https://youtu.be/JdMlfZIk8i0

در ویدیوی قبلی من که قسمت اول این مجموعه در روز سبت و قانون موزاییک بود، متوجه شدیم که مسیحیان مجبور نیستند مانند اسرائیلیان باستان روز سبت را نگه دارند. البته ما در انجام این کار آزاد هستیم، اما این یک تصمیم شخصی خواهد بود. با این حال، نباید فکر کنیم که با حفظ آن، یک شرط رستگاری خود را برآورده می کنیم. رستگاری نمی آید زیرا ما سعی می کنیم قوانین قانون را حفظ کنیم. اگر فکر می کنیم که دارد، اگر به دیگران موعظه می کنیم که چنین است، پس خودمان را محکوم می کنیم. همانطور که پولس به غلاطیان می گوید که به نظر می رسید این مشکل را داشتند که فکر کنند باید بخشی یا تمام قانون را حفظ کنند:

«زیرا اگر می‌خواهید با رعایت شریعت خود را با خدا درست کنید، از مسیح منقطع شده‌اید! تو از لطف خدا دور افتاده ای.» (غلاطیان 5:4 NLT)

بنابراین، مروجین سبت مانند exJW Mark Martin، یا رهبری کلیسای ادونتیست روز هفتم، با موعظه به گله خود مبنی بر اینکه حفظ سبت یک شرط نجات است، روی یخ بسیار نازک قرار دارند. البته، آن مردان نیز از آیه ای که ما خواندیم آگاه هستند، اما با این ادعا که حفظ سبت قبل از قانون است، به دنبال دور زدن آن هستند. آنها ادعا می کنند که در زمان خلقت برای انسان ها ایجاد شده است، زیرا خداوند در روز هفتم استراحت کرد و آن را مقدس نامید. خوب، ختنه نیز قبل از قانون بود، اما گذشت و کسانی که آن را ترویج کردند محکوم شدند. سبت چه تفاوتی دارد؟ خوب، من الان وارد این موضوع نمی شوم، زیرا قبلاً این کار را انجام داده ام. اگر اولین ویدیو را تماشا نکرده‌اید تا ببینید چرا استدلال ساباطریان به بررسی دقیق کتاب مقدس نمی‌رسد، توصیه می‌کنم این ویدیو را متوقف کنید و از لینک بالا برای دیدن اولین ویدیو استفاده کنید. در توضیحات این ویدیو هم لینکش رو گذاشتم و در آخر این ویدیو دوباره لینکش رو اضافه میکنم.

تمام آنچه گفته شد، ما هنوز با چند سوال باقی مانده ایم که در آن ویدیوی اول پاسخ داده نشد. به عنوان مثال، وقتی به ده فرمان نگاه می کنید، خواهید دید که سبت به عنوان چهارمین فرمان گنجانده شده است. اکنون، اسکن XNUMX مورد دیگر نشان می دهد که آنها هنوز معتبر هستند. به عنوان مثال، ما هنوز از پرستش بت ها، کفرگویی به نام خدا، قتل، دزدی، دروغگویی و زنا ممنوع هستیم. پس چرا سبت باید متفاوت باشد؟

برخی استدلال می کنند که ده فرمان یک قانون ابدی است و به این ترتیب از صدها قانون دیگر تحت قانون موسی جدا است، اما چنین تمایزی در تصورات آنها وجود دارد. در هیچ کجای کتاب مقدس مسیحی عیسی یا نویسندگان کتاب مقدس چنین تمایزی قائل نشده اند. وقتی آنها از قانون صحبت می کنند، این کل قانون است که از آن صحبت می کنند.

چیزی که چنین افرادی نادیده می گیرند این است که ما به عنوان مسیحی بدون قانون نیستیم. ما هنوز تحت قانون هستیم. این فقط قانون موزاییک نیست که ما تحت آن هستیم. آن قانون با یک قانون برتر جایگزین شد – ده فرمان با ده فرمان برتر جایگزین شد. ارمیا این را پیشگویی کرده بود:

یَهُوَه می‌گوید: «اما این عهدی است که بعد از آن روزها با خاندان اسرائیل خواهم بست، شریعت خود را در باطن ایشان خواهم گذاشت و آن را در دل ایشان خواهم نوشت. و من خدای آنها خواهم بود و آنها قوم من خواهند بود...» (ارمیا 31:33 کتاب مقدس استاندارد آمریکایی)

چگونه یَهُوَه خدا می‌خواست قانون قانونی را که بر روی لوح‌های سنگی نوشته شده بود، بگیرد و به نحوی آن قوانین را بر قلب انسان‌ها حک کند؟

حتی متخصصان شریعت موسی در زمان عیسی پاسخ این سؤال را نمی دانستند، که از این مبادله بین یکی از آنها و خداوند ما عیسی آشکار می شود.

