O sangue como sangue ou o sangue como alimento?

A maioría da comunidade JW supón que a doutrina No Blood é a bíblica docencia, pero poucos entenden o que require este posto. Afirmar que a doutrina é bíblica require que aceptemos a premisa de que a transfusión é unha forma de alimentación e nutrición como feito científico. Debemos crer que Deus ve unha inxección intravenosa de plasma e empaqueta os glóbulos ríxidos no torrente sanguíneo como se tragásemos sangue enteiro dun vaso. Sinceramente cres isto? Se non, non debería repensar a súa posición respecto á doutrina que se basea en tal suposición?

Nos dous artigos anteriores presentáronse evidencias que confirman que o sangue actúa como sangue cando se inxecta ao noso torrente sanguíneo. Funciona como o deseñou Xehová. Non obstante, o sangue non funciona como sangue cando se inxire. O sangue cru non cocido é tóxico e incluso pode ser fatal se se consume en gran cantidade. Tanto se se obtén un matadoiro como se se recolle na casa, a contaminación con bacterias coliformes infecciosas é demasiado fácil e a exposición a parasitos e outros microbios en circulación son verdadeiras ameazas. 
É crucial que usemos a nosa capacidade de pensamento e sabedoría dada por Deus nesta materia (Pr 3: 13). A nosa supervivencia (ou a dun ser querido) algún día pode colgarse no equilibrio. Para reiterar, o pivote da doutrina (que se mantivo constante desde que se promulgou a doutrina en 1945) atópase na seguinte afirmación na 1958 Atalaya:

"Cada vez que se menciona a prohibición do sangue nas Escrituras é en relación con tomalo como alimento, e así é como a nutriente que nos preocupa que se prohiba ". (Atalaya 1958 páx. 575)

Disto discernimos que dende 1945 ata a actualidade o liderado das testemuñas de Xehová preocupouse de que o sangue fose un nutriente usado como alimento. Aínda que se publicou hai algúns anos 58, esta posición segue sendo oficial posición das Testemuñas de Xehová. Podemos facer esta afirmación porque nunca se renunciou ás palabras anteriores. Neste artigo preséntanse feitos e razoamentos que indican o GB mantén unha posición moi diferente non oficial. A día de hoxe, os membros colgaron os seus sombreiros na idea de que a transfusión é unha forma de alimentación e nutrición para o corpo. porque o GB non dixo o contrario. Estes homes son vistos por estar sempre dirixidos por GO espírito santo de Od, polo que o seu xuízo neste asunto moi grave debe representar a visión de Deus. Os que teñen tal convicción son reacios a investigar máis alá das páxinas das publicacións da Torre de Vigia. Para a gran maioría, aprender sobre unha substancia que Deus prohibiu sería algo de perda de tempo. No meu caso, antes de 2005 sabía moi pouco sobre o sangue e o vía como un porco tema. 

Un argumento que faga a afirmación de que o sangue usado como alimento contén unha pequena medida de nutrición sería en gran parte sen mérito. Calquera que bebera cru sería sangue polo seu valor nutritivo correndo un gran risco de case ningún beneficio. Os estudos demostraron que os glóbulos vermellos illados non conteñen ningún valor nutritivo. Os glóbulos vermellos e a auga constitúen aproximadamente o 95% do volume total de sangue. A hemoglobina (96% do peso seco dos glóbulos vermellos) transporta osíxeno por todo o corpo. Poderiamos dicir definitivamente que a persoa que se adhira á doutrina No Blood ve aos glóbulos vermellos como a máis prohibido compoñente no sangue. Ironicamente, estas células sanguíneas non conteñen ningunha nutrición. Entón, se fose como nutriente o liderado estaba preocupado, o glóbulo vermello nunca debería ser prohibido.

Como ve a comunidade médica o sangue? Ven o sangue cru como alimento? Utilizan o sangue como terapia para tratar a desnutrición? Ou ven o sangue como sangue, con todas as súas características de sostemento esenciais para manter a vida nos tecidos celulares? A ciencia médica moderna non ve o sangue como un nutriente, entón por que debemos? Para velo como un alimento e un nutriente, estamos a apoiar unha noción desprestixiada de séculos.
Considere alguén da comunidade xudía. Por moi sensibles que respectan ás leis dietéticas estrictas kosher (que implican a abstinencia total de comer sangue), segundo a crenza xudía, salvar unha vida é unha das máis importantes Mitzvot (mandamentos), dominando case todos os demais. (As excepcións son asasinato, certos delitos sexuais e adoración ao ídolo; non se poden transgredir nin sequera para salvar unha vida.) Polo tanto, se a transfusión de sangue se considera médicamente necesaria, para o xudeu non só é admisible senón obrigatoria.

