Analiza Księgi Daniela 11: 1-45 i 12: 1-13

Wprowadzenie

"Nie boję się prawdy. Cieszę się Ale chciałbym, aby wszystkie moje fakty były w odpowiednim kontekście.”- Gordon B. Hinckley

Ponadto, aby przekierować cytat Alfreda Whitehead'a, „Wiele wycierpiałem od pisarzy, którzy zacytowali to lub tamte zdanie [Pismo Święte] albo z kontekstu, albo w zestawieniu z jakąś niestosowną materią, która dość zniekształcała [jego] co oznacza lub całkowicie go zniszczyło."

Więc dlatego, „Dla mnie kluczem jest kontekst - z tego wynika zrozumienie wszystkiego.” -Kennetha Nolanda.

Badając Biblię, szczególnie wszelkie pisma święte związane z proroctwem, należy zrozumieć je w kontekście. Może to być kilka wersów lub kilka rozdziałów po obu stronach badanej części. Musimy także ustalić, kto był zamierzonym odbiorcą i co by zrozumieli. Musimy również pamiętać, że Biblia została napisana dla normalnych ludzi i powinna być przez nich zrozumiana. Nie został napisany dla małej grupy inteligencji, która jako jedyna posiadałaby wiedzę i zrozumienie, czy to w czasach biblijnych, czy w teraźniejszości, czy w przyszłości.

Dlatego ważne jest, aby przystąpić do egzaminu egzegetycznie, pozwalając Biblii na interpretację samego siebie. Powinniśmy pozwolić, aby pisma święte doprowadziły nas do naturalnego wniosku, zamiast zbliżać się do z góry przyjętych pomysłów.

Poniżej znajdują się wyniki takiego badania Księgi biblijnej z Księgi Daniela 11, w kontekście bez uprzedzeń, starając się zobaczyć, jak możemy to zrozumieć. Wszelkie zdarzenia historyczne, które nie są powszechnie znane, zostaną opatrzone odnośnikami, aby je zweryfikować, a zatem sugerowane zrozumienie.

Zgodnie z powyższymi zasadami stwierdzamy, co następuje:

• Po pierwsze, publicznością byli Żydzi, którzy albo przebywali na wygnaniu w Babilonii, albo wkrótce powrócą do ziemi judzkiej po prawie całym życiu na wygnaniu.
• Oczywiście zatem zarejestrowane wydarzenia byłyby tymi najbardziej istotnymi dla narodu żydowskiego, który był ludem wybranym przez Boga.
• Przepowiednia została przekazana przez anioła Danielowi, Żydowi, wkrótce po upadku Babilonu Dariuszowi Medemu i Cyrusowi Persowi.
• Oczywiście Daniel i inni Żydzi byli zainteresowani przyszłością swojego narodu, teraz, gdy służba dla Babilonu za Nabuchodonozora i jego synów dobiegła końca.

Mając na uwadze te kwestie podstawowe, zacznijmy nasz wiersz od analizy wiersza.

Daniel 11: 1-2

"¹ A co do mnie, w pierwszym roku panowania Medeusza wstałem jako wzmacniacz i forteca dla niego. ² A teraz, co jest prawdą, powiem wam:

"Popatrz! Będzie jeszcze trzech królów walczących o Persję, a czwarty zgromadzi większe bogactwa niż wszyscy [inni]. A gdy tylko stanie się silny w swoich bogactwach, zbudzi wszystko przeciwko królestwu Grecji.

Judei rządzona przez Persję

Dla przypomnienia, zgodnie z wersetem 1, w pierwszym roku po podboju Babilonu i jego imperium anioł przemawia do Daniela pod panowaniem Dariusza Mede i Cyrusa, króla perskiego.

Więc kogo należy utożsamiać z wymienionymi tutaj czterema królami Persji?

Niektórzy zidentyfikowali Cyrusa Wielkiego jako pierwszego króla i zignorowali Bardiya / Gaumata / Smerdis. Ale musimy pamiętać kontekst.

Dlaczego to mówimy? Daniel 11: 1 podaje czas, w którym proroctwo to miało miejsce w 1^st rok Dariusza Meda. Należy jednak zauważyć, że według Daniela 5:31 i Daniela 9: 1 Dariusz Mede był królem Babilonu i pozostałością po Imperium Babilońskim. Ponadto Daniel 6:28 mówi o prosperowaniu Daniela w królestwie Dariusza [nad Babilonem] oraz w królestwie Cyrusa Perskiego.

Cyrus panował już królem nad Persją przez około 22 lata[I]  przed schwytaniem Babilonu i pozostał królem Persji aż do śmierci około 9 lat później. Dlatego, kiedy Pismo mówi:

"Popatrz! będą jeszcze trzej królowie ”,

i odnosi się do przyszłości, możemy jedynie stwierdzić, że Następny Król Perski i pierwszy perski król tego proroctwa, na tron ​​perski został Cambyses II, syn Cyrusa Wielkiego.

Oznaczałoby to, że drugi król proroctwa będzie Bardiya / Gaumata / Smerdis, ponieważ ten król zastąpił Cambysesa II. Bardiya z kolei został zastąpiony przez Dariusza Wielkiego, którego zatem identyfikujemy jako naszego trzeciego króla.[ii]

To, czy Bardiya / Gaumata / Smerdis był oszustem, czy nie, nie ma znaczenia, a tak naprawdę niewiele o nim wiadomo. Jego prawdziwe imię jest nawet niepewne, stąd podana tutaj potrójna nazwa.

Dariusza Wielkiego, trzecim królem został Kserkses I (Wielki), który byłby zatem czwartym królem.

Proroctwo mówi o czwartym królu:

"a czwarty zgromadzi większe bogactwa niż wszystkie [inne]. A gdy tylko stanie się silny w swoich bogactwach, zbudzi wszystko przeciwko królestwu Grecji ”

Co pokazuje historia? Czwarty król najwyraźniej musiał być Kserksesem. Jest jedynym królem, który pasuje do opisu. Jego ojciec Dariusz I (Wielki) zgromadził bogactwo, wprowadzając system regularnego opodatkowania. Kserkses odziedziczył to i dodał do tego. Według Herodota Kserkses zebrał ogromną armię i flotę, aby zaatakować Grecję. "Kserkses zbierał swoją armię, przeszukując każdy region kontynentu. 20. W ciągu czterech pełnych lat od podboju Egiptu przygotowywał armię i rzeczy, które służyły armii, a w piątym roku 20 rozpoczął kampanię z mnóstwem wielkich ludzi. Dla wszystkich armii, o których wiemy, było to zdecydowanie największe; ” (Patrz Herodot, Book 7, akapity 20,60-97).[iii]

Co więcej, Kserkses według znanej historii był ostatnim królem perskim, który najechał Grecję przed inwazją na Persję przez Aleksandra Wielkiego.

Dzięki Kserksesowi wyraźnie zidentyfikowanym jako 4^th królu, to potwierdza, że ​​jego ojciec, Dariusz Wielki, musiał być 3^rd król i inne identyfikacje Cambysesa II jako 1^st król i Bardiya jako 2^nd król ma rację.

Podsumowując, czterej królowie podążali za Dariuszem Mede i Cyrusem Wielkim

• Cambyses II, (syn Cyrus)
• Bardiya / Gaumata / Smerdis, (? Brat Cambyses czy oszust?)
• Dariusz I (Wielki) i
• Kserkses (syn Dariusza I)

Pozostali królowie Persji nie zrobili nic, co wpłynęłoby na status quo narodu żydowskiego i ziemi Judy.

 

Daniel 11: 3-4

³ „A potężny król z pewnością powstanie i będzie rządził z rozległym panowaniem i będzie postępował zgodnie ze swoją wolą. ⁴ A kiedy powstanie, jego królestwo zostanie rozbite i podzielone na cztery wiatry niebios, ale nie na jego potomstwo i nie zgodnie z jego panowaniem, którym rządził; ponieważ jego królestwo zostanie wykorzenione, nawet dla innych niż oni.

"³A potężny król z pewnością powstanie ”

Następnym królem, który dotknął ziemię Judy i Żydów, był Aleksander Wielki i wynikające z niego cztery Imperia. Nawet najbardziej sceptyczny spór o zrozumienie tych wersetów w odniesieniu do Aleksandra Wielkiego. Warto zauważyć, że jednym z powodów, dla których Aleksander zaatakował Persję, był, ponieważ według Arriana Nicomedian (wczesne 2^nd Stulecie), "ALexander napisał odpowiedź i wysłał Thersippusa z ludźmi przybyłymi z Dariusza, z instrukcjami, aby dać list Dariuszowi, ale nie rozmawiać o niczym. List Aleksandra brzmiał następująco: „Wasi przodkowie przybyli do Macedonii i reszty Grecji i potraktowali nas chorych, bez żadnych wcześniejszych obrażeń od nas. Ja, mianowany naczelnym wodzem Greków i pragnąc zemścić się na Persach, przeszedłem do Azji, a rozpoczęliście działania wojenne. ...". [iv]. Mamy zatem również związek między czwartym królem Persji a Aleksandrem Wielkim.

„I panuj z dużym panowaniem i postępuj zgodnie z jego wolą”

Aleksander Wielki wstał i stworzył wielkie imperium w ciągu dziesięciu lat, które rozciągało się od Grecji po północno-zachodnie Indie i obejmowało ziemie pokonanego imperium perskiego, w tym Egipt i Judeę.

Judea rządzona przez Grecję

„Kiedy powstanie, jego królestwo zostanie zniszczone”

Jednak u szczytu podbojów Aleksander zmarł w Babilonie niedługo po zaprzestaniu kampanii 11 lat po rozpoczęciu inwazji na Imperium Perskie i zaledwie 13 lat po zostaniu królem Grecji.

„Jego królestwo zostanie rozbite i podzielone na cztery wiatry niebios” i "jego królestwo zostanie wykorzenione, nawet dla innych niż te ”

Po okresie prawie dwudziestu lat walk jego królestwo zostało podzielone na 4 królestwa rządzone przez 4 generałów. Jeden na zachodzie, Cassander, w Macedonii i Grecji. Jeden na północy, Lysimachus, w Azji Mniejszej i Tracji, jeden na wschodzie, Seleucus Nicator w Mezopotamii i Syrii, a drugi na południu, Ptolemeusz Soter w Egipcie i Palestynie.

„Ale nie jego potomstwu i nie zgodnie z jego panowaniem, którym rządził”

Jego potomstwo, potomstwo, zarówno legalne, jak i nielegalne, wszyscy zginęli lub zostali zabici w okresie walk. Dlatego nic z imperium, które stworzył Aleksander, nie poszło w kierunku jego rodziny lub potomności.