یکی از معلمان حقوق آمد و بحث آنها را شنید. وقتی متوجه شد که عیسی به آنها پاسخ خوبی داده است، از او پرسید: «از بین همه احکام، کدام یک از همه مهمتر است؟»

عیسی در پاسخ گفت: «مهمترین آنها این است: ای اسرائیل بشنو: خداوند، خدای ما، خداوند یکی است. یَهُوَه خدای خود را با تمام دل و با تمام جان و با تمام عقل و با تمام قوت خود دوست بدار. دوم این است: "همسایه خود را مانند خود دوست بدار." هیچ فرمانی بالاتر از اینها نیست.»

مرد پاسخ داد: "خوب گفتی، معلم." حق با شماست که می گویید خدا یکی است و جز او نیست. دوست داشتن او با تمام دل، با تمام شعور و با تمام قدرت، و دوست داشتن همسایه خود مانند خود، از همه قربانی های سوختنی و قربانی ها مهم تر است.»

چون عیسی دید که عاقلانه جواب داده است، به او گفت: «تو از ملکوت خدا دور نیستی.» (مرقس 12:28-34 NIV)

عشق! عشق به خدا و عشق به دیگران. همه چیز به این خلاصه می شود. این بسیار مهم است که وقتی عیسی دید که این فریسی به آن رسیده است، به او گفت که «از ملکوت خدا دور نیست.» شریعت در دو فرمان خلاصه می شود: عشق به خدا و محبت به همسایه. درک آن حقیقت، آن فریسی خاص را به ملکوت خدا نزدیک کرد. اگر واقعاً خدا را دوست داشته باشیم، سه فرمان اول ده به طور طبیعی توسط ما حفظ خواهد شد. هفت نفر باقی مانده، از جمله قانون چهارم، قانون سبت، توسط هر مسیحی که وجدان خود را با انگیزه عشق دنبال می کند، حفظ خواهد شد.

شریعتی که جایگزین شریعت موسی شد، قانون مسیح، قانون عشق است. پولس نوشت:

بارهای یکدیگر را حمل کنید و بدین ترتیب شریعت مسیح را به جا خواهید آورد. (غلاطیان 6:2 NIV)

منظور ما از کدام قانون است؟ این احکام کجا نوشته شده است؟ بیایید با این یکی شروع کنیم:

«پس اکنون به شما فرمان جدیدی می‌دهم: یکدیگر را دوست بدارید. همانطور که من شما را دوست داشتم، شما نیز باید یکدیگر را دوست داشته باشید.» (یوحنا 13:34، 35 NLT

این یک فرمان جدید است به این معنی که در قانون موسی گنجانده نشده است. تازه چطوره؟ آیا او به ما نمی گوید که همدیگر را دوست داشته باشیم و آیا این همان کاری نیست که ما به طور طبیعی انجام می دهیم؟ عیسی وقتی در متی 5:43-48 در مورد دوست داشتن دشمنان خود صحبت می کرد، گفت: «اگر فقط به برادران خود سلام می کنید، چه کار خارق العاده ای انجام می دهید؟ آیا مردم ملل نیز همین کار را نمی کنند؟» (متی 5:47)

نه، این یک چیز نیست. اول از همه، در هر گروهی از شاگردان، کسانی هستند که شما نسبت به آنها احساس خویشاوندی طبیعی خواهید داشت، اما دیگرانی هستند که فقط به این دلیل که آنها برادران و خواهران روحانی شما هستند، آنها را تحمل خواهید کرد. اما عشق شما به آنها تا کجا می رسد؟ عیسی نه تنها به ما می‌گوید که همه اعضای خانواده روحانی خود را دوست داشته باشیم، بلکه به ما معیاری می‌دهد، راهی برای سنجش آن عشق. او می‌گوید، «همانطور که من شما را دوست داشتم»، یکدیگر را دوست داشته باشید.

