ຢ່າຕັດສິນໂດຍການປະກົດຕົວພາຍນອກ

[ຈາກ ws 8 / 18 p. 8 - ເດືອນຕຸລາ 8 - ຕຸລາ 14]

"ຢ່າຕັດສິນໂດຍຮູບ ໜ້າ ພາຍນອກ, ແຕ່ຕັດສິນດ້ວຍຄວາມຕັດສິນທີ່ຊອບ ທຳ." - ໂຢຮັນ 7: 24

ໃນສອງວັກເປີດເນັ້ນເຖິງພະເຍຊູເປັນແບບຢ່າງທີ່ຕ້ອງຕິດຕາມໃນການບໍ່ຕັດສິນໂດຍຮູບຮ່າງ ໜ້າ ຕາ. ໂດຍອ້າງເຖິງຂໍ້ພະ ຄຳ ພີທີ່ຫົວຂໍ້ບົດແນະ ນຳ ໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມເຮັດຄືກັບພະເຍຊູ. ຈາກນັ້ນມັນກ່າວເຖິງພື້ນທີ່ທີ່ຈະໄດ້ຮັບການສົນທະນາ“ເຊື້ອຊາດຫລືຊົນເຜົ່າ, ຄວາມຮັ່ງມີ, ແລະອາຍຸ.” ຕໍ່ມາພວກເຮົາໄດ້ຖືກບອກວ່າ "ໃນແຕ່ລະຂົງເຂດ, ພວກເຮົາຈະພິຈາລະນາວິທີການທີ່ເປັນປະໂຫຍດທີ່ຈະເຊື່ອຟັງ ຄຳ ສັ່ງຂອງພະເຍຊູ." ທັງຫມົດທີ່ດີມາເຖິງຕອນນັ້ນ.

ການຕັດສິນໂດຍເຊື້ອຊາດຫລືຊົນເຜົ່າ (Par.3-7)

ເປັນຕາເສຍດາຍການເລີ່ມຕົ້ນທີ່ດີບໍ່ໄດ້ສືບຕໍ່ໄປ. ວັກ 5 ເວົ້າ ໂດຍທາງເປໂຕພະເຢໂຫວາ ກຳ ລັງຊ່ວຍຄລິດສະຕຽນທຸກຄົນໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າພະອົງບໍ່ ລຳ ອຽງ. ລາວບໍ່ມີຄວາມ ໝາຍ ຫຍັງກ່ຽວກັບຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານເຊື້ອຊາດ, ຊົນເຜົ່າ, ຊາດ, ເຜົ່າ, ຫລືພາສາ. ຜູ້ຊາຍຫລືຜູ້ຍິງທີ່ຢ້ານ ຢຳ ພະເຈົ້າແລະເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງເປັນທີ່ຍອມຮັບຈາກພຣະອົງ. (ຄາລາຊີ 3: 26-28; Rev. 7: 9, 10)”

ເຖິງແມ່ນວ່ານີ້ເປັນພຽງຕົວຢ່າງ ໜຶ່ງ, ການຂາດການກ່າວເຖິງພຣະເຢຊູໃນວັກ 3-5 ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງວິທີທີ່ອົງການປົກກະຕິຈະ ທຳ ງານ ໜ້ອຍ ທີ່ສຸດຕໍ່ບົດບາດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໃນວັນນະຄະດີ. ມັນຄວນເວົ້າວ່າ“ ໂດຍທາງເປໂຕ ແລະພຣະເຢຊູ, ພະເຢໂຫວາ ກຳ ລັງຊ່ວຍເຫຼືອ…”.