O liderado sabíao mellor

No seu libro Carne e sangue: transplante de órganos e transfusión de sangue na América do século XX (ver a Parte 1 desta serie). O doutor Lederer afirma que para 1945, a medicina moderna contemporánea abandonou durante moito tempo a noción de que a transfusión era unha forma de nutrición. Ela afirmou que o pensamento médico actual (en 1945) non parecía "molestar" ás testemuñas de Xehová. Isto, por suposto, referiríase ao liderado responsable da doutrina. Entón, o liderado non se preocupou en rexeitar a ciencia médica moderna en favor de apoiar unha noción centenaria? Como puideron ser tan irresponsables e neglixentes?

Hai dous factores que inflúen na súa decisión. En primeiro lugar, o liderado era paranoico sobre o patriotismo que rodeaba o movemento sanguíneo da Cruz Vermella Americana. En opinión do liderado, doar sangue sería un acto de apoio ao esforzo bélico. Se se lles dixo aos membros que deben negarse a doar o seu sangue, como é que se lles permitiría aceptar o sangue doado? En segundo lugar, debemos lembrar que o liderado imaxinou que Armageddon era inminente, quizais só un ano ou dous no futuro. Tendo en conta estes dous elementos na ecuación, podemos ver como o liderado pode ser tan miope e indiferente ás consecuencias a longo prazo. Poderiamos dicir que non no seu peor pesadelo poderían imaxinar que o seu ensino impactaría a millóns de seres humanos. Armageddon seguramente non se demoraría. Con todo aquí estamos, sete décadas despois.

Desde a década de 1950 ata finais de século, os avances na terapia de transfusión e no transplante de órganos foron moi publicitados. Para afirmar o descoñecemento destes feitos, requiriríase que se unira á tribo andaman fronte ás costas de África. Podemos estar seguros de que o liderado mantíñase ao tanto de todos e cada un dos avances da ciencia médica. Por que podemos dicir isto? A doutrina Sen sangue obrigou a que o liderado tome unha determinación sobre cada nova terapia. ¿Permitirían aos membros aceptar o novo avance ou non?

Igual que nos preguntamos sobre os seus predecesores: ¿Como podería o liderado seguir apoiando un mito absoluto? Pasou moito tempo o fervor do patriotismo (e a unidade de sangue da Cruz Vermella) en torno a WW2. Por suposto, Armageddon permaneceu inminente, pero por que non dictar que aceptar sangue é unha cuestión de conciencia? Por que realizar este tipo de somerxentes convolucionados intentando defender a premisa? Por citar só dous, recorda a opinión de que un transplante de órgano era similar ao canibalismo? Tamén a opinión de que un transplante de corazón podería provocar que o receptor adquira rasgos de personalidade do doador?

A única conclusión lóxica é que temían as consecuencias; do impacto que tería na organización se asumisen a responsabilidade dun tráxico erro no xuízo. Temendo as consecuencias para a organización (e a súa situación persoal), decidiron non molestar o carro da mazá e, en cambio, manter o statu quo. A lealdade aos intereses organizativos primou sobre os intereses dos membros. Xeracións de líderes rezaron fervorosamente para que chegase Armageddon ou polo descubrimento dun substituto viable do sangue (calquera dos cales resolvería o problema), mentres daban unha patada efectiva ao Sen sangue poden baixar á rúa para que os seus sucesores traten. A medida que a adhesión á organización creceu, as consecuencias creceron exponencialmente. Durante décadas, os membros (incluídos pais de bebés e nenos) tomaron a súa posición, aseguraron que é a doutrina No Blood bíblica. Negar a aceptar unha intervención potencialmente salvavidas provocou a morte prematura dun número descoñecido. Só Xehová sabe cantas almas se perderon prematuramente e innecesariamente. [1]

Unha política de cambio de barras

A posición expresada no 1958 Atalaya permaneceu sen cambios durante décadas. De feito, segue a ser oficial posición ata hoxe. Non obstante, no ano 2000 a comunidade JW (e os profesionais médicos) presenciaron unha reforma dramática na política Sen sangue. Durante décadas, o liderado decidiu que desde que se producían fraccións de sangue (soro) a partir do sangue, estaban prohibidas. O ano 2000 trouxo un aspecto aproximado nesta posición. O GB decidiu que as fraccións sanguíneas (aínda que producidas só a partir de sangue) non eran ... "sangue". En 2004, a hemoglobina engadiuse á lista de fraccións sanguíneas "menores", de xeito que dende ese ano ata a actualidade todos os ingredientes do sangue foron aceptables para os membros.