عیسی همه چیز را برای ما رها کرد. کتاب مقدس به ما می گوید که او شکل یک برده به خود گرفت. او حتی یک مرگ دردناک را برای ما تحمل کرد. بنابراین هنگامی که پولس به غلاطیان گفت که بارهای یکدیگر را حمل کنند تا بتوانیم شریعت مسیح را انجام دهیم، اکنون می بینیم که آن شریعت چگونه عمل می کند. این قانون توسط یک قانون سفت و سخت از قوانین مکتوب هدایت نمی شود، زیرا با هر کد قانونی مکتوب، همیشه خلاءهایی وجود خواهد داشت. نه، روی دل ما نوشته بود. قانون عشق قانونی مبتنی بر اصولی است که می تواند با هر موقعیتی سازگار شود. هیچ حفره ای نمی تواند وجود داشته باشد.

بنابراین، چگونه شریعت مسیح جایگزین شریعت موسی شده است؟ فرمان ششم را در نظر بگیرید: «قتل مکن». عیسی در این مورد توضیح داد:

«شما شنیدید که به مردمان قدیم گفته شده بود که نباید قتل کنید. اما هر کس مرتکب قتل شود در برابر دادگاه پاسخگو خواهد بود. اما من به شما می گویم که هر کس بر برادر خود خشم کند، در برابر دادگاه پاسخگو خواهد بود. اما هر کس برادر خود را با سخنی تحقیر آمیز غیرقابل بیان خطاب کند، در مقابل دیوان عالی کشور پاسخگو خواهد بود. در حالی که هر که بگوید: ای احمق حقیر! در برابر جهنم آتشین خواهد بود. (متی 5:21، 22 NWT)

بنابراین قتل، تحت شریعت مسیح، دیگر محدود به عمل فیزیکی از بین بردن غیرقانونی یک زندگی نیست. اکنون شامل متنفر شدن از برادرتان، تحقیر کردن هموطنان مسیحی، و قضاوت محکوم‌کننده است.

اتفاقا من اینجا به خاطر کنایه از ترجمه دنیای جدید استفاده کردم. می بینید، تعریفی که از "ای احمق حقیر!" این است:

«این شخص را از نظر اخلاقی بی‌ارزش، مرتد و یاغی علیه خدا معرفی می‌کند». (w06 2/15 ص 31 سؤالات خوانندگان)

بنابراین، اگر آنقدر نسبت به برادرتان خشمگین و تحقیرکننده هستید که به او برچسب «مرتد» می‌زنید، در مورد خود قضاوت می‌کنید و خود را به مرگ دوم در جهنم محکوم می‌کنید. آیا شگفت انگیز نیست که چگونه هیئت حاکمه شاهدان یهوه را وادار به نقض این قانون مسیح کرده است و در واقع برادران و خواهران خود را با نفرت آنها را به عنوان مرتد محکوم می کنند، فقط به این دلیل که چنین افرادی شجاعانه از حقیقت دفاع می کنند و با آموزه های نادرست حاکم مخالفت می کنند. بدن

می دانم که کمی دور از موضوع است، اما باید گفته می شد. حال، بیایید به یک مثال دیگر نگاه کنیم که چگونه شریعت مسیح از شریعت موسی پیشی می گیرد.

«شما شنیدید که گفته شد، زنا نکنید. اما من به شما می گویم که هر که به زنی نگاه می کند تا به او علاقه داشته باشد، قبلاً در قلب خود با او زنا کرده است. (متی 5:27، 28 NWT)

باز هم، طبق شریعت، تنها عمل فیزیکی به عنوان زنا قابل قبول است، اما در اینجا عیسی فراتر از شریعت موسی است.

چگونه شریعت مسیح جایگزین شریعت موسی می شود وقتی صحبت از سبت می شود؟ پاسخ به این سوال در دو بخش آمده است. بیایید با تحلیل بعد اخلاقی قانون سبت شروع کنیم.

