Redding, deel 1: een niet-schriftuurlijke premisse

Ik heb al heel lang willen schrijven over wat de Bijbel leert over de redding van de mensheid. Omdat ik een achtergrond had als een van Jehovah's Getuigen, dacht ik dat de taak relatief eenvoudig zou zijn. Dat is niet het geval gebleken.

Een deel van het probleem heeft te maken met het zuiveren van de geest voor jaren van valse leerstellingen. De duivel heeft op de meest effectieve manier de kwestie van de redding van de mens door elkaar gehaald. Het idee dat het goede naar de hemel gaat en het kwade naar de hel is bijvoorbeeld niet exclusief voor het christendom. Moslims delen het ook. Hindoes geloven dat door te bereiken Muksha (redding) ze worden bevrijd van de eindeloze cyclus van dood en reïncarnatie (een soort hel) en worden één met God in de hemel. Het shintoïsme gelooft in een helse onderwereld, maar de invloed van het boeddhisme heeft het alternatief van een gezegend hiernamaals geïntroduceerd. Mormonen geloven in de hemel en een of andere vorm van hel. Ze geloven ook dat de heiligen der laatste dagen zullen worden aangesteld om over hun eigen planeten te regeren. Jehovah's Getuigen geloven dat slechts 144,000 mensen naar de hemel zullen gaan om 1,000 jaar over de aarde te regeren en dat de rest van de mensheid zal worden opgewekt met het vooruitzicht van eeuwig leven op aarde. Ze zijn een van de weinige religies die niet in de hel geloven, behalve als het gewone graf, een staat van niets.

In religie na religie vinden we variaties op een gemeenschappelijk thema: de goeden sterven en gaan naar een of andere gezegende vorm van hiernamaals elders. De slechten sterven en gaan naar een of ander verdoemd hiernamaals elders.

Een ding waar we het allemaal over eens kunnen zijn, is dat we allemaal sterven. Een ander ding is dat dit leven verre van ideaal is en het verlangen naar iets beters universeel is.

Beginnen bij het begin

Als we de waarheid gaan ontdekken, moeten we beginnen met een lege lei. We moeten niet aannemen dat wat ons is geleerd geldig is. Laten we daarom, in plaats van aan de studie te beginnen om vroegere overtuigingen te bewijzen of te weerleggen - een contraproductief proces - in plaats daarvan onze geest van vooroordelen zuiveren en helemaal opnieuw beginnen. Naarmate het bewijs zich opstapelt en de feiten worden begrepen, zal het duidelijk worden of een eerdere overtuiging past of moet worden verworpen.

De vraag wordt dan: Waar beginnen we?  We moeten het eens worden over een kernwaarheid, iets wat we als axiomatisch beschouwen. Dit wordt dan het uitgangspunt waarop we ons kunnen wagen om meer waarheden te ontdekken. Als christen zou ik ervan uitgaan dat de Bijbel het betrouwbare en waarheidsgetrouwe woord van God is. Dat elimineert echter honderden miljoenen uit de discussie die de Bijbel niet als Gods woord aanvaarden. Het grootste deel van Azië beoefent een vorm van religie die helemaal niet op de Bijbel is gebaseerd. Joden aanvaarden de Bijbel, maar alleen het voorchristelijke deel ervan. Moslims accepteren alleen de eerste vijf boeken als Gods woord, maar hebben een eigen boek dat het vervangt. Vreemd genoeg kan hetzelfde gezegd worden voor de zogenaamde christelijke religie van de heiligen der laatste dagen (mormonisme), die het Boek van Mormon boven de Bijbel plaatsten.

Dus laten we kijken of we een gemeenschappelijke basis kunnen vinden waarop alle oprechte waarheidszoekers het eens kunnen worden en waarop we een consensus kunnen bouwen.

De heiliging van Gods naam

Een belangrijk thema in de Bijbel is dat van de heiliging van Gods naam. Transcendeert dit thema de Bijbel? Kunnen we er buiten de Schrift bewijs voor vinden?

Ter verduidelijking: met naam bedoelen we niet de benaming waaronder God gekend kan worden, maar eerder de Hebreeuwse definitie die verwijst naar het karakter van de persoon. Zelfs degenen die de Bijbel als Gods woord accepteren, moeten erkennen dat deze uitgave meer dan 2,500 jaar ouder is dan het schrijven van de Bijbel. In feite gaat het terug tot de tijd van de eerste mensen.

Als gevolg van het lijden dat de mensheid door de geschiedenis heen heeft meegemaakt, is het karakter van God onder de aandacht gebracht en velen dachten dat hij wreed was, of op zijn minst onverschillig en onverschillig voor de benarde toestand van de mensheid.

Axioma: De Schepper is groter dan de schepping

Tot op heden wijst niets erop dat het universum niet oneindig is. Elke keer dat we sterkere telescopen uitvinden, ontdekken we er meer van. Terwijl we de schepping onderzoeken van microscopisch tot macroscopisch, ontdekken we ontzagwekkende wijsheid in al zijn ontwerpen. In elk opzicht worden we tot in het oneindige overtroffen. Hieruit volgt dat wij ook op het gebied van moraliteit worden overtroffen; of moeten we geloven dat we in staat zijn tot meer mededogen, meer gerechtigheid en meer liefde dan degene die ons heeft gemaakt?

Postulatie: Om in de redding van de hele mensheid te geloven, moet men geloven dat God niet onverschillig noch wreed is.  

Een wrede god zou geen beloning aanbieden, zou zijn schepping niet willen redden van lijden. Een wrede god kan zelfs redding aanbieden en het dan wegrukken uit wraakzucht of om sadistisch genot te putten uit het lijden van anderen. Je kunt iemand die wreed is niet vertrouwen, en een almachtig wezen dat wreed is, is de ergste nachtmerrie die je je kunt voorstellen.

We verafschuwen wrede mensen. Als mensen liegen, bedriegen en zich kwetsend gedragen, reageren we visceraal omdat onze hersenen op die manier zijn gemaakt. Pijn en walging zijn gewaarwordingen die we voelen als gevolg van processen die plaatsvinden in de cingulaire cortex van het limbisch systeem en de anterieure insula. Deze reageren ook wanneer we leugens en onrecht ervaren. We zijn zo bedraad door de maker.

Zijn we rechtvaardiger dan de schepper? Kunnen we neerkijken op God als inferieur aan ons in gerechtigheid en liefde?

Een reden waarom God onverschillig is. Dit was de filosofie van de stoïcijnen. Voor hen was God niet wreed, maar eerder verstoken van emotie. Ze voelden dat emotie zwakte inhield. Een gevoelloze god zou zijn eigen agenda hebben, en mensen zouden slechts pionnen in het spel zijn. Een middel om een ​​doel te bereiken.

Misschien schenkt hij een eeuwig leven en vrijheid van lijden, terwijl hij dit willekeurig aan anderen ontkent. Hij zou sommige mensen alleen kunnen gebruiken als een middel om anderen te perfectioneren, en als het ware de ruwe randen glad te strijken. Als ze eenmaal hun doel hadden bereikt, konden ze als oud schuurpapier worden weggegooid.

We zouden een dergelijke houding verwerpelijk vinden en veroordelen als oneerlijk en onrechtvaardig. Waarom? Omdat we zo gemaakt zijn om te denken. God heeft ons zo gemaakt. Nogmaals, de schepping kan de schepper niet overtreffen in moraliteit, gerechtigheid of liefde.

Als we geloven dat God onverschillig of zelfs wreed is, verhogen we onszelf boven God, want het is duidelijk dat mensen liefde kunnen en doen, zelfs tot het punt dat ze zichzelf opofferen voor het welzijn van anderen. Moeten we geloven dat wij, de schepping van God, de schepper overtreffen in de manifestatie van deze fundamentele kwaliteit?[I]  Zijn we beter dan God?

Het feit is duidelijk: het hele concept van de redding van de hele mensheid is onverenigbaar met een onverschillige of wrede God. Als we zelfs maar over verlossing willen praten, moeten we erkennen dat God om ons geeft. Dit is ons eerste snijpunt met de Bijbel. Logica zegt ons dat als er redding wil zijn, God goed moet zijn. De Bijbel vertelt ons dat "God liefde is." (1 John 4: 8) Zelfs als we de Bijbel nog niet aanvaarden, moeten we uitgaan van de premisse - gebaseerd op logica - dat God liefde is.

Dus we hebben nu ons uitgangspunt, een tweede axioma: God is liefde. Een liefdevolle God zou zijn schepping niet laten lijden (wat de reden ook is) zonder een vorm van ontsnapping te bieden - wat we zullen noemen, Onze redding.

De logica van het uitgangspunt toepassen

De volgende vraag die we kunnen beantwoorden zonder de bijbel te hoeven raadplegen, of andere oude geschriften waarvan mensen denken dat ze van God komen, is: Is onze redding voorwaardelijk?

Moeten we iets doen om gered te worden? Er zijn mensen die geloven dat we allemaal gered zijn, wat er ook gebeurt. Een dergelijke overtuiging is echter onverenigbaar met het concept van vrije wil. Wat als ik niet gered wil worden, als ik het leven dat God aanbiedt niet wil? Zal hij in mijn gedachten reiken en ervoor zorgen dat ik het wil? Als dat zo is, dan heb ik geen vrije wil meer.

Het uitgangspunt dat we allemaal vrije wil hebben, geeft ook kortingen aan alle gedachte aan een eeuwig hiernamaals van verdoemenis.

We kunnen deze logica demonstreren met een eenvoudig voorbeeld.

Een rijke man heeft een dochter. Ze woont comfortabel in een bescheiden huis. Hij vertelt haar op een dag dat hij een herenhuis voor haar heeft gebouwd met alle voorzieningen. Verder is het gebouwd in een paradijselijk park. Ze zal nooit meer iets willen. Ze heeft twee keuzes. 1) Ze kan naar het landhuis verhuizen en genieten van alles wat het leven te bieden heeft, of 2) hij zal haar in een gevangeniscel stoppen en ze zal worden gemarteld tot ze sterft. Er is geen optie 3. Ze kan niet gewoon blijven waar ze woont. Ze moet kiezen.

Het lijkt veilig om te zeggen dat elk mens uit welke cultuur dan ook, verleden of heden, deze regeling oneerlijk zou vinden - op zijn zachtst gezegd.

Je bent geboren. Je hebt niet gevraagd om geboren te worden, maar hier ben je. Je gaat ook dood. We zijn allemaal. God biedt ons een uitweg, een beter leven. Zelfs als dit aanbod vrijblijvend en zonder voorwaarden is verbonden, kunnen we er toch voor kiezen om te weigeren. Dat is ons recht volgens de wet van vrije wil. Als we echter niet mogen terugkeren naar de staat waarin we ons bevonden voordat we werden geschapen, als we niet kunnen terugkeren naar het niets van het voorbestaan, maar moeten blijven bestaan ​​en bewust zijn, en krijgen we een van de twee keuzes, eeuwig lijden of eeuwige gelukzaligheid, is dat eerlijk? Is dat rechtvaardig? We hebben zojuist geaccepteerd dat God liefde is, zou een dergelijke regeling dan in overeenstemming zijn met een God van liefde?

Sommigen vinden misschien nog steeds dat het idee van een plaats van eeuwige pijniging logisch gezien logisch is. Als dat zo is, laten we het dan naar een menselijk niveau brengen. Onthoud, om zover te komen, hebben we afgesproken dat God liefde is. We nemen het ook als axiomatisch dat de schepping de schepper niet kan overtreffen. Daarom, hoewel we misschien liefdevol zijn, kunnen we God in deze hoedanigheid niet overtreffen. Laten we met dat in gedachten aannemen dat u een probleemkind heeft dat u zijn of haar hele leven alleen maar verdriet en teleurstelling heeft bezorgd. Zou het gepast zijn - ervan uitgaande dat u de macht had - om dat kind eeuwige pijn en lijden te bezorgen zonder uitweg en zonder middel om de marteling te beëindigen? Zou je jezelf in die omstandigheden een liefdevolle vader of moeder noemen?

Tot nu toe hebben we vastgesteld dat God liefde is, dat mensen een vrije wil hebben, dat de combinatie van deze twee waarheden vereist dat er enige ontsnapping is aan het lijden van ons leven en dat het alternatief voor die ontsnapping een terugkeer naar het niets dat we hadden voordat we tot bestaan ​​kwamen.

Dit is ongeveer zover empirisch bewijs en menselijke logica ons kunnen brengen. Om meer details te krijgen over het waarom en waarom van de redding van de mensheid, moeten we de Schepper raadplegen. Als u een overtuigend bewijs hiervan kunt vinden in de koran, de hindoe-veda's of de geschriften van Confucius of Boeda, ga dan in vrede. Ik geloof dat de Bijbel deze antwoorden bevat en we zullen ze in ons volgende artikel onderzoeken.

______________________________________

[I] Voor degenen onder ons die de Bijbel al als Gods woord aanvaarden: deze kwestie van verlossing raakt de kern van de heiliging van Gods naam. Elk slecht en slecht ding dat over God wordt gezegd en / of toegeschreven aan God zal als een leugen worden gezien wanneer de redding van de mens eindelijk wordt gerealiseerd.

Meleti Vivlon

Artikelen door Meleti Vivlon.