Os discernentes JW (incluído este escritor) viron esta "nova luz" como unha prodixiosa inversión da política, dado o feito de que as fraccións sanguíneas constitúen o 100% do sangue enteiro despois do fraccionamento e disección. Pregunteime: Non conteñen as propias fraccións os "nutrientes" que a Atalaia de 1958 describiu como a preocupación? Atopeime rabuñando a cabeza. Para ilustralo: foi como se o GB prohibira durante décadas aos membros comer tarta de mazá e todos os seus ingredientes, por preocupación polo valor nutricional. Agora din que os ingredientes da torta de mazá son non Tarta de mazá. Agarda, non o fagas ingredientes de tarta de mazá conteñen TODA a nutrición que se atopa na torta de mazá?

Este é o novo non oficial posición do actual GB. Agora recoñecen que un membro pode aceptar o 100% dos ingredientes do sangue (incluído todo o valor nutritivo) transfundido mediante inxección intravenosa e non estarían a incumprir a lei de Deus en Feitos 15:29. Entón preguntamos: Que estaba prohibido no Decreto apostólico? ¿Beber sangue enteiro dos animais mesturado con viño nun templo ídolo? Simplemente conectando os puntos, pódese ver a posición mantida no 1958 Watchtower invertida en 2004. Con todo oficialmente, o que se indicou na 1958 Atalaya permanece actual; e os membros están a tomar decisións sobre a vida e a morte baseándose nisto. Como ve Xehová o GB que sostén non oficial posición que contradí a oficial posición? ¿O GB pode ter as dúas formas? Ata o de agora a resposta é si. Pero é unha carreira contra o tempo. Armageddon ou un substituto de sangue viable deben chegar antes de que o rango e o arquivo esperten o que pasou.   

En apoio á nova non oficial posición, a edición de agosto de 6, 2006 Esperta! a revista retrataba o sangue (e todos os seus ingredientes) como precioso e un "órgano" increíblemente marabilloso e único. O momento deste artigo suxire que o GB tiña unha axenda. Só oito meses antes, o A tortura de terxiversación o ensaio publicouse no prestixioso Journal of Church and State da Universidade de Baylor (13 de decembro de 2005). Como resposta, o GB fixo un esforzo adicional explicando a complexidade do sangue e retratándoo de forma moi positiva, incluíndo información detallada sobre os HBOC (substitutos do sangue nos ensaios da FDA). Os artigos serviron para acadar dous obxectivos: primeiro, defender que o liderado fora dilixente na educación dos membros (non terxiversando o sangue como afirmaba o ensaio). O segundo obxectivo era limpar o camiño para que o substituto do sangue HBOC (que nese momento se asumiu pronto aprobado pola FDA) fose aceptado na comunidade JW. Desafortunadamente, os HBOC fallaron e foron extraídos dos ensaios da FDA en 2009. Os seguintes son extractos dos artigos do 6 de agosto:

"Pola súa sorprendente complexidade, O sangue adoita comparar a un órgano do corpo. "O sangue é un dos moitos órganos:incrible marabilloso e único " Dixo o doutor Bruce Lenes Esperta! Único de feito! Un libro de texto describe o sangue como "o único órgano do corpo que é fluído".

Algúns fabricantes procesan agora a hemoglobina, liberandoa dos glóbulos vermellos humanos ou bovinos. A hemoglobina extraída é entón filtrada para eliminar as impurezas, modificada e purificada químicamente, mesturada cunha solución e envasada. O produto final, aínda non aprobado para o uso na maioría das terras, chámase portador de osíxeno baseado na hemoglobina ou HBOC. Dado que o heme é o responsable da rica cor vermella do sangue, unha unidade de HBOC semella unha unidade de glóbulos vermellos, o compoñente principal do que se toma. A diferenza dos glóbulos vermellos, que deben ser refrixerados e descartados despois dunhas semanas, o HBOC pódese almacenar a temperatura ambiente e usalo meses despois. E xa que a membrana celular cos seus antíxenos únicos desapareceu, as reaccións graves debidas a tipos de sangue non correspondentes non representan ningunha ameaza.

