ខ្ញុំទើបតែបានអានកូរិនថូសទី ២ ដែលប៉ូលនិយាយអំពីការរងទុក្ខនឹងបន្លាមួយក្នុងសាច់ឈាម។ តើអ្នកចាំផ្នែកនោះទេ? ក្នុងនាមជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខ្ញុំត្រូវបានគេបង្រៀនថាគាត់ទំនងជាចង់សំដៅទៅលើការមើលឃើញរបស់គាត់។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តការបកស្រាយនោះទេ។ វាហាក់ដូចជាមិនស្រួលប៉ុន្មានទេ។ យ៉ាងណាមិញចក្ខុវិស័យអាក្រក់របស់គាត់មិនមានអាថ៌កំបាំងទេដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាមិនចេញមកហើយនិយាយដូច្នេះ?

ហេតុអ្វីការសំងាត់? តែងតែមានគោលបំណងចំពោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបានសរសេរនៅក្នុងបទគម្ពីរ។

វាហាក់ដូចជាខ្ញុំថាប្រសិនបើយើងព្យាយាមស្វែងយល់នូវអ្វីដែលជា«បន្លាខាងសាច់ឈាម»នោះយើងកំពុងបាត់បង់ចំនុចនៃអត្ថបទហើយលួចយកសារលិខិតរបស់ប៉ុលអំពីអំណាចភាគច្រើន។

មនុស្សម្នាក់អាចស្រមៃយ៉ាងងាយពីការរលាកនៃបន្លានៅក្នុងសាច់របស់មនុស្សម្នាក់ជាពិសេសប្រសិនបើអ្នកមិនអាចដកវាចេញបាន។ ដោយប្រើពាក្យប្រៀបធៀបនេះហើយរក្សាបន្លារបស់គាត់នៅក្នុងសាច់ឈាមជាអាថ៌កំបាំងប៉ូលអនុញ្ញាតឱ្យយើងយល់ចិត្តគាត់។ ដូចប៉ុលដែរយើងទាំងអស់គ្នាកំពុងខិតខំតាមមាគ៌ារបស់យើងដើម្បីរស់នៅស្របតាមការត្រាស់ហៅក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះហើយដូចប៉ុលដែរយើងទាំងអស់គ្នាមានឧបសគ្គដែលរារាំងយើង។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអម្ចាស់របស់យើងអនុញ្ញាតឱ្យមានឧបសគ្គបែបនេះ?

ប៉ូលពន្យល់ថា៖

« ... ខ្ញុំត្រូវបានគេអោយបន្លាមួយក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំជាអ្នកនាំសាររបស់សាតាំងដើម្បីធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំ។ បីដងខ្ញុំបានអង្វរព្រះអម្ចាស់សូមដកវាចេញពីខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែទ្រង់មានបន្ទូលមកខ្ញុំថា«ព្រះគុណរបស់ខ្ញុំគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកដ្បិតអំណាចរបស់ខ្ញុំបានល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងភាពទន់ខ្សោយ»។ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងអួតខ្លួនអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំជាងដើម្បីអោយឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះគ្រិស្ដមកសណ្ឋិតលើខ្ញុំ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំរីករាយចំពោះភាពទន់ខ្សោយការជេរប្រមាថការលំបាកការបៀតបៀននិងការលំបាក។ ពេលខ្ញុំទន់ខ្សោយពេលនោះខ្ញុំក៏ខ្លាំងដែរ»។ (កូរិនថូសទី ២ ១២: ៧-១០ ប៊ីស៊ីប)

ពាក្យថា“ ភាពទន់ខ្សោយ” ត្រង់នេះមកពីពាក្យក្រិក astheneia; មានន័យថាព្យញ្ជនៈ "ដោយគ្មានកម្លាំង"; ហើយវាផ្ទុកនូវអត្ថន័យពិសេសមួយដែលជាពិសេសនៃការភ្លេចភ្លាំងដែលបង្អាក់អ្នកឱ្យរីករាយឬសម្រេចអ្វីក៏ដោយដែលអ្នកចង់ធ្វើ។

យើងទាំងអស់គ្នាឈឺខ្លាំងណាស់ដែលគ្រាន់តែគិតថាធ្វើអ្វីមួយសូម្បីតែអ្វីដែលយើងពិតជាចង់ធ្វើគឺវាហួសហេតុពេកហើយ។ នោះគឺជាចំណុចខ្សោយដែលប៉ូលនិយាយ។