Również jego dominacja nie zakończyła się sukcesem, tak jak chciał. Zamiast tego chciał zjednoczonego imperium, które teraz zostało podzielone na cztery walczące frakcje.

Interesujące jest to, że fakty o tym, co stało się z Aleksandrem i jego królestwem, są tak dokładnie i jasno opisane w tych wersetach w Danielu 11, że jak na ironię niektórzy twierdzą, że była to historia napisana po fakcie, a nie napisana z góry!

Jednak według relacji Józefa Flawiusza Księga Daniela musiała być napisana do czasów Aleksandra Wielkiego. Nawiązując do Aleksandra, Józef Flawiusz napisał "A kiedy pokazano mu Księgę Daniela, w której Daniel oświadczył, że jeden z Greków powinien zniszczyć imperium Persów, przypuszczał, że to on sam był tym, którego zamierzał. [v]

Ten podział został również przepowiedziany w Danielu 7: 6 [VI], z lampartem mającym cztery głowy i 4 wydatnymi rogami kozła z Daniela 8: 8.[VII]

Potężnym królem jest Aleksander Wielki Grecji.

Cztery królestwa rządzone przez czterech generałów.

• Cassander wziął Macedonię i Grecję.
• Lizymach zajął Azję Mniejszą i Trację,
• Seleucus Nicator zajął Mezopotamię i Syrię,
• Ptolemeusz Soter zajął Egipt i Palestynę.

Judei rządzona przez króla południa.

 

Daniel 11: 5

⁵ „A król południa stanie się silny, nawet jeden ze swych książąt; i zwycięży przeciw niemu iz pewnością będzie rządził z rozległym panowaniem [większym niż] nad władzą tego człowieka.

W ciągu około 25 lat po ustanowieniu 4 Królestw sytuacja się zmieniła.

„Król południa stanie się silny”

Początkowo król południa Ptolemeusz w Egipcie był potężniejszy.[viii]

„A także [jeden] z jego książąt”

Seleucus był generałem Ptolemeusza [księciem], który stał się potężny. Wyrzeźbił część imperium greckiego dla siebie w Seleucia, Syrii i Mezopotamii. Nie minęło dużo czasu, nim Seleukus wchłonął również pozostałe dwa królestwa Cassandera i Lizymacha.

„A on zwycięży go i na pewno będzie rządził z rozległym panowaniem [większym niż] jego władza rządząca”.

Jednak Ptolemeusz zwyciężył nad Seleucusem i udowodnił, że jest potężniejszy, a ostatecznie Seleucus zmarł z ręki jednego z synów Ptolemeusza.

To dało silnego Króla Południa jako Ptolemeusza 1 Sotera, a Króla Północy jako Seleuka I Nicatora.

Król południa: Ptolemeusz I

Król północy: Seleukos I

Judei rządzona przez króla południa

 

Daniel 11: 6

⁶ „A pod koniec [niektórych] lat sprzymierzą się ze sobą, a sama córka króla południa przyjdzie do króla północy, aby dokonać sprawiedliwego porozumienia. Ale nie zachowa mocy swego ramienia; i nie ostoi się, ani ramię jego; i ona się porzuci, ona sama i ci, którzy ją sprowadzili, i ten, który spowodował jej narodziny, i ten, który ją umocnił w tych czasach ”.

"⁶A pod koniec [niektórych] lat sprzymierzą się ze sobą, a sama córka króla południa przyjdzie do króla północy, aby dokonać sprawiedliwego porozumienia ”.

Kilka lat po wydarzeniach z Księgi Daniela 11: 5 Ptolemeusz II Philadelphus (syn Ptolemeusza I) dał „córka króla południa ” Berenice, do Antiocha II Theosa, wnuka Seleuca jako żony jako „sprawiedliwe porozumienie. ” Było to pod warunkiem, że Antioch odłożył swoją dotychczasową żonę Laodice na „sprzymierzają się ze sobą ”. [IX]

Król południa: Ptolemeusz II

Król północy: Antioch II

Judei rządzona przez króla południa

„Ale ona nie zachowa mocy swojego ramienia;”

Ale córka Ptolemeusza II, Berenice „nie zachować mocy jej ramienia ”, jej pozycja jako królowej.

„I nie wytrzyma, ani jego ramię;”

Jej ojciec zmarł niedługo po opuszczeniu Berenice bez ochrony.

„I ona się porzuci, ona sama i ci, którzy ją sprowadzili, i ten, który spowodował jej narodziny, i ten, który ją umocnił w tych czasach”

Antioch oddał Berenice za żonę i zabrał swoją żonę Laodice, pozostawiając Berenice bez ochrony.

W wyniku tych wydarzeń Laodice zamordowały Antiocha, a Berenice została przekazana Laodice, która ją zabiła. Laodice przystąpiła do uczynienia swojego syna Seleucusa II Callinicusa, króla Seleucji.

 

Daniel 11: 7-9

⁷ A jeden z kiełków jej korzeni z pewnością stanie na swoim miejscu, a on przyjdzie do sił zbrojnych i wystąpi przeciwko fortecy króla północy i na pewno będzie działał przeciwko nim i zwycięży. ⁸ A także ze swoimi bogami, ze swoimi stopionymi wizerunkami, z ich pożądanymi wyrobami ze srebra i złota, i wraz z jeńcami przyjedzie do Egiptu. I on sam [przez kilka lat] odstąpi od króla północy. ⁹ „I rzeczywiście wejdzie do królestwa króla południa i wróci na swoją ziemię”.

Verse 7

„A jeden z kiełków jej korzeni z pewnością stanie na swoim miejscu”

Odnosi się to do brata zamordowanego Berenice, którym był Ptolemeusz III Euergetes. Ptolemeusz III był synem jej rodziców, „Jej korzenie”.

„A on przyjdzie do sił zbrojnych i wystąpi przeciwko twierdzy króla północy i na pewno będzie działał przeciwko nim i zwycięży”

Ptolemeusz III ”wstał" na stanowisku ojca i przystąpił do inwazji na Syrię „forteca króla północy ” i zwyciężył przeciwko Seleucusowi II, królowi północy".[X]

Król południa: Ptolemeusz III

Król północy: Seleucus II

Judei rządzona przez króla południa

Verse 8

„A także ze swoimi bogami, ze swoimi stopionymi wizerunkami, ze swoimi pożądanymi wyrobami ze srebra i złota, [i] z jeńcami przyjedzie do Egiptu"

Ptolemeusz III powrócił do Egiptu z wieloma łupami, które Cambyses usunął z Egiptu wiele lat wcześniej. [xi]

„I on sam [przez kilka lat] odstąpi od króla północy”.

Potem nastał pokój, podczas którego Ptolemeusz III zbudował wielką świątynię w Edfu.

Verse 9

⁹ „I rzeczywiście wejdzie do królestwa króla południa i wróci na swoją ziemię”.

Po okresie pokoju Seleucus II Callinicus próbował zaatakować Egipt w odwecie, ale nie powiódł się i musiał wrócić do Seleucia.[XII]

 

Daniel 11: 10-12

¹⁰ „Teraz, jeśli chodzi o jego synów, podekscytują się i zgromadzą tłum wielkich sił zbrojnych. A kiedy przyjdzie, na pewno przyjdzie, zalej i przejdzie. Ale wróci i podnieci się aż do swojej fortecy. ¹¹ „A król południa się rozgrzeje i będzie musiał iść z nim walczyć [to znaczy] z królem północy; i na pewno będzie miał duży tłum wstający, a tłum rzeczywiście zostanie oddany w ręce tego. ¹² A tłum z pewnością zostanie porwany. Jego serce zostanie wywyższone, a on rzeczywiście spowoduje upadek dziesiątek tysięcy; ale nie wykorzysta swojej silnej pozycji. ”

Król południa: Ptolemeusz IV

King of the North: Seleucus III, a następnie Antiochus III

Judei rządzona przez króla południa

"¹⁰Teraz, jeśli chodzi o jego synów, podekscytują się i zgromadzą tłum wielkich sił zbrojnych ”

Seleucus II miał dwóch synów, Seleuka III i jego młodszego brata Antiocha III. Seleucus III podekscytował się i zebrał siły zbrojne, aby spróbować odzyskać utracone przez ojca części Azji Mniejszej z mieszanym sukcesem. Został otruty dopiero w drugim roku panowania. Jego brat Antioch III zastąpił go i odniósł większy sukces w Azji Mniejszej.

„A kiedy przyjdzie, na pewno przyjdzie, zalej i przejdzie. Ale wróci i podnieci się aż do swojej fortecy. ”

Antioch III zaatakował następnie Ptolemeusza IV Filopatora (króla południa), odbił port w Antiochii i udał się na południe, aby zdobyć Tyr „Zalanie i przejście” terytorium króla południa. Po przejściu przez Judę Antioch dotarł do egipskiej granicy w Rafii, gdzie został pokonany przez Ptolemeusza IV. Antioch następnie wrócił do domu, chroniąc jedynie port Antiochii przed wcześniejszymi zdobyczami.

"¹¹I król południa się rozgrzeje i będzie musiał iść z nim, walczyć z nim [to znaczy] z królem północy; i na pewno będzie miał duży tłum wstający, a tłum rzeczywiście zostanie oddany w ręce tego.

Potwierdza to bardziej szczegółowo te wydarzenia. Ptolemeusz IV jest rozgoryczony i wychodzi z wieloma żołnierzami, a król wielu żołnierzy północy zostaje zabity (około 10,000 4,000) lub schwytany (XNUMX XNUMX) ”oddanie go w ręce tego ” (król południa).

"¹² A tłum z pewnością zostanie porwany. Jego serce zostanie wywyższone, a on rzeczywiście spowoduje upadek dziesiątek tysięcy; ale nie wykorzysta swojej silnej pozycji. ”

Ptolemeusz IV jako król południa zwyciężył, jednak nie wykorzystał swojej silnej pozycji, zamiast tego zawarł pokój z Antiochem III królem północy.

 

Daniel 11: 13-19

¹³ „A król północy musi wrócić i ustanowić tłum większy niż pierwszy; a pod koniec czasów, za [kilka] lat, nadejdzie, robiąc to z wielką siłą militarną i dużą ilością towarów. ”

Król południa: Ptolemeusz IV, Ptolemeusz V.

Król północy: Antioch III

Judei rządzona przez króla południa

Jakieś 15 lat później król północy, Antioch IIIwrócił z inną armią i zaatakował młodych Ptolemeusz V Epifanes, nowy król południa.