«روز سبت را با مقدس نگه داشتن آن به یاد آورید. شش روز کار کنید و تمام کارهای خود را انجام دهید، اما روز هفتم سبت برای یهوه خدای شماست. در آن کار نکن، نه تو، نه پسر یا دخترت، نه خدمتکار مرد یا زنت، و نه حیواناتت، و نه هیچ خارجی ساکن شهرهایت. زیرا خداوند آسمانها و زمین و دریا و هر چه در آنهاست را در شش روز آفرید، اما در روز هفتم آرام گرفت. بنابراین خداوند روز سبت را برکت داد و آن را مقدس کرد.» (خروج 20:8-11 NIV)

توجه داشته باشید که تنها شرط این بود که 24 ساعت کامل از همه کارها استراحت کنید. این یک مهربانی محبت آمیز بود. حتی غلامان را نمی‌توانستند برای خدمت به اربابان خود در روز سبت فراخوانی کنند. هر زن و مردی برای خودشان وقت داشتند. زمان استراحت ذهنی، جسمی، عاطفی و معنوی است. زمان برای مدیتیشن متفکرانه است. زمان خالی از تعهدات خسته کننده.

آنها باید در یک زمان خاص آن را حفظ می کردند زیرا آنها یک ملت بودند. در کانادا دو روز مرخصی داریم. بهش میگیم آخر هفته همه ما قبول داریم که این کار را در روزهای شنبه و یکشنبه انجام دهیم، زیرا در غیر این صورت هرج و مرج خواهد بود.

مرخصی از محل کار سالم و ترمیم کننده روح است. سبت یک شرط محبت آمیز بود، اما باید تحت مجازات اعدام اجرا می شد.

و خداوند به موسی گفت: «با قوم اسرائیل صحبت کن و بگو: «بیش از هر چیز سبتهای من را نگاه دارید، زیرا این علامتی است بین من و شما در طول نسلهای شما، تا بدانید که من خداوندا، تو را تقدیس کن. سبت را نگه دارید، زیرا برای شما مقدس است. هر که آن را بی حرمتی کند به قتل می رسد. هر کس در آن کار کند، آن نفس از قومش منقطع می شود. شش روز باید انجام شود، اما روز هفتم سبت استراحت رسمی است که برای خداوند مقدس است. هر که در روز سبت کاری انجام دهد باید کشته شود. بنابراین قوم اسرائیل سبت را نگاه خواهند داشت و سبت را در نسلهای خود به عنوان یک عهد برای همیشه نگاه خواهند داشت. بین من و بنی‌اسرائیل نشانه‌ای تا ابد است که خداوند در شش روز آسمان و زمین را آفرید و در روز هفتم آرام گرفت و شاداب شد.» (خروج 31:12-17 نسخه انگلیسی استاندارد).

چرا باید یک حکم محبت آمیز با مجازات اعدام اجرا شود؟ خوب، ما از تاریخ آنها می دانیم که بنی اسرائیل مردمی وحشی، گردن کلفت و سرکش بودند. آنها به دلیل عشق به همسایه خود قانون را رعایت نمی کردند. اما مهم بود که آنها کل قانون را حفظ کنند، زیرا قانون، از جمله ده فرمان، از جمله سبت، هدف بزرگتری را دنبال می کرد.

در غلاطیان در این مورد می خوانیم:

«پیش از اینکه راه ایمان به مسیح در دسترس ما باشد، تحت مراقبت شریعت قرار گرفتیم. ما را به اصطلاح در بازداشتگاه نگه داشتند تا اینکه راه ایمان آشکار شد. بگذارید جور دیگری بگویم. شریعت نگهبان ما بود تا زمانی که مسیح آمد. از ما محافظت کرد تا زمانی که بتوانیم از طریق ایمان با خدا درست شویم. و اکنون که راه ایمان آمده استما دیگر نیازی به قانون به عنوان قیم خود نداریم.» (غلاطیان 3:23-25 ​​NLT)

راه ایمان اکنون آمده است. ما اکنون نجات یافته‌ایم، نه با پایبندی سخت به یک قانون قانون - رمزی که هیچ گناهکاری در هر صورت نمی‌تواند حفظ کند - بلکه با ایمان. قانون، ملت را برای یک قانون بالاتر، قانون مسیح، قانون عشق آماده کرد.

اینجوری بهش فکر کن اگر یک زمیندار اسرائیلی روز سبت را نگه می داشت تا محکوم به مرگ نشود، اما در شش روز دیگر غلامان خود را تا استخوان کار می کرد، آیا طبق قانون محکوم می شد؟ نه، زیرا او حرف شریعت را حفظ کرد، اما در پیشگاه خدا روح شریعت را حفظ نکرد. او به همسایه محبت نشان نمی داد. به عنوان مسیحیان، ما هیچ خللی نداریم زیرا قانون عشق همه شرایط را پوشش می دهد.