កុំ ឲ្យ យើងបារម្ភអំពីបន្លារបស់ប៉ូលក្នុងសាច់ឈាម។ កុំអោយយើងកម្ចាត់នូវចេតនានិងអំណាចនៃឱវាទនេះឡើយ។ ប្រសើរជាងយើងមិនដឹង។ វិធីនោះយើងអាចយកវាមកប្រើក្នុងជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់នៅពេលដែលមានបញ្ហាមកលើយើងម្តងហើយម្តងទៀតដូចជាបន្លានៅក្នុងសាច់របស់យើង។

ឧទាហរណ៍តើអ្នកទទួលរងនូវការល្បួងរ៉ាំរ៉ៃដូចជាអ្នកសេពគ្រឿងស្រវឹងដែលមិនធ្លាប់មានផឹកប៉ុន្មានឆ្នាំមកហើយប៉ុន្តែរាល់ថ្ងៃត្រូវតែទប់ទល់នឹងសេចក្តីប្រាថ្នាចង់ផឹកនិងមាន“ ភេសជ្ជៈតែមួយមុខ” ។ មាននិស្ស័យញៀននឹងអំពើបាប។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថាព្រះគម្ពីរ«ល្បួងយើង»។

ឬវាជាជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តឬបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្តឬរាងកាយផ្សេងទៀត?

ចុះយ៉ាងណាចំពោះការរងទុក្ខវេទនាក្រោមការបៀតបៀនដូចជាការនិយាយដើមគេប្រមាថនិងការនិយាយបង្កាច់បង្ខូច។ មនុស្សជាច្រើនដែលចាកចេញពីសាសនារបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេវាយធ្វើបាបដោយការវង្វេងស្មារតីដែលពួកគេគ្រាន់តែនិយាយអំពីភាពអយុត្ដិធម៌នៅក្នុងអង្គការឬដោយសារតែពួកគេហ៊ាននិយាយការពិតទៅកាន់មិត្តភក្តិដែលគេជឿទុកចិត្ត។ ជារឿយៗការចៀសវាងត្រូវបានអមដោយពាក្យដែលគួរឱ្យស្អប់និងការកុហកទាំងស្រុង។

មិនថាបន្លារបស់អ្នកនៅក្នុងសាច់ឈាមអាចជាអ្វីនោះទេវាអាចដូចជា“ ទេវតារបស់សាតាំង” - ជាអ្នកនាំសារម្នាក់ពីអ្នកដែលកំពុងតែស្រែកថ្ងូរកំពុងតែញាំញីអ្នក។

ឥឡូវនេះតើអ្នកអាចមើលឃើញពីតម្លៃនៃការមិនដឹងពីបញ្ហាជាក់លាក់របស់ប៉ូលទេ?

ប្រសិនបើបុរសម្នាក់ដែលមានជំនឿនិងភាពមាំមួនរបស់ប៉ូលអាចត្រូវបានចុះខ្សោយទៅដោយបន្លានៅក្នុងសាច់ឈាមអញ្ចឹងអ្នកនិងខ្ញុំក៏ដូច្នោះដែរ។

ប្រសិនបើទេវតាខ្លះរបស់សាតាំងកំពុងតែប្លន់អ្នកពីសេចក្តីអំណរនៃជីវិតរបស់អ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកចង់អោយព្រះអម្ចាស់កាត់បន្លាចេញ។ ពេលនោះអ្នកអាចទទួលការលួងលោមដោយដឹងថាលោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកប៉ូលគាត់ក៏កំពុងមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកថាៈ

“ ព្រះគុណរបស់ខ្ញុំគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកដ្បិតអំណាចរបស់ខ្ញុំគឺល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងភាពទន់ខ្សោយ”