¹⁴ „W tych czasach będzie wielu, którzy staną przeciwko królowi południa”.

W tamtych czasach Filip V Macedonii zgodził się zaatakować Ptolemeusza IV, który zmarł przed atakiem.

„A synowie zbójców należących do waszego ludu, ze swojej strony, zostaną zabrani, aby spróbować zrealizować wizję; i będą musieli się potknąć ”.

Kiedy Antioch III przeszedł przez Judę, aby zaatakować Ptolemeusza V, wielu Żydów sprzedało zapasy Antiochusa, a później pomogło mu zaatakować egipski garnizon w Jerozolimie. Celem tych Żydów była „realizacja wizji”, która polegała na uzyskaniu niepodległości, ale nie udało im się to. Antioch III traktował ich dobrze, ale nie dawał im wszystkiego, czego chcieli.[xiii]

¹⁵ „A król północy przyjedzie i rzuci mury oblężnicze, a nawet zdobędzie miasto z fortyfikacjami. A jeśli chodzi o ramiona południa, nie ostoją się ani lud jego wybranych; i nie będzie siły, by stać. ”

Antioch III (Wielki), król północy, oblegał i schwytał Sidona około 200 rpne, gdzie generał Ptolemeusza (V) Scopas uciekł po swojej porażce nad rzeką Jordan. Ptolemeusz wysyła swoją najlepszą armię i generałów, aby spróbować uwolnić Scopasa, ale oni również zostali pokonani, „Nie będzie siły, by stać”.[XIV]

¹⁶ „A ten, kto przyjdzie przeciw niemu, uczyni według woli jego, i nikt przed nim nie stanie. I on stanie w krainie Dekoracji, a w jego ręce nastąpi eksterminacja ”.

Jak wspomniano powyżej, około 200-199 pne Antioch III zajął „Kraina dekoracji”, nikt nie zdołał mu się skutecznie przeciwstawić. Części Judei były scenami wielu bitew z Królem Południa, w wyniku których poniosły straty i spustoszenie.[xv] Antioch III przyjął tytuł „Wielkiego Króla”, podobnie jak Aleksander przed nim, a Grecy nazwali go „Wielkim”.

Judea podlega królowi północy

 ¹⁷ „I postawi oblicze swoje z siłą całego królestwa, i będą z nim sprawiedliwe [warunki]; i będzie działać skutecznie. A co do córki kobiety, będzie mu dane doprowadzić ją do zguby. I nie wytrzyma i nie będzie nadal jego.

Antioch III następnie starał się zawrzeć pokój z Egiptem, oddając swą córkę Ptolemeuszowi V Epifanesowi, ale nie przyniosło to pokojowego sojuszu.[xvi] W rzeczywistości Kleopatra, jego córka, opowiedziała się po stronie Ptolemeusza, a nie za jej ojca Antiocha III. „Nie będzie nadal jego”.

¹⁸ „I odwróci twarz z powrotem do wybrzeży i rzeczywiście schwyta wielu”.

Pod pojęciem wybrzeży rozumie się wybrzeża Turcji (Azja Mniejsza). Grecja i Włochy (Rzym). Około 199/8 rpne Antioch zaatakował Cylicję (południowo-wschodnia Turcja), a następnie Lycję (południowo-zachodnia Turcja). Następnie Tracja (Grecja) pojawiła się kilka lat później. W tym czasie zabrał też wiele wysp Morza Egejskiego. Następnie w latach około 192–188 zaatakował Rzym i jego sojuszników Pergamon i Rodos.

„A dowódca będzie musiał sprawić, aby wyrzuty od niego ustały dla niego samego, aby jego wyrzuty nie były. Sprawi, że odwróci się od tego. ¹⁹ I zwróci swe oblicze z powrotem do fortec [swojej] ziemi, i na pewno potknie się i upadnie, i nie zostanie znaleziony ”.

Spełniło się to, gdy rzymski generał Lucjusz Scipio Asiaticus „dowódca” usunął z siebie wyrzuty, pokonując Antiocha III w Magnezji około 190 rpne. Następnie rzymski generał zwrócił „twarz z powrotem do fortec własnej ziemi”, atakując Rzymian. Jednak szybko został pokonany przez Scypiona Afrykańskiego i zabity przez własny lud.

Daniel 11: 20

²⁰ „I musi stanąć na jego miejscu ktoś, kto sprawia, że ​​egzaktor przechodzi przez wspaniałe królestwo, a za kilka dni zostanie złamany, ale nie w gniewie i wojnie.

Po długim panowaniu zmarł Antioch III „W jego pozycji”, jego syn Seleukus IV Filopater wstał jako jego następca.

Aby spłacić rzymskie odszkodowanie, Seleukus IV nakazał swojemu dowódcy Heliodorusowi zdobyć pieniądze ze świątyni w Jerozolimie „Exactor do przejścia przez wspaniałe królestwo”  (patrz 2 Księga Machabejska 3: 1-40).

Seleucus IV rządził tylko 12 lat "parę dni" w porównaniu z 37-letnim panowaniem jego ojca. Heliodorus otruł Seleucusa, który zmarł „Nie w gniewie ani w wojnie”.

Król północy: Seleukos IV

Judei rządzona przez króla północy

 

Daniel 11: 21-35

²¹ „I musi stanąć na jego miejscu ktoś, kogo należy wzgardzić, i na pewno nie nadadzą mu godności królestwa; i rzeczywiście wejdzie w czasie wolnym od opieki i przejmie królestwo gładko ”.

Następny król północy otrzymał imię Antioch IV Epifanes. 1 Księga Machabejska 1:10 (Tłumaczenie dobrych wieści) podejmuje tę historię „Niegodziwy władca Antioch Epifanes, syn króla Antiocha Trzeciego z Syrii, był potomkiem jednego z generałów Aleksandra. Antioch Epifanes był zakładnikiem w Rzymie, zanim został królem Syrii… ” . Przyjął imię „Epifanes”, co oznacza „znakomity”, ale przydomek „Epimanes”, co oznacza „szaleniec”. Tron powinien był udać się do Demetriusza Sotera, syna Seleuca IV, ale zamiast tego Antioch IV przejął tron. Był bratem Seleuca IV. „Z pewnością nie nadadzą mu godności królestwa”zamiast tego pochlebiał królowi Pergamonu, a następnie przejął tron ​​z pomocą króla Pergamonu.[xvii]

 

"²² A jeśli chodzi o ramiona potopu, zostaną na niego zalani i zostaną złamani; podobnie jak Przywódca przymierza ”.

Filometr Ptolemeusza VI, nowy król południa, atakuje następnie Imperium Seleucydów i nowego króla północnego Epifanesa Antiocha IV, ale powódź jest odparta i rozbita.

Antiochus później usunął także Oniasa III, najwyższego kapłana żydowskiego, który prawdopodobnie jest nazywany „Przywódca przymierza”.

Król południa: Ptolemeusz VI

Król północy: Antioch IV

Judei rządzona przez króla południa

"²³ A ponieważ sprzymierzyli się z nim, on będzie dalej oszukiwał i faktycznie powstanie i stanie się potężny za pośrednictwem małego narodu ”.

Józef Flawiusz wspomina, że ​​tymczasem w Judzie trwała walka o władzę, którą wygrał Onias [III] Najwyższy Kapłan w tym czasie. Jednak grupa, synowie Tobiasza, „mały naród ”, sprzymierzyli się z Antiochusem. [xviii]

Józef Flawiusz pisze dalej, że „Teraz po dwóch latach… przybył król do Jerozolimy i… udawanie pokoju, opanował miasto przez zdradę; w tym czasie oszczędził nie tyle, co go wpuścił, ze względu na bogactwa, które leżały w świątyni ”[xix]. Tak, kontynuował podstęp i podbił Jerozolimę z powodu „Mały naród” zdradzieckich Żydów.

"²⁴ W czasie wolności od opieki, nawet w otchłani okręgu jurysdykcyjnego, wejdzie i faktycznie zrobi to, czego nie zrobili jego ojcowie i ojcowie jego ojców. Splądruje, zepsuje i rozrzuci między siebie dobra; i przeciwko miejscom ufortyfikowanym planuje swoje plany, ale tylko do pewnego czasu. ”

Józef Flawiusz mówi dalej „; ale kierując się jego pożądliwą skłonnością (bo widział, że było w nim dużo złota i wiele ozdób, które poświęcono mu bardzo dużej wartości), i aby splądrować jego bogactwo, zaryzykował ligę, którą stworzył. Opuścił więc świątynię nago i zabrał złote świeczniki, złoty ołtarz [kadzidła], stół [z chleba] i ołtarz [całopalenia]; i nie powstrzymywał się nawet od zasłon, które były wykonane z delikatnego płótna i szkarłatu. Opróżnił go także z tajemnych skarbów i nie pozostawił nic; i w ten sposób wpędzają Żydów w wielki lament, ponieważ zabronił im składać codzienne ofiary, które składali Bogu zgodnie z prawem ”. [xx]

Bez względu na konsekwencje Antioch IV nakazał opróżnienie żydowskiej świątyni z jej skarbów. To było coś „jego ojcowie i ojcowie jego ojców [jeszcze] nie zrobili ”pomimo zdobycia Jeruzalem przez wielu królów południa w przeszłości. Dodatkowo, zabraniając codziennych ofiar w Świątyni, wykroczył poza wszystko, co zrobili jego przodkowie.

²⁵ „I wzbudzi swą moc i serce przeciwko królowi południa wielką siłą militarną; a król południa ze swojej strony będzie się podniecał wojną niezmiernie wielką i potężną siłą militarną. I nie ostoi się, bo knują przeciwko niemu plany. ²⁶ A ci, którzy jedzą jego przysmaki, przyniosą mu załamanie. ”

Po powrocie do domu i uporządkowaniu spraw swojego królestwa 2 Księga Machabejska 5: 1 zapisuje, że Antioch przystąpił następnie do drugiej inwazji na Egipt, króla południa.[xxi] Armia Antiochów zalała Egipt.

„A jeśli chodzi o jego siły zbrojne, zostaną zalane,

W Pelusium w Egipcie siły Ptolemeusza wyparowały przed Antiochusem.

i wielu z pewnością padnie zabitych.

Kiedy jednak Antioch usłyszał o walkach w Jerozolimie, pomyślał, że Judea zbuntowała się (2 Księga Machabejska 5: 5-6, 11). Dlatego opuścił Egipt i wrócił do Judei, zabijając wielu Żydów, gdy przybył i złupił świątynię. (2 Księga Machabejska 5: 11-14).

