“ ຖ້າທ່ານຮູ້ສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ທ່ານມີຄວາມສຸກຖ້າທ່ານເຮັດຕາມ”

ອາຫານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງທີ່ໄດ້ສົ່ງຂ້າພະເຈົ້າມາແລະ ສຳ ເລັດວຽກງານຂອງຕົນ.” - ໂຢຮັນ 4:34.

 [ຈາກ ws 9 / 18 p. 3 - ເດືອນຕຸລາ 29 - ເດືອນພະຈິກ 4]

ຫົວຂໍ້ຂອງບົດຂຽນແມ່ນເອົາມາຈາກ John 13: 17, ແຕ່ຕາມປົກກະຕິ, ຄວາມສົນໃຈ ໜ້ອຍ ຫຼາຍແມ່ນຈ່າຍໃຫ້ກັບສະພາບການຂອງພຣະ ຄຳ ພີ. ສະພາບການສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູຫາກໍ່ລ້າງຕີນຂອງພວກສາວົກແລະສອນບົດຮຽນທັງ ໝົດ ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ. ລາວຈົບບົດຮຽນໂດຍການກະຕຸ້ນພວກເຂົາໃຫ້ສະແດງທັດສະນະຄະຕິທີ່ຖ່ອມຕົວຕໍ່ກັນແລະກັນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວໄດ້ສະຫຼຸບໂດຍກ່າວວ່າ "ຖ້າທ່ານຮູ້ສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ທ່ານມີຄວາມສຸກຖ້າທ່ານເຮັດມັນ".

ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາສາມາດສະຫລຸບຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນວ່າສິ່ງທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມສຸກແມ່ນຄືກັບທີ່ໂປໂລໄດ້ຂຽນໄວ້ໃນ Romans 12: 3 ເຖິງ“ ບໍ່ຄວນຄິດຕົວເອງຫຼາຍກວ່າທີ່ຈະຄິດ; ແຕ່ການທີ່ຈະຄິດເພື່ອຈະມີຈິດໃຈທີ່ດີ, ແຕ່ລະຄົນຄືກັບວ່າພະເຈົ້າໄດ້ແຈກຢາຍຄວາມເຊື່ອໃຫ້ແກ່ລາວ”.

ວັກ 2 ເປີດໂດຍເວົ້າວ່າ:

ຖ້າພວກເຮົາຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ທີ່ຊື່ສັດເປັນແບບຢ່າງຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຕ້ອງການ  ເພື່ອສືບສວນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດເຊິ່ງຜົນໄດ້ຮັບທີ່ຕ້ອງການ. ເຂົາເຈົ້າມີມິດຕະພາບກັບພະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ, ເພີດເພີນກັບພະອົງພໍໃຈແລະໄດ້ຮັບ ອຳ ນາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ພະປະສົງຂອງພະອົງ ສຳ ເລັດ? ການສຶກສາແບບນີ້ແມ່ນພາກສ່ວນ ໜຶ່ງ ທີ່ ຈຳ ເປັນໃນການໃຫ້ອາຫານທາງວິນຍານຂອງພວກເຮົາ.

ປະໂຫຍກສຸດທ້າຍຂອງວັກນີ້ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈບໍ່ແມ່ນແບບຢ່າງຂອງບຸກຄົນເຫຼົ່ານັ້ນແລະບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນການຈັດຕັ້ງ. ທ່ານຄວນສົງໃສບໍ່ວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຮົາຖື ຄຳ ເວົ້າແລະການຂຽນຂອງພວກເຂົາເປັນ“ ພາກສ່ວນທີ່ ສຳ ຄັນຂອງການໃຫ້ອາຫານຂອງພວກເຮົາ”, ທ່ານຕ້ອງພິຈາລະນາ ຄຳ ເວົ້າຕໍ່ໄປຂອງພວກເຂົາ.

ອາຫານທາງວິນຍານ, ຫຼາຍກ່ວາພຽງແຕ່ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ (Par.3-7)

ໃນວັກ 3 ການຮຽກຮ້ອງໄດ້ຖືກກ່າວວ່າ“ ພວກເຮົາໄດ້ຮັບ ຄຳ ແນະ ນຳ ແລະການຝຶກອົບຮົມທີ່ດີຫຼາຍຜ່ານ

• ຄຳ ພີໄບເບິນ,
• ສິ່ງພິມ Christian ຂອງພວກເຮົາ,
• ເວັບໄຊທ໌ຂອງພວກເຮົາ,
• JW ອອກອາກາດ,
• ແລະກອງປະຊຸມແລະສະພາແຫ່ງຕ່າງໆຂອງພວກເຮົາ.”

