In paragraaf 13 van vandaag Uitkijktoren studie wordt ons verteld dat een van de bewijzen van de inspiratie van de Bijbel de ongebruikelijke openhartigheid is. (w12 6/15 blz. 28) Dit doet denken aan het incident waarbij de apostel Paulus betrokken was toen hij de apostel Petrus in het openbaar berispte. (Gal. 2:11) Hij bestrafte Petrus niet alleen voor alle toeschouwers, maar hij zette het verslag vervolgens uiteen in een brief die uiteindelijk aan de hele christelijke gemeenschap zou worden doorgegeven. Blijkbaar maakte hij zich geen zorgen over de gevolgen van dit verhaal voor de broederschap, aangezien een van de leidende leden van het toenmalige besturende lichaam erbij betrokken was. Het feit dat het in de goddelijk geïnspireerde Schrift is opgenomen, is meer dan voldoende bewijs dat het goede dat uit zo'n openbaring voortkwam, ruimschoots opweegt tegen de mogelijke nadelen.
Mensen waarderen openhartigheid en eerlijkheid. We zijn zeer bereid om diegenen te vergeven die eerlijk een tekortkoming of overtreding erkennen. Trots en angst weerhouden ons open te zijn over haar tekortkomingen.
Onlangs onderging een plaatselijke broeder een zware darmoperatie. De operatie was een succes, maar hij kreeg drie verschillende postoperatieve infecties die hem bijna het leven kostten. Bij onderzoek stelde het ziekenhuis vast dat hij met spoed naar een operatiekamer was gebracht die niet goed was geschrobd na een blindedarmoperatie. De doktoren en de ziekenhuisadministrateur kwamen naar zijn bed en legden openlijk uit wat er was gebeurd en waarom ze mislukten. Ik was geschokt toen ik hoorde dat ze zo'n openlijke bekentenis zouden afleggen, omdat het hen zou kunnen blootstellen aan een kostbare rechtszaak. De broeder legde mij uit dat dit nu ziekenhuisbeleid is geworden. Ze hebben ontdekt dat het openlijk erkennen van fouten resulteert in veel minder rechtszaken dan het vorige beleid om alle misstanden te verdoezelen en te ontkennen. Eerlijk en verontschuldigend zijn heeft eigenlijk een financieel voordeel. Het blijkt dat mensen minder snel aanklagen als de doktoren vrijelijk toegeven dat ze ongelijk hadden.
Aangezien de bijbel wordt geprezen om zijn openhartigheid, en aangezien zelfs de wereld openlijk het voordeel erkent van oprechte eerlijkheid wanneer er fouten zijn gemaakt, moeten we ons afvragen waarom degenen die de leiding nemen in Jehovah's organisatie, hierin geen voorbeeld geven. We hebben het niet over individuen. Op elk niveau van de organisatie zijn er goede, eerlijke en nederige mannen die vrijelijk erkennen wanneer ze een fout hebben gemaakt. Het is veilig om te zeggen dat deze eigenschap een opvallend kenmerk is van Jehovah's volk in deze tijd; een die ons gemakkelijk onderscheidt van alle andere religies. Het is waar dat er ook leden van de gemeente zijn, vaak vooraanstaande leden, die niet zo bereid zijn te erkennen wanneer ze ongelijk hebben gehad. Zo iemand waardeert de positie die hij bekleedt zo hoog dat hij zich tot het uiterste zal inspannen om elk wangedrag te verdoezelen of af te wenden. Dat is natuurlijk te verwachten aangezien de organisatie uit onvolmaakte mensen bestaat die niet allemaal redding zullen bereiken. Dit is geen kwestie van mening, maar van profetisch verslag.
Nee, waar we het over hebben is een institutioneel gebrek aan openhartigheid. Dit is al decennia lang een kenmerk van Jehovah's volk. Laten we een bijzonder flagrant voorbeeld hiervan illustreren.
In het boek Verzoening door JF Rutherford gepubliceerd in 1928 de volgende leer is geavanceerd op pagina 14:
“Het sterrenbeeld van de zeven sterren die de Pleiaden vormen, lijkt het bekroningscentrum te zijn waar de bekende systemen van de planeten om draaien, zelfs als de planeten van de zon de zon gehoorzamen en in hun respectievelijke banen reizen. Er is met veel gewicht gesuggereerd dat een van de sterren van die groep de woonplaats van Jehova is en de plaats van de hoogste hemel; dat het de plaats is waarnaar de geïnspireerde schrijver verwees toen hij zei: "Hoort gij vanuit uw woonplaats, zelfs vanuit de hemel" (2 Kron. 6:21); en dat het de plaats is waarnaar Job verwees toen hij onder inspiratie schreef: "Kunt u de zoete invloeden van Pleiaden binden of de banden van Orion losmaken?" - Job 38:31 "
Deze leerstelling is niet alleen overduidelijk onwetenschappelijk, maar ook onschriftuurlijk. Het is wilde speculatie en duidelijk de persoonlijke mening van de auteur. Vanuit ons moderne gezichtspunt is het een schande dat we ooit zoiets hebben geloofd; maar daar is het.
Deze leer is ingetrokken in 1952.
w53 11 / 15 p. 703 Vragen van lezers
? Wat is betekende by 'verbindend de zoet invloeden of de Pleiades' or 'verliezen de banden of Orion' or 'brengen voort Mazzaroth in zijn seizoenen' or 'leidend Arcturus Met zijn zonen' as vermeld at Jobomschrijving: 38: 31, 32? W. S., New York.
Sommigen schrijven opvallende eigenschappen toe aan deze sterrenbeelden of stergroepen en op basis daarvan bieden ze vervolgens persoonlijke interpretaties van Job 38: 31, 32 die hun toehoorders verbazen. Hun opvattingen kloppen niet altijd vanuit het standpunt van de astronomie, en wanneer ze in de Bijbel worden bekeken, zijn ze volkomen ongegrond.
Een attribuut…? Privéinterpretaties… ?! JF Rutherford, president van de Watchtower Bible and Tract Society, zou de ‘enkelen’ zijn. En als dit zijn "privéinterpretaties" waren, waarom werden ze dan aan het publiek vrijgegeven in een boek met copyright, gepubliceerd en verspreid door onze samenleving?
Dit, hoewel misschien ons ergste voorbeeld van het verschuiven van de schuld voor een verlaten leerstelling, is zeker niet uniek. We hebben een lange geschiedenis van het gebruik van uitdrukkingen als 'sommigen hebben gedacht', 'er werd geloofd', 'er is gesuggereerd', terwijl wij de hele tijd het waren die dachten, geloofden en suggereerden. We weten niet langer wie een bepaald artikel schrijft, maar we weten wel dat het Besturende Lichaam de verantwoordelijkheid neemt voor alles wat wordt gepubliceerd.
We hebben zojuist een nieuw begrip gepubliceerd van de voeten van klei en ijzer uit Nebukadnezars droom. Deze keer hebben we de schuld niet verschoven. Deze keer hebben we helemaal geen melding gemaakt van onze eerdere leringen - er zijn er minstens drie geweest, met twee flip-flops. Een nieuwkomer die het artikel leest, zou tot de conclusie komen dat we de betekenis van dit profetische element nog nooit eerder hadden begrepen.
Zou een simpele, ongecompliceerde erkenning echt zo schadelijk zijn voor het geloof van de gewone man? Zo ja, waarom staan daar dan zoveel voorbeelden van in de Schrift? Wat waarschijnlijker is, is dat het horen van een oprechte verontschuldiging voor het feit dat we ons hebben misleid vanwege goedbedoelende, maar volledig op mensen gerichte speculatie, een lange weg zou zijn om het verloren vertrouwen van degenen die de leiding nemen te herstellen. We zouden tenslotte het voorbeeld van eerlijkheid, nederigheid en openhartigheid volgen dat door trouwe dienstknechten van weleer is vastgesteld.
Of suggereren we dat we een betere manier hebben dan die is vastgelegd in Gods geïnspireerde Woord?