“Sen dúbida, o sangue realiza funcións esenciais para a vida. É por iso que a comunidade médica fixo unha práctica de transfusión de sangue en pacientes que perderon sangue. Moitos médicos dirían que este uso médico é o que fai que o sangue sexa tan precioso. Non obstante, as cousas foron cambiando no campo médico. En certo sentido, estivo en marcha unha revolución tranquila. Moitos médicos e cirurxiáns non son tan rápidos en transfundir sangue como antes. Por que? ”

Esta é unha declaración intrigante e pregunta que trataremos a continuación.

Por que os médicos e os cirurxiáns poden tratar sen transfusionar sangue

Como se mencionou anteriormente, a comunidade JW en xeral sente que a adhesión á doutrina deu lugar á bendición divina de Deus. Apuntan aos moitos avances na cirurxía sen sangue, quizais sinalando que se salvaron moitas vidas. Aparentemente, isto apoiaría o concepto de que absterse de sangue trae a bendición de Deus, permitindo que moitos médicos e cirurxiáns poidan tratar sen transfundir sangue. É un feito que moitos optan por absterse da terapia de transfusión. Pero a pregunta subxacente é, que lles deu esta opción?

A Doutrina sen sangue das testemuñas de Xehová pódese acreditar por desempeñar un papel fundamental no avance das técnicas de conservación do sangue. Os pacientes con JW participaron sen querelo no que se podería considerar ensaios clínicos. Os médicos e cirurxiáns tiveron a oportunidade de practicar técnicas e procedementos revolucionarios con alto risco. O que foi efectivamente ensaio e erro a cirurxía deu lugar a grandes avances médicos. Así, podemos dicir que os pacientes Testemuña de Xehová contribuíron a avances importantes na cirurxía sen sangue. Pero cal foi o prezo pagado a cambio de tales avances médicos? Xustifica o fin os medios? ¿A vida dos que se perderon (ao longo de décadas) ao cumprir a doutrina Sen sangue compensa as moitas que agora se benefician dunha cirurxía sen sangue?

Non estou a suxerir de ningunha maneira que a profesión médica actuou sen ética nin sen escrúpulos. Deberíalles recoñecer que fixeron todo o posible para preservar a vida. Esencialmente, entregáronlles un limón, polo que fixeron limonada. Ou operan pacientes con JW sen sangue ou permiten que o paciente se deteriore e sufra unha morte prematura. Isto demostrou sen querelo ser o forro de prata da doutrina Sen sangue. Médicos, cirurxiáns, anestesiólogos, hospitais e a comunidade médica en xeral tiveron a oportunidade de practicar e perfeccionar cirurxía sen sangue e conservación do sangue sen medo a malas prácticas en caso de complicacións maiores (incluso a morte). De feito, a directiva Sen sangue funciona como unha liberación que protexe a todos os implicados da responsabilidade no caso de que o paciente sufra danos durante o tratamento ou o procedemento. Pense en como ao longo de moitas décadas, a comunidade JW proporcionou un fluxo interminable de participantes dispostos a ser voluntarios para ser "practicados" en todo o mundo. Meu, pero que bendición para a comunidade médica!

Aínda así, e as vítimas?

Cirurxía sen sangue: ¿un ensaio de investigación clínica?

A ensaio clínico defínese como:

"Calquera estudo de investigación que asigne prospectivamente participantes humanos ou grupos de humanos a unha ou varias intervencións relacionadas coa saúde para avaliar os efectos sobre os resultados para a saúde".

A FDA normalmente regula os ensaios clínicos, pero no caso da cirurxía sen sangue, o ensaio clínico sería moi improbable debido ao reto ético que presenta. Se a conservación da vida está baseada nun tratamento médico, o paciente involucrado nunha cirurxía sen sangue recibiría unha intervención en caso de complicación durante a cirurxía. Dito isto, incluiranse datos de estudos de caso. Para que o historial de estudos de caso sexa preciso, non podería haber intervención de fin de vida; sen paracaídas. O paciente (e o equipo médico) tería que comprometerse coa non intervención e permitir que se producise un dos seguintes:

  • O paciente sobrevive ao procedemento ou á terapia e estabiliza.
  • O paciente non sobrevive.