នេះនឹងមិនសមហេតុផលចំពោះមនុស្សដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទានឡើយ។ តាមពិតសូម្បីតែគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនក៏មិនអាចទទួលបានដែរព្រោះពួកគេត្រូវបានបង្រៀនថាបើពួកគេល្អពួកគេនឹងឡើងទៅឋានសួគ៌ឬក្នុងករណីសាសនាខ្លះដូចជាស្មរបន្ទាល់ពួកគេនឹងរស់នៅលើផែនដី។ ខ្ញុំចង់និយាយថាប្រសិនបើក្តីសង្ឃឹមគ្រាន់តែដើម្បីរស់នៅជារៀងរហូតនៅលើមេឃឬនៅលើផែនដីដែលបានព័ទ្ធជុំវិញនៅក្នុងឋានសួគ៌ដែលគ្មានន័យដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវរងទុក្ខ? តើទទួលបានអ្វីខ្លះ? ហេតុអ្វីយើងចាំបាច់ត្រូវបន្ទាបខ្លួនដូច្នេះមានតែកម្លាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចទ្រទ្រង់យើងបាន? តើនេះជាដំណើរនៃថាមពលចំលែករបស់ព្រះអម្ចាស់មែនទេ? តើព្រះយេស៊ូវកំពុងតែមានបន្ទូលថា“ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់អោយអ្នកដឹងថាអ្នកត្រូវការខ្ញុំប៉ុន្មានទេមែនទេ? ខ្ញុំមិនចូលចិត្តត្រូវបានគេគិតទេ។

ខ្ញុំមិនគិតដូច្នេះទេ។

អ្នកឃើញថាប្រសិនបើយើងត្រូវបានផ្តល់អំណោយជាជីវិតនោះមិនចាំបាច់មានការសាកល្បងនិងការសាកល្បងបែបនេះទេ។ យើងមិនទទួលបានសិទ្ធិរស់រានមានជីវិតទេ។ វាគឺជាអំណោយ។ ប្រសិនបើអ្នកឱ្យអំណោយនរណាម្នាក់អ្នកមិនធ្វើឱ្យពួកគេឆ្លងកាត់ការសាកល្បងមួយចំនួនមុនពេលអ្នកប្រគល់វា។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយប្រសិនបើអ្នកកំពុងរៀបចំនរណាម្នាក់សម្រាប់ភារកិច្ចពិសេស។ ប្រសិនបើអ្នកព្យាយាមបណ្តុះបណ្តាលពួកគេដូច្នេះពួកគេអាចមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មុខតំណែងមួយចំនួននៃការត្រួតពិនិត្យបន្ទាប់មកការធ្វើតេស្តបែបនេះសមហេតុផល។

នេះតម្រូវឱ្យយើងយល់ពីអត្ថន័យនៃការធ្វើជាកូនរបស់ព្រះក្នុងបរិបទគ្រីស្ទាន។ មានតែពេលនោះទេដែលយើងអាចយល់ពីវិសាលភាពដ៏ពិតនិងអស្ចារ្យនៃពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ព្រះគុណរបស់ខ្ញុំគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកដ្បិតអំណាចរបស់ខ្ញុំគឺល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងភាពទន់ខ្សោយ»មានតែពេលនោះទេដែលយើងអាចយល់ពីអត្ថន័យរបស់វា។

ប៉ូលនិយាយបន្ដទៀតថា៖

«ដូច្នេះខ្ញុំនឹងអួតខ្លួនអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឡើងដើម្បី ឲ្យ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទមកសណ្ឋិតលើខ្ញុំ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំរីករាយចំពោះភាពទន់ខ្សោយការជេរប្រមាថការលំបាកការបៀតបៀននិងការលំបាក។ ពេលខ្ញុំទន់ខ្សោយពេលនោះខ្ញុំក៏ខ្លាំងដែរ»។

តើត្រូវពន្យល់យ៉ាងដូចម្តេច?

ម៉ូសេត្រូវបានតែងតាំងដើម្បីដឹកនាំប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងមូលទៅកាន់ទឹកដីសន្យា។ នៅអាយុ ៤០ ឆ្នាំគាត់មានការអប់រំនិងមុខតំណែងក្នុងការធ្វើដូច្នេះ។ យ៉ាងហោចណាស់គាត់បានគិតដូច្នេះ។ ប៉ុន្ដែព្រះមិនបានគាំទ្រគាត់ទេ។ គាត់មិនបានត្រៀមខ្លួនទេ។ គាត់នៅតែខ្វះចរិតសំខាន់បំផុតសម្រាប់ការងារ។ គាត់មិនអាចដឹងអំពីរឿងនោះទេប៉ុន្ដែនៅទីបំផុតគាត់ត្រូវមានឋានៈដូចព្រះដោយធ្វើអព្ភូតហេតុដែល គួរឲ្យ ស្ញប់ស្ញែងបំផុតដែលបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរនិងគ្រប់គ្រងលើមនុស្សរាប់លាននាក់។

ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់ឬយេហូវ៉ាចង់វិនិយោគអំណាចបែបនេះក្នុងបុរសតែម្នាក់គាត់ត្រូវតែប្រាកដថាអំណាចបែបនេះនឹងមិនធ្វើឱ្យគាត់ខូចឡើយ។ លោកម៉ូសេត្រូវការយកក្រញាំមួយមកប្រើការនិយាយបែបទំនើប។ ការប៉ុនប៉ងរបស់គាត់នៅក្នុងបដិវត្តបានបរាជ័យមុនពេលដែលវាបានធ្លាក់ចុះដល់ដីហើយគាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនខ្ចប់កន្ទុយនៅចន្លោះជើងរបស់គាត់ដែលកំពុងរត់សម្រាប់វាលខ្សាច់ដើម្បីរក្សាទុកស្បែករបស់គាត់។ នៅទីនោះគាត់បានរស់នៅអស់រយៈពេល ៤០ ឆ្នាំលែងធ្វើជាមេដឹកនាំនៃប្រទេសអេហ្ស៊ីបទៀតហើយប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាគង្វាលដែលមានចិត្ដរាបទាបប៉ុណ្ណោះ។

បន្ទាប់មកនៅពេលគាត់មានអាយុ ៨០ ឆ្នាំគាត់មានចិត្ដរាបទាបខ្លាំងណាស់នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេតែងតាំងឱ្យទទួលយកតួនាទីជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ជាតិគាត់បានបដិសេធដោយមានអារម្មណ៍ថាគាត់មិនបំពេញភារកិច្ច។ គាត់ត្រូវបានគេដាក់សម្ពាធឱ្យទទួលយកតួនាទី។ គេបាននិយាយថាអ្នកគ្រប់គ្រងល្អបំផុតគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវតែអូសនិងទាត់ចូលការិយាល័យអាជ្ញាធរ។

សេចក្តីសង្ឃឹមដែលបានផ្តល់ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទសព្វថ្ងៃនេះគឺមិនមែនដើម្បីបង្កភាពវង្វេងស្មារតីនៅស្ថានសួគ៌និងនៅលើផែនដីឡើយ។ មែនហើយនៅទីបំផុតផែនដីនឹងពោរពេញទៅដោយមនុស្សគ្មានបាបដែលជាសមាជិកនៃក្រុមគ្រួសាររបស់ព្រះជាថ្មីម្តងទៀតប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាសេចក្តីសង្ឃឹមដែលត្រូវបានផ្តល់ដល់ពួកគ្រីស្ទាននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ។

សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងបានស ឲ្យ ឃើញដោយសាវ័កប៉ូលនៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់ពួកអ្នកនៅទីក្រុងកូល៉ុស។ អានពីការបកប្រែព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីរបស់វីលៀមបាឡៃយៈ

“ ប្រសិនបើអ្នកបានរស់ឡើងវិញជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទនោះចិត្តអ្នកត្រូវតែតាំងខ្លួនជាសៅហ្មងលើភាពពិតដ៏ធំធេងនៃផ្ទៃមេឃដែលព្រះគ្រិស្ដគង់នៅខាងស្តាំព្រះ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ឥតឈប់ឈររបស់អ្នកត្រូវតែស្ថិតនៅលើតថភាពជាក់ស្តែងនៅស្ថានសួគ៌មិនមែនដោយភាពតោកយ៉ាកនៅលើផែនដីទេ។ ដ្បិតអ្នកបានស្លាប់ទៅក្នុងលោកនេះហើយឥឡូវនេះអ្នកបានចូលទៅក្នុងជីវិតអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ នៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទដែលជាជីវិតរបស់អ្នកនឹងមកម្តងទៀតដើម្បីឱ្យពិភពលោកទាំងមូលបានឃើញបន្ទាប់មកពិភពលោកទាំងអស់នឹងឃើញថាអ្នកក៏ចូលរួមចំណែកលើកតម្កើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះអង្គដែរ។ (កូល៉ុស ៣: ១-៤)