یوحنا به ما می‌گوید: «هر که از برادر یا خواهری متنفر باشد قاتل است و می‌دانید که هیچ قاتلی در او زندگی جاودانی ندارد. اینگونه می دانیم که عشق چیست: عیسی مسیح جان خود را برای ما فدا کرد. و ما باید جان خود را برای برادران و خواهرانمان فدا کنیم.» (اول یوحنا 1:3، 15 NIV)

بنابراین، اگر می‌خواهید از اصولی که سبت بر آن استوار است پیروی کنید، مطمئن خواهید شد که با کارمندان خود منصفانه برخورد می‌کنید و بیش از حد کار نمی‌کنید. شما نیازی به قانونی ندارید که شما را مجبور به حفظ یک دوره 24 ساعته سخت کند. در عوض، عشق شما را وادار می‌کند تا کاری را انجام دهید که برای شما کار می‌کند و در واقع به نفع خودتان است، زیرا اگر بی‌وقفه کار کنید و هرگز استراحت نکنید، شادی خود را از دست می‌دهید و به سلامتی‌تان آسیب می‌رسانید.

این من را به یاد زندگی من به عنوان یکی از شاهدان یهوه می اندازد. ما باید در پنج جلسه در هفته شرکت می‌کردیم و انتظار می‌رفت عصرها و آخر هفته‌ها در موعظه خانه به خانه شرکت کنیم. همه اینها در حالی که از خانواده مراقبت می کنید و یک شغل تمام وقت را حفظ می کنید. ما هرگز یک روز استراحت نداشتیم، مگر اینکه خودمان یکی را بگیریم، و بعد از آن به دلیل اینکه در گروه خدمات میدانی حاضر نشدیم یا جلسه ای را از دست دادیم، احساس گناه می کردیم. از خود گذشتگی نامیده شد، هرچند که کتاب مقدس مسیحی چیزی در مورد چنین ایثارگری بیان نمی کند. آن را بررسی کنید. «فداکاری*» را در برنامه کتابخانه برج دیده‌بان جستجو کنید—املای آن به این صورت با کاراکتر عام نوشته شده است تا همه تغییرات را ببینید. بیش از هزار بازدید در انتشارات برج دیده‌بان خواهید یافت، اما حتی یک تک آهنگ در کتاب مقدس، حتی در ترجمه دنیای جدید، مشاهده نمی‌کنید. ما به اربابان سخت‌گیر خدمت کردیم که ما را متقاعد کردند که ما به یَهُوَه خدا خدمت می‌کنیم. رهبری سازمان خدا را به عنوان یک مسئول خشن معرفی کرد.

به نظر من بسیار آشکار کننده است که نوشته‌های پایانی کتاب مقدس الهام‌شده نوشته‌های جان است. چرا؟ زیرا آن نوشته ها بیش از هر چیز بر عشق تمرکز دارند. گویی پدر آسمانی ما، پس از فراهم کردن تمام رفتارهای خدا با انسان‌ها، به جان الهام می‌کند که همه آن‌ها را با رساندن ما به این درک نهایی که واقعاً همه چیز در مورد عشق است، خلاصه کند.

و این ما را به حقیقت واقعی و شگفت‌انگیزی می‌رساند که در سبت آشکار می‌شود، عاملی که همه ساباتریان از آن غافل می‌شوند، درست مانند فریسیان کوچک خوب که در تمرکز بر قوانین، قوانین و مقررات برای توجیه پیشرفت می‌کنند و تصویر کلان را از دست می‌دهند. وسعت و طول و ارتفاع و عمق محبت خدا. در نامه به عبرانیان به ما گفته شده است:

"قانون فقط سایه ای از چیزهای خوبی است که در راه است - نه خود واقعیت ها. به همین دلیل هرگز نمی‌تواند با همان فداکاری‌هایی که سال به سال بی‌پایان تکرار می‌شود، کسانی را که به عبادت نزدیک می‌شوند، کامل کند.» (عبرانیان 10:1 NIV)

اگر «شریعت فقط سایه‌ای از چیزهای نیکی است که می‌آیند»، پس سبت، که بخشی از آن شریعت است، باید چیزهای خوبی را نیز پیش‌بینی کند، درست است؟ چیزهای خوبی که سبت به طور خاص پیش‌بینی می‌کند چیست؟

پاسخ به آن در قانون اصلی سبت نهفته است.