To była ta rzeź „Judasz Machabeusz wraz z około dziewięcioma innymi uciekł na pustynię” który rozpoczął bunt Machabeuszy (2 Księga Machabejska 5:27).

²⁷ „A jeśli chodzi o tych dwóch królów, ich serce będzie skłonne do czynienia tego, co złe, a przy jednym stole będzie kłamstwo, co będą dalej mówić. Ale nic nie odniesie sukcesu, ponieważ koniec jest jeszcze na wyznaczony czas.

Wydaje się, że odnosi się to do porozumienia między Antioch IV i Ptolemeuszem VI po tym, jak Ptolemeusz VI został pokonany w Memfis w pierwszej części wojny między nimi. Antioch reprezentuje siebie jako obrońcę młodego Ptolemeusza VI przeciwko Kleopatrze II i Ptolemeuszowi VIII i ma nadzieję, że nadal będą ze sobą walczyć. Jednak dwóch Ptolemeuszy zawarło pokój, dlatego Antioch rozpoczyna drugą inwazję, jak odnotowano w 2 Księga Machabejska 5: 1. Zobacz Daniel 11:25 powyżej. W tej umowie obaj królowie byli dwulicowi, a więc się nie udało, ponieważ koniec walk między królem południa a królem północy jest późniejszy, „Koniec jest jeszcze na wyznaczony czas”.[xxii]

²⁸ „I wróci do swojej ziemi z wielką ilością dóbr, a jego serce będzie przeciw świętemu przymierzu. I będzie działać skutecznie i na pewno wróci do swojej ziemi.

Wydaje się to podsumowaniem wydarzeń opisanych bardziej szczegółowo w następujących wersetach, 30b i 31-35.

²⁹ „W wyznaczonym czasie wróci i rzeczywiście przyjdzie na południe; ale ostatecznie nie będzie taki sam jak na początku. ³⁰ I z pewnością nadejdą przeciwko niemu statki Kitʹim, a on będzie musiał być przygnębiony.

Wydaje się, że omawia to drugi atak króla północy Antiocha IV przeciwko Ptolemeuszowi VI, królowi południa. Podczas gdy odnosił sukcesy przeciwko Ptolemeuszowi, docierając do Aleksandrii z tej okazji, Rzymianie, „Statki Kittim”przybył i wywierał na nim presję, aby wycofał się z Aleksandrii w Egipcie.

"Od rzymskiego senatu Popillius Laenas wziął do Antiochusa list zabraniający mu prowadzenia wojny z Egiptem. Kiedy Antioch poprosił o czas na rozważenie, wysłannik narysował krąg w piasku wokół Antiochusa i zażądał udzielenia odpowiedzi, zanim wyjdzie z kręgu. Antioch podporządkowany żądaniom Rzymu, by się opierać, wypowiedziałby wojnę Rzymowi ”. [xxiii]

"^30bI rzeczywiście wróci i będzie rzucał donosy na święte przymierze i działał skutecznie; i będzie musiał wrócić i rozważy tych, którzy opuszczają święte przymierze. ³¹ I będą broń, która powstanie, wychodząc od niego; i faktycznie sprofanują świątynię, fortecę i usuną stałą

.

„I z pewnością wprowadzą obrzydliwe rzeczy, które powodują spustoszenie”.

Józef Flawiusz wspomina w swoich Wojnach Żydów, Księga I, Rozdział 1, akapit drugi, „Teraz Antiochus nie był zadowolony ani z nieoczekiwanego zajęcia miasta, ani z jego grabieży, ani z wielkiej rzezi, którą tam dokonał; ale ogarnięte gwałtownymi namiętnościami i pamiętając o tym, co wycierpiał podczas oblężenia, zmusił Żydów do zniesienia praw ich kraju, do nieobrzezania niemowląt i poświęcenia mięsa świń na ołtarzu; ”. Józef Flawiusz, Wojny Żydów, Księga I, Rozdział 1, akapit 1 również nam to mówi „On [Antioch IV] zepsuł świątynię i położył kres ciągłej praktyce ofiarowania codziennej ofiary pokuty przez trzy lata i sześć miesięcy”.

³² „A ci, którzy postępują niegodziwie przeciwko przymierzu, doprowadzą do apostazji gładkimi słowami. Ale jeśli chodzi o ludzi, którzy znają swojego Boga, zwyciężą i będą działać skutecznie ”.

Wersety te identyfikują dwie grupy, jedną działającą niegodziwie przeciwko przymierzu (Mozaika) i opowiadającą się po stronie Antiocha. Do nikczemnej grupy należał Jason, Najwyższy Kapłan (po Oniasie), który wprowadził Żydów w grecki styl życia. Zobacz 2 Księga Machabejska 4: 10-15.[xxiv]  1 Księga Machabejska 1: 11-15 podsumowuje to w następujący sposób: " W tamtych czasach niektórzy renegaci wyszli z Izraela i wprowadzili wielu w błąd, mówiąc: „Pójdźmy i zawrzyjmy przymierze z poganami wokół nas, ponieważ odkąd odłączyliśmy się od nich, wiele katastrof przyszło na nas”. ¹² Ta propozycja sprawiła im przyjemność, ¹³ a niektórzy z ludu chętnie poszli do króla, który upoważnił ich do przestrzegania obrzędów pogan. ¹⁴ Zbudowali więc gimnazjum w Jerozolimie, zgodnie z pogańskim zwyczajem, ¹⁵ i usunął ślady obrzezania, i porzucił święte przymierze. Połączyli się z poganami i sprzedali, aby czynić zło ”.

 Przeciwko temu „niegodziwemu działaniu przeciwko przymierzu” byli inni kapłani, Mattathias i jego pięciu synów, z których jednym był Judasz Machabeusz. Wznieśli się w buncie i po wielu opisanych powyżej wydarzeniach wreszcie byli w stanie zwyciężyć.

 ³³ A jeśli chodzi o tych, którzy mają wgląd w ludzi, udzielą zrozumienia wielu. I na pewno zostaną potknięci przez miecz i płomień, przez niewolę i grabieże przez [kilka dni].

Judasz i duża część jego armii zostali zabici mieczem (1 Księga Machabejska 9: 17-18).

Jonathan, inny syn, również zginął z tysiącem ludzi. Główny poborca ​​podatków Antiochii podpalił Jerozolimę (1 Księga Machabejska 1: 29-31, 2 Księga Machabejska 7).

³⁴ Ale kiedy zostaną potknięci, otrzymają pomoc z niewielką pomocą; i wielu z pewnością przyłączy się do nich płynnie.

Judasz i jego bracia wielokrotnie pokonali znacznie większe armie skierowane przeciwko nim z pomocą niewielkiej liczby.

 ³⁵ I niektórzy z tych, którzy mają wgląd, zostaną potknięci, aby z tego powodu wykonali pracę oczyszczającą, oczyścili oczy i wybielali, aż do końca; ponieważ jest jeszcze na wyznaczony czas.

Rodzina Matatiasza służyła jako kapłani i nauczyciele przez kilka pokoleń aż do końca ery Hasmoneanu wraz z Arystobulem zamordowanym przez Heroda.[xxv]

Zatrzymajcie się na działaniach królów północy i królów południa, które mają wpływ na naród żydowski.

Judea rządzona przez żydowską dynastię Hasmonean, częściowo autonomicznie pod panowaniem króla północy

„Ponieważ jest jeszcze na wyznaczony czas”.

Okres po tych bitwach między królem północy a królem południa był okresem względnego pokoju z Żydami i panowaniem pół-autonomicznym, ponieważ żaden następca tych królów nie był wystarczająco silny, aby wywierać wpływ lub kontrolować Judeę. Było to od około 140 rpne do 110 rpne, kiedy to imperium Seleucydów uległo rozpadowi (król północy). Ten okres historii Żydów nazywany jest dynastią Hasmoneuszy. Spadło około 40 lat pne - 37 pne na Heroda Wielkiego idumejczyka, który uczynił Judeę rzymskim państwem klienckim. Rzym stał się nowym królem północy, wchłaniając pozostałości imperium Seleucydów w 63 rpne.

Do tej pory widzieliśmy znaczenie Kserksesa, Aleksandra Wielkiego, Seleucydów, Ptolemeuszy, Antioch IV Epifanes i Machabeuszy. Ostatni kawałek układanki, aż do przybycia Mesjasza i ostatecznego zniszczenia systemu żydowskiego, wymaga rozwikłania.

 

Daniel 11: 36-39

Konflikt między królem południa a królem północy odnawia się wraz z „królem”.

³⁶ „A król rzeczywiście uczyni zgodnie ze swoją wolą, wywyższy się i wywyższy ponad każdego boga; a przeciw Bogu bogów będzie mówił cuda. I na pewno odniesie sukces, dopóki wypowiedzenie nie dobiegnie końca; ponieważ rzecz ustalona musi zostać wykonana. ³⁷ I Bogu swoich ojców nie będzie rozważał; i pragnienia kobiet i każdego innego boga nie będzie rozważał, ale nad każdym się powiększy. ³⁸ Ale bogu fortec, na swoim miejscu, da chwałę; a bogu, którego nie znali jego ojcowie, chwali chwałą za pomocą złota i srebra oraz za pomocą drogocennego kamienia i za pomocą rzeczy pożądanych. ³⁹ I będzie działał skutecznie przeciwko najbardziej ufortyfikowanym twierdzom, wraz z obcym bogiem. Ktokolwiek dał mu uznanie, obfituje w chwałę, i sprawi, że będą rządzić wśród wielu; i ziemię, którą rozdzieli za cenę.

To ciekawe, że ta sekcja otwiera się "Król" bez określania, czy jest królem północy, czy królem południa. Opierając się na wersecie 40, nie jest on ani królem północy, ani królem południa, ponieważ przyłącza się do króla południa przeciwko królowi północy. Oznaczałoby to, że jest królem Judei. Jedynym królem z jakiejkolwiek uwagi i bardzo ważnym w związku z nadejściem Mesjasza i mającym wpływ na Judeę jest Herod Wielki, który przejął kontrolę nad Judeą około 40 rpne.

Król (Herod Wielki)

"A król rzeczywiście zrobi zgodnie ze swoją wolą ”

To, jak potężny był ten król, pokazuje także to zdanie. Niewielu królów jest wystarczająco potężnych, aby robić dokładnie to, czego chcą. W sukcesji królów w tym proroctwie jedynymi innymi królami posiadającymi tę moc byli Aleksander Wielki (Daniel 11: 3), który „Będzie panował z wielkim panowaniem i postępował zgodnie z jego wolą” i Antiochus Wielki (III) z Daniela 11:16, o którym mówi „a ten, kto przyjdzie przeciwko niemu, uczyni zgodnie z jego wolą i nikt przed nim nie będzie stał ”. Nawet Antioch IV Epifanes, który przysporzył kłopotów Judei, nie miał takiej mocy, o czym świadczy nieustanny opór Machabeuszy. To zwiększa wagę identyfikacji Heroda Wielkiego jako „król".