ដូចលោកម៉ូសេដែលត្រូវបានគេជ្រើសរើសអោយដឹកនាំរាស្ដ្ររបស់ព្រះទៅដល់ទឹកដីសន្យានោះយើងមានក្តីសង្ឃឹមក្នុងការចូលរួមក្នុងសិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅពេលដែលគាត់នាំមនុស្សជាតិត្រឡប់ចូលក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះវិញ។ ហើយដូចលោកម៉ូសេដែរអំណាចដ៏អស្ចារ្យនឹងត្រូវបានប្រគល់ឱ្យយើងដើម្បីសម្រេចកិច្ចការនោះ។

ព្រះយេស៊ូវប្រាប់យើងថា៖

“ ដល់អ្នកឈ្នះក្នុងចម្បាំងនៃជីវិតនិងដល់អ្នកដែលនៅរស់រហូតដល់ជីវិតដែលខ្ញុំបានបញ្ជាអោយគាត់រស់នៅគឺអោយអ្នកមានអំណាចលើប្រជាជាតិនានា។ ព្រះអង្គនឹងកម្ទេចពួកគេដោយដំបងដែក។ ពួកគេនឹងត្រូវកម្ទេចដូចគ្រឿងស្មូនដែលបាក់បែក។ អំណាចរបស់គាត់គឺដូចជាអំណាចដែលខ្ញុំបានទទួលពីព្រះវរបិតាខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំនឹង ឲ្យ ផ្កាយព្រឹកដល់គាត់»។ (វិវរណៈ ២: ២៦-២៨) គម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដោយ William Barclay)

ឥឡូវនេះយើងអាចយល់ពីមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវការយើងឱ្យរៀនពឹងផ្អែកលើទ្រង់ហើយយល់ថាកម្លាំងរបស់យើងមិនមែនមកពីខាងក្នុងប្រភពមនុស្សទេប៉ុន្តែមកពីស្ថានលើ។ យើងត្រូវសាកល្បងនិងចម្រាញ់ដូចលោកម៉ូសេដែរដ្បិតកិច្ចការមុនយើងគឺដូចជាគ្មានអ្វីដែលធ្លាប់មានពីមុនមក។

យើងមិនចាំបាច់ព្រួយបារម្ភថាតើយើងនឹងបំពេញភារកិច្ចនោះទេ។ សមត្ថភាពចំណេះដឹងនិងសមត្ថភាពវែកញែកណាមួយដែលត្រូវការនឹងត្រូវផ្តល់ឱ្យយើងនៅពេលនោះ។ អ្វីដែលមិនអាចផ្តល់ឱ្យយើងគឺជាអ្វីដែលយើងនាំយកទៅតុនៃឆន្ទៈសេរីរបស់យើង: គុណភាពនៃភាពរាបសារដែលបានរៀន; គុណលក្ខណៈដែលបានសាកល្បងនៃការពឹងផ្អែកលើព្រះវរបិតា។ ឆន្ទៈដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះសេចក្តីពិតនិងសម្រាប់មនុស្សយើងសូម្បីតែក្នុងស្ថានភាពលំបាកបំផុតក៏ដោយ។

ទាំងនេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវជ្រើសរើសដើម្បីបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ដោយខ្លួនឯងហើយយើងត្រូវតែធ្វើការជ្រើសរើសទាំងនេះទាំងយប់ទាំងថ្ងៃជាញឹកញាប់ស្ថិតក្រោមការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញខណៈដែលទទួលរងនូវការប្រមាថនិងការបង្កាច់បង្ខូច។ វានឹងមានបន្លានៅក្នុងសាច់ឈាមពីសាតាំងដែលនឹងធ្វើឱ្យយើងចុះខ្សោយប៉ុន្តែនៅពេលនោះនៅក្នុងស្ថានភាពខ្សោយនោះអំណាចរបស់ព្រះគ្រីស្ទធ្វើការដើម្បីធ្វើឱ្យយើងរឹងមាំ។

ដូច្នេះប្រសិនបើអ្នកមានបន្លាមួយនៅក្នុងសាច់ចូរអរសប្បាយនៅក្នុងវា។

និយាយដូចប៉ូលបាននិយាយថា «ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ព្រះគ្រីស្ទខ្ញុំរីករាយនឹងភាពទន់ខ្សោយការជេរប្រមាថនិងការលំបាកការបៀតបៀននិងការលំបាក។ សម្រាប់ពេលខ្ញុំទន់ខ្សោយពេលនោះខ្ញុំខ្លាំង។

 

មីលីធីវីវីឡុល។

អត្ថបទដោយមីលធីវីវីឡុល។
    34
    0
    សូមជួយផ្តល់យោបល់។x