"គ្មានឈាម" - ការសុំទោស

A ការអត្ថាធិប្បាយ ត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្រោមរបស់ខ្ញុំ ប្រកាសថ្មី អំពីគោលលទ្ធិ "គ្មានឈាម" របស់យើង។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាវាងាយស្រួលក្នុងការធ្វើឱ្យអ្នកដទៃអន់ថយដោយមិនដឹងខ្លួនដោយការបង្ហាញខ្លួនដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់របស់ពួកគេ។ បែបនេះមិនមែនជាចេតនារបស់ខ្ញុំទេ។ ទោះយ៉ាងណាវាបណ្តាលឱ្យខ្ញុំមើលឱ្យស៊ីជម្រៅលើអ្វីៗជាពិសេសការលើកទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំក្នុងការចូលរួមក្នុងវេទិកានេះ។
ជាបឋមប្រសិនបើខ្ញុំបានធ្វើឱ្យនរណាម្នាក់អាក់អន់ចិត្តដោយសារតែសុន្ទរកថាដែលមើលឃើញថាមិនសមហេតុផលខ្ញុំសុំទោស។
ទាក់ទងនឹងបញ្ហាដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងអ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ ការអត្ថាធិប្បាយ ហើយចំពោះអ្នកដែលអាចចែករំលែកទស្សនៈរបស់អ្នកអត្ថាធិប្បាយខ្ញុំសូមពន្យល់ថាខ្ញុំគ្រាន់តែបង្ហាញអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនទាក់ទងនឹងទស្សនៈរបស់ខ្ញុំចំពោះមរណភាពរបស់ខ្ញុំ។ វាមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំខ្លាចទេសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំមិនមើលការស្លាប់របស់អ្នកដទៃតាមរបៀបនោះទេ។ ខ្ញុំខ្លាចបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ តើខ្ញុំត្រូវបាត់បង់ប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់ឬមិត្តជិតស្និទ្ធខ្ញុំនឹងត្រូវបាត់បង់ជីវិត។ ចំណេះដឹងដែលថាពួកគេនៅរស់ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាហើយថាពួកគេនឹងរស់រានមានជីវិតក្នុងគ្រប់ទាំងអត្ថន័យនៃពាក្យនាពេលអនាគតនឹងជួយកាត់បន្ថយទុក្ខវេទនារបស់ខ្ញុំតែមានកំរិតតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំនៅតែនឹកពួកគេ។ ខ្ញុំនៅតែសោកសៅ។ ហើយខ្ញុំប្រាកដជានឹងមានទុក្ខព្រួយ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារតែខ្ញុំនឹងមិនមានពួកគេនៅជុំវិញទៀតទេ។ ខ្ញុំនឹងបាត់បង់ពួកគេ។ ពួកគេមិនមានការបាត់បង់បែបនេះទេ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំនឹងនឹកពួកគេរាល់ថ្ងៃដែលនៅសល់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងប្រព័ន្ធចាស់ដ៏អាក្រក់នេះពួកគេនឹងមានជីវិតរស់រានមានជីវិតហើយប្រសិនបើខ្ញុំស្លាប់ដោយស្មោះត្រង់ពួកគេនឹងចែករំលែកក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំរួចហើយ។
ដូចដាវីឌបាននិយាយទៅកាន់អ្នកប្រឹក្សាយោបល់របស់គាត់ដោយមានការងឿងឆ្ងល់ចំពោះភាពមិនច្បាស់របស់គាត់ចំពោះការបាត់បង់កូនគាត់ថា«ឥឡូវនេះគាត់បានស្លាប់ទៅហើយហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំតម? តើខ្ញុំអាចនាំគាត់មកវិញបានទេ? ខ្ញុំនឹងទៅឯគាត់តែគាត់នឹងមិនវិលមករកខ្ញុំវិញទេ។ (2 សាំយូអែល 12: 23)