„I wywyższy się i wywyższy ponad każdego boga; i przeciwko Bogu bogów będzie mówił cudowne rzeczy ”

Józef Flawiusz odnotowuje, że Herod został gubernatorem Galilei w wieku 15 lat przez Antipatera.[xxvi] Konto opisuje dalej, jak szybko wykorzystał okazję, by się rozwijać.[xxvii] Szybko zyskał reputację człowieka gwałtownego i odważnego.[xxviii]

Jak mówił cudowne rzeczy przeciwko Bogu bogów?

Izajasza 9: 6-7 przepowiedziane „Albowiem urodziło się nam dziecko, dano nam syna, a książęce rządy nadejdą na jego ramiona. A jego imię nazywa się Cudowny Doradca, Potężny Bóg, Wieczny ojciec, Książę Pokoju. Obfitości książęcych rządów i pokojowi nie będzie końca,”. Tak, Herod przemawiał przeciwko Bogu bogów [Jezusowi Chrystusowi, Bogu potężnych, ponad bogami narodów], gdy rozkazał swoim żołnierzom zabić małego Jezusa. (Zobacz Ew. Mateusza 2: 1-18).

Z boku uważano, że akt mordowania niewinnych dzieci jest również jednym z najbardziej ohydnych przestępstw, jakie można popełnić. Dzieje się tak szczególnie dlatego, że niepokoi sumienie dane nam przez Boga, a popełnienie takiego czynu jest sprzeczne z sumieniem danym przez Boga i Jezusa, naszych stwórców.

„Każdy bóg” prawdopodobnie odnosi się do innych gubernatorów i władców (potężnych), których sam wzniósł. Między innymi mianował również swojego szwagra Arystobula na najwyższego kapłana, a wkrótce potem zamordował go. [xxix]

Judei rządzona przez króla, który służy nowemu królowi północnego Rzymu

„I z pewnością odniesie sukces, dopóki wypowiedzenie nie dobiegnie końca; ponieważ rzecz ustalona musi zostać wykonana ”.

W jaki sposób Herod „Odnoszą sukces, dopóki donosicielstwo [narodu żydowskiego] nie dobiegnie końca”. Udało mu się to, że jego potomkowie rządzili częściami narodu żydowskiego aż do ich zniszczenia w 70 roku n.e. Herod Antypas, który zabił Jana Chrzciciela, Herod Agryppa I, który zabił Jakuba i uwięził Piotra, podczas gdy Herod Agryppa II wysłał apostoła Pawła w łańcuchach do Rzymu, niedługo zanim Żydzi zbuntowali się przeciw Rzymianom, niszcząc samych siebie.

³⁷ „A Bogu swych ojców nie będzie rozważał; i pragnienia kobiet i każdego innego boga nie będzie rozważał, ale nad każdym będzie się powiększał ”.

Biblia często używa tego wyrażenia „Bóg waszych ojców” odnosić się do Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba (np. zob. Wj 3:15). Herod Wielki nie był Żydem, był raczej Idumejczykiem, ale z powodu mieszanych małżeństw między Edomitami i Żydami, Idumejczycy byli często uważani za Żydów, zwłaszcza gdy stali się prozelitami. Był synem Edomickiego Antypatra. Józef Flawiusz nazwał go pół-Żydem.[xxx]

Także Edomici pochodzili od Ezawa, brata Jakuba, a zatem Bóg Abrahama i Izaaka, również powinien był być jego Bogiem. Co więcej, według Józefa Flawiusza, Herod często przedstawiał się jako Żyd, zwracając się do Żydów.[xxxi] W rzeczywistości niektórzy z jego żydowskich wyznawców uważali go za Mesjasza. Jako taki Herod powinien był rozważyć Boga swoich ojców, Boga Abrahama, lecz zamiast tego wprowadził kult Cezara.

Gorącym pragnieniem każdej Żydówki było znoszenie Mesjasza, ale jak zobaczymy poniżej, nie zważał na te pragnienia, kiedy zabił wszystkich chłopców w Betlejem, próbując zabić Jezusa. Nie zwracał też uwagi na żadnego innego „boga”, ponieważ zamordował każdego, kogo uważał za potencjalne zagrożenie.

³⁸ „Ale bogu fortec, na swoim miejscu, będzie oddawał chwałę; a bogu, którego nie znali jego ojcowie, będzie chwalił za pomocą złota i srebra oraz kamieni szlachetnych i rzeczy pożądanych ”.

Herod poddał się tylko potędze świata rzymskiego, militarystycznej, żelaznej „Bóg fortec”. Uhonorował najpierw Juliusza Cezara, potem Antoniego, potem Antoniego i Kleopatrę VII, a następnie Augusta (Oktawiana) za pośrednictwem delegacji z drogimi prezentami. Zbudował Cezareę jako wspaniały port morski nazwany na cześć Cezara, a następnie odbudował Samarię i nazwał ją Sebaste (Sebastos jest odpowiednikiem Augusta). [xxxii]

Jego ojcowie również nie znali tego boga, rzymskiej potęgi światowej, ponieważ dopiero niedawno stała się potęgą światową.

 ³⁹ „I będzie działał skutecznie przeciwko najbardziej ufortyfikowanym twierdzom, wraz z obcym bogiem. Ktokolwiek dał mu uznanie, obfituje w chwałę, i sprawi, że będą rządzić wśród wielu; i ziemi, którą podzieli za cenę. ”

Józef Flawiusz odnotowuje, że po tym, jak Cezar dał Herodowi kolejną prowincję, Herod ustawił posągi Cezara, które miały być czczone w różnych umocnionych miejscach, i zbudował wiele miast zwanych Cezareą. [xxxiii] W tym dał „ktokolwiek dał mu uznanie… obfitować w chwałę ”.

Najbardziej ufortyfikowaną twierdzą w krainie Judei był Wzgórze Świątynne. Herod działał skutecznie przeciwko niemu, odbudowując go, a jednocześnie przekształcając w fortecę dla własnych celów. W rzeczywistości zbudował silną cytadelę po północnej stronie świątyni, przeoczając ją, którą nazwał Wieżą Antonii (od Marka Antoniego). [xxxiv]

Józef Flawiusz opowiada nam także o wydarzeniu, które wkrótce po tym, jak Herod zamordował swoją żonę Mariamne, że „Aleksandra przebywała w tym czasie w Jerozolimie; a dowiedziawszy się, w jakim stanie jest Herod, starała się zdobyć ufortyfikowane miejsca wokół miasta, które były dwa, jedno należące do samego miasta, drugie należące do świątyni; a ci, którzy mogli ich zdobyć, mieli cały naród pod swoją władzą, ponieważ bez ich rozkazu nie można było składać ofiar; ” [xxxv]

Daniel 11: 40-43

⁴⁰ „A w czasach końca król południa będzie się z nim pchał, a przeciw niemu król północy szturmuje rydwanami, jeźdźcami i wieloma okrętami; i na pewno wejdzie na ziemie, zalej i przejdzie.

król południa: Kleopatra VII Egiptu z Markiem Antonim

król północy: August (Oktawian) Rzymu

Judea rządzona przez króla północy (Rzym)

„A w czasach końca” zbliża te wydarzenia do końca końca narodu żydowskiego, ludu Daniela. W tym celu znajdujemy pasujące podobieństwa w wojnie aktorskiej, w której Antony był pod silnym wpływem egipskiej Kleopatry VII (w siódmym roku panowania Heroda nad Judeą). Pierwszego pchnięcia w tej wojnie dokonał król południa, który był wówczas wspierany „Zaangażuj się z nim” przez Heroda Wielkiego, który dał zapasy.[xxxvi] Piechota zazwyczaj decyduje o bitwach, ale inaczej było w tym, że siły Augusta Cezara szturmowały i zwyciężyły jego marynarka wojenna, która wygrała wielką morską walkę Actium u wybrzeży Grecji. Według Plutarcha Antoniusz został popchnięty do walki ze swoją marynarką wojenną zamiast na lądzie przez Kleopatrę VII.[xxxvii]

⁴¹ „On również faktycznie wejdzie do krainy Dekoracji i będzie wiele [ziem], które zostaną potknięte. Ale to ci, którzy uciekną z jego ręki, Eʹdom i Moʹab oraz główna część synów Ammonona. ”

Następnie August podążył za Antonim do Egiptu, ale drogą lądową przez Syrię i Judeę, gdzie „Herod przyjęli go z królewskimi i bogatymi rozrywkami ” zawarcie pokoju z Augustem poprzez przemienne zmiany stron. [xxxviii]

Podczas gdy August poszedł prosto do Egiptu, August wysłał część swoich ludzi pod kierunkiem Aeliusa Gallusa, do których dołączyli niektórzy ludzie Heroda przeciwko Edomowi, Moabowi i Ammonowi (okolice Ammanu w Jordanii), ale to się nie udało. [xxxix]

⁴² „I będzie wyciągał rękę przeciwko ziemiom; a jeśli chodzi o ziemię egipską, nie okaże się uciekinierką. ”

Później, gdy bitwa trwała w pobliżu Aleksandrii, marynarka Antoniego opuściła go i dołączyła do floty Augusta. Jego kawaleria opuściła także stronę Augusta. Rzeczywiście, wiele statków, wiele rydwanów i jeźdźców pozwoliło królowi północnemu, Augustowi, pokonać Marka Antoniusza, który następnie popełnił samobójstwo.[xl] August miał teraz Egipt. Niedługo potem oddał Herodowi ziemię, którą Kleopatra zabrała Herodowi.

⁴³ „I faktycznie będzie panował nad ukrytymi skarbami złota i srebra oraz nad wszystkimi pożądanymi rzeczami Egiptu. A Libʹyan i E ·tiofiʹsaz będą przy jego krokach. ”

Kleopatra VII ukryła swój skarb w zabytkach w pobliżu świątyni Izydy, nad którą August przejął kontrolę. [xli]

Libijczycy i Etiopczycy byli teraz na łasce Augusta, a 11 lat później wysłał Korneliusza Balbusa, by schwytał Libię i tych na południu i południowym zachodzie Egiptu.[xlii]

August także przekazał Herodowi wiele prowincji wokół Judei.

Relacja Daniela powraca do „króla”, Heroda.