ເປັນຫຍັງພວກເຮົາເວົ້າເລື່ອງນີ້? ວັກເລີ່ມຕົ້ນໄດ້ເນັ້ນເຖິງວິທີທີ່ເຮົາຄວນຮຽນແບບພະເຍຊູ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມເມື່ອພະເຍຊູຍົກຕົວຢ່າງໃຫ້ພວກເຮົາຮຽນແບບ, ໃນກິດຈະການ 10: 9-29, ພາກສ່ວນຂອງລາວບໍ່ສົນໃຈ. ຫຍໍ້ ໜ້າ 4 ອ້າງເຖິງກິດຈະການ 10: 34-35. ແຕ່ສະພາບການ, ເຊັ່ນກິດຈະການ 10: 14-15, ສະແດງຈຸດເດັ່ນຂອງຜູ້ທີ່ ກຳ ລັງຖ່າຍທອດຂ່າວສານທີ່ບໍ່ເປັນກາງຕໍ່ອັກຄະສາວົກເປໂຕ. ມັນແມ່ນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດ. ບັນຊີອ່ານວ່າ“ ແຕ່ເປໂຕເວົ້າວ່າ,“ ໂອ້, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເລີຍ, ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍກິນສິ່ງໃດທີ່ເປັນມົນທິນແລະບໍ່ສະອາດ.” ແລະສຽງກໍ່ໄດ້ເວົ້າກັບລາວອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ເປັນເທື່ອທີສອງ:“ ທ່ານຢຸດການໂທຫາສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ ຊຳ ລະລ້າງ.” ເພາະສະນັ້ນສຽງຈາກສະຫວັນກ່າວເຖິງສາມເທື່ອໃນວັກນີ້ແມ່ນພະເຍຊູທີ່ກ່າວເຖິງຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີ.

ຮັກສາມາດຕະຖານສອງຢ່າງຂອງການກ່າວເຖິງພຣະເຢຊູ, ແຕ່ມີການ ຈຳ ກັດບົດບາດຂອງລາວ, ຫຍໍ້ ໜ້າ ທີ 5 ສືບຕໍ່ "ແມ່ນແຕ່ເປໂຕ, ຜູ້ທີ່ມີສິດທິພິເສດໃນການເປີດເຜີຍຄວາມບໍ່ ລຳ ອຽງຂອງພະເຢໂຫວາ, ຕໍ່ມາໄດ້ສະແດງຄວາມ ລຳ ອຽງ. (Gal. 2: 11-14) ພວກເຮົາຈະຟັງພຣະເຢຊູໄດ້ແນວໃດແລະຢຸດການຕັດສິນໂດຍພາຍນອກ?” ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ພະເຢໂຫວາແມ່ນຫົວເລື່ອງທີ່ເຂົາເຈົ້າແນະ ນຳ ໃຫ້ເຮົາຟັງພະເຍຊູ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມໃນບົດຂຽນນີ້, ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຼືເຮັດຫຍັງໃຫ້ພວກເຮົາຟັງ. ແຕ່ກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງທີ່ອົງການ ກຳ ລັງເວົ້າ, ຂໍ້ພະ ຄຳ ພີໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າພະເຍຊູຢູ່ເບື້ອງຫຼັງເຫດການນີ້.

ເປໂຕມີບໍ? “ ສິດທິພິເສດໃນການເປີດເຜີຍຄວາມ ລຳ ອຽງຂອງພະເຢໂຫວາ”? ເມື່ອປະໂລຫິດແລະພວກ ທຳ ມະຈານແລະພວກຟາລິຊຽນພະຍາຍາມດັກພະເຍຊູວ່າຊາວຢິວຄວນຈະເສຍພາສີຫຼືບໍ່, ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຢຊູວ່າ“ ອາຈານ, ພວກເຮົາຮູ້ວ່າທ່ານເວົ້າແລະສັ່ງສອນຢ່າງຖືກຕ້ອງແລະສະແດງໃຫ້ເຫັນ ບໍ່ມີຄວາມ ລຳ ອຽງ, ແຕ່ວ່າທ່ານສອນວິທີຂອງພຣະເຈົ້າສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ”. (ລູກາ 20: 21-22)

