអ្វីទាំងអស់។ ជីវិតរបស់អ័ប្រាហាំនៅតែពិសិដ្ឋដូចពេលគាត់ដើរលើផែនដីដែរ។ វាមិនទាន់ចប់ដូចខ្ញុំទេនៅពេលខ្ញុំដេកលក់នៅពេលយប់។ ខ្ញុំនឹងមិនផ្តល់ឬបញ្ចូលឈាមឬធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតដែលអាចការពារជីវិតបានទេពីព្រោះខ្ញុំឱ្យតម្លៃចំពោះភាពបរិសុទ្ធនៃជីវិត។ សម្រាប់ខ្ញុំធ្វើដូច្នេះគឺបង្ហាញពីការខ្វះជំនឿ។ ជីវិតនោះនៅតែមានភាពពិសិដ្ឋទោះបីការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំដើម្បីថែរក្សាវាឱ្យជោគជ័យឬបរាជ័យក៏ដោយព្រោះមនុស្សនោះនៅរស់ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះហើយដោយសារភាពពិសិដ្ឋនៃជីវិតត្រូវបានប្រគល់ជូនដោយព្រះនោះវានៅតែបន្តដោយឥតឈប់ឈរ។ ថាតើខ្ញុំធ្វើដើម្បីថែរក្សាជីវិតគួរតែគ្រប់គ្រងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ រាល់ការសម្រេចចិត្តដែលខ្ញុំបានធ្វើក៏ត្រូវតែរំងាប់អារម្មណ៍ដោយការទទួលស្គាល់ថាជីវិតជារបស់ព្រះ។ អ៊ូសាបានធ្វើអ្វីដែលគាត់គិតថាជារឿងល្អដោយព្យាយាមការពារភាពបរិសុទ្ធនៃហឹបប៉ុន្តែគាត់បានប្រព្រឹត្ដបំពានដោយរំលោភលើអ្វីដែលជារបស់ព្រះយេហូវ៉ាហើយបានបង់ថ្លៃ។ (២ សាំ។ ៦: ៦, ៧) ខ្ញុំប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះមិនមែនដើម្បីបង្ហាញថាការប៉ុនប៉ងរក្សាជីវិតរបស់ខ្លួនជាការខុសទេបើទោះជាមានគ្រោះថ្នាក់ក្នុងការបាត់បង់ជីវិតក៏ដោយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែដាក់វានៅទីនោះដើម្បីគ្របដណ្តប់លើស្ថានភាពទាំងនោះដែលជាកន្លែងដែលយើងអាចធ្វើសកម្មភាពមិនមែនដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ទេប៉ុន្តែចេញពីការបំពានសិទ្ធិ។
ដូច្នេះក្នុងការសម្រេចចិត្តលើនីតិវិធីវេជ្ជសាស្រ្តណាមួយឬសកម្មភាពណាមួយដែលមានគោលបំណងដើម្បីថែរក្សាជីវិតអណ្តូងរ៉ែឬរបស់អ្នកដទៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅដោយផ្អែកលើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីររួមទាំងគោលការណ៍នៃភាពជាម្ចាស់ចុងក្រោយនៃជីវិតត្រូវតែជាមគ្គុទេសក៍របស់ខ្ញុំ។
វិធីសាស្រ្តខាងសាសនារបស់អង្គការរបស់យើងចំពោះគ្រីស្ទសាសនាបានដាក់បន្ទុកឱ្យយើងជាមួយនឹងគោលលទ្ធិស្របច្បាប់និងកាន់តែខ្លាំងឡើងដែលមិនអាចប្រកែកបាន។ សូមឱ្យយើងរួចផុតពីភាពកាចសាហាវរបស់មនុស្សតែត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះ។ ច្បាប់របស់គាត់ផ្អែកលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមានន័យថាការចុះចូលគ្នាទៅវិញទៅមក។ (អេភ។ ៥:២១) នេះមិនគួរយកមកប្រើដើម្បីបញ្ជាក់ថាយើងគួរចុះចូលនឹងអ្នកណាដែលស្មានថាជាម្ចាស់លើយើង។ របៀបដែលការដាក់ស្នើបែបនេះគួរតែត្រូវបានអនុវត្តដោយព្រះគ្រីស្ទបានបង្ហាញដល់យើង។

(ម៉ាថាយ 17: 27) ។ ។ ប៉ុន្តែថាយើងមិនធ្វើឱ្យពួកគេជំពប់ដួលទេអ្នកទៅសមុទ្រចាប់ត្រីហើយចាប់ត្រីដំបូងឡើងហើយនៅពេលអ្នកបើកមាត់អ្នកនឹងរកឃើញកាក់ស្តុប។ យករបស់នោះហើយប្រគល់វាទៅឱ្យខ្ញុំនិងអ្នក”

(ម៉ាថាយ 12: 2) ។ ។ ពេលពួកផារីស៊ីឃើញដូច្នេះគាត់ទូលព្រះអង្គថា៖ «សូមមើល! នៅថ្ងៃសប្ប័ទពួកសិស្សរបស់អ្នកកំពុងប្រព្រឹត្ដអំពើដែលមិនគួរគប្បីទេ»។

ជាឧទាហរណ៍ព្រះយេស៊ូបានចុះចូលដោយធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មិន តម្រូវឲ្យ ធ្វើ ដើម្បីកុំឲ្យ ជំពប់ដួលអ្នកដទៃ។ ទីពីរការព្រួយបារម្ភរបស់គាត់មិនធ្វើឱ្យអ្នកដទៃជំពប់ដួលទេផ្ទុយទៅវិញគាត់បានដោះលែងពួកគេពីទាសភាពរបស់បុរស។ ក្នុងករណីទាំងពីរនេះសកម្មភាពរបស់គាត់ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ គាត់បានស្វែងរកអ្វីដែលមានប្រយោជន៍បំផុតសម្រាប់អ្នកដែលគាត់ស្រឡាញ់។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងខ្លាំងអំពីការប្រើឈាមប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងមិនចែករំលែកវានៅទីនេះទេពីព្រោះការប្រើប្រាស់វាជាបញ្ហាមនសិការហើយខ្ញុំនឹងមិនប្រថុយនឹងឥទ្ធិពលនៃមនសិការរបស់អ្នកដទៃទេ។ ដឹងតែថាតាមពិតវាជាបញ្ហាសតិសម្បជញ្ញៈ។ គ្មានបទគម្ពីរណាដែលខ្ញុំអាចរកឃើញប្រឆាំងនឹងការប្រើប្រាស់វាដូចអាប៉ូឡុសបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នោះទេ។
ខ្ញុំនឹងនិយាយថាខ្ញុំពិតជាខ្លាចស្លាប់ណាស់តែមិនខ្លាចដេកលក់ទេ។ ប្រសិនបើខ្ញុំអាចភ្ញាក់ដឹងខ្លួនភ្លាមៗបន្ទាប់នៅក្នុងរង្វាន់អ្វីដែលព្រះមានសម្រាប់ខ្ញុំខ្ញុំនឹងស្វាគមន៍មួយវិនាទីទៀតក្នុងរបបលោកីយ៍នេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយមនុស្សម្នាក់មិនដែលគិតតែអំពីខ្លួនឯងទេ។ ប្រសិនបើខ្ញុំត្រូវចាក់បញ្ចូលឈាមព្រោះវេជ្ជបណ្ឌិតបាននិយាយថាវានឹងជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់ខ្ញុំ (មានការប្រើខុសម្តងហើយម្តងទៀត) ខ្ញុំត្រូវពិចារណាពីផលប៉ះពាល់ដែលវាអាចមានចំពោះគ្រួសារនិងមិត្តភក្តិ។ តើខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យអ្នកផ្សេងទៀតជំពប់ដួលនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូព្រួយបារម្ភពីការធ្វើនៅម៉ាត់។ ១៧:២៧ ឬខ្ញុំនឹងធ្វើត្រាប់តាមសកម្មភាពរបស់គាត់ក្នុងការដោះលែងអ្នកដទៃពីការបង្រៀនដែលធ្វើដោយដៃដូចដែលបានបង្ហាញនៅម៉ាត់។ ១២: ២?
ណាក៏ដោយចម្លើយវាជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់គត់ដែលត្រូវធ្វើហើយប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើត្រាប់តាមព្រះអម្ចាស់របស់ខ្ញុំវានឹងផ្អែកលើសេចក្តីស្រឡាញ់។

(1 Corinthians 2: 14-16) ។ ។ ប៉ុន្តែក រាងកាយបុរស មិនបានទទួលអ្វីដែលជារបស់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះសម្រាប់ ពួកគេជាមនុស្សល្ងីល្ងើចំពោះព្រះអង្គ; ហើយគាត់មិនអាចស្គាល់ពួកគេបានទេពីព្រោះពួកគេត្រូវបានពិនិត្យខាងវិញ្ញាណ។ ¹⁵ ទោះជាយ៉ាងណា, មនុស្សខាងវិញ្ញាណពិនិត្យមើលអ្វីៗទាំងអស់ប៉ុន្តែខ្លួនគាត់ផ្ទាល់មិនត្រូវបានពិនិត្យដោយបុរសណាមួយឡើយ។ ¹⁶ ដ្បិត«តើអ្នកណាស្គាល់គំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីនឹងបង្ហាត់បង្រៀនគាត់? » យើងពិតជាមានគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។

ក្នុងស្ថានភាពដែលគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតអារម្មណ៍ខ្ពស់។ សម្ពាធមកពីគ្រប់ប្រភព។ រូបវន្តបុគ្គលមើលឃើញតែជីវិតដែលជាជីវិតក្លែងក្លាយមិនមែនជាជីវិតដែលត្រូវមកទេពោលគឺជីវិតពិត។ ហេតុផលរបស់មនុស្សខាងវិញ្ញាណហាក់ដូចជាល្ងង់ខ្លៅចំពោះគាត់។ មិនថាយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តអ្វីក្នុងស្ថានភាពបែបនេះយើងពិតជាមានគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យកល្អយើងត្រូវសួរខ្លួនឯងជានិច្ច៖ តើព្រះយេស៊ូនឹងធ្វើអ្វី?

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។

អ្នកអាចចូលចិត្តផងដែរ:

ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានិងឈាម - ផ្នែកទី ២

តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានទោសដោយសារពួកគេហាមឃាត់ការចាក់បញ្ចូលឈាមទេ?

សាក្សីនិងឈាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្នែកទី 5