 

Daniel 11: 44-45

⁴⁴ „Ale pojawią się doniesienia, które będą mu przeszkadzać, z powodu wschodu słońca i z północy, a on z pewnością wyjdzie z wielkim gniewem, aby unicestwić i poświęcić wielu na zniszczenie.

Król (Herod Wielki)

Judea rządzona przez króla północy (Rzym)

Relacja z Mateusza 2: 1 mówi nam o tym „Po urodzeniu się Jezusa w Betlejem w Judei za dni króla Heroda, patrz, jak astrolodzy ze wschodniej części przybyli do Jerozolimy”. Tak, doniesienia, które bardzo niepokoiły Heroda Wielkiego, wyszły ze wschodu słońca ze wschodu (skąd pochodzą astrologowie).

Mateusz 2:16 kontynuuje „Potem Herod, widząc, że astrologowie go przechytrzyli, wpadł w wielką furię i rozesłał wszystkich chłopców w Betlejem i we wszystkich jego dzielnicach, od dwóch lat i mniej.” Tak, Herod Wielki wyszedł z wielkim gniewem, aby unicestwić i poświęcić wielu na zniszczenie. Mateusz 2: 17-18 kontynuuje „Potem wypełniło się to, co powiedział Jeremiasz prorok, mówiąc: „W Ramie usłyszano głos płaczący i zawodzący; Rachel płakała nad swoimi dziećmi i nie chciała pocieszyć się, bo już ich nie ma ”. To spełnienie również proroctwa Daniela dałoby powód do włączenia tej relacji do Księgi Mateusza.

Mniej więcej w tym samym czasie, być może zaledwie 2 lata wcześniej, doniesienia, które bardzo niepokoiły Heroda, również nadeszły z północy. Inny z jego synów (Antypater) sugerował, że dwóch jego synów z Mariamne spiskowało przeciwko niemu. Byli sądzeni w Rzymie, ale uniewinnieni. Jednak nie wcześniej niż Herod rozważył ich zamordowanie.[xliii]

Istnieje wiele innych incydentów, które potwierdzają skłonność Heroda do wielkiej wściekłości. Józef Flawiusz odnotowuje w Starożytności Żydów, Księga XVII, rozdział 6, para 3-4, że spalił na śmierć pewnego Macieja i jego towarzyszy, którzy zburzyli i rozbili orła rzymskiego, który Herod umieścił w świątyni.

⁴⁵ I zasadzi swe namioty pałacowe między [wielkim] morzem a świętą górą Dekoracji; i będzie musiał dojść aż do swego końca, i nie będzie dla niego pomocnika.

Herod zbudował dwa pałace „Namioty pałacowe” w Jerozolimie. Jeden na północno-zachodniej ścianie górnego miasta Jeruzalem na zachodnim wzgórzu. To była główna rezydencja. Było również bezpośrednio na zachód od świątyni ”między wielkim morzem”[Morze Śródziemne] i „Święta góra dekoracji” [Świątynia]. Herod miał również inny pałac-fortecę nieco na południe od tej głównej rezydencji, wzdłuż zachodniej ściany, na obszarze znanym dziś jako Dzielnica Ormiańska, stąd "namiots".

Herod umarł nieprzyjemną śmiercią wstrętnej dolegliwości, na którą nie było lekarstwa. Próbował nawet popełnić samobójstwo. Z pewnością było „Nie ma dla niego pomocnika”.[xliv]

Daniel 12: 1-7

Daniel 12: 1 kontynuuje to proroctwo, podając powód i cel jego włączenia, wskazując na Mesjasza i koniec żydowskiego systemu rzeczy.

Wielki Książę: Jezus i „Wszystko się kończy”

Judea rządzona przez króla północy (Rzym)

 "¹I w tym czasie Michał powstanie, wielki książę, który stoi w imieniu synów waszego ludu. ”

W sekwencji wydarzeń, które prześledziliśmy przez Daniel 11, oznacza to, że jak pokazują rozdziały 1 i 2 Mateusza, Jezus Mesjasz „wielki książę ”, „Michael, kto jest jak Bóg?” wstał w tym czasie. Jezus urodził się w ciągu ostatniego roku lub dwóch lat życia i rządów króla Heroda Wielkiego. Wstał, by ocalić „synowie waszego ludu {Daniela] ” około 30 lat później, kiedy został ochrzczony w Jordanie przez Jana Chrzciciela [w 29 r.] (Mt 3: 13-17).

„I na pewno nadejdzie czas cierpienia, jakiego nie było, odkąd naród powstał do tego czasu”

Jezus ostrzegał swoich uczniów przed nadchodzącym czasem udręki. Mateusza 24:15, Marka 13:14 i Łukasza 21:20 odnotowują jego ostrzeżenie.

Mateusza 24:15 podaje słowa Jezusa: „Dlatego, gdy ujrzycie obrzydliwość, która powoduje spustoszenie, jak to wypowiedział prorok Daniel, stojąc w świętym miejscu (niech czytelnik użyje rozeznania), niech ci w Judei zaczną uciekać w góry”.

Mark 13:14 rekordy „Gdy jednak ujrzysz obrzydliwą rzecz, która powoduje spustoszenie, stojąc tam, gdzie nie powinna (pozwól czytelnikowi skorzystać z rozeznania), pozwól, aby mieszkańcy Judei zaczęli uciekać w góry”.

Łukasza 21:20 mówi nam „Co więcej, kiedy zobaczysz Jeruzalem otoczone przez rozbite wojska, wiedz, że spustoszenie jej się zbliżyło. Niech więc ci z Judei uciekają w góry, a ci, którzy są pośród niej [Jeruzalem], niech się wycofają i niech ci na wsi nie wchodzą do niej ”.

Niektóre łączą Daniela 11: 31-32 z tym proroctwem Jezusa, jednak w ciągłym kontekście Daniela 11 i że Daniel 12 je kontynuuje (współczesne rozdziały są sztucznym narzuceniem), rozsądniej jest połączyć proroctwo Jezusa z Danielem 12: 1b, który wskazywał na czas niepokoju znacznie gorszy niż jakikolwiek inny, który dotknął naród żydowski do tego czasu. Jezus wskazał również, że taki czas udręki i ucisku nigdy nie powtórzy się w narodzie żydowskim (Mt 24:21).

Nie możemy nie zauważyć uderzającego podobieństwa między Danielem 12: 1b a Mateuszem 24:21.

Daniela 12:           „I na pewno nadejdzie czas cierpienia, jakiego nie było, odkąd naród powstał do tego czasu”

Mateusz 24:      „Bo wtedy nastąpi wielkie cierpienie / ucisk, jaki nie nastąpił od początku światów do teraz”

Wojna Żydów z Józefa Flawiusza, Koniec Księgi II, Księga III - Księga VII opisuje szczegółowo ten czas udręki, jaka spotkała naród żydowski, znacznie gorszy niż jakikolwiek niepokój, jaki spotkał ich przedtem, nawet biorąc pod uwagę zniszczenie Jeruzalem przez Nabuchodonozora i reguła Antiocha IV.

„W tym czasie wasz lud ucieknie, każdy, kto zostanie zapisany w książce”.

Żydzi, którzy przyjęli Jezusa jako Mesjasza i zważali na jego ostrzeżenia o zbliżającym się zniszczeniu, rzeczywiście uciekli ze swoim życiem. Euzebiusz pisze „Ale ludowi kościoła w Jerozolimie nakazano przez objawienie, które zobowiązało zatwierdzonych ludzi tam przed wojną do opuszczenia miasta i zamieszkania w pewnym mieście Perea zwanym Pella. A kiedy ci, którzy uwierzyli w Chrystusa, przybyli tam z Jerozolimy, wtedy, jakby królewskie miasto żydowskie i cała ziemia Judei były całkowicie pozbawione świętych mężów, sąd Boży w końcu ogarnął tych, którzy popełnili takie zniewagi. Chrystusa i jego apostołów i całkowicie zniszczyli to pokolenie bezbożnych ”. [xlv]

Ci chrześcijańscy czytelnicy, którzy używali rozeznania, czytając słowa Jezusa, przeżyli.

"² I wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzi się, tych, którzy żyją wiecznie, a tych, którzy zawstydzają i pogardzają wiecznie ”.

Jezus dokonał trzech zmartwychwstań, sam Jezus zmartwychwstał, a Apostołowie wskrzeszeni kolejne dwa, a relacja z Mateusza 3: 2-27, która może wskazywać na zmartwychwstanie w czasie śmierci Jezusa.

"³ A ci, którzy mają wgląd, będą świecić jak blask przestrzeni, a ci, którzy doprowadzają wielu do prawości, jak gwiazdy na czas nieokreślony, nawet na zawsze ”

W kontekście zrozumienia proroctwa z Księgi Daniela 11 i Daniela 12: 1-2 tymi, którzy mają wgląd i lśnią niczym jasna przestrzeń wśród niegodziwego pokolenia Żydów, byliby ci Żydzi, którzy przyjęli Jezusa jako Mesjasza i zostali chrześcijanami.

"⁶ … Jak długo potrwa koniec tych cudownych rzeczy?  ⁷ … To będzie na wyznaczony czas, wyznaczony czas i pół."

Hebrajskie słowo przetłumaczone "wspaniale" niesie ze sobą znaczenie bycia nadzwyczajnym, trudnym do zrozumienia, postępowania Boga ze swoim ludem, czy też Bożych aktów osądu i odkupienia.[xlvi]

Jak długo trwał wyrok Żydów? Od wycofania się Rzymian z Jerozolimy do upadku i zniszczenia trwał okres trzech i pół roku.

"A gdy tylko skończy się rozbijanie mocy świętego ludu na kawałki, wszystkie te rzeczy dobiegną końca ”.

Dewastacja Galilei i Judei przez Wespazjana, a następnie jego syna Tytusa, którego kulminacją było zniszczenie Jerozolimy, a świątyni nie miał kamienia na kamieniu, dopełnił naród żydowski jako naród. Odtąd nie byli już odrębnym narodem, a wszystkie zapisy genealogiczne zaginęły w wyniku zniszczenia świątyni, nikt nie mógł udowodnić, że są Żydami, ani z jakiego plemienia pochodzą, ani też nikt nie będzie mógł twierdzić, że byli Mesjasz. Tak, doskakiwanie władzy świętego ludu [narodu Izraela] było ostateczne i doprowadziło to proroctwo do końca i do ostatecznego spełnienia.

Daniel 12: 9-13

"⁹ I on [anioł] powiedział dalej: Idź, Danielu, bo słowa są tajemne i zapieczętowane aż do końca.