ຕະຫຼອດການປະຕິບັດງານຂອງທ່ານດຣ. ພະເຍຊູສະແດງຄວາມບໍ່ ລຳ ອຽງ. ລາວໄດ້ເວົ້າແລະປິ່ນປົວເດັກນ້ອຍ, ຜູ້ຊາຍ, ຜູ້ຍິງແລະທັງຊາວຢິວແລະຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວຢິວ. ເຖິງແມ່ນວ່າ John 14: 10-11 ສະແດງໃຫ້ເຫັນ, ລາວໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະບິດາຂອງລາວແລະເຫັນວ່າພຣະເຢຊູຄ້າຍຄືກັບການເຫັນພຣະເຈົ້າ, ໃນນັ້ນພວກເຂົາປະຕິບັດໃນແບບດຽວກັນ. ສະນັ້ນ, ການທີ່ຈະເວົ້າວ່າເປໂຕມີສິດທິພິເສດທີ່ຈະເປີດເຜີຍຄວາມບໍ່ ລຳ ອຽງຂອງພະເຢໂຫວາແມ່ນ ໜ້າ ລັງກຽດ. ພະເຍຊູໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມບໍ່ ລຳ ອຽງຂອງພະເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ພະອົງບໍ່ ລຳ ອຽງແລະລາວແມ່ນຜູ້ທີ່ເປີດເຜີຍໃຫ້ເປໂຕລວມເອົາຄົນຕ່າງຊາດເຂົ້າມາໃນຝູງດຽວ.

ໃນວັກ 6, ຢ່າງ ໜ້ອຍ, ແມ່ນເວົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍວ່າແມ່ນແຕ່ຫຼາຍຄົນທີ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບພາຍໃນອົງການຈັດຕັ້ງສາມາດຫຼືອະນຸຍາດໃຫ້ຕົນເອງສະແດງຄວາມ ລຳ ອຽງຕໍ່ຜູ້ທີ່ມີເຊື້ອຊາດຫຼືຊົນເຜົ່າໃດ ໜຶ່ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າມີເນື້ອໃນຫຼາຍຂື້ນໃນວັນນະຄະດີໄດ້ຖືກອຸທິດໃຫ້ແກ່ການຮຽນ, ການຝຶກແລະການສະແດງຄຸນລັກສະນະທີ່ຄ້າຍຄືກັບພຣະຄຣິດແທນການປະກາດ, ຫຼັງຈາກນັ້ນບາງທີມັນອາດຈະບໍ່ເປັນແນວນັ້ນ.

ເປັນຕາເສົ້າໃຈ, ແມ່ນແຕ່ບົດຂຽນນີ້ພຽງແຕ່ລອກແບບ ໜ້າ ດິນໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບລາຍລະອຽດຫລືເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບວິທີການປ່ຽນແນວຄິດຂອງຄົນ ໜຶ່ງ ກ່ຽວກັບເຊື້ອຊາດ, ສັນຊາດ, ຊົນເຜົ່າ, ຊົນເຜົ່າຫລືກຸ່ມພາສາຂອງຄົນອື່ນ. ຄຳ ແນະ ນຳ ທີ່ດີທີ່ສຸດເຊິ່ງມັນສາມາດສະ ເໜີ ໄດ້ແມ່ນການເຊີນຄົນທີ່ມາຈາກພູມຫຼັງທີ່ແຕກຕ່າງກັນມາເຮັດວຽກ ນຳ ພວກເຮົາໃນວຽກຮັບໃຊ້ພາກສະ ໜາມ ຫຼືເຊີນເຂົາເຈົ້າມາຮັບປະທານອາຫານຫຼືການຊຸມນຸມ. ໃນຂະນະທີ່ນັ້ນແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນທີ່ດີ, ພວກເຮົາຈະຕ້ອງໄດ້ກ້າວຕໍ່ໄປ. ຄວາມລໍາອຽງແມ່ນຮຽນຮູ້ຈາກຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຕົວເຮົາ, ມັນບໍ່ໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນຕົວເຮົາ.

ເດັກນ້ອຍ, ໂດຍບໍ່ມີອິດທິພົນຈາກພາຍນອກ, ປະຕິບັດຕໍ່ເດັກນ້ອຍຄົນອື່ນໆທຸກຄົນຄືກັນ, ໂດຍບໍ່ມີການ ລຳ ອຽງສີ, ພາສາແລະອື່ນໆ. ພວກເຂົາຮຽນຮູ້ຄວາມ ລຳ ອຽງຈາກຜູ້ໃຫຍ່. ພວກເຮົາຕ້ອງກາຍເປັນເດັກນ້ອຍ. ດັ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວໃນມັດທາຍ 19: 14-15,“ ໃຫ້ເດັກນ້ອຍຜູ້ດຽວແລະຢຸດກີດຂວາງພວກເຂົາຈາກການມາຫາເຮົາ, ເພາະວ່າອານາຈັກສະຫວັນເປັນຂອງຄົນແບບນັ້ນ.” ແມ່ນແລ້ວ, ເດັກນ້ອຍມັກຈະຖ່ອມຕົວແລະສອນງ່າຍຈົນກ່ວາຈະເປື້ອນ ອິດທິພົນຂອງຜູ້ໃຫຍ່. ວິທີການຕົ້ນຕໍໃນການປ່ຽນທັດສະນະຂອງພວກເຮົາແລະມີຄວາມ ລຳ ອຽງຫລາຍແມ່ນການຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບວັດທະນະ ທຳ ອື່ນໆ. ຍິ່ງພວກເຮົາຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພວກມັນຫຼາຍເທົ່າໃດ, ພວກເຮົາກໍ່ຈະມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍເທົ່າໃດ.