ແມ່ນແລ້ວ, ກັບພຣະຄຣິສຕະ ທຳ ຄຳ ພີເປັນແຫລ່ງ ຄຳ ແນະ ນຳ, ການຝຶກອົບຮົມແລະອາຫານຝ່າຍວິນຍານ, ແຕ່ເພື່ອລວມເອົາສີ່ແຫລ່ງອື່ນ, ພວກເຮົາຕ້ອງຮັບປະກັນວ່າມັນບໍ່ເຄີຍຂັດກັບ ຄຳ ພີໄບເບິນ; ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນອາຫານຂອງພວກມັນອາດຈະເປັນພິດ. ພວກເຮົາສາມາດປະເມີນສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ແນວໃດ?

ຍົກຕົວຢ່າງ, ໃນເວລາທີ່ຂຽນບົດຄວາມນີ້ຂ້ອຍ ກຳ ລັງຄົ້ນຄ້ວາຫຼັກຖານ ສຳ ລັບເຫດການທີ່ເກີດຂື້ນໃນເວລາທີ່ພະເຍຊູຖືກຄຶງແລະຕາຍ. ສຸມໃສ່ບັນຊີຂອງແຜ່ນດິນໄຫວ, ຈຳ ນວນວັດຖຸດິບທີ່ມີຢູ່ນອກສື່ສິ່ງພິມຂອງອົງການແມ່ນຫຼາຍກວ່າຄວາມຄາດຫວັງທີ່ຂ້ອຍເຄີຍມີ. ໂດຍກົງກັນຂ້າມ, ທຸກໆສິ່ງທີ່ຂ້ອຍພົບໃນ WT Library ຈະກັບໄປປີ 1950 ກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ນີ້ແມ່ນ ໜຶ່ງ ໃນບົດຂຽນ“ ຄຳ ຖາມຈາກຜູ້ອ່ານ” ເຊິ່ງພວກເຂົາອະທິບາຍເຖິງການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງຄົນບໍລິສຸດທີ່ເປັນໄປໄດ້; ແລະໃນບົດຄວາມອື່ນ, ການກ່າວເຖິງຜ່ານຂອງບັນທຶກຂອງແຜ່ນດິນໄຫວຂອງ Phlegon.

ການຮຽກຮ້ອງຂອງອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ວ່າພວກເຂົາສະ ໜອງ ອາຫານທາງວິນຍານ (ຂໍ້ມູນ) ໃນເວລາທີ່ ເໝາະ ສົມແລະມີຄວາມອຸດົມສົມບູນ, ສະນັ້ນ, ມັນບໍ່ຄວນເວົ້າເຖິງຕົວຢ່າງນີ້ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ໃນບົດຂຽນເກືອບທັງ ໝົດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາປະຕິເສດທຸກໆແຫຼ່ງຂໍ້ມູນອື່ນໆຂອງການຄົ້ນຄວ້າ ຄຳ ພີໄບເບິນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສາສະ ໜາ ປອມ, ໃນຂະນະທີ່ຄາດຫວັງໃຫ້ພວກເຮົາຍອມຮັບເອົາສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຂຽນໄວ້ວ່າ ໜ້າ ເຊື່ອຖືແລະເປັນຄວາມຈິງ. ຫຼັກຖານຂອງປະຫວັດສາດຂອງອົງກອນພຽງແຕ່ບໍ່ສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ການສະຫລຸບດັ່ງກ່າວ.

ຫຍໍ້ ໜ້າ 3 ຫຼັງຈາກນັ້ນອ້າງເຖິງຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີຂອງໂຢຮັນ 4: 34 ທີ່ເວົ້າວ່າ“ມີສິ່ງໃດອີກທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ? ພະເຍຊູກ່າວວ່າ“ ອາຫານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພະອົງທີ່ໄດ້ສົ່ງຂ້າພະເຈົ້າແລະເຮັດວຽກໃຫ້ ສຳ ເລັດ”. ພະເຍຊູໄດ້ເຮັດວຽກນັ້ນແລ້ວບໍ? ອີງຕາມຂໍ້ພະ ຄຳ ພີທີ່ John 19: 30 ບັນທຶກ:“ ພະເຍຊູກ່າວວ່າ“ ມັນໄດ້ ສຳ ເລັດແລ້ວ!” ແລະກົ້ມຫົວລົງ, ລາວໄດ້ປົດປ່ອຍວິນຍານຂອງລາວ”. ຄວາມປາດຖະ ໜາ ທີ່ຈະເຮັດພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຈະກະຕຸ້ນຫລືລ້ຽງດູລາວ, ໃຫ້ພະລັງແກ່ລາວເພື່ອສືບຕໍ່, ແຕ່ມັນສາມາດເອີ້ນວ່າອາຫານຝ່າຍວິນຍານແທ້ໆບໍ? ພວກເຮົາຖືວ່າອາຫານຝ່າຍວິນຍານເປັນສິ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະ ໜາ ຂອງພວກເຮົາ. ນີ້ບົດຂຽນ WT ກຳ ລັງໃຊ້ມັນໃນຄວາມ ໝາຍ ຂອງພຣະເຢຊູທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການທາງຈິດໃຈ.

ນອກຈາກນັ້ນພະເຍຊູ ສຳ ເລັດວຽກຂອງພະອົງ. ເພາະສະນັ້ນ, ຄວາມຮູ້ສຶກສ່ວນຕົວເຫຼົ່ານັ້ນຂອງພະເຍຊູສາມາດ ນຳ ໃຊ້ກັບພວກເຮົາໃນປະຈຸບັນໄດ້ແນວໃດ?

ອົງການຈັດຕັ້ງເຫັນວ່າວິທີການ, ໃນເວລາທີ່ມັນເວົ້າໃນວັກຕໍ່ໄປ“ທ່ານໄດ້ໄປປະຊຸມເພື່ອການປະກາດພາກສະ ໜາມ ຫຼາຍປານໃດແລ້ວທີ່ທ່ານບໍ່ຮູ້ສຶກດີທີ່ສຸດ - ພຽງແຕ່ ສຳ ເລັດການປະກາດໃນມື້ນັ້ນທີ່ສົດຊື່ນແລະແຂງແຮງກວ່າເກົ່າ?” (Par.4). ເພາະສະນັ້ນມັນຈຶ່ງມີເຫດຜົນໂດຍອ້າງອີງໃສ່ຄວາມ ຈຳ ເປັນທາງຈິດໃຈ, ບໍ່ໄດ້ເສີມສ້າງຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະ ໜາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມພະຍານພະເຢໂຫວາສ່ວນຫຼາຍມີຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ຈະໄປປະກາດ. ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນປະສົບການຂອງຂ້ອຍ, ແນ່ນອນເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າມັນແມ່ນ ໜຶ່ງ ຍ້ອນປັດໃຈ FOG (ຄວາມຢ້ານກົວຂອງພັນທະທີ່ ໜ້າ ຢ້ານ).

ຄຳ ສັບທັງ ໝົດ ຂອງວັກ 5 ຖືກອອກແບບມາເພື່ອແນະ ນຳ ໃຫ້ຜູ້ອ່ານວ່າການປະກາດໃນວັກ 4 ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວເຖິງໃນ John 13: 17. ນັ້ນແມ່ນ, ຖ້າພວກເຮົາປະກາດ, ສັ່ງສອນ, ສອນ, ພວກເຮົາຈະເປັນ“ການ ນຳ ເອົາ ຄຳ ແນະ ນຳ ຈາກສະຫວັນໄປປະຕິບັດ [ເຊິ່ງ] ເປັນສິ່ງ ຈຳ ເປັນທີ່ສະຕິປັນຍາ ໝາຍ ຄວາມວ່າ”, ແລະພວກເຮົາຈະມີຄວາມສຸກເພາະວ່າພວກເຮົາເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນພຣະ ຄຳ ພີໃນການແນະ ນຳ ຂອງພວກເຮົາ, ນີ້ແມ່ນຄວາມ ໝາຍ ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຂອງຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີນີ້. ສະນັ້ນເມື່ອປະໂຫຍກຕໍ່ໄປກ່າວວ່າ“ຄວາມສຸກຂອງພວກສາວົກຈະເປັນໄປໄດ້ຖ້າພວກເຂົາເຮັດຕາມທີ່ພຣະເຢຊູສັ່ງໃຫ້ພວກເຂົາເຮັດ” ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າຄວາມສຸກຂອງພວກເຂົາຈະເປັນຜົນມາຈາກຜົນປະໂຫຍດຂອງການກະ ທຳ ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ. ຄວາມຖ່ອມຕົວແມ່ນຫົວຂໍ້ທີ່ພະເຍຊູໄດ້ສົນທະນາແລະສະແດງອອກບໍ່ແມ່ນການປະກາດທີ່ບົດຂຽນນີ້ເນັ້ນ ໜັກ.

ພຽງແຕ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຮົາສັບສົນຫຼາຍຂື້ນ, ຫຼັງຈາກ ນຳ ໃຊ້ຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີທີ່ກ່າວເຖິງຄວາມຕ້ອງການທາງຈິດໃຈທີ່ຈະປະກາດ, ຫຼັງຈາກນັ້ນໃນວັກ 7 ມັນປ່ຽນແປງທັນທີທັນໃດເພື່ອເວົ້າເຖິງຄວາມຖ່ອມຕົວ, ເຊິ່ງພວກເຮົາໄດ້ຍົກໃຫ້ເຫັນແມ່ນຂໍ້ຄວາມທີ່ແທ້ຈິງຂອງຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີໃນ John 13: 17. ມັນ​ເວົ້າ​ວ່າ "ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາບາງສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງກັນເຊິ່ງຄວາມຖ່ອມຕົວຂອງພວກເຮົາອາດຈະຖືກທົດສອບແລະເບິ່ງວ່າຜູ້ທີ່ຊື່ສັດໃນສະ ໄໝ ກ່ອນມີຄວາມທ້າທາຍຄ້າຍຄືກັນແນວໃດ”. ບົດຂຽນແນະ ນຳ ໃຫ້ພວກເຮົາຄິດເຖິງວິທີທີ່ພວກເຮົາສາມາດ ນຳ ໃຊ້ຈຸດຕໍ່ໄປນີ້ແລະຈາກນັ້ນກໍ່ປະຕິບັດໂດຍສ່ວນຕົວ. ໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດແນວນັ້ນ.