«زیرا در شش روز خداوند آسمانها و زمین و دریا و هر چه در آنهاست را ساخت، اما در روز هفتم آرام گرفت. بنابراین خداوند روز سبت را برکت داد و آن را مقدس کرد.» (خروج 20:11 NIV)

همانطور که در ویدیوی قبلی نشان داده شد، اینها به معنای واقعی کلمه روزهای 24 ساعته نیستند، و همچنین قرار نیست حساب ایجاد Genesis به معنای واقعی کلمه مانند برخی از طرح های پروژه برای شکل گیری زمین سیاره ای در نظر گرفته شود. آنچه در اینجا داریم توصیفی شاعرانه است که به مردم بدوی کمک می کند تا عناصر فرآیند خلاقیت را درک کنند و مفهوم هفت روز کاری هفته را معرفی کند که به یک روز استراحت ختم می شود. آن سبت استراحت خداست، اما واقعاً نشان دهنده چیست؟

عیسی در گزارشی ما را به پاسخ راهنمایی می‌کند که در آن بار دیگر با قوانین سخت فریسایی مخالفت کرد.

یک روز سبت عیسی از میان مزارع غلات عبور می کرد و شاگردانش در حالی که قدم می زدند شروع به چیدن کله های غلات کردند. پس فریسیان به او گفتند: «ببین، چرا در روز سبت حرام می‌کنند؟» عیسی در پاسخ گفت: «آیا هرگز نخوانده ای که داوود در زمانی که او و یارانش گرسنه و نیازمند بودند چه کرد؟ در دوران کهانت اعظم ابیاتار وارد خانه خدا شد و نان تقدیس شده را خورد که فقط برای کاهنان حلال بود. و به اصحاب خود نیز بخشید.» سپس عیسی اعلام کرد:سبت برای انسان ساخته شده است ، نه انسان برای روز سبتاست. بنابراین، پسر انسان حتی خداوند سبت است.(مرقس 2:23-28 BSB)

این دو جمله آخر به قدری سنگین هستند که به جرأت می گویم توضیح آنها به یک کتاب کامل نیاز دارد. اما فقط چند دقیقه فرصت داریم. بیایید با جمله اول شروع کنیم: "سبت برای انسان ساخته شد، نه انسان برای سبت." انسان ها آفریده نشده اند تا بتوانند سبت را نگه دارند. سبت به نفع ما ایجاد شد، اما در اینجا عیسی به یک روز از هفته اشاره نمی کند. روز سبت که فریسیان به شدت داغ می‌شدند و نگران آن بودند، صرفاً نمادی بود برای چیزی بسیار بزرگتر - سایه یک واقعیت.

با این حال، گرایش فریسیایی که بسیاری از انسان ها از آن رنج می برند، به سرعت بیشتر نمادی از واقعیتی است که نشان می دهد. قوانینی را که فریسیان امروزی که هیئت حاکمه شاهدان یهوه را تشکیل می دهند، به عنوان شاهدی بر این امر در نظر بگیرید. وقتی صحبت از قانون خدا در مورد خون می شود، بیشتر نماد را می سازند تا چیزی را که نشان می دهد. خون نشان دهنده زندگی است، اما آنها ترجیح می دهند جانی را فدا کنند، سپس تفسیر خود را از ممنوعیت خوردن خون زیر پا بگذارند. با بردن بیانیه عیسی در مورد روز سبت به این گروه فریسیان و انجام یک کلمه ساده جایگزین می کنیم: «خون برای انسان ساخته شد، نه انسان برای خون.» یَهُوَه خدا هرگز قصد مرگ انسانها را برای امتناع از انتقال خون نداشت. شما واقعیت را فدای حفظ نماد نمی کنید، نه؟ مزخرف است.

به همین ترتیب، آن فریسیان قدیم فکر می کردند که اطاعت از قانون در روز سبت مهمتر از کاهش رنج یک انسان، چه از گرسنگی و چه از بیماری است. به یاد بیاورید که آنها بارها شکایت کردند که عیسی در روز سبت بیماران را شفا داد و بینایی را به نابینایان بازگرداند.