ການຕັດສິນໂດຍຄວາມຮັ່ງມີຫລືຄວາມທຸກຍາກ (Par.8-12)

ພວກເຮົາໄດ້ຖືກເຕືອນຢ່າງຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບລະບຽບພວກເລວີທີ 19: 15 ເຊິ່ງເວົ້າວ່າ“ ທ່ານບໍ່ຕ້ອງສະແດງຄວາມ ລຳ ອຽງຕໍ່ຄົນທຸກຍາກຫລືສະແດງຄວາມມັກຕໍ່ຄົນຮັ່ງມີ. ໃນສຸພາສິດ 14: 20 ມັນບອກວ່າ "ຄົນຍາກຈົນແມ່ນຄົນທີ່ເພື່ອນບ້ານກຽດຊັງ, ແຕ່ວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເພື່ອນຂອງຄົນຮັ່ງມີ." ວ່າທັດສະນະຄະຕິນີ້ສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ປະຊາຄົມຄຣິສຕຽນໃນທຸກມື້ນີ້. ໃນ James 2: 1-4 ເຊິ່ງປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ປະຊາຄົມຄຣິສຕະຈັກໃນສະຕະວັດ ທຳ ອິດ.

1 ຕີໂມທຽວ 6: 9-10 ແມ່ນກ່າວເຖິງເຊິ່ງຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ "ຄວາມຮັກຂອງເງິນແມ່ນຮາກຖານຂອງສິ່ງທີ່ບໍ່ດີທຸກປະເພດ". ມັນເປັນສິ່ງ ສຳ ຄັນທີ່ພວກເຮົາຈະປະຕິບັດຕາມ ຄຳ ແນະ ນຳ ນີ້ເປັນສ່ວນບຸກຄົນ, ແຕ່ມັນຍັງມີຄວາມ ສຳ ຄັນຫຼາຍ ສຳ ລັບອົງການ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຂະນະທີ່ບັນຊີຂອງປະຊາຄົມຕ້ອງມີການກວດສອບແລະລາຍງານຕໍ່ປະຊາຄົມເປັນປະ ຈຳ ເດືອນ, ຫໍປະຊຸມແລະຫໍພັກເບເທນແລະ ສຳ ນັກງານໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ລາຍງານບັນຊີການກວດສອບຂອງລາຍໄດ້ແລະລາຍຈ່າຍໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາຍເຊິ່ງການປະກອບສ່ວນ ກຳ ລັງສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ເຂົາເຈົ້າ. ເປັນ​ຫຍັງ​ບໍ່? ມັນສ້າງຄວາມສົງໃສຢ່າງແຮງວ່າຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບການ ນຳ ໃຊ້ແລະລະດັບຂອງການບໍລິຈາກແມ່ນຖືກປິດບັງຫລືຝັງ; ຂໍ້ມູນຂ່າວສານທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງມີສິດທີ່ຈະຮູ້ກ່ຽວກັບ.