Te słowa zostały zapieczętowane aż do końca narodu żydowskiego. Dopiero wtedy Jezus ostrzegł Żydów pierwszego wieku, że nadejdzie ostateczna część wypełnienia się proroctwa Daniela i że nastąpi ono po ich pokoleniu. Pokolenie to przetrwało kolejne 33–37 lat przed zniszczeniem między 66 AD a 70 AD.

"¹⁰ Wielu oczyści się, wybieli i będzie wyrafinowanych. A niegodziwi z pewnością będą postępować niegodziwie i żaden niegodziwy w ogóle nie zrozumie, ale ci, którzy mają wgląd, zrozumieją. ”

Wielu Żydów o prawym sercu stało się chrześcijanami, oczyszczając się przez wodny chrzest i pokutę ze swoich dawnych dróg oraz starając się być podobni do Chrystusa. Zostali również udoskonaleni przez prześladowania. Jednak większość Żydów, zwłaszcza przywódcy religijni, tacy jak faryzeusze i saduceusze, postępuje niegodziwie, zabijając Mesjasza i prześladując jego uczniów. Nie rozumieli też wagi ostrzeżeń Jezusa o zniszczeniu i ostatecznym wypełnieniu się proroctwa Daniela, które miało na nich przyjść. Jednak ci, którzy mają wgląd, ci, którzy posługują się rozeznaniem, posłuchali ostrzeżenia Jezusa i uciekli z Judei i Jerozolimy, gdy tylko mogli, gdy tylko zobaczyli pogańskie armie rzymskie i ich insygnia ich bogów, stojące w Świątyni, gdyby nie należało, w 66 r. a kiedy armia rzymska wycofała się z nieznanego powodu, wykorzystała okazję do ucieczki.

"¹¹ A od momentu usunięcia stałej cechy i umieszczenia obrzydliwej rzeczy, która powoduje spustoszenie, będzie tysiąc tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dni. ”

Zamierzone znaczenie tego fragmentu nie jest całkowicie jasne. Jednak stałą cechą wydaje się być odniesienie do codziennych ofiar w Świątyni. Te ustały w świątyni Heroda około 5^th 70 sierpnia ne [xlvii] kiedy kapłaństwo nie miało wystarczającej liczby ludzi, aby je ofiarować. Opiera się to na Józefie Flawiuszu, Wojny Żydów, Księga 6, Rozdział 2, (94), który stwierdza „[Tytus] został poinformowany tego samego dnia, który był 17^th dzień Panemusa[xlviii] (Tammuz) ofiara zwana „Ofiarą Codzienną” nie powiodła się i nie została złożona Bogu z powodu braku ludzi, którzy mogliby ją złożyć ”. Obrzydliwa rzecz, która powoduje spustoszenie, rozumiana jako armie rzymskie i ich „bogowie”, ich insygnia legionowe, stały w obrębach świątyni kilka lat wcześniej, gdzieś między 13^th i 23^rd 66 listopada AD.[xlix]

1,290 dni od 5^th 70 sierpnia naszej ery doprowadzi cię do 15^th 74 lutego. Nie wiadomo dokładnie, kiedy rozpoczęło się i zakończyło oblężenie Masady, ale znaleziono tam monety datowane na 73 rne. Ale rzymskie oblężenia rzadko trwały kilka miesięcy. 45 dni to prawdopodobnie odpowiednia przerwa (między 1290 a 1335) dla seige. Data podana przez Józefa Flawiusza, Wojny Żydów, Księga VII, rozdział 9, (401) to 15^th Xanthicus (Nisan), który był 31 marca 74 roku ne w kalendarzu żydowskim.[l]

Chociaż używane przeze mnie kalendarze są różne (Tyr, potem Żyd), wydaje się dużym zbiegiem okoliczności, że różnica wynosiła 1,335 dni między 5^th 70 sierpnia ne i 31^st 74 marca AD, do upadku ostatniego oporu żydowskiego buntu i skutecznego zakończenia działań wojennych.

"¹² Szczęśliwy jest ten, który oczekuje i przybywa na tysiąc trzysta trzydzieści pięć dni! ”

Z pewnością każdy Żyd, który przeżył do 1,335 dni, byłby szczęśliwy, mogąc przeżyć całą śmierć i zniszczenie, ale w szczególności to ci, którzy oczekiwali tych wydarzeń, chrześcijanie, którzy byliby w najlepszej sytuacji, aby być szczęśliwy.

"¹³ A co do was, idźcie do końca; i odpoczniesz, ale pod koniec dni będziesz bronił swojego losu. ”

Jeśli chodzi o Daniela, zachęcono go do kontynuowania życia, aż do [końca] końca[Li], [czas sądu systemu żydowskiego], ale powiedziano mu, że odpocznie [spać w śmierci], zanim ten czas nadejdzie.

Ale ostatnią zachętą, jaką otrzymał, było to, że wstanie [zostanie wskrzeszony], aby otrzymać swoje dziedzictwo, swoją nagrodę [swój los], nie w momencie zakończenia [systemu żydowskiego jako narodu], ale w czasie koniec dni, które będą jeszcze dalej w przyszłości.

(Ostatni dzień: patrz Jana 6: 39-40,44,54, Jana 11:24, Jana 12:48)

(Dzień sądu: zob. Ew. Mateusza 10:15, Ew. Mateusza 11: 22-24, Ew. Mateusza 12:36, 2 Piotra 2: 9, 2 Piotra 3: 7, 1 Jana 4:17, Judy 6)

W 70 r.[lii] z Rzymianami pod Tytusem niszczącymi Judeę i Jerozolimę ”wszystkie te rzeczy dobiegną końca ”.

Judea i Galilea zniszczone przez króla północy (Rzym) za Wespazjana i jego syna Tytusa

 

W przyszłości świętym ludem Bożym będą ci prawdziwi chrześcijanie, pochodzący zarówno ze środowisk żydowskich, jak i pogańskich.

 

Podsumowanie proroctwa Danielsa

 

Księga Daniela	Król południa	King of the North	Judea rządzona przez	Inne
11: 1-2			Persia	4 kolejnych królów perskich, którzy wpłyną na naród żydowski Kserkses jest czwartym
11: 3-4			Grecja	Aleksander Wielki, 4 generałów
11:5	Ptolemeusz I [Egipt]	Seleukos I [Seleukid]	Król południa
11:6	Ptolemeusz II	Antioch II	Król południa
11: 7-9	Ptolemeusz III	Seleukus II	Król południa
11: 10-12	Ptolemeusz IV	Seleukos III, Antioch III	Król południa
11: 13-19	Ptolemeusz IV, Ptolemeusz V.	Antioch III	King of the North
11:20	Ptolemeusz V.	Seleukos IV	King of the North
11: 21-35	Ptolemeusz VI	Antioch IV	King of the North	Powstanie Machabeuszy
			Żydowska Dynastia Hasmoneńska	Era Machabeuszy (Półautonomiczny pod rząd Króla północy)
11: 36-39			Herod, (pod Królem Północy)	król: Herod Wielki
11: 40-43	Kleopatra VII, (Marek Antoniusz)	Augustus [Rzym]	Herod, (pod Królem Północy)	Królestwo Południa wchłonięte przez Króla Północy
11: 44-45			Herod, (pod Królem Północy)	król: Herod Wielki
12: 1-3			Król północy (Rzym)	Wielki Książę: Jezus, Żydzi, którzy zostali chrześcijanami zbawionymi
12:1, 6-7, 12:9-12		Wespazjan i syn Tytus	Król północy (Rzym)	Koniec narodu żydowskiego, Zakończenie proroctwa.
12:13				Koniec dni, Ostatni dzień, Dzień Sądu

 

 

Referencje:

[I] https://en.wikipedia.org/wiki/Nabonidus_Chronicle  Kronika Nabonidusa odnotowuje, że „splądrowanie Ekbatany, stolicy Astyages, dokonane przez Cyrusa w szóstym roku panowania Nabonida. … Kolejna kampania Cyrusa została zarejestrowana w dziewiątym roku, prawdopodobnie reprezentując jego atak na Lidię i zdobycie Sardes. ” Jak wiadomo, Babilon upadł w 17^th rok Nabonida, który umieszcza Cyrusa jako króla Persji co najmniej 12 lat przed klęską Babilonu. Przybył na tron ​​Persji około 7 lat przed zaatakowaniem Astyagesa, który był królem mediów. Trzy lata później pokonał, jak zapisano w kronice Nabondiusa. W sumie około 22 lata przed upadkiem Babilonu.

Zgodnie z Cyropedia Ksenofonta, po trzydziestu dwóch latach względnej stabilności, Astyages stracił poparcie swej szlachty podczas wojny z Cyrusem, którego Ksenofont rozumie jako wnuka Astyagesa. Spowodowało to założenie imperium perskiego przez Cyrusa. (patrz Xenophon, 431 BCE-350? BCE in Cyropaedia: Edukacja Cyrusa - przez Project Gutenberg.)

[ii] https://www.livius.org/articles/place/behistun/  Aby potwierdzić, że Dariuszowi Wielkiemu udało się Bardiya / Gaumata / Smerdis, zobacz inskrypcję Behistun, w której Dariusz [I] dokumentuje swój wzrost do władzy.

[iii] https://files.romanroadsstatic.com/materials/herodotus.pdf

[iv] ANABASA ALEKSANDERA, tłumaczenie Arriana Nikomediana, rozdział XIV, http://www.gutenberg.org/files/46976/46976-h/46976-h.htm, aby uzyskać informacje na temat Arriana, patrz https://www.livius.org/sources/content/arrian/

[v] The Complete Works of Josephus, Antiquities of the Jews, Book XI, rozdział 8, paragraf 5. str. 728 pdf

[VI], Analiza rozdziału 7 Daniela jest poza zakresem w odniesieniu do tego artykułu.

[VII] Analiza rozdziału 8 Daniela jest poza zakresem w odniesieniu do tego artykułu.

[viii] https://www.britannica.com/biography/Seleucus-I-Nicator Według Encyclopaedia Britannica Seleucus przez kilka lat służył Ptolemeuszowi jako generał Ptolemeusza, zanim przejął kontrolę nad Babilonem i pośredniczył w rozlaniu czterokierunkowej przepełnionej proroctwa biblijnego. Seleukos otrzymał Syrię od Kasandra i Lizymacha, gdy pokonali Antygona, ale w międzyczasie Ptolemeusz zajął południową Syrię, a Seleukus przekazał to Ptolemeuszowi, dowodząc w ten sposób Ptolemeusza, silniejszego króla. Seleucus został później zamordowany przez syna Ptolemeusza.