آنها این نکته را فراموش کردند که تمام هدف سبت کاهش رنج بود. یک روز استراحت از زحمات ما.

اما اگر عیسی به معنای واقعی کلمه روز 24 ساعته اشاره نمی کرد که گفت که سبت برای انسان ساخته شده است، پس منظور او چه سبتی بود؟ سرنخ در بیان بعدی او آمده است: "پسر انسان حتی خداوند سبت است."

او در مورد روزهای هفته صحبت نمی کند. چی؟ آیا عیسی خداوند روز سبت است، اما نه روزهای دیگر؟ پس پروردگار دوشنبه، سه شنبه یا چهارشنبه کیست؟

به یاد داشته باشید که سبت نمادی از روز استراحت خداوند بود. آن سبت خدا ادامه دارد.

اکنون می‌خواهم بخش طولانی از عبرانیان را بخوانم که از فصل 3 آیه 11 شروع می‌شود و به فصل 4 آیه 11 ختم می‌شود. می‌توانم همه اینها را به زبان خودم توضیح دهم، اما کلمه الهام‌شده در اینجا بسیار قدرتمندتر و خود توضیح‌دهنده‌تر است.

«پس در خشم خود سوگند یاد کردم که هرگز وارد محل استراحت من نخواهند شد.» برادران و خواهران عزیز مراقب باشید. مواظب باشید که دلهای شما بد و بی ایمان نباشد و شما را از خدای زنده دور کند. شما باید هر روز به یکدیگر هشدار دهید، در حالی که هنوز «امروز» است، تا هیچ یک از شما فریب گناه را نخورد و در برابر خدا سخت نشوید. زیرا اگر تا انتها وفادار باشیم و به خدا به همان اندازه که برای اولین بار ایمان آورده بودیم اعتماد کنیم، در هر آنچه متعلق به مسیح است شریک خواهیم بود. به یاد داشته باشید که چه می‌گوید: «امروز که صدای او را می‌شنوید، دل‌های خود را سخت مکنید، همانطور که اسرائیل هنگام شورش کرد.» و چه کسی بود که بر خدا عصیان کرد، با اینکه صدای او را شنیدند؟ آیا این مردمی نبودند که موسی از مصر بیرون آورد؟ و چه کسی خدا را چهل سال غضب کرد؟ آیا این مردم نبودند که گناه کردند و اجسادشان در بیابان بود؟ و خدا با چه کسی سوگند یاد کرد که هرگز وارد آرامش او نشوند؟ آیا این مردم نبودند که از او سرپیچی کردند؟ پس می بینیم که به دلیل بی ایمانی نتوانستند وارد آرامش او شوند. وعده خدا برای ورود به استراحت او هنوز پابرجاست، بنابراین باید از ترس اینکه برخی از شما آن را تجربه نکنید، بلرزیم. زیرا این مژده - که خداوند این استراحت را آماده کرده است - همانطور که برای آنها بود به ما اعلام شده است. اما این برای آنها فایده ای نداشت، زیرا آنها در ایمان کسانی که به خدا گوش می دادند، شریک نبودند. زیرا تنها ما که ایمان داریم می توانیم به آرامش او وارد شویم. در مورد دیگران خداوند فرمود: «در غضب خود سوگند یاد کردم که هرگز وارد محل استراحت من نخواهند شد. ما می دانیم که آماده است زیرا در کتاب مقدس به روز هفتم اشاره شده است: "در روز هفتم خدا از همه کار خود استراحت کرد." اما در قسمت دیگر خداوند فرمود: "آنها هرگز وارد محل استراحت من نخواهند شد." پس آرامش خدا برای ورود مردم است، اما کسانی که اولین بار این مژده را شنیدند به دلیل نافرمانی خدا وارد نشدند. پس خداوند زمان دیگری را برای ورود به استراحت خود قرار داد و آن زمان امروز است. خداوند این را خیلی دیرتر از طریق داوود با کلماتی که قبلاً نقل شد اعلام کرد: "امروز که صدای او را می شنوید، دل های خود را سخت مکن." حال اگر یوشع موفق می شد این استراحت را به آنها بدهد، خدا در مورد روز استراحت دیگری که هنوز در راه است صحبت نمی کرد. پس هنوز استراحت ویژه ای در انتظار خلق خداست. زیرا همه کسانی که به آرامش خدا وارد شده اند، از تلاش خود آرام گرفته اند، همانطور که خدا پس از خلقت جهان استراحت کرد. پس بیایید تمام تلاش خود را برای ورود به این استراحت انجام دهیم. اما اگر مانند قوم اسرائیل از خدا نافرمانی کنیم، سقوط خواهیم کرد. (عبرانیان 3:11-4:11 NLT)