ປະຈຸບັນອົງການຍັງເປັນເຈົ້າຂອງຫໍປະຊຸມລາຊະອານາຈັກທັງ ໝົດ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ບອກເຖິງຄວາມເປັນພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຂົາວ່າພວກເຂົາໃຊ້ເງິນທີ່ໄດ້ຈາກການຂາຍອະສັງຫາລິມະສັບ, ແລະການບໍລິຈາກ. ນີ້ແມ່ນການສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງຄວາມຮັກຂອງເງິນ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈເລື່ອງເງິນ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ມີບັນຫາຫຍັງໃນການໂປ່ງໃສກັບແຫລ່ງລາຍໄດ້ແລະຂົງເຂດລາຍຈ່າຍ. ພວກເຂົາຄວນຈະເປັນຕົວຢ່າງຂອງການວາງ "ຄວາມຫວັງຂອງພວກເຂົາ, ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບອຸດົມສົມບູນທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ, ແຕ່ວ່າແມ່ນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ." (1 ຕີໂມທຽວ 6: 17-19).

ການຕັດສິນຕາມອາຍຸ (Par.13-17)

ໃນວັກ 13, ພວກເຮົາໄດ້ຖືກເຕືອນເຖິງ Leviticus 19: 32 ບ່ອນທີ່ມັນເວົ້າເຖິງການສະແດງຄວາມເຄົາລົບນັບຖືຕໍ່ຜູ້ສູງອາຍຸ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ມັນມີເຫດຜົນທີ່ຖືກຕ້ອງກັບຫຼັກການຂອງເອຊາຢາ 65: 20 ວ່າຜູ້ໃດທີ່ເຮັດບາບ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາເກົ່າ, ພວກເຂົາບໍ່ຄວນລະເລີຍ. ນີ້, ເພາະສະນັ້ນ, ໃຊ້ໂດຍສະເພາະກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່. ບາງຄັ້ງ, ຍ້ອນການຮັບໃຊ້ເປັນເວລາດົນນານ, ພວກເຂົາສາມາດເລີ່ມຕົ້ນຄິດຕົວເອງຫຼາຍກວ່າທີ່ຈະຄິດ. (Romans 12: 3) ນີ້ສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສະແດງຄວາມ ລຳ ອຽງ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນກັບ ໝູ່ ເພື່ອນບາງຄົນ, ຫລືຍາດພີ່ນ້ອງທີ່ມີເນື້ອຫນັງເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ຄວນ, ແລະສວຍໃຊ້ສິດທິພິເສດຂອງພວກເຂົາ.

ເຊັ່ນດຽວກັນ, ການພິພາກສາອາດຈະຖືກຕັດສິນຜິດໂດຍບໍ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງໄວ ໜຸ່ມ, ບາງທີອາດຈະເປັນຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເບິ່ງ ໜຸ່ມ ກ່ວາພວກເຂົາມີອາຍຸນ້ອຍກວ່າ. ດັ່ງທີ່ວັກ 17 ຊີ້ໃຫ້ເຫັນຢ່າງຖືກຕ້ອງ, "ມັນ ສຳ ຄັນຫຼາຍປານໃດທີ່ພວກເຮົາອີງໃສ່ພຣະ ຄຳ ພີແທນທີ່ຈະອີງໃສ່ວັດທະນະ ທຳ ຫລືທັດສະນະສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາ!"

ຜູ້ພິພາກສາດ້ວຍການຕັດສິນທີ່ຖືກຕ້ອງ (Par.18-19)

ໜ້າ ເສົ້າຫຼັງຈາກທີ່ກ່າວເຖິງການຟັງ “ ຕໍ່ພະເຍຊູແລະຢຸດຕັດສິນໂດຍພາຍນອກ” ໃນວັກ 5, ພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາມີຄວາມ ໝາຍ ທີ່ຈະເຮັດຕາມຕົວຢ່າງແລະ ຄຳ ສັ່ງຂອງພຣະອົງ.

ມີການກ່າວເຖິງທີ່ຜ່ານໄປຂອງພຣະເຢຊູໃນວັກ 11 ໂດຍອ້າງອີງເຖິງທັດສະນະຂອງພວກເຮົາຕໍ່ຄົນຮັ່ງມີແລະທຸກຍາກໂດຍການອ້າງເຖິງມັດທາຍ 19: 23 ແລະລູກາ 6: 20. ວັກ 15, ກ່ຽວກັບອາຍຸ, ກ່າວເຖິງໃນການຖ່າຍທອດວ່າພະເຍຊູຢູ່ໃນໄວອາຍຸ 30 ຂອງລາວ ສຳ ລັບການປະຕິບັດແຜ່ນດິນໂລກທັງ ໝົດ ຂອງລາວ.

ການກ່າວເຖິງພຽງຢ່າງດຽວເທົ່ານັ້ນແມ່ນໃນຕອນທ້າຍຂອງວັກ 18 ແລະ 19 ເມື່ອເວົ້າເຖິງວິທີທີ່ພະເຍຊູຈະຕັດສິນໃນຄວາມຊອບ ທຳ. ຍາກທີ່ຈະໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການສຶກສາ WT ເພື່ອເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຄຣິດທີ່ບໍ່ຕັດສິນໂດຍຮູບລັກສະນະພາຍນອກ.

ແມ່ນແລ້ວ, ມັນຈະໃຊ້ເວລາ “ ພະຍາຍາມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນສ່ວນຂອງເຮົາແລະ ຄຳ ເຕືອນຕ່າງໆຈາກພະ ຄຳ ຂອງພະເຈົ້າ” (Par.18) ເພື່ອພະຍາຍາມເປັນກາງ. ຈາກນັ້ນພວກເຮົາຄວນສາມາດຢຸດຕິການຕັດສິນໂດຍຮູບລັກສະນະພາຍນອກ. ແຕ່, ພວກເຮົາຍັງຕ້ອງພະຍາຍາມຫລີກລ້ຽງການຕັດສິນຢ່າງເດັດຂາດ. ພວກເຮົາຕ້ອງຈື່ສິ່ງນັ້ນ “ ອີກບໍ່ດົນພະເຍຊູຄລິດກະສັດຂອງພວກເຮົາຈະຕັດສິນມະນຸດຊາດທັງ ໝົດ”, ເຊິ່ງລວມທັງຕົວເຮົາເອງ, ໃນຄວາມຊອບ ທຳ.

Romans 2: 3 ມີ ຄຳ ເຕືອນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຫຼາຍເມື່ອເວົ້າວ່າ: "ແຕ່ທ່ານ, ທ່ານມີຄວາມຄິດແນວນີ້, ໃນຂະນະທີ່ທ່ານຕັດສິນຜູ້ທີ່ປະຕິບັດສິ່ງດັ່ງກ່າວແລະທ່ານຍັງເຮັດມັນ, ທ່ານຈະພົ້ນຈາກການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ?"

Romans 2: 6 ກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ "ແລະລາວ [ພຣະເຈົ້າ] ຈະຕອບແທນໃຫ້ແຕ່ລະຄົນຕາມວຽກຂອງເຂົາ."

ສຸດທ້າຍອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນ Romans 2: 11 "ເພາະວ່າບໍ່ມີຄວາມ ລຳ ອຽງກັບພຣະເຈົ້າ."

ແມ່ນແລ້ວ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຢ່າຕັດສິນໂດຍຮູບຮ່າງພາຍນອກ, ແຕ່ຍັງຫລີກລ້ຽງການຕັດສິນຢູ່ຕະຫຼອດ.

ໃນລູກາ 20: 46-47, ພຣະເຢຊູໄດ້ເຕືອນກ່ຽວກັບຜູ້ທີ່ອອກໄປເບິ່ງພາຍນອກໃນເວລາທີ່ລາວກ່າວວ່າ, "ຈົ່ງລະວັງເບິ່ງພວກນັກ ທຳ ມະຈານຜູ້ທີ່ຢາກຍ່າງອ້ອມຜ້າອ້ອມ, ແລະມັກການທັກທາຍໃນຕະຫລາດແລະບ່ອນນັ່ງທາງ ໜ້າ ໃນ ທຳ ມະສາລາແລະທີ່ສຸດ ບັນດາສະຖານທີ່ທີ່ໂດດເດັ່ນໃນອາຫານແລງ, ແລະແມ່ນໃຜທີ່ກິນເຂົ້າເຮືອນຂອງພວກ ໝ້າຍ ແລະ ສຳ ລັບເຫດຜົນທີ່ອະທິຖານຍາວ. ພວກນີ້ຈະໄດ້ຮັບ ຄຳ ຕັດສິນທີ່ ໜັກ ກວ່າເກົ່າ.”

ທາດາ

ບົດຂຽນໂດຍ Tadua.