ເບິ່ງພວກມັນຄືກັນ (Par.8-11)

ຕໍ່ໄປພວກເຮົາໄດ້ຖືກເຕືອນກ່ຽວກັບ 1 ຕີໂມທຽວ 2: 4 ບ່ອນທີ່ມັນບອກວ່າ "ຄົນທຸກປະເພດຄວນໄດ້ຮັບຄວາມລອດແລະມາສູ່ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມຈິງທີ່ຖືກຕ້ອງ." ຈາກນັ້ນວັກ 8 ກ່າວວ່າໂປໂລໄດ້ເຮັດ "ບໍ່ ຈຳ ກັດຄວາມພະຍາຍາມຂອງລາວຕໍ່ຄົນຢິວ” ຜູ້ທີ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຍັງໄດ້ເວົ້າລົມກັບ "ຜູ້ທີ່ນະມັດສະການພະເຈົ້າອື່ນ”. ນັ້ນແມ່ນສະພາບການທີ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈ. ພຣະອົງໄດ້ຖືກເລືອກໂດຍພຣະຄຣິດເພື່ອເປັນພະຍານໂດຍສະເພາະແກ່ຄົນຕ່າງຊາດດັ່ງທີ່ກິດຈະການ 9:15 ສະແດງ. ເວົ້າກ່ຽວກັບໂປໂລ, ພະເຍຊູບອກອານາເນຍໃນນິມິດ“ ຜູ້ນີ້ແມ່ນເຮືອທີ່ຖືກເລືອກໄວ້ໃຫ້ຂ້ອຍຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແກ່ປະຊາຊາດທັງກະສັດແລະເຊື້ອສາຍອິດສະລາແອນ”. (ເບິ່ງເບິ່ງໂຣມ 15: 15-16) ນອກຈາກນັ້ນເມື່ອວັກ (8) ອ້າງວ່າ“ຄຳ ຕອບທີ່ລາວໄດ້ຮັບຈາກຜູ້ທີ່ນະມັດສະການພະເຈົ້າອົງອື່ນໆຈະເປັນການທົດສອບຄວາມຖ່ອມຂອງຄວາມຖ່ອມຂອງລາວ” ມັນແມ່ນ disingenuous. ທົດສອບຄວາມອົດທົນຂອງລາວບາງທີ, ຫລືສັດທາແລະຄວາມກ້າຫານ, ແຕ່ຄວາມຖ່ອມຕົວຂອງລາວບໍ? ບໍ່ມີຫຼັກຖານຫຍັງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ໃນບັນທຶກຂອງ ຄຳ ພີໄບເບິນເຊັ່ນວ່າພະ ທຳ ກິດຈະການ. ລາວບໍ່ເຄີຍຖືກບັນທຶກເປັນການຂໍໃຫ້ຖືກມອບ ໝາຍ ຈາກການປະກາດກັບຄົນຕ່າງຊາດກັບຄືນໄປປະກາດໃຫ້ແກ່ຊາວຢິວເທົ່ານັ້ນ. ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍຍົກສູງຊາວຄຣິດສະຕຽນຊາວຢິວຫຼາຍກວ່າຄົນຕ່າງຊາດທີ່ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ.

ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ລາວໄດ້ໃຫ້ ຄຳ ແນະ ນຳ ຫຼາຍຢ່າງຕໍ່ຊາວຄຣິດສະຕຽນຊາວຢິວກ່ຽວກັບການຍອມຮັບຄົນຕ່າງຊາດໃຫ້ເປັນຄຣິສຕຽນເພື່ອນຮ່ວມກັນແລະບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາປະຕິບັດຕາມຂໍ້ ກຳ ນົດຂອງກົດ ໝາຍ ໂມເຊຫຼາຍ. ໃນ Romans 2: 11, ຍົກຕົວຢ່າງ, ລາວໄດ້ຂຽນວ່າ: "ເພາະວ່າບໍ່ມີສ່ວນໃດສ່ວນ ໜຶ່ງ ກັບພຣະເຈົ້າ." ໃນເອເລັກໂຕຣນິກ 3: 6, ລາວໄດ້ເຕືອນຊາວຄຣິດສະຕຽນໃນຍຸກ ທຳ ອິດວ່າ "ຄື, ວ່າປະຊາຊົນຂອງປະເທດຄວນຈະເປັນມໍລະດົກຮ່ວມກັນແລະສະມາຊິກອື່ນໆຂອງ ຮ່າງກາຍແລະຜູ້ຮ່ວມຮັບສ່ວນກັບພວກເຮົາຕາມສັນຍາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດໂດຍທາງຂ່າວດີ”

ມີບັນທຶກໃນພຣະ ຄຳ ພີນີ້ຄືກັບວ່າໂປໂລຮູ້ສຶກອຸກອັ່ງໃຈແລະຕ້ອງການຄວາມຖ່ອມຕົວທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນຕ່າງຊາດບໍ? ຖ້າສິ່ງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວອາດ ຈຳ ເປັນຕ້ອງມີຄວາມຖ່ອມຕົວໃນການຈັດການກັບຊາວຄຣິດສະຕຽນຊາວຢິວທີ່ເປັນຜູ້ທີ່ພະຍາຍາມຕອບແທນຄົນຄຣິດສະຕຽນຄົນຕ່າງຊາດເລື້ອຍໆໃນຂໍ້ຮຽກຮ້ອງທີ່ບໍ່ ຈຳ ເປັນໃນກົດ ໝາຍ ຂອງໂມເຊເຊິ່ງພວກເຂົາໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍແລ້ວ. (ຕົວຢ່າງເຊັ່ນການຕັດ, ແລະການຖືສິນອົດເຂົ້າ, ການສະຫຼອງແລະອາຫານຕ່າງໆ) (ເບິ່ງ 1 Corinthians 7: 19-20, Romans 14: 1-6.)

ຫຍໍ້ ໜ້າ 9 ແລະ 10 ແລ້ວ ນຳ ສະ ເໜີ ບົດເພັງທີ່ມັກຂອງອົງກອນ: ການຄາດເດົາກ່ຽວກັບແຮງຈູງໃຈແລະຄວາມຄິດຂອງຕົວອັກສອນໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນເພື່ອພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ບາງຈຸດທີ່ ໜ້າ ສົງໄສ. ການຄາດເດົາໃນອາທິດນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບເຫດຜົນທີ່ໂປໂລແລະບານາບາໄດ້ແກ້ໄຂທັດສະນະຂອງ Lycaonian ວ່າພວກເຂົາແມ່ນ Zeus ແລະ Hermes ດັ່ງທີ່ບັນທຶກໄວ້ໃນກິດຈະການ 14: 14-15. ຄຳ ຖາມທີ່ຖາມໃນວັກ 10 ແມ່ນ "ໂປໂລແລະບານາບາສາສາມາດພິຈາລະນາຕົນເອງໄດ້ເທົ່າທຽມກັນກັບຄົນລີກາແນວໃດ?" ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດ ຄຳ ຖາມດັ່ງກ່າວ? ຄວາມຈິງຂອງເລື່ອງແມ່ນແນ່ນອນງ່າຍດາຍຫຼາຍ. ໂປໂລເອງກໍ່ໄດ້ໃຫ້ ຄຳ ຕອບທີ່ຖືກຕ້ອງຕໍ່ ຄຳ ຖາມທີ່ວ່າ 'ເປັນຫຍັງໂປໂລຈຶ່ງບອກຊາວລີການີວ່າພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຄືກັບພວກເຂົາ'. ໃນເຮັບເຣີ 13: 18 ລາວຂຽນວ່າ "ຈົ່ງອະທິຖານເພື່ອພວກເຮົາ, ເພາະພວກເຮົາເຊື່ອວ່າພວກເຮົາມີສະຕິຮູ້ສຶກຜິດຊອບທີ່ຖືກຕ້ອງ, ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາປາດຖະ ໜາ ທີ່ຈະປະພຶດຕົນຢ່າງສັດຊື່ໃນທຸກໆສິ່ງ". ເພື່ອໃຫ້ຊາວ Lycaonians ເຊື່ອວ່າລາວ (ໂປໂລ) ແລະບານາບາແມ່ນພະເຈົ້າແທນທີ່ຈະເປັນມະນຸດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຄືກັບຝູງຊົນທີ່ມີຄວາມບໍ່ສັດຊື່. ເພາະສະນັ້ນມັນບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ເຮັດຜິດ, ແຕ່ຕໍ່ມາມັນກໍ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບທີ່ບໍ່ດີຕໍ່ຊື່ສຽງຂອງຄຣິສຕຽນເມື່ອປະຊາຊົນໄດ້ຮັບຮູ້ຄວາມຈິງຂອງເລື່ອງນີ້. ມັນອາດຈະເຮັດໃຫ້ຂາດຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນຂໍ້ຄວາມທີ່ເຫລືອຢູ່ຂອງໂປໂລ.

ເຊັ່ນດຽວກັນໃນທຸກມື້ນີ້, ການຂາດຄວາມຈິງແລະຄວາມຊື່ສັດແລະການເປີດເຜີຍໃນສ່ວນຂອງຄະນະ ກຳ ມະການແລະອົງການຈັດຕັ້ງກ່ຽວກັບບັນຫາຕ່າງໆເຊັ່ນການລ່ວງລະເມີດທາງເພດເດັກ, ຫລືຄວາມວຸ້ນວາຍທາງການເງິນທີ່ມີໂອກາດຂາຍຫໍປະຊຸມ, ທັງ ໝົດ ນີ້ສ້າງຄວາມເຊື່ອ ໝັ້ນ ໃນສ່ວນທີ່ເຫຼືອ ຂ່າວສານຂອງພວກເຂົາ. ນັບຕັ້ງແຕ່ພວກເຮົາ ກຳ ລັງສົນທະນາກ່ຽວກັບແບບຢ່າງ, ເປັນແນວໃດກ່ຽວກັບຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງຮຽນແບບຕົວຢ່າງຂອງໂປໂລແລະບານາບາ.

ຄໍາຮ້ອງສະຫມັກທີ່ດີກວ່າຫຼາຍຂອງຫົວຂໍ້ນີ້“ເບິ່ງຄົນອື່ນວ່າເທົ່າກັນ” ຈະເປັນການບໍ່ໃຫ້ຄະນະ ກຳ ມະການປົກຄອງ, ຜູ້ດູແລ ໝວດ, ຜູ້ເຖົ້າແກ່ແລະຜູ້ບຸກເບີກ, ໃບປະກາດແລະຄວາມຮັບຮູ້ພິເສດຫຼາຍຢ່າງ (ແລະບາງຄັ້ງກໍ່ຕ້ອງການ). ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພວກເຂົາ“ ມະນຸດມີຄວາມບົກພ່ອງຄືກັນກັບເຈົ້າ” (ກິດຈະການ 14: 15) ແລ້ວພວກເຮົາກໍ່ຄວນຈະເປັນຢ່າງແນ່ນອນ ບໍ່ ເອົາທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າວ່າເປັນຄວາມຈິງໂດຍບໍ່ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງຊາວບາລາເຊນຜູ້ທີ່ໄດ້“ ກວດເບິ່ງພຣະ ຄຳ ພີຢ່າງລະມັດລະວັງໃນແຕ່ລະວັນວ່າສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແມ່ນບໍ”. (ກິດຈະ ກຳ 17: 11)

ຈົ່ງອະທິຖານເພື່ອຄົນອື່ນໂດຍຊື່ (Par.12-13)

ສ່ວນນີ້ແມ່ນຫົວຂໍ້ທີ່ຫາຍາກໃນສິ່ງພິມຕ່າງໆຂອງຫໍສັງເກດການ: ເລື່ອງທີ່ຖືກສົ່ງເສີມໃຫ້ອະທິດຖານເປັນສ່ວນຕົວ ສຳ ລັບຄົນອື່ນ. ຟີລິບ 2: 3-4 ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າພວກເຮົາຄວນມີແຮງຈູງໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງສະ ເໝີ ໃນການກະ ທຳ ໃດໆ, ເຊັ່ນການອະທິຖານເພື່ອຄົນອື່ນ, ໂດຍກ່າວວ່າ "ບໍ່ເຮັດຫຍັງເລີຍນອກຈາກຄວາມອວດອ້າງຫລືອອກຈາກຄວາມໂລບມາກ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຕ່ ຳ ຕ້ອຍທີ່ພິຈາລະນາວ່າຄົນອື່ນດີກ່ວາ ສຳ ລັບທ່ານ, ບໍ່ຄວນເອົາໃຈໃສ່ໃນຄວາມສົນໃຈສ່ວນຕົວ, ແຕ່ໃນຄວາມສົນໃຈສ່ວນຕົວຕໍ່ສິ່ງອື່ນ.”

ການອະທິຖານເພື່ອບາງຄົນຄືກັບເອປາຟາທີ່ໄດ້ເຮັດໃນໂກໂລຊາຍ 4:12, ຄົນ ໜຶ່ງ ຕ້ອງເປັນຄືກັບວັກຊີ້ບອກວ່າເອປາຟາແມ່ນ. “ເອປາຟາຮູ້ຈັກພີ່ນ້ອງດີ, ແລະລາວໄດ້ດູແລພວກເຂົາຢ່າງເລິກເຊິ່ງ”. ນັ້ນແມ່ນກຸນແຈ. ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າພວກເຮົາຮູ້ຈັກບາງຄົນເປັນສ່ວນຕົວແລະເບິ່ງແຍງພວກເຂົາມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ພຽງພໍ ສຳ ລັບພວກເຂົາທີ່ຈະອະທິຖານເພື່ອພວກເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນ ຄຳ ແນະ ນຳ ຂອງວັກ 12 ທີ່ພວກເຮົາອະທິຖານ ສຳ ລັບຜູ້ທີ່ກ່າວເຖິງໃນເວັບໄຊທ໌ JW.org ບໍ່ກົງກັບຈຸດ ສຳ ຄັນເຫລົ່ານັ້ນກ່ຽວກັບເອປາໂຟລາດແລະເຫດຜົນທີ່ລາວຖືກຍ້າຍໄປອະທິຖານ. ສະຫລຸບລວມແລ້ວພວກເຮົາຕ້ອງເວົ້າ, ປະຕິບັດຄືກັບເອປາໂຟດີດ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນວັກ 12 ຊີ້ໃຫ້ເຫັນ.

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນເພື່ອສັບສົນເລື່ອງຕ່າງໆ, ຂົງເຂດ ໜຶ່ງ ທີ່ບໍ່ໄດ້ສົນທະນາພາຍໃຕ້ຫົວຂໍ້ນີ້ແມ່ນ ຄຳ ແນະ ນຳ ທີ່ພະເຍຊູໄດ້ໃຫ້“ ຈົ່ງຮັກສັດຕູຂອງເຈົ້າແລະອະທິຖານເພື່ອຜູ້ທີ່ຂົ່ມເຫັງເຈົ້າ” (ມັດທາຍ 5: 44). ຂໍ້ຄວາມນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການສະແດງຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງຕໍ່ຄົນອື່ນແມ່ນເກີນກວ່າທີ່ເຮົາມັກ, ຮ່ວມຫລືຖືຄວາມເຊື່ອດຽວກັນກັບຕົວເຮົາເອງ.

ຈົ່ງຟັງໃຫ້ໄວ (Par.14-15)

ວັກ 14 ໃຫ້ ກຳ ລັງໃຈ“ອີກຂົງເຂດ ໜຶ່ງ ທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຖ່ອມຂອງຄວາມຖ່ອມຂອງພວກເຮົາແມ່ນຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະຟັງຄົນອື່ນ. James 1: 19 ກ່າວວ່າພວກເຮົາຄວນ“ ຈະຟັງໄດ້ໄວ”. ຖ້າເຮົາຖືວ່າຄົນອື່ນ ເໜືອກ ວ່າພວກເຮົາຈະກຽມພ້ອມທີ່ຈະຟັງເມື່ອຄົນອື່ນພະຍາຍາມຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຮົາຫຼືແບ່ງປັນບາງສິ່ງບາງຢ່າງກັບພວກເຮົາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າພວກເຮົາ“ໄດ້ຍິນປະຊາຊົນອອກ” ມັນບໍ່ໄດ້ ໝາຍ ຄວາມວ່າພວກເຮົາຖ່ອມຕົວຫລືຖືວ່າຄົນອື່ນດີກວ່າ. ແນ່ນອນວ່າພວກເຮົາອາດຈະອົດທົນ, ຫລືໄດ້ຍິນ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນການຟັງແທ້ໆ, ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຂົາ ສຳ ເລັດເພື່ອພວກເຮົາຈະສາມາດເວົ້າຂອງພວກເຮົາ. ສິ່ງນີ້ຈະສະແດງເຖິງການຂາດຄວາມຖ່ອມຕົວ, ກົງກັນຂ້າມກັບທັດສະນະຄະຕິທີ່ຖືກຕ້ອງ.

James 1: 19 ເວົ້າຢ່າງເຕັມທີ່“ ຮູ້ນີ້, ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ. ຜູ້ຊາຍທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຍິນຢ່າງໄວວາກ່ຽວກັບການໄດ້ຍິນ, ເວົ້າຊ້າໆ, ເວົ້າຊ້າໆແລະຄວາມໂກດແຄ້ນ.” ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າມັນແມ່ນທັດສະນະຂອງພວກເຮົາທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ຈະສະແດງຄຸນນະພາບຂອງຄວາມຖ່ອມຕົວຢ່າງ ສຳ ເລັດຜົນ. ມັນບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບການ“ ໄດ້ຍິນບາງຄົນ”, ແຕ່ແທນທີ່ຈະຢາກຟັງສິ່ງທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ຕ້ອງເວົ້າຫຼືແນະ ນຳ, ເຊິ່ງຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຊ້າໃນການເວົ້າຫຼືຄວາມໂກດແຄ້ນ, ເພາະວ່າພວກເຮົາຕ້ອງການທີ່ຈະເຂົ້າໃຈພວກເຂົາ.

ບາງທີພະເຢໂຫວາຈະເຫັນຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຂ້ອຍ (Par.16-17)

ວັກເຫຼົ່ານີ້ປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຄວາມຖ່ອມຕົນຂອງດາວິດຊ່ວຍໃຫ້ລາວສາມາດສະແດງການຄວບຄຸມຕົນເອງໃນເວລາທີ່ຖືກໂຈມຕີທາງຮ່າງກາຍຫຼືທາງວາຈາ. ດັ່ງທີ່ບົດຂຽນກ່າວໄວ້ວ່າ“ພວກເຮົາສາມາດອະທິຖານເຊັ່ນກັນເມື່ອຖືກໂຈມຕີ. ໃນການຕອບສະ ໜອງ, ພະເຢໂຫວາໃຫ້ພະລັງບໍລິສຸດຂອງພະອົງເຊິ່ງສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນໄດ້” (Par.16). ຫຼັງຈາກນັ້ນມັນສືບຕໍ່ຖາມ“ທ່ານສາມາດຄິດເຖິງສະຖານະການໃດ ໜຶ່ງ ທີ່ທ່ານ ຈຳ ເປັນຕ້ອງໃຊ້ຄວາມອົດກັ້ນຫລືອະໄພໃຫ້ກັບຄວາມເປັນສັດຕູທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຢ່າງບໍ່ເສຍຄ່າບໍ?"

ປຶກສາຫາລືຈຸດນີ້ໃນລັກສະນະທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ, ພວກເຮົາ ຈຳ ເປັນຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ຄວາມອົດກັ້ນຕົນເອງແລະ / ຫລືໃຫ້ອະໄພການກະ ທຳ ທີ່ໄຮ້ສາລະທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ, ຫຼືແມ້ກະທັ້ງການເວົ້າທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຕາມຫຼັກຖານ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ມັນຈະຢູ່ໃນຄວາມສົມດຸນ. ບໍ່ມີຂໍ້ ກຳ ນົດໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ຈະຍັບຍັ້ງຈາກການເວົ້າຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງ ທຳ ຮ້າຍເຮົາຫລືສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາ, ຫລືກະ ທຳ ຜິດທາງອາຍາຫລື ທຳ ຮ້າຍຮ່າງກາຍຫລືຈິດໃຈທີ່ເຈັບປວດກັບເຮົາຫລືຄົນທີ່ເຮົາຮັກ.

ປັນຍາແມ່ນສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດ (Par.18)

Proverbs 4: 7 ເຕືອນພວກເຮົາ“ ປັນຍາແມ່ນສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດ. ເອົາປັນຍາ; ແລະດ້ວຍທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ມາ, ໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈ”. ເມື່ອພວກເຮົາເຂົ້າໃຈບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ດີພວກເຮົາສາມາດ ນຳ ໃຊ້ແລະ ນຳ ໃຊ້ມັນໄດ້ດີຂື້ນໂດຍໃຊ້ສະຕິປັນຍາ. ນັ້ນແມ່ນກໍລະນີ, ພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງ ນຳ ໃຊ້ຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີເທົ່ານັ້ນ, ຍັງຕ້ອງເຂົ້າໃຈມັນເພື່ອຈະ ນຳ ໃຊ້ມັນຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ນີ້ຕ້ອງໃຊ້ເວລາແລະເຮັດວຽກ ໜັກ, ແຕ່ສຸດທ້າຍກໍ່ຄຸ້ມຄ່າ.

ໃນຂະນະທີ່ການ ນຳ ໃຊ້ຂໍ້ຄວາມທີ່ອ່ານຂອງມັດທາຍ 7: 21-23 ສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ, ມັນບໍ່ແມ່ນການ ນຳ ໃຊ້ເວັບໄຊທ໌ທີ່ມີປະສິດທິພາບແລະບົດເລື່ອງຕ່າງໆທີ່ມີພະລັງຫລາຍລ້ານຢ່າງ, ຖ້າວ່າເນື້ອໃນຂອງລາຍການເຫລົ່ານັ້ນເປັນສ່ວນ ໜຶ່ງ ຂອງຄວາມບໍ່ຈິງ. ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງຮັບປະກັນວ່າພວກເຮົາເຂົ້າໃຈຂໍ້ພຣະ ຄຳ ພີຢ່າງຈະແຈ້ງແລະຖືກຕ້ອງເພື່ອໃຫ້ເອກະສານໃດໆທີ່ລວບລວມແລະເຜີຍແຜ່ກໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງໃຫ້ແກ່ຄວາມຮູ້ທີ່ດີທີ່ສຸດ.

"ການ ນຳ ໃຊ້ສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ວ່າເປັນຄວາມຈິງຕ້ອງໃຊ້ເວລາແລະຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນແຕ່ມັນເປັນເຄື່ອງ ໝາຍ ຂອງຄວາມຖ່ອມຕົວທີ່ ນຳ ໄປສູ່ຄວາມສຸກໃນເວລານີ້ແລະຕະຫຼອດໄປ”.

ໃນການສະຫລຸບໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງພວກເຮົາເພື່ອສະແດງຄວາມຖ່ອມຕົວຕາມສະພາບການຂອງ John 13: 17, ແລະບໍ່ແມ່ນໄປຕາມບົດຂຽນ WT ນີ້.

ທາດາ

ບົດຂຽນໂດຍ Tadua.