Este escritor non pode imaxinar á FDA participando en ensaios clínicos que non permiten a intervención ao final da vida para salvar ao paciente. A frase, "primeiro non fagas dano", é o credo dos médicos e cirurxiáns, así como dos funcionarios da FDA. Primeiro hai que preservar a vida, se a intervención ten a posibilidade de preservala. Na miña opinión, se non fose para os pacientes con JW que actúan como voluntarios de ensaios clínicos (sen compensación podería engadir), os avances na cirurxía sen sangue probablemente estarían 20 anos por detrás dos que están hoxe.

O fin xustifica os medios?

¿A vida de moitos que se beneficiaron dunha cirurxía sen sangue nos últimos anos compensan a vida daqueles cuxa posibilidade de supervivencia reduciuse drasticamente debido a que rexeitou a intervención por transfusión dende 1945? Trátase; un lavado? Temos a máxima compaixón polas familias que perderon a un familiar que rexeitou o sangue. Tamén recoñecemos os desafíos emocionais e éticos aos que se enfrontou o seu equipo médico cando estaban parados, impotentes para intervir cunha terapia que podería preservar a vida. Algúns poden sentirse consolados sabendo que Xehová pode corrixir calquera inxustiza a través da resurrección. Aínda así, o fin xustifica os medios?

O medios reflicte a honestidade e é bíblica, entón si, poderiamos dicir que o final tamén reflicte a honestidade e é escritural. Pero esta expresión úsase xeralmente como escusa que alguén dá para alcanzar os seus obxectivos calquera medio necesario, por moi inmorais, ilegais ou desagradables que sexan os medios. O enunciado "final que xustifica os medios" normalmente implica facer algo mal para acadar un resultado positivo, e despois xustificar o incorrecto sinalando o resultado positivo. Dous exemplos veñen á mente:
Deitado en currículo. Alguén podería racionalizar que embelecer o currículo pode producir un traballo máis remunerado, polo que poderán manterse mellor a si mesmos e á súa familia. Aínda que o bo proveito da familia é moralmente honrado, ¿xustifica o fin os medios? Como se ve a mentira aos ollos de Deus? (Pr 12:22; 13: 5; 14: 5) Neste caso o medios eran deshonestos e pouco éticos, polo tanto final é deshonesto e pouco ético.

Recibindo un aborto. Alguén podería racionalizar que o aborto pode salvar a vida da nai. Mentres salvar a vida da nai é moralmente correcto, o fin xustifica os medios? Como se ve ao neno non nacido aos ollos de Deus? (Salmo 139: 13-16; Job 31:15) Neste caso o medios implica un asasinato, polo tanto final é asasinato para salvar a vida.

Ambos exemplos teñen un resultado positivo. Un gran traballo que paga ben e unha nai que se salva e pode vivir o resto da súa vida. A doutrina sen sangue das testemuñas de Xehová ten agora un resultado positivo. Pero o fin xustifica os medios?

O que está en xogo

O propósito das partes 1, 2 e 3 desta serie de artigos é compartir feitos e razoamentos seculares. Entón cada un pode tomar a súa propia decisión en función da súa conciencia. Espero que a información proporcionada axude a todos a retroceder e ver o bosque, lonxe das árbores. Debemos ser conscientes de que, nunha situación de emerxencia, se nós ou o noso ser querido murmuramos ás ambulancias ou ao persoal de urxencias as palabras "Testemuña de Xehová" ou se ven a nosa tarxeta sen sangue, poñeremos en marcha un protocolo ético e legal que podería ser moi difícil parar. Mesmo se debería aconsellar que xa non se adhiren ao ensino; a simple mención pode facer dubidar aos que nos tratan; para non estar seguro, para non actuar instintivamente para preservar a nosa vida durante a tan importante "hora de ouro".  

In Partes 4 e 5 afondamos nas escrituras. Consideraremos a lei de Noé, a lei mosaica e, finalmente, o decreto apostólico. Testemuñas de Xehová e sangue - Parte 4Exame só algúns textos clave con referencias para evitar a redundancia co excelente e completo traballo de Apolo (ver Testemuñas de Xehová e a doutrina sen sangue) respecto da visión escritural.
______________________________________________
[1] Sería imposible contabilizar con precisión o número de mortes que se puidesen evitar se os equipos médicos que coidaban aos pacientes con JW tivesen permiso intervir cunha intervención que poida salvar vidas. Hai moitos casos de historial que suxiren encarecidamente que, en opinión do persoal médico, a porcentaxe de supervivencia do paciente aumentaría drasticamente se estivese dispoñible tal intervención.

57
0
Encantaríache os teus pensamentos, comenta.x