وقتی یَهُوَه از کار خلاق خود استراحت کرد، وضعیت جهان چگونه بود؟ همه خوب بود آدم و حوا بی گناه بودند و در آستانه تولید نسل بشر بودند. همه آنها قرار بود بر تمام خلقت زمینی حکومت کنند و زمین را از فرزندان انسان صالح پر کنند. و بیش از هر چیز با خدا در صلح بودند.

این همان چیزی است که در آرامش خداست: لذت بردن از آرامش خدا، داشتن رابطه با پدرمان.

اما آنها گناه کردند و از باغ بهشت ​​بیرون رانده شدند. آنها ارث خود را از دست دادند و مردند. پس برای ورود به آرامش خدا، باید از مرگ به زندگی عبور کنیم. ما باید به واسطه فیض او بر اساس وفاداری خود به استراحت خدا بپذیریم. عیسی این همه را ممکن می کند. او پروردگار سبت است. این اوست که به عنوان خداوند حق قضاوت و پذیرش ما را در آرامش خدا دارد. همانطور که عبرانیان می‌گویند، اگر به خدا اعتماد کنیم، به همان اندازه که اولین بار ایمان آورده‌ایم، در هر آنچه متعلق به مسیح است شریک خواهیم بود. این استراحت از زمانی که خداوند عالم بشریت را آفریده آماده است. "پس بیایید تمام تلاش خود را برای ورود به این استراحت انجام دهیم."

قانون موسی سایه ای از چیزهای خوب آینده است. یکی از آن چیزهای خوب، که در روز سبت هفتگی پیش بینی می شود، فرصت ورود به روز استراحت ابدی سبت خداوند است. بعد از اینکه خداوند برای ما خانه ای ایجاد کرد، استراحت کرد. انسان ها از ابتدا در آن استراحت بودند و تا زمانی که از پدر آسمانی خود اطاعت می کردند، برای همیشه در آن خواهند ماند. این ما را به حقیقت اساسی در مورد عشق بازمی گرداند.

«دوست داشتن خدا به معنای حفظ احکام اوست و احکام او سنگین نیست». (اول یوحنا 1:5 NLT)

"من می نویسم تا به شما دوستان عزیز یادآوری کنم که باید یکدیگر را دوست داشته باشیم. این یک فرمان جدید نیست، بلکه فرمانی است که ما از ابتدا داشته ایم. محبت یعنی عمل به آنچه خداوند به ما دستور داده است و ما را به محبت به یکدیگر امر فرموده است همانطور که از ابتدا شنیدید. (دوم یوحنا 2، 5 NLT)

فرمانی که از ابتدا داشتیم، فرمان جدیدی بود که عیسی به ما داد تا همدیگر را دوست داشته باشیم، همانطور که او ما را دوست داشت.

شیطان ما را از خدا جدا کرد و به ما گفت که بدون او می توانیم به خوبی کنار بیاییم. ببین چطور شد ما از آن روز استراحت نکردیم. استراحت از همه زحمات ما تنها زمانی امکان پذیر است که به سوی خدا برگردیم، او را در زندگی خود بگنجانیم، او را دوست بداریم و بنابراین تلاش کنیم تا از شریعت او که از طریق مسیح به ما داده شده است، اطاعت کنیم، قانونی که سنگین نیست. چگونه میتواند باشد؟ این کاملا بر اساس عشق است!

بنابراین به افرادی که به شما می گویند برای نجات یافتن، باید یک روز سبت را به معنای واقعی کلمه رعایت کنید، گوش ندهید. آنها سعی می کنند از طریق اعمال نجات پیدا کنند. آنها معادل امروزی یهودیان هستند که جماعت قرن اول را با تأکیدشان بر ختنه آزار دادند. نه! ما با ایمان نجات یافته ایم و اطاعت ما از قانون برتر مسیح است که بر اساس عشق است.

ممنون که گوش دادید همچنین از شما برای ادامه حمایت از این کار سپاسگزاریم.