ខ្ញុំមានអ្វីជាច្រើនដើម្បីរៀនអំពីព្រះយេស៊ូនិងគ្រីស្ទសាសនាគឺពិត។ ចំពោះអ្វីដែលនៅចំពោះមុខគំនិតរបស់លោកយេស៊ូខ្ញុំនឹងមិនសម្តែងការអត្ថាធិប្បាយទេប៉ុន្តែការលុបបំបាត់សត្រូវដ៏ធំគឺការស្លាប់គឺជាហេតុផលមួយក្នុងចំណោមហេតុផលដែលលោកត្រូវបានបញ្ជូនមកយើង។
ចំពោះអ្វីដែលយើងម្នាក់ៗអាចមានអារម្មណ៍ថាជាបញ្ហាសំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិតនោះគឺវាជាប្រធានបទសំខាន់បំផុត។ ខ្ញុំដឹងអំពីមនុស្សមួយចំនួនដែលត្រូវបានគេរំលោភបំពានក្នុងនាមជាកុមារហើយត្រូវបានរងគ្រោះដោយប្រព័ន្ធមួយដែលហាក់ដូចជាចង់លាក់បាំងបោកគក់កខ្វក់ជាជាងការពារសមាជិកងាយរងគ្រោះបំផុត។ សម្រាប់ពួកគេការរំលោភបំពានលើកុមារគឺជាបញ្ហាសំខាន់បំផុត។
ទោះយ៉ាងណាឪពុកម្តាយដែលបានបាត់បង់កូនដែលអាចត្រូវបានសង្គ្រោះដោយការចាក់បញ្ចូលឈាមនឹងមានអារម្មណ៍ថាគ្មានអ្វីអាចមានសារៈសំខាន់ជាងនេះទេ។
ថាម្នាក់ៗមានទស្សនៈខុសៗគ្នាតាមរបៀបណាក៏ដោយមិនគួរត្រូវបានគេចាត់ទុកជាការមិនគោរពគ្នាទេ។
ខ្ញុំមិនដែលត្រូវបានប៉ះដោយផ្ទាល់ពីភាពភ័យរន្ធត់ទាំងនេះទេដូច្នេះព្យាយាមតាមដែលអាចធ្វើទៅបានខ្ញុំអាចព្យាយាមស្រមៃពីការឈឺចាប់របស់ឪពុកម្តាយដែលបានបាត់បង់កូនដែលអាចត្រូវបានគេសង្គ្រោះប្រសិនបើឈាមត្រូវបានប្រើ; ឬការស្រែកថ្ងូររបស់ក្មេងម្នាក់ដែលត្រូវបានគេរំលោភបំពានហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានធ្វេសប្រហែសដោយអ្នកដែលគាត់ពឹងផ្អែកដើម្បីការពារគាត់។
ចំពោះបញ្ហានីមួយៗបញ្ហាសំខាន់បំផុតគឺត្រឹមត្រូវដែលប៉ះពាល់ដល់គាត់។
មានរឿងគួរឱ្យរន្ធត់ជាច្រើនដែលធ្វើឱ្យយើងឈឺចាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ តើខួរក្បាលមនុស្សអាចទប់ទល់បានយ៉ាងដូចម្តេច? យើងមានអារម្មណ៍ជ្រួលច្របល់ហើយដូច្នេះយើងត្រូវតែការពារខ្លួនយើង។ យើងបិទអ្វីដែលច្រើនជាងអ្វីដែលយើងអាចដោះស្រាយបានដើម្បីចៀសវាងឆ្កួតនឹងភាពទុក្ខព្រួយភាពអស់សង្ឃឹមនិងភាពអស់សង្ឃឹម។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិ។
សម្រាប់ខ្ញុំអ្វីដែលប៉ះពាល់ដល់ខ្ញុំផ្ទាល់គឺអ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុត។ តាមវិធីនេះមិនគួរត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាការមិនគោរពចំពោះបញ្ហាដែលអ្នកដទៃគិតថាសំខាន់បំផុតនោះទេ។
សម្រាប់ខ្ញុំគោលលទ្ធិ«គ្មានឈាម»គឺជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃបញ្ហាធំ។ ខ្ញុំគ្មានផ្លូវដឹងថាតើក្មេងនិងមនុស្សធំប៉ុន្មាននាក់បានស្លាប់មុនអាយុដោយសារគោលលទ្ធិនេះទេតែសេចក្ដីស្លាប់ណាមួយដែលមនុស្សបានប្រព្រឹត្ដដោយពាក្យរបស់ព្រះដើម្បីបំភាន់កូនតូចរបស់ព្រះយេស៊ូគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រួយបារម្ភដល់សញ្ញាប័ត្រកាន់តែធំមិនត្រឹមតែរាប់ពាន់ទេប៉ុន្តែជីវិតរាប់លានអាចបាត់បង់។
ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលថា៖ «ពួកអាចារ្យនិងពួកផារីស៊ីដ៏មានពុតអើយ! ពីព្រោះអ្នកឆ្លងកាត់សមុទ្រនិងដីគោកដើម្បីបង្កើតសាសនាមួយហើយនៅពេលដែលអ្នកបានក្លាយជាអ្នកនោះអ្នកនឹងដាក់គាត់ ឲ្យ ហ្គេហាណាពីរដងច្រើនជាងអ្នកដែរ» ។— ម៉ាថ។ 23: 15
របៀបនៃការថ្វាយបង្គំព្រះរបស់យើងបានទៅជាច្បាប់មួយដូចពួកផារិស៊ី។ គោលលទ្ធិ«គ្មានឈាម»គឺជាឧទាហរណ៍ដ៏ប្រសើរ។ យើងមានអត្ថបទទូលំទូលាយដែលកំណត់ថាតើនីតិវិធីវេជ្ជសាស្ត្រប្រភេទណាដែលអាចទទួលយកបានហើយដែលមិនអាចទទួលយកបាន។ ដែលប្រភាគឈាមមានច្បាប់និងដែលមិនមាន។ យើងក៏ដាក់ប្រព័ន្ធតុលាការទៅលើមនុស្សដែលបង្ខំពួកគេអោយធ្វើផ្ទុយពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យើងដកទំនាក់ទំនងរវាងកុមារនិងព្រះវរបិតាសួគ៌ដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងចុះមកដើម្បីបង្ហាញដល់យើង។ រាល់ការភូតភរទាំងអស់នេះត្រូវបានបង្រៀនដល់សិស្សរបស់យើងថាជាវិធីត្រឹមត្រូវដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះដូចពួកផារិស៊ីបានធ្វើជាមួយសិស្សរបស់ពួកគេដែរ។ តើយើងដូចពួកគេដែរទេដែលធ្វើជាប្រធានបទសម្រាប់ហ្គេហេណាច្រើនជាងយើងពីរដង? យើងមិននិយាយអំពីការស្លាប់ដែលមានការរស់ឡើងវិញនៅទីនេះទេ។ នេះគឺម្តងនិងសម្រាប់ទាំងអស់។ ខ្ញុំញាប់ញ័រក្នុងការគិតពីអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើនៅលើពិភពលោក។
នេះគឺជាប្រធានបទដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតព្រោះយើងកំពុងដោះស្រាយការបាត់បង់អាយុជីវិតមនុស្សរាប់លាននាក់។ ការផាកពិន័យចំពោះការជំពប់ដួលរបស់កូនតូចគឺថ្មមួយដុំនៅជុំវិញកញ្ចឹងកហើយបោះទៅក្នុងសមុទ្រខៀវជ្រៅ។ (ម៉ាថ។ ១៨: ៦)
ដូច្នេះនៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីរឿងដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំមិនធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍សោកនាដកម្មនិងទុក្ខវេទនារបស់អ្នកដទៃឡើយ។ វាគ្រាន់តែថាខ្ញុំមើលឃើញសក្តានុពលនៃការរងទុក្ខក្នុងកំរិតធំជាងនេះ។
តើយើងអាចធ្វើអ្វីបាន? វេទិកានេះបានចាប់ផ្តើមជាមធ្យោបាយសម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរកាន់តែស៊ីជម្រៅប៉ុន្តែវាបានក្លាយទៅជាអ្វីផ្សេងទៀត - សំលេងតូចនៅក្នុងមហាសមុទ្រដ៏ធំ។ ពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាយើងកំពុងស្ថិតនៅលើក្បាលមហាសមុទ្រដ៏ធំមួយឆ្ពោះទៅកាន់ផ្ទាំងទឹកកកមួយ។ យើងស្រែកការព្រមានប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាម្នាក់លឺឬមិនយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់ទេ។

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។