[IX] https://www.britannica.com/biography/Ptolemy-II-Philadelphus „Ptolemeusz zakończył wojnę z Imperium Seleucydów, poślubiając swoją córkę Berenikę - zaopatrzoną w ogromny posag - z wrogiem Antiochem II. O skali tego politycznego mistrzostwa można zmierzyć fakt, że Antioch, zanim poślubił księżniczkę ptolemejską, musiał zwolnić swoją byłą żonę, Laodice.

[X] https://www.britannica.com/biography/Ptolemy-III-Euergetes „Ptolemeusz najechał Coele Syria, by pomścić morderstwo swojej siostry, wdowy po królu Seleucydach Antiocha II. Marynarka Ptolemeusza, być może wspomagana przez rebeliantów w miastach, posunęła się przeciwko siłom Seleukosa II aż do Tracji, przez Hellespont, a także zajęła niektóre wyspy u wybrzeży Azji Mniejszej, ale została sprawdzona c. 245. W międzyczasie Ptolemeusz z armią przedarł się w głąb Mezopotamii, docierając przynajmniej do Seleucji nad Tygrysem, w pobliżu Babilonu. Według źródeł klasycznych był zmuszony wstrzymać swój postęp z powodu kłopotów domowych. Głód i niski Nil, a także wrogi sojusz między Macedonią, Seleucydami Syrii i Rodos były być może dodatkowymi przyczynami. Wojna w Azji Mniejszej i na Morzu Egejskim nasiliła się, gdy Liga Achajska, jedna z greckich konfederacji, sprzymierzyła się z Egiptem, a Seleukos II zapewnił sobie dwóch sojuszników w regionie Morza Czarnego. Ptolemeusz został wyparty z Mezopotamii i części północnej Syrii w latach 242–241, a rok później w końcu osiągnięto pokój ”.

[xi] https://www.livius.org/sources/content/mesopotamian-chronicles-content/bchp-11-invasion-of-ptolemy-iii-chronicle/W szczególności cytat z 6^th Stuletni mnich Kosmas Indicopleustes „Wielki Król Ptolemeusz, syn króla Ptolemeusza [II Filadelfus] i królowej Arsinoe, bracia i siostry bogowie, dzieci króla Ptolemeusza [I Soter] i królowej Bereniki Bogowie Zbawiciela, potomkowie po ojcowskiej stronie Herakles, syn Zeusa, ze strony matki Dionizosa, syna Zeusa, odziedziczył po ojcu królestwo Egiptu i Libii, Syrii i Fenicji, Cypru, Licji i Carii oraz Cyklad, poprowadził kampanię do Azji z piechotą i kawaleria, flota, słonie troglodytyczne i etiopskie, na które on i jego ojciec jako pierwsi polowali z tych ziem i sprowadzając je z powrotem do Egiptu, aby przygotować się do służby wojskowej.

Stając się panem całego kraju po tej stronie Eufratu, Cylicji, Pamfilii, Jonii, Hellespontu i Tracji, a także wszystkich sił i słoni indyjskich na tych ziemiach, i podporządkowawszy wszystkich książąt w (różnych) regionach, przekroczył Eufrat i po podporządkowaniu sobie Mezopotamii i Babilonii, Sousjany, Persydy i Medii oraz całej reszty kraju aż do Baktrii i wyszukaniu wszystkich dóbr świątynnych, które Persowie wynieśli z Egiptu i sprowadzili z powrotem wraz z resztą skarbów z (różnych) regionów wysłał swoje wojska do Egiptu przez wykopane kanały ”. Cytat z [[Bagnall, Derow 1981, nr 26].

[XII] https://www.livius.org/articles/person/seleucus-ii-callinicus/  Zobacz rok 242/241 pne

[xiii] Wars of the Jews, Josephus Book 12.3.3 s745 of pdf „Ale potem, kiedy Antioch podbił te miasta Celesyrii, które Scopas zdobył w jego posiadanie, a wraz z nimi Samaria, Żydzi, z własnej woli, przeszli do niego i przyjął go do miasta [Jeruzalem] i dał obfite zaopatrzenie całej jego armii i słoniom, i chętnie mu pomagał, gdy oblegał załogę, która była w twierdzy jerozolimskiej ”

[XIV] Hieronim -

[xv] Wojny Żydów, Józef Flawiusz, Księga 12.6.1 str. 747 pdf „PO tym Antioch zawarł przyjaźń i związał się z Ptolemeuszem, dał mu swoją córkę Kleopatrę za żonę i poddał się Celesyrii, Samarii i Judei i Phoenicia, w posagu. A po podziale podatków między dwóch królów, wszyscy główni ludzie sformułowali podatki w kilku krajach i zbierając sumę, która została dla nich rozliczona, zapłacili to samo [dwom] królom. W tym czasie Samarytanie znajdowali się w kwitnącym stanie i bardzo martwili Żydów, odcinając części ziemi i zabierając niewolników ”.

[xvi] https://www.livius.org/articles/person/antiochus-iii-the-great/ Zobacz rok 200 pne

[xvii] https://www.livius.org/articles/person/antiochus-iv-epiphanes/

[xviii] Wojny Żydów, Józef Flawiusz, Księga I, Rozdział 1, akapit 1. str. 9 wersja pdf

[xix] The Antiquities of the Jewish, Josephus, Book 12, Chapter 5, Para 4, str.754 pdf version

[xx] The Antiquities of the Jewish, Josephus, Book 12, Chapter 5, Para 4, str.754 pdf version

[xxi] https://www.biblegateway.com/passage/?search=2+Maccabees+5&version=NRSV "Mniej więcej w tym czasie Antioch dokonał drugiej inwazji na Egipt. ”

[xxii] https://www.livius.org/articles/concept/syrian-war-6/ szczególnie wydarzenia 170-168 pne.

[xxiii] https://www.livius.org/articles/person/antiochus-iv-epiphanes/ Zobacz 168 pne https://www.britannica.com/biography/Antiochus-IV-Epiphanes#ref19253 3 pkt

[xxiv] "Kiedy król zgodził się i Jason^[d] po objęciu urzędu natychmiast przeniósł swoich rodaków na grecki styl życia. ¹¹ Odłożył na bok istniejące ustępstwa królewskie dla Żydów, zabezpieczone przez Jana, ojca Eupolemusa, który podjął misję nawiązania przyjaźni i sojuszu z Rzymianami; i zniszczył legalne sposoby życia i wprowadził nowe zwyczaje sprzeczne z prawem. ¹² Z przyjemnością założył gimnazjum tuż pod cytadelą i nakłonił najszlachetniejszych młodych mężczyzn do noszenia greckiego kapelusza. ¹³ Nastąpiła taka skrajność hellenizacji i wzrost adopcji obcych dróg z powodu nadzwyczajnej niegodziwości Jasona, który był bezbożny i nie był prawdą^[e] arcykapłan, ¹⁴ że kapłani nie byli już zajęci swoją posługą przy ołtarzu. Gardząc sanktuarium i zaniedbując ofiary, pośpieszyli wziąć udział w nielegalnym postępowaniu na arenie zapaśniczej po sygnale rzucenia dyskiem, ¹⁵ lekceważąc zaszczyt ceniony przez ich przodków i przykładając najwyższą wagę do greckich form prestiżu. ” 

[xxv] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, rozdział 3, pkt 3.

[xxvi] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XIV, Rozdział 2, (158).

[xxvii] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XIV, Rozdział 2, (159-160).

[xxviii] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XIV, Rozdział 2, (165).

[xxix] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, Rozdział 5, (5)

[xxx] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, Rozdział 15, (2) „I Idumejczyk, czyli pół Żyd”

[xxxi] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, Rozdział 11, (1)

[xxxii] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, Rozdział 8, (5)

[xxxiii] Józef Flawiusz, Wojny Żydów, Księga I, rozdział 21 pkt 2,4

[xxxiv] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, Rozdział 11, (4-7)

[xxxv] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XV, Rozdział 7, (7-8)

[xxxvi] Plutarch, Life of Antony, Rozdział 61 http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:2008.01.0007:chapter=61&highlight=herod

[xxxvii] Plutarch, Life of Antony, Rozdział 62.1 http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A2008.01.0007%3Achapter%3D62%3Asection%3D1

[xxxviii] Józef Flawiusz, Wojny Żydów, Księga I, rozdział 20 (3)

[xxxix] Ancient Universal History Vol. XIII, s. 498 i Pliny, Strabo, Dio Cassius cytowany w Prideaux Connections tom II. pp605 i nowsze.

[xl] Plutarch, Life of Antony, Rozdział 76 http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A2008.01.0007%3Achapter%3D76

[xli] Plutarch, Life of Antony, Rozdział 78.3  http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A2008.01.0007%3Achapter%3D78%3Asection%3D3

[xlii] https://en.wikipedia.org/wiki/Lucius_Cornelius_Balbus_(proconsul)#cite_note-4

[xliii] Józef Flawiusz, Wojny Żydów, Księga I, rozdział 23, ustęp 2

[xliv] Józef Flawiusz, Starożytności Żydów, Księga XVII, rozdział 6, ustęp 5 - Rozdział 8, ustęp 1 https://www.ccel.org/j/josephus/works/ant-17.htm

[xlv] https://www.newadvent.org/fathers/250103.htm Euzebiusz, Historia Kościoła, Księga III, rozdział 5, pkt 3.

[xlvi] https://biblehub.com/hebrew/6382.htm

[xlvii] https://www.livius.org/articles/concept/roman-jewish-wars/roman-jewish-wars-5/  za problemy z podaniem dokładnego datowania dla tego okresu. Tutaj wziąłem datę opon.

[xlviii] Panemus jest macedońskim miesiącem - księżycem czerwca (kalendarz księżycowy), odpowiednikiem żydowskiego Tammuza, pierwszego miesiąca lata, czwartego miesiąca, a więc czerwca i lipca w zależności od dokładnego początku Nisan - czy to w marcu, czy w kwietniu.

[xlix] https://www.livius.org/articles/concept/roman-jewish-wars/roman-jewish-wars-5/  za problemy z podaniem dokładnego datowania dla tego okresu.

[l] https://www.livius.org/articles/concept/roman-jewish-wars/roman-jewish-wars-5/  za problemy z podaniem dokładnego datowania dla tego okresu. Wziąłem tutaj żydowską randkę.

[Li] Zobacz Daniel 11:40 dla tego samego brzmienia

[lii] Alternatywnie, 74 ne. Wraz z upadkiem Masady i ostatnimi pozostałościami państwa